Heimskringla - 16.01.1952, Blaðsíða 2

2 SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 16. JAN. 1952
^gimskringia
fStofnuO ISSt)
Esmui 6t á hverjum miðvlkudegl.
Eigendur: THE VIKING PRESS LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg — Talsíml 24 185
Verfl biaðsins er $3.00 árgangurinn, borgist fyriríram.
Allar borganir sendist: THE VIKING PRESS LTD.
öll viOskiftabréf blaOinu aOlútandi sendist:
The Viking Press Limited, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritatjóri STEFAN EINARSSON
Utanáskrift tll rltstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Advertising Manager: P. S. PALSSON
"Heimskringla" is published by THE VIKING PRESS LIMITED
and printed by VIKING PRINTERS
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg, Man. — Telephone 24 185
Authorized as Second Class Mail—Post Office Dept.. Ottawa
WINNIPEG, 16. JAN. 1952
Kraftaverkalækningar—veruleiki eða villa
Ræða flutt í Sambandskirkju í Wtnnipeg, sunnud., 13. janúar 1952
a/ séra Philip M. Pétursson
Margir munu segja við mig á þeim degi: Herra, höfum vér
ekki spáð með þínu nafni, og höfum vér ekki rekið út illa anda með
þínu nafni, og höfum vér ekki gjört mörg kraftaverk með þínu
nafni? Og þá mun eg segja þeim afdráttarlaust: Aldrei þekti eg
yður. Farið frá mér, þér sem fremjið ranglæti. (Matt. 7:22)
Á þessari undanförnu viku, hefur maður verið staddur hér í
Winnipeg sem kallar sig “kraftaverkalæknir”. Á hverjum degi,
og á hverju kvöldi hefur hann haldið svokallaða vakninga og
læknandi fundi. Fólk hefur safnast að í þúsunda tali til að hlusta
á hann oghundruð, blindra og heyrnarlausra og lamaðra á sál eða
líkama, hafa komið til hans daglega til lækninga. Foreldrar koma
líka með börn í fanginu í þeirri von að fá bót á þeim meinum sem
þjá þau.
Eg fór á einn fund þessa manns, núna í vikunni, til að sjá og
til að heyra hvað þar færi fram. Og það var út af þeirri för, sem
eg valdi texta minn í kvöld: “Margir munu segja við mig á þeim
degi: Herra, höfum vér ekki spáð með þínu nafni, og höfum vér
ekki rekið út illa anda með þínu nafni, og höfum vér ekki gjört
mörg kraftaverk með þínu nafni? Og þá mun eg segja þeim afdrátt
arlaust: Aldrei þekti eg yður. Farið frá mér, þér sem fremjið rang-
íæti.”
Eg hafði lesið í blöðunum um þennan mann sem segjist hafa
lækningarkraft og geta læknað fólk! Eg las um dreng, sem for-
eldrar hans komu með, blindan á öðru auganu! Sagt var, að prest-
urinn hafi lagt hendurnar á drenginn, og sagt svo, að hann væri
heilbrigður. Hann hélt úri sínu fyrir blintfa auganu og drengurinn
gat sagt honum að það væri úr. En fréttaritari blaðsins gerði aðra
tilraun seinna um kvöldið og hélt bók fyrir blinda auganu, en
drengurinn sagði bara: “Eg get ekkert séð!”
Kvöldið sem eg fór, þegar alt var búið, sálmasöngurinn, upp-
hrópanirnar, bænirnar og alt hitt, gekk eg um í biðsalnum og þar
sá eg gamlan mann, sem hélt úri við eyrað á sér, en er vinur hans
spurði hann hvort hann gæti nokkuð heyrt, hristi hann bara höfuð-
ið.
Eg sá aldraðan, skeggjaðan mann með tvo stafi ganga upp á
pallinn! Presturinn þuldi sína bæn, og hrópaði, og skipaði mann-
innum að bera stafi sína í hendinni því nú væri hann albata orðinn.
Karlinn gerði það, hann gekk út úr salnum á styrðum fótum með
stafina í hendinni, en þegar út var komið, tók hann stafi sína og
studdi sig við þá aftur, alveg eins og áður!
Eg sá konu og mann með ungabarn, og andlitið og höfuðið á
því var alt uppblásið og næstum því á stærð við höfuð fullorðins
manns. Barnið lét út frá sér veiklulegt hljóð, er móðirinn kom út
með það, mjög áhyggjufull og hálfgrátandi! En engin merki voru
til þess að barnið hafði nokkuð læknast.
Komið var með konu í hjólastól, og presturinn þuldi bæn sína
yfir henni. Og spurði svo, “hvað hefurðu lengi verið svona”. Kon
an svaraði “Tuttugu og þrjú ár”. “Það eru tuttugu og þrjú ár síð-
an að þú hafðir nokkra tilfinningu í fótunum?” spurði presturinn.
“Já”, sagði konan. “En finnurðu ekki nú, hinn lifandi mátt guðs,
streymandi inn í fætur þína?” sagði presturinn. — En konan, hálf
hikandi, sagði aðeins “Já------------” “Já — Guði sé lof”, sagði
presturinn! “Þú verður albata innan skamms! Þakkaðu Jésus fyrir
þetta kraftaverk! Guði sé lof!”
Eg settist hjá ungum manni, sem hafði tvær hækjur hjá sér.
Hann var utanbæjar, og hafði komið um hundrað mílur inn til
Winnipeg til að vita hvort að ekki yrði e.t.v. einhver von um að
þessi maður gæti gert það sem hann auglýsti, að lækna öll mein
manna. Eg spurði piltinn hvort að hann hefði látið prestinn reyna
að lækna sig. Hann svaraði, játandi. Eg spurði næst hvort að hann
fyndi til nokkurs bata. En hann hristi bara höfuðið. Við töluðum
saman dátlitla stund, og eg komst að því, að þessi piltur hafði
meiðst í bakinu og að fætur hans væru máttlausir. Hann fann
hvorki til í þeim né gat hann hreyft þá. Og hann var ekkert betrí
eftir sem áður.
Svona mætti halda áfram. Telja mætti upp dæmi eftir dæmi
af veiku og lömuðu fólki, sem í allri einlægni og óslökkvandi þrá
til að ná heilsu aftur, þyrptist að þessum manni, og fór svo heim
aftur með mikilli vonbrigði og sálarangist og ekki sízt þeir for-
eldrar sem komu með ungabörn, sem voru annaðhvort blind eða
heyrnarlaus, eða fötluð á einhvern hátt.
Þegar eg kom inn í salinn fyrst, settist eg í sæti utarlega í
honum því hann var þá orðinn þétt skipaður, og margir urðu að
standa. En seinna færði eg mig innar, þegar handaálagningarnar
og lækningarnar áttu að byrja.
Þegar fyrst var byrjað, var spilað á orgel, og maður einn söng
sálm. Svo næst var fólkið látið syngja sálm. Þá kom einn þeirra,
sem stóð fyrir íyrirtækinu fram og ávarpaði fólkið með bæn og
upphvatningar orðum, sem hann tvinnaði orðin “Jesús” og “Guð”,
og “biblíu” og “guðs heilaga orð”, og önnur orð af sama tægi, inn
í. Hann lyfti höndunum til hæða, og bað alla að gera hið sama, sem
flest allir gerðu. Hann hrópaði:
“Vér trúum öllu á Guð, allir
segi amen!” “Vér trúum að Guð
geri krafta verk, — allir segi
Amen!” — og fólkið sagði “A-
men”. Svo sagði hann: “Vér vilj-
um öll vinna á móti hinu illa og
ófullkomna, allir segi Amen!”
Og aftur sagði fólkið ‘Amen’.
Og svona hélt hann áfram um
hríð
Aftur var sunginn sálmur og
þá kom aðal presturinn fram.
Hann reyndi að koma sér vel
við fólkið, með brosi og nokkr-
um léttyrðum. Hann hló góðlát-
lega, og bað alla þar inni að
brosa líka. Þar næst átti hver
maður að snúa sér að þeim, sem
næstur honum var og brosa við
honum, og svo þar næst að taka
í hendina á sjö öðrum í kringum
sig og brosa. Með þessu móti
reyndi hann að koma öllum í
gott skap.
Hann flutti nokkur orð, Öfga-
full, eins og þesskonar mönnum
er vant að gera. Hann fór nokkr-
um orðum um lækningagáfu ir
sína, sem hann sagði að kæmi
beint frá guði. Hann sagði að það
væri guð, en ekki hann, sem væri
að 'gera kraftaverkin. “lofaður sé
Drottinn. allir segi ‘Amen’.”. —
Hann þakkaði guði í bænum
fyrir Jesús, hans eingetna son
Þeir menn eru til, fræðimenn því kraftaverkin eru engin, og í druslum og gljáðu eins og
sem treystandi er, sem halda því
fram, að kraftaverkalækningar
þekkist. En maður eins og Alex-
is Carrol segir: að kraftaverka-
lækningar séu mjög sjaldgæfar,
Hann segir að þær séu til, en
komi mjög sjaldan fram. En Dr.
Carrol er kaþólskur, og þekkir
vel inn á allar tilraunir hinna
bótin engin.
í bænum vorum, biðjum vér
því algóðan guð, guð réttvísinn-
ar og skilnings, guð miskun-
semdar og kærleika, að leiða
oss og alla menn úr allri
villu, í hugsun eða í orði, og inn
á vegi fullkomnunar og þekk-
ingar og skilnings, og hins æðra
kaþólsku til að lækna menn með ljóss, sem frá honum einum staf-
kraftaverkum og handaálagn- ar. Vér biðjum þess nú, fyrir þá
ingu, með bænum o.s. frv.
Fyrir sjálfan mig, hefi eg
aldrei séð kraftaverkalækningu
og hefi litla trú að fjöldin muni
nokkurntíma, á vorri tíð, geta
notið þeirra, og síst af öllu, und-
ir áhrifum slíkra skrípaláta, og
“circus” aðferðum og þeim, sem
eg var vitni að, núna í vikunni.
Heldur skoða eg þær sem
hneyksli, sem enginn prestur,
hverrar trúar sem hann er, ætti
daga sem vér lifum, og fyrir alla
ókomna tíð. —Amen.
GAMANKVÆÐI
til Svalbarðsmeyja frá Helga
Valtýssyni.
Helgi Valtýsson, skáld og rit-
höfundur, hefir heimsótt Sval-
barðsskólann og skemt þar með
.’jupplestri ljóða og erindaflutn-
að'eiga nökkurn" þáu'V Þelsir ÍHgi- Honum var sent stoppteppi
menn eru ekki mannvinir, en
líta út til mín sem menn fullir
mannfyrirlitningar, sem ofsafull
guðlastarar sem nota
nafn guðs og Jesús til þess að
villa fólkið og vekja hjá því von
um hluti sem geta ekki komið
fram. Með ofsa og háfaða, og
látalæti, í nafni guðs, látast þeir
vera verkfæri í hendi guðs! —
Þeir leika sér að ógæfu og eymd
sem dáið hafði fyrir syndir þeirra sem þjást, og sýnast kæra
mannanna og gerði alla hólpna
“allir segi Amen”, og fólkið
sagði Amen. “Jesús”, sagði hann
“kom til að gefa öllum lif”. Eg
þakka þér Jesús, allir segi eg
þakka Jesús”. Hallelujah. '— og
allir sögðu “Eg þakka Jesús —
Hallelujah.
Á þennan hátt hélt hann á-
fram um stund, og bað fólkið
síðan að syngja sálm. Orgelið
spilaði og allir sungu, en hann
söng hæst, í hátalarann.
Það minti mig meir á ‘circus
heldur en á guðsþjónustu. Þá
kom eldrimaðurinn fram, sem á
sig lítið um tilfinningar þeirra,
sem þeir draga á tálar.
Víðsvegar um Winnipeg, bæði
á fundunum sem þeir halda, og
y nokkrum ofsatrúarkirkjum, eru
menn þegar farnir að koma fram
til að bera lækningum þessara
mann vitni til að vitna um
lækningarnar. En eg hneigist til
að halda því fram, að það er
vegna áhrifa geðshræringa og
von um að læknast, sem þessir
menn koma fram, en ekki vegna
að gjöf fyrir góða skemtun.
Þökk fyrir handtökin hlýju
og hvert eitt nálarspor!
Þau hituðu mér í hjarta:
eg helt væri komið vor!
Að hugsa sér hvílíkt teppi,
Svo -hýjalíns-mjúkt úr ull!
Og minning um átta meyjar
er margfalt dýrari en gull!
Og undir því töfra teppi
nií sofna eg sætt og rótt
og uni við dýrðlega drauma
og dreymi ykkur hverja nótt!
(Úr nýkominni Hlín)
FERÐASAGA
frá íslandi til Canada
árið 1924
Framh.
Þegar við vorum farin að
þreytast á ganginum, kom uppá-
neinnar verulegrar lækningar, stunga frá frú Straumland um
og að innan viku eða tveggja
vikna, verði alt komið í sama
að vera faðir hins yngra, og horf °S áður, nema hvað mörg
1 hundruð verða fyrir miklum
flutti langa bæn, um lækninga-
starfsemi sonar síns.
í ræðum sínum og bænum
sögðu þeir að fólk gæti læknast
af öllum sjúkdómum, þar á með-
al krabbameini, berklaveiki,
máttleysi, hjartabilun, nýrna-
veiki, magasárum, blindni, heyrn
arleysi og hvað annað sem væri.
Þá var farið að kalla á fólkið
sem vildi læknast. Og það rað-
aði sér alt niður í langar raðir,
ekki minna en tvö hundrfTð eða
fleiri, eftir því, sem eg gat bezt
séð, blint, heyrnarlaust og lam-
að á einhvern hátt.
Hann lagði hendur sínar á
auga eða eyra, eða þá limi, sem
veikir voru og þuldi orðin: f
nafni föður, sonar og heilags
anda. Og svo alt í einu hrópaði
hann — Þarna Kom Það! —
(There it is!) “þökkum Jesús—
Lofaður sé Drottinn! Vér skul-
um öll klappa fyrir kraftaverki
Jesús.” Og allir klöppuðu. Þá
sagði hann við sjúklinginn,
segðu “Eg þakka Jesús”. Segðu
“Lofaður sé Drottinn”. Og þá
sagði hann: “Friður guðs verði
með þér —farðu heill” — Við
suma, hélt hann úri síhu við eyra
eða fyrir augu, og sagði “heyrir
þú þetta”? eða “sérð þú þetta?”
Við þá með staf, sagði hann:
“Gaktu staflaust, þú ert ’neill!”
Og þeir reyndu það, eins og eg
gat um, en urðu að brúka þá aft-
ur er þeir voru úr sálnum komn-
ir.
Eitt ungabarn var borið til
hans, er blint var, eftir því sem
móðir þess sagði. Hann setti ljós
fyrir augu þess, og sagði fólkinu
að það sæi Ijósið, og hrópaði:
“Klöppum fyrir Jesús. Lofaður
sé Drottinn” o.s.frv. En engin
önnur sönnun var fyrir því að
barnið hafði læknast.
Einn mállaus maður var leidd
ur upo^ og með upphrópunum
sagði presturinn að maðurinn
gæti heyrt, og að hann fengi
málið seinna. En engin merki sá
eg, sem mér hefði þótt fullnægj
andi, að nokkuð hafði gerst.
vonbrigðum og vonleysi, meira
en áður.
Einn maður sem eg hafði tal
af, á skrifstofu “Better Business
Bureau” hér í borg, sagði að
þeir þar hefðu auga á þessum
mönnum og biðu aðeins að þeir
færu út fyrir lögin, Þá yrðu þeir
tafarlaust gerðir rækir úr land-
inu. Hann sagðist líka vera sann-
færður um, að alt þetta fólk,
sem leitaði lækninga, yrði ver
statt innan nokkurra vikna en
áður en þeir komu.
Er eg sat og horfði á og hlust-
aði, vaknaði von í hjarta mínu
um að alt þetta fólk, sem leitaði
sér heilsubótar, gæti læknast.
það, að við færum einhvers stað-
ar inn að fá okkur hressingu og
hvíld. Þeirri tillögu frúarinnar
var vel tekið. Gengum við síðan
inn í byggingu eina mikla og
skrautlega, sem lá við eina aðal
götu borgarinnar. Kaffi hefðum
við kosið helzt. En fröken Elin
Hlíðdal kom þá rneð þá athuga-
semd, að Englendingar kynnu
ekki að búa til gott kaffi, en gott
te væru þeir frægir fyrir, niður-
staðan varð því sú, að við báðum
öll um te og kökur með. Litlu
síðar var þetta sælgæti borið á
borð fyrir okkur og hugsaði eg
mér gott til glóðarinnar að næra
mig vel. En þetta fór á talsvert
annan veg, því teið var svo blek
sterkt, að mér var ekki mögu-
legt að koma því niður með góðu
móti og það litla sem niður í
.‘ mig fór kunni þar svo illa við
En raunin er onnur. Eg vildx gig að þag leitaði uppá vig aft.
geta sannfærst um að krafta-
verkalækningar séu veruleiki, til
þess að allir þessir aumingjar
gætu fengið bót. En á meðan að
engin betri sönnun fæst, en sú,
sem eg sá hér um kvöldið, get eg1
aldrei sannfærst. Þó að það væri
ekki nema í einu einasta tilfelli,
ef það væri vottfest bæði fyr og
eftir, af lækni, sem er viðurkend
ur í þessu fylki, eða af lækna-
félaginu, þá mundi eg sannfær-
ast. En ekki af neinu sem fram-
fór um kvöldið.
ur. Hægði það mér nokkuð er
eg sá félaga mína verða fyrir
því sama. Við sátum þarna samt
svolitla stund og röbbuðum sam-
an yfir biksvörtum te leginum.
Og það verð eg að segja, að eg|til klukkan var 4 um nóttina,
hefi sjaldan orðið feignari að þó mállaust væri og ókunnugt.
tinna. í þessum lurfum og svona
útlits, var það út um öll stræti
og gatnamót, að ganga og baða
sig í sólskininu eins og “fína”
fólkið. Og þegar eg sá þessa
kvenræfla — ef eg mætti svo að
orði komast, — hafa, að nafninu
til á herðum sér sleigið sjal, eins
og tíðkaðist hjá kvenþjóðinni
heima, þá komu mér í hug ís-
lenzku stúlkurnar með sjölin sín
og þá stundina fannst mér það
tæpast eðlilegt, að útlendingum
geðjaðist vel að búning þeirra,
því þó að sjölin færu betur á ís-
lenzku stúlkunum, þá hlutu þau
að minna þá á þessar argintætur
mannlegrar veru í þeirra eigin
landi, og á þessari stundu fannst
mér það hálfgerð minkun fyrir
fallegu, nettu og hreinlátu ís-
lenzku stúlkurnar að bera sam-
skonar búning og þessir útlendu
kvenræflar. En þegar eg fór að
yfirvega þetta allt af skynsemi
og hleypidómalaust, skaut upp í
huga mér þeirri hugsun, að þetta
væru fátæklingar sem yrðu að
tjalda því sem til var og ódýrast.
Eitt af því sem mér fannst
líka mjög einkennilegt var, að
sjá kvenfólkið vera út um allar
götur með kornung börn, nýskot
in úr móðurkviði, sem eldri og
báru þau framan á sér vafin inn-
an í sjal eða dregil sem bundin
var yfir axlirnar til þess íenni-
lega að gera þeim byrðina létt-
ari. Virtist mér þetta hálf villi-
mannlegt og furðaði mig á því,
að fólkið skyldi ekki heldur hafa
barna vagna eða kerrur í svo
stórri borg og í svo ríku landi.
En þá kom aftur sama svarið
fram í huga minn, að það hlyti
að vera vegna fátæktar.
Mest af öllu ofbauð mér, að
sjá blessuð litlu börnin liggja
eins og hunda fyrir hesta og
manna fótum á götum borgar-
innar og vera að leika sér í skólp
ræsum gatnanna, eins og þau
voru útlits viö þann leik.
Eg hygg, að enginn heima,
sem ekki hefur ferðast um stór-
borgir erlendis, geti hugsað sér
réttilega það slæma ástand, illu
meðferð og aðbúð, sem börnin
er eg sá virtust eiga við að búa
og hefi eg þó efalaust ekki séð
það versta, þó mér finndist það
nú varla mega verra vera. Mig
hryllti við þessu lífi barnanna og
varð því þeirri stund glaður er
eg komst aftur um borð í Gull-
foss, því þar ætluðum við að
halda til yfir nóttina.
Eg hreifði mig svo ekki það-
an það sem eftir var dagsins,
því bæði þóttist eg vera búinn
að sjá nóg þennan dag til þess
að hugsa og rita um, og svo var
eg einnig orðinn leiður á röltinu
um strætin.
Þegar kvöld var komið, lagði
flest af unga fólkinu sem með
skipinu var og ætlaði til Kaup-
mannahafnar, af stað upp í borg
ina á ball. Þar dansaði það þar
komast undir bert loft.en eg var
þá. Hét eg því þar, að bragða
ekki afjur þennan árans óþverra.
Samt heyrði eg fólkið tala um
þaðj að Englendingar héldu mik-
ið upp á þennan drykk og þætti
hann álíka mikið sælgæti, sem
Á meðan að þesskonar vott-jokkur fslendingum kaffið.
festing fæst ekki, geta þessir Þegar þessu leiða te samsæti
menn ekki skoðast sem annað en| var lokið, fórum við aftur að
brellarar sem eru að draga fólk-irölta um strætin.
ið á tálar, að leika sér að eymd1
Það er gaman að vera ungur.
Alt stóð heima hjá Ellingsen,
eins og hann hafði lofað degin-
um áður. Hann sendi mann nið-
ur að skipi um morguninn til
þess að sjá um að farangur okkar
yrði sendur á járnbrautarstöð-
ina, og einnig til þess, að leið-
beina okkur þangað.
Og þá vorum við loksins kom-
in á hraðlestina, sem átti að
flytja okkur til Glasgow á Skot-
landi. Svo, eftir fáeinar mínútur
Eftir því sem eg leit til, þá
og bágindum manna og barna, aðj virtist mér fólkið vera mjög
guðlasta, í hvert sinn, sem þeir j hversdagslegt í klæðaburði, jafnjrann eimvélin af stað með
ákalla nafn guðs, og þykjast vel þó um svokallað heldra fólk | blæstri og þungum stunum.
vera að vinna kraftaverk í hans, væri að ræða. Fannst mér það
nafni. Þeir eru hinir sömu, semjstinga mjög í stúf við það, sem
Jesús forðum neitaði að hafa eg átti að venjast heima í höf-
nokkuð við að sælda, er hann
sagði: “Margir munu segja við
uðstaðnum síðustu árin.
í útjaðri borgarinnar fannst
mig á þeim degi: Herra, höfum mér æði margt benda til þess,
vér ekki spáð með þínu nafni, að þar ríkti mikil fátækt, eftir
og höfum vér ekki rekið út illa^ klæðnaði fólksins að dæma. Ann
anda með þínu nafni? Og þá ars hygg eg að sóðaskapurinn
mun eg segja þeim afdráttar-1 hafi einnig verið þar á æði háu
laust: Aldrei þekti eg yður. Far stigi, því kvenfólk jafnt sem
ið frá mér, þér sem fremjið
ranglæti.” —Þeim ætti ekki að
leifast að auglýsa sig sem lækna,
karlar var margt svart og baug-
ótt af skít og lepparnir sem það
VI
Glasgow
Þetta var í fyrsta sinni, sem
eg ferðaðist með járnbrautarlest,
þess vegna hafði eg af eigin
reynd, enga hugmynd um líf og
líðan fólks sem ferðaðist með
þessum farartækjum.
Sannast að segja gerði eg mér
enga von um ánægjulegt ferða-
lag með lestinni, því það var eg
búinn að heyra áður en eg lagði
klæddist í, hengu utan á þeim af stað frá íslandi, að hristing-