Heimskringla - 14.01.1959, Síða 3

WINNIPEG 14. og 21. JAN. ’59
HEIMSKRINGLA
3. SÍÐA
En Sigurður minntist áttlhaga
sinna með hlýjum hug. Nokkrum
vikum fyrir andlát hans sat eg
hjá honum stund, og spurði hann
þá margs “að heiman”. Ekki er
lengi farið á vorri tíð frá Húsa-
vík upp að heiðarbýlinu, sem
hann fæddist á, og hefi eg oft
átt þar leið um. Gat eg leyst úr
því, er hann vildi vita. I>að birti
yfir honum við að hugsa heim.
Mætti skilja það svo, að honum
hefði liðið vel í bernsku, fþrátt
fyrir allt.
Að honum látntim fannst í ,fór-
um hans uppskrifað erindi, sem
líta má á sem kveðju hans til átt-
haganna. Það er úr ástaróði Sig-
urðar Jónssonar skálds á Arnar-
vatni til Mývatnssveitar. Ljóð
þetta flaug um landið eftir alda-
mótin og varð kjörsöngur ís-
lenzkra sveita. f æsku hefir Sig-
urður átt mörg sporin suður
heiðina, er hann smalaði fé eða
fór erinda upp í Mývatnssveit.
Oft hefir hann verið staddur á
Brattás. Þaðan þykir fagurt að
horfa suður og austur yfir Mý-
vatn, yfir gróna heiðina til vest
urs og norðurs og til blánandi
fjalla í öllum áttum. Þessu hefir
hann aldrei glejmit. Þessvegna
fann ljóðið bergmál i huga hans:
“Blessuð sértu, sveitin mín,
sumar, vetur, ár og daga!
Engin, fjöllin, áin þ ín
—yndislega sveitin mín!—
heilla mig og heim til sín
huga minn úr f jarlægð draga.
Blessuð sértu, sveitin mín,
sumar, vetur, ár og daga!”
Þótt Sigurður kynni vel að
meta sitt fagra og frjóa kjörland
og væri því hollur þegn, var hann
að allri gerÖ íslenzkur maður.
Oft hafa átthagarnir dregið til
sín huga hans úr fjarlægðinni.
Og nú, þegar líkamsviðjarnar
voru leystar og andi hans orðinn
fleygur, flýtti hann sér þá að
3Ö skyggnast “heim”? Eða hefir
hugur hans verið gagntekinn af
undrum og fegurð annarra ból-
staða—hinna fyrirheitnu híbýla
Föðursins í landi upprisu og
framhaldslífs?
Við þökkum honum jarðlíf
hans, helgað góðvild og nytsemd.
Friðrik A. Friðriksson,
prestur,
Húsavík, S.-Þing.
HRÍFANDI SAGA UM
ÓGLEYMANLEGA EIGIN-
KONU
REBECCA
RAGNAR STEFANSSON
þýddi
Það ríkti einhver taugaæsing-
ur og flýtir við dagverðinn. Eg
fékk þennan þráláta verk aftur.
Mig langaði ekki í neinn mat.
Eg gat ekki rennt honum niður.
Það var fróun þegar þessari láta-
lætismáltíð var lokið, og eg
heyrði Maxim fara út á akbraut-
ina og setja bilinn í gang. Hljóð
ið í vélinni hafði friðandi áhrif
á mig. Það þýddi að við urðum
öll að fara, við urðum að gera eitt
hvað. Ekki aðeins að sitja hér
auðum höndum heima í Mander
ley. Frank fylgdi okkur eftir í
sínum bíl. Eg ihélt hendinni á
hné Maxims alla leiðina meðan
hann keyrði. Hann virtist alveg
rólegur. Ekki í neinum taugaæs-
ingi á neinn hátt. Það var eins og
að fara með einhverjum á sjúkra!
hús, einhverjum sem átti aðj
ganga undir uppsurð. Og að vitaj
ekki hvað kæmi fyrir. Hvort að
uppskurðurinn heppnaðist. Mér
var kalt á ihöndunum. Hjartað í
mér sló eitthvað svo skrykkjótt
og undarlega. Og alltaf fann eg
til verksins fyrir hjartanu. Rann
sóknar réttinn átti að halda í
Lanyon, verzlunarbæ í sex mílna
fjarlægð hinum megin við Ker-
tith. Við urðum að leggja bílun-.
hm í stórum hellulögðum fer-
foyrningi hjá söltorginu. Bíll
Phillips læknis var þar kominn,
og einnig ibíll Julyans hershöfð-
ingja.
Aðrir bílar voru þar líka. Eg
sá einhvern sem fór framhjá
stara forvitnislega á Maxim, og
hnippa svo í félaga sinn.
“Eg held að eg verði hér”,
sagði eg. “Eg held að eg fari ekki
inn með ykkur eftir allt saman”.
“Eg vildi ekki að þú kæmir”,
sagði Maxim. “Eg var á móti því
frá byrjun. Þér hefði verið miklu
betra að vera heima í Mander-
ley.”
“Nei”, sagði eg. “Nei, það fer
vel um mig að sitja hérna í bíln-
um”.
Frank kom og leit inn um
gluggann. “Ætlar frú de Winter
ekki að koma inn?”
“Nei”, sagði Maxim. “Hún vill
vera hér í bílnum”.
“Eg held að það sé rétt af
henni”, sagði Frank. “Það er
hreint engin ástæða til þess að
hún ætti að vera viðstödd. Við
verðum ekki lengi”.
“Það er allt í lagi”, sagði eg.
“Eg skal hafa til sæti handa
þér”, sagði Frank, “ef að þér
skyldi snúast hugur.”
Þeir fóru og skildu mig eftir
sitjandi í bílnum.
Það var lokað snemma þennan)
dag. Búðirnar voru heldur illa
útlítandi og fáskrúðugar. Það
sást ekki margt fólk á ferð. Lan-
yon var ekki skemmtilegur stað-
ur fyrir fólk að eyða frídögum
sínum í, hann var of langt inni í
landi. Eg sat og horfði á mann-
lausar og þögular búðirnar. Tím
inn leið. Eg hugsaði um hvaðj
þeir væru að gera, líkskoðarinn, j
Frank, Maxim, Julyan hershöfð-
ingi. Eg fór út úr bílnum og fór
að ganga upp og niður sölutorg-
ið. Eg leit inn um búðarglugga.
Svo hélt eg áfram að ganga um
torgið. Eg sá lögregluþjón sem
vak^aði mig forvitnislega. Eg
snéri inn á hliðargötu til þess að
verða ekki á vegi Ihans. Einhvern
veginn óafvitandi komst eg að
því að eg var komin að bygging-
unni sem rannsóknarrétturinn
var haldinn í. Það íhafði ekki ver-
ið mikið auglýst ’á hvaða tíma
ihann yrði, og þessvegna var ekk
ert fólk að bíða þar eins og eg
hafði óttast og búist við. Það virt
ust ekki vera margir þar. Eg fór
upp tröppurna og stóð rétt fyrir
innan hurðina. Lögregluþjónn i
kom þar allt í einu á vettvang. I
“Vildir þú finna einhvern?”
sagði hann.
“Nei”, sagði eg. “Nei”.
“Þú mátt ekki bíða hér”, sagði
hann.
“Eg bið afsökunar”, sagði eg.
Eg fór út á tröppurnar og ætlaði
ofan á götuna aftur.
“Fyrirgefðu mér frú”, sagði
hann, “ertu ekki frú de Winter?”
“Jú”, sagði eg.
“Auðvitað er það þá allt annað
mál”, sagði ihann. “Þú mátt bíða
hér ef þú viit. Vildirðu fá þér
sæti inni í þessu herbergi?”
Hann vísaði mér inn í lítið her-
bergi sem leit út eins og biðher-
bergi á járnbrautarstöð. Eg sat
þar með hendurnar í kéltunni.
Fimm mínútur liðu. Ekkert gerð
ist. Þetta var verra heldur en að
vera úti, verra heldur en að sitja
í bílnum. Eg stóð upp og fór út
í ganginn. Lögregluþjónninn
stóð þar ennþá.
“Hvað ætli þetta standi lengi
yfir?” sagði eg.
“Eg skal fara og spyrja um
það ef þú villt sagði hann. Hann
hvarf inn úr ganginum. Eftii*fá-
ein augnablik kom hann aftur.—
“Eg held að þetta geti ekki stað-
ið yfir mikið lengur”, sagði hann.
“Herra de Winter var rétt að bera
vitni í málinu. Kapteinn Searle,
og kafarinn, og Phillips læknir
hafa lagt fram sín sönnunargögn.
Það er aðeins einn eftir að tala,‘
herra Tabb, bátasmiðurinn frá
Kerrith”.
“Þá er því hér um bil lokið,
sagði eg.
“Eg geri ráð fyrir því, frú”,
Svo sagði hann, eins og hon-J
um hefði hugsast það allt í einu:
“Mundirðu vilja heyra það sem
eftir er af vitnaleiðslunni? Það
er sæti rétt fyrir innan dyrnar.
Ef að þú smeygir þér inn núna
þá tekur enginn eftir því.”
“Já”, sagði eg. “Já, eg held að
eg geri það”.
Því var nálega lokið. Maxim
hafði lokið framburði sínum. Mér
var sama um hitt. Það var Maxim
sem eg vildi ekki hlusta á. Eg
hafði verið of taugaóstyrk til að
hlusta á framburð hans. Þess-
vegna fór eg ekki inn með hon-
um og Frank í fyrstunni. Nú
gerði það ekkert til. Hans þátt-
töku var lokið. Eg fylgdi lögregl
u þjóninum eftir, og hann opnaði
hurð við enda gangsins. Eg fór
inn, og settist niður rétt fyrir
innan dyrnar. Eg beygði höfuðið
svo mikið til þess að eg þyrfti
ekki að líta á.neinn.
Herbergið var minna en eg
hafði ímyndað mér. Frekar heitt
þar inni og loftlítið. Eg hafði
búist við stórum húsgagnasnauð
um sal með bekkjum eins og í
kirkju. Maxim og Frank sátu
yfir í hinum endanum. Líkskoð-
arinn var horaður, aldurhníginn
maður með nef-klemmu gleraugu. j
Það var fólk þarna sem eg þekkti
ekki .Eg gaf því auga án þess að
láta bera á því. Hjartað kippt-
ist skyndilega við í brjóstinu á
mér þegar eg sá frú Danvers þar.
Hún sa alveg aftast. Og Favell
við hliðina á henni. Jack Favell,!
frændi Rebeccu. Hann hallaði sér
áfram í sætinu og studdi höndun
um undir hökuna, og horfði stöð
ugt á dómara rannsóknarréttar-
ins, herra Horridge. Eg hafði
ekki búist við að hann yrði
þarna. Eg fór að hugsa um hvort
Maxim hefði séð Favell.
James Tabb, bátasmiðurinn,
var nú að standa upp og réttar-
dómarinn bar upp fyrir hann
spurningu.
“Já, herra minn, eg breytti bát
frú de Winters. Hann var fransk
ur fiskbátur í fyrstunni og frú de
Winter keypti hann fyrir sama
sem ekkert yfir í Brittany, og lét
flytja hann hingað. Hún lét mig
hafa verkið að breyta honum og
búa til úr honum litla lysti-
snekkju”.
“Var báturinn í góðu ásigkomu
lagi og fyllilega sjófær?”
“Hann var það þegar eg lét
hann frá mér í apríl síðast liðið
ár. Frú de Winter lagði hann
upp eins og venjulega hjá mér í
bátastöðinni í október, og svo í
marz fékk eg boð frá henni að
sjá um allan útbúnað eins og
vanalega, seml eg gerði. Það
mundi hafa verið fjórða sumar-
ið sem frú de Winter íhafði bát-
inn eftir að eg breytti honum fyr
ir hana."
“Hafði það nokkurn tíma kom
ið fyrir að bátnum hætti við að
kollsigla sig áður?”
“Nei, herra minn. Eg mundi
fljótlega hafa fengið að heyra
það hjá frú de Winter ef eitthvað
slíkt hefði komið fyrir. Hún var
ákaflega ánægð með bátinn að
öllu leyti, eftir því sem hún sagði
mér.”
“Eg geri ráð fyrir að það hafi
þurft að gæta mikillar varúðar
að fást við að sigla bátnum?”
sagði dómarinn.
.“Jæja, já Iherra minn, allir
verða að vera aðgætnir og hafa
auga á öllu, þegar þeir sigla bát-
um, eg skal ekki neita því. En
bátur frú de Winter var ekki
einn af þessum litlu völtu kænum
sem ekki er hægt að líta af eitt
augnablik, eins og sumir bátarnir
sem maður sér í Kerrith. Hann
var sterkbyggður og stöðugur, og
fór vel í sjó og þoldi mikið
hvassveður. Frú de Winter hafði
siglt honum í verra veðri en nokk
urn tíma var það kvöld. Það voru
aðeins dálitlar vindkviður með
köflum. Það er sem eg hefi allt-
af sagt síðan. Eg get ekki skilið
hvernig bátur frú de Winter gat
farist í ekki verra veðri en var
það kvöld”.
“En ef að frú de Winter fór
ofan undir þiljur eftir yfirhöfn
eins og talið er víst að hún hafi
get, og ef að skyndilegur svifti-
bylur ihefði komið ofan af höfð-
anum, þá hefði Iþað verið nóg til
að slá bátnum flötum?” spurði
dómarinn.
Tabb hrissti höfuðið. “Nei”,
sagði hann þrákelknislega, “eg
get ekki séð annað en báturinn
hefði átt að þola það, jafnvel þó
að slíkt hefði komið fyrir”.
“Jæja, eg er þó hræddur um
að það hafi hlotið að koma fyrir”,
sagði réttardómarinn. “Eg held
ekki að iherra de Winter eða nokk
rum öðrum detti í hug að halda
því fram að smíði þitt og útbún-
aður á bátnum eigi hina minnstu
sök að því að þetta slys vildi til.
Þú útbjóst bátinn í byrjun þeirr
ar árstíðar sem skemmtisiglingar
fara fram á, hann var þá sjófær
og traustur að öllu leyti að þín-
um dómi, og það er hið eina sem
eg þarf að vita. Til allrar ógæfu
yfirsást frú de Winter í því að
bregða sér frá stýrinu eitt augna
blik og hún drukknaði og sökk
með bátnum. Þessháttar slys hafa
komið fyrir áður. Eg endurtek
það að við gefum þér þetta ekki
að sök að neinu leyti.”
“Afsakið mig, herra minn”,
sagði ibátasmiðurinn, “en það er
dálítið meira við þetta að at-
huga. Og ef að þú vildir leyfa
mér það þá mundi mig langa til
að gefa frekari skýringu.”
“Gott og vel, haltu áfram”,
sagði rannsóknardómarinn.
“Það er þetta, iherra minn. Eft-
ir að slysið vildi til í fyrra gaus
óskemmtilegur orðrómur upp
meðal fjölda fólks í Kerrith um
bátasmíði mitt. Sumir sögðu að!
eg hefði látið bát frú de Winter
frá mér lekan og fúinn. Eg fékk
ekki tvær eða þrjár pantanir
vegna þess sem eg hefði annars
fengið. Það var mjög ósann-
gjarnt, en fáturinn var sokkinn,
og eg gat ekkert sagt til þess að
hreinsa mig af þessum áburði.
Svo strandaði eimskipið, eins og
við vitum öll, og bátur frú de|
Winter fannst, og var náð upp af
sjávarbotninum og fluttur upp á
Pmt^ssional and Business
-== Directory=-----
Thorvaldson, Eggertson
Bastin & Strínger
Lögfræðingar
BANK OF NOVA SCOTIA BLDG.
Portage Ave. og Garry St.
Sími: WHitehall 2-8291
J
þurt land. Kapteinn Searle sjálf
ur gaf mér leyfi í gær til þess að
líta á ibátinn, og gerði eg það.
Mig langaði til að ganga úr
^kugga um það að viðgerðir mín
ar á honum hefðu verið taustar,
þrátt fyrir það að 'hann var bú-
inn að liggja á sjávarbotni í
meira en tólf mánuði”.
“Jæja, það var mjög eðlilegt
—”, sagði annsónkar dómarinn,
“og eg vona að þú hafir verið
ánægður”.
“Já, herra minn, eg var það.
Það var ekkert að bátnum hvað
viðgerðirnar og útbúnaðinn
snerti. Eg skoðaði hann grand-
bæfilega þegar kapteinn Searle
var búinn að lyfta honum upp
á byrðings^búlkana. Hann hafði
sokkið í sendinn botn. Eg spurði
kafarann um það, og hann sagði
mér að svo hefði verið. Hann
hefði alls ekki snert skerjagarð-
inn sem var full fimm fet frá
þeim stað sem hann lá. Hann
hafði legið á sandi, og það sást
hvergi á honum að hann hefði
snert klett.” Hann þagnaði.
Rannsóknar dómarinn leit á
hann með eftirvæntingu. “Jæja”,
sagði hann, “hefirðu lokið fram-
burði þínum?”
“Nei, herra minn”, sagði Tabb
með áherzlu, “eg hefi ekki lokið
við það sem mig langar til að
segja. Það sem mig langar til
að vita er það Hver bjó til göt
á plankaklæðningu bátsins. Það
voru ekki göt eftir kletta. Næsti
klettur var fimm fet í burtu. Auk
þess var það ekki sú tegund af
götum sem kemur af því að rek-
ast á kletta. Það voru göt búin
til með járngöddum”.
Rovatzos Floral Shop
253 Notre Dame Ph. WH 3-2984
FRESH CUT FLOWERS DAILY
PLANTS IN SEASON
WE SPECIALIZE IN -
Wedding and Concert Bouqueta
and Funeral Designs.
— Icelandic Spoken —
aTs! Bardal Limited
FUNERAL home
Established 1894
843 SHERBROOK ST
Phone SPruce 4-7474 Winnipeg

Erlingur K. Eggertson
L13.
Barriíter, Solidtor, Notary Public
DE GRAVES Se EGGERTSON
>00 Power Building — Winnipeg 1
WH 2-3149 — Res. GL 2-6076

M. Einarsson Motors Ltd
Buying and Seffia* New and ~
Good Uted Can
Distributon for
FRAZER ROTOTILLER
and Partí Servict
99 Osbome St. Phone 4-439'
Halidór Sigurðsson
te SON LTD.
Contractor & Buílder
Office and Warehouse.
1410 ERIN ST.
Ph. SPmce 26860 Res. SP. 2-1272
VETURINN
er tíminn að nota
LÁN TTL HÚSA EÐA HEIMILIS AÐGERÐA
sem stjórnin stendur að baki
og fáanleg eru nú hjá bönkum
Breyting eða viðgerð á iheimilum utan sem innan
að meðtöldum bílskúr eða útibyggingum.
Einnig kaup, innsetning, viðgerð eða endurbætur
hitunar kerfisins. Af rafljósa og orkukerfa og
ploming. Septic tanka og sambands við afrensli.
Af stormhurðum og gluggum, vírnetagluggum
og gluggahlifum.
Einnig málning, pappírslagning og venjuleg
skreyting, sinking, eða umbætur á brunnum og
öðru heima við.
LÁN TIL HEIMILISUMBÓTA, eru fáanleg
á lágri rentu, upp að $4000.00 og til 10 ára af-
borgunar.
Til frekari skýringa—Eigið við banka yðar um
það, að hafa verkið unnið að vetrinum, þegar
menn og efni er fáanlegt.
BÆNDITR
Spyrjið um þessi umbótalán sem stjórnin stendur
að baki og fáanleg eru í banka yðar, að upphæð
$5000.00 og til 10 ára að endurgreiða. Lán fyrir
áhöld og gripi eigi síður en umbóta á heimilinu.
Hví að bíða til sumars—
GERIÐ ÞETTA NÚ ÞEGAR!

Issued by Authority of
Hon. Michael Starr, Minister of Labour
Off- SP. 4-5257 Res. SP. 4-6753
Opposite Matemity Hospital
Nell’s Flower Shop
Wedding Bouquets - Cut Flowers
Funeral Designs — Corsages
Bedding Plants
S. L. Stefansson — JU. 6-7229
Mrs. Albert J. Johnson
ICELANDIC SPOKÉN
MANITOBA AUTO SPRING
WORKS
CAR and TRUCK SPRING8
MAN UFACTURED and REPAIRED
Shock Ahsorbers and Coil Spring*
175 FORT STREET Winnipeg
- PHONE 93-7487 -
P. T. GUTTORMSSON,
B.A. LL.B.
Barrister, Solitítor tc Notary
474 Grain Exchange Bldg.
ÍA>mbard Ave.
L
Phone 92-4829

guaranteed watch. íc a
REPAIRS
SARGENT JEWELLE
H. NEUFELD, Prop.
Watches, Diamonds, Rings, C
Silverware, China
884 Sargent Ave. Ph. SUnset
e/~'

SK YR
LAKELAND DAIRIES LTD
SELKIRK, MAN.
PHONE 3681
At Winnipeg
IGA FOOD MARKET
591 Sargent Avenue
CANADIAN FISH
PRODUCERS LTD.
J. H. Page, Managing Director
WHOLESALE DISTRIBUTORS
OF FRESH and FROZEN FISH
311 CHAMBERS STREET
Office phone: SPruce 4-7451

GRAHAM BAIN & CO.
PUBLIC ACCOUNT4NTS arn:
AUDITORS
874 ELLICE AVE.
Bus. Ph. SP. 4-4558 Res. VE. 2-1089
9 S._