Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 30.05.1895, Blaðsíða 2

106
Þjóðviljivn ungi.
IV, 27
vítalaust lialdið embættismönimm „sus-
penderuðum“, og svipt þá megninu
af embættis-tekjum þeirra árum saman,
að eigin vild sinni, þá fæ jeg ekki
séð, að neinn ísl. embættismaður geti
verið öruggur í embætti, ef hann ekki
er í „náðinni“, sem svo er nefnt.
Og þar sem jeg, sem fyrir „elting-
unni“ varð í þetta skipti, hefi vitan-
lega verið andvígismaður stjórnarinnar
i ýmsum þjóðmálum, þá er hætt við,
að þessi aðferð hennar verði ef til vill
af sumum skoðuð sem tilraun til þess,
að „terrorisera“ embættis-stéttina, eða
ógna henni til þess, að fylla ekki fjanda
flokk stjórnarinnar, þegar um þjóðmál
er að ræða.
5. Að rannsóknin er falin þeim manni á
hendur, sem áður hafði sýnt það svart
á hvítu, að hann bar til mín rnjög
fjandsamlegan huga*.
6. Að rannsóknin og ákæruvaldið er feng-
ið í hendur embættislausum manni,
sem gut vænzt þess, að hann fengi
sjálfur embætti mitt, ef hann gæti
komið mér á kné.
Að stjórnin velur slíkan mann til
rannsókna sinna, það er „frá almennu
sjóður fær árlega, þk veit jeg, að reikning-
arnir úr ísafjarðarsýslu og kaupstað komu
ávallt, eptir að þér urðuð sýslumaður og bæj-
arfógeti þar, með þeim reikningum, sem fyrstir
komu; allan þann tíma bafa þær innborganir
til landssjóðs, sem lionum báru eptir roikning-
um yðar, komið eins greitt, eins og frá þeim
reikningshöldurum, sem senda þær einna greið-
ast frá sér. — Þegar jeg gekk í gegnum
reikningana frá yður, kom það í ljós, að þeir
voru yfir böfuð að tala mjög vel samdir; við
marga þeirra fann jeg ekkort athugavert, og
er það ekki almennt. — Ætti jeg að flokka
þeim c. 30 reikningsböldurum, sem landssjóð-
ur heflr nú, í flmm jafn stóra flokka, eptir
því, hvernig reikningar þeirra eru, þá myndi
eg setja yður í fyrsta flokk.
Þetta vottast hér með samkvæmt beiðni.
Keykjavík, 29. sept. 1892.
Indriði Einarsson.
(Endurskoðandi.)
Til
br. sýslumanns Skúla Thoroddsen11.
Hvaða ástæðu Magnús landshöfðingi hefir nú
haft til þess, að fara að eltast við mig, — sem
hann vottar, að hafi sýnt svo „einstakan dugnað
og elju“ —, einan allra ísl. embættismanna, með
sakamáls-rannsóknum, í stað þess að taka ein-
livern hinna „slæmu“ og „í meira lagi þreyt-
nndi“ embættismanna, er því eptir að vita.
Sk. Th.
*) Sbr. meðal annars pésann „Raskhneyksl-
ið“ Kh. 1888.
sjónarmiði“ óviðfelldið og óheppilegt
í mesta máta; það er viðurkennd rétt-
ar-regla, að enginn dómari eigi að
dæina í því máli, er hans eigin hags-
rnuni varðar; en hvar getur eigin liags-
rnuna vonin komið sterkar í ljós, en
þar, sem dómarinn sjálfur getur geng-
ið með þá meðvitund, að dóms-úrslitin
geti varðað hann sjálfan fleiri þúsund
króna árlegum tekjum?
7. Að öllum kærum j-fir aðförum Lárusar,
ekki að eins frá sjálfum mér, heldur
og frá 597 mönnum öðrum, er að engu
sinnt, en kærða, hr. Lárusi Kr. Bjcirna-
syni, veitt gjafsöhi, til þess að lögsækja
kærendur sina, og það á meðan Lárus
sjálfur situr hér i embættinu, svo að
hann getur meinað kærendunum, að
fá útskriftir úr embættisbókunum, og
svijrt þá þannig mögulegleikanum, að
koma fram nauðsynlegum vörnum í
máli sinu.
8. Að sýknudóm hæztaréttar á nú að lok-
um, — eptir bréfi landsh. frá 7. þ. m.
að dæma —, að virða að vettugi, en
sraella heldur nýjum kostnaði á lands-
sjóð, ofan á þau útgjöldin, sem mála-
þref þetta hefir þegar bakað honum.
Þetta var þá í stuttu máli það, sem
jeg man í svipinn, að m/r þykir einna
athugaverðast i bardaga-aðferð stjórnar-
innar í þessu þriggja ára stríði.
En skylt er mér að geta þess, að þó
að „suspension“ min o. fl. sé stýlað sem
boðskapur frá ráðherranum, þá er það þó
Magnús landshöfðingi Stephensen, sem
mest og bezt hefir beizt fyrir málinu
frá fyrstu*.
Það er hið ábyrgðarlausa landshöfð-
ingjadæmi, sem "hér er að sýna sig.
Og meira þá ekki um þetta að sinni.
2»/5 ’95. Sk. Th.
-----e-oc>g§ooo---
Eignir Bandamanna. Eignir Bandamanna
í Norður-Amerlkn eru nú alls, í föstu og lausu,
metnar k fiö,03i ,(XX),(XX) dollara, og hafa þær
því nifaldazt ú síðustu 40 Arum, að því er hag-
fræðingar segja.
Suðurför ný. Ymsir fræðimenn i Belgíu
ætla að leggja af stað i rannsóknarför á næsta
•) Sem dæmi þess, live landsh. lét sér annt
um rnálið, má þess geta, að prófin í málinu
voru send honum, en ekki til amtmánnsins,
—• ný sönnun fyrir nauðsyn amtmanna á ís-
landi(!), þar sem landshöfðingi tekur að sér, að
inna skyldustörf þeirra af hendi, þegar svo
sýnist. Sk. Tli.
ári, til þess að leita suðurheimskautsins; heitir
sá Gerlache, og er sjóliðsforingi, sem förinni
stýrir; en auðmaður nokkur, Solvay að nafni,
leggur að mestu fram fé það, er til fararinn-
ar þarf.
Mestur skógur í heiini. Frá sléttunni við
Ob-fljótið, og alla leið austur í Indíghirka-dal,
er eitt samfast skóglendi, og er sá skógur tal-
inn mestur að víðáttu í heimi, enda nær hann
yflr dali þá, sem stór-árnar Yenisei, Olenek,
Eena og Yana renna eptir, og er því alls 3000
nn'lur enskar á lengd, frá austri til vesturs. en
breiddin er að meðaltali 1000 mílur enskar. —
Mörg eru þar þau svæðin, sem engin mannleg
vera heflr nokkurn tima stigið sinum fæti á.
í tíniaiitinu „Meteorologische Eeitschrift.“,
sem gefið er út á Þjrzkalandi, skýrði prófessor
G. Hellmann frá því fyrir skömmu, að 11.
júní f. á. voru liðin rétt 250 ár, siðan ítalski
eðlisfræðingurinn Torricelli (f. I(i08 d. 1647)
fann upp loptþyngdarmælirinn, seni síðan var
tekið að nota í ýmsum löndum.
I Englandi var byrjað að nota loptþyngdar-
mæli árið 1659, og hét sá Robert Boyle, er
það gjörði fyrstur manna þar í landi, og frá
honum stafar nafnið „bax-omoter“.
Fundið rétta manninn
—zír.—
Jeg var um daginn að blaða í göml-
um sendibréfum, og datt þá af tilviljun
ofan á bréf frá gamal-kunningja minum,
hr. Hafsteini Péturss-yni, sem nú er prest-
ur íslendinga í Winnipeg; bréfið er dag-
sett í Khöfn 10. ág. 1888, og er að því
leyti merkilegt, að það sýnir, hvernig
hr. Hafst. Pét. liefir þá sóð fram í tim-
ann, eða eins og órað fyrir þvi, sem
verða myndi.
Bréfið er skrifað um þær mundir, er
politiska óöldin i Danmörku stóð sem
hæðst yfir, þegar lieita mátti, að þar í
landi væri engum frjálslyndum embætt-
ismanni óhætt í embætti, með því að
rógur og níð var þá svo að segja daglegt
brauð í blöðum „hægri-flokksins“, ogvar
Kaupmannahafnar-blaðið „Avisen“ talið
liðdrjúgast í því, að benda á þá embætt-
ismennina, sem „grunsamastir“ þóttu,
eða stjórninni eigi svo fylgispakir, sem
hún vildi.
Það blað flutti og um þær mundir
öðru hvoru greinar frá Islandi, og var
jeg þar um tíma nokkurs konar „stand-
andi persóna“, níddur og ófrægður á
ýmsar lundir, svo sem nokkuð er og á
vikið i þeim orðrétta iitdrætti úr ofan
nefndn bréfi hr. Hafsteins Péturssonar,
sem hór fer á eptir: