Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 16.07.1895, Blaðsíða 4

182
ÞjÓðviljinn ungt
IV, 33.
ísafirði, 16. júlí ’95.
Tíðarfar. Stöðug þurrviðri fyrstu vikuna af
þessum mknuði; 7. gerði úrhellis-rigningu, og
liélzt vætutið til þess 11.; síðan daufur þerrir,
en rigningarlaust.
Slys vildi til k hvalveiðistöðinni k Langeyri
4. þ. m.; sprengiefnis-liylki hafði leynzt í hval
einum, er þar var fluttur í land, og sprakk, þeg-
ar farið var að skera hvalinn; hlaut einn maður
stórkostleg meiðsli af, svo að andlit og höfuð
var allt sundur flakandi i skrum, og annar hand-
leggurinn svo sundur tættur, að ekki þótti ann-
að gjörlegt, en að taka hann af; sjónina kvað
maður þessi einnig hafa misst að miklu oða öllu
leyti. Annar maður, er við var, slasaðist og
nokkuð, en ekki til muna.
Aflahrögð. Hér við Djúpið eru nú flestir liætt-
ir róðrum; þó er töluverður afli hjá þeim fáu,
er á sjó fara.
Sláttur er nú fyrir nokkru byrjaður almennt,
og er gi-asvöxtur sagður í góðu meðallagi.
„Laura4* kom hingað 4. þ. m. og fór aptur
norður um land þann 5. að kvöldi; dönsku leik-
endurnir tóku sér far með henni héðan, og höfðu
þeir þá leikið hér alls í 10 kvöld; gerðu þeir
ráð fyrir að leika. á Akureyri og Seyðisfirði, ef
kringumstæður leyfðu.
Skipakomur. 26. f. m. „Skirnir", með salt
til Ásgeirsons verzlunar. — 28. f. m. „Hjalmar11,
með salt til Leonh. Tang's verzlunar. — 7. þ. m.
„Terpsichore“, með ltol til Leonh. Tang’s verzl-
unar. — S. d. „Themis“, með kol til verzlunar
L. A. Snorrasonar. — 9. þ. m. „Á. Ásgeirson11,
með kol og salt tii Ásgeirsons verzlunar. 14.
þ. m. fisktökuskip Englendingsins mr. Wards.
Gufnskipið „Á. Ásgeirson“ fer héðan beina
leið til Reykjavíkur 1. ágúst næstk., og snýr
þaðan aptur um hæl hingað vestur, en kemur
þá um leið við á flestum höfnum; tekur bæði
farþega og flutning.
—----- -íxr-fö**--
AFDItll’ LOKA HI>S VXGRA.
(Kveðiö við móttöku fréttanna í 9. nr.
„Djóðv. unga“.)
Fúleggi, — skamma í skjóli —,
skreið út úr leiður,
níöingleg nöðru-sál réði
nafn-þjófi jafnan;
eitruðum öfundar skeytum
æru nam særa,
morðingi mannsóma læi'ður,
mein-eiða skeini.
Bjánum og fáráðum flónum
fúlyrðum túla
skemmti sá æ, meöan æmti,
ólundar-dóli;
svart-álfinn sannleika skorti
síðhötts i hýði,
skreið svo með lastorð frá lýðum
iandrækur fjandi. — S.—g.
E>ilsliip til sölu!
Lysthafendur snúi sér til Leonli. Tang’s
verzlunar á Isafirði.
XTndirritaður kaupir alls konar út-
lendar vörur fyrir ísslencling’a, og
sendir á þá staði, sern póstskipin koma
á; enn frernur tsel jeg alls konar ís-
lenzkar vörur. Gflöggir reikningar og
skilagrein send í hvert skipti. Utaná-
skrift til mín:
•lakob (»iinnlögsson,
Nansensgade 46, A
Kjobenhavn, K.
Með Tliyra og Laura
hefi jeg nú fengið margar nýjar vöru-
tegundir frá útlönduln. — Jeg annast
um pöntun á góðum vörum fyrir menn,
með rniklum hag fyrir þá. Allir þeir,
sem vilja sinna þvi, ættu að gefa sig
fram sem fyrst, af því skipaferðirnar eru
svo óhagstæðar.
ísafirði, 26. júní 1895.
Magnús S. Árnason.
PRENTSMIDJA ÞJÓÐVILJANS I!NOA.
54
bakinu, eins og venja er til, þegar menn allt í einu verða
öreigar. Að eins einn heldur tryggð við hann, og það
er Prosper, límonaðe-skenkjarinn gamli. Hann vill ekki
yfirgefa Loupian í raunum hans, heldur fylgjast með
honum, hvað sem á daga hans drífi; hann krefst engra
launa fyrir vinnu sína, og gerir sig ánægðan með fæðið,
þótt af skornum skammti só. Allir hrósa honum fyrir
þetta, og dázt að trygglyndi hans.
Loupian leigir sér húskorn eitt í götunni Saint-
Antoine, og kemur þar á fót ofur-litlu kaffisöluhúsi. Solari
kemur þangað öðru hvoru; en eitt kvöld, þegar hann er
á leið heim til sin, verður hann allt í einu gagntekinn
af óþolandi kvölum; það er þegar sent eptir lækni; lækn-
irinn kemur, og segir, að sjúklingnum hafi verið byrlað
eitur; og þrátt fyrir allar liugsanlegar tilraunir til að
lækna hann, ágerast sinadrættirnir æ meir, og deyr hann
að lítilli stundu liðinni liinum skelfilegasta dauða. — Tólf
stundum síðar, eptir að líkkistan, eins og venja var til,
hafði verið sett út í garðinn hjá húsi því, er Solari bjo
i, fannst miði á kistulokinu, er á voru rituð með prent-
letri þessi tvö ískyggilegu orð: Númer tvö.
Auk dótturinnar, sem áður er um getið, átti Loupian
son einn frá fyrra hjónabandi. Unglingur þessi, sem
hafði verið mannvænlegur mjög, var umsetinn og eltur
á röndum af alls konar óþokka-lýð, og vélaður af skækj-
55
um; hann barðist fyrst í stað gegn freistingunum, en féll
þó fyrir þeim að lokum, og sökkti sér niður í alls konar
óreglu. Svo var það eina nótt, að félagar hans stungu
upp á þvi við hann, að hann skyldi taka þátt í skemmt-
un einni með þeim; þeir höfðu sem só hugsað sór, að
brjótast inn í búð vinsala eins, taka þar tólf flöskur, drekka
úr þeirn, og borga þær svo auðvitað daginn eptir, sögðu
þeir. Eugene Loupian, sem þegar var orðinn töluvert
drukkinn, klappaði saman lófunum af gleði, er liann heyrði
Jiessa fallegu uppástungu. En þegar þeir svo höfðu brotið
upp búðardyrnar, og stungið á sig sínum tveim flöskun-
nm hver, kemur þar allt í einu lögregluþjónn að, sem
auðsjáanlega hafði verið gefin bending um, hvað á seyði
myndi vera. Sökudólgarnir eru teknir fastir, og settir í
varðhald, og litlu síðar eru þeir dæmdir fyrir innbrots-
þjófnað.
Þessi atburður reið Loupian og fólki hans að fullu.
Kona hans, „hin fagra og ríkau Therese, andaðist af sorg
og hugar-angri, og hafði henni eigi orðið barna auðið.
Loupian og dóttir hans stóðu því ein eptir, allslaus og
lijálparvana. Prosper gamli hélt þó enn tryggð sinni
við þau; hann hafði sparað saman lítið eitt af peningum,
og bauð hann nú stúlkunni þá; en liann batt þá hjálp
sína skilyrðum, sem voru æði hörð aðgöngu. Lengi neit-
aði hún þeim algjörlega, en neyðin, og vonin um að geta