Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 05.12.1895, Blaðsíða 3

ÍVrÓÐVILJINN UNGT.
31
Y, 8.
upphæð“ að ræða, og ekki um upphæð,
sem jeg að eíns teldi mér vangoldna,
heldur um upphæð, sem var mér van-
goldin i raun og veru, — haldið fyrir
mér ranglega af manni, sem hafði verið
settur út til þess af stjórninni, að hafa
af mér æru, embætti og fé.
Hefði nú ekki verið sæmra fyrir „Isa-
foldu, að skýra rétt frá þessu?
3/12 ’95. Sk. Th.
----oOOgjoco-----
t Jens heitinn Hjaltason,
er drukknaði i Bolungarvík 23. jrilí þ. á.,
sbr. 35. nr. IV. árg. „i?jóðv. unga“, var
35 ára að aldri, og hafði fyrir íáum ár-
um flutzt frá Isafirði til Bolungarvíkur,
og sezt þar að sem húsmaður; byggði
liann þar snoturt íbúðarhús úr timbri,
enda var liann ráðdeildar- og dugnaðar-
maður, og fórust Öll störf vel og farsæl-
lega úr hendi, svo að efnahagur lians
var ávallt fremur góður.
Jens heitinn var hinn vandaðasti mað-
ur í allri hegðun, fremur dulur í skapi
og fáskiptinn hversdagslega; en léti hann
eitthvað málefni til sín taka, þótti hann
jafnan koma fram til góðs, ekki sízt ef
fátækir áttu í hlut; varð hann þvi eigi
að eins harmdauði konu og börnum, held-
ur og öllum öðrum, sem einhver kynni
liöíðu af honum. H.
Nýtt prentsmiðju- og
blað-fyrirtælíi. Cand. jur. Einar
Benedildsson, sonur Benedikts sýslumanns
Sveinssonar á Héðinshöfða, hefir i haust
keypt stór-hýsið „Glasgow“ í Reykjavik,
og ætlar að setja þar prentsmiðju á stofn.
— Jafn framt mun og áformað, að hann
byrji innan skamms að gefa útnýttblað
í Reykjavík.
Hr. Einar Benedilctsson er frjálslynd-
ur í skoðunum, og einarður vel, og því
auðvitað mein-ílla séður hjá „klikkunni11,
sem liér á landi ræður nú lögum og lof-
um, því að henni geðjast ekki aðrir, en
þeir, sem annað tveggja smjaðra, eða
þegja.
Yér óskum lir. E. B. allrar hamingju,
að þvi er þetta fyrirtæki lians snertir,
°g skyldi það gleðja oss, ef honum tæk-
ist að berja duglega á öllum dansk-ís-
lenzkum apturgöngum, sem eru sjálfum
sér til forsmánar, og þjóðinni til niður-
dreps og bölvunar.
--------------
Isafiiíii 5. des. ’95.
Tíðarfar. Norðan-hrynu all-snarpa gerði hér
1.—2. þ. m., on 3. þ. m. slotaði veðrinu, og
hefir siðan fallið snjór all-mikill, og veður-útlit-
ið verið dimmt og ískyggilegt.
Aflahrog'ð. Siðustu dagana af f. m. voru
aflabrögðin farin að verða tregari; en meðnorð-
an-veðrinu i byrjun þ. m. kom ný ganga af
vænum þorski inn í Djúpið, og hefir síðan afl-
azt mikið vel; 3. þ. m. var t. d. hlaðafli hjk
ýmsum, og stöku menn urðu enda að skilja
eptir lóðir í sjó,' af því að skipin báru ekki. —
Afla-horfur oru því hinar glæsilegustu, eins og
nú stendur. —
Á Dýrafirði kvað nú fyrir nokkru vera orðið
alveg fiskilaust, nema afli nokkur á Skaga, en
sjaldgjöfult þaðan vegna brima.
Niðurjöfnun aukaútsvara er nú fyrir nokkru
um garð gengin hér í kaupstaðnum, og eru
þessar útsvars-upphæðir hæztu gjaldendanna:
Á. Ásgeirssonar verzlun . . . 515 kr.
Leonh. Tang’s---------. . . 328 —
L. A. Snorras.--------. . . 200 —
Kaupfélag ísfirðinga* .... 125 —
S. H. Bjarnarson, consul ... 75 —-
Árni faktor Jónsson...........70 —
Þorv. læknir Jónsson .... 55 —•
Árni Sveinsson, kaupmaður . . 51 —
Skúli Thoroddsen, ritstjóri . . 60 —
Sigurður Briem, bæjarfógeti. . 45 —
Jón snikkari Jónsson .... 43 —
Finnur Thordarsen, bakari . . 36 —
Norska bakarabúðin............36 —
Bjarni Kristjánsson, skipstjóri . 32 —
*) Líklega vafasöm tekjugrein, þar sem
pöntunarfélag þetta mun vart útsvarsskyldugt.
Ritstj.
20
með rentum og renturentum, með keim þeim, er lík
hans veitti víni því, er jeg átti eptir. Verzlun mín
gekk æ betur og betur, og vín mín þóttu nri enn þá
betri, en áður.-----
Svo kom dómarinn einn góðan veðunlag heim til
mm, því að hann hafði heyrt vínum mínum hrósað svo
injög. Jeg beygði mig fjarskalega djúpt fyrir honum,
til þess að láta í l.jósi, að mér þætti annað en lítill
heiður 1 heimsókn hans. Jeg hellti á glas handa hon-
um af bezta víninu, sem jeg átti, og mælti svo um leið
og jeg rétti honuni glasið'.
„Göfugi herra! Þetta or það, sem ;eg kalla liers-
höfðingjavínið mitt; hershöfðingjanum sáluga þótti það
Svo fjarskalega gott; hann var ætíð vanur, að taka heilt
tat af því í einu, og lét bera það heim til sín í burð-
arstóli‘£.
«I?að var mjög skynsamlegt af honum“, svaraði
dómarinn, — „inikið skynsamlegra, heldur en að senda
þræl eptir einni og einni könnu í einu, sem allt af
kemur af stað umtali og athugasemdum náungans. Jeg
er að hugsa um, að hafa það, eins og liann; en láttu
mig nu fyrst bragða á ölluin þeim víntegundum, sem
þú liefir“.
Hann bragðaði síðan vín úr nokkrum föturn, en
gazt ekki eins vel að neinu, eins og þvi, sem jeg hafði
17
Vinföng min bötnuðu stórum víð þetta, og seldust því
ágætlega, en jeg græddi á tá og fingri.
Þannig gekk allt mjög vel í fimm ár. Hershöfð-
inginn hafði allan þann tima verið stöðugur gestur hjá
mér, og að minnsta kosti þrisvar í viku hverri drukkið
sig blindan inni hjá mér. Jeg, sem ætíð hafði orðið að
sitja. hjá honum, og spjalla við hann, meðan liann var
að drekka, hafði smám saman vanizt á, að fá mér líka
ofur-lítið í staupinu, enda þótt jeg hefði aldrei enn þá
drukkið mig fullan.
Svo fékk hershöfðinginn allt í einu skipun um,
að halda með lierlið sitt í orustu. Daginri, sem herliðið
lagði af stað, nam liann staðar hjá mér, steig af hest-
baki, og kom inn til mín, til þess að drekka skilnaðar-
skálina, en skipaði liðsmönnunum að halda áfram, og
kvaðst myndi ná þeim aptur von bráðar. Svo rak eitt
glasið annað, og tíminn var fljótur að liða. Það fór
að skyggja af nóttu, og hershöfðinginn var, eins og
venja var til, orðinn dauða-drukkinn. Hann vildi endi-
lega fara út í víngeymsluhúsið, til þess að halda enn
þá einu sinni háðtölu yfir fati því, sem líkið af Gyðing-
inum var í. Við höfðum um langa hríð verið beztu
mátar, og með því að jeg um kvöldið hafði drukkið
töluvert meira, en jeg var vanur, var jeg svo hugs-
unarlaus og óaðgætinn, að segja við liann: