Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 24.12.1895, Page 4

40
ÞjÓðviljinn ungt
y, 10.
r
Briiknö íslenzk frímerki
eru ávalt keypt með hæzta verði, t. d.:
Jiinnar
íslenzku landsstjórnar.
Skrifstofa farstjóra verður fyrst um
sinn í húsi Halldórs bankagjaldkera Jóns-
sonar í Eeykjavik Suðurgötu nr. 5. Bréf
og sendingar, viðvíkjandi farstjórninni,
má senda þangað, eða beint til undir-
ritaðs farstjóra.
I >. Thomsen,
sem stendur á „Grand Hotel Nielson‘£
Kaupmannahöfn.
AdLolpH tfc Carl
iionTTWErizxjUiV.
Dýrafirði, ísland.
Mjög miklar byrgðir á öllum tímum
ársins af afar-ódýrum og fögrum afmæl-
isdagskortum. Nú fyrir hátíðarnar jóla-
og nýárs-kort
Einnig miklar byrgðir af fermingar-
og brúðkaups-kortum.
Munnlegar jafnt sem skriflegar pant-
anir verða fljótt af hendi leystar.
Þingeyri, 13. des. 1895.
A(l<»lpli Carl.
Yenjulcgr frimerki:
3 og 5 aura, hundraðið k kr. 2,50
« —----------------- — 4,00
10 — ----------- - — 2,00
20 —----------------- — 6,00
Innkaups-verðlisti
Þjónustu-frímerki:
3 aura, hundraðið á kr. 3,00
5 og 10 —-------------- 5,00
16 —--------------- 15,00
20 —---------------- 9,00
ókeypis, ef um er beðið.
Olaf" (írilstad,
Trondhjem, Norge.
LESI 3E> !
Maður, sem um undan farin ár hefir
talsvert vanizt verzlun, óskar eptir að
fá atvinnu, helzt í einhverju hinna stærri
kauptúna. GófJ meðmœli frá fyrri hús-
bændum. — Kitstj. vísar á.
SOO Kroner
tiisikres enhver Ltingelidende, som efter Be-
nyttelsen af det verdensberömte Maltose-Præ-
parat ikke finder sikker Hjælp. Hoste, Hæshed,
Asthxna, Lunge- og Luftrör-Katarrh, Spytning
o. s. v. ophörer allerede etter nogle Dages For-
löb. Iiundrede og atter Hundrede have be-
nyttet Præparatet med gunstigt Resultat.
Maltose er ikke et Middel, hvis Bestanddele
holdes hemmeligt, det erholdes formedelst Ind-
virkning af Malt paa Mais. Attester fra de
höieste Autoriteter staa til Tjeneste. Pris 3
Flasker med Kasse 5 Kr., 6 FJasker 9 Kr., 12
Flasker 15 Kr., 24 Flasker 28 Kr. Albert
Zenkner, Opfindoren af Maltose-Præparatet,
Berlin S. 0. 26.
•ipuujuj qv. iwj jBSins.fpIdn .inpu .mjafi
mes ‘lyjynsj t; uvuossuiaag 'mduTUj vu.iy
suisS'Bjpj suuBtnjoj jij .i9s ginus BjeS
‘,,í?uipjíS9A ^ip^qedflsiiíf
I gSSiC.il UIS djnspcj BJ gB BT[SO CU9S ‘jI9cJ
PRENTSMIÐJA I».IÓÐ VIL.IANS UNGA.
26
Því næst opnuðu þeir lúkugatið, og undu fatið, sem jeg
var í, upp á þilfarið, og vörpuðu því í sjóinn. Spons-
gatið á fatinu var opið, en með því að stinga vasaklútn-
um mínum í gatið, þegar það var neðan sjávar, gat jeg
þó varizt þess, að fatið fylltist af sjó; og þegar gatið
var ofan sjávar, tók jeg klútinn úr þvi við og við. eitt,
og eitt augnablik í senn, til þess að fá nýtt lopt inn í
fatið. Sjórinn var ákaflega ókyr af rokinu, og jeg varð
allur marinn og lemstraður af því, að skellast til og
frá innan um fatið, eptir þvi sem það veltist á ýmsar
hliðar í sjónum; og þar á ofan var jeg orðinn öldungis
máttvana af hungri og þreytu. Jeg ætlaði að fara að
taka klútinn fyrir fullt og allt iír gatinu, og láta sjóinn
streyma óhindrað inn til mín, og ráða mér þannig sjálf-
ur bana, þegar jeg farin, að fatið endaveltist allt i einu,
hvað eptir annað, og það með þvílíkum óttalegum oskapa-
gangi, að jeg réði ekkert við, að verja sjónum að kom-
ast inn í fatíð. Þegar þetta hafði gengið um lirið, fann
jeg, að fatið, sem hafði verið í brimgarðinum, skall allt
í einu upp í flæðarmálið. Að lítilli stundu liðinni heyrði
jeg mannamál; nokkrir menn komu að fatiriu, og veltu
því undan sjó. Jeg varaðist að láta heyra til mín, svo
að þeir skyldu ekki verða hræddir, og lilaupa frá mér í
flæðarmálinu, því að þá voru öll líkindi til, að sjórinn
hefði tekið fatið út aptur. En óðara en þeir námu stað-
27
ar með fatið, kallaði jeg lágt til þeirra út ura spons-
gatið, og bað þá í öllurn guðanna bænum, að hleypa
mér irt.
Fyrst í stað leit ut fyrir, að þeir yrðu hálf skelk-
aðir, en þegar jeg endurtók bón mína, og skýrði þeim
frá því, að jeg væri eigandinn að skipi því, er væri hér
úti fyrir, og að skipstjórinn og skipverjar allir hefðu
gert samblástur gegn mér, og varpað mér útbyrðis, —
þá sóttu þeir áhöld, og opnuðu fatið.
Það fyrsta, sem bar fyrir augu mín, þegar jeg
kom út úr fatinu, var skipið mitt. Það var þar spöl-
korn frá, komið upp í brimgarðinn, og töluvert brotið
orðið. Brimsjóirnir skullu á því, þokuðu þvi smátt og
smátt nær ströndinni, og liðuðu það æ meir og meir í
sundur. Allt miðbikið var nú farið úr annari hliðinni,
og brimsjóirnir voru alþaktir vinfötum, sem ráku á land,
og voru jafn óðum hirt af sömu mönnum, sem höfðu
bjargað mér undan sjó. Jeg var svo máttfarinn orðinn,
að það leið yfir mig, þar sem jeg lá í fjörunni. Þegar
jeg raknaði við aptur, lá jeg i kjallara einum, á stórri
lirúgu af liðsmannakápum. Þar voru inni 40—50menri,
er sátu við ákaflega mikið bál, og drukku í óða önn ur
einu af vínfötum mínum.
Undir eins og þeir urðu þess áskynja, að jeg var
raknaður úr öngvitinu, helltu þeir einu staupi af vini