Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 30.12.1899, Blaðsíða 7

XIV, 1,—2.
Þjóðviljinn.
7
sýslumaður í Snæfellsnessýslu, og bjuggu
þau þar, unz þau fluttust að Skarði 1838,
er Kristjáni var veitt Dalasýsla, með þvi
að Skúli kammerráð, faðir hans, hafði
þa látizt árinu áður.
A. Skarði bjuggu þau hjón síðan rik-
is- og rausnar-búi, byggðu þar upp stað
og kirkju, og umbættu jörðina stórum;
en mann sinn missti Ingibjörg heitin 3.
júli 1871, og bjó hún síðan á Skarði,
sem ekkja, eða var þar í húsmennsku
siðustu árin.
Af börnum þeirra hjóna náðu 5 full-
orðinsárum, þrír synir: Ebenezer, Skídi og
Bogi, sem nú er einn þeirra bræðra á lifi,
og tvær dætur: Elínborg, er giptist Jónasi
skólakennara Guhnundssyni, síðast presti
að Hítardal, og Kristín, kona Bövings
héraðsfógeta á Jótlandi.
Frú Ingibjörg sáluga var friðleiks-
kona á yngri árum, gáfuð, og einkar vel
mönnuð. — Hún var hjartagóð og góð-
gjörðasöm, og í hvívetna mesta merkis-
kona.
Tákneski Jönasar Hallgrimssonar. íslenzku
stúdentafélögin i Reykjavík og í Kaupmanna-
höfn hafa á þessu ári sent áskoranir í flest
héruð landsins, þar sem farið er fram á, að ís-
lendingar skjóti saman fé, til þess að gera líkn-
eski Jónasar Ildllgrhnssonar i fullri stœrð er
afhjiipað verði í Reykjavík 16. nóv. 1907, þégar
liðin eru rétt 100 ár frá fæðingu þessa uppáhalds
skálds þjóðarinnar.
Samskotunum veita þeir dr. Finnur Jónsson
háskólakennari og Halldðr Jónsson bankagjald-
keri móttöku.
---E—;--------
ísafirði 30. dcs. ’99.
Tíðarfar. Síðan um miðjan þ. m. hafa gengið
sifelldir suðvestan rosar. og skipzt á rigningar
og kafaldshríðir. — Hafa veðrin opt verið af-
taka hörð, sérstaklega síðara hluta dags 21. þ.
m., og nóttina næstu, enda fauk þá um koll
hjallur einn hér í iiaupstaðnum, og fjögramanna-
far brotnaði. — Á aðfangadaginn sneri þó til
frosta og norðanáttar. —
ý 1. þ. m. andaðist húsfrú Þorgerður Björns-
dóttir í Súðavík hér í sýslu. liátt á sjötugs aldri,
kona Hjalta bónda Sveinssonar í Súðavík, og
verður hélztu æfiatriða hennar getið hér í blað-
inu bráðlega.
Guíuskipið „Pervie“ lagði af stað héðan til
útlanda. lö. þ. m., fermt Spánarflski frá verzlun
Á. Ásgeirssonar.
•f 5. þ. m. andaðist hér í kaupstaðnum
Kristín Soebeck, kona Arna Jónssonar húsmanns,
systir Hjálmars kaupmanns Johnsen, er fyrrum
rak verzlun á Flateyri í Önundarfirði. — Börn
þeirra hjóna, sem lifa, eru: M. S. Árnason kaup-
maður, Sigváldi skósmiður og Sigríður. —
I þ. m. lézt að Lauglandi í Skjaldfannardal
hér í sýslu stúlkan Halldóra Kristjánsdóttir,
bónda Olafssonar á Laugalandi, ung stúlka og
mannvænieg. — Hún dó úr tæringu.
Kvöldsöng flutti Þorv. prófastur Jðnsson hér
í kirkjunni á aðfangadagskvöld jóla. — Kaup-
maður Árni Sveinsson tónaði.
Hralvciðamaður hr. Hans Ellefsen á Sólbakka
í Önundarfirði, sem dvalið'hefur í Kristiauiu,
síðan hann sigldi í síðastl. septembermánuði,
hefur með sinni vanalegu rausn og höfðing-
lyndi verið skjótur til hjálpar, og hefur sent
200 kr. til styrktar skylduliði manna þeirra, er
drukknuðu á Dýrafirði 10. okt. síðastl., út af
aðfórum botnverpinga.
Hr. Leonli. kaupmaður Tang í Kaupmanna-
höfn hefur og sent 50 kr. 1 sama skyni, og h.afa
báðar þessar upphæðir verið fengnar i hendur
hreppstjóranum og sóknarprestinum í Mýra-
hreppi til ráðstöfunar.
Áður höf'ðu og ýmsar frúr og ungfrúr hér í
kaupstaðnum sent ekkju Jóhannesar heitins Guð-
mundssonar 100 kr., sem voru eptirstöðvar af
tombólufé, síðan í hitt eð fyrra.
Ttö hafnarleiðarljés voru reist á Kirkju-
bólshlíðinni sfðastl. haust, er vísa innsigling-
una hér inn til kaupstaðarins, og slá björtu
ljósi út fjörðinn.
Hafnarljós þessi, og skýlin fyrir þau, hef-
ur hafnarsjóður Isafjarðarkaupstaðar kostað, og
annast að öllu leyti tendran þeirra og gæzlu.
Nýju hrenniyínslögin öðlast gildi 1. janúar,
og kvað það þá eiga að kosta krónu, að „fá sér
á glerið“, í stað 65—70 aura, sem brennivíns-
flaskan hefur kostað hér í kaupstaðnum að und-
an fornu. Dýr gerist nú „dropinn".
Bœjarfulltrúakosningar. 5. janúar næstk. á
hádegi verður kjörfundur settur í bæjarþing-
stofunni hér í kaupstaðnum, til þess að kjóSa 8
menn í bæjarstjórnina,ístað þeirra þriggja bæjar-
fulltrúa (próf. Þorv. Jónssonar, skipstjóra Jóns
Brynjólfssonar og Bjiirns Pálssonar Ijósmynda-
smiðs), er nú hafa setið sinn lögákveðna tíma.
Kosninga-áhuginn sýnist enn ekki vera
vaknaður, þó að farið sé að styttast til kjör-
dagsins, því að enn heyrist enginn nefna kosn-
inguna á nafn.
ý 27. þ. m. andaðist Jón Einarsson, bóndi á
Garðstöðum í Ögurhreppi, einn af mestu dugn-
aðarbændum hér við Djúp, að eins rútnlega
fimmtugur. — Hann hefur legið rúmfastur, og
sárþjáður, á heimili sfnu, síðan í júífmánuði, og
mun banamoin hans hafa verið krabbamein
innvortis.
Helztu æfiatriða hans verður síðar getið hér
í blaðinu.
Húsbruni. Aðfaranóttina 15. þ. m. varð hús-
bruni í Hesteyrarverzlunarstað í Jökulfjörðum,
og brann þar til kaldra kola íbúðarhús Bárðar
Guðmundssonar búfræðings, en fólk bjargaðist
fáklætt og nauðuglega. — Sagt er, að bæði hús
og innanstokksmunir hafi verið i oldsVoða-
ábyrgð. _________
Aflahrögð. Meðan vestanrosarnir héldust
fyrir jólin, mátti heita, að aldrei væri til sjó-
róðra farið; en 28. þ. m. reri almenningur f ver-
stöðunum hér við Út-Djúpið, og aflaðist þá al-
mennt mikið vel.
4
skurðinn, og þokuSust eptir sefvöxnu lautunum, að at-
fluga, hvernig þunglamalegu barskipunum var lagt und-
ir nottina, hvernig hegrinn sveif yfir himinhvolfið dimm-
hlátt, og að sja vagnaraðirnar halda heimleiðis í hægðum
smum, því að yfir heiðarflæmið fóru allir sér liægt.
Og þegar allt var orðið hljótt, var jeg svo vanur
því, að taka fram bækurnar mínar, og sökkva mér niður
í ýms leyndardómsfull rit.
Voru það einkum hinar torskildustu ráðgátur mann-
legrar tilveru, sem eg hafði gaman af að grufla út í.
Fn er eg hafði dvalið í höllinni um hálfan rnánuð,
og setið við bækur mínar venju frernur lengi eitt kvöld-
ið, þa var, sem mér opnuðust nýjar brautir, til að skyggn-
ast mn í andageiminn, sem vér fyr eða síðar hliótum
allir að læra að þekkja.
Mér vaið litið upp bókinni, og sogaði um hrið
að mér næturloptinu, er andaði inn um gluggann, sem
stóð opinn.
Ln er eg sat nú þarna, sokkinn oían í hugsanir
minar, barst mér allt í einu ómur að eyrum; jeg heyrði
hijóðlegt fotatak, sem reif mig út úr draumórum mínum.
Mér gramdist, að hafa verið truflaður með þessu,
einsetti mér því að harðbanna vinnufólkinu, að vera
framvegis svo síðla á ferli, og reyndi svo að finna aptur
þráðinn í fyrri liugsunum minum.
En allt í einu flaug mér svo í hug, ag jeg hefði
eigi heyrt gengið í burtu aptur.
Dyrnar á herbergi minu vissu út að stiganum, og
voru rétt við stigagatið.
Jeg leit á klukkuna, og var hún hálf-tvö.
Það gat ekki verið, að neitt af vinnufólkinu ætti
Draugahöllin.
Tveir ættliðir^voru gengnir til grafar, og í hvorugt
skiptið hafði höllin Thurnau gengið að erfðum til
lífserfingja.
Síðasti eigandinn, Breidenstein fríherra, hafði
að vísu verið hraustbyggður maður, og hafði eignazt þrjá
stálhrausta syni; en þó fór það svo, að enginn þeirra
varð hallarinnar aðnjótandi.
Elzti sonurinn hafði látizt í ófriði, annar dáið úr
kóleru, og um þriðja soninn vissi enginn, hvað varð,
því að hann hvarf, og spurðist aldrei til hans.
Mæðu þessa tók fríherrann sér svo nærri, að hann
náði sér aldrei upp frá því, og dó skömmu síðar.
Þessi voru þá tildrögin til þess, að höllin kom í
mína eigu, sem var þó fjarskyldur útarfi.
Og það er enginn efi á því, að séu þetta álög, eða
bölvun, sem höllinni fylgir, þá slepp jeg ekki undan,
fremur en hinir.
Það liggur ekki fyrir mér, að sjá börnin mín varpa
gleðiblæ á einmunalegu herbergin hérna, eða heyra í
þeim hlátrana og kátínuna.
Það skiptir hér ekki máli, af hverju jeg ræð þetta,
‘Onda er það ekki saga mín, sem segja skal; og mér er
nóg, að jeg veit þetta.
Sögunnar vegna sýnist mér nóg, að jeg láti þess
.getið, að lífsgleðin mín var horfin, áður en jeg varð