Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 19.11.1904, Blaðsíða 4

184
fJJÓB ViLJiNN
XYIII., 46.
skipinu, yar kaupmaður P. .J. Thorsteinsson frá
Bíldudal, og Einar Helgason garðyrkjumaður.
Auk farþegja, er getið yar í síðasta nr. klaðs-
ins, komu ennfremur með síðustu strandferð
„Vestu“ til Reykjavíkur: alþm. Hermann Jónas-
arson frá Þingeyrum, til þess að mæta á fundi,
er landbúnaðarnefndin hefir áformað að halda í
Reykjavík í öndverðum desemher; síra Jrn Arna-
son frá Otrardal, Ólafur Hjaltested frá Kaupmanna-
höfn, sem tjáist nú hafa fullgert hentuga sláttu-
Yél, er verði til sölu í verzlunum hér á landi' á
vori komanda, og kosti 1B0 kr. —
Tombólu er áíormað að halda i Reykjavík j
seint í þ. m., til styrktar ekknasjóði Reykjavíkur.
Önnur tombóla er og áformuð þar i öndverð-
um des., til þess að styrkja danska odd-félaga,
tR að koma á stofn sjúkraskýii fyrir holdsveika
menn á Vestureyjum Dana.
Ký-trúlolúð eru: ungfrú Borghildur Thor-
steinsson frá Bildudal og cand. phílos. Ólafur
JBjörnsson, ritstjóra Jónssonar í Reykjavík.
TOTTOEÐ.
Eg undirritaður, sem í mörg ár hefi j
þíáðst mjög af sjósótt, og árangurslaust j
leitað ýmsra lækna, get vottað það, að |
eg hefi reynt Kina-lifs-elexír, sem j
ágætt meðal við sjósótt.
Tungu í Fljótshlíð 2. fehr. 1897.
Guðjón Jónsson.
*' * *
*
K ína-líls-elexiriniri fæst hjá
flestum kaupmönnum á lsiandi.
Til þess að vera vissir um, að fá hinn
Otto Monsteds
clanska smjör-liki
er bezt.
ekta Kina-lífs-elexír, eru kaupendur beðn-
ir að líta vel eptir því, að standi á
flöskunni í grænu lakki, og eins eptir
hinu skrásetta vörumerki á flöskumiðan-
um: Kinverji með glas í hendi, ogfirma
nafnið Yaldimar Petersen, Frederikshavn
Kontor & Lager Nyvej 16. Kjöbenhavn.
Til neytanda
China-lifs-elexirsins.
Með því að hinar miklu b)7rgðir af
minum hvivetna viðurkennda, og mikils :
metna, elexír, er lagðar voru á land á ís- ;
landi, áður en tollhækkunin átti sór stað, ;
eru nú út seldar, þá hefir verið búinn j
til nýr elexír, er kosta mun 2 kr., sakir :
nefndrar tollhækkunar. i
Elexirinn er nú kraptmeiri, en verið
hefir, með því að hann inniheldur nú
sterkari lög úr læknandi jurtunum, en
fyr, svo að í raun og veru er eigi um
neina verðhækkun að ræða fyrir neytend-
59»
BS
*
★

4
intfHM
9
t»
Oi
3
<
CD
t-4
Nl
P
B
JYlargarim 0
er aftió öen Seóste.
PRENTSMIÐJA PJÓÐVILJANS.
urna.
182
ast bak við hlíf, er stóð fýrir framan ofninn, rótt við
dyrnar.
Kétt á eptir lokaði frú Westcote hurðinni, og með
þvi að hún hafði enga hugmynd um, að þriðji maður
væri i herberginu, gekk hún aptur að borðinu, þar sem
Líonel lávarður sat.
„Það er mjög óvarkárnislegt af yður, að koma hing-
að“, niælti lávarðurinn reiðilega. Eins og sakir standa, þá
er það heimskuleg áhætta, því að hver veit, hvar árans
lögregluþjónninn kann að vera með nefið“.
„Þér eruð hræddur um, að þér komist i vandræði“,
svaraði hún.
„Jeg hefi verið hræddur um það, siðan þór komuð
hór á heimiliðu, svaraði lávarðurinn, „og hafði verið mik-
ð betra, að þú hefðir verið kyr i útlöndum“.
„Það hefði ef til vill verið þægilegra fyrir þig“,
svaraði hún. „En jeg vildi vera nálægt barninu minuu.
„Vel á minnztu, svaraði Líonel. „Drage veit, að síra
Ching er sonur þinnu.
„Jeg hefi ekki sagt honum þaðu.
„Hvernig hefir hann þá fengið að vita það?u spurði
lávarðurínn.
„Það er rýtÍDgurinn, sem veldur þviu, svaraði frú
"Westcote. Sí.ra Ching — jeg get ekki fengið mig til
þess, að kalla hann son okkar — játaði, að hanD ætti
hanD, og að móðir hans hef'ði sent honum hannu.
Þér?a
„Móðir hansu, svaraði frú Westcote rólega. Hann
vissi þá ekki, að jeg var rnóðir bans, eða þú faðir hans“.
„Þú áttir ekki að segja honum það“, svaraði lávarð-
urinn. „Nú er hann i dálaglegum vandræðum. Drage
183
hyggur, að hann sé sonur Píers lávarðar, og að hann hafi
myrt hann, eptir áeggjan þiriniu.
„Jeg er reiðubúinu, til að vinna eið að þvi, að það
er ósattu, svaraði frú Westcote.
„Hugsandi væri það þóu, mælti Lionel.
„Lygarinn þinn!u æpti frú Westcote, og laut
fram. „Jeg hefi þagað nógu lengi; en nú skal þögnin
enda“.
„Hvað áttu við?u spurði Líonel, og fölnaði.
„Jeg á við það, að þú varet í bókaberberginu um
nóttina, er morðið var framið. Jeg sá þig ganga út úr
herbergi þinu, og gekk eg á eptir þér, heyrði þig rífast
við Piers lávarð, og sá þig myrða hannu.
„Þegiðu! í hamingjunnar bænum! Ef þetta vitn-
ast, verð eg heDgduru.
,,Það skal verða hljóðbærtu,' svaraði frú Westcote.
„Jeg vil ekki, að sonur minn gjaldi þíri sakláúsu.
„Clara! Hvaö ætlarðu að gera? þú ætlar þó ekki
að ákæra mig?u
Frú Westcote kastaði sór í stól, mjög þreytuleg.
„Jeg skal ekki gera þér neitt íllfc, Líonel1-, svaraðí
hún. „I þrjátiu ár höfum við elskast; en jeg get ekki
horft rólega á það, að sonur okkar só dreginn í varð-
lialdu.
„Þú vildir má ske heldur sjá mig dregim þangað“,
mælti lávarðurinn.
„Jáu, svaraði hún blátt áfram, „beldur þú, en hann,
því að hann er laus við synd“.
„Því moiri ástæða er til þess, að hann t.aki á sig
syndir föður sínsu, inæÍti Líonel.
Þegar frú Westcote heyrði þetta, greip hún hönd-