Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 07.07.1906, Side 3

XX. 31,—82.
123
- -
Þ JÓBVILJIW.J*.
búinu, hitt á útbúunu,m. Skal bér getið
helztu viðskiptaliðanna.
Handveðslán.............. 668 þús. kr.
Lán gegn sjálfskuldarábyrgð 767 — —
Reikningslán .... 4,290 — —
Yíxlar keyptir fyrir . . 5,660 ,1— —
Verðbréf keypt fyrir. . 4,520 — —
Tekið við innborgunum á
hlaupareikning . . 2,100 i— —
Tekið við fé með innláns-
kjörum á heimabúinu 1,870 -tr-. —
Tekið við sparisjóðsfé á
útbúunum 930 —
■Tafnaðarreikningur bankans nam í árs-
lok 1905 náí. 4,464,000 kr. Hann átti
þá útistandandi:
Handveðslán : . • . i-í . 502 þús. kr.
Sjálfskuldarábyrgðarlán 560 — —
Reikningslán.............. 1,700 — —
Víxillán.................... 980 — —
Veltufé útbúanna var um nýár hér
um bil l1/, mill. kr.
Tekjur af starfsemi bankans þetta tíma-
bil urðu 214 þús. kr., en af því fé gengu
70 þús. kr. til launa og annars kostnaðar
Arður hluthafa varð 3'2/s af hundraði á
ári, og er naumast á meiru von í byrj-
nninni. Væntanlega verður kösthaðurínn
tiltölulega minni framvegis og arður hlut-
hafa því rneiri.
Enginn mun framar neita þvi, að bank-
inn hefur þegar unnið þjóðinni ómetan-
legt gagn. Viðskiptalífið er fjörugra en
áður, nú er hægt að ráðast í arðvænleg
fyrirtæki, er áður voru ókleyf, sökum fjár-
leyais, o. s. frv. Sérstaklega hafa útbúin
orðið kaupatöðunum og nágrenni þeirra
að ómetanlegu liði._______________________
Óskandi er að bankanum heppnist hér
eptir, eigi síður en að undanförnu, að
veita atvinnUvegum vorum öflugan stuðn-
ing, og að styrkja öll skynsamleg fram-
farafyrirtæki, er til þjóðþrifa horfa.
jlngólfui*4 virðist meir en lítið
gramur yfír því, að „Þjóðv.“ lætur þess
ógetið að hann hafi fyrstur blaðanna
orðið til þess, að hreyfa við auglýsinga-
hneykslinu. Það er að vísu ekki láandi
hvorki „Ingólfi“ né öðrum, þó hafðar séu
gætur á bví, að láta ekki ræna sig rétti,
sé um siíkt að ræða, hitt er miður prúð-
mannlegt, að ráðast á menn með hnútum
og hnífilyrðum að óhugsuðu máli.
Ritstjóra „Ingólfs“ má vera það full-
kunnugt, að ritstj. Þjóðv. dvelur vestur á
ísafirði, og þó „Ingólfur" kunni að hafa
þar útbreiðslu mikla, tel eg samt víst,
að ritstj. Þjóðv. hafi aldrei séð hann
síðan hann fór að heiman i maí mán., og
þar af Iéiðandi vití ekki um þessa aug-
lýsingauppgötvun hans.
Ritstjórar „ísaf.“ og „Fjallk.“ eru svo
hugulsamir að senda ritstj. „Þjóðv,“ blöð
sin til ísafjarðar, auk þess eintaks, sem
„Þjóðv.“ er sent, en það hugsa jeg að
ritstj. Ingólfs geri ekki, þar sem svona
óheppilega hefir til tekizt.
Jeg, sem sé um prófarkalestur o. fl.
blaðinu viðvíkjandi, hefði vitanlega haft
heimild til að gera athugasemd við grein-
ina þessu viðviðvíkjandi, myndi líka hafa
gert það, hefði mér hugkvæmst, að það
skipti nokkru máli hvert frjálslyndu blað-
anna fyrst hreifði málinu, þar sem öll
voru á einu máli. Að minnsta kosti var
mér kunnugt um, að „Þjóðv.“ hefði ekki
verið svo ærugjarn, að hann stykki upp
á nef sér þó verðleikum hans hefði ekki
verið sérstaklega hampað framan 'í al-
menning, enda hefir hann tiðum átt sliku
að venjast, hitt hefir jafnan verið honum
mergur málsins, að áhugamál hans kæmu
til umræðu og fengju happasælan fram-
gang-
Orð sín og gjörðir, utan þings og innan,
hugsa jeg að ritstj. „Þjóðv.“ geti varið
bæði gagnvart ritstj. „Ingólfs og öðruna.
og ætla jeg mér ekki að svara svigur-
mælum blaðsins, sem í þá áttina stefna,
geri ráð fyrir að ritstj. „Þjóðv.“ geri það
sjálfur á sínum tima, ef honum þá fremur
en mér finnst þau svara verð.
Bessastöðum 4/, ’06.
Th Thoroddsen
oestíon.
Þér lieilsar íslands alda,
þú Austurrikis son,
og frónið fjarra’ og kalda,
þú frægi Poestion!
Af blómgum suunan-ströndum,
frá saelum Vínar glaum
þú svölum leiðst að löndum
um langan segi-straum.
Hvern skyldi heldur prísa
og hverjum flytja þökk
en þeim, sem öldin ísa
skal ávallt minnast klökk:
til fjarra lffsins landa
vort léztu berast hrós;
144 , .. - .
mu. eiMsri - iÐosdma gi • lení oí »a«rl löaumaf sel.
Það var greinilegt, að einhver var að reyna að laum-
ast út úr herberginu.
Jeg vildi ekki gera neinn hávaða, en fýsti þó að
vita hvort þetta væri þjófur, eða njósnarmaður.
Jeg greip þvi til skammbyssunnar, gekk til dyra,
þreif í þann, sem þar var, setti skammbyssuhlaupið yið
enni honum og hvíslaði: Kveiktu eða jeg híeypi úr
byssunni!"
Að svo mæltn dró jeg þenna þegjaodi kunningja
að borðinu og kveikti hann þegar.
En þá hrökk eg heldur en ekki við, er eg þekkti
ungfrú Launay, kennslukonu Weletsky’s . . . .
Jeg jafnaði mig þó brátt aptur, gekk að hurðinni,
tvilæsti henni, og stakk lyklinum í vasa minn. „Konan
mín er mjög veik“, mælti jeg; „hún dansaði of mikið,
og verð eg því að gefa henni inn læknislyf.“
Að svo mæltu fór eg inn í herbergi mitt og sótti
þangað flöskuna, sem „belladonna“-lyfið var í, og varð eg
þess brátt vísari, að lyf þetta hafði góð áhrif.
Nú verðið þér að v?ra mér til aðstoðar“, mæltijeg
við kennslukonuna. „Fíýtið yður, og komið henni inn i
svefnherbergið! Hlýðið skipun minni, ef þér viljið vænta
nokkurrar miskunnsemi af minni hálfu!“
Ungfrú Launay þorði nú eigi annað, en hjálpa mér
til að kom" konu minni inn í svefnherbergið.
„Þér komið hingað sem þjófur — sem innbrotsþjóf-
ur“, mælti jeg.
_Nei“, svaraði hún.
Þér haldið þá, að þér getið þrætt fyrir það“, mælti
jeg, „og hittist þó hér í herberginu mínu um hánótt!“
Kennslukonan neri saman höndunm.
133
Vér ókum nú að aðal-innganginum, og var Helena
föl-leitari, en hún átti að sér.
Svo gengum vér upp riðið, og tók Palitzen fursti
þar sjélfur móti frú sinni.%—-Kom. eg þá auga á Friðrik
barón, og vissi þá, að keisarinn var væntanlegur.
Helena kom og auga á baróninn.
En hvað var þetta? Kom nokkur við hana? Hún
skalf, og titraði, er baróninn kom til okkar Og mælti,
mjög brosleitur: „Þér hafið þá breytt áformi yðar, frú,
og frestað brottfórinni, til þess að missa ekki »f dans-
leiknum“.
Helena svaraði brosandi: „Stúlkurnar leggja allt í
sölurnar, til þess að geta tekið þátt í svona hátíðahaldi!“
En í þessum svifum fann eg, að eitthvað hart kom
við hnéð á mér.
„Ilmvatnsglasið, sem þér hafið í vasanum, getur
orðið óþægilegt fyrir herrana, sem þér dansið við i kvöld“,
hvislaði eg að Helenu i gamni.
„Engan veginn“, svaraði hún. , „Þess háttar vasa-
glingur gerir engum mein, ef — að vanda lætur!“
Við heilsuðum nú Ignatief, greifafrú, sem tók okk-
ur afar-ljúfmannlega, og kvað sér vera sérstaka ánægju
að því, að sjá okkur í boði sínu, þar sem við værum fjarri
ættjörðu okkar.
Jeg litaðist nú ögn um í salnum, og treysti eg mér
eigi, til að lýsa öllu skrautinu, sem þar var saman kom-
ið á einn stað.
Komst eg þá i svo ágætt skap, að eg gleymdi í svip
inn hættunni, sem yfir okkur vofði, og hafði jafn vel orð
á því við Helenu, að mér þætti nú vænt um, að eg hefði