Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 09.01.1907, Blaðsíða 3

XXI.
PJOÐYILJXNN
3
prentaður, að tilhlutan stvidentafélagains iReykja-
vik. — Það er ræða. sem cand. mag. Bjarni
Jónsson frá Vogi flutti á fundi stfidentafélags-
ins 29. des. f. á.
Kvennaskðlinn á Blöndnási.
A kvennaskóla þessum eru alls 45 námsmeyj-
ar í vetur, og er skólanum skipt í þrjár deildir.
Mannalát.
1. sept. síðastl. anclaðist í Gimlisveit
í CaDada Elías J. Kjœrnested, 76 ára að
aldri, fæddur að Munaðarhóli í Snæfellsnes-
sýslu í janúarmáDuði 1830. — Hann var
sonur Jons Kjogrnested’s, jarðyrkju'nanns, er
bjó að Kjarna í Eyjafirði, en síðan að
Munaðarhóli, og konu hans Elínar Elías-
ardóttur, og var Elías sálugi því bróðir
Friðfinns snikkara Kjcernested’s á ísafirði.
— Þegar Elías heitinn Kjærnested var
um tvítugt, kvæntist hann Olöfu Þor-
steinsdöttur frá Kjalvegi, er lifir hann, 78
ára að aldri.
Árið 1881 fluttust þau hjón til Can-
ada, og bjuggu fyrst tvö ár í Ontario, en
eíðaD 23 ár í Gimlisveit. í Nýja Islandi;
en að síðustu dvöldu þau hjónin hjá Jakobi
Vopnfjörd, sem kvæntur er Dagbjörtu,
dóttur þeirra. —
30. okt. síðastl. andaðist Gróa EyjöJfs-
dóttir, kona Jóns Þorvaldssonar, ogbjuggu
þau hjónin lengi að Fornastekk í Seyðis-
firði. — Synir þeirra hjóna eru Eyjólfur
Jónsson, bankaútbússtjóri á Seyðisfirði, og
kaupmaður Stefán Tli. Jonsson á Seyðis-
firði.
28. nóv. f. á. (1906) andaðist að Berja-
dalsá í Snæfjallahreppi í Norður-ísafjarð-
arsýslu Bjarni Guðmundsson, þurrabúðar-
maður, frekra 77 ára að aldri, fæddur í j
j sept. 1829. — Hann var kvæntur Hall- j
j dóru Sigurðardóttur, og voru þessi börn |
j þeirra á lifi, er Bjarni Guðmundsson féll
I frá: Margrét, gipt Ólaft formanni Bjarna-
syni á Berjadalsá, HaUdöra, ekkja Grísla
Hjartar Stefánssonar, og Guðrún (f 8.
des. síðastl.) — Bjarni heitinn bjó að
Sandeyri í Snæfjallahreppi i 20—30 ár,
en flutti að Berjadalsá fyrir 15 árum. —
Hafði hann tekið þurrabúðarlóð til rækt-
unar, og nýttist það vel. — HanD var
formaður góður, löngum aflasæll, og spar-
semdar- og rtíðdeildar-maður, er búnaðist
vel, og var jafnan í röð fremstu manna
í sveitarfélagi sínu, og mikils virður af
þeia, er honum kynntust. —
3. des. siðastl. andaðist enn fremur
Þóvður Hafliðason, bóndi að Neðri-Bakka
i í LaDgadal i Norður-ísafjarðarsýslu, um
sextugt. Eoreldrar hans voru: Hafliði
Guðnason á Fremri-Bakka og koDa hans
Válgerður Þórðardöttir, systir Giuðrúnar,
konu Jóns bónda Halldórssonar á Lauga-
bóli.
Þórður sálugi Hafliðason var kvæntur
Solveigu Gisladöttur, og eru börn þeirra,
sem á lífi eru: i. Valgerður, 2. Guðrún,
3. Þörður Hafliði, 4. Þörður, 5. Guðmund-
ína, og 6. Guðríður. — Börn þessi eru
öll uppkomin, en ógipt.
11 i 11 o«i ]>etta.
Lang-auðugast allra barna á jörðinni œtla
menn að barnabarn John D. Rookefeller’s muni
verða, er það erfir afa sinn, Rockefeller gamla,
„olíukonginn11 nafnkunna. — Eigur hans eru um
þessar mundir rnetnar 2 þiis. milj. króna, og
aukast að jafnaði árlega um 100 milj. króna,
svo að gizkað er á, að þeir tímar geti komið, er
einka-erfingi gamla mannsins á alls 5 þús. rnilj.
króna.
Barnið Field fær að líkindum 1000 mílj.
króna arf eptir ata sinn, og barn H. P. Whitney’s,
tengdasonar Cornelíusar Vanderbilt’s, erfir vœnt-
anlega 600 milj. króna, er móðurfaðir þess fellur
frá, og 100 milj., er föðurfaðir þess andast; en
auk þessa eru 85 miljóna-eigendur í ætt þess.
svo að eigi er loku fyrir það skotið, að því kunni
að hlotnazt fieiri arfar.
Drengurinn John Nicolas Brown átti 30 milj.
króna, er hann fæddist, og hefir 2 milj. króna
i árstekjur, og er gizkað á, að eigur hans muni
nema um 200 milj. króna, er hann verður full-
tíða maður.
Bessastaðir 9. janúar 1907.
Tiðarfar. Kafaldshriðar all-optast, síðan á
nvárinu, neina blotar nokkra síðustu dagana.
Bráðkvaddur. 23. des. f. á. fannst maJur ör-
endur í brekkunum i grennd við „Baldurshaga“,
sem er veitingahús nokkru fyrir ofan Rauðavatn.
— Maður þessi var MAGNÚS ÁRNASON, stein-
smiður í Reykjavík, og hafði hann verið á rjúpna-
veiðum, ásamt öðrum manni. er hafði skilið við
hann, og ætiaði að bíða hans í „Baldurshaga“.
Hlaðin byssa lá hjá Magnúsi sáluga, er hann
fannst, og telja rnenn líklegt, að hann hafi orð-
ið bráðkvaddur, því að ekki kvað hafa sézt nein
meiðsli á líkinu.
f 24. f. m. andaðist í Reykjavík jungfrú
SIGRÍÐUR KRISTJÁNSDÓTTIR, járnsmiðs
Kristjánssonar, 17 ára að aldri. — Hún dó úr
taugaveiki.
Alls höfðu í árslokin veikzt yfir sjötíu af
taugaveiki í Reykjavík.
Skip Thore-fólagsins, „Helgi kongur“, legg-
84
Tólfti kapítuli. Á Markham-torgi nr. 6.
Það var farið að skyggja, er Stanhope kom til
borgarinnar, og verið að tendra gatna-ljósin, svo að hon-
um þótti snjallast, að fresta fyrirætlun sinni til næsta
dags.
Á hinn bóginn rak forvitnin þó á eptir honum, og
tókst honum, eptir nokkra leit, að finna húsið á Markham-
,t-orgi nr. 6.
Hann hrÍDgdi dyrabjöllunni, og kom götuul kona
,til dyra.
Konan einblíndi á hann, hálf-forviða, en fylgdi hon-
•nm síðan, er hann spurði eptir Dalton, gegnum þröngan
gang, unz þau komu að glerhurð, sem hengt var fyr-
ir að innan verðu.
„Þarna átti hann heima“, mælti hún, og brosti frem-
nr lævíslega; „en svo hvarf hann, og hefir ekki sézt hér
síðan, svo að dóttir hans er í stökustu vandræðum.
Meðan þeir töluðu saman, hoyrðist, Stanhope hann
heyra eitthvert hljóð, s«m virtist bera vott um ótta, og
varð honum þvi ósjálfrátt, litið við.
„Jungfrú Ddton er hrædd við ókunnugau mælti
gamla konan, sem einnig hafði heyrt hljóðið.
„Yar þetta dóttir hans? Er hún á æskuskeiði enn
íþá?“
Gramla konan gretti sig ögn, og inælti: „Ojá, hún
•or enn fremur ung.“
„Ekki vil eg gjöra hana hrædda,u mælti Stanhope.
„Er annars enginn í húsi þessn, sem er kunnugur föður
ibonnar?u
„Maðurinn minn gæti frætt jrður, ef hann vildi; en
jhann er ná vanalega í slæmu sk„pi, og þarf því fyrst
81
„Ástar þakkir fyrir allt vinfengi, sem þér hafið
auðsýnt mér, og ungu stúlkunni, sem mér er kærari, en
allt, annað á jörðinni. — Að vísu er nú orðin sú breyting
á hag mínum, er veldur því, að jeg tel vonlaust, að
hún verði konan min; en um vellíðan hennar er mér þó
annara, en allt annað“.
„Er það lát föðnr yðar —?“ tók forstöðukonan til
máls.
„Já, það hefir breytt, kjörum mÍDum gjörsamlega“,
greip Stanhope fram í. — „Mér þykir leitt, ef þér mis-
skiljið mig. — Jeg ann Maríu, og virði hana, eins og
eiginmaður konu sína, er hann hefir valið að vild sinni.
— En kvongast henni get eg ekki; það eru gildar ástæð-
ur, sem fyrirmuna mér það, enda hæpið, að jeg sjái
hana nú nokkurn sinniu.
Hann sá, að þetta kom flatt upp á hana, og þótti
honum það miður, ekki sízt þar sem ætla mátti, að hann
þættist nú of góður fyrir þessa ungu stúlku, sem ókunn-
ugt var um, hverrar ættar væri; en hann hafði nú feDgið
miklar eignir í arf eptir föður sinu.
Honum duldist þó ekki, að til einskis væri, að fara
að gera henni frekari grein fyrir þessu, og lét sér því
nægja, að spyrja hana, hvort hiin hefði ekki efnt það
heit, að láta þes9 að engu gotið við jungfrú Evans, hvaða
tilfinningar hann bæri í brjósti.
Forstöðukonan fullyrti, að hún hefði efnt loforð sitt,
og var auðsætt, að Stanhope féll það betur. — En þegar
hann var rétt að fara, og hélt, liöndinni um hurðarhún-
inn, spurði hann, hvar Soffía væri, og livort hnn gæti
eigi gefið neinar upplýsÍDgar, að því er vinu hennar
snerti.