Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 30.04.1907, Síða 3

XXI. 19.
Þjóðvilinn.
75
Úr Dýrafirði
erritstjóra „Þjóðv.“ ritað: Vetrarfarið hefir verið
liér mjög ervitt, svo heyþrot hafa orðið hjá sum- j
um, en ekki mjög almennt, aptur mjög fáir laf-
lags færir. Á páskadag brá til hagstæðs bata
um hálfsmánaðar tíma, en kólnaði aptur með
sumartunglinu, og nú er frost og loftið snævi
þrungið, sól fær ekki að sjá. Viðast munu skepn-
ur vera vel i holdum, enda er þess þörf, sumir
ir gefa mjöldoig og korn með útbeitinni. Annars
er allt tíðindalaust héðan, fiskiskipin eru komin
út og nokkur þeirra hafa komið inn aptur, eptir
mjög stut-ta útivist, og kvarta mjög um storma
og óróa úti fyrir, fisk-afli hjá flestum lítill enn,
og misjafn, eitt skip kom í gær með 5000, það
mun vera hæðst allra skipa hér. Mannalát og
slys engin, sem betur fer.
Laiisn
frá prestsþjónustu, án eptirlauna, hefir fengið
Péfur Helgi Bjálmarson á Helgastöðum.
Skipstrand.
Frakkneskt fiskiskip strandaði 8. þ. m. skammt
irá mynni Jökulsár á Breiðamerkursandi. Skip-
verjar björguðust allir í land.
Frá Tröð
i Álptafirði í Isafjarðarsýslu hvarf nýskeð hús-
maðurinn Gísli Benediktsson. Ekkert hefir til
hans spurzt. Halda menn, að hann hafi ráðið
sér bana, enda var hann sagður bilaður á geðs-
munum nokkrum dögum áður.
Gísli var hniginn á efra aldur. Hann var
mesti dugnaðar og atorkumaður í æsku.
Sumargleði
höfðu stúdentar í E-eykjavík, sem vandi
þeirra er til. Var þar góður mannfagn-
aður. Þar flutti Gruðmundur Finnboga-
son sumarra?ðu, en Sigurður skáld Sig-
urðsson hafði ort þessar vísur:
Svo hart lék oss vetur í Vík — eins og fyr
hér var sjaldan komandi út fyrir dyr.
Hjá sumum fraus bjórinn í botn fyrir jól,
— í bindindi margan í hjartanu kól.
En nú hefir vorgyðjan sent, okkur sól
og sumar að ylja hvert hjarta, er kól;
og perlandi sólve;gar blessa hvert blóm,
að bikarar, hjörtu og glös standi ei tóm.
Einhver ónefndur maður sendi þessa
vísu:
Sumarhug og sumarþrá
sumar vakna lætur,
sumar í auga, sumar á brá,
sutnar við hjartarætur.
Salir voru þar allir tjaldaðir með ís-
lenzka fánanum og haun blaktaði og yfir
Iðnaðarmannahúsinu, jsamkomustaðnum,
meðan á hátíðinni stóð.
*
* *
A sumardaginn fyrsta höfðu margir
undið upp íslenzka fánann. Var það allra
manna mál, að þeir hefðu engan fána
séð svo fagran og spáðu því, að langt
mundi verða að bíða þess sumardags, er
hann blaktaði eigi á stöngum Islendinga.
Sú spá var og á hvers manns vörum^
að skammt mundi þess aðbíða, að alríkis-
fáninn saknaði vinar í stað, er reykvikska
kaupahéðna verndin á honum væri sjálf-
dauð og til einskis annars nýt en að
vera eptirmæli og ámæli þessara 40 vernd-
ai anda alríkisins(H)
| rökkrunum.
(Úr óprentuðu safni Brynjólfs Jónssonar
frá Minna-Núpi.)
FYRIR MANNDAUÐA í
VESTMANNAE YJUM.
Haustið 1904 var Magnús trésmiður
Isleifsson (frá Hanastöðum) að smíða Vest-
manneyjakirkju að innan. Smiðir vóru
fleiri, en hann var yfirsmiður. Þá var
smíðinni nær lokið, er þau tiðindi urðu,
sem hér skal segja. Magnús kom einn
morgun, sem optar, snemma áð kirkjunni
og er hann kom inn, heyrði hann upp á
loptinu því líkast, sem verið væri að
smíða þar: hefla við, kasta til borðum o.
þvl. Datt honum fyrst í hug, að smið-
irnir væru komnir þangað. En óðara
áttaði hann sig á því, að það gat ekki
verið. Hann var ávalt vanur að læsa
kirkjunni sjálfur á kvöldin, hafalykilinn
hjá sér og ljúka henni fyrstur upp á
morgna. Og svo var enn í þetta sino.
Vildi hann þá vita hvort hann yrði nokk-
urs vis og hljóp upp á loptið. En þá
hættu smíðalætin, og var þar engan mann
að sjá. Þá er hann kom aptur ofan af
loptinu, komu smiðirnir í kirkjuna. Sagði
hann þeim þetta. I því sama lagði megna
nálykt í nasir hans og hafði hann lika
orð á því við þá. Litlu síðar voru 5 lík
borin í kirkjuna i einu, og smiðirnir beðn-
ir að smíða kistur utanum þau. Þeir smið-
uðu þær á kirkjuloptinu. — Þessir menn
176
Þó að Deering léti því leiðast til þess, að fara að
skýra frá þeim atburðum, gat það ekki gert honum —
Stefáni Huse — neitt rnein.
Fórsjónin virtist því hafa hagað atvikunum mjög
heppilega.
En óhugsandi var það þó ekki, að allt kynni að
komast upp.
En gat. það verið skylda hans, að tefla Hfi mínu í
hættu, vegna þessa manns — dauðlegs fjandmanns hans?
María kynni ef til vill að svara spurningunni ját-
andi.
En hún var lika engill, en hann lúið og heilsubilað
gamalmenni.
Um þetta var hann að hugsa fram og aptur, og hafði
enga eyrð í sér.
Svo þreif hann hattinn sinn, og yfirhöfnina, og bjóst
til að fara út.
Að lokum tók hann einnig hvítu rósina úr glugg-
anum, og lét hana i brjóstvasann sinn.
Þegar hann hafði því næst slökkt á lampanum,
lauk hann hægt upp hurðinni, og flýtti sér út í nátt-
myrkrið.
Bann virtist hafa elzt um heilt ár, síðan hann las
kvöldblaðið að þessu sinni.
XXIX. kapítuli: Stefán Huse í húsi White’s.
Þegar komið var langt fram á kvöld, sást gamall
maður, er var í iðnaðarmanna-búningi, þrengja sér gegn-
um mannfjöldann, er stóð fyrir f'raman hús White’s:
Lögregluþjónn, er þar var staddur, ætlaði að aptra
173
Huse hló hæðnislega, og ætlaði rétt að eta blaðið
með augunum.
Hann sá í blaðinu, að Stanhope hafði kært, og að
talið var sannað, að ákærði hefði verið þar, er morð-
ið var framið, er skotið hljóp úr skammbyssunni.
Akærði þrætti harðlega fyrir, að hann væri valdur
að glæpnum, en hafði þó játað, að hann, og Sam. White,
hefðu verið fjandmenn árum saman.
„Tekinn fasturF mælti hann, afar-kátur. Yeiddur,
eins og tóa í greni! Fallinn á sjálfs sins bragði! Jeg
er frjáls!“
Hann fór nú aptur að lesa blaðið og rak þá augun
í nýja grein:
„Meira um morðið!
Ákærði meðgengur ekki!
Sökinni þó haldið áfram!
Siðan Deering, ofursti, var tekinn fastur, hefir hann
að eins krafizt þess, að grennslast sé eptir, hvar Thom-
as Dalton sé "iður kominn,þar sem nauðsynlegt sé, að
hann sé leiddur, sem vitni. — Eins og kunnugt er,
hvarf nefndur Thomas Dalton frá hoimili sínu, á Mark-
ham-torgi nr. 6, fyrir fjórum vikum, og hefir ekki sézb
síðan.“
Blaðið skalf i höndinni á Dalton, er hann las þetta.
„Hvað!“ mælti hann. „Honum skal ekki takast það! Hann
er að gera sér von um, að draga mig raeð sér, en — það
getur hann ekki! Hvers vegna? Af því að Thomas Dalton
er horfinn af jörðunni, og sést aldrei aptur. — Jafn vel
einka-dóttir hans veit ekki, hvar hanu er niður kominn!
Dagur frelsisins er runninn upp!