Lögberg - 02.07.1890, Side 6

LOGIIÍZKG, M 1L>VIKUDAGIKN
JL L! 1S90.
Lögberg
aimi
innings.
að verðn
bróðirinn
fyrir að
saklausa
" 13 ItO D UI iKÆR L EIEUIL
Það er auðvitað fngurt að vera vel
breirum stnum. Einkum er |>að álitið
lieiðarlegt og fagurt að rjetta bróður
RÍnum liróðnrhöud, fegar hann er í nauð-
um ataddur. E11 setjnu; nú svo að
snmi maður oigi tvo liræður. Annar
þoirra liggur veikur og biður bróður
sinn að útvega læknishjúlp; en hann
linnur enga livöt hjá sjer til
við þeim tilmælum. Ilinn
liefur komizt í krappan sjó
hafa borið óhróður út um
mcnn. líá seni neitaði liróðir sínum
veikum i m læknishjálp og hafði ef til
vill áður Ltið liann fara brauðlausan
tfr húsi sínu með börn og koau cptir
trúa og dygga Ijónustu, verður upp til
lianda og fóti að lijálpa hinum til að
vinna lians vonda verk. Það væri frem-
ur fáránlegur bróðurkærleikur, sem
þannig kæmi fram. En ]etta eraðeins
dæmi.
Eitthvað svipaður bróðurkærleikur og
J.etta kemur fram hjá Jakob Lindal.
llann liefur ltomizt við af ðförum þeim
sem Asgeir bróðir iians hefur farið, og
skrifað sro kallaða „leiðrjetting“ í Ileims-
kringlu >22. maí). En þessi leiðrjett-
ing er ekki auuað en leiðarvilla,
að öðru leiti en því, að hún sýnir ijós-
loga liinn andicga skyldleik þeirra bræðra.
Jakob sogir sjer ekki Ijúft að eiga
í litdeilum við ólilutvanda menni! Nei,
)ó |að væri nú! Það ætti þó ekki að
vera ' svo fyrirkvíðanlegt fyrir niann
með jafnlireinan skjðld og Jakob að
leggia út í ekki meiri ritdeilu en þessa.
E11 fyair lítilsighla, sem iiætt er við túr-
feliingum út af hverju lídlræði, er múske
betra að iáta það vern.
Jeg ætli að eins að benda á citt
dæmi af hinum mörgu til að sýna fratn
á, liveruig þessi 1 e i ð b e i 11 i n g Jakobs
er eicungis rituð í |eim tilgangi aö
villa sjóuir fyrir niönnum og kasta þeim
ryki í augu; til |éss leyfir harin sjer
að segja vísvitandi ósatt, jufnvel i því
atriði, þar sem ailir v:ta liið sanna.
Skýrslan um efnahag bændaíöarð-
arbyggð segir Jakob að bafi verið saui-
in á saina tíina cg virðing liafi farið
fram; það er satt. — Þessvegna, segir
Jakob ennfremur, var misinnmirinn á
tímanum sem virðingin var miðuð við
og timanum sem skýrslan var miðuð
við e n g i n n. Þnð segir .Takob ósatt—
visvitandi ósatt. llann vissi vel að það
áv, sem hjer er um að ræöa, eins og
líka undan farin úr, var virðingiu mið-
jcg injer. En eins og þessi mismunur
getur komið fram hjá iiiauni sem lieit-
ir Jakoli LindaJ, eins getur hann auð-
vitað komið fram hjá öðrum.
Jeg mfnnti Ásgeir á ofurlitla s'igu
úr hvergdagslífinu. Jeg liefi ástæðu til
að minna Jakob á ofurlítið ntvik úr
sögu liversdagslífsins lika, svo jeg geri
þá báðil jafna. Jeg ætla að leiða hann
iun í hús eitt og biðja kanú að gá að
'jví, sem fram fer. Hvað sjer liann? Jú
iiann sjer par mann, sem í votti viður-
vist er nð jeta ofan í sig óhróðilr af
lökustti sort, som hann hefur lostið
upp um sumt nf fólki því senv |<nrna
er nærstatt, þar á meðnl um einhverja
sjer sjálfuin mjög nákonmn persónu.
M tðurinn ber sig hörniulcgn; linnn
kingir kjöknvndi. — Þekkir ekki Jakob
þenuan roteygða niann? Og kennir hann
ekki í brjósti um liann?
Jeg minni á )etta atvik til að benda
á, liveu mark sje að óhróðri illra manna,
hver afdrif liann ætið fái, og hversu
fjarstætt |aö fj>- að ummæli þoirra manna,
sem þannig hafa farið að ráði sínu,
muni af cokkrum rjetthugsandi mönn-
um tekin tvl greina.
S. Bcrrjmann.
llitst. „Lögbergs“
Mínir lierrar!
Um þessar mundir er svo mikið
rætt og ritað um Unitara og Unt. trú
og svo mjög deildar og ramskakkar
nð við eignir iiianna fyrsta npríl.
Eu frá fvrsta apríl og þangað til um
fardaga er.i fullir tveir múnuðir.
Til þess eunfremur að gera mönn-
um skiljanlegt, livernig á liinum marg-
rædda mismiin á virðingarbókinni og
skýrilanni stcndiir, skal jeg tnkn eitt
demi. Vor eitt liafði Jnkob Lindal (i
kýr. En til virðingar telur hann frarn
einungis þrjnr. Sanikvremt rökseindn-1 þenna
leiðslu sjálfs haus, liefðu tíundarsvik
þá átt að eiga sjer stað. En það er
fjarri mjer að halda að svo hati verið.
Á mismuninum milli |>ess sem lmnn
liafði nndir höndum og þess sem hann
var skyldugtir fram að telja lil virð-
ingar hefur allt öðruvísi ástaðið, ímvnda
nreiningar um kenningar þeirra, að jeg
vona, að yður, sem fræðurum lýðsins,
sje ánægja í að tuka í yðar lieiðraða
blað s k ý r s 1 u mína um
HÖFUDATIÍIDI ÞAU EIÍ UNITAIIAR
ALMENNT TRÚA.
I. Um guð.
Unitarar trúa, að til sje einn einasti
guð, óskiftilegur, sein til hafi vtrið fiá
eilifð, er hafi skipað, viðhaldi og.stjórni
öllum hlutum eptir fullkomuum lögum,
er liann liefur sjáifur selt.
' Þeir trúa, að hann sje óraunsakan-
legur andi, en að menn samt fnri sem
næst cðli hans, er þeir skoða hai.n sem
vorn almilda, almáttuga, alvitra, allstað-
ar nálæga, allsvitandi heilaga föður.
Þeir trúa |>ví að guð sje æt.íð rt-iðu-
búinn til að fyrirgefa hverjum syndarn
sem iðrast og bætir ráð sitt, að kær-
leikor hang sje óendanlegur og takmarka-
laus, og að eynid sií og ófarsæid, er
syndin eðlilega leiðiryíir inunninn, sam
kvæint lögmúli guðs, sje að einstiptnn
og agi til bctrunar, bvenær sem syndar-
inn sjálfur vill.
Þeir trúa að guð opinberist að eins
i sinum verkura, í núttúrunni, í skyn-
semi og samvizknm allra manna, en
sanit berlcgast í þeim mönnum, sem
liufa skaruð fram úr siiini samtíð af
þekkingu, og orðið leiðtogar mannkyus-
ins í hinu góða.
II. Uin Jesús Krist.
Únftarar trúa, nð Jesús Kristur Iial
ve-ið sá bezti læriineistnri og oinn ai
þeim hreiulijörtuðustu mönnum, sem lif-
að liafa, að hann liafi kennt oss af.
þekkja veginn til guðs, og sjálfur farif
veg gegnuin sjálfsafneitun o>
eika, og að hann þess vegna sji
rjettnefndur frelsari vor og fyriririr.ynd
á öllum tíiiium.
III. Um heilagau anda.
Únítarar trúa, að heil. andi sje cug-
inn persóna, heldur túkni að eins þanr
andlega krapt guðs, er liann verkar meb1
I kærlert
skepnur sínar, mennina, á líkan hátt
og andi mannsins getur haft og hefur
áhrif á amla nnnars manns. Þeir trúa
að þessi guðs andi geti hjálpað oss,
styrkt oss, huggað oss í framfara bar-
áttu vorri, baráttunni fyrir guðs ríki á
jörðunui og að vjer fyllumst því meir
af anda guðs, því betur sem vjer opn-
um vort eigið liugskot^ fyrir áhrifum
hans.
IV. Um manninn.
Únítarar trún, að maðurinn sje skap-
aður í guðs mynd, þ. e., að guðs ó-
dauðlegi andi búi í oss, og að vjer
þess vegna sjeum rjettnefud guðs börn,
guðs synir og dætur.
Þeir trú.i, að ákvörðun mannsins sje
að suúa aptur til guðs, sem hann er
frá kominu, og að maðurinn hafi liæfi-
legleika til að ná þessari ákvörðun, og
að allir nái lienui fyr eðá síðar gegn-
um meiri og minni áreynsiu og þrautir.
Þeir trúa, að hver synd hafi sína
eigin iiegningu í fór með sjer eins og
að allt gott, hver dyggð leiði af sjer
sína umbun.
Þeir trúa, að maöurinn bafi frjáls-
an vilja til að ráða brcytni sinni, og
verði því að bera ábyrgð fyrir gerðum
sínum.
V. Um ódauðleik
Þeir trúa, að audi mannsins lifi ci-
líflega, með því að hann sje partur af
guðs eigin anda, og að hann eptir dauð-
ann taki eilífum framförum.
VI. Um upprisu.
Únítarar trúa, að andi mannsins hafi
sinn etginn andlega Hkama ept.ir að liann
ieggur af sjer, eða skilur við, sinn hold-
lega líkama.
VII. Um himnaríki og helvíti.
Únltarar trúa, að himnaríki tákni
það sæluríka ásigkomulag anda manns-
ins eptir dauðanu og helvíti hið ósæla
ástand,
VIII. Um bæninn.
Únítarar álíta, að bænin sje upp-
lypting sálarinnar til guös og þess vegna
gagnleg )eim, er finua lijá sjer þörf tii
að biðja.
IX. Um kirkjusiði.’
Þeir álíta að skírn og kvöldmáltíð
sjeu roruverðir, fagrir jafnvel, þýöingar-
miklir kirkjusiðir, og að því leyti gagn-
legir, þó aö eins )>eitn, er langar eptir, að
þeir sjeu um höud hafðir.
X. Um liiblíuna.
Únítarar álíta, að biblíansje hin merk-
asta bólt heimsins fvrir kristna menn, af
því búu skýrir frá sögu, siðferði og sið-
venjum þeirrar þjóðar, sem Jesús er af
komiun, sömuleiðis af því að hún segir
frá orðum og athöftium Jesú af Nazaret,
og frá því, livernig Irerisveinarnir skiidu
hann, þó sagnirnar sjeu mjög gallaðar
og óáreiðanlegar.
Nl. Um djöfulinn.
Úuítarar trúa ckki að til sje neiiin
persónuiegur djöfuli, heldur að nafnið,
Ijöfull, tákni að eins það illa I heim-
inum I íillum rnyndum.
eptir ódý rum
iTÍGVJELUM og SKÓM, KOEF-
OIITUM og TÖSKUM, VETL-
LNCUM og MOCKASINS.
GEO. RYAN,
492 Main St.
------:EDWARD KNfC.HT-----------------------
404 íyiain Str. McFntyre Biock.
hcfur fongið sending af SKOJI og SJ IFVJELU JÍ, kofíortum og sösknm o. s. frv.
eptir itö liann hefur selt npp allar eldri byrgðir. Þessi verður að eins SEX VIKNA
8ALA, því )eir verða að llytja úr búðinni I. ágúst. Kú liýðst fæiið! LÍTID BARA Á
BÚDARGLUGGAVA OKKAR, og skoðið prísana, |á sanr.frerist |ið um »ð okkur er
alviira að selja. - KVENN-MORGUNSKOR fyrir 75ccn<s.
EDWÁRD KNiGHT, Manager.
ii. Wilder
logskjaiaritari;
liagls og eids vátryggjandi, fasteignasali; annast löglega bók-
un og framlögu skjala og málaflutningsathafnir; voitir lán mót fast-
eignar-veði í cptiiæsrktr m rtpl.aCum cg mcð óc’yrustu kjörvm.
Vátryggir uppskeru gegn liagli í hinni gömiu, árciðanlegu F.
M. P. A. Cavalicr, N. Dak.
KttllTI) )iO . . VIII RORGUM LU. i ÍT.NINOUM MKD HÆSTA MARKAOsVF.KIII
. . OKKUK TIL SJERSTÖK KOSTAKJÖR er.llN | KOAlt UORGUN ER TEKIN í VÖRUM.
3

VII) BltUM TII.
K ]j J*:ÐI, liEK Iv.TU VOÐA EF NI,
FLÓNEL,
ABKEIÐUIÍ, OARX,
IIALEISTA, BOLYETTLINGA, ETC'.
K3T Kembing og uliarverk unnin fyrir fólk.
st. Boniface,

Maia
(C. S. Hoare, Manager Imperial Banlc.
MEÐMÆLENDUR-j Aeloway & Chamrion, Bankers.
^Ogilvie Millino Co., Winnipcg.
383 MAIN ST.
Þurfið I’.tkr að KAUi’A Fuknituiík? Ef svo er, pá borgar sig fyrir
yður að skoða okkar vörur. Við
höfum bæði aðfluttar vörur og
búnar til af okkur sjálfum.
Við skuluin ælinlcira með mestu á-
O
nægju syna yður pað sem við höf-
um og segja yður prísana.
3 8 3 'I a i u S t.
AVLMNIFEG.
458 MAIN ST., WINNIPEG.
Nearly opposite tlio l’ost Office.
Manufacturers & Imnorters of Fine Tailor-Made and Rcady-Made clo-
thing & dealers in llats, Caps & Gcnts Furnisliincrs.
a n
A'lir, sem kaupa föt vilja gjarnan fá þau sem liezt og sem ódýrast. Við búum
tii niein pint af okkar ffitum sjálfir og getum þess vegna selt þiui ódýrara. Við höf-
uæ nilt vandað tii fatanra og áhirgjuinst að ).au endist vcl. tf ).jer kaupið hjá
okkur tot «g þaii reynast ekki eins og vjer segjum þá megið þjer færa okluir
þau nptui og þjci skuluð fa yðai peninga. Við höfum opt liciímikið afstökum
fötum sem við seljum með framúrskarandi iágu v e r ð i.
.Fjiir Ilatta og fatnað yfir liöfuð sem við kaupum austanað borguni við
pemnga uti hond og getum þessvegna selt mjög ódýrt.
Allir sein katipa föt geta sjeð að það er hagur fyrir )á að kaupa við okkur
þvi við gctum selt fötin fyrir sama verð eins og flestir verzlunarmenn í brenum
borga sjálfir við inn knupin.
Allir sem geta um þcssa auglýsingu þegar þeir koma inn til okknr fá sjer-
stakan afslatt,
CAELEV IBIROS-

50
Strikuð var í dálka, og byrjaði 2. október, og
hjclt pannig áfram til 21. desemter; par sást
mánuðurinn, mánaðardagurinn og vikudagurinn,
og jafnframt [>eir dagar, sem hann átti að koma
til helztu staða á ferðinni, t. d. Faris, Brindisi,
Suez, Bombay, Calcutta, Singajioro, Hong Kong,
Vokohama, San Fransisco, New Vork, I.iverpool,
London. ]>ar var líka dálkur, som sv'ndi, live
mikið liann væri á undan eða ej.tir peim fyrir-
hisgaða tíma, á hverjum stað fyrir sig, og ann-
ars var allt á bókinni, sem liann J.urfti að vita.
Dannig var miðvikudagurinn f). október ncfnd-
ur sem sá dagur, er liann ætti að konia tii Suez,
og lianu sá pví á augabragði, að enn seni komið var
liafði hann livorki unniö nje tajiað.
Svo ljet liann færa sjer inorgunmatinn í
káetu sína. Honum datt ekki í hug, að fara að
skoða bæinr.; hann var einn af I jessum lierrum,
sem eru harðánægðir ineð að sjá önnur lönd
mcð augum pjóna sinna.
VIII. KAFÍTULI.
Fasse-partout talar þar lieldur meira en hann hefði
átt að gera.
Það leið ekki mjög löng stund áður cn Fix
hitti Passe-partout við lendinguna. Passe-partout
vissi meira uin húsbónda sinn cn pað að hann
Iifði einbúa-lífi í Lundúnum; væri sagður stór-
ríkur, pó að enginn vissi, hvaðan sá auður kæmi
að h anu værí mjög undarlegur maður og par
fram eptir götunurn. En jafnframt póttist Fix
viss vim að Piiileas Fogg rnundi ckki ganga á
land við Suez, og að haun mundi lialda áfrani
til Bombay.
„Er Bombay langt fiurtu“, sjiurði Passc-jiartout.
,,Æði lanrrt. L>að er tíu da<;a ferð á o'uftt-
skij i hjeðan“.
„Og livar er Bombay
„Á Indlandi.“
„í AsíuV“
„\áttúrlo<ra“.
„O, hver djöfullinn. Nú datt mjer nokkuð
í hug, og pað er. Ijósið rnitt.“
„llvaða ljós?“
„Gasljósið í lierberginu tnínu; jeg gleymdi
að skrúfa fyrir pað, Jiegar jeg lagði af stað frá
I.undúnuni, og pað logar enn á minn kostnað.
Jeg Itef nú reiknað út, að jeg tajia með pví
múti tveimur sliiilings á hverjum tuttugu og fjór-
um kiukkutfmum, og pað er rjettum scx jiene-
utn meira en laun mín nema. Svo að pjcr sjá-
ið, að pví lengri sem ferðin er —“
I>að er ekki mjög líklegt, að Fox liaii veitt
pessu gasmáli sjerlega 'mikla athvglij 1 unn vur
orði af pví. J>að er okkort vit í pví. Honum
lilýtur að ganga eittlivað annað til“.
„Þessi liúsbóndi yðar er nokkuð einkennilbir-
•> O
ur að jeg lield“.
„Fremur ])að“, svaraði pjónninn.
„Er liann mjög ríkur?“
„Það hlýtur hann að vera; og hagrt licfur
tneð sjer mikla peninga, allt í nyjum bankaseðl-
um. Hann skirrist aldrei við útgjöldum. Vjela-
stjóranum á Mongóliu lofaði liann miklum laun-
um, of liaiiu kæmist tii Bonbay fyrr en á er
kveðið“.
„Hafið [>jer pekkt húsbónda yðar lengi?“
„Og sussu nei“, svaraði Passe-j>artout. „Jog
kom ekki í lians pjónustu fyrr en einmitt sama
daginn sem við lögðum af stað“.
Menn geta ímyndað sjer, liver áluif öll pessi
sviir murii liafa liaft á lögreglupjóninn með allri
lians tortryggni.
svo sköinmu ej)tir að pjófnaðurinn liafði verið
framinn, stórfje' í bankaseðlum, ákaíi inannsins
ejitir að komast til Indlands undir yfirskini ó-
heyrilegs veðmáls allt petta festi Fix í ímynd-
unum peim sem liann liafði pegar gert sjer, enda
var pað ekki óeðiilegt. Hann rjeð af að veiða
dálitið moira ujiji úr franska manninum, 00• kom-
ast að pví fyrir fullt og fast, hvort pjónninij