Lögberg - 05.03.1892, Blaðsíða 3

LÖGBERG, LAUGARDAGINN 5. MARZ 1892.
3
OPT VERÐUR MIKILL
E L D U R A F L I T L U M
NEISTA.
Kptir Lynf A\ Tolntoi.
Niðurl.
„Hvað á f>etta að |>vða? Hati>-
ifigjan gðða!14 hrópaði ívan, lypti
npp hendiuni og sló lienni íi lærið.
„Það parf ekki annað en rífa niður
eLkskúrinn og troða eldinn niður.
vað á þetta að pyða?“ sagði lianu
aptur.
Hann rejndi að lirópa, en hon-
urn varð pröngt um andardráttinn;
röddin festist í hítisinum á honutn.
Hann reyndi að hlatipa, en gat
ckki fært til fæturna; peir flækt-
ust hvor fyrir öðrum. Hann gat
að eins gengið hætrt orr reikaði;
aþtur ætlaði hann nð missa andann
Hann stóð eitt attgnablil< kvrr, sótti
I sig veðrib, og lagði svo'af stað
aptur. Meðan hann var á leiðinni
að kofamm, hrundi hliðarkofinn
ntður, og kviknaði þá i húsinu og
nlioinu. Logarnir streymdu upp úr
tsinu og ótnögulegt var að kom-
ast ínn um dyrnar. Manufjöldi
nafði safnazt saman, en ekkert varð
gert. Nábúarttir voru að bera muni
sína út úr hús utn sinutn og reka
nautgripina út úr görðunum.
l>egar ltús ívans var brunnið
til kaldra kola, kviknaði í húsi
Gavrilós; það hvessti og eldurinn
fluttist yfir strætið. Hálft porpið
brann.
I>að var örðugt að ná gamla
nianninum út úr liú.i ívans, en pað
tókst samt, og fólk hans paut út
í fötunum, sem pað stóð ugp i, en
annars allslaust. Allt annað brann,
að undanteknum hestunum, sem
fluttir höfðu verið út í hagann.
Allir nautgripirnir fórust. Ilænsnin
brunnu í stigum Jsínum; plógarrtir,
berfin, kistur kvennanna, maisinn og
bveitið í kornhlöðunni, allt fórst.
Nautgripum Gavrílós varð bjarg-
að, og fáeinum innanhússmunum
hans varð komið undan.
Brennan stóð alla nóttina. ívan
•tóð hjá húsi sínu, glápti og stag-
*St ‘l fessu: „Hvað á betta
f .Þýða? Hamingjan góða! I>að
farf ekki annað en rifa bað niður
og troða eldinn niður.“
En fegar loptið i húsi hans
nrundi, skreið hann fast að eldin-
nm, náði í logandi spytu og reyndi
að slökkva á henni. Konurnar sáu
hann og fóru að kalla á liann; en
hann slökkti á spjtunni, fór svo að
reyna að ná I aðra, en var óstyrk-
ur á fótunum og datt ofan á eld-
inn.
Lá paut sonur lians að honum
dró hann úr eldinum. Skegg
°g hár ívans var brunnið, föt hans
skemmd, hendurnar mjög skaðaðar,
og pó vissi hauu ekki nm neitt af
pessu. „Hann er orðina brjálaður
af sorg,“ sagði íólkið.
Eldurinn fór að rjena; og enn
stóð ívan í siinm sporum og stag-
aðist allt af á pví sama: ,,Ham-
ingjan góða! rílið pið pað bara
niður!“
Morguninn eptir sendi sveitar-
oddvitinn son sinn eptir ívan.
„ívan minn, faðir pinn er að
deyja; hann vill pú komir, svo að
hann geti kvatt pig-“
ívan hafði alveg gleymt föður
sínum, og skildi ekki pað sem við
hann var sagt.
„Ilvaða faðir?“ sagði hann „hver
vill hann að komi?“
„Hann vill, að pú komir og
kveðjir sig; liann er að deyja heima
hjá okkur. Kondu nú með injer,
ívan minn,“ sagði oddvita-sonurinn,
og tók i höndina á honum. ívan
fór með honum.
Hegar gamla manninum var
bjargað? var liann umkringdur xf
brennandi hálmi, og var skaðbrennd
ur. Hann var fluttur til oddvitans,
I hinum enda porpsins. Sá partur
porpsins brann ekki.
I>egar ívan koin til föður sins,
var enginn í húsiuu nema lítil göm-
ul kona — kona oddvitans -- og
nokkur börn UI>P> y*‘r °fainurn-
Allir aðrir voru að horfa á brenn-
una. Gamli maðurinn lá á bekkn-
um ineð ofurlítið kerti í hendinni
og starði fram að dyrunum. Ilann
tók viðbragð, pegar sonur hans kom
inn. Kerlingin fór til hans, og
sagði lionum, að sonur hans væri
kominn. Hann bað son sinn að
koma nær. ívan færði sig nær hon-
um, og gamli maðurinn sagði:
„Já-já, ívan minn“, sagði hann,
„petta sagði jeg pjer. Ilrer brenndi
porpið?“
„Hann gerði pað“, sagði Ivan.
„Jeg stóð hann að pví sjálfur. Hann
kveikti í rjett fyrir aHgunum á mjer.
Jeg hefð' ekki purft ar.nað en rífa
sutidur hálminn, þegar kviknað var
í honum, og troða eldinn niður, og
pá hefði petta aklrei viljað til“.
„ívan“, sagði gamli maðurinn,
„jeg er kominn að dauða; einhvern
tima átt pú líka að deyja. Hverj-
um er pessi synd að kenra?“
ívan leit á föður sinn og sagði
ekkert. Hann gat ekki komið upp
nokkrq orði.
„Segðu mjer pað nú i viður-
vist guðs. Hverjum var pessi synd
að kcnna? Hvað sagði jeg pje,.jj
I>að var ekki fyrr en á pessu
augnabliki, að ívan rankafii við sjer,
og skildi, hvað bjer var um að
ræða. Hann fór að sjúga upp I
nefið, og ságði svo:
„L>að var mjer að kenna. afi!“
og svo fjfcll hann á knje frammi
fyrir föður sínum, fór að gráta og
0-PRICE'S
T annlæknir
525 Aðalstrætinu.
Gerir allskonar taunlœkningar fyrir
sanngajrns borgnn. oj: svo vel að alli
fc.ra frá honum flníeirfiir.
sagði:
„Fyrirgefðu mjer, afi; jeg er
sekur fyrir pjer og fyrir guði.“
Gainli maðurinn voifaði hönd-
unum, tók kertið með vinstri hend-
inni og benti með peirri hægri á
ennið á sjer; hann var að reyna
að signa sig, en hann gat ekki
komizt’ nógu hátt með höndina, og
hætú svo við pað allt i einu.
„Guði sje lof, guði sje lof!“
sagði hann, rg svo leit hann al-
varletra á son sinn.
,En í
van minn,
ívan
minn!
tu
„Hvað er pað, afi?“
..Hvað áttu nú að gera.“
íran hjelt áfram að gráta.
„Jeg veit ekki, afi“, sagði hann
..Hvernig eigum við nú að geta
lifað, afi?“
Gsmli maðurinn lokað augun-
um og bærði varirnar, eins og hann
væri að reyna að hvíla sig; og svo
lauk liann augunum upp aptur og
sagði: „Þú kemst áfram! ef pú hef-
ur guð i verki með pjer — pá
kemstu áfram“.
Gamli maðurinn hætti að tala,
og brosti, og sagði svo: „Sko til
ívan minn! segðu ekki frá pví, hver
pað var,\ sem kveikti í. Leyndu
synd nágranna píns, og pá mun
guð fyrirgefa synd ykkar beggja.“
Gamli maðurinn tók kertið í
báðar hendur sjer, hjelt peim í kross
ofan 4 brjóstinu, andvarpaði, teygði
úr sjer og dó.
ívan kom ekki upp um Gav-
ríló. og enginn vissi, nver kveikt
hafði í.
Og hjarta ívans myktist gegn
Gavriló, og Gavríló furðaði sig á j
pví, að ívan skyldi ekki segja
neinum eptir sjer. í fyrstu varð
Gavríló hræddur við hann, en peg-
ar fram liðu stundir, vandist hann
við pað. Bændurnir hættu að deila
og fjölskyldur peirra söinuleiðis
Meðan peir voru að byggja hús
sín aptur höfðust fjölskyídurnar við
í saaa húsinu; og pegar porpið
var komið app aptur, og húsin höfðu
verið reist með lengra millihili en
BÆJAR-LODIR
UOSS OG JEMIMA STRÆTUM
Núna rjett sem stendur hef jeg
á boðstólum ágætar lóðir á ofan-
nefndum strætum fvrir lægra verð
og með lengri gjaldfresti en nokk-
urstaðar par í grennd. Næsta sum-
ar á «ð leggja Eleetrio sporvegi
eptir Nena stræti, og pá auðvitað
stíga allar eignir, par nálægt, I
verði. Kaupið pessvegna lóðir uú
á meðan pær eru ódjfrar.
Jeg hef ennfremur til sölu lóð-
ir og hús í öllum pörtum bæjar-
ins. Menn snúi sjer til
S. J Jóhannesson 710 Ross Str.
eða á officið 857 Maiu Str. til
C. H. ENDERTON,
l. O. Oovliett, 3vr. x>.
560 Main Str. Telephone 53.
HÖTEL X 10 U 8
á Main Str. gegnt Ciiy Hall.
Sjerstök herbergi. afbragðs vörur
hl/legt viðmót. Resturant uppi á
loptinu. *
JOPLTNG & ROMANSON
eigendr.
Scientiflc American
Agency for
Patents
. trade marks,
DESICN PATENTS
COPYRIQHTS, etc.
rorlaformatlon and free Hsndbook wrlte to
-MUNN * CO., 361 BUOADWAY, Niv YOKK.
Olaest bureau ior securlng patents m Amerlca
Kvery patent taken out by us is broujrbt beíore
the public by a notice given free oí charge In the
^íientific Jlmmcau
Largest circnlstion of any sdentiflc paper In the
world, Splendidlv --- ^ -
MANITOBA
MIKLA KORN- 0C KVIKFJÁR-FYLKID
hefur innan sinua endimarka
HEIMILI HANDA QLLUM,
Manitoba tekur örskjótum framförum, eins og siá má af því aö:
Arið 1890 var sá* í 1,082,794 ekrur Árið 1800 var hveiti sáð í 746,058 ekmr
„ 1891 var sáð í 1,349,781 ekrur Árið 1891 var hveiti sáð í 916,664 ekrur.
Viðbót - - - 266,987 ekrur . Viðbót - - - - 170,606 ekrur.
Þesstr tölur eru mælskari en no * ur orð, og benda Ijóslega á bá dásam-
legu framför sem hefur átt sjer stað.
heilsusamleg framför.
ÍKKERT „BOOM“, en áreiðanleg og
sömuleiois. ___
viɄ sHESTAR, NAUTPENINGUR oc SAUDFJE
þrífst dásamlega á næringarmikla sljettu-grasinu, og um allt fylkið
stunda bændur kvikfjárrækt ásamt kornyrkjunni.
áður, urðu ívan og Gavnló aptur QKEYPIS HEiMILISRJETTARLOND í pörtuin af Manitoba.
nágrannar. | ■''
Sflr**^”„rt“.í!^'.£ Ó3YR JflBNBRAUTflRL0flD-t3.ootii 110,00
ir pað eins og góðum nágrönnum
sómdi, alveg eins og gömlu menn-
irnir höfðu lifað. Og ívan Shcher-1
bakóf minnist ráðs pess sem gamli
JARDIR
MED UMBOTUM ti) sölu^eða ieigu hjá einstökum rrönnum og fje-
■" )< gum, fyvir lágt verð og með auðveldum borgun-
arskilmálum.
maðurinn rjeð honum, og pess, að RU [R TIMINN *'•. hfl “ðlnst heimili í |essn aðdáanlega frjósama fylki. Mann
guð lrefur sannað honum pað, að
pað á að slökkva fyrsta neistann
tafarlaust.
Og ef eiuhver gerir lionum
iUt, pá reynir hann ekki að hefna
sín, heldur reynir hann að koma á
samkomulagi um málið; og ef ein-
hver kallar hann Ijótu nafni, pá
reynir hann ekki að kalla pann
mann aptur enn Ijótara nafni, held-
ur reynir hann að kenna honum
að hafa ekki svo ljótan muniisöfn-
uð; og hið sama kennir hann kon-
unum og hörnunum; og pannig
varð ívan Shcherbakóf að nyjuni
manni, og líf lians varð betra en
pað hafði áðui verið.
fjöldi streymir óðum inn og löud hækka" árlega r verði í
öllum pörtum Manitoba er nú
«Ó»IR HlARKAIIin, JÁI;l\BItAITIR, IIRKJIR 0(1 SKÖLAR
og llest |>ægindi löngu bvggðra lnnda.
f
3^3E33SSTXmB'Cr^--C3-HC,3DX. 1 mörgum pörtum fvlkisins er auðvelt að
—————————ávaxta peninga sína í verksmiðjum og öðr-
nm viðskipta fyrirtækjum.
Skriflð eptir nýjnstu upplýsingum, nýjnm Bókum, Kortum &c. (allt ókeypis) ti
HON. THOS. GREENWAY,
Minister ef Agriculture & Immigration
eða til WINNIPEC, MANIT0B/\.
The Manitoba Immigraticn Agency,
30 Vnrk St., T0R0NT0.
t
181
akauzt latigi, dökki höggorinuririn á stað aptur,
og komst i hinn smárunnann, sem var ekki full
tvö skref frá leið varðarins, pegar hann kæmi
til baka.
171 baka kom vörðurinn og strunsaði fram
hjá runnanum, öldVingis grunlaus um pað serir
falið var á bak við hann. Ei hanti hefði litið
niður fyrir sig, pá liefði valla getað hjá pví farið
að hann sæi pað, en hann gerði pað ekki.
Hann fór franr hjá, og leynilegi óvinurinn
feisti sig upp og veitti honum eptirför með út-
rJettar hendurnar.
Eitt augnablik leið enn, og rjett pegar El-
nioraninn var að snúa sjer við, tók hinn mikli
Zulumaður undir sig stökk, og við vaxandi dags-
birtuna gátum við sjeð lians löngu og mögru
hendur læsast utau um háls Masaians. Svo urðu
/msir snúningar og margskonar lilykkir á tveim-
ur, svörtum skrokkum, og eptir eina sekúndu sá
jeg höfuð Masaians beygjast aptur á hak, og
heyrði skarpan hvell, líkan ]>eim sem stundum er
gerður með svipuól, og maðurinu datt niður á
jörðina; hendur og fætur smákipptust til.
Umslopogaas hafði dregið úr bardagamann-
’tnum allan krapt og hálsbrotið hann.
Eitt augnablik grúfði hann sig yfir fórnar-
d/rið og hjalt enn sama takinu utan um h&lsinn,
Þangað til hana var ]>ess fullviss að ekkert var
iramar að óttast af honum, og svo rjetti haun úr
180
fór, var stálskyrtan gljáalaus en ekki úr glans-
andi stáli; ]>að mundi að sj&lfsögðu hafa vakið
eptirtekt mannsins. Að pví er .jáanlegt var, gerði
hann sig ánægðan með p& rannsókn, er hann liefði
gert, pví að hann hætti algerlega við hana, og
ljet sjer nægja að styðjast upp við spjótið ntt
og gíápa beint á hrúguna. I>rjár mínútur að
minnsta kosti stóð liann pannig, anðsjáanlega sokk-
inn niður í einhverja pægilega dag-drauma, og
parna lágum við með öndina 1 hálsinum, e.gand.
von 4 pvl á lrverju augnabliki að liann yrði
okkar var, cða að eittkvert óviðr&ðanlegt slys
Vildi til. jeg g’at heyrt tennur.ar í Alfon.e
liamast utan um drusluna, sem jeg stakk upp i
hann, svo jeg sneri mjer við og gretti m.g voða-
lega framan 1 hann. En pað verð jeg að játa,
að mitt cigið hjarta mun hafa leikið hjer um
bil sama lagið eins og tennumar í Alfonse, og
svitinn rann ofan af mjer í lækjum, svo að elti-
skinnsfóðrið á skyrtunni minni límdist við mig
ónotalega, og yfir höfuð var jeg í aumkvunar-
verðu ástandi.
Loksins var ]>rautin á euda. Vörðurinn leit
til austurloptsins og s/ndist lesa ]>ar með áuægju,
að hans skylduverki væri nú næstum lokið —
eins og líka var, fyrir fullt og allt — pvl liann
nuddaði saman lófunun. og fór að ganga hratt
sjer til liita.
Urn leið og hann sncii við okkur bakinu
127
Griparjettin, sem Masaiarnir liöfðu búizt fyrir
í, var rjett fvrir neðan hæðina, sem húsið stóð
á. eða svona bjer um bil átta hundruð fet frá
húsi trúboðans. Fyrstu fimmhundruð fetin af pess-
ari vegalengd komumst við bæði hljóðlega og
greiðlegn; en par á eptir fórum við að skríða
laumnlega eins og leopard, sem læðist að bráð
sinni, og liðum eins og andar frá einunr runn-
inum til annars og frá einum steinitrum til ann-
ars. t>egar jeg hafði haldið áfram utn stund,
leit jeg aptur af tilviljun og sá hetjuna Alfonso
staulast áfram með náhvítt andlit og skjálfandi
knje, og með bissuna sína, sem var uppspennt,
stefnandi beint í mjóhrygginn á mjer. Eptir að
við höfðum numið staðar og gengið «vo frá biss-
unni lians, að liana var ekki að óttnst, bjelduin
við áfram á n/, og gekk allt bærilega, pangað
til við áttum ekki «ptir nema eitt bundrað fet
að virkinu, en pá fóru tennurnar I houum að
glamrast saman í nresta ákafa.
„Ef f>jer hættið ekki pessu. pá drop jeg vð-
ur,“ hvíslaði jeir að honnnr gritnmdarlega; pv{
að mjer gat ekki fundizt sanngjamt að leggja
líf okkar allrn í sölurnar fyrir glamrið í tönniin-
um á pessum matreiðslumanni; jeg fór að óttast
að liann mnndi svíkja okkur, og óskaði af lijarta
að við hefðuiu skil’ð hann eptir heittra.
„En, MoCBÍeur, jeg get ekki að pví gert“
svaraði hann; „J>að er kuldanum aö ktímia.k<