Lögberg - 08.10.1896, Síða 5

og pað góðir og gildir peningar,
síðan árið 1792.
Bretar hafa láoað osa fje fyrir
lægri vexti en nokkrir aðrir vildu
gera pað. I>etta er öll óavinnan, sem
Bretar hafa aðhafst, og hinir óðu 16
& móti ,1-menn vilja gefa þeim á
snúðinn fyrir,að lána oss fjo með betri
kjörum en aðrir! Gamall málsháttur
einn segir: „Ef pú vilt tapa vini
pínum, pá lánaðu honum peninga“.
Til pess að sannfærast um, að
augnaroið pessara 16 á móti 1-manna
er að komast hjá að borga skuldir
sínar, en ekki pað, að fá silfur mynt-
að frltt, pá bjóðið peim frfsláttu silf-
urs án pess að pað ákvæði fylgi, að
peningarnir, sem pannig eru myntað-
ir, skuli vera löglegur gjaldeyrir. Ef
ekkert annað gengur að silfri en pað,
að prlvat menn fá pað ekki slegið í
myntunarhúsunum, pá ætti að duga
að fá ótakmarkaða silfur-frísláttu án
pess að pað ákvæði fylgdi, að dollar-
arnir skuli vera löglegur gjaldeyrir,
og silfur ætti að komast f jafnt verð
og gull. E>að gerði ekki gulli neitt
til, pó petta væri reynt. En pessum
16 á móti 1-mönnum myndi verða
óglatt af slíkri uppástungu. Hvers
vegna? Vegna pess að pað er ekki
frfslátta silfurs, sem peir vilja fá,
heldur pað, að komast hjá að borga
skuldir sfnar, eins og ráðvandir menn,
með pvf, að fá 50 centa virði af silfri
gert að löglegum gjaldeyri f hvert
dollars virði af skuldum.
Þeir koma fram með tvær uppá-
stungur í pá átt, að neyða verðlágum
eða niðurnlddum (debased) silfur
mælikvarða uppá pjóðina: 1. Með
pvf að leyfa mönnum ekki að gera
samniuga sem tiltaki, að borgað sje
í gulli. 2. Ef petta hefur ekki til-
ætluð áhrif, pá að minnka gullið í
gulldollarnum. Viðvfkjandi fyrra at-
riðinu viljum vjer beuda á, að pað
hefur verið reynt I flestum löndum að
halda peningum f vissu gildi með
Uga -ákvæðum, og hegning lögð við
ef brotið var á. móti, en petta hefur
misheppnast herfilega allstaðar og á
öllum tfmum. Englendingar reyndu
pað við og við í nærri 5 aldir. Frakk-
ar reyndu pað svo öldum skipti.
Norðurríkin (af Bandarlkjunum)
reyndu til pess hvað snerti hina svo-
nefndu „greenbacks“ (stjórnar brjef-
peninga) og Suðurrfkin reyndu pað
hvað snerti hina svonefndu „confeder-
ate“ brjefpeninga. Á meðan pað 14
dauðahegning við pvf 4 Frakklandi,
að neita að taka hina svonefndu
„assignats11 (brjefpeninga, sem stjórn-
in gaf út og landeignir stóðu á bakvið
til tryggingar) með fullu ákvæðis-
' verði f kaupum og söllum, pá fjellu
peningar pessir í verði pannig, að
lóksins purfti $36,000 af peim á móti
$1 f gulli eða silfri. Egg hljóta að
bafa verið $500 hvert í „assignats“.
Það er mikill skaði að vinir vorir,
LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 8. OKTÓBER 1896
útpenslumennirnir hjer, voru ekki
uppi 4 peim dögum og áttu heima á
Frakklandi. — Stjórnin getur rænt
annan part pjóðarinnar, hvað núver-
andi skuldir snertir, hinum partinum
til hagsmuna, en lengra nær
vald hennar ekki. Hún getur
ekki neytt fólkið til að verzla
hvað við annað á annan hátt en báð-
um málspörtum er geðfelt og kem-
ur saman um hvað verð snertir.
Ef seljandi er ekki ánægður með pen-
ingana, sem honum eru boðnir fyrir
vöru sína, pá selur hann hana ekki.
Ef verkamanninum eru boðnir pen-
ingar fyrir vinnu sína, sem hanu er
ekki áuægður með, pá vill hann ekki
vinna. Ef bóndanum eru boðnir peir
peningar fyrir afrakstur jarðar sinnar,
sem hann er ekki ánægður með, pá
hættir hann að yrkja meir en hann
parf til heima brúkunar, pangað til
einhvcr byður honum peninga sem
hann gerir sig ánægðan með (hvað
bæði upphæð og gæði snertir), og
pannig mundi ganga til með alla
hluti. Sú uppástunga, að svipta menn
rjetti sínum til að gera hvernig samn-
inga sem menn vilja um pað, f hverju
menn borgi eða fái borgun (gulli eða
silfri), synir, að ósvffni er búin að
reka skynsemina úr hásæti sínu. Vjer
höfum ailt, sem vjer höfum, samkvæmt
peim rjetti, að mega gera samnin ga.
Samningsrjetturmn er varnarvirki
frelsis vors. l>að var til pess að
tryggja oss pennan rjett, fram yfir
allt annað, að „Magna Charta“ (hin
mikla rjettindaskrá, sem Englendingar
forðum daga píndu út úr konungi
sfnum) var rituð. I>agar vjer slepp-
um pessum aðalrjetti manna (samn-
ingsrjettinum) pá hverfum vjer aptur
til skrælingja-ástandsins og verðum
vesælt leikfang fyrir hvern pann hóp
af skrfl, sem kann að ná stjórnar-
taumum landsins.
Hin aðferðin, sem stungið er upp
á, til að koma á jafnverði milli málm-
anna (að silfurdollar, með sömu vigt
og nú er, verði jafn að verði og hinn
núverandi gulldollar) er sú, að minnka
vigt gulldollársins. Stjórn vor
hefur hingað til sy'nt blindan, liugs-
unarlausan fordóm gegn pessháttar
stjórnvizku. Satt að segja heíur
stjórnin verið svo hláleg, að hafa em-
bættismenn til pess að eltauppi afvega-
leidda föðurlandsvini, sem hafa verið
að reyna að fara hinn stytzta veg til
að verða ríkir (pann nefnilegs, að búa
til ljetta dollara). Ef slíkt frumvarp
gengi í gegnum congressinn, pá
sting jeg upp á, að grein verði stung-
ið inn 1 lögin pess efuis að öllum, sem
nú sitja í fangelsi fyrir að hafa búið
til falska peninga, sje sleppt út og
peim veittur rjettur til að lögsækja
landsstjórnina fyrir, að setja pá í
fangelsi saklausa!! Allar stjórnir
hafa synt fyrirrennurum sfnum sóma,
og peningafalsararnir í fangelsum
vorum eru að eins fyrirrennarar—
Jóhannesar skfrarar—pessarar nýju
kenningar að smána gangeyri vorn.
Lyðveldi hvflir eingöngu á sið-
ferði (morals) pjóðarinnar. Sagan
um Wasbington og öxina,sem elskandi
mæður hafa sagt saklausum börnum
sínum, hefur komið inn sannleiksást
hjá milljónum af körlum og konum í
laDdinu. Hvaða áhrif myndi pað
hafa á komandi kynslóðir, og hver
myndi aíleiðingin verða fyrir petta
land, ef börnum vorum yrði sögð
önnur eins saga og sú sem fylgir: „í
lok nítjáudu aldar varð fólkið í
Bandaríkjunum svo spillt, að pað
sveikst um að borga helminginn af
skuldum sínuu. á pann hátt, að borga
pær í peningum sem voru að eins
bálfvirði pess, sem merkt var á pá að
peir væru verðir“.
I>egar Bandaríkjamenn eru f út-
löndum slær hjarta peirra æfinlega
hraðara og peir finna til metnaðar
pegar peir líta „Old Glory“ (Banda
rikja flaggið), par sem pað blaktir
tignarlega í vindinum eins og per.
sónugerfingur frelsis og drengskapar.
Ef slík svikalög og silfurmenn stinga
upp á verða sampykkt, pá mundu
Bandaríkjatnenn, pegar peir eru er-
lendis, skammast sín fyrir flagg sitt.
Hvað snertir pað, að pykjast af flaggi
sínu, pá mætti maður eins vel draga
Bandarfkja flaggið niður og draga
upp pot-ta purku í staðinn, ef önnur
eins lög gauga f gildi.
Ilerra forseti og herrar mínir!
Að endingu leyfi jeg mjer að segja,
að pað er engin hætta á, að pjóð vor
svíkist unjan að borga skuldir sfnar
E>essi hávaði um silfur frísláttu, að
hlutfallinu 16 á móti 1, er að eins eitt
af afleiðingutn atvinnu- og verzlunar
deyfðar peirrar, sem nú á sjer stað og
sem er afleiðing af hinu síðasta fseln
iskasti á peuingamörkuðum heimsins
Á nóttunni stfgur upp óheilnæm gufa
4 láglendum stöðum, en pegar hin
bjarta sól rís upp yfir hæðirnar og
sendir sína hreinsandi geisla niður S
lægðirnar, pá hverfur hin óheilnæma
gufa, loptið hreinsast og menn taka
til sinna daglegu starfa öruggir um,
að engin hætta sje búin heilsu peirra.
f>rátt fyrir öll orð, sem enda á „ism“,
sem hafa ógnað oss, prátt fyrir alla
skúma-skrækina, bæðifyrir kosningar
og á löggjafarpingum vorum, pá er
pessu landi alltaf að fara fram óð-
fluga. Verksmiðjur vorar liafa varla
við að viuna pað sem pantað hefur
verið, og kaup fólksins, sem S peim
hefur unnið, hefur verið hækkað án
pess, að pess hafi verið krafist. Verð
flestra liluta, sem var lágt á meðan
hræðslan átti sjer stað, hefur hækkað
aptur. Hin illúðlega óánægja, með
öllum slnum her, er að hverfa fyrir
hinum blíðu áhrifum velgengninnar,
og pegar fram Ifða stundir minnast
menn viliukenninga peirra, sem nú
&
m
m
*
'H
m
*
m
%
m
x
m*
Itff
X
Drs. jHatjöB aad HlustÐe
I>ið takið gamla lækniriun fram ylir pann unga. II
Vegna pess að pið viljið ekki setja Iff ykkar í hendur manns, setn
er órey'ndur. Auðvitað hann að vera að ungi lækniriun ltafi
reynslu, en hinn eldri blýtur að hafa hana. l>ið eigið ekkert við
Dr. „Maybe ‘ pegar pjer getið náð til Dr. „Mustbe“. Simareglan
gildir við meðöliu eins og pá, sem búa pau til—gamla meðalið
hefur tiltrú pína. Hvað pig snertir, pá viltu heldur pað
reynst hefur vel, heldur en að reyna eitthvað nytt. Nyj* meðalið
Jcann að vera gott, on látum aðra reyna pað. II»ð gauila hlýtur
að vera gott, cptir pví sem pað hefur reynst. Það er eiu ástæða
enn fyrir pví að velja Avkií’s Sarsaparilla á undan öllutn öðrmn
meðölum. I>ðð hefur verið eitt af helztu meðölum í hálfa öld.
Saga pess vekur tiltrú—hefur lœknað ! t)0 ár. Ef önnur meðöl
k u n n a að vera góð pá h I ý t u r Aver’s Sarsaparilla að vera góð.
Þú hefur ekkert á hættu pegar pú tekur Aykr’s Sarsnparilla.
m
*
ðpp
Wr
§
É
&
m,
%
sem
m
*
m
*
m
*
*
mmmmmmmmmt** * mm *
eiga sjar stað, eins og menn muna
eptir ópægilegum draumum eða mar-
tröð. Bandaríkja-fólkið er, pegar
öllu er á botninn hvolft, ráðvant og
pjóðbollt. A peim kletti byggjum
vjer trú vora og von, og á komandi
öldum munu niðjar vorir reisa veg-
lega byggingu a peim kletti fyrir
krapt sannleikans.
Ekki stundum heldur
alltjend.
Hin miklu Suður Amerfku meðöl
lækna ætíð, Merrickville timbur-
maður veiktist af taugaveiklun, en
batnar aptur af Soutli Ainerican
Nervine. Mrs. J. Haliam í Berlfn
O’nt. læknast af átján mánaða gam-
alli nyrnaveiki af South American
Kidney Cure—veikur f fimtn mán-
uði, batnar af Soutli American
llheumatic Cure.
Hvað hin merka Suður Ameríku
meðölin snertir pá er pað ekki að pau
hitti murkið aðeins einstöku sinnum.
Þessi meðöl eiga við meltingarleysi
og taugaslekju, nýrnaveiki og gigt,
og peir sem brúka piu við pessum
kvillum fá bata áreiðanlegan.
TAUGAVEIKLUN—Mr. E. Mer
ritt, tiinbur kaupmaður og millu eig-
andi'í Merrickville, Ont. varð altek-
inn af taugaveikluu. Hann sagði:
„Jeg reyndi ymsa lækna og öll mögu-
Íeg einkaleytis meðöl, og batnaði lítið
sem ekkert. Jeg si auglysingu um
Soutli American Nervine, ocr hurrsaði
mjer að reyna pað, og jeg get með
sauni sagt að jeg var ekki búinu með
meir en úr hálfri flösku pegar jeg
fann að pað gerði mjer gott. Áður
en jeg fór að brúka pað gat jeg ekki
sinot starfa minum nje svo inikið sem
skrifað nafnið mitt hvorki með penna
nje blíhant. En i dag eptir að brúka
úr tveimur flöskum er jeg eins friskur
og nokkurntfma áðnr“,
NVRNAVEIKI—Fáir hafa tekið
eins mikið út af nyrnaveiki eins og
Mrs. J. Hallam kona alpekkts fóður-
sala 1 Berlfn, Out. Kvölin var opt
svo mikil að hún fjekk yfirlið hvað
eptir annað, og pað var mest-i áhætta
að skilja hana eptireina. Hún segir:
„Jeg leytaði til lækna og reyndi allt
mögulegt en ekkeit gat baétt mjer
netna litinn tfma, Jeg sá auglysiugh
um South American Kidnay C»re og
keypti tnjer flösku. Eptir fáa daga
fór mjer að batna, og pegar jeg var
búin úr 2 flöskum var jeg albata“.
GIGT—að 120Church street f Tor-
onto lifir maður að nafai Mr. W. J.
Tracje, sem pjáðist f mörg ár af gik't
og var alveg rúmfasturí fitnm mánuði.
Ekkert meðal gat neitt bætt honum
par til hsnn reyndi South American
Rheumatic Cure. Þetta eru hans
eigin orð: „Þið getið ekki Imyndað
ykkur hversu pakklátur jeg er ytir
pvf að hafa reynt South American
Rheumatic Cure. Jeg haEði pjáðst.
átakanlega f mörg ár án pets ,að fá
nokkra bót m-úna minna, par til mjer
var komið til að reyna peita meðal.
Fólkið í Toronto vait hundruðum sam-
an hversu óbærilegar kvalir jog tók
út. Yður er velkomið að nota nafn,
mitt 4 hvaða hátt sem yður líkar".

John Comoll,
CAVALIER, N. DAK.
Verzlar með SlatTÖru,
a[lskonar AÞlini,
Ciurdávoxti,
Brjústsykur
og Tóhak.
Einnig geta meun feugið gó'ð'ii iinUííiÍ
hjá honum á hvaða tima sem er.’
Ilanu óskar að Islendingar komí til
sín þegar þeir eru í bænum.
JOSHUA GALLAWAY,
Real Eastatc, Illiiiiiig and Financul Agent
272 Fort Strebt, Winntfk.u,
Kemur peningum á vöxtu fyriFÍnenn(me9
góðum kjörum. öllum'lýrirspurmim
svarað fljótt. Bæjarlóðuta og bðjdrðum
í Manitoba er sjerstakur gaumur geflnn.
131
„Faðir tninn var aldrei missáttur við neinn
mann“, sagði Fidelia; „liann var of göfuglyndur,
góðlyndur og blíður til pess. Haldið pjer að jeg
liafi ekki pekkt föður minn? Hann hefur verið
n-yrtur; segið mjer nú liver myrti hann“.
Þrátt fyrir að Gerald var í vandræðum út af
öllu pessu, pá gat hann ekki annað en dáðst að stúlk-
unni, sem stóð parna frammi fyrirhonum svo einbeitt
°g hetjuleg. Það var eins og hún hefði allt í einu
skipt um eðli sitt. Hún var orðin sterk, huguð og
ákveðin—full af föstum ásetningi, og pví er ekki að
leyna, að henni var hefnd í huga.
„Við skulum setja okkur niður, Mr. Aspen“,
sagði hún par næst. „Og segið mjer svo allan
sannleikann“.
Gerald sagði henni allt, sem hann vissi um mál-
ið. Hún veigraði sjer við engu, og hann varö eins
og hún í pví. Hann sagði henni allar ástæðurnar,
sem hann vissi, og skyrði henni frá öllu sem styrkti
pað álit, að Locka kapteinn hefði fallið I einum af
pessum bardögum, sem svo opt eiga sjer stað í
plássinu, er hann var f pegar hann dó. Miss Locke
hlustaði á ræðu hans pegjandi. Svo spurði hún
hann margra spurninga um manninn, sem birtist svo
snögglega og óvænt á staðnum par sem morðið var
framið, l St. James strœti—manninn, sem nefndi sig
Randolph, eða öllu heldur Ratt, Gundy.
„Það er eitthvað ptð við pennan mann“, sagði
Fidelia, „sem eitir mig eins og vofa. Jeg get ekki
134
pað á tilfinningunni, að pað væri ekki æskilegt, að
pessi bjarta og hreina mær hefði nokkurt samblendi
við annan eins veraldartnann og æfintyrauiann og
pennan svonefnda Ratt Gundy. Gerald hafði hitt
hann I Scotland Yard, og liann hafði mjög riddara-
legar og sjerlegar skoðanir viðvfkjandi kvennfólki
°S ÞvI> f>a6 væri rjett að vernda pað frá öllu
samblendi við menn, sem ekki væru eins hreinir og
mjöll og lausir við allan ribbaldahátt—skoðanir, sem
kvennfólk í heild sinni, ef til vill, hefði ekki æfinlega
verið lionum pakklátt fyrir. Þar að auki var eins-
konar afbryðissemis-tilfinning djúpt niðri í hjarta
lians af pvf, að lianri vissi, að Mr. Gundy var mikið
fallegur, fjörugur og hugaður maður, sem hafði
mjúka rödd, bjart bros og liðugt tungutak, og pað
var vel liægt að liugsa sjer, að hann kynni að töfra
stúlku pessa. Þetta var f fyrsta sinn á æfinni að
Gerald hafði talað við Miss Locke, og hann var ekki
búinn að tala við hana nema svo sem fjórðung
stundar; og samt var honum farið að falla illa, eins
og karlmönnum er gjarnt, að hún hefði nokkurt
samblendi við aðra karlmenn. Því, sagði hann við
sjálfan sig: „Forsjónin hefur hlotið að hafa haft
einhvern tilgant- með pví, að láta okkur tvö hittast
4 svona undarlegan hátt“.
„Lofið mjer að bæta einu við“, sagði h&nn um
leið og bann vai að fara, og eptir að pau höfðu
komið sjer saman um, að hann fyndi hana aptur eð.i
ljeti haua á annan hátt vita pað, sem hann kynni að
127
sama dag af pví, sem var í brjefa-veskinu, og sem á
svo leyndardómsfullan hátt tengdi nöfn peiira sam-
au. Hann sagði henni frá morði Sets Chickering,
frá dauða föður liennar og dauða föður síns, og frá
auðnurn, sem pau ættu að erfa fyrir hiu sjcrlegu
atvik, sem hann skyrði henni frá.
Fidelia heyrði varla pau fáu orð, sem hann sagði
viðvíkjandi auðnum, en sagði:
„Jeg vissi, að faðir minn var dauður“. Að svo
mæltu stóð hún á fætur c.-cr stóð eins föl og hreifing-
arlaus tins og myndastytta frammi fyrir Gerald.
„Jeg parf ekki að segja yður, hve mjög jeg
kenni í brjósti um yður, Miss Loeke“, sagði Gerald.
„Jeg kenni líka í brjósti um yður“, sagði
Fidelia með tárin I augunum. „Þjer hafið misst
föður yðar eins og. je.g“.
Um leið og Fidelia sagði pctta rjetti búr. Ger-
ald bendina ineð náttúrlegri, kvennlcgri liluttekn-
ingu. Gerald prysti hönd hennar eitt augnablik.
Hann befði gjarnan viljað snerta höndina ineð vörum
sínum, samkvæmt bitium yndislega sið fyrri tíða, en
liann vildi forðast, að pað gæti virst, að hann notaði
sjer af geðsbræringu hennar. Ilann sá, að fregnin
liafði fengið fjarskalega mikið á hana. Hryggð
hennar helgaði hana í augum hans. Jafnvel blaða-
mennska vorra tfma eyðileggur ekki riddaraskap
manna. Hanu kenndi sárt í brjósti um hana, og
honum fannst pað einskonar hræsni, að jafna sorg
sinni saraan við sorg hennar. Hann- hafði aldrei