Lögberg - 06.07.1899, Blaðsíða 5

LÖOEERG, FIMMTUDAGINN G. JULf 1899.
5
>.Hkr.“ hefur bullað frá upphafi og
ritstjóri hennar bullar nú um fjár-
drdtt, mútur, o. s. frv. í sambandi
Vl® járnbrauta-samninga Green-
way-stjórnarinnar, er haugalygi
Há upphafi til enda, og þessi lygi
afturlialdsmanna er svo marghrakin
á þingi og utanþings, að eng-
1Qn enskumælandi maSur vogar sér
bera hana framar á borS fyrir
cnskumælandi menn. En ritstj,
»Hkr.“ leyfir sór samt aS sjóSa
Þennan graut upp enn og bera á
f>orS fyrir landa sína. Hann
^litur þá auSsjáanlega ekki fóður-
Vanda! Hvað framburS þeirra
Luxtons og A. F. Martins snertir,
Þá fer ritstj. „Hkr.“ auðvitað rangt
•ncS hann, eins og vant er. Og svo
deppir hann því, sem er aðal merg-
Ur>nn málsins, að þeir Luxton.Mart-
ln og fleiri vildu seinja við Great
Horthern-járnbrautarfélagið um
ftauðánlals-brautina, til þess að hafa
eitthvaS upp úr því fyrir sjálfa sig.
®n að semja við það félag var hið
•Sama og að fá Rauðárdals-brautina
^nnada Pacific-járnbrautarfélaginu
* hendur, og þess vegna var Mr.
Qreenway eindregið á móti því og
raindi við Northern Pacific-félagið,
‘Sem hcfur reynst bændum hór í
fylkinu bezti skiftavinur og öflug-
Ur keppinautur Can. Pacific-fólags-
1Us- En þeir Luxton og kumpánar
^lans snerust á móti Mr, Greenway
°8 frjálslynda flokknum útafþessu,
þá langaði í dollarana, eins og
r‘tstj. „Hkr.“ þeir reyndu því af öll-
um mætti aö skaða frjálslynda
hokkinn með lygum og rógi útaf
Þessu máli, en hafa orðið sér mak-
leSa til skammar og enginn maður,
Sem kynt hefur sér málavöxtu, trúir
°mu orði af hinum lognu sakargift-
um þeirra. Samt er nú ritstj. „Hkr.“
mata lesendur sína á þessum
f?ömla, marguppsoðna lyga-graut!
Og næstu kosningar munu sýna,
kjósendur hér í fylkinu trúa
*lv°rki þessum né öðrum lygum aft-
Urhaldsmanna. Kjósendur vita, að
^eir sem eru eins óvandaðir til
muiinsins, eins og afturhaldsmenn
sýna að þeir eru, hljóta að vera jafn
<1Vandaðir til handanna — að þeir
Sem reyna að ljúga sig til valda,
laundu stela sig úr þeim aftur. það
VlH svo til, að kjósendur hafa
Veynsluna fyrir sér í þessu efni hvað
uHurhaldsmenn snertir. Kjósendur
'er í fylkinu — einkurn bændurnir
r~ vita vel hver pólitiski flokkur-
lun er landinu hollari, og eru hvorki
^v° heimskir nó óhagsýnir, að þeir
umi öðrum eins ágætismönnum ug
uá stjórna fylkinu, eða að setja til
Valda hin glorhungruðu auðvalds-
^ándý^ er ganga nú um sem gi'enj-
andi Ijón, til að klófesta alla sem
þeir álíta nógu heimska til að trúa
sér.
„Hkr.“fíflið gefur í skyn í síö-
asta blaði, að vér höfum ráðist á
„lir. Benedikt Rafnkelsson með
brígslum útaf því, að hann er af
guði geröur lítið eitt kverkmælt-
ur“!! (á líklega að vera gormœltur)
„að eins af því, að Bencdikt getur
ekki verið samdóma eða samdauna
Lögbergi í öllum greinum". Fítlið
getur þess ekki—hvort sem það er
af fíflsku eða illgirni—að það var
„hr. Benedikt" er róðst á oss að
fyrra bragcfi með ónotum og skæt-
ingi. Vér vitum ekkert um hvern-
ig „hr. Benedikt er af guði gerður'd
en hitt vitum vóv, að hann hefur
komið fram í „Hkr.“ sem gorgeirs-
fullur og hvepsinn auli—auglýsing
hans um sjálfan hann í „Hkr." er
ljós vottur um það.
r
A möti áfengi.
Blaðið „Figaro“ í París, sem er
eitt af merkustu blöðum heimsins,
hefur tekið sér fyrir hendur að berjast
gegn ofdrykkjunni. t>að er eftir-
tektavert, hversu röksemdafærslur
pess koma algerlega heim við það
sem bindindismenn í Ameríku og á
Englandi hafa haldið fram í fjölda
mörg ár. Vér tökum hér upp kafla
úr ritstjórnargrein, sem birtist í blað-
inu eigi alls fyrir löngu:
„I>að eru læknarnir og efnafræð-
ingarnir hér á Frakklandi, sem farnir
eru að hnippa 1 drykkjuskapinn.
Vér höfum samt sem áður ekkert sér-
legt út á það að setja þó menn hafi
góð vln, eplamjöð eða bjór, um hönd,
ef þeir geta passað sig og neytt þess
í hófi. En allar tegundir af áfengum
drykkjum eru vissulega skaðsamlegar.
t>eir menn, sem neyta þeirra drykkja
stöðugt, verða fyr eða slðar sljófir cg
daufir. Andlegu hæfilegleikarnir
ganga saman og rýrna. Menn verða
ruglaðir, og þeir fara að sjá ofsjónir.
Og á endanum fá menn drykkju-æði,
og missa ef til vill vitið með öllu.
Maður getur hæglega sannfærst um
skaðsemi þessara drykkja með því,
að reyna áhrif þeirra á hunda. 1>Ó
maður ekki gefi hundi nema lítið eitt
af þessu góðgæti, þá ber hann sig
alveg eins til og honum hefði verið
gefið eitur. Ef skamturinn er stór,
eða ef hundinum er gefið inn hvað
ofan I annað, þá drepst hann.
Þegar drepsóttir ganga, eru
drykkjumennirnir eins og dæmdir til
dauða. Af hundrað drykkjumönnum,
sem fá kóleru, deyja nfutíu og einn;
en »f hófsemdarmönnum að eins
nftján af hundraði. Maður sem sær-
ist, og sem hefur verið ofdrykkjumað-
ur, er æfinlega í meiri hættu en aðrir,
vegna þess, að hann hefur með óhóf-
legri vínnautn eitrað í sér blóðií'.
Samkvæmt enskum lífsábyrgðar-
skýrslum lifa bindindismenn fjórtán
árum lengur, að meðaltali,en drykkju-
menn, og það er ekki svo lftill munur.
En hið allra versta er, að syndir
foreldranna koma fram á saklausum
börnunum. I>au verða oft og tíðum
fyrir því, að taka í arf ýmsa kvilla og
sjúkdóma, sem beinlínis eiga rót s'na
að rekja til ofdrykkju foreldranna.
Spilt og vont upplag, móðursýki,
flogaveiki og vitfirring er iðulega, að
nokkru eða öllu leyti, sá aifur, sem
drykkjumaðurinn eftirlætur börnum
sínum. Sumir kunna nú að segja, að
læknarnir tfni að eins til þ ð sem
verst er, en að þessi dæmi skuli þó
vera til, er í sjálfu eér fullkomlega
þess vert að því sé gaumur gefinD.
Læknarnir eru, yfir höfuð að tala,
ekki mótfallnir hófdrykkju. Þeir
hafa vanalega ekkert út á það að
setja, þó menn hafi vfn um hönd, ef
menn að eins kunnahófið.
Svissneskur læknir nokkur tók
sér fyrir hendur að rannsaka inál
þetta. Hann veitti tuttugu heimilum
nákvæmar gætur, og fékk sér allar
upplýsingar þeim viðvfkjandi, sem
haun gat. Hann rannsakaði með al-
úð hvernig framferði þessa fólks var,
og hvort forfeður þess hefðu vetið
drykkjumenn eða ekki. Skifti hann
svo heimilum þessum í tvo flokka.
Voru tfu í hvorum flokki. Tíu af
heimilum þessum höfðu annað hvort
lítið eða alls ekkert áfengi um hönd.
Hin tíu brúkuðu vín í óhófi, og for-
feður mannanna höfðu einnig verið
meiri eða minni drykkjumenu. Sam-
anlögð barnatala á hinum fyrnefndu
heimilum var sextíu og eitt. Fimm
af þeim dóu uDg, tvö voru fötluð, tvö
framfaialítil og tvö voru veik af riðu.
A heimilum drykkjumaunanna voru I
alt sjötíu og fimm börn. Af þeim
dóu tólf á' unga aldri, og úr öllum
hópnum voru að eins nfu, sera voru
fullkomlega hoilbrigð. Hin voru alla-
vegs raunalega á sig komin. Sum
mállaus og heyrnarlaus, önnur floga-
veik, og hin þjáðust af ýmsum sjúk-
dómum, eða voru fábjánar.—Af átta-
tíu og þremur flogaveikum börnum,
sem voru í Saltpétriére, voru sextíu,
sem átt höfðu drykkjumenn fyrir
feður“,— Þýtt.
IsIíiihIs fréttir.
Seyðisfirði, 27. maí 1899.
Veðcbfak hefur veiið hér all-
gott þessa viku, einkum seinnipart-
inn, þó nokkuð kalt.
Fiskiafli hefur verið hér nokk
uð misjafn á báta, en gufuskipin hafa
afiað mæta vel þessa vikuna: Elín
14,250 alls og Bjólfur 8,764 alls af
vænum fiski, í 3 ferðum hvort skipið.
Seyðisfirði, 3. júnf 1899.
Nú er 3. júnf og þó væri synd að
kalla það vorveður, sem við höfum
haft þessa viku, einlæga kuldabar-
smíð á austan og landnorðan og
stundum krspa.
Fiskur er hér altaf vel bjargleg-
ur, en gæftir mjög illar.— Fiski-gufu-
skipin hafa bæði samantalið fengið
þessa viku 8,000 af fiski.
Af Hóradi.—„AUar þær góðu
vonir, sem menn gerðu sér f góða
veðrinu nú fyrir þrem vikum um var-
anlegan bata og góö skepnuhöld, hafa
altof illa brugðist Með uppstign-
ingardegi kom aftur kuldi með frosti
á nóttum og snjó öðru hvoru, og var
það kaldur gestur ofan á aftaka vetur
og heyskort. Þangað til h«fði hver
hjálpað öðrum, svo alt hcfði bjargast
ef vorið hefði verið vor, e:i nú má bú-
ast við að mikið af lönibi m fari og
með þeim málnyt í sumar, ef ekki
verður meira að f svo frámunalegri
tíð sem nú er.“
Af héraði er „Bjarka“ skrifað
17. maf:— . ...„Þvf miður veit ég
ekki annað, en að víða sé fellir fyrir
dyrum, ef þessu heldur nokkuð fraro,
og óvanalega mikill lambadauði óum-
flýjanlegur, enda þótt batuaði strax
í dag“.
í Vofnafirbi virtust menn hafa
komið skepnum sínum furðu vel á-
fram hingað til, en um lambalffið gátu
Taugfar
sem eru veiktar og
úr lagi færðar af
ofmikilli áieynslu
og þreytu, endúr-
nærast og styrkjast
með því að brúka
Dr. A. W.
Chase’s
Nerve Food.
„Taugar“. Oröið taugar hefir stór-
mikla býðing fyrir tugi þusnnda af kon-
um sem eru sökum baráttu lífsins fyrir
tilverunni ogaf preytuvegna heimilsstarf-
anns á hraða ferð til grafarinnar.
Höfuðverkur sem orsakast af tauga
veiklan, meltingarleysi, önuglyndi í geðs-
mur.um á daginn, og óþreyja a nóttunnni.
kvalir og verkir í öllum likamanum, ýms-
ir sjúkdómar sem eru einaennilegir fyrir
konur, framtaksleýsi og deyfð, og -eð
veikiað me’ra eða minna leyti.
Þetta eru sjúkdómseinkenni sem
konur kannast við sem hafa veikar og
ónýtar taugas. Þetta eru sjúkdúmsein
kenni sem hverfa mað öilu með bví að
brúka Dr. A. W. Cliases Nerve Food,
Dr. A. W. Chases Nerve Food endur-
næiir og fauir nýtt lifsefni í blóðið, styrk-
ir og mcrir tangarnar, færir nútt iífsmagn
í taugakerfið, fyllir liksmann með nýju
lifsífli og fríjar marga konu frá sjúkdóm-
um sem stafa af veikluðum og ónýtum
taugum.
Dr. A. W. Chases Nerve Food læknar
með því að byggja upp í staðinn fyrir það
sem er orðið eyst og slitið, gerir íikaman
holdugan og liörundi'S áferðai fagurt, og
gerir andlitiö sem áður var fölt og
oliraustlegt, heilbrigðislegt eg vel útlít-
audi.
Kostar 50 cents askjan. Fæst hjá öll-
um lyfsölum og iijá Edmausou BatesiScCo.,
Toronto.
auðvitað fæstir sacrt ef þessi vandræða-
tíð héldist.
Maður réð sér bana á Vopnafitði
24. f. m., Karl L'ljendal hafnsögu-
maður. Hafði skotið sig um morg-
uiiinn. Var maður á bezta aldri;
lætur eftir sig konu og börn í ómegð.
Tvo nvALl rak nýlega á Grjót-
nesi á Sléttu. Sá fyrri var lítill og
ekki nema 100 vættir. Hinn hsfði
verið stærri.
Soyðisflrfi, 10 júnt 1899.
Náttúran liefur f þetta sinn al-
veg hlanpið yfir vorið, eða beinlínis
„snuðað-1 okkur um það, því hún hef-
ur hlaupið með okkur á einni nóttu
út úr góu-illhryssingi og inn f heit-
asta sumar. Þetta gerði hún á mið-
vikudagsnóttina var, og sfðanhefur
verið sól og sumarhiti alla digana.
Fiskur mjög tregur nú aftur,
heldur vel vart þó f gær og fyrradag
hér inni á firði.—Fiskigufusk. Klín og
Egería liafa fengið þessa viku í tveim
ferðum 7,340; ókomin úr þriðju för-
inni.—lijarki.
Bicycles
fyrir $35.00 og upp í $G5.00.
Briíkuð Rcidlijól
fyrir $15.00 og upp í $35.00,
D. D. Hambly,
421 Main Street, Winnipeg
W.J.GUEST
er eini maðurinn í bænum, sem
selur nýjan eða saltaðan (ísl.)
sjó-fisk svo sem:
ÞORSK, ÝSU, LÖNGU,
HEILAGFISKI, LAX,
SÍLD, URRIdA o. s. frv.
Um leið og íslendingar geta gætt
sér í munni með þessum góða sjó-
fiski,þágeta þeir einnig sparað sér
peninga, þvi fiskur er drýgri en
ket. — Kallið upp telefón 697 og
tiltakið hvað þér viljið fá. íslend-
ingurinn, sem hjá mér vinnur, fær-
ir yður það þá heim í hlaðið.
W. J. CtXJBST,
620 Main Str., WINNIPEG.
Islenzkur úrsmiður.
Þórður Jónsson, úrsmiður. selur
alls Konar gullstáss, smíðar lirinj a,
gerir við úr op klukkur o.s.frv.
ýerk vandað og verð sanngjarnt,
2 ÐO 3VTeaAslx st:.—WinNH’FG.
AuJfcpaiiir Mauitoba Hotel rúfctuuum.
709
^0lldur sfuar, ándlit hans skínandi af gleði og ástar-
Ur brennur í gráu augunum hans. Hún er komin
j 1 að þröskuld kirkjunnar, en samt ver hann henni
4*'®~~og hvað hana snertir, þá hugsar hún ekki fram-
Um vizku-orð og hin helgu ráð abbodfsarinnar,
uur brýzt grátþrungiö hljóð fram af vörum henn-
^ún fellur f faðm unnusta síns og hylur hinar
!°tu kinnar sfnar við brjóst hans. Þetta er sorg-
Jön fyrir hina horuðu abbodfs, og það er lfka
fyrir hinar tuttugu og tvær flekklausu
eðl^ar’ Sem æt^ ^efur verið kennt, að vegur mann-
# l8lö8 sje vegur syndarinnar. En Maude og All-
8tf' 6 sJ6r lítiö af því. Saggafullt, kalt lopt
ft ^0111 út úr hinum dimmu, bogamynduðu dyrum
v.Slu uDdan. Fyrir utan þær skfn sólin með fullri
°g fuglarnir syngja innan um bergfljettuvið-
’ 8e,n vefur sig utan um hin drúpandi beikitrje.
i *U tvö hafa þegar valið hlutskipti sitt og ganga í
> shúandi bökum sfnum að myrkrinu, en andlitum
UUttl að ljósinu.
j... Alleyne og Maude, voru gefin saman í
u klaustur-kirkjunni, og framkvæmdi faðir
^^topher athöfnina. Hjónavígslan var mjög við-
U8rlítil og þar voru mjög fáir viðstaddir, að und-
þeim lafði Loring, Hordle-Jóni og einni
bogamönnum frá kastalanum. Lafði Loring,
v«sl 6tlQ ríe® fyrir Twynham-kaatala, hafði beygst og
**t upp af sorgum og áhyggjum I marga undan-
U* mánuði, svo andlit henuar var nú vrðiö cnu
712
hans fór þvílíkur gleði-titringur f gognurn hjarta
hans, að hann varð að bfta sig í varirnar, til þess að
reka ekki upp gleði óp. En samt beið enn dýpri og
meiri gleði hans. Á meðan hann stóð þarna og
starði, var loptsglugginn opnaður og maðurinn, sem
hann hafði sjeð sitja við hann, kallaði út um hann og
sagði: „Ayhvard, jeg sá mjög virðulegan mann
koma niður eptir veginum fyrir augnabliki sfðan, en
af því sjón mfn er dauf þá gat jeg ekki sjeð með
vissu, hvort hann hafði nokkurt skjaldmerki. Jeg
ætla nú að biðja yður að gera svo vel að finna mann-
inn og segja honum, að mjög lftilmótlegur Englands-
liddari sje hjer staddur, svo að ef hann þurfi að fram-
ast, eða hafi óuppfyllta heitstrenging á sálu sinni, eða
reski eptir tækifæri til að upphefja ástmey sfna, þá
kunni jeg að geta liðsinnt honum í því efni“.
Samkvæmt þessari skipan rölti Aylward út á
milli trjánna, þangað sem Alleyne var, og að augna-
bliki liðnu voru þeir f faðmlögum, hlógu, kölluðu
upp og klöppuðu hvor öðrum í gleði sinni yfir að
hittast; en Sir Nigel gamli kom hlaupandi út til
þeirra rjett strax með brugðið sverð, því hann sá ekki
glöggt hvað þeir voru að hafast að og hjelt, að Ayl-
ward hefði lent saman f einhverja rimmu við komu-
manninn; en í stað þess að ber jast, föðmuðu þeir
hvor annan að sjer, og svo spurðu þeir allir þrfr hvor
annan spurninga, hrópuðu upp af gleði og d&ðuat að
hamingju sinni, þangað til þeir voru allir orðnir
rámir.
705
hestarnir rykkjandi í aktýgío, stjórnari hcstanna
hrópandi um hjálp og konan hljóðandi og veinandi
f hrúgunni. Alleyne og Jón stukku óðara af baki
og lyptu konunni upp úr vagninum, allri skjálfandi
af ótta, en lítið sem ekkert meiddri eptir slysiö.
„Hamingjan bjálpi mjer!“ hrópaði konan, „og
óhamingja komi yfir liann Mikael Easover í Itorosey,
því jeg sagði honum, að naglinn f möndlinum væii
laus, en hann vildi ekki heyra það og þiætti á móti
því, aulabárðuiinn s& arna.“
„Jeg vona að þjer hafið ekki meiðst neitt, göf-
uga lafði mfn“, sagði Alleyne og leiddi konuna yfir
að grasbakkanum öðru megin við veginn, þar sem
Jón hafði lagt sessu ahnda henni að sitja á.
„Nei, jeg hef ekki meitt mig til muna, en jeg
hef tapað silfur klípitönginni minni“, svaraði konan.
„Æ, hamÍDgjan góða! hefur guð nokkurn tíma gefið
öðrum eins aula eins og honum Mikael Easover I
Romsey lífsanda? En jeg er ykkur mjög þakkl&t,
göfugu herrar mfnir. Jeg sje glöggt, að þið eruð
hermenn. Jeg er sjálf dóttir hermanns“, bætti hún
við og leit fremur blíðlega til Jöns, „og hjarta raitt
hneigist ætfð að hugrökkum og vöskum mönnum“.
„Við erum satt að segja rjett nýkomnir frá
Spáni“, sagði Alleyne.
„Frá Spáni, segið þjer?“ mælti hún. „Ah, það
var bæði illt og sorglegt að svo margir menn skyldu
missa þar lífið, sem drottinn hafði gefið þeim. Satt
að segja er það vont vcgna þeirra scin falla, en það