Lögberg - 10.08.1899, Page 5

LÖGBERO, FIMMl'UDAGINN 10. ÁGÖST 1899
l-al' til allra þeirra sem nú pegar
liafa lilaupið undir bagga með múr og
n<ur.u gera f>aö innan sk&ms, er ég,
allra virðÍDgarfyllst,
Sí'iUKÐUK AndEKSON,
100 Kf Str., Winnipeg, Man.
Ymislegt.
VAK BlfKNAÐUR.
Einn mikils b&ttar m&lsfærslu-
maður hefur sagt fr& sniðugu bragði
cr hann notaði til að vinna mál, sem
var svo illa vax'ð, að engin r&ð s/nd-
ust að vinna. Hann hafði verið r&ð-
inn til að verja mann sem var ákærð-
’ur um peningafölsun. Hann sá að
maÖurinn var sekur, og að ómögulegt
mundi að koma í veg fyrir að sekt
bans yr'' sönnuð, svo framarlega að
ekki yrði brögðum vifkomið. Hann
tfgði manninum að segjast vera sek-
Ur pegar dómarinn, eftir að kæran
Væri lesin, spyrði hann að hvort hann
v^*ri sekur eða s/kn. Svo kom stefnu-
agurinn, og kæran var lesin í réttin-
um yfir hinum stefnda:
„S :'-<.ur eða sykn?“ spurði dóm-
aticn. ’ cgar kæran hafði verið lesin.
„Sekur“, sagði maðurinn, og
virtist pað svar koma flatt upp & alla
aem við voru.
Dórraritin hafði átt að venjast
|-vl—eins og m&ske flestir aðrir dóm-
. -vð monn gáfu aldrei svona svar,
ttcma pví að eins, að verjandi hefði
ot; gvnn m&Isfærslumann. En nú
vissi liann og sá að pessi maður hafði
tuálsl erzlatnann, og spurði pví hverju
f>að .lætti, að hann gæfi f>etta svar.
..Eg gafjutta svar samkvæmt
r&ði m&Isfærslumanns míns“, svaraði
u>að..iir.u.
, >g gaf hai n vokkrar ástæður
fy’ir [.essari skipa.u sinni?“ spurði
Aímarii.n.
„I&, hann isgðiaðf að væri ekki til
neins an irð. ár pví possi dómari ætti
blut að m& i
Dómaciur. varð fjkvondur, og
txipadi að bóka a5 maðurinn hefði
kagtst vera ,i ykn“. Lauk máliuu
f>am ig, fð pet.íngafalsarinn var
r?kn»> jr.
*
Ti.Jl NING ItÓSSA.
Fiir LiÚ Jíar, sem annars eru tríiir
°g l.el. r kjpólskir menn, munu
gangp fta n hjá kirkju eða öðrum
belgun J jjrjm án pess að taka ofan,
°g goia kro3smark fyrir sér um leið.
Það etu til margar sögur um f>að eft
!r forðamcunum, að f>eir hafi séð
tuenn, (,tm voru meira og minna
uri-.kkiiir—stundum útúr fullir—sem
v .ru að reyna að fylgja pessum ytri
8.5uin og h&ttum. Ef svo hefur stað-
;ð á, að einhver var of fullur til að
geta trk.ð ofan og bafi verið studdur
k fotði nui af cinhverjum kunningjum
sínum, p& hafa f>eir hinir sömu hjálp
að hÍDum drukkna msnni til að taka
ofan og gera sitt krossmark. Ef ferða-
mennirnir eru akaDdi í sleða eða
kerru, p& er það algengt að sjá menn
styðja augafullan félaga sinn í sæt-
inu með annari hendinni, en stýra
með hinni hendinni svo hreifingum
hans, að hann geri krossmark og taki
ofan höfuðfatið, pegar farið er fram-
hjá kirkjum eða stöðum, sem helgir
eru álitnir.
*
SKKIFBORÐ ÞING FOKSETANS.
Þegar Samuel J. Randall var
forseti í ncðri deild pingsins I
Washington, pá bar pað stundum við
að hann fór ópyrmilega með skrif-
borðið sitt, og m&ttu smiðirnir, er
hafa pað & hendi að lagfæra pað sem
aílaga fer I stjórnarbyggingunum,
vera við að gera við pað, jafnóðum
og Mr. Randall færði pað úr lagi og
mölvaði. Á meðan fertugasta og
fjórða pingið stóð yfir, pegar atkvæð-
in, sem greidd voru við forseta kosn-
ing Bandaríkjanna, voru talin í ping-
inu og Mr. Hays var talinn kosinn
forseti Bandarikjanna, pá er sagt að
Mr. Randall hafi löðrungað svo skrif-
borðið sitt og skekið pað til, að pað
hafi purft að gera prisvar sinnum við
pað meðan á pinginu stóð. Menn
peirsem eru við pessar viðgerðir,segja,
að pað hafi aldrei verið svo neinn
ping forseti, að hann hafi ekki skilið
við borðið meira og minna af sér
gengið og brotið I enda hvers pings.
Segja peir, að mörgum af pingforset-
unum hafi tekist furðu vel að mölva
borðið og skemma, en að Mr. Reed
hafi verið meiri snillÍDgur að pvl en
nokkur hinna.
*
VICTOKÍA DKOTNINO OG MENDKI.SSOIIN.
Það er vel kunnugt,að tónskáld-
ið Mendelssohn var í einstaklega
miklu afbaldi bjá Victoríu drotningu
og manni hennar, prins Albert. Þeg-
ar Mendelssohn var & ferðum sfnum til
London, var hann iðulega I boði bjá
drotningunni. Drotningin söng mæta-
vel, og var pað vani hennar að syngja
með pegar Mendelssohn spilaði. Árið
1847—sama árið sem Mendelssohn
dó—var hann á ferð I London, og var
pi, eins og fyrri, I boði hjá drotning-
unni og var að spila fyrir hana og
skemta henni með hljóðfæraslætti.
Mendelssohn hafði hina mestu ánægju
af pví, hversu drotningin var hrifin af
list hans og hversu vel henni tókst að
syngja lögin sem hann spilaði, og
sem hann sj&lfur hafði búið til. Þeg-
ar Mendelssolm var búinn að skemta
drotningunni og manni hennar eins
vel og hann kunni og var í pann
veginn að fara, p& sagði drotnÍDgin
við hann:
„I>ér hafið nú skemt mér svo ein-
staklega vel, dr. Mendelssohn, að
mig langar svo innilega til að geta
gert yður eitthvað til ánægju í stað-
in. Með hverju móti get ég póknast
yður eða veitt yður ánægju? ‘
Mendelssohn svaraði, að sér væri
svo mikil ánægja að pví hversu mikl-
ar mætur hennar hátign, drotningin,
hefði á sönglistinni og hversu alúð-
legar viðtökur hann fengi, að pað
væru meira en nóg laun fyrir ómök
pau, sem hann hefði haft. En pegar
drotningin lagði enn að honurn að
biðja sig einhverrar bænar, pá svaraði
Mendelssohn:
,,Ef satt skal segja, pá hef ég
bænar að biðja, sem enginn annar en
yðar hátign getur veitt“.
„Sú bæn er veitt“, sagði drotn-
ingin undir eins.
Bæn Mendelssohns var að fá að
sjá alt sem laut að meðferð og upp
eldi barna drotningarinnar. Það hafði
verið ómögulegt að biðja hennar h&-
tign neinnar bænar sem heuni hefði
verið meiri ánægja að í veita. Drotn-
ingin var mjög ánægð yfir að geta
gert Mendelsshon petta til &nægju,og
fylgdi honum sjálf í gegnum barna-
stofurnar, úr einu herberginu í annað.
Var Mendelssohn vel spurull og vildi
fá að vita alt 'smátt og stórt í sam-
bandi við barnastofurnar og allan út-
búnaðinn. Drotningin varð að opna
eiun skápinn á fætur öðrum og sýna
hiiium hvað hver einn hefði að geyma.
Það var ómögulegt að sjá að hér væru
saman voldugur stjórnari og auð-
mjúkur pjónn. Hvorki drotningin
Dé Mendelssohn viitust láta sér detta
ann&ð í hug, eitt einasta augnablik,
en að pau væru fullkomnir jafningjar.
Gengu pau hvort við annars hlið og
báru sig sundur óg saman með alt
mögule gt, sem að barnauppeldi laut,
og gáfu hvort öðru bendingar og ráð-
leggingar pegar svo bar undir, að
annað póttist vita betur en hitt við-
víkjandi einu eða öðru atriði. Drotn-
ingin var vel að eér í öllu sem laut að
meðforð á börnum, og Mendelssohn
var heldur ekki svo blár hvað pað
snerti. Höfðu pau bæði hina mestu
ánægju af samtalinu, og leysti drotu-
ingin með nákvæmui úr öllum spurn-
ingum,sem tónskáldinu kom til hugar
að spyrja.
*
KOMST AÐ EFNINU.
Maður nokkur, sem ritaði fyrir
skömmu síðan grein I tfmarit eitt,
segir frá smásögu um Miller dómara,
sem var fyrrum meðdómari 1 hæsta
rétti Bandaríkjanna. Sagan er svona:
„Miller dómari var í raun og veru
einstaklega viðfeldinn maður, en varð
á seinni árum æfi sinnar dálitið óstilt-
ur, og kom pað stundum I ljós & með-
an hann sat í dómara-sæti. Hann
hafði aldrei verið sérlegur ræðumaður
sjálfur, og honum var illa við pegar
málsfærslumennirnir, sem íluttu mál
fyrir honum, héldu langar ræður.
Kom pvð stundum fyrir að hann greip
fram í fyrir lögfræðingunum, rétt
pegar peir voru sem allra hæst að
flytja fyrirtaks fallega ræðu er peir
höfðu ætlað að hrífa dómarann með,
og spurðih-lfbyrstur eiuhverrar spurn-
ingar, sem oft hafði pau áhrif að ræð-
an m'stókst fyrir bragðið. Einu sinni
pegar Miller var, að pví er sagt er, að
halda rétt í einu af vestur rfkjuuum,
pá var par málsfærzlumaður einn,
sem véf köllum Browa, og var hann í
petta sinn einn af peim m&lsfærslu-
mönMim er flytja áttu mll fyrir
Miller dómara við réttinn. Brown
pessi bélt langa og glymjandi ræða í
réttinum, og gerði auðsjátnlega til
raun að sýua hversu mælskuc hann
væri. Dómarinn sat og h'ýddi á.
Þegar Brown hafði talað um stund,
fór Miller að verða dálítið ókyrr í sæt-
inu. Og pví lengra sem á ræðuna
leið pví ókyrrari varð hanu og óstilt-
ari. Loks hallaði hann sér fram yfir
dómaraborðið og sagði f hálfum hljóð-
um, en svo hátt samt að pað heyrðist
um allan salinn:
„Hvern skollau eruð pér að
hugsa, Brown—komist pér nú eÍD-
hverntíma að efninu“.
„Að hvaða efni?“ spurði máls-
fær3lumaðurinn forviða.
„Einhverju efni“, sagði dómar-
inn, og pað parf varla að taka pað
fram, að Mr. Brown hafi verið eins
fáorður og htnn gat, pað sem eftir
var, úr pví dómarinn kunni ekki að
meta mælsku hans betur en petta“.
(d YLLINIÆDAR-
VX . . . KLÁÐI . . .
Lækiuist viss«lega og viiranlcga med
I)r. A, W. tliascs Ointment.
Dr. A. W. Chase’s Ointment er á-
reiðanleg Jækning viö gylliniæð og
hefur aldrei skeikað að lækna pá veiki
f öllum hennar verstu myndum pó
læknar hafi staðið uppi ráðnlausir.
Yfirlýsing pessi má virðast rokkuð
gífurleg í augum peirra, sem ekki eru
kunnugir hinum miklu yfirburðum Dr
A. W. Chase’s Ointments, en pað er
hreinn sannleikur, fúslega staðfestur
með vottorðum púsunda pakkl&tra
karla og kvenna, sem læknast hafa
eftir margra ára pjáningar, og eftir
að hafa reynt margskonar meðöl og
leitað beztu lækna.
Mr. H. Bull, Belleville, Ont, segir:
„Mér er ljúft að geta pess, að eftir 30
ára pjánÍDgar af gylliniæðarkláða hef-
ur Dr. Chase’s Ointment læknað mig
til fulls. Ég reyndi öll pau meðöl
sem auglýst voru, til lítils eða einskis
gagns, en, eins og ég hef sagt ýmsum,
pó ég væri orðinn svo auinur, [>á
læknaði Dr. Chase’s Ointment mig.“
Dr. Chases Ointment ber af öllu
sem læknislyf f sögu meðalanna. E>að
er ábyrgst að pað lækni allskonar
gylliniæð. Til sölu hjá öllum verzl
unarmönnum, cða hjá Edmanson,
Batcs & Co , Toronto.
SAGA MIKILS
ÁRANGURS.
FRAMTAKSS EMI CANADA-MAN N A
Elt VIÐURKEND HEIMA
OG ERLENDIS.
DR. A. W. CHASE MEDICINE COMPANY.
Er Medal Hinna Helztu Lyfja-
Fjelaga Heimsins. — Framtídar-
Horfurnar Hinar Beztu.
Þegar sá partur verzlunar Dr. A. IV.
Chase’s Medicine Co., með þeivra prívat
fyrirsögnum, var seldur Edmanson,
Bates & Co. iyrir nokkrum árum sídan,
þá var athygli canadisku þióðarinnar
vakin á dugnaði þessa verzlunarhúss,
sem hefur lánast svo mætavel með Dr.
Chase’s meðöl í Canada.
Utfaerzla verzlunarinnar yfir landa-
mærin hefur reynst svo happasæl og
haft suo GÖðan árangur, að það varð
nauðsynlegt að mynda fólag með heil-
miklum höfuðstöl, til' þess að keppa við
hin stærstu félög í Bandaríkjúnum. í
þessu augnamiði var Dr. A. W. Chase’s
Medicine Co.. í Buffalo, N. Y., myndað,
með $100,000 höfuðstö', og nögum pen-
ingum þar að auki til að kosta auglýs-
ingar á þessum heimsfrægu meðölum.
Mr.Ira Bates hefur umsjóii moð verzlun-
inni í Bulfalo, en Mr. W. J. Edmanson
er eftir í Toronto og sór um verzlun fé-
lagsins í Canada.
Hinn sama frjálslega auglýsinga-að-
fevð, sem áunnið hefur þessu verzlunár-
húsi svo mikið gengi í Canada, liefur
verið viðtekin í Bandaríkjunum. Aug-
lýsinga-kostnaðiirinn fyrsta árið verður
nál. $40,000 til $50,000, sem verður næst-
um eingöngu kostað til í rikjunum New
York og Michigan. Stórir flákar á síð-
umhinna lielztu fréttablaða, bæklinga
og tímarita verða keyptir fyrir auglýs-
ingar þessa félags.
l’ólk sér undir eins hinn mikla mun á
prívat forskriftum Dr. Chases og einka-
leyfisineðölum, er seld eru af þeim sem
óreynd eru. Állir beztu læknar mæla
með Dr. Chase’s húsmeðölum sem þeim
allra beztu við þeim sjúkdómum, sem
þau eiga við. Lyfsölum gengur betur
að selja þessi ágætu meðöl en nokkur
önnur vegna þess, að þau reynast alls-
staðar vel og vegna þess, að lof þeirra
fiýgur um allt af því þau eru svo vel
auglýst.
Dr. Chase’s lyfin eru þekt um öll ríki
veraldarinnar, og allstaðar lofuð. Fyr-
ir fáum vikum síðan var heilmikið af
þeim sent til Englands, ogbráðum verða
stofnuð útibú í Ástraliu og Suður-
Afríku, til þess að fullnægja eftirspurn-
inni sem forskrifta-bæklingur Dr. Chas-
es hefur vakið í pessum fjarlægu löndum.
Hin fjarskalega sala, sem lyf Dr.
Chases hafa áunnið sér nú þegar, ætti
að vera sönnun fyrir ágæti þeirra, og þá
er ekki annað eftir en að láta fólk vita
af þeim, tíl þesslað það aðhyllyst þau og
noti. Með þeim þægindum, sem ótak-
mörkuð peningaráð veita, verða lyf
pessi innleidd í öllum löndum heimsins,
og ef- gera má ráð fyrir að framtíðiu
verði svipuð því sem liðið er, þá hefur
maður ástæðu til að ætla, að Dr. A. W.
Chase’s Medicine Co., verði eitt með liin-
um allra stærstu lyf ja verzlunum á þessu
meginlandi.
I. M. Cleghora, M, D.,
LÆKNIR, og YFIR8ETUMAÐUR, Et<
Hefut keypt lyfjabúSina & Baldur og hefur
því sjálfur umsjon a öllum meöölum, sem hann
ætur frá sjer.
EEIZABETH 8T.
BALDUR, - - MAN
P. 8. Islenzkur túlkur við hendina livo
nær sem lörf gerist.
53
< )r*. habs hættu, augu hans lokuðust aftur, varir
l ans ir.æt ust, en eijiungis til að aðskiljast. Augna-
blisi sUar sigu kjálkar hans niður aíllausir. Hinn
gkn.K iívarður í Neopalia var látinn.
Eg fyltist pvílíkri bræði og hatri gegn manninum
(OGcsUntine), sem af einhverri ástæðu, er ég gat onn
ckki skilið. hafði unnið pvílíkt nlðingsverk á ætt-
tngja s.'nuru—fjörgömlum manni í tilbót—að éggorði
*vo flj: færnislegan hlut að mér virðist pað nú, peg-
ég a.nv.ga málið við ljós kaldrar endurminningar,
íðs irúnns athæfi. En samt sem áður fanst mér pá,
að ég geia ekkert annaðgert; og svipur Denny’s, já,
tg augntr&ð hinna annara sýndi Ijóslega, að peir
Vfctru mér samdóma.
„Leggið lík öldungsins til“, sagði ég við gömlu
bonuna; „svc skulum við vaka yfir pví. En farið að
| vt búnu cg segið pessum Constantine Stefanopoul-
'os. að mór só kunnugt um glæp hans; að ég viti hver
Ve.Ui öldungnum áverkann; að allur heimurinn skuli
lá að vita pað sem ég veit um petta; og að ég skuli
bvoiki 1 vílast dag né nótt fyr en hann fái makleg
laúiijTrjöJd fyrir petta svivirðilega morð. Segið hon-
ú»i, að úg hafi svarið pessa dýran eið, og lagt við
drougíksp minn sem enskur aðalsmaður“.
„Og segið honum, að óg hafi einnig svarið pess
dýran oiM“ hrópaði Denny; en Hogvardt og Wat-
kin?, sem ekki leyfðu sór að búa tilfinmngar sinar í
°R_ færfu sig fast að mór. Ég vissi á pví, að peir
'r-1 u oáöir einhuga moð mér.
56
„t>ér ætlið pó aldrei að fara út á jaktina aftur,
lávarður minn?“ sagði Hogvardt.
„Ég verð að játa, að ég er í vandrreðum hvað ég
skuli gora“, sagði ég. „Ef við förum, pá sleppur
prælmennið. Og ef við förum ekki-------“
„Nú, pað er mögulegt, að við sleppum ekki
burt pó við vildum“, bætti Hogvardt við setninguna.
Ég sá að Hogvardt fann til pess, að mikil ábyrgð
hvíldi á honum; hann skoðaði sj&lfan sig ætið sem
hirðiriun, en okkur hina, er leigðum liann, sem sauð-
ina. Ég er saunfærður um, að pessi afstaða hans
gagnvart mér herti á práa mínum svo dugði, pví óg
sagði nú alveg hiklaust:
„Ó, við skulum hætta á pað. Þegar eyjarbúar
fá að vita hvílíkt prælmenni pessi Constaniinc er, p&
munu peir snúast á móti honum. Dar að auki sagöi
ég að við skyldum bíða hér“.
Denny greip strax hin síðustu orð míu & lofti.
Þcgar maður er ákveðinn í að aðhafast einhverja
fífldirfsku, pá er manni ætíð'mikill hugléttir f, að
finna til pess, að maður hafi pegar skuldbundið sig
til pess með cinhverju verki cða loforði, sem á undan
cr gengið. Þess vegna hrópaði Denny upp og sagði:
, Já, við lofuðum pvl. t>að ríður baggamuninn
I pessu m&li, Hogvardt“.
„Lávarðurinn lét pá fyrirætlan sina skýlaust I
ljósi“, sagði Watkins, sem kom til okkar I pessum
svifunum með stórt brauð og stóra mjólkurkönnu I
höndunum. Ég horfði á matvælin eitt augnablik og
sagði síðau:
49
„Segið mér alla söguna“, sagði ég meðjajóð-
andi röddu.
Dá svaraði húu og sagði:
„Þeir komu hingað allir I hóp, \ lacho og öll
pyrpingin, og Constantine lávarður með peim. Lafði
Euphrosyne var ekki heima; hún er oft I burtir, niður
á klettunum við sjóinn, og horfir á öldurnar. Deir
koinu og sögðu, að pað væri lentur inaður, sem segði
að hann ætti eyna—maður, sem bæri sama nafn
pér, lávarður minn. Og pegar hann kæri horra minu
sagði peim, að hann hefði selt eyna, til pess að frelsa
heiður ættarinnar, pá urðu peir hamslausir og Vlaclu
byrjaði að syngja lfksöngs braginn, sem Alexandee
skáld hinn eineygði orti fyrir löngu, löngu síðan,
áður en Stefan Stefacopoulos dó, en allir hinir tóku.
uudir. Slðan drógu peir upp hnffa sína og færðu
sig nær og nær, og heimtuðu að hann kæri herru
minn skyldi reka ókunna manninn burt af eynni; pv£
pað væri ekki hægt að kaupa og selja íbúa Neopalia
eins og peir væru nautgripir eða svín. H&nn herrv
minn vildi lengi vel ekki láta undan, og peir sóru að
peir skyldu drepa ókunna manninn, og hcrra minu
líka. Svo prengdu pcir sér nær, pangað til Vlaeh >
var kotninn fast að honum með haffiun á lofti, eu
Constantine lávarður stóð við hliðina 4 herra mínuiu
og bað hann að láta undan; svo dró Constantine hníf
sinn úr sliðrum og sagði, að Vlscho yrði að berjast
við sig áður en hann dræpi garnla lávarðinn, herr»
minn. Eu Vlacho brosti bara að pvi. Og svo—o »
avo—ah, kæri láv&rður miun!“