Lögberg - 08.06.1911, Qupperneq 6

6
f
UÖGBERti, KIMTUDAGINN 8. JÚNÍ I911.
; í herbúðum Napóleons. j
-»
»•
• >
.. t
■ *
. >
. 1
; >
-1
.»
-1
—eftir—
A. CONAN DOYLE.
-7%
1
-*■+♦- 4
♦ *♦*♦*♦♦»*♦*♦*»*♦+♦+♦+♦*♦»♦*♦•»♦»♦*
“Nú veiztu hví"svegna hann bjargaSi lifi þinu
— ef hann hefir gert þaS, eins og þú segir,” sagð’i
hún. “Það mundi koma allra bezt heim við ráða-
gerðir hans ,ef þú gengir að eiga dóttur hans; þess
vegna lét hann þig hálda lífi, en undir eins og hann
kemst að þvi, að þess er enginn kostur, þá verður
það eina úrræðið hans, til að Ikoma i veg fyrir, að
de Laval ættin vitji aftur eigna sinna, að sjá um að
enginn verði til sem geti gert það.”
Mér skildist það á þessum orðum hennar og
gulleita flóttalega andlitinu, sem enn djarfaði fyrir
við gluggann, að ég var þarna í mikilli hættu stadd-
ur. Engin sála á Frakklandi kærði sig nokkra vit-
und' um mig. Þó að eg hyrfi nú, þá myndi enginn
fara að spyrja eftir mér — eg var algerlega á hans
valdi. Eg vissi það gerla, á því sem á undan var
gengið, að hann var bæði óvæginn maður og óvand-
aður að meðulum sínum.
“En hann hlýtur þó að hafa vitað,“ mælti eg
“að þú elskaðir annan mann.”
“Já, hann vissi það,” svaraði hún, “en af því er
eg einmitt hugsjúkust. Eg var bæði hrædd um þig
og mig, en hræddust var eg þó um Lucien. Enginn
maður getur reist rönd við ráðabruggi föður míns.”
'■ “Lucien !’’-nafnið fanst mér líkast að heyra eins
og að sjá elding i niða náttmyrkri. Eg hafði oft
heyrt talað um dutlunga ungra stúlkna í ástamálum,
en gat það verið, að þessi vel gefna stúlka elskaði
manngarminn, sem eg hafði séð engjast sundur og
saman kveldið fyrir af hræðslu og kveifaraskap?
En nú mundi eg lika eftir þvi„ hvar eg hafði séð
nafn Síbyllu. Þáð; var skrifáð á titilblaðið á bók-
inni hans: “Lucien frá Síbyllu” hafði staðið þar.
Enn fremur mintist eg þess, að frændi minn hafði
eitthvað verið að minnast á tengdir við hann.
“Lucien er örgeðja og talhlýðinn”, sagði hún.
“Þeir hafa verið mikið saman upp á síðkastið faðir
minn og hann. Þeir hafa setið' saman svo að klukku-
stundum skiftir inni i skrifstofu föður mins, og þeg-
ar Lucien hefir komið út þaðan hefir ómögulegt ver-
ið að hafa neitt upp úr honum um, hvað þeim hafi
farið í milli. En eg á á öllu illu von. Lucien er
unglingur og sér ekki við kænsku mannanna, en
hann er þó mjög hneigður til að fást við stjórnmál.”
Eg vissi ekkert hvað eg átti að gera, hvort eg
átti að þegja eða að segja henni hve illa elskhugi
hennar var staddur, en hún sá strax, að hik hafði
komið á mig, og af þeim eðlishvatar-skarpleik, sem
konum er gefinn, sá hún hvað mér bjó i brjósti.
“Þú veizt eitthvað um hann,” hrópaði hún.
“Eg vissi ekki betur, en að hann væri kominn til
Parísar. Segðu mér í guðanna bænum hvað þú veizt
um hann.”
“Heitir hann Lucien Lesage?”
“Já, já. Hann heitir Lucien Lesage.”
“Eg — eg sá — hann,” stamaði eg.
“Hefirðu séð hann! Og þú komst þó ekki til
Frakklands fyr en í gærWeld. Hvar hittirðu hann?
Hvað hefir komið íyrir hann?” mælti hún enn frem
ur og greip um handlegginn á mér. j e^
Það var hart aðgöngu að segja henni eins og
“En hvað var honum gefið að sök?”
“Sussu, sussu, barn; nú er nóg komið af svona
góðu,” sagði frændi minn hranalega. “Ef þú ert
mjög mikið áfram um að vita þetta, þá ætla £g að
segja þér, að herra Lucien Lesage var tekinn fastur,
fyrir það að vera bendlaður við samsæri, sem gert
hafði verið til að ráða keisarann af dögum, og að
mér hepnaðist að verða til að ljósta þvi upp hvert
morðingjaefnið væri.”
“Að Ijósta þVt upp, hvert morðingjaefnið væri!”
hrópáði dóttir hans hástöfum. “En eg veit upp á
víst, að það varst þú, sem gintir hann út í þetta, og
hvattir hann áfram þegar hann reyndi til að komast
úr klóm þínum. Þorparinn þinn! Þorparinn þinn!
Hvað hefi eg misbrotið? Hvaða synd forfeðra minna
verð eg að afplána með því að neyðast til að kalla
slikan mann föður minn?”
Frændi minn ypti öxlum eins og til áð láta í
ljós. að það væri að æra óstöðugan að ætla að r >ic-
ræða nokkurt mál við stúlku, sem slíkt geðofsakast
hefði gripið. Við riddarinn létum eins og við ætl-
uöum aö hörfa eitthvað frá, því að það var mjög
lGðinlegt að hlusta á annað eins samtal eins og
þetta, en hi^n hrópaði til okkár í ákafa sínum að
\era kyrra og hlusta á hvað þeim feðginunum fxii
í milli. Aldrei hefi eg séð annan eins geðrikisofsa
ein^ og tindraði i augum hennar, sem voru nu ó-
v.malega stór og starandi.
“Þú hefir getað táldregið áðra, en þér hefir
a’drei tekist að táldraga mig,” mælti hún. “Eg þekki
þig eins vel eins og þú þekkir þig sjálf.tr Það
gi.au vel verið, að þér takist að myrða mig, eins og
þú myrtir móðttr mina á undan mér, en þér hepn.vt
aldrei að hræða mig til að gera mig samseka
þér. Þú þóttist vera lýðveldismaöur til þess að þú
gætir sölsað undir þig eignir og metorð, sem þ i áttir
enga heimting á aö fá. Og nú ertu afttr faritm að
reyna að koma þér i mjúkinn hjá Bonaparte tneð
því að svíkja gamla felaga þtna, setn bár.i enn þa
traust til þín. Og nú ertu búinn að selja Lucien
böðulshendur. En mér er kunnugt um fyrirætlanir
þínar og Louis frænda mínum líka, og eg get full
vissað þig um, að þaö eru jafnmikil líkindi til, að
hann falúst á þær eins og að eg geri það. Heldur
vil eg leggjast í gröfina en að verða kona nokkurs
annars manns en Luciens.”
“Eg á erindi við yður, herra de Laval,” sagði
ungi riddarinn ög leit fyrirlitningaraugum til frænda
míns. “Keisarinn hefir sent mig hingað til að
sækja yður, og fylgja yður til sín, þar sem hann
dvelur við Boulogne. ’
Hjartað hoppaði í inér af fögnuði yfir því að
geta þannig sloppið frá frænda mínum.
“Eg æski einskis frekara,” svaraði eg.
“Yðar bíður hestur og hópur gæzlusveina fram
við hliðið.” (
“Eg er reiðubúinn að leggja af stað nú þegat.
“Nei, það getur ekki legið svo mikið á.” sagði
i’rændi minn. “Eg er viss um að þér bíðið og borð-
ið miðdegisverð með okkur Gerard lautenant.
“Fyrirskipanir keisarans eru ekki þess eðlis,'’
svaraði ricldarinn. "Eg er búinn að tefja hér helzt
til lengi. Yið verðttm að vera konmir af stað eftir
svo sem fimm mínútur.”
Frændi minn lagöi höndina a handlegginn á mér
og leiddi mig hægt út að hliðinu, sem Síbylla frænka
mín var nýfarin út unt.
"Mig langar til að minnast á eitt við þig áður
“Ef eg hefði vitað þetta, þá held eg að eg hefbi
lofað þeim að hafa sitt við í gærkveld,” sagði hann.
“Eg hefði þá aldrei gert nokkra minstu tilraun til að
bjarga lifi þínu.”
“Mér þykir vænt um að heyra þessa yfirlýsing
þina,” svaraði eg, “því að nú verður mér hægra að
að segja þér , að eg ætla að ganga mína götu, og hafa
aldrei framar neitt saman við þig að sælda. Það
sem þú sagðir áðan, losar mig við allar þakklætis-
skyldukvaðir, er hefðu kunnað að verða því ti lfyr-
irstöðu.”
“Eg efast ekki um, að þig muni langa til að öll-
um skiftum okkar sé lokið,” svaraði hann. “En þig
mun þó langa enn meira til þess um það lýkur. Jæja,
herra minn, gakk þú þína götu og eg mun fara mína,
og við skulum sjá hver hærri skjöld ber þegar upp
er sagt.”
Við hliðið stóð hópur riddara og héldu þeir í
hesta sína, Á svipstundu hafði eg tekið saman
föggur minar og kom hlaupandi með þær fram gang-
inn; en rétt þegar eg var að fara út úr dyrunum datt
mér Síbylla frænka mín í hug. Átti eg að geta
fengið það af mér að skilja hana eftir eina í þess-
um gamla kastala hjá frænda mínum, jafnmikill níð-
ingur og hann var? Hafði hún ekki sagt mér að
hún væri hrædd? í sömum svifum heyrði eg fóta-
tak og sá hana koma hlaupandi til mín.
“Vertu sæll, Louis frændi,” sagði hún og rétti
fram hendurnar.
“Eg var að hugsa um þig,” svaraði eg, “við fað-
ir þinn höfum verið að skattyrðast.”1
“Ekki get eg lastað það,” sagði hún. “Eina
ráðið fyrir þig er að komast burtu frá honum.
Vertu samt við öllu búinn, því að hann reynir að
gera þér alt það ilt, setn hann getur!”
“Eg býst við því; en mig tekur það sárt að
skilja þig hér eftir hjá honum.”
“Berðu engan kvíðboga mín vegna. Hann hefir
meiri ástæðu til að forðast mig heldur en eg hann.
En nú eru þeir að kalla á þig, Louis frændi. Vertu
sæll, og guð sé með þér!’i

VEGGJA GIPS.
ERUÐ ÞER AÐ HUGSA
UM GÓÐAN ÁRANGUR?
AAAAAA/SAAA^AA/^^^A^-lAAAAAAAAAAAAAA/
,,EMPIRE“ TEGUNDIRNAR AF
VIÐAR-GIPSI, VEGG - STEINLÍMI
OG VEGGHÚÐAR-KALKI ERU SÉR-
STAKLEGA ŒTLAÐAR í ALLAR
GÓÐAR BYGGINGAR.
•Einungis búið til hjáj
Manitoba Gypsum Co.Ltd.
Winaipeg, Manitoba
SKRIFIÐ KFTIR BÆKLINGI VORUM YÐ-
—UR MÚN ÞYKJA HANN ÞESS VERÐUR—
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
' fslenzkir lógfræBingar,
Skrifstofa:— Room 811 McArthur
Building, Portage Aveuue
ÁRitun: P. o. Box 1650.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg

“Já, það er ekki um að villast,” sagði hann;
“þeir eru með falskt skegg. En það er ekki við því
að búast, að 17 ára piltum geti verið fullsprottin
grön. En hins vegar getum við ekki óprýtt her-
deildirnar með því að láta sjá stúlkuandlit hingað og
þangað innan um raðirnar.”
“Þetta bráðnar óskaplega af manni þegar heitt
er, herra lautenant,” sagði ungi riddarinn og slóst á
tal við okkur, með þeirri framfærni, sem var ein-
kenni á hermönnum Napoleons.
“Jæja, jæja, Caspar, þú líklega verður laus við
vaxskeggið eftir svo sem eitt ár.”
“Hver veit? Hann verður kannske laus við
höfuðið fyrir þann tima,” sagði korpóral nokkur
framarlega í flokkinum, og þeir fóru allir að hlæja
svo léttúðugt, að það hefði orðið herdómsmál yfir á
Englandi.
Mér skildist sem þetta mundu vera minjar stjórn-
arbyltingarinnar, að herforingjar og óbreyttir lið's-
menn gætu talast> þannig við eins og stall'bræður, og
hefir sá siður fest enn betur við það, að keisarinn
. IX. KAPITULI.
Herbúðirnar við Boulogne.
Frætidi minn stóð við kastalahliðið og var ein-
kennilega líkur valdræningja þar sem hann laut á-
fram horfandi á eftir okkur með gantla skjaldmerkið
okkar, hvítt nteð skáröndum og þrem bláum svölum, i var mjög alþýðlegur við hermenn sína, og oft til með
höggvið i steininn sitt til hvorrar handar við hann. a^ sh'ist á tal við þá, og sama ætlaðist hann til að
Ekki datt homtm i lutg að kveðja mig þegar eg fór I 1>eir ,eyffU ser viör ÞaS var Bk,ki óalgengt að
. , i skammaskur kom fra hermanna röðunum og dundi
a bak stora, hvita hestinum, setn mer var ætlaður. en f r* e •„ ■ 1 °
.,., , yfir hðsfortngjana, og mer þyktr fyrtr þvt að verða
ltann stat ði hugsandi á eftir mér og var í meira lagi að kannast við það, að stundum fylgdi kúlnaskúr líka-
þungbúinn undir brún, og einkennilega fisklíka bær- i Það var ekki mjög sjaldgæft, að óvinsælir liðsfor-
ingin á kjálkunum á honum var nú með mesta móti. 'ngjar voru lífi sviftir á þann hátt. Það er alkunn-
Eg las tóma mannvonzku í gulleitu andlitinu á honum !* orustunni við Montebelle, þá voru allir lið;s-
alvarlegum augunum. En eg lét það ekki á I foringJ'arnir. a« einum undanskildum, sem var fyrir

mér festa en stökk á bak því að eg varð feginn að
24.
herdeildinni, skotnir til bana af sínum eigm
mönnum. En þetta voru menjar óaldaráranna, og
kornast burt frá þessum manni, sem eg frá því fyrsta ; Jægar keisarinn ltafði náð stjóirnartaumunum, þá
hafði haft megnan ímugtist á. j batnaði samkomulagið mikið meðal hermanna inn-
byrðis. Og hernaðarsaga vor Frakka ber það fylli-
Siðan gaf lautenantmn skyndtlega merki til j ]ega með sér, að á þeim tímum var herstjórn hjá oss
brottfarar og allur hópurinn lagði af stað með mikl- i á mjög svo háu stigi, þrátt fyrir það, þó að aldrei
j en þú ferð, og af því að tíminn er naumur vona
afsakir það ])ó að eg tali umsvifalaust. Þú
j hefir séð Síbyllu frænktt þma, og þó að hegðun
var, en þó fanst mér enn þá miskunarlausara að
þegja yfir sannleikanum. Eg litaðist ttm i ráöaleysi
hennar í dag hafi verið heldur til að kasta skugga á
um gnv og söng hátt í fagurskygðum vopnunum.
Þegar eg leit aftur til Grosbois kastalans, þar sem
frændi minn stóð eins og illur andi við hliðið, sá eg
snöggvast bregða fyrir hvítum vasaklút sem einhver
veifaði í kveðjuskyni í einu skotauganu fyrir ofan
höfuðið á honum, og þá gat eg ekki að því gert að
hana, þá get eg fullvissað ])ig um, að hún er mjög I kvíðahrollur fór um mig, þegar eg hugsaði til þess-
og sá þá frænda minn koma á móti okkur yfir snögg-
elskuverð stúlka. Hún lét það i veðri vaka áðan, að
slegna, græna grasflötina. Með honttm kom laglegi
riddarinn, og söng í stálvopnumtm og sporunum hans
þegar hann gekk. Þetta var sami riddariijn, sem
falið hafði verið að gæta fangans nóttina áðttr. St-
bylla hikaði nú ekki lengur, en gekk hratt í móti þeim
með reiðitindrandi augum.
“Faðir ininn! Hvað hefirðu gert við Lucien?”
spurði hún.
Eg sá það á steingervingsandlitinu á honum, að
hann stilti sig mtkið til að dylja það hatur og þá fyr- j
irlitningu, sent gerla mátti lesa úr attguni hans.
“Við getum talað um það seinna,” svaraði hann.
“Eg vil fá að vita uni það hér undir eins,’’'
hrópaði hún. “Hvað hefirðu gert við Lucieni?”
“Herrar minir/'^sagði hann og sneri sér að mér I
og unga riddaranum, “mér ])ykir mjög fyrir þvi, að
þurfa að láta ykkur hlusta á misklíð út af einkamál-
um okkar dóttur minnar. En eg vona að þér afsakið
]>að við ntig, herra lautenant, þó að eg segi yður að
fanginn, sem yður var falinn í gærkveld, var harla
kær dóttur minni. En þó að svo væri ástatt hikaði
eg ekki við að gegna skyldu minni í þjónustu keisar-
ans, en vitanlega verður erfiðara að rækja skyldu
sina þegar þannig er ástatt.”
“Eg samhryggist y*ður, ungfrú góð,” sagði ridd-
íirimb - : ímtf t i
Nú sneri hún sér að honum og spurði:
i “Er það svo sent mér skildist, að þér hafið tekið
hann til fanga ”
“Já, því miður mátti eg til að gera það.”
“Eg vona að þér segið mér sannleikann. Hvert
fóruð þér með hann?”
“Til herbúða keisarans.”
“Qg hversvegna?”
“Eg ætla að benda yður á, ungfrú góð, að méf
hlýðir ekki að skifta mér af stjómmálum, Min skylda
er aðeins sú að vega með sverði og sitja á hesti og
að hlýða skipunum þeim, sem mér eru gefnar. Og
báðir þessir herrar munu fúslega játa það með mér,
að Lasalle ofursti skipaði mér að taka mann þenna
fastan.”
• | hún hefði minst á ráðstafanir minar, ykkur viðvíkj-
arar hugrökku stúlku, sem eftir
grimdarseggsins í kastalanum.
varð í höndum
! andi, og eg verð að játa það, að eg get ekki hugsað
tnér neitt samband jafnviðurkvæmilegt og hagkvæmt
til að náða algerlega til lykta miskliðinni, sem milli
ættarhelfta okkar hefir verið.”
“En þvi miður eru bægðir á þvi,” sagði eg.
“Og hverjar eru þær, með leyfi að spyrja?"
“Þær, að frænka min er þegar trúlofuð öðrum
: manni.”
“Það þarf ekki að vera okkur á neinn hátt til
En hrygðin hverfur jafnskjótt úr huga æsku-
mannsins eins og móða af gleri og varla rnundi nokk-
ur ungur maður hafa getað lengi verið hryggur eða
hnugginn sitjandi á jafnfjörugum hesti eins og eg
reið og í jafnyndislegu veðri.
Síijóhvita, skínandi sandgatan lá í bugðum upp
og ofan hæðirnar og sást hafið á vinstri hönd í all-
mikilli fjarlægö, en á milli þeirra og sjávarins miklu
saltfenin, þar sem eg hafði ratað í svo einkennilegt
„ . , æfintýri. Mér fanst jafnvel að eg geta séð dökkan
fyrirstoðu, svaraðt hann með suru brost. Eg skal , blett inn ; fe„jUnum, er eg hugði vera hræðilega
ábyrgjast það, að sá maður geri aldrei kröfu til að I Iághýsið, sem eg hafði lent í.
eiga dóttur mína.” í T,_. , ^
, , , „ , .. , , , v • Œðt langt 1 burtu blostu við husaþyypingar, er
“Eg er hræddur um, að eg hafi brezkar skoðan.r I sýmlu hvar Etaplis og Ambleterre voru, og fleiri
« hjonabandinu og líti svo á, að til þess skuli vera tiski|>orp, ett tanginn, sem mér hafði kveldið fyrir
stofnað af ást, en ekki af tómri skynsemi. En hvað ])ótt svipaðastur roðnu sverðsblaði, eins og nýteknit
sem ])ví líður, ])á kemur ]>essi fyrirætlun yðar ekki | úr eldi, var nú allur eins og snæþakinn ])ar sem sá
til mála, þvi að eg er sjálfur trúlofaður ungri stúlku
yfir á Englandi.”
Hann gaut til min gráum augunum illmannlega.
“Hugsaðu þig vel um, Louis,” sagði hann hálf-
hvislandi, líkt og höggormur hvæsti. “Þú ert í þann
veginn að eyðileggja ráðagerðir minar, og það leikur
sér enginn að því fyrir ekki neitt.”
“Um það get eg engu ráðið.”
_ Hann þreif fast t handlegginn á mér og sveifl-
aði til hendinni áþekt því, sem satan mun hafa gert
þegar hann var að sýna öll ríki veraldarinnar og
þeirra dýrð. “Líttu á skemtigarðinn,” hrópaði hann,
“líttu á merkurnar, líttu á skógana. Líttu á gamla
kastalann þar sem forfeður þínir hafa haft aðsetur
um átta aldir. Þú þarft eigi annað én að segja úr-
slitaorðið og þá verður alt þetta þitt á ný.”
Þá kom mér alt í einu fyrir hugskotssjónir litla
rauða steinhúsið í Ashford og jafnframt fölleita and-
væri þá refsað með húðstrokum, svo sem altítt var
yfir á Þýzkalandi og á Englandi, og þá varð það
fullsannaö, að auðið varð að efla mikinn mannfjölda
til framsóknar af skyldurækt einni og föðurlands-
ást án nokkurrar launavonar eða ótta við refsingu.
Þá var það alsiða, að generalarnir leyfð'u herd'eildum
sínum að dreifast út um alt Erakkland, og áttu það
samt víst, að heimta alla sína menn á tilteknum degi
er fara átti i orustu. Á því sézt bezt hve dreng-
skapur hermannanna var mikill á þeim timum.
F.g hafði tekið eftir einu um þessa riddara og
kom mér það hálf kynlega fyrir. Það var það, hvað
illa þeir báru fram frönsku. Eg mintist á þetta við
lautenantinn, því að við riðum samsíða, og eg spuröi
hann frá hvaða landi hermenn hans væru, úr því að
þeir kynnu ekki frönsku betur en þetta.
“í hamingjubænum látið þér þá ekki heyra þetta,
því að ske mætti þá, að þeir rækju yður í gegn um-
svifalaust með sverðum sinum. Við erum úr fyrstu
herdeild franska riddaraliðsins, Fyrsta Bercheny-
riddara hersveitin, þó að satt sé áð visu að hermenn
])essir séu allflestir frá Elzas og fæstir þeirra geti
talað nokkuð attnað en þýzku, þá eru þeir jafngóðir
Frakkar eins og Kléber og Kellermann, sem upp-
rttnnir voru á sömu stöðvum. Alt er þetta úrvalalið“
bætti hann við og togaði í þunna varaskeggið, “og
er ómögulegt að liugsa sér betri liðsmenn.”
Eg gat ekki annað en brosað að þvi, livað hann
fann mikið til sin og hersveitar sinnar þessi ungi
i mjallhvit tjöld hins mikla hers. En lengst—lengst ! maður, því að hann þrýsti háu loðhúfunni niður á!
Dr. B. J.BRANDöON
Office: Cor. Sherbrooke & William
Telepbone garrv 380
Officb-Tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Hbimili: 620 McDermot Avk.
Tklephote GARRY 381
Winnipeg, Man.
®'8\S/8\* «/*««,_)<*
f Dr. O. BJORNS&N I
V
2 Office: Cor, Sherbrooke & William
ruLEPBONEi GARRY 35i« ?
Office-tímar:
"3 og 7—8 e. h.
Heimili: 620 McDermot Avk. 9
garry 321
Winnipeg, Man. %
«««««
1 Dr. W. J. MacTAVISH 1
Office 724J yargent Ave.
Telephone 5herbr. 840,
Office tfmar
10-12 f. m.
3-6 e. m.
7-9 e. m.
— Heimili 467 Toronto Street _ £
WINNIPEG S
£ telephone Sherbr. 432.
* ttttt+t+tt+tt+t+t+tx
Dr. J, A. Johnson <•
. • PHysician and Surgeon ; ?
: 'Hensel, - N. D. •

J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave St.
Suite 313. Tals. main 5302.
J Dr. Raymond Brown, fr
Sérfræöingur í augaa-eyra-nef- og
háls-sjúkdómum.
326 Somerset Bldg.
Talsíini 7292
Cor. Donald & Portage Ave.
Heina kl. io—i og 3—6, k
*wmm m m wwwwmfm w
J, H, CARSON,
Manufactnrer of
^£ÝÍH1C1[AL WMBS, ortho-
PEDIC APPLIANCES, Ti usses.
Phone 8426
54 Kina St. WINNIPEg
A. S. Bardal
843 SHERBROOKEÍ ST.
setnr líkkistur og annast
nm úiiarir. Allur útbún-
aOur sá bezti. Rnnfrem-
nr selur hann allskonar
minnisvarOa og iegsteina
Tals Oarry 2152
A. L HOUKES & Co.
selja og búa til legsteiaa úr
Granit og marmara
Tafe. 6268 - 44 Attert St.
WINMPEG
i burtu sást dökkur skýjabakki grúfa yfir hafsrönd-
inni, og benti hanu á landið þar sem eg hafði lifað
æskuár mín, — landið unaðslega og vistlega, er mér
mun ávalt kærast næst mínu eigin föðurlandi,
Eg hætti nú að hugsa um hæðirnar, landslagið
og hafið, en tók að virða fyrir mér ridclarana, sem
voru i fearð með mér, og mér sýndist fremur vera
ennið, svpipaði til bláu skikkjunni, sem hékk um
axlir honum. rétti sig upp á hestinum og lét glamra
sem mest í vopnum sínum með unggæðislegum metn-
aði og augsýnilegri ánægju með sjálfan sig og her-
sveit sina. F.n þegar eg virti fyrir mér, hvað hann
var djarfmannlegur og fræknlegur, þóttist eg sjá að
hann hafði ekki sagt meir en hann átti skilið, en af
fylgdarlið en gæzlumenn tnínir. Að frátaldri lög- !>laUtn au^lm ^ans og vingjarnlega brosinu, sem lék
reglusveitinni, sem eg sá kveldið fyrir, vortt ]>etta .lontirT1 .um vari,r’.re^i a® Iiann mundi vera hinn
])eir fyrstu hinna nafnkunnu hermanna Najæleons. ,l§as1as^ sla ro^ir- Sjálfur hafði hann verið að
sem eg hafði nokkurn tíma séð, og með aðdáun og i .veita mer ,ai v^ !’ ^7* a^ l,egar við riðum nær hvor
forvitni virti eg nu fyrir mér menn, sem voru orðnir
frægir um víða veröld fyrir hreysti og heraga. Ekki
var hægt að segja að þeir væru fagurbúnir, og bæði
búningar þeirra og reiðtýgi voru miklu óskra'utlegri
en riddaranna í Austur Kent, sern á hverjum laugar- j það,“ svaraði eg, “því að eg- er himgað kominn frá
degi riðu tim Ashfordlxe, og blettóttu kyrtlarnir Englandi, til |>ess að bjóða honum þjónustu mtna.”
þeirra, gömlu reiðtygin og faxprúðu, hörkulegu hest- í “Þegar Iiann fékk fregnina um það, sem gerðist
öðrum en áður, lagði hann höndina á hnéð á mér, og
sagðt mjög alvarlegur á svip:
“Eg vona, að keisarinn sé ekki reiður við yður.”
“Eg get ekki ímyndað mér, að hann geti verið
arnir þeirra settu á ])á verkamannablæ. Hermenn í gærkveld, og heyrði að þér hefðttm fundist í þjófa-
l)essir voru smáir vexti. grannvaxnir og móleitir í bælinu þarna út í fenjunum, þá vildi hann tafarlaust
litið á Eugeniu, er liún hallaði sér áfram yfir lár- | andliti og með mikið vangaskegg og yfirskegg. fá að sjá yður. Kannske ætlast hann til að þér verð-
iriXo rrminnm c»m itvn nfúti xriX rrl 11 fY-rtn ti o \ííirp’ir ftPirríl Iyi Pirhrmm í pvriim Aíirr fitrXóX.' ÁX ___ I n . 1 i» » /
viðarrunnana, sem uxu utan við gluggana.
“Það er ómÖgulegt!” svaraði eg.
Eitthvað það hefir hlotið að koma fram í fasi
mínu, er styrkti hann í þeirri trú, að mér væri al-
vara, því að hann sótroðnaði af heipt og hann hætti
fortölum sinum, en fór að hafa hótanir í frammi.
Margir þeirra báru eirhringa í eyrum. Mig furðáði
á því, að jafnvel sá sem þeirra var unglegastur skyldi
vera jafnmikið skeggjaður eins og hintr, þangað til
eg varð þess var að hann hafði svart vax límt á vang-
ana í skeggsstað. Hávaxni lautenantinn tótk eftir
])ví hve vandlega eg hugði að þessari unglegu her-
deild hans.
ið leiðsögumaður vor yfir á Englandi. Þér eruð
náttúrlega þaulkunnugur þarna yfir é eynni ?”
Af orðum riddarans var helzt að ráða, að hann
byggist við smáeyju, álíka þeim, sem liggja úti fyr-
ir Normandíi og Breton-ströndum. Eg reyndi að
sýna honum fram á, að hér væri um víðáttumikið
land að ræða, Iitlu minna ummáls en Frakkland.
W. E. GRAY & CO.
Gera viö og fóBra Stóla og Sofa
Sauma og leggja gólfdúka
Shirtwaist Boxes og legubekkir .
589 Portage Aye., TaU.Sher.2S72
SÐM
VEGGJA-ALMANOK
eru rnjög Isllec. Eu faltscri sru þwm í
UMGJÖRÐ
Vér hftfam éd/msta or bezta —piiirsgw
í bænem.
Winnipeg Píctnre Fraane Factory
Vér sttkjum » skilsm Biitina.
PhopeGarr^jió0 - 843 sherbr. Str
Gott kaup borgað
konum og körlum
Til að nema rakaraiön þarf aB
eins tvo mánuði. Atvinna
á b y r g s t, meö tólf til átján
dollara kaupi á viku. Ákafleg
eftirsporn eftir rökurum. Komið
eða skrifið eftir ókeypis starfskrá.
Moler Barber Coflege
220 Pacific Ave., Winnipeg