Lögberg - 18.07.1912, Síða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 18. JtJLÍ 1912.
María
EFTIR
H. RIDER HAGGARD
Þetta varö til þess, aö hann beindi íúkyrða-
straum sínum aö Köffunum, sem brent höföu heim-
ili hans aö nokkru leyti, og stoliö því naer öllu kvik-
fé hans, og gert hann, sem haföi veriö ríkur maöur,
á svipstundu að' fátæklingi. Hanri; æpti hátt um að
koma hefndum fram viö "svörtu djöflana'-1, og skor-
aöi á alla, sem viöstaddir voru, að hjálpa honum
til aö ná í skepnurnar, ,sem hann hefði mist, og drepa
þjófana. Flestir þeirra, sem viöstaddir voru — þeir
voru eitthvaö um þrjátíu að meðtöldum Köffum,
Hottentottum og eftirreiðarmönnum — kváöust fúsir
til aö ráöast á Quabíana. Þeir áttu allir heima
þama i héraðinu, og sáu þaö, og sögöu, að þeir gætu
búist við, aö þeim yröi gerö sömu skil hvenær sem
væri. Þess vegna bjuggust |>eir.til’ að ríöa af stað
undir eins.
Þá var það, aö faöir minn skarst í máliö. ,
"Heyrið þiö, menn”, mælti hann. "Mér sýnist,
aö áður en þið leitiö slíkrar hefndar, en 1 ritningunni
er oss kent, aö hún sé drottins, þá fyndist mér vel viö-
eigandi, einkum fyrir herra Marais, aö þakka fyrir
þaö, <sem bjargað hefir veriö áf því sem hans var.
Eg á viö dóttur hans, sem nú heföi auöveldlega getað
veriö dauö eöa lifandi við það, sem er verra en dauð-
inn.’’
Hann bætti því við, að jarðnesk auðæfi söfnuö-
ust og hyrfu meö hamingjubrigðum, en líf mann-
eskju, sem oss væri kær, gæti enginn veitt oss aftur.
Hinu dýrmæta lífi dóttur. hans hefði veriö bjargað;
hann kvaöst ekki vilja segja aö því heföi veriö bjarg-
að fyrir mannlegt tilstilli — og leit til nún um leið,
heldur hefði dóttur hans verið bjargaö fyrir mátt
guðs, þó aö hann hefði notaö mannlega hönd til að
framkvæma bjargráðin. Aö óllum líkindum gat
fólkið, sem þarna var viðstatt, ekki fvllilega gert sér
grein fyrir því, sem Hans fHottentottinnJ haföi
una. sem notuö var i hurðar stað, ’því aö huröinni
haföi verið svift sundur eins og menn muna. Þegar
hún sá, að eg var vakandi og meö fullu ráöi, hljóp
hún til mín, kr-aup niöur hjá mér fagnandi og kysti
mig á ennið.
"Þú hefir veriö íjarska veiktir, Allan, en eg
vissi aö þér mttndi batna. Meöan viö erum ein,”
bætti hún við í lágum hljóöttm. "eg er hrædd uro, aö
það veröi ekki oft hér eftir, þá vil eg þakka þér af
öllu hjarta fyrir, aö þú hefir bjargað mér. Ef þú
heföir ekki verið ó, ef þú hefðir ekki verið til aö
hjálpa mér, þá—” hún leit niður á blóöblettina á leir-
gólfinu. tók höndum fvrir augu og hrollur fór um
hana alla.
“Vertu ekki að þessari vitleysu Marta.” sagöi eg
og tók laust í hönd hennar, þvt að eg var enn þá mjög
máttfarinn. "Hver annar hefði gert þaö satna, sem
eg gerði, jafnvel þó aö hann hefði ekki elskað þig
eins rnikiö eins og eg. \riö skulum þakka guöi fyrir,
aö þaö varð ekki árangurslaust. En hvaöa hávaði
er þetta? Quabiarnir komnir aftur?”
Hún hristi höfuöið.
"Nei; Búarnir ertt komnir aftur frá því að elta
þá.”
"Og náött þeir þeim, og nautgripunum af þeim?”
"Nei, síður en svo. Þeir fundu að eins nokkra
særða menn. sem þeir skutu, og lík Leblancs. Höf-
iðið haföi verið hoggvið af því. og höföu ]teir haft
það þurtu nteö sér ásamt ýmsum fleiri líkamspörtum;
ætluðu þeir það til læknislyfja, og til að gera hermenn
sína hraustari. Quabie haföi brent þorp sitt og flúiö
með öllu liði sínu til aö ganga í flokk meöi öörum
Köffum inni í Miklu Fjöllum. Hvergi urðu þeir var-
ir viö kú eða kind, fyrir utan fáeinar, sem uppgefist
höföu og Kaffarnir höföti skóriö á háls. Faðir tninn
hafði viljað veita þeim eftirför enn lengra og ráðast
á Rauött Kaffa í fjöllunum, en hinir höfðu ekki, vilj-
aö fara. Þeir héldu þvt fram, að Kaffar væru þar
fyrir svo þústtndum skifti, og það væri óvit aö ráöast
á móti þeim i orustu, þvt aö svo hlyti aö fara, aö
engipn kænti aftur. Hann er æfur af reiöi og
gremju, þvi að viö erunt nú oröin bjáfátæk, Allan
niinn. einkanlega vegna þess liKa. að brezka stjórnin
er aö gefa þrælunum frelsi og borgar okkur ekki
nema afarlágt verð fvir þá, ekki meir en þriðjung
þess, sem; þeir eru verðir. En þey! nú er, hann að
kalla á mig, og þú mátt ekki tala mikið,,og veröur aö
foröast allar geðshræringar, svo aö þér versni ekki.
enn einu sinni ofan aö mér, kysti ntig, reis uppi og
leiö síðan burtu.
frætt hann /'föður niinn) ura, þaö sem sé. aö eg, son ; n(f áttu ag so£a C)g borða svo að þú.fáir sem fyrst
ur bans, hefði verið kominn á fremsta hlunn með að ful,an þrótt aftun Þá máttu tala”; siöan laut hún
skjóta Maríu og sjálfan mtg, þegar eg heyfðt skot-'
hríð hjálparmannanna, sent eg haföi lagt drög fyrir,
áður en eg fór að heiman frá trúboöstöð'inni, aö kæmu
til að hjálpa mér. Faðir ntinn bauð því Hans ag
Maríu að segja söguna í einu lagi, af’ því aö eg var
of máttfarinn til að geta það.
Þegar þannig hafði verið skorað á litla Hotten-
tottann, stóð hann ttpp, eins og ftann var, allur atað-
ur í hlóði. Hann inti frá öllu, sem gerst haföi meö
því óbrotna og sorglega frásögusniði, sem einkennir
þjóðflokk hans; hann sagði frá öllu sem gerst haföi
frá því að hann hitti konuna úti á sléttunni. fyrir
rúmum tólf klukkustundum og þangað til liðiö kom
IV. KAPITULI.
Hcrnando Percira.
Nokkrir dagar liöu áður en mér var leyft aö fara
út úr litla blóðblettótta herberginu, sem mér var orðið
afar-illa við að horfa á. Eg lagði fast að fööur mín-
. ,, um að lofa mér að koma undir bert loft, en hann
okkur til hjalpar Aldre, heft eg seö frasogu valda | þag ekkj. hann kvaSst vera hræddur um< að
jafnmtklum ahnfum, og þegar Hans loks bent, a tmg ^ kynni ^ rjfna upp aftur hvag litiB> sem eg væri
hreyfður, svo að jafnvel stóra slagæðin tæki aö gjóisa.
Sáriö greri þar aö auki ekki sem bezt; spjótið, sem
þar sem eg lá og sagði: "Þarna er hann, sem vann
þetta afreksverk, sem margur mundi telja alveg ó-
framkvæmanlegt - og þó er hann lítt af bamsaldri " haf#i verið særður m€ð. mun aS öllum Ukindum
þa gatu jafnvel þessir rolyndu Hollendtngar ekkt st.lt | hafa verið óhreint. og senni]ega veriS brúkaS til
sig, en lustu a tr upp agnaöaropi. .n eg ylti mer að ff^ daugar skepnur. Voru menn þvi hræddir
upp a an a 1 og a a 1. um að rotnun kæmist , sáriö, og á þeitn tímrnn tákn-
“Það sem eg geröi, það gerði hann líka, þessi
lítilmótlegi Hottentotti, og ef hann hefði ekki verið,
mttndi eg engu hafa komið til vegar — það er honum
að þakka og ágætishestunum tveimur, sem viö höfö-
um.”
Þá æptu þeir fagnaðaróp á ný, og María reis upp
og sagði:
“Já, faðir minn, eg á líf mitt að launa þessum
tveimur mönnum.”
Eftir það bauðst faöir minn til aö bera fram
þakklætisfórn; þaö gerði hann á mjög slæmri hol-
lenzku, þvi að sakir þess að hann læröi málið ekki
fyrri en á efri árum, gat honuim aldrei orðið það vel
tiltækt, en karlmannlegir Búamir féllw á kné í kring
um hann og sögðu “Amep”. Eins og lesarinn getur
gert sér í hugarlund var þessi sjón, sem eg ætla ekki
aði hún bráðan bana. En nú vildi svo til. aö þó aö
ekkert væri við sáriö haft annað en vatn, því að rot-
varnarlyf voru þá óþekt, aö lífsþróttur minn og heil-
brigt blóð sigraðist á sjúkleikanum og engrar rotn-
unar varð vart.
Þessir dagar uröu mér enn dauflegri vegna þess,
að eg sá Mariu mjög sjaldan, því aö nú kom hún
aldrei inn til mín nema nteö föður sínum. Einu sinni
gat eg komið því viö aö spyrja hana, hvernig á því
stæöi, aö hún kæmi ekki oftar'inn. Hún varð hrygg
á svip og hvíslaði; “Af þvi að mér er ekki leyft þaö,
Allan,” og þvi næst fór hún skyndilega burtu.
Hvers vegna skyldi henni vera bannaö þaö? Eg
fór aö velta þvi fyrir mér. Þaö var vafalaust hon-
um aö kenna, unga manninum ókunna, sem eg haföi
séð t vagnskýlinu. Maria hafði aldrei tninst á hann
aö fara aö lýsa nánara, bæöi einkennileg og áhrifa-1 r,, , . ■ , , , . v ,
J b b . vtð mtg, en eg fekk ymislegt um hann áö vita hja
Hans Hottentottanum og fööur mínum.
Maður þessi var einkasonur systur Marais, er
Eg man ekki gerla hvað gerðist rétt á eftir þessu !
bænahaldi, þvi að eg leið i ómegin af ofraun og blóð-
missi. Eg ímynda mér samt, að eftir að eldurinn
haföi verið slöktur, hafi þeir borið burt þá sem særð-
gifst haföi Portúgalsmanni frá Delagóaflóanum, en
hann hafði heitið Pereira, og komið fyrir mörgum
. ,, 1 árum til Kap-nýlendunnar og sezt þar að. Bæð'i
tr voru og dauðjr 1 þeim hluta husstns, er obrunntnn , , , , j,. , •
J , _ _.J , hann og kona hans voru nu datn, en sonur þeirra.
var og borið mig inn í litla herbergiö þar sem viö
María höföum átt óttalegustu stundirnar, þegar eg
var kominn á fremsta hlunn með að ráða henni bana.
Því næst lögöu Búarnir af staö til að veita Quabíun-
um eftirför. Meö ,þeim fóru Kaffar Marais, eöa
öllu heldur þrælar, sem hann hafði safnað saman þaö-
an sem þeir áttu heima í nágrenni við heimili hans;
þeir voru eitthvað milli þrjátíu og fjörutiu, en tiu
voru skilclir eftir til að gæta heimilisins.' Eg ætla að
geta þess hér, að af þeim sjö eða átta mönnum, sem
áttu heima i húsunum inni í garðinum og barist höfðu
mcð okkur, höföu tveir einir særst, en aðrir tveir
fallið. Hinir höföu einhvern veginn komist undan
ómeiddir, svo að í öllum þessum grimmilega bar-
daga, þar sem við höfðum veitt Köffunum svo ógur-
legan mannskaöa, höföum við að eins látið þrjá menn
að franska manninum. Leblanc, meðtöldum.
Ekki man eg heldur hvað gerðist næstu þrjá
daga; eg veit aö eins um það sem mér hefir veriö
sagt um það, því að eg var rænulaus allan þann tima,
af hitasótt, sem eg fékk af áreynslu þeirri og æsing,
sem eg hafði orö^S að reyna. Það eitt finst mér mig
ráma í ,að eg sæi Mariu lútandi yfir mig og biðja
mig að borða eitthvað — eg býst við mjólk eðá súpu
— því að það lítur út fyrir, að eg hafi ekki fengist
til að þiggja neitt af neinum öðrum. Eitthvað
minnir mig lika til þess, að eg sæi föður minum há-
vöxnum og gráhærðum bregða fyrir, vera að binda
um sárið á mjöðminni á mér; hann var laglegur við
sár og hafði nokkra þekkingu á meðalabrúkun eins
og flestir trúboðar. Hann sagði mér það seinna, að
spjótsoddurinn hefði sært vegginn á stóru slagæðinni,
en til allrar hamingju ekki sett gat á hann; ef það
heföi stungist nær honum svo sem um einn fertug-
asta úr þumlungi, þá var eg dauðans matur á svip-
stundu.
Á þriðja degi fékk eg rænuna aftur við það, að
heyra mikinn hávaða* umhverfis húsið, og heyrði eg
að Marais reif sig upp yfir alla háreystina, en faðir
minn var að reyna að sefa hann. Alt í einu kom
Maria inn og dró aftur fyrir dyrnar Kaffa-ábreið-
Hemartdo, systursonur !Marais, hafði erft allan
peirra auð, sem talinn var býsna rnikill.
Það rifjaðist nú líka upp fyrir mér, að eg hafði
heyrt talað um þennp Hernando eða Hernan. eins cg
Búamir kölluðu hann; Marais hafði minst á þennan
efnaða frænda sinn og býsnast yfir auðlegð hans, því
að föður Hernandos hafði græðst mikið fé' á vín-
fangaverzlun. sem hann hafði fengið einkasölu á hjá
stjóminni. Oft hafði honum verið boðið til Marais-
fontein, en foreldrar hans. sent isátt ekki sólina fyrir
honum og áttu heíma í einu þéttbygðasta héraðinu í
grend við borgina Kap, vildu ekki leyfa honum að
ferðast svo langt inn í óbygðirnar.
En eftir dauða þeirra haföi breyting orðið. Eft-
ir andlát Pereira hafði landstjórinn í Kap afnumið
einokunarsölu áfengra drykkja, sem hann taldi verið
hafa hið mesta hneyksli; þessu reiddist Hernando
Pereira, jafnvel þó að hann þyrfti ekki á meira fé að
halda, og þettá hafði rekið hann til að hallast að ráða-
gerðum Búanna, sem óánægðir voru yfir forræði
Englendinga. Svo vel hafði hann komið ár sinni
fyrir borð, að hann hafði verið kosinn formaður
fyrir landkönnunarleiðangri miklum, sem nú var ráð-
inn. í raun réttri var sá leiðangur þegar hafinn að
nokkru leyti, og landkönnunarmenn komnir inn í
jaðar óbygðanna utan við nýlenduna, þar sem Hol-
lendingar ætluðu sér að setjast að og stofna nýlendur
upp á eigin býti
Þetta var saga Hernando Pereira, sem átti að
verða — nei, var þegar orðinn meðbiðill minn og
ætlaði sér að eignast Martu Marais, hina fögru.
Eitt kveld, þegar við faðir minn vorum einir í
litla herberginu, sem hann svaf í með mér, og hann
hafði lokið við að lesa kaíla úr ritningunni, eins og
hann var vanur, þá safnaði eg hugrekki til að segja
honum, að eg elskaði Maríu og langaði til að ganga
að eiga hana; og sagði honum enn fremur, að við
hefðum trúlofast meðan Kaffarnir gerðu áhlaup á
heimilið.
“Það hefir sannarlega verið ást og ófriður,”
sagði hann og horfði á mig alvarlegur, en hann sýndi
á sér engin undrunarmerki, og mátti af því ráða, að
honum var þetta ekkert leyndarmál. Þetta var og
næsta skiljanlegt, því að hann sagði mér frá því
seinna. að meðan eg lá i óráðinu hefði eg stöðugt
verið að tala um Mariu einkar ástúðlega. María
hafði þá ekki getað tára bundist og sjálf sagt honum
það hiklaust, að hún elskaði mig.
“Ást og ófriður!” endurtók hann vingjarnlega,
“en eg er hræddur um, að þú fáir hér við mikla
örðugleika að strfða.”
“Hvernig stendur á því, pabbi.” spurði eg. “Er
nokkuð þvt til fyrirstöðu, að við megum láta okkur
þykja vænt hvorui um annað?”
“Nei, það er i alla staði réttmætt, öldungis eðli-
legt, eins og á stóð, — og eg hefði átt að-geta séð
það fyrir. að svona mundi fara. Nei, það er í alla
staöi réttmætt, en- það er mjög óheppilegt. í fyrsta
lagi langar mig ekki til þess, að þú kvænist konu af
annari þjóð en okkar, og kæmist i samband við þessa
Búa, sem eru næsta ókonunghollir. Eg vonaðist til
þess, að þú mundir einhvern tima síðar meir, því að
þú ert enn unglingur, Allan, kynnast enskri stúlku,
sem þú gengir að eiga, og eg vona enn að svo verði.”
“Nei, aldrei!” hrópaði eg.
“Orðið aldrei er varhugavert orð, Allan, og eg
{xtri að segja, að þetta sem þú tekur mest af, á þó
eftir að gerast”; mér grömdust þessi orð hans mjög
þá, en eg hefi oft hugleitt þau siðan.
“En þó að óskir minar, eða hleypidómar séu að
engu hafðir. þá held eg að bónorð þitt fái enga á-
heyrn. Jafnvel þó aö Henry Marais þyki vænt um
þig og! sé þér þakklátur nú vegna þess, að þú
hefir bjargað dóttur. _hans, sem honum þykir mjög
vænt um, þá máttu muna eftir því, að hann ber hatur
tiL allra Engletidinga. Eg er nærri viss um, að hann
vildi engu síður vita dóttur sina gifta kynblendingi
helchtr en Englendingi, einkanlega ef Englendingur-
inn er fátæklingur eins og þú hlýtur að vera, nema
þú getir grætt peninga sjálfur. Allan.”
"Eg gæti grætt peninga á filabeina verzlun t. a.
m.. pabbi. Þú veizt að eg er góð skytta.”
“Eg get ekki ímyndað mér. Allan, að þú komist
nokkurn tíma yfir miklar eignir: þa'ð er ekki í ætt-
inni; en þó svo verði, þá muntu aldrei halda þeim
lengi. Við erum komnir af gamalli ætt, og eg þekki
feril hennar alt niður til daga Hinriks VIII. Eng-
um manni í þeirri ætt hepnuðust verzlunarviðskifti.
En setjum nú svo, aö ]tú yrðir hér undantekning frá
reg'unni. en samt sem áðttr gætiröu ekki orðið rikur
alt í einu; heldurðu það? Auðæfi vaxa ekki á einni
náttu eins og ætisveppir.”
“Nei, eg býst ekki við því, pabbi. Samt sent
áður er ekki óhugsandi, að maður gæti orðið hepp-
inn.”
“Getur verið. En þangað til verðurðu að heyja
baráttu við mann, sem hefir höndlað hamingjima, eða
öllu heldur peninga.”
“Við hva'ð áttu?” spurði eg og settist upp.
“Eg á við Hernando Pereira, Allan, frænda
Marais, sem nú er talinn einhver ríkasti maður í ný-
lendunni. En eg veit að hann vill eiga Maríu.”
"Hvernig veiztu það pabbi ?”
"Vegna þess, að Marais sagði mér það sjálfur i
kveld. Hann hefir hklega gert það aí ásettu ráði.
Hernando varð hrifinn af fegurð Maríu þegar hann
sá hana fyrsta sinni eftir að þið komust úr lífshásk-
anurn. Hann liafði ekki séð hana frá því að hún var
bam, og ltann settist hér upp — til aö gæta hússíns,
lét hann í veðri vaka — meðan hinir fóru eftir Qua-
ibíunum, en ]tú getur gizkað á. hver ástæðan var.
Þetta suðræna fólk er ört til ásta.”
Eg þrýsti andlitinu ofan í koddann, og beit á
vörina til að kæfa niður vein, sem nærri þvi hafði
skotist upp úr mér, því að mér duldist ekki hvað
horfurnar voru slæmar. Hvernig átti eg að geta
kept við ]>enna rika og hamingjusama mann, sem
faðif unnustu minnar hlaut að fylgja að málum? En
nú birtist mér þó ein stjarna í öllu vonleysismyrkrinu.
Eg gat eklji staðið 1 móti honum, en hver vissi nema
Maria gæti það? Hún var fastlynd mjög og trygg-
lynd. Enginn ]>urfti að hugsa til að kaupa hana, og
það var mikið vafamál, hvort auðið mundi að hræða
hana til þess, sem hún vildi ekki á annað borð.
“Heyrðu, pabbi!” sagði eg; “það getur vel verið,
að Maria verði aldrei kona mín, en eg hugsa að hún
verði ekki kona Hernando Pereira heldur.”
“Hversvegna ekki, dréngur’?”
“Vegna þess að hún elskar ntig, pabbi, og hún er
ekki hverflynd. Eg held að hún mundi heldur vilja
láta lífið en að bregðast mér.”
“Þá hlýtur hún að vera alveg einstök í sinni röð
En þó má vel vera. að svo sé sem þú segir; það sann-
ast alt á sínum t.íma. Eg get ekki annað en beðið
þess og vonað, að hvaö sent í skerst verði ykkur báð-
unt fyrir beztu. Hún er elskuleg stúlka og mér geðj-
ast vel að henni þó að hún sé Búi, eða frönsk. O:
nú erum við búnir aö tala nóg saman, AUan, þú
ættir að fara að sofa. Þú mátt ekki við miklum
geðshræringum. því að ]>ær geta orðið til þess að
bólga hlaupi í sárið.”
“Farðu að sofa, Þú mátt ekki við geðshræring-

VECCJA GIPS.
Hið bezta kostar yður ekki
meir en það lélega eða
svikna.
Biöjiö kaupmann yöar um
,,Empire‘* merkiö viöar,
Cement veggja .og finish
plaster — sem er bezta
veggja gips sem til er.
Eigum vér að segja yö-
ur nokkuð um ,,Empire'‘
PlasterBoard—sem eldur
vinnur ekki á.
Einungis búiö til'hjá
Manitoba Gypsum Co.Ltd.
Wmnipeg, Manitoba
SKRIFK> KFTIR BÆKLINGI VORUM YÐ-
-UR MÚN ÞYKJA HANN ÞESS VERÐUR.--
um.” Eg var að tauta þessi orð fyrir tnunni mér svo
klukkutímum skifti, og gramur varð eg 1 huga við
að velta þeim fyrir mér. Loksins seig einhver höfgi
yfir mig, og mig fór að dreyma einhverja leiðinlega
drauma. sem eg hefi gleymt, hamingjunni sé lof. En
þegar vissir atburðir voru að gerast þar á eftir í
myndaði eg mer, og eg imynda mér það sama enn, að
einmitt þá eða eitthvað likt þeim, hafi mig dreymt í
þetta skifti.
Morguninn eftir að við höfðum talast þetta við
var loksins leyft að bera mig út á svalirnar; þar var
eg lagður niður á lélegan legubekk vafinn innan í
óhreina ábreiðu. Þegar eg haíði svalað löngun minni
á að sjá sólina og teiga hreint morgunloftið tók eg að
litast um. Eg sá þá, að framan við húsið, eða það,
sem eftir stóð af því óbrunnið, hafði vögnum verið
raðað í hálfhring, þó þannig, að yztu vagnarnir í
honum lágu fast við enda svalanna beggja vegna.
Var frá ölltt gengið eins og vant er þegar ferðamenn
búast við óifriði úti t óbygðum; mold var fylt inn
undir vagnana að neðan og greinunt stungið inn með
til styrktar og wímosa-\>yrnum. Það var auðséð, að
vögnutiutn hafði verið komið þannig fyrir Búunum
til varnar, sem sváfu í þeim ásamt með hinum inn-
fæddu, sem eftir voru á heimilinu, því að þeir ugðu
um' að Kaffarnir kynnu að ónáða þá.
Á daginn var sá vagninn, sem í miðjunni var,
dreginn ofurlítið til hliðar svo að þar varð hlið á
vagngirðingttna. sem fara mátti út og inn um. Út
um það hlið sá eg annan garð, sem lagður nafði verið
í hálfhring, eins og hinn, og var hann n<%ui stór til
að taka alt það, sem eftir var af gripum Henry
Marais, bæði naut og hesta, ásamt gripuni kunningja
hans, sent ekki vildtt sjá búfé sitt hverfa til fjallanna
og sjást aldrei framr. í miðjum þesstim ytri kvíum
var langur, lágur hóll, og fékk eg síðar að vita að
þar hefðti hinir látnu Kaffarnir verið heygðir, þessir
sem félltt i áhlaupinu á heimili Marais. Þrælarnir
tveir. sem fallið höfðu af varnarmönnum höfðu verið
jaröaöir í litlum garði, sem Marta hafði búið til, og
líkami Leblancs, setn var höfuðlaus, í gerði hægra
megin við íbúðarhúsið. Þar hvíldu nokkrir fyrri eig-
endur bújarðarinnar og einn eða tveir ættingjar Mar-
ais, ásamt konu hans.
Meðan eg var að virða þetta fyrir mér, kom
Marta fram á svalirnar annars vegar. Hún hafði
komið fyrir hornið á húsinu, þeim tnegin, sem
brunnið var, og kom Hernando Pereira á eftir henni.
Vegar hún sá mig, kom hún hlaupandi að legubekku-
urn, sem eg hvildi í, með útbreiddan faðminn eins og
hún ætlaði að vefja handleggjunum um hálsinn á
mér. En svo var eins og hún áttaði sig, nam staðar
rétt hjá mér, rjóð upp í hársrætur, og sagði;
“Æ, herra Allan,” hún hafði aldrei kallað mig
herra fyr á æfi sinni, “en hvað mér þykir vænt um að
sjá þig kominn út hingað! Hvernig líðttr þér, ann-
ars?”
“Nógu vel, þakka þér fyrir,” svaraði eg, “og þú
mundir hafa komist að raun um það fyr, Maria, ef
iþú hefðir komið til að tala við mig.”
A næsta, augabragði sá eg eftir að hafa sagt
þetta, því að augu hennar fyltust tárum og brjóstið
hófst ótt og títt, eins og af ekka. En hún svaraði
samt engu og býst eg við að hún hafi heldur ekki
.getað það þá 1 bili, heldur tók Pereira til máls.
"Drengur minn góðttr,” sagði hann herralega og
á ensku, þvt að hann var vel að sér í þeirri tungu,
“eg býst við að frænka mín hafi haft nóg að gera
síðustu dagana, að veita öllu þvi fólki beina, sem hér
er statt, þó að hún væri ekki að hlaupa til og skoða
sárið á lærinu á þér. En það gladdi mig samt, að
heyra föður þinn, velæruverðugan, segja þær fréttir,
að þú sért orðinn hér um bil albata, og að þú munir
innan skamms verða orðinn svo hress að þú getir
farið að leika þér með öðrum stallbræðrum á þínum,
aldri.”
Nú varð mér aftur á móti ómögúlegt að koma
upp nokkru orði; augu min fyltust tárum, gremju-
tárum, þvt að eg var enn/ mjög máttfarinn, eins og
Iesarinn lVlýtur að muna. En María svaraði fyrir
ntig.
“Já, Hernando frændi,” sagði hún kuldalega,
“guði sé lof fyrir, að herra Allan Quatermain verður
bráðum fær um að leika leiki aftur, jafn blóðga leiki
eins og þegar hann varði Maraisfontein með átta
mönnum fyrir öllum rnúgi Qua'bianna, sem að sótti.
Hamingjan hjálpi þeim, sem standa þá fremst í
fylkingu og mæta skotum hans,” og unt leið leit hún
yfir á haug dauðu Kaffanna, en það var mála sann-
ast, að eg hafði felt ntarga þeirra.
“Eg ætlaði engan að styggja, Maria, alls ekki,”
svaraði Pereira með sinni mjúktt og karlmannlegu
röddu. “Mig langar ekkert til að gera hann hlægi-
legan þennan unga vin þinn, sem vafalaust er hug-
aðttr, eins og sagt er, að allir Englendingar séu, og
barðist hraustlega er hann varð svo heppinn að fá
færi til að verja þig, kæra frænka. En þú ættir samt
að vita, að hann er ekki eini maðurinn hér, sem kann
að halda á byssu, þó að þú virðist ímynda þér það,
og langar mig til að sanna honunt það í mesta bróð
erni þegar hann er orðinn hressari.
Að svo mæltu færði hann sig lítið eitt nær, leit
niður til niin og sagði hlæjandi: “Allemachte! Eg
er hræddur um að það verði ekki fyrst um sinn.
Drengurinn er svo aumingjalegur að ætla mætti, að
hann ryki um koll, ef maður andaði á hann.”
Enn þagði eg, en horfði að eins upp á hann,
þenna háa fallega mann i skrautklæðunum, því að
hann var rnjög glæsiléga búinn, í áburðarmiklum
litklæðum að þeirrar tiðar sið, og úr andliti hans
skein þróttur og heilbrigði. Eg bar mig saman við
hann i huganum, eins og eg var eftir hitasóttina og
blóðmissinn, aumingjalegur, fölleitur og skininn ung-
lingspiltur, með stritt, jarpt hár, sem stóð sitt í hverja
áttina, með ofurlitinn skegghýung, renglulega hand-
legg> og óhreina ábreiðu utan um mig. Hvernig í
ósköpunum átti eg að geta jafnaðl mér við hann?
Hvernig átti, eg að geta kept við þenna auðuga stór-
bokka, sem hataði mig og þjóð mína? Eg hlaut að vera
sem bam í höndum hans, jafnvel þó að eg væri með
fullum kröftum og heill heilsu.
Dr. R. L. HURST,
Member of the Koyal College of SurgeonL
Eng., útskrifaður af Royai College of Phys-
icians, London. Sérfræðingur í brjóst-
tauga- og kven-sjúkómum. Skrifstofa;
305 Kennedy Bldg., Portage Ave. (á móti
Eatons). Tals, M. 814. Tími til við ais,
10-12, 3-5, 7-9.
t THOS. H. JOHNSON og
| HJÁLMAR A. BERGMAN,
íslenzkir lógfræOingar,
l
t S«R«rsroFA:—Room 811 McArthur
Building, Portage Avenue
J ÁRitun: P. O. Box 1656.
j|j Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
| Dr. B. J BRANDSON I
$
Office: Cor. Sherbrooke & William W
Telrphonb OARRV »20
# Office-Tímar : 2—3 og 7—8 e. h.
Heimili: 620 McDermot Avb.
igk Tei.kpiionr garry 0*01
* Winnipeg, Man.
Aí.ft'S'*. ■«- «-i 4 Æ« 4/S'44 •)<*
Or. O. BJORNSON
OfíVce: Cor. Sherbrooke & William
rKl.KI>HONKlGARRy 32«
4 Office tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
I
•>
%
&
<4
<t».44®4',S'®'S4'®4®'4'94'S4®4® S'4S4«
Heimili: 806 Victor Strebt
TÍHEPHONEi garry T03
Winnipeg, Man,
Dr. W. J. MacTAVISH I
Office I24J Aargent Ave.
Telephone Aherbr. 940.
| 19-12 f. m. I
Qffice tfmar J. 3-6 e. m. ®
( 1-9 e. m. jg
— Heimili 467 Toronto Street _ Œ
WINNIPEG g
pTELEPHONE Sherbr. 432.
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave 8t.
Suite 313. Tals. main 5302.
$ Or« Raymond Brown, I
Sórfræöingur í augna-eyra-nef- og
háls-ejúkdómum.
326 Sotnerset Bldg.
Talsími 7282
Cor. Donald & PortageA▼«.
Heima kl. 10—i og 3—6,
I
►
*
*
►
*
J, H, CARSON,
Manufacturer of
ARTIFICIAL LIMBS, ORTHO-
PEDIC APPLIANCES,Truases.
Phone 8426
857 NotreDame WINNIPB*
A. S. Bardal
843 SMERBROOKE ST,
set'ir lfkkistnr og annast
jm úifarir. Allur útbún-
aflur sá bezti. Ennfretn-
ur selur bann allskonar
minnisvarða og legsteina
Tals Gfarrjr 2162
a. A. aiaunDSQN Tals sherbr 2786
S. A. SIGURÐSSON & CO.
BYCCIftCAMEfiN og F/\STEICNff$ALAII
Skrifstofa: Talsími M 4463
510 Mclntyre Block. Winnipeg
Njótið heimilis þæginda
Eignist rafmagns vél sem
þvær og vindur þvott. Kost-
aðeins eitt cent um tímann,
meðan hún starfar og gerir
þvottadaginn að frídegi. Sjá-
ið hvernig húu vinnur.
GAS STOVE DEPARTMENT
Winnipeg Electric Raílway Co,
322 Main St. - Fhone M»in 25aa
A. S. BABDAl,
selui
Granite
Legsteina
alls konar stæröir.
Þetr sem ætla sér aö kaep-
LEGSTEINA geta því fengið þí,
með mjög rýmilegu verði og asttu
að senáa pantanir áetn til
A. S. BARDAL
843 Sherbrooke St.
Bardal Bloek