Lögberg - 31.10.1912, Qupperneq 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 31. OKTÓBER 1912.
María
EFTIR
H. RIDER HAGGARD
En ef Dingaan hefSi dáiö á þeim degi, þá heföi
Retief og félagar hans aldrei verið af lífi teknir.
Panda bróðir Dingaan, maður friðsamur, mundi að
öllum líkindum hafa tekið við konungdómi, og þá
hefði að öllutn líkinðum ekkert orðið úr blóösúthell-
ingum við Weenen og öllum bardaganum þar. á eftir.
En svona átti það nú að fara, og hvað er eg þess,
að eg megi mögla eða andmæla úrsku»m orlaganna.
Sjálfsagt hlaut svo að fara eins og fór, og urðu at%
burðintir ekki fyr etV von var til. Eg ætla ekki að
fjölyrða meira um það.
Snetntna að morgni næsta dags rákum vtð sam-
an uxa okkar; þeir voru að vísu sárfættir enn þá, en
höfðu fylt sig vel og aflúðst. Svo sem einni eða
tveimur klukkustundum þar á eftir lögðum við af
stað þvt að við hefðum fengið orð frá Dingaan um
að við yrðum að leggja strax af stað. Hann sendi
okkur líka leiðsögumenn undir forustu Kambula, sem
áttu að vísa okkur leið til Natal. ;
Eg snæddi morgunverð þann dag hjá séra Owen;
eg gerði það í þvi skyni að telja hann á að fara burtu
með okkur, því' að mér fanst Zúlúaland ekki örugg-
ur verndarstaður hvitu kvenfólki og börnum. En
hvatning min varð árangurslaus. Mrs. Hulley, kona
túlksins, sem ekki var heima og átti eitt bam, Miss
Owen og Jana Williams, þjónustustúlkan voru allar
fúsar til að láta að orðum mínum. En þaui hjónin
séra Owen og kona hans höfðu svo brennandi áhuga
fyrir trúboðsstarfinu, að þau sintu engu málaleitun-
um mínum. Þau sögðu að guð mundi vemda þau;
þau hefðu að eins verið fáeinar vikur 1 þessu latidi,
og það væri bleyðimensk^ og svik að flýja, rétt þeg-
Eg sagði að ekkert gæti af þessu orðið.
J>á reiddist konungur.
“Eg ætla þá að halda henni eftir hvort sem þú
vilt eða ekki;” sagði hann.
“Þú heldur hennf þá eftir dauíiri, ó, Dingaan,”
svaraði eg, “þvi að meir er til af töfrum þeim, sem
eg feldi gammana með.”
Vitanlega átti eg við dauða Mariu, en af þvt að
eg var ekki sem; bezt að mér í tungu ’Zúlúa, sk^ldi
Dingaan orð mín svo, sem hann mundi bana biða og
það hræddist hann, og sagði:
“Nú, jæja, eg lofaði þér að mega fara, ef þú
ynnir veðmál þetta, svo eg segi hamba gachlé (vertu
frjáls,). Mig langar ekki til að eiga í neinum illdeil-
um við hvita fólkið, en þú, Macumazahn erj fyrsti
maður af þeim þjóðflokki, sem hefir neitað Dingaan
um gjöf. Samt sem áður er engin gremja í mér við
þig, og ef þér dettur í hug að koma hingað aftui*, þá
skaltu vera velkominn, því að eg hefi komist að raun
um, að þú ert slingur og góður fyrir þinn haft, þó
að þú sért lítill vexti.” Síðan snéri hann sér burtu
og för fnn um hliðið og heim 1 þorp sitt.
Eg varð feginn þegar eg sá hann hverfa, því
að þá vissi eg að okkur var ó'hætt, nema fyrir hættum
þeim, sem verða á vegl allra þeirra er um ókönnuð
eyðilönd ferðast. Það þar auðséð að Dingaan vildi
búa friðsamlega við Búana fyrst í stað, eða þangað
til hann fiitti sendisveit þeirra. Þessvegna hafði
hann viljað sneiða hjá tilefnislausri deilu, sem leitt
hefði af því, ef hann hefði drepið okkur á svilcsam-
legan hátt, er við áttum leið um land hans. Af því
að við vissum þetta, héldum við áfram ferðinni von-
góö, og þökkuöum guði fyrir verncl hans og hand-
leiðslu á okkur.
A þViðja degi ^erðar okkar, þegar við áttum
skamt að Tugela fljóti var það, ag við mættum þess-
ari sen(iisveit Búanna. Menn þessir höfðu áð við
ofurlitla uppsprettu, þar sem okkur hafði og komið
til hugar að livila uxana um stund ogj taka þá frá
vögnunum, meðan við borðuðum miðdegisverð.
Mennirnir sváfu 1 miðdegishitanum og vissu ekki
fyrri til, en að við komum að þeim; en jafnskjótt og
þeir sáu Zúlúapa fylgdarmenn okkur spmttu þeir
ar starf þeirra væri nýbyrjað. En hér mætti eg geta upp og gripu til rifla sinna. En þegar þeir sáu vagna
þess, að eftir að Retief og félagar lians voru af lífi koma fram úr skóginum brá þeim heldur en ekki í
teknir, þá flýðu þau eins hratt og nokkur annara. | brún, og skyldu sízt í þvi. hvaða hvitir menn væru
og get eg ekki TSð þeim það. þar á ferð.
með öllu viti, ef eg hefði ráðið slík ráð.”
“Þú hefir ekki gert það af vitleysu heldur af
mannvonzku,” öskraði gamla konan. “Það eru eng-
in ósannindi herra Retief. Spurðu förunauta okk-
ar”, bætti hún við, og snéri sér að þeim. (Þeir svör-
uðu allir að Marais undanteknum':
“Nei; þetta er dagsatt.”
“Þögn!” hrópaði foringinn. “Svona Allan fé-
lagi segðu nú hvernig þessu er varið.”
Eg gerði það, en slepti auðvitað öllum smáat-
riðum. Sagan varð eigi að síður býsna löng, en
enginn áheyrenda minna virtist þreytast af að hlusta
á hana.
“Allemachte!” sagði Retief þegar eg hafði lokið
máli mínu, “þetta er einkennileg saga, einhver sú
einkennilegásta sem eg hefi nokkur tíma heyrt. Þú
hefir unnið til þess Ilernan Pereira að þú værir
bundinn víð tré og skotinn.”
‘Drottinn minn góður!” svaraði hann. “Á að
dæma mig sekan eftir slíkum söguburði —, mig sak-
lausan manninn. flvar eru sannanirnar? Þessi
Englendingur ber mér alt þetta á brýn af þeirri einu
ástæðu. að hann hefir rænt mig ást frænku rninnar,
sem eg var trúlofaður. Hvar eru vitni til þess að
sanna framburð hans?”
“Eg hefi engin vitni að tilræði þinu við mig í
gilinu nema alt sjáandi guð,” svaraði eg. “En við-
víkjandi svikráðum þeim, sem þú bruggaðir gegn
mér við Zúlúana, þá vill nú svo vel til, að hér en
einn þeirra staddur, sem er fylgdarmaður okkar;
hann heitir Kambula og hann var sendur að þínu
undirlagi, til að taka okkur höndum.”
“Villimaður!” hrópaði Pereira. “Ætti að taka
ummælj villimanns jafngild vitnisburði frá hvitum-
manni ? Og hver er hér til að þýða frásögn hans?
Þú Quatermain, ert eini maðurinn hér, sem skilur
tungumál hans, ef þú veist þá nokkuð í því til hbtar,
og þú ert sá sem ákærir mig.”
“Þetta er satt”, svaraði Retief. “Slík vitni er
ekki auðið að taka til greina, nema eiðsvárinn túlkur
se VI0; Hlustið þið nú á; nú kveð eg upp dóm, Svo
sem foringi þessarar sveitar, sern hér er. Eg hefj
vitað það lengi, Hernan Pereira, að þú ert óþokki;
eg man hvernig þú reyndir að beita brögðum við
þennan sama unga mann, hann Allan Quatermain, í
friðsamlegum leik, sem eg var viðstaddur; síðan h:fi
eg ekkert af þér heyrt, hvorki dt
VEGGJA GiPS.
Hið bezta kostar yður ekki
meir en það lélega eða
svikna.
biðjið kaupmann yðar um
,,Empire“ merkið viðar,
Cement veggja og finish
plaster — sem er bezta
veggja gips sem til er.
Eigum vér að segja yð-
ur nokkuð um ,,Empire“
Plaster Board— sem eldur
vinnur ekki á.
Einungis búið til hjá
Manitoba Gypsum Co.Ltd.
Wmnipag, Manitoba
SKRlFlf) F.FTIR BÆKLINGI VORUM YÐ-
—UR MÚN ÞYKJA HANN ÞES8 VERÐUR -
Eg sagði séra Owen frá því. livað það hefði leg-1 Við kölluðum til þeirra á hollenzku og báðum þá | Þessi sami allan Quatermain og nokkrfr þjóðbræður
ið nærri, að eg skyti á Dingaan, og ef' eg heföi gert | að vera óhrædda.-og innan stundar vorum við komn- mínir Jmngar sakir á þig, sem þeir eru þó ekki færir
það mundu þau öll hafa verið af lífi tekin með.okkur. | ir til þeirra. Aður en við komum fast að þeim hafði ! um að sanna að svo stöddu. Eg get ekki kveðið
Honum brá mjög við að heyra þetta. Hann setti cg komið auga á þrekvaxinn inann gráskeggjaðan ! dóm á þeim sökum, hvað Svo sem rnér sýnist s'álftím
méira að segja alvarlega ofan i við mig fyrir blóð-lmeðal þeirra, sem mér fanst eg þekkja; eg hraðaði ! um rétt mæ’ti þeirra. Eg held því að réttas/sé
þorsta og hefnigimi. Og með því að eg sá. að við | rnér til hans, en leit ekki við hinum mönnunum, sem þú verðir frænda þínuin samferðá til landleitafV'
gátum ekki orðið sammála og þýðingarlaust var að j voru eitthvað sex eða sjö. Eg þekti hann lika bráð-
halda áfram stælum við prestinn, kvaddi eg hann og j lega réttj honum höndina og sagði:
fór, en kom þá sist til hugar, hvar við áttum eftir að “Komdu sæll, Pétur Retief. Hver mundi hafa
anna. og þar er hægt að útkljá þetta mál fyrir dómi,
logum samkvæmt.”
“Ef
hittast síðar.
Við lögðurn upp klukkustund seinna. Leið okk-
ar lá fram hjá hinni bölvuðu hæð, Illoiua Amabutu;
þar sá eg blóðfulla gammana sitja sofandi á kletta-
snösum, og héldum við svo áfram að hliði Mikla-
]x>rps. Brá mér heldur en ekki i brún l>egar þang-
nnyndað sér
svo er J,á verður hann að fara það ei.nn
>að semast þegar við skyldum að við j sws Hðs”, hrópaði Vrouw Prjnsloo. “Hann verður
mundum hittast hér næst, norður í Zúlúalandi?” okkur ekki sainferða, því að, ef til J>ess ætti að koma
Hann starði á mig. ' þá mundum við velja okkur her-le:ðtoga og s-kjóta
"Hver gctur J>etta vlrið? Hver getur þetta ver- j hann — þefdýnð, sem flýði frá okkur o- ætIaði að
ið? Allemachte! nú veit eg! Þetta er litli Eng- : Hta okkur svelta . hel, en reyndi þar á eftir að drepa
lendingurinn hann Allan Quatermain, sem bezt gekk ; Allan litla Quatermain, sem bjargað hafði lífi okkar
að kom, þvi að þar sat Dingaan í skpgga tveggja j að skjóta gæsirnar í gömlu nýlendunni. Mig íurðar | sveitungar hennar tóku allir undir með henni o
injólkurtrjáa, með nokkrum ráðgjöfum sínum og ekki svo mikið á að hitta þig hér, J>ví’að maðurinn | hrópuðu: g
nálega hundrað vopnúðum mönnum. Eg bjóst við jsem þú sigraðir þar í skotsamkepninni sagði mér, að “Já, já, við mundum skjóta hann.”
að hér væru svik á ferðum, svo að eg skipaði Búun- jnú hefðir verið á ferð her syðra. Mér skUdist samt j “Eg veifekki hvernig á J>vi stendur, Hernan
um að nema staðar hlaða rifla sina og vera við hinu á honum að feröalögum þinum væri lokið, J>ví að I Pereira”. sagði Retief' og strauk sér um ennið “að
versta/ búnir. Rétt á eftir kom Thomas Halstead Zúlúarnir hefðu drepið þig.” . enginn virðist vilja verða þér samferða, o^sannalt
og sagði okkur að Dingaan langaði til að tala við “Þú átt við Hernan Pereira, og hvar hittirðu að segja vil eg það ekki- heldur. Samt sem áður
okkur. Eg spurði hann, hvort að l>etta táknaði það, jhann þá?” imynda eg mér, að þú sért óhultari með mér, heldur
að nú ætti að taka okkur af lifi. “Nei þið eruð “Eg hitti hann við Tugela fljót og var hann þá íen með hinum, sem þú hefir reitt til reiði. |Þess
alveg óhult”, s.varaði hann. Hann ajigði að konung- jilla til reika. En þú getur sjálfur spurt hann spjör- vegna ræð eg þér til að halda áfram með okkur. En
urinn hefði fengið fréttir, sem hefði vakið hjá hon- í unum úr, því að eg hefi haft hann með mér til að j mundu eftir þvi, maður minn,” bætti hann við “að
um velvildarhug til hvítra manna, og nú ætlaði hánn j vísa mér ve^ til þorpsins þar sem Dingaan á heima. j ef eg kemst að þvi að þú bruggf.r nokkur svikráö
að kveðja okkur. og byggi ekkert annað undir. Hvar er Pereira? Kalliö þið hann hingað. Eg vil ' við B,úana, þá verður það þinn bani. SkÍlurðu það?”
Við stöðvuðum þá vagnana og gengum djarf- . tala við hann.” “Eg veit það, að vel hefir tekist að rægja mig,”
lega i einum hóp á fund Dingaans. Hann heilsað.v | “Eg er hérna'', var svarað með svefnrámri röd l sagði Pereira, “en það er ekki nema samboðið kristn-
vitneskju um Búana og fyrirætlanir þeirra. Samt
sem áður vildl eg ekki eiga mikið und'r honum, ein-
mitt vegna þess, hvað hann er nú mjúkur á mann-
inn. Ef mér hefði mishepnast skotið á þriðja gamm-
inum þá værum við öll dauð nú. Það ráð ræð eg
þér nú að hafa nákvæmar gætur á Pereira.”
“Það skal eg gera, og nú verðum við að halda
áfram. Bíðum annars við; eg hafði nokkuð ósagt við
5>ig, Henri Marais; eg hefi heyrt það sagt, að þessi
litli Englendingur, sem ermaki tiu s:órvaxiina manna,
hafi felt hug til dóttur þinnar, sem hann hefir bjarg-
að hvað eftir annað úr lífsháska, og ennfremur er
mér sagt að hún elski hann. Hvernig stendur þá
á þvi, að þú skulir vera að spyrna á móti því, að þau
verði gefin í hjónaband samkvæínt réttum reglum?”
“Vegna þess að eg hefi heitið því með eiði, að
gefa hana öðrum manni — frænda minum Hernan
Pereira, sem allir gera sér að skyldu nú orðið að
rægja,” svaraöi Marais þungbúinn. Sá eiður gildir
þangað til hun er orðin fullmyndug.”
“Ójá, þá hefirðu eiðfest Iamibið þitt hýenu,”
sagði Retief. “Hafðu þá góðar gaétut á að hýenan
brjóti ekki bein þín, dóttur þinnar og einhverra
íleiri kannske. Hvemig ætli að standi 9, því, að
guð hefh- skapaö suma menn svo að þeir æða alt
sitt líf í gönur e(ins og ótémjur; eg skil það ekki;
en þú Henri Marais sem ert svo trúaður, þú ættir
að hugsa málið þangað til við finnumst næst og láta
mig vita þá, hvort skoðun þín hefir ekki breizt. Nú
verður þess ekki langt að biða ab dóttur þín komist
! á myndugsaldur, og þá ætla eg, foringiinn að gifta
hana þeim manni, sem hún kýs sér, hvað sem Henri
Marais segir. Drottinn mtnn! Eg vildi bara að
það væri dóttur mín, sem hann væri ástfanginn í.
Maður sem kann eins vel að halda á byssu eins og
hann, ætti ekki að þurfa að óttast hryggbrot.”
Svo hló gamli maðurinn hátt og gekk til hests síns.
Morguninn eftir fórum við yfir Tugela fljót
og inn á land, sem enn er nefnt Natal. Eftir tvær
stuttai; dagleiðir, gegnum fagurt land komum við að
hæðum, sem eg held að séu kallaðar Pakadi, eða þá
að þar hafi búið höfðingi, sem Pakadi hét. Eg man
ekki, hvort heldur var. jÞegar við höfðum farið yf-
Dr. R. L. HUKST,
Member of the Royal College ofSurgeoD,
Eng., útskrifaður af Royal Collegeof Phys-
icians, London. Sérfracðingur í brjÓ6t-
tauga- og kven-sjúkómum. Skrifstofa:
305 Kennedy Bldg., Portage Ave. (á móti
liatons). Tals, M. 814. Tími til við.als.
10-12, 3-5, 7-9.
| THOS. H. JOHNSON og *
| HJÁLMAR A. BERGMAN, |
j| fslenzkir lógfræðingar, í
» Skrifstofa:— Room 8n McArthur %
^ Building, Portage Avenue ;
J Áritun: P. O. Box 1650. «
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
I Dr. B. J. BRANDSON
Office: Cor. Bherbrooke & William
TRLFPBONR GARRV as»o
A Officb-Tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
® Heimili: 620 McDkrmot Avb.
Telephonr garry «21
<6 Winnipeg, Man.
2 Dr. O. BJ0RN80N •
•>
J Office: Cor. Sherbrooke & W illiam
<• Relepiionei garrv
Office tfmar: 2—3 og 7—8 e. h.
Heimili 806 VICTOR STRBBT
TELGPHONEi garrv roa
Winnipeg, Man.
■s
<•
(•
i
•,
<•
I
<•« ■9-« «'*«'• «'5 «'#«'« .#'•«'• .8'« • • • • 4
I Dr. W. J. MacTAVISH
IOfficb 724J óargent Ave.
Telephone Aherbr. 940.
( 10-12 f. m. I
Qffice tfmar -! 3-8 e. m.
( 2-9 e. m. j]|
— Heimili 467 Toronto Street Bt
WINNIPEG jj
|telephone Sherbr. 432.
MMM*
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave St.
Suite 313. Tals. main 5302.
Sárfræðingur f augna-eyra-nef- og
hál6-sjúkdómum.
| Dr, Raymond Brown,
*
*
jj íí26 Somertiet Bldg.
1 Talsími 7262
Cor. Donald & EortageAve.
Heima kl. io—r og 3—6.
mmm ■m’wmr'm'm
okktir vingjarnlega og var jafnvel svo náðugur að j bak við runna, og þekti eg að illmenniö Pereira taí-1 um manni að taka sl.ku með þolinmæðT og því vil “ þessar hæöar’.j™ að það Iiafö, Retæf raðlagt pkk-
_______* ,«i.n : (-u.. «u, * u ( ■ , , 1 ’ og p vn ur, þa hittum við mikmn flokk, landleitar-Bua, sem
! - g gC ' V HVað V'ItU f°r-1Cg gCra eins og 1>u se«,r' En faisvottum stefni eg | þegar höfðu sezt þarna að, hinum megin við Bus-
[han-fljót; það aumingja fólk grunaði sízt að það
mundi bera þarna beinin og deyja hryllilegum dauð-
lofa mér að taka í sínu feitu hönd
“Macumazahn”, mælti. hann, “þó að eg liafi taj>- :ingi? Eg kem”, og nú kom hann geispandi' og teygði ! fyrir dómstól drottins.
að mörgum uxum á þvi, þá þykir mér'samt vænt um júr sér öllum eftir dúrinn. Hann kom fyrst auga á “En eg steíni þér til djöfulsins,” hrópaði Vrouw
þaö, að töfrar þínir hepnuðust i gærdag. Ef svona ÍHenri Marais, heilsaði honum fyrst og sagði: Ham- j Prinsloo, “því að hann klófestir þig, fyr eða seinna.
hefði ekki farið. þá hefði eg drepið alls þessa vini ingjunni sé lof fyrir að þú komst undan ómeiddur!” ! Snáfaðu burtli þefdýrið þitt. eða eg'tæti af þér'hár-
þína, en af því hefði Ieitt ófrið> milli mín og Anva- 1 Því næst varð honum Iitið á mig, og aldrei held j strýið,” því næst þaut hún að honum veifaði diska-
boonanna. Nú hefi eg fengið fregnir um það 1 j cg að eg hafi- séð manni bregða meir. Neðri vörin þurkunni, sletti henni framan í hann. og rak hann
morgun, að þessir Atnaboonar hafi sent áleiðis til á honum varð eins og máttlaus, hann skifti litum, og burtu eins og hann væri eiturnaðra.
J, H, CARSON,
Manufaeturer of
ARTIFICIAL LIMBS, ORTHO-
PEDIC APPLIANCES, Ti usses.
Plione 3425
357 NotreDame WINNIPBr
A. S. Bardal
643 SHFRBROOKE ST,
selnr líkkistur og annast
iira úiiarir. Allur útbún-
aðiysÆá bezti. Ennfrem-
ur selur bann allskonar
minnisvarOa og legsteina
Tals G aiT.fr 2152
min sendisveit, með vinsamlegum málaleitunum, og 1 hvarf alveg af andlitinð allur guli liturinn, sem er
er sagt að fyrir henni ráði einn þeirra mesti foringi; j svo tiðt/r á Portúgalsmönnum, en hönd hans féll afl-
þykir mér líklegt, að þið jnætið þeim mönnum á leið- ! laus niður með hliðinni.
inni. Eg fel ykkur nú að segja þeim, að þeir skuli j “Allan Quatermain!” hrópaði hann.
sækja óhræddir á minn fund, því að eg ætla að veita j að þú værir dauður.”
þeim^góðar viétökur og /ílusta á alt, sem þeir hafa ; “Eg lái þér það ekki, Hernan Pereira, og eg væri |
að segja.” i það, ef þú hefðir mátt ráða'j, svaraði eg.
Eg sagði að við skyldum gera það.
“Gott”, svaraði hanir; “eg sendi ykkur tólf naut-
gripi, seK ætla eg ykkur í nesti á leiðinni, en hinir
Jæja, eg veit ekki hvert hann fór, og svo megn
var óbeit'n á honum, að eg held enginn hafi viljað
leita að honum til friðmælingar, jafnve] ekki frændi
Eg hélt \ ]lanS) Henri Marais.
Þegar Pereira var farinn, fóru förunautar okk-
ar og sveitungar Retiefs að talast við. Hafði Retief
etnkar gaman af að heyra söguna um veðmál mitt
sex eru gjöf frá mér til Amaboonanna. Ennfremur
hefi eg falið Kambula herforingja mínum, að koma
ykkur slysalaust yfir Tugela-fljót.”
Eg þakkaði honum snéri við og bjóst að fara af
stað, þegar honum alt 1 einu varð litið á Marþi, sem
í gáleysi kom fram úr hópnum, til að spyrja mig að
einhverri markleysu, sem eg er búinn að gleyma hvað
var.
“Er þetta stúlkan sem þú mintist á við mig,
Macumazahn ?” sgurði Dingaan, “þessi sem þú sagð-
ist ætla að g;ftast?”
Eg svaraði já.
“Eg sver það við höfuð Mikla-Svaris að hún er
falleg. Viltu ekki gefa mér hana, Macumazahn ?”*
“Nei, eg á heldur ekki með að gefa hana.”
“Jæja, Macumazahn, eg ætla þá að borga þér
hundrað nautgripi fyrir hana, en það er fullkomið
drotningarverð, og þar að auki skal eg láta þig fá
átta fallegustu stúlkur í Zúlúalandi í kaupbæti.”
Hvað ertu að segja, Allan?’ hropaði. Retief. 1
' «T7 , , • r . f . _ . ; °S Dingaans, hvetsu eg fekk leyst líf samferða
Eg skal segja fra þvi, hvað hann a við”, kallaði . v , Z , „
-- t> • 1 , . - ■ « , , ! manna minna með þvi að fella gammana.
Vrouw Pnnsloo og steytti fe-.tan hnefann framan 1 1
Pereira. “Þessi guli hundur hefir tvisvar sinnum hefir chh' >erið alveg tilgangslaust, að skap-
bruggað Allan Quatermain fjörráð — manninum, aranum hef‘r þóknast að ljá þér svona mikinn hand-
sem hafði bjargað lífi hans og okkar. Einusinni jst?1 k iæ^n' a a<>5 ha^a ,l ^yssu . sagði Retief við
skaut hann á hann i gili nokkru og særði hann þá á! mig’ 'iann ^afði heyrt alla málavöxtu. Eg
kinninni; sjáið þið hérna er örið eftir. f annað ; ,nan eft‘r 1>vl’ e& íur;Sa®' m'g á því þegar þú
sinn reyndi hann að fá Zúlúa til að ráða honum Vayst bÚinn aS skÍóta í Stóra-gHi, hveriiig á
bana, því að hann sagði Dingaan, að Quatermain værj 1>V1 stæ^* 1>er væri Sef'n skotfimi langt fram yfir
illvirki og töframaður, sem mundi leiðá bölvun yfir ! °kkur hina’ sen*höfðum æft okkur langt um meira,
land hans ” ! °S 1 f j°lda morg ar- Engmn okkar hefði þó getað
| staðið þér þá á storði. Nú skil eg það. Guð al-
j máttugur gerir ekkert ófyrirsynja. Hann veit hvað
I við á. Eg vildi óska, að þú vildir verða mér sam-
Nú leit Retief til Pereira.
“Hverju svarar þú þessu?” spurði hann.
“Hverju svara eg;” endurtók Pereira og var nú
heldur að ná sér. “Eg svara því, að þetta séu ósann-
indi og mísskilningur. Eg skaut aldrei á Allan 1
neinu gili. Voru nokkur líkndi til þess að eg gerði
það, þarsem hann var búinn að bjarga lífi mínu?
Eg réð honum heldur engin banaráð með Zúlúunum,
því að það hefði verið sama sem að búa frænda min-
um og öllum sveitungum hans fjörráð. Eg væri ekki
ferða til Dingaans; en af þvi að þessi misyndismað-
ur, hann Pereira er í för með mér þá er kanske
réttara, að þú farir ekki. Segðu mér nú hvað þú
heldur um D'ngaan; ímyndarðu þér að hann ætli sér
að drepa okkur?”
“Ekki í þetta skifti býst eg við,” svaraði eg, þvi
að hann langar nú að eins til að fá sem nákvæmasta
daga, margt af því. Enn j dag er þessi staður nefnd-
ur Weenen, cöa Tárastaður, og það verður hann víst
lengst kallaður, af því að þarna drap D!ngaan fáum
vikum siðar nýlendu menn þessa, í stórhrönnum.
Þó að landkostir virtust góðir þarna, leizt mér
samt sem áður einhvernveginn ekki sem bezt á land-
i'ð, og þessvegna fór eg að svipast um eftir öðrum
j verustað handa mér, því að nú fór að draga að því,
að viö María gætum gift okkur. Mig langaði til að
finna frjósamt land, sem mér líkaði, þar sem við
gætum sezt aö og byrjað búskap, þegar við værum
gift; eftir nokkra leit fann eg land, sem mér leizt
Vel á. Það lá á að gizka þrjátíu milur í austurátt
á nesi, sem myndaðist við fallegt fljót, er hét Mooi.
A þessum tanga voru eitthvað þrjátíu þúsund ekr-
ur af ejnkar frjósömú landi, sem lá lágt, nærri því
trjálaust og vaxið þéttu og miklu grasi, en gnægð
veiðidýra alt umhverfis. Fremst á nesinu var hæð
flöt ofan; ofan af brúninni á henni komu fossandi
lækur, sem margar uppsprettur lögðu til efnið í. f
miðrii hlíð hæðarinnar austanverðrar, var hjalli
nokkrar ekrur að stærð, vökvaður af læknum; var
það eitthvert fallegasta hússtæði, sem eg hefi séð í
Suður-Afríku. Þarna fastréð, eg að byggja mér
íveruhús og verða ríkur á navttgriparækt; á þessum
stað höfðu staðið kofar, Kaffafólks, sem Chaka
hafði drepa látið, konungur Zúlúanna.
8. A. 8IOURD8ON Tals sherbr 2?86
S. A. SICURDSSON & CO,
BYCCIfiCAfijEfiN og F/\STEICN/\SALAP
Skrifstofa: C Talsfmi M 4463
510 Mclntyre Block. Winnipeg
OWEN P. HILL
SKRADDARl .
Gerir við, hreinsar og pressar föt vel
og vandiega-
LíStiB mig sitja fyrir nœstu pöntun.
Get sniÓiS hvaSa flík sem veraskal
meS hvaSa sniSi sem vill. Á-
byrgist aS farí vM og frá-
gangur sé. vandaSur.
522 Notre Dame7 Winliipég;
Phone Garry 4346.
— hatnaður sóttur og sendur —
1 MlcFarlane
in Cairns
Beztu skraddsrar
Wiínipeg-borgar
! 335 Notre Dame Ave.
Rétt fyrir vestan W.peg leikhús
f
*
f
*
•í-
*
f
*
f
+
■f-
f
f
f
f
d-
•i-
•i-
t
d-