Lögberg - 13.02.1913, Blaðsíða 2

LÖGBERG FIMTUDAGINN 13. FEBRÚAR 1913
Dr. Herbert M. Rosenberg, d.o., D:L, m.t.
Læknar með hamla álagnlng og rafmagnl.
602 MAIN STBKBT, KOOM »-10. TELBPUONE GAUKY 2476
Séralaklega stumlað að lækna lungvtnn veiklmli nieð áprelílng.
SAGA BEINVKIK.INDA PKAASOINNAK (Ostoopathy)
J>6 ai> margar óllkar aðferðlr hafi vertð notaðar, þ& er Hiram Stlll,
læknir frá Klrkville, Missouri, upphafsmaður þeirrar fræðlgreinar, er
hann nefnir Osteopathy (Belnveiklndl), með Því að hann hélt að öU
veikiadl kæmi af sjúkdómi I beLnum. Nú & dögum állta Þeir helBtu,
sem Þessa fræði stunda, að viWvar. sinar og taugar eigl lika að takast
með I reikninginn. pessi fræSI hafa tekið stórmiklum framíörum Þau
av ár, sem þau hafa uppi verið.
Osteopathy er meðalalausar lækningar, er leitast við að lagfæra
ýmsa parta llkamans og láta þá vinna I samræmi og sameining, og
beitir til þess vísindaiegri aðferð.
Oækningar með rafmagni eru með þeim hætti, að veita raímagnl
á sjúkdóma með vísindalegri aðferð.
En til þess að not verði að rafmagni til lækninga, verður að rann-
saka Það og læra meðíerð þess. Sfl lækninga aðferð hefir tekiC stór-
mikium framförum síðustu 20 árin. Margtr læknar, bæðl meðaia-
Isoknar og meðalalausir, nota rafmagn til lækninga. Eg er útiærður I
oiaunefndum lækninga aðferðum, og tekst vel að lækna þesaa kvllla:
AHskonar magra kvilia, Indigestion, GonsUpation, Catarrh of the Stom-
aoh, Kidney Troubles, RheumaUsm, Paralysis, Lumbago, Sciatica, Neu-
raigta. Nervousness, Neurasthenia, Impotenoe, Biood Disorders, Cat-
arrh, Headaches, Astiia, Catarrhal Deafnees, Ðiabetes, Chronic Piles
lnot bleeding), ErimmLsslon og marga aðra. Marga húðsjúkdóma, svo
sem Eczema, Pimples, Ringworm, Barbers' Itch. o. s. frv. Marga kven
sjúkdónm, svo og hárvöxt 4 andllU, og tek þau burt til fulls.
Skilftsofutimi: 10 árd. til 1 Mðd.: 2 síðd.,til 5 slíðd.; 6 slðd. til 8.20.
Sveitafólk getur leitað til mín með sérstökum fyrirvara, bæði í
b#rg ug »veitum.
—LrtvúC au#lýsín£ Dr. Rosenberg í almanakinu íslenzka.______
.sofnaS. Þegar tg nokkr„m ár,m Séra Eggert ÞórSárson á Þ ng-
I seinna sá “Gert Westp ia.e/’ leir,- rnúla sá eg o:t; hann var skóla—
l.nn í Kaupmannahöín, d.tt mér í bróðir föður míns; hann fekkst
luig séra Hjá.mar. | eitthvaö viS kve'Sskap og hellur
Fyrstu á in mín á K tll stöCum til hins lakara, og lá tkki go.t orö
var séra Jón Stefáns.on prestur í t 1 sum-a m nna, sem eg þó hélt,
Vallanesi; hann hafði á yngri ár- og held enn, aö ekkert haf. honum
um verið skr fari Thodals stifta-. íllt gert, t d. séra Guttormur
J manns. Séra Jión átti Margrétu Pálssori og Magnús konferenzráö í
: systur séra Brynjólfs í EydjLm Viöey. Séra Pét r Jónsson aö
| fööur Dr. Gísla og bræöra hans. j Asi í Fellum var sonur p_ests.
j Dóttir séra Jóns í Valanesi var Séra Snorri Brynjúlfscon á Ey
| Kristín, cr giftist Þors'.e n Mika-J tlöltim var vel gerörir til lífs og
elssyni. Þau bjuggj í Mjóanesi; sálar, og gat verið afb'a<rösmaö-
]>au voru bæöi skáldmæ t. Eitt ur, heföi hann eig’ d -ukkið of-
: haust geröi Kystín jæssa vísu: nnkið meö k';fl m. Hann var
“Fýkur mjöllin feiltna stinn,
fegurö; vollinn ræn:r,
liylja fjöllin sóma sinn,
silungs höllu skænir.”
Ur œfisögu
Melsteðs.
Páls
Aöur en eg hætti að fullu og
öllu vitS r tling Jænna, vil eg geta
tun nokkra af þeim mönnutn, er
eg hefi séö um dagana eða liaft
afspurn af, og J>á fyrst í Múla-
sýslum og þarnæst annars staðíir.
Þegar eg úlst upp á Ketilsstöö-
um á Völlum lifði séra Arni pró-
fastur Þorsteinsson á Kirkjubæ i
Hróarstungu; er se nna varð prest-
ur í Eydölum. Kona Arna pró-
fasts var Björg dóttir péturs sýslu-
mánns Þorsteinssonar, h ns merk-
asta manns; synir þeirra Árna og
Bjargar voru þeir prestarnir séra
S.gíús á Dvergastein *J og séra
Stefán á Valþjúfsstað. Séra
Árni var höíðinglegur i' sjón;
hann var sagður fornfróöur, og
átti margar íslenzkar söguþækur
skrifaöar* hafði Jakol> nokkur
Sigurðsson skrifað þær, e nhver
mesti skrifari meðal alþýöumanna
á Austfjörðum. Bg sá sumar af
!x>kum þessum hjá Dr. Gísla
Brynjólfssyni, cr fengið hafði þær
léíar frá séra Árna. Séra S gfús
Ártiason var sagður afbragðs
gáfumaður og vel skáldmæltur —
eftir hann eru tvö kvæði í Snot:
“Eg get ei lengur orða bundist
um þig Dögunargerðis Jón”, og
hákarlsbragurinn : “Scígu eg segja
v 1, setn h ngað fregnin bar.” Mun
Sigfús hafa ort Jiann brag, J>á er
sagður senn hvað líður, sveina
val og blóm.
Óðum svona fram þér fer, fagra ; i. “Áður hér á Völlum var
von J>að eykur mér,
vinnukona komin er kynja-hvöss
í góm.
sterkur aS afli og manna ‘narast-
ur. Hann bar þ"áj rújh'lftunnu-
poka í fanginu. hvern Fgðan
annan ofan, af hlaðinu í Eydölum
uppá kirkjuloft; maður hrataði
Ólafur Indriðason átti ofan af k rkjuþakinu, séra Snorri
heima á KetiKstöðum hjá fareldr-J var nærstaddur, sá J>aS og hljóp
j um mínum, en Þorsteinn í Valla-;1'1 °g Sreip mann nn á lofti, svo
Uiesi, fóru vísur á mill' þe rra.:llann sakaði eigi -hið minsta; hann
I Einusinni gerði Ólafur ("hann varj synti yfir Bre.ðdalsá bráSófæra í
jþá ekki orðinn presturj þessar^ lcysingum á vetrardegi — og fleira
vísur um Þorste'n í. Vallanesi:
Þegar
Indriðason ge ði eft r þau erfi-
ljóð, og er þetta þar i:
Hrvgð mltti heita þe rra hjú-
skapur,
nenia þau höíS'u ha.rt að fóstri
dýrar dætur guðs dygð cg trú.”
Séra Benedlkt Þorsteirs on á
SkorrastaS sá eg aðeins í e tt
sikifti í kaupstað og var hann þá
kendur, hann var búmaður og
sagður vel efnáður. Séra Ólafur
Indriðason sagði einhvernt’ma, ab
séra Benedikt gengi “hallfleyttur
undir spec'unum í brxnavös' n-
um”. Hann var b óSir GuSnýjar
fyrri konu biskups Árna Helga-
sonar.
Séra Tóti Guðmund son á
valinn kvæSabrunnur,
vís'ndanna vinir þar
vel sér svala kunnu.
Það hvari fiigur vonarstjarna af
Fyrr hvar lindin flóSi sú,
firða er von það hrell,
itar segja upp þar nú,
ill leirkelda vélli.”
himn * Austfirðinga, þegar séra
Sigfús Árnason druknaði i Eagar-
fljóti. Hann ætlaði að láta hestinn
synda meS sig yfir fljót ð undan
Kirkjuibæ. ,\ saiua stað druknaði CT kminugt, að þjóðskáld.S^
Halldór sonur Sigfúsar, nokkrum,w ra Stefán Ólafsson át.i heima í>
árum seinna; hann ætlaði, sem fað- ^ allanesi a seytjándu ölcl, en nú
ir hans, að sundríSa fljótið. var Þar kom nn Þarsteinn Mika-
Þeir bræður, Guttormur pró- clsson- Sonur Þorsteins og Krist-
fastur Þorsteinsson á' Hofi i inar var séra F;nnnr (Tíallaður
VopnafirSi og séra Iljörleifur S0Su~f'mn‘,r 1 skolaý faiir séra
bróðir hans á HjaltastaS voru báS- Jons kinussonar á Hofi í Álfta-
r merkir rnenn; ekki ætla eg að ln®‘ óninnir migj. Eftir se a
Jæir lrafi lærSir veriö, cn þeir -|ón Stefánsson fékk Gnttormur
voru afbragðs dugnaðarmenn og 1 als9t>n k allanes, en hafSi á5ur
fyrinnynd sinna sóknarbarna i 'erils prestur á Hólmum í R'yS-
Báðir voru þeir miklir'arfir8i* Sóra Gu’.to *ur var
pessu likt. Séra Þorste'nn Jóns-
son á Klýpps:að, kapdl n lik’.ega
séra Guðmumlar. Erlend son^r,
var ágætur maður, 1'pu.r gáfumað-
ur og mesta valmcnni; h mn átti,
m'rriiir m'g, Sigriði. dóttur séra
Arna á Kirkjubæ; þau vor ■■ heilsu-
litil
dóu ujig. Eg ætla aS séra Ó’.pfur! austur.
a SkeggjastöSum á Strördum, siðar
á Hjaltastaö, var bróðursonur
assessors Gröndals — þe;r voru
bræðracynir séra Jón og séra
Bcnedikt Þórarinsson á Kirkjubæ
— Séra Jón var gáfumaður o? vel
hagmæltur, kona hans var dótt’r
séra Stefáns ú Sauðanesi, e da
bét Stefán sonur þeirra, seinna
prestur á KolfreyjustaS — það
man eg aö Dr. Sveinb’öm Eg Is-
son sagö', aö Stefán sá væri efni
í betra skáld en Rened’kt sonur
s'nn, báSir voru þá í BessastaSa-
skóla. — Nú m?n eT í svin ekk’
me''ra af prestum í Múlarýslum
og varð ekki ba-na auðið og seg’ja á J>eim árum, er eg var þa
1imr For Tpila cpra Á’n-fnr '
dagfari.
menn og
sterkir, e'ns og sérajlærSl,r vel- °kr ha-'si Þ»« framyfir
Hji rleifur. “Ekki vil eg ráða aðni Prefta 1 Múlasýslum, þ.n^
neinuni' að fara í hendur á nafna 1,1 Gr- Gisl kom, að hann var víða'
niinttm,” sagði Hjörleifur sterlci heima 5 nattúrnsögU’ efnkum grasa-J
Árnason einus’nni við m'g. Þ,eg iræði’ cr 1,ann 'haf®i lært bp,
ar hann kom að Ketilsstöðum, sem ,lanncsi biskupi F nssyni, þe m
oftast var einusínni á ári, gaf eg ,nanni’ cr flest kl,nni- séra Gutt-
inig jafnan á tal við hann. Mérjor,m,r Prófastur kendl morgnm
Jx.tti hann -vo merk legur og í-‘1,lltum skolalærdóm og urðu sum
Jóhann Pálsson
inyridaði mér hann svo líkan Grettijir l>e fra merkir menm ^f.sögu
eða Agli Skallagrímssyni, eða'(,,ut'.)rni‘’ Profasts hef.r hinn andaðist að heimili sínu iii Rose
Halhintndi; en ]>á var hugur minn 1,!erci maöur sera SiguHSur Gutt- gt winnipeg, þann 4. Des síðastl.
oft hjá Jieim eða Gúnnari á Hlíð- orrnsson. tengdasonur hans r.tað, op var jarfcs.n^inn 6. sama mái-
arenda. jf-vrirJJV1 tala eS ekki me ra um aöar af Dr. Jóni Bjarnasyni, aö
Séra Björn V gfússon á Eiðum,*hann' Guttormur protastur con- ví5stöddu fjöknenni.
þrjú sem öll eru á lifi: Elith
f.Mrs. Jamesoný, Frank Mul ey
og Dorothy. Systkini Jióhanns
sál. sem nú eru lifandi, eru þe;si:
Ágúst, sem vinnur við verzlun
J>eirra Sigurdson og ThorvalJson
á Gimli Man., Snæbjörn, til heim-
ilis í Nortli Dakcta, og Pálína,
fMrs. AveryJ, búsett í Richmont
Main.
Jóhann sál. var í betra lagi
greindur, talsvert mentaður i
ýrnsum greinum; glaðlynuur, lip-
ur og alúðlegur við alla og tók
jafnan mikinn og góðan þátt í
hinum ýmsu félagsmálum sem
honum voru viðkomandi, bæ i
incðal íslendinga og annara; hann
, var lúterskur í trúmálum, me lim-
1 ur Fyrsta lút. safnaöarins í Winni-
peg. 1 stjómmálumi fylgdi hann
frjál lynda flokknum . Þega'
Laurier stjórnin náði v'ldum á -
ið 1896, var honum veitt embætti
við innflytjenda deild sambanJs-
stjórnarinnar hér í bænum, og hélt
liann þeirri stöðu þar til hann
andaðist. Ö]1 þau ár sem hann
gegndi þessari stöðti, hafSi hann
hann var að Læra á Hólutn í Hjalta-
dal. Þegar séra Sigfús kom til mundi sjást glæsilegri prestur en
foreldra minna si eg að lifnaSijbítnn i ölluni messuskrúða, og öll
yfir |>e m. Þegar Hivlldór sonurj prestverk létu honum mjög vel.
S’efúsar var á fyr.sta ári og ný- j IJann drakk J.éttan á efri árrm en
buinn aS taka tönn. var |>að ein-1 for. sem menn segja, vel með það,
liverju sinni að faðir hans té>k' !>vi aS maður var vel stlltur.
hann, sett' á kné sér og kvaö: J Hann fékk Kirkjubæ cftir séra
I Ama. Man cg aö ]>egar faðir
þarmeS:minn
Guttormur p:otastur con- víðstöddu fjöknenni. | #
broðir séra Benedikts á Ilólum í t,rmeraði m>& °g minn.st eg hans Jóhann sál. var fæddur aS AusL'vl5sklftl v,« ísle-dmga og
1 Ijaltadal, var og merkismaSur. jmeö Vfrð "g °§ l,akklæti. Af ken- urffc>r5ll„i i Kelduhverfi í NorSur- reynd,st þenn ætið gagn'egur, lip
Menn sögðu um hann, að elgi!sve,num séra Gutæ.ms tel eg þá pjngeyjarsýslu, u. Júlí árið 1863. ur °* ,eiöheinandl: fn la var hanr
1---*— /• u inaður mjog brjostgoöur og mann
lyndur og þeim dýrmætu lynJis-
.... - - ------ ------ J--------—***'
11*
Þú ert svo Jtægur.
hýr á kinn
og hvern dag hægur,
litli m;nn,

I orði:
Halldór^ 'i’ungUnu' \* j
sveinum sera GutiO.ms tel eg þá þjngeyjarsýslu, 11. Júlí árið 1863.
mcrkasta Gísla lækni Hjálm.rs- Foreldrar hans voru þau hjónin
>on og scra Ólaf Indriðaaon. B.S1- Gunnar Pálson og Jóhanna Ing-
voru miklir gáfumenn og m.ög jaldsdóttir, sem nú éru bæði dáin;
námfúsir. En hvaö séra Ólaf bróðir Gunnars sál. var J.óhann.
snert.r, lærði liann rnargt hjá sem lengi ' bjó á LjótsstöSum í
fööur mínum, og Anna, dótcr Skagafirði, mesti myndar bíndi.
séra Ólafs, heitir í höfuð á móöur Jóhann sál. ólst upp hjá foreldrum
ininni. Anna Ólafjdóttir gftst sinum þar til hann var 13 á-a, þá
frétti J>að, varð lionum aö séra S 8£eiri PáLsyni, og er Jæ.r.a fluttist 'hann til Canada með ömmu
“Nú fara J>e r aö drekka í ‘lóttir Stefanía kona séra Sæ- sinni, Helgu GuSmundsdóttur og
mundar prófasts í Hraange.Si. manni hennar, Ásmundi Einars-
Séra Vigfús Ormsson l.föi tram syni. MeS J>eim fór hann til
Séra Sigfús F nnsson í Ilof-
frábær. s>ót* og fríöur. fjörugan tejgj var mesti sauSatóndi, enda a mma da8a- Hann var prestur á Nýja Islands; þar var hann 2 ár,
meö róm, jhaföi hann tvær jaröir undir, ValþjófsstaS en varð bl.ndur og flutti J>aSan til Winnipsg og bjó
i 1 1 'í.l 1 ■ r. /■, • ■ iI. * r- .U 4« ^ M 1 I Á . 11 , n •- . I , I ♦ r 4 ‘K •,
*) Séra Sigfús var kapelán séra
Salómons Björnssonar, og bjó á
Dvergasteini, en séra Salómon í FirSi.
íoftaig og Hvannó, en ekk J>ótti hætti Prcstsþjónustu og bjó eft.r,|>ar ávalt síöan
hann prestslegur. E'n af l,að aö Arnhe Sarstoðum. H nn Árið i887, l>ann 12. Okt'ber.
liafði verið’ hinn me4i búiiöldir, giftist hann Jónínu Hólmfrí',1
og sagt var mér, aö hann hefði I.oftsdóttur, Johnson, scri nú li'-
aldrei látið hvíta féð koma ;aman ir mann sinn. Börn þsirra eai
Kaupið
Nakamun
Asphalt og
Oil Co. Ltd.
Hiutabréf
Se •» stendur er verðið lágt, $25 fyrir hvert
hundr ð hlutabréfa, fullborgað og álögu-
lauat nafnverð $1 hvert. Fé agið hefir nú
þegar stóra Asphaltnámu 38 mílur frá Ed-
monton og %0 ekrur af reyndu kol-dandi,
100 mflur fyrir vestan Edm nton og er nú
að auglý a í Ca i'orniu eftir tilboðum um
borunar vélar, er notaðar verða til að grafa
eftir olíu með og gasl á .?400 ekrasvæði
38 mflur fy ir vestan Edmonton, er fróðir
menn segja, ð bæði olia. og gas finnist
í. Hugsið yður aðeinö, hvað \> ð mundi
þýða, að finna bæði oliu og gas á eign
inni. Nú, hlutirnir mundu hækka von úr
viti á einu ægri!
Hiuthafar hafa fernt til þess að græða á:
Asphalt kol
(ÞEGAR FUNDIÐ)
Gas 02: Olíu
(ÞEGAR I ÞAÐ NÆST)
AspSal sýniskorn nú sýnd á skrifstofu
minni. Send ð eftir ná vaen
i. gum skýrslu 'veugja yerkf-seðinRa. lu - | ta|a um SitthvaS, en SO'ntlö 1 hv“r
h faskrá o. s rrv.. og takio til hvao marga
hluti þér viljið eignast.
iner hann prestslegur.
Jieiin sögum, er eg heyrði um
hann, var J>essi: Hann kom einn
sunnudag út úr kirkjnnni i Hof-
teig frá embætti, rigning gekk að,
en hey flatt á túni. Prestí varö 11-
iö yfir ána (JökuIsá á Jökuldal)
ng ?á fóHc á Skeggjasjtööum vera 9° hundrn®, og þyk r
í óða önn að taka saman heviö og likleSt, a® um þær
sæta undan r'gn ngunn'. Þá sagði ,ansafÍár tiund ckki yeris hærr'
prcstur: “Guömundur bróðir hÍa nol<,<rU111 marni hér á land.
minti, haim getur bjargað sér, en h'n S1®i<an hefl eS beyrt, aö t rnd n
eg má standa* í þessum djöflil" hali komizt UPP í 120 bundruö
Þe-sa sögu sagði mér skilvís maö-' h,a a8llus' Ó sei á Þ ngey vm
Jose
einkitnnum gæddur, aö peta iafn
an veriö glaður og skemtile'-u-,
hvort Tieldur sem gekk meö eöa
móti; hann ávann sér því velvild-
arhug allra þeirra er honum kynt-
ust oe eienaSist marga vini, en
mér vitanlega enca óvini, og er þá
mikiS sagt. Hann var á-tríkur
maSur konu sinni og bö-num s;n-
um géiöur faöir, og sá æt’ö heim-
ili s!nu vel borgið.
BlessuS sé minning vors látna
vinar.
Fyrir liönd
vina hins látna.
vandamanna og
M. Markússon.
vvS svart, mórautt, g átt eSa m s-
litt fé. Hann tíunlaSi hæst, þaö
eg viss: til, í.Múlasýsí im, m lli
mér
mindr ha.f'
11 r. en hvort hún er sönn þori eg
Pg
meS
lækni
Skaftas'mi. En
kki að ábyrgjast. Séra Hjálmar ,neo vissu veit es?’ a« Arn' G 1 -
á Kolfrevjustaö, se'nna á H.ll- son’ sysl,lma«ur SkaptfMknga, tí-
ormsstafi, fað’r Gisla læknis, var unda®i 13Ó him lruð. S o s gð
’alsVert öðruvísi en aðrir menn. 11161 1,eriTlir khorberg, er þá var
Hann haffii óskaplegt næmi og amtma5ur syðra og res’ra. Aö-a
ni’nni, en ekki smekkvís: aö því ,)rcsta 1 Mú,asýslum þ klfti eg l t-
og
rimur og kveðlinga sem
höfðu ort; hann bjó til spurnirga-
kver handa bömum í ó n s nní,
hatm vildi ekki brúka Ba'h btrna-
skapi; skáldmæltur var hann, og lM>tt e\ sæi l)á sto 11 s n mm,
bafði J>að til, að )rrkja upp aftur svo sem: séra Pórð G nnlvess n
kveðlinga sem aðr'r ’1 Gesiarmýr'- bróð-r Stefáns
landfógeta. Séra Þórður var að
tninn; v:tund ráö 'nd r ma'ir,
Stefán var þaö miður. Séra S ló-
'ærdótn, sem allir aðr r hö'ðu. nion Bj°rnsson sa eg cnd„r og
Þegar hann tók menn tali, slepti s,nnt,m’ hann var ?amalh en h:á,P-
hann þeitn eVki fy- en se’ t <g f^Sur tn’num s*und’'m vð
s’ðar me;r; hann t lafii í s'fellu, og s,r' t,r- hlf^ veri'i skr f>ri
honum stóð á sama, h o t m rur fTr,Snr’ hann var fá kift’Vn °g kk:
•varaði bomtm eða ekk'. Ein- framl<væmdarmaður; séra GuS-
mund Erlendsso-i
hverju sinni vo u þe;r nótt í Inim'1 6™no!Son á K’ PP'taS sá
EskifjarSar ka’ms aö h'á Kjart- Z var,a svo eg tn m . en þvi oTr
mi Isfjord, ,Gu*t-irm r p ófast-tr ^af Er,e”dsson hró«u- h-n .
°ál4on, séra Stefán Á-mson, -é a íh,afnr va" ho1fBv<nk’-* fór ”m
^tí'lma- og fað'r minn. o- sváru sv6t r 1et fÍuka 5 kve,51 n um
i h sknt.iom al,ir 1 somu stof 'nn'. Þegir þeir Tn,"n kv3?) ,”T1 cp"a G >irr'u d
mum upplv»- vm, k0mn;r í reVkju fó t, þeir a8 bro8ur s,nn’ er >e‘ta Þar í:
“^áö", a* bé- séra Gvöndar kind,
KARL K. ALBERT,
708 McArthur Bldje.
P, O. Bo 56. Winnipeg. Maniioha.
Sagt til um verð á akráSum o? óslcráð.
um hlutabréíum, án sérsUkrar borgunar.
af öSr’m; e-> eft:r tvo -fia þrjá
!t>ma vaknafii faNr m nn. og þá
|hev-ir han-i. afi S“-a H álmar er
i afi tala. e ns og enginn þex a heffii
*) Kielr?nba»r i HriSarstungu er oft-
ast er nefnd “Tunga”,
Prim^’n->i s’-'fiti út t vind
ellegar óhikkanén)
1 "• 'oln- kann,
oo- kvm’lega Dra m ö hann ”
*) ÁGfur var sá eíní mafiur sem eg
sá holdsveikan í Múlasýslum.
Jóhann Pálsson
Dáinn 4. Desember 1912.
FIvíl nú vinur vært í mold,
vafinn liinn ta Teði,
dýrðleg y.i- dauðans fold
drotnar himins g eði;
minning vígir muna kær
marga liðna daga,
Ltruö móti ljósi hlær
leiðitt þin og saga.
Hjá Jiér gleðin eilíf ól
yl og trú í 'hjarta,
ve-mdrr lífsins sigur sól
sástú æ hið bjarta;
þvi var frlgdin hugarhlý
hópi þinna vina,
bróðrr el viS skin og ský
skreytti samleiðina.
Margur þekti þig á braut
J>essa hroðu daga,
söm var ktnd í sælJ og þraut
sama hv t, að laga;
tállaus vina trygð og geð
tengd er minning þinni,
þú varst dren'Tur, drengjum meö
dags í fraitsckninni.
Grátum e’kki iiðna leið,
ljós er húmi stærra,
hvert eitt s igið stunda skeið
stefnir s ónrm bærra;
þecar vinir fal’a frá
fögnrö vonin gefur,
öll er goldin þ'aut og þrá
þeim, er sigraö hefur.
M. Markússon.
n
TitanicÉt
Hrynt er af stokkum stærsta skipi jarðar.
Stoltum augum Bretar sjást nú renna
til þess votts um ve-khgt hugvit mest.
“Stórsjóa þrautir, þungar, langir, harðar,
þannig sigrast,” lýðum svo þeir kenna,
“óhult með oss sigli fólk sem flest.
Skipið er ramimgort, a’veg óbi’andi,
ekkert sparað til þess hæft þaö væri
þeim — sem gjaldið geta látið fylst.
Verksmiðjur me tu heims í helzta landi
hafa til þess kept að af það' bæri
skipum öllum öSrum. Slikt ei dy!st.
Hví má ei treysta verkum vorrar tíðar?
Vantranst manna teljast hlýtur svipaö
því, að efa verk ins æðsta valJs —
Óttanum rnanns við hættur hafsins stríðlar
hefir menning seinni tíma skipið
yzt á krókbekk kreddu-afturhalds.'”
Skips höllin þessi risa nefnd er nafni. —
Nú við bryggju fólks ei þarf að bíða,
hlaðin út á Tfafs svo stefnir djúp.
Líkt eins ög fornum þjóðum J>ór í stafni,
þroskun tímans bægir allra kvíða,
lokkar alt í ljúfra vona hjúp.
Vittu það sjór! Þú sérð nú ljóst þ ss merki,
sigur loks aS mannvitiS gat unniS,
er við þreytti þinn inn stó'a mátt.
Sýna ber heiður sönnu listaverki.
Sæva-öldur! Dan.=iS al: hvað kunnið!
Engan skelfið lengur — leikið dátt!
„Þessi skip geta ekki sokkið'
Og skips-höll þessi rennur ránar Ieið
með ri-,a-hraða Fljótc vill B etinn sanna,
aö hér nú fari heimsins mesta skeið, —
Sé hraðgengust af öllum skipum manna
nú skal ei óttast hættur hafsins grand,
en hiklaust áfram fullum krafti þjóta,
svo venju fyr að lýSir eygi land,
og lofstír mikinn (skipið megi hljóta. —
En kepnin sú, í loft að hefjast bæst
og hraðast yfir sjó og land að berast,
svo hefir þannig hugsun marga æst —
unz hyggiu litlir fávitar þeir ge-ast.
Menn segja ávalt samkepni sé góð,
og sanna það með mörgum stó um orðúm,
þó virðist oft hún eitri líf og blóð —
því enn er margur breyskur eins og forSum.
Og Bretinn, er um öldur Ægis b"ýst
með eldsins krafti, me ta afls í heimi,
af kepnis-fýsnum er til þessa þrýst, —
og því er von hann fa'þ gjum rn gleymi!
Þó jaka-lx>rgir eygi einhver, þá
skal ekki slíkt að stórtíðándum gera.
Um hafið þjóta allra fljótast á,
svo ekkert hik á ferðumi má nú vera!
F/rsta íregn n.
Frá hafi utan, Fregnin óljós
huldum krafti, er 1 tyrstu,
ljóss með hraöa von þó veki
lottið gegnum, viröa hjörtum,
fregn nú berst von sú hverfur
til tlestra landa, — hratt sem elding —
sál og sinni skipið sagt
sem að lamar. er sokkið vera!
öllum finst Guð minn góður!
sem æðri kraftur Getur vedð,
tekiö nú þessi friði
í tauma hafi, tagri skari,
guð til reifii þessi hópur
reittur veriði. — holda og fljóöa,
“/ sæ að sökkva byltist nú
sé Titanic!” í brimi ránar?
Þreyja þjóðir
]>rungnar harmi,
bíða fregnir
berist gleggri
Niðurlags rð.
Vér alt li'ifum frétt um þá sor legu sýn,
er sökk þetta skipsbákn — er stefnt var á jaka —
Og til vor sem glitrandi geisladý'ð skin
iö göfuga tnann a n, er hélt sig til baka,
svo unt væri konum og börnttm að fcjarga,
þótt buguða liti og sturlaða marga.
Þó }>jóð sú í samkepni þrungin sé m'ð,
og þrávalt í framsókn 1 ún hættum m g'eymi,
þá rennur í æðum margs B-eta það blófi
sem bezt knýr fram göfugan mann 'óm í eimi. —
Vér lítum þá sökkvandi! — syngjandi ljóðin
er sífelt í hjarta sér geymt he.ir þjófiin.
Að vita þá fara svo, vekur oís hrygð, —
j>eir vekja’ oss þó t"úna á mennina’ o; li ið,
þeir vekja oss trúna á dafnandi d ’gfi,
á drenglyndi g fugt, er eyðir ei kífið;
aði helgri í sjálfsfóm ]>eir sukku i ha ið,
er sólbjörtum stöfum i muna vo"n grt ið.
Og fjöldinn var saklaus þó tra’ist hefð’i og trú,
að tröll-nefnda stórskipið gctt myn li reynast
En aðrir þar réðu, og reynt höffiu nú
að renna um hafið sem hraðast og beinist,
að lokum svo öllu þar innanborðs gleymdu.
en orðstír og frama hjá stórþjóðum d eymdu.
Og hver er nú sá, sem að þynna vill þeim
er þráðu svo fljótast um hafið fá þotist,
og hafa nú vakið til vitun lar heim
Jæss voða og tjóns, er af slíku gat hlotist;
þeir fært hafa sjálfa sig aftur til alda,
þar of-kapp og fáfræði stórslysum valda.
En þjóðirnar hafa þá lexíu lært,
aS ,eggja fram kraftana betur enn gera.
A meðan sJíkt slys er i frásögur fært
þar finna af sjálfstraust um of má ei vera.
Svo læra þær betur öll verk sin afi vanda,
i veglegri samkeAni reyna að standa.
O. T. Johnson.