Lögberg - 31.07.1913, Blaðsíða 7

LOGBEKG, EIMTUDAGINM 31- Júlí 1913-
Þú þarft að eignast nýja
DE LAYAL
skilvindu N Ú Þ E G A R
IEf þú notast enn þá við að Iáta rjómann setjast ofan á
• trogum.
Vegna þess aö mest fer til ónýtis og rjóminn verður lítilfjörleg-
astur um mitt snmariS.
Vegna þess aS tíminn er dýrmætastur um þann tíma árs og vinnu-
drýgindi sk'ilvindu því notamest.
Vegna þess aS undanrenning er lítilfjörlegustí hita veSri, ef ekki
er notuS skilvinda, og oft skaSvæn en ekki holl kálfum ogungviSi.
Vegna þess aS hin endurbætta De Laval skilvinda er eins fullkomin
og afbragSs góS, hvernig sem viSrar.
Ef þú hefir gamla De Laval skilvindu eða lítilfjörlega
• skilvindu af einhverju tagi.
Vegna þess aS skaSinn á ónýtri skilvindu er því meiri sem mjólkin
er meiri, er mjólkin er illa skilin og rjóminn óhreinn ef ervitt er aS
hreinsa skilvinduna og hún helzt ekki hrein.
Vegna hins mikla timasparnaSar um þetta leyti árs, sem samfara
er hraSvirkri skilvindu og mikilvirkri.
Vegna þess aS endurbætt De Laval skilvinda er miklu einfaldari og
auSveldari í meSferS og hreinsun heldur en skilvinda sem hefSi átt
aS fleygjast þegar á mesta annríki stóS.
Vegna þess aS De Laval skilvindan, eins og hún gerist nú, ber eins
mikiS af öSrum vindum eins og aSrar skilvindur af trogasetning.
Alt þetta má sýna og sanna fljótt og vel, livort
sent |>ú átt góða skilvindu eða slæma. Hinn nýi
De I.aval Catalog segir til um flest; fæst ókeyp-
is. Hver I)e Iiaval umboðsmaður mun fúslcga
sýna það á vélinni sjálfri, án þess þér skyldið
yður til að kaupa, nema hann geri það, og þá
munuð þqr verða stórlega ánægðir.
Hví tefja? llví fresta svo mlkilvægu atriði,
sem því, að eignast beztu skilvinduna, sem öil-
um ríður á að luifa EINMITT XÚ, fremttr en
ínokkurn annan tíma?
DE LAVAL DAIRY SUPPLY Co.. Ltd
MONTREAL PETERBORO WINNIPEC VANCOUVER
Alþýðuvísur.
Narrows, Maí 20. 1913.
Herra ritstjóri Lögberks!
Af því farið er mjög að fjara
í alþýðuvísnadálkum blaðsins, þá
vil eg bæta úr skák og senda þér
fáeinar vísur, ef þú álitur þær
liæfar að koma fyrir almennings
sjónir.
Maður að nafni Magnús, son
Sigurðar Beykis, var hagyrðingur
í Fljótsdalshéraði; hann orkti
sláttuvísuna;
Stóð eg stórum glaður,
stund í Gránusundi,
feldi strá að foldu
frár á slætti skára.
Smullu harðar hellur
hrundu langt á grundu,
þoldi grimman galdur
Gramur með egg rama.
Hann orkti sveitabrag í Fella-
hreppi; úr honum set eg þetta sýn-
ishorn;
Býr á Hofi, bragna lofi meður
Björn, þó taki Bakkus sinn,
bóndans vakir áhuginn.
Þ.röstur og Lóa þreyja í Skóg-
argerði.
Hildibrandi hýrum nær
hans því landið sauða grær.
Vinnumanni Hildibrands þótti
dregið að sér með vísunni, og svar-
aði:
Þótt mig nefni Þröst í efni kvæða,
lítið fegrast ljóðin þin
leirburðs hegrinn Vídalín.
Eitt sinn kváðust þeir á Magnús
og Gísli Víum, þartil Mangi lenti
í kútinn. Þá segir Magnús:
Austfirðingar eiga börn
með annars konum.
Gísli svarar;
Þú ert einn af þeirra sonum.
Og enn kvað Magnús:
Austfirðingar elska flestir eikur
spanga.
Gísli botnaði:
Engin vill þó eiga Manga.
Gísli Víum var prýðis vel hag-
mæltur, hann orkti t. a m. kýmn-
isbrag um viðureign Rangársystra
við vinnumann þeirra, er Stefán
hét, kallaður harði; úr þeim brag
set eg þetta sýnishorn:
Gunna sparði hann ei hót
heila barði staðinn,
en Stefán harði stóð í mót
sem steinagarður hlaðinn.
Svona flióðið sigur vann
segir þjóðin kunna,
síðan óð fyrir sýslumann
seimatróðan Gunna.
En aftur þegar þeim lenti sam-
an Gísla Víum og Páli Ólafssyni,
fór Gísli heldur halloka; þannig
kvað Páll:
Frá honurn heimskan flýgur mörg,
fleiri en spörð í kvíum
illa fór hún Ingibjörg
að eiga hann Gísla Víum.
Þessari svaraði Gísli ósnoturlega.
Engu að síður voru þeir málvinir
langa hrið.
Þorsteinn Gunnarsson, norð-
lenzkur maður, er lengi dvaldi á
Vopnafirði, orkti dável alþýðuvis-
ur. Eitt sinn lenti hann i háska
miklum í sjóferð norður fyrir
Digranes; um það orkti hann brag-
inn:
Ráðin var af reisu gjörð,
rekkar snarir byrja,
á skorðumar um skeljungsjörð,
við skyldum fara í Vopnafjörð.
Sem sýnishorn af þeim brag set
eg tvær vísur;
Mynda klakka í hafi hann
hlynir slabka sáu,
þykkvan flakka um þrumurann,
þokubakka norðaustan.
Dagurinn líður dýrðlegur,
dimma síðan tekur,
kom þá níða náttmyrkur,
norðanhríð og sjógangur.
Um Sigurð Erlendsson orkti hann
einnig þetta:
Sigurður er sálarsljór,
sveigja má hann einsog girði,
þegar drekkur brendan bjór
borgarans á Vopnafirði.
Eitt sinn er hann sótti sjó á
Vopnafirði, féll einn háseti hans
illa útúr bát í flæðarmáli; þá orti
Þorsteinn:
undir eins, bæði át og dreit,
öllu sem í hana fór.
A einum fæti hleypur hratt,
í hæli stendur gaddurinn,
átta vængi segi ég satt,
sá hefir eini fóturinn.
Búks er liennar bygging traust,
bragnar vilja hana fá,
dimma hefir dumba raust
daufinginn ei tala má.
Helzt á því eg hafði gát,
að henni fylgdi annmarki,
að minstu tegund aldrei át,
utan væri hún hlaupandi.
Við hana mér þótti það,
Þegar fyltist iðra kór,
að aftur kom það ókokkað
alt-einsog í hana fór.
Þó hún Steinka þyki klúr,
þá er hún einsog mannkynið
að hennar fóður hæðum úr,
í hvoptinn rignir gapandi.
Steinka ekki mæðast má,
mun ei heldur lýast par,
þó harða væri hlaupum á,
héðan af til eilifðar.
Bragur einn var á gangi í Múla-
sýslum er nefnist “Hans bragur’’,
af honum man eg þetta:
Hann er að smala hjörð; um frón,
hann er að gala viða,
hann er að ala beislaljón.
hann er að mala hafurgrjón,
Hann er að smíða, hnokka í rokk,
hann er að prýða fleira;
hann er að ríða hesti á brokk,
hann er að skrýðast bláum sokk.
Hann er að saga horn af kú,
hann er að aga mengi,
hann er að draga heim í bú,
hann er að jaga vinnuhjú.
Þjessar lausavísur hefi eg ekki
séð enn í visnabálkinum, en mega
vel sjást:
Þakka aldrei þegnum mat,
en þegjandi burtu skunda,
ætíð settu ask og fat.
ofaná gólf fyrir hunda.
Grunar mig í þagnar þey,
þanka meður ólmum,
á skjónu komi Gunnu grey,
geisandi frá Hólmum.
Sá eg ljós í Syðri-Vík, á sandi
löngum.
bar það drósin blómarxk í bæj-
argöngum.
Faðir minn þú flengdir mig,
flengja skal eg aftur þig,
muna skal eg þorna þór,
þegar eg er orðinn stór.
Þessar vísur kvað Stefán brúð-
gumi oft við haldfærið sitt:
Matarhljóð i mínum steini meina
eg væri,
það eg glögt á honum heyri,
hann kemur með fisk úr leiri.
og þessa;
Litið síkkar sokkurinn,
seint verður hann búinn,
raula tekur rokkurinn,
rífast vinnuhjúin.
Vísa þessi var ort um vökuverk-
in í baðstofu föður míns:
Jónas brý'nir busana,
Baldvin rakar gæruna,
Kristin saumar keppina,
og kerling prjónar brókina. v
Sigurfíur llaldvinson.
Einsog skatan inneygður,
orkan glatast runni hringa;
ligg þú flatur laxmaður,
ljósaplatan Vopnfirðinga.
Daginn eftir færði hásetinn honum
skammavísu, en Þorst. svaraði
henni strax á þessa leið:
fljótur varð að fitja’ uppá,
fólsku harða trýnið,
vizkukvarða vék svo frá.
Vopnafjarðar svinið.
Braga Bjarni, ýsem Kr. Jónsson
orti um: “átján manna afl sem
ber”J og Jón Kémpa (MðsheitiJ,
gistu báðir nótt í Leiðarhöfn í
Vopnafirði; Þá orti Bjarni:
Ein á skipi Kémpan kná, ,
kannar sjóinn, sjóinn,
hartnær út i höfin blá
hann er róinn, róinn.
En þá var Kémpan að húsabaki.
Um Bjarna var þetta ort og
Sigurð bróðir hans:
Sigurður grátur, sá er kátur varla,
en bragarlundin Bjarna góð,
brtiggað getur stundum ljóð.
Á Vopnafirði var þetta einnig
ort.
Mæðu flúinn mótlætis,
maura grúinn dafnar.
Seglum búinn Sókrates,
Siglir nú til Hafnar.
Þegar vatnsmillur komu á gang
á Fróni, orti eitt skáldið gátu á
þessa leið, um þá fyrstu sem hann
sá:
Vinnukonu væna eg leit,
víst mér þótti furðu stðr,
KATES ERFI.
Kveðið fyrir Mrs. K. Guðmunds-
dóttir, sumarið 1905.
Hvort þér liki vel ei veit
veiga skorðin hreina.
Eftir þína kann eg, “Kate”
kveða stöku eina.
Bað mig vina liugar hlý
um hróður viðeigandi;
henni lýsa ljóðum í
líst mér nokkur vandi.
Prúðan vöxtinn hafði hún
hófa birna valin
skemtileg, á skrokkinn brún
skeiðaði Rauðár dalin*.
Fagurt gljáði fáksins á
fax og taglið prúða,
eins og tinna svört að sjá
sinn bar tignar skrúða.
Hræddist enga hættu “Kate”,
hetju móðinn bar hún,
engan sló hún eða beit,
afbragðs hryssa var hún.
Eg man þegar ung var "Kate”
aldrei mæðast náði,
gjörðist rétt í hófi heit,
hrós af öllum þáði.
Þjegar á brautum þrifleg rann
þurfti varla keiri.
Út úr nösum eldur brann
ef að komu fleiri.
Við alla blakka kepti “Kate”,
kraftgóð hafði lungu;
hún var ekki orðin heit
þá aðrir nærri sprungu.
Eins til vinnu ötul var
akra plægði stóra,
eins og þreytist ekki par
aldrei vildi slóra.
\'art oflof í ljóðum flyt.
lista skepnan fríða
manns því hafði meðal vit
mest er gjörði prýða.
Húsbónda oft hafði þó
harðan, fjörs um daga,
tryldri meðferð tók með ró
tjáði ekki að klaga.
Siðstu árin átti gott
örlög virtust hlýna,
eigandanum elsku vott
ætíð gjörði sýna.
Ógn vel fór urn aldna “Kate”
hjá eiganda síðasta,
hún var bæði frjáls og feit
á ferð hin líflegasta.
Sjúkdóms beigði kjörin “Kate"
er kemur flesta yfir,
full tvítug á feigðar reit
féll, en minning lifir.
Hófa dýr þú hefir mist
harma spor því gengur.
svona lífs mér virlíst víst
völt og auðnu fengur.
Berðu ei í sinni sorg
sumir menn því trúa
eftir dauðann að guðs borg
eigi skepnum snúa.
Þar vér sjáum hest og hund
heimsins eftir dægur
eldfjörgur um friðar grund
fljúgi skepnu sægur.
Þessu trúa víst eg vil
vart út skepnur deyi,
þeirra svífi sælu til
sál á dýrðar vegx.
Hafðu slíkt i huga þér:
að hana sjáir aftur
endurlífga alt þá fer
æðri heima kraftur.
Á færa betra veg eg veit
vart eg þarf að efa
erfi ljóðin eftir “Kate”
eg bið fyrirgefa.
Lcmgt að komið.
Víða berast Hallgerði bitlingar
og Lögbergi visur. Einna lengst
að munu þær komnar, er oss send-
ir frá Roslindale, Mass., í austan-
verðum Bandaríkjum, Iherra Jíón
Jónsson frá 1 Skaga í Dýrafirði.
Hann hefir verið sjómaður alla
ævi, en er nú tekinn að eldast,
og hættur svaðilförum og seztur í
helgan stein. Jón skrifar meðal
annars á þessa leið:
Afi minn og amma, Jón
Jónsson og Þórlaug Guð-
brandsdóttir bjuggu til dauðadags
á Skaga. Þórlaug var skynsöm
kona og vel hagmælt. í þann tíma
var flakkari þar að flækjast, sem
Hjálmar hét, alrnent kallaður
“Goggur”, og vildi helzt mjólk
hlaupna saman, svo fólkið gaf
honum kenningarnafn og nefndi
hann Hjálmar Hlaupsvelg. Amma
var aö búa hlaup til handa Hjálm-
ari, senx hafði farið út úr búrinu
á nxeðan; þá urðu henni ljóð af
munni;
Hvar er hann Hjálmar hlaup-
svelgur,
hafið þið nokkur séð ’ann?
Úr búrinu strauk hann, bölvaðurj
þeir buðu honixm heim að neðan!
Guðbrandur Jónsson föðurbróðir
minn, faðir Þórlaugar Guðbrands-
dóttur, konu Búa Jónssonar bróð-
ur míns sem býr við Winnipeg-
osis, var vel hagmæltur. Halldór
hét bóndi á Arnarnesi og varð
bráðkvaddur niilli Skaga og Birnu-
staða. féll á litla flöt, sem síðan er
nefnd Halldórsflöt. Guðbrandur
var á ferð með fleiri mönnum, og
einmitt þá hann steig uppá flötina,
kvað lxann;
Þp bana stundin berst að hvöt.
byltist nár á hauður;
þetta heitir Halldórs flöt
því hérna lá ’ann dauður.
GAMAN OG GRŒSKA.
Núna, þegar mest er talað og
ritað um gamanleik stúdenta, rifj-
uðust upp fyrir mér orð úr bréfi
dr. Jóns Bjarnasonar, er hann rit-
ar mér í vetur:
“Ferðasaga Dufferins finst mér
frábærlega skemtileg; þar birtist
hinn írski “húmor” í algleymingi.
Þiað orð veröur ekki þýtt á vora
tungu, því íslenzkur húmor er
ekki til, og hefir naumast nokkru
sinni til verið. Sarkastískir gpct-
um vér íslendingar verið, en húm-
oriskir ekki.”
Eg maldaði eitthvað í móinn í
næsta bréfi. Fanst mér eg geta
bynt á húnor í Grettlu. Undar-
legt líka, ef ekkert af keltneskri
gaman-gletni væri í íslenzka blóð-
ið runnið. —
Eitt er víst, vér höfum alla daga
verið níðskældnir, leikir sem lærð-
ir. Það styrkir mál séra Jóns:
Gamanið verður græska. Kýmn-
in verður að háði fyndnin nöpur
og beisk. Þetta er oss líka eign-
að með gríska orðinu, sem mér
skilst að eigi þá uppruna-merking
að holdrífa — glefsa.
^JARKET pj[OTEL|
Við sölutorgið og City Hall |
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL. 1
Coast Lumber
Yards Ltd.
185 Lombard St. Tals. M.765
Sérstakir Talsímar
fyrir hvert yard.
LUMBER
YARDS:
1. St. Boniface . . M. 765
eftir sex og á helgidögum
2. McPhilip St. . . M. 766
3. St. James . . . M. 767
Aðalskrifstofa . . . M- 768
Fluttur!
Vegna þess að verkstæð-
ið sem eg hef haft að
undanförnu er orðið mér
ónóg, hef eg orðið að fá
mér stærra og betra pláss
sem er rétt fyrir norðan
William, á Sherbrooke.
Þetta vil eg biðja við-
skiftamenn mína að at-
huga.
G.L.STEPHENSON
‘‘ The Plumber ”
Talsími Garry 2154
885 Sherbrook St., W’peg.
Grísku orðin sarkasmi og sarkas-
tiskur geta aldrei komið inn í ís-
lenzkt mál, en þetta fóþýðanlega
latinuorð “humor” verðum vér
líklega að leiða i kór. En hvað
um það, þá væri gaman að fleiri
en færri vildu eftir því grafast og
um það rita, hvað mikið vér höf-
unx af þeim eiginleika í þjóðarfari
voru, og eins hve gott væri að
honum að hlúa.
Skamt er oft milli gamans og ■
græsku, sýnist sitt tíðast hverjum .
um mörkin, og sjaldnast kann sá
um að dæma er sjálfur verður fyr-
ir glettninni.
Ekki er hér dæmt unx gaman- >
leikinn “í grænunx sjó”. Hvorki
heyrt hann né séð. En út af
leiknunx og umtali um hann var
minst á þessa merku ásökun, að
gamanið verði grárra hjá oss en
gengur og gerist hjá öðrum sið-
uðunx þjóðum. Er hún sönn ? Og
hvað veldur þá ef svo er?
Þjað er, annars vandfarið með i
að kveða niður gamanið, þó að
græska fylgi. Svo mikil heilsubót
er í hlátrinum. Getur orðið enn
meiri félagsskemd að bæla niður
nxeð valdi alt það sem þykir ill-
vigt og nærgöngult.
Töluvert vafamál finst mér það
og, hvort laga og lögreglu-valdið
megi beita heftingar og þvingunar
og refsingarvaldi gegn öðru í ræðu
og riti en því, sem beint leiðir til
illra og ólöglegra verka. Hitt
verður að sækjast og verjast and-
legunx vopnum.
Því vil eg og við bæta, að sá er
í skjóli einhvem lagabókstafs fær
lögreglubann gegn birting eða sýn-
ing ádeilu og árása, hefir með því
kosið sér lögreglu-bareflið að
vopni, og andlega vopnið, ritfjöð-
urin létta og mjúka, fer ekki í því
máli vel í hendi hans.
Af sömu rót er það ruhnið, að
vart gæti eg hugsað mér að það
væri nokkru sinni réttmætt að
beita refsilögum við “afbrot gegn
trúarbrögðum”. Þau eru bezt
varin án hegningarlaga.
Eitt mætti enn athuga, að í
hlægileik verða svo margir utn
gamanið og græskuna. Listamað-
urinn er einn um skopmyndina.
Leikendur leggja allir til frá sjálf-
um sér. Leikandi fær því nokk-
urn hluta vegs og vanda. Hver
sem hlut tekur í slíkum leik verður
að gera það upp við sig, hvort
græs/kan ber ekki gamanið ofur-
liða, og hvort hæfir hans stefnu
og starfi. Það er svo þýðingar-
mikið í lífinu að' vita sínu viti og
vilja sínum vilja, og neita og játa,
ekki í félagi, heldur hver á sína
eigin ábyrgð.
—Nýtt Kirkjublað.
ALLAN LINE
Konungleg Póstgufuskip
VETRAR-FERDIR
Frá St. John og Halifax Frá Portland
til til
Liverpool og Glasgow Glasgow
FARGJOLD
A FYKSTA FARRtMI........$80.00 og upp
A ÖÖRU FARRÍMI..............$47.50
A pRIÐJA F ARRÝMI............$31.25
Fargjald frá fslandi
(Emigration rate)
Fyrir 12 ára og eldri............ $56.1®
“ 5 til 12 ára................ 28.05
“ 2 til 5 ára................. 18,95
“ 1 til 2 ára................. 13-55
“ börn á 1. ári................ 2.70
Allar frekari upplýsingar um gufuskipaferðirnar, far
bréf og fargjöld gefur umboðsmaður vor H. S. BARDAL
horni Sherbrooke og Elgin, Winnipeg, sem annast um far-
gjalda sendingar til íslands fyrir(þá sem til hans leita.
W. R. ALLAN
364 Maln St., Winnipeg. ASalumboðsmaður Testanlands.
LUMBER
SA8I1, DOOR8, MOILDING,
CEMCNT og II ARDWALL PLA8TER
Alt sem til bygginga útheimtist.
National Supply Co.
Horni McPhilips og Notre Dame Ave.
Talsímar: Garry 3556 I WINNÍPEG
The Birds Hill 1
Búa til múrstein til prýði utan á hús.
Litaður eftir því sem hver vill hafa.
Skrifstofa og verksmiðja á
horni Arlington og Elgin
WINNIPEG, - - . MANITOBA
D. D. Wood, Manager
Fón Garry 424 og 3842 * Hver múrstemn pressaður
Domínion Hotel
523 Main St. Winnipeg
Björn B. Halldórsson, eigandi
P. S. Anderson, veitingam.
Bifreið fyrir gesti
Sími Main 1131. Dagsfæði $1.25
Engan eld þarf að
kynda
fc>ann dag sem lín er strokið, ef raf-
magnsjárn er notað. Fáið yður eitt,
Þarvið sparast eldiviður, eldhúsið
helzt svalt. og miklu betur gengur
að strjúka línið heldur en með vana-
legu járni.
GAS STOVE DEP’T
WINNIPEG ELECTRIC RAILWAY CO.
322 Main St. Phont; M. 2522
Thorkillii-sjóður.
Ráðherra Björn Jónsson skipaði
í Febrúar 1911 nefnd til að íhuga
skipulagsskrá hins mikla gjafa-
sjóðs Jóns rektors Þorkelssonar,
með það fyrir augunx að fénu yrði
varið nær tilgangi og vilja gefand-
ans, en verið hefir nú um langa
hríð. Sjóðurinn verið útsvarslétt-
ir fyrir hina efnameiri. Og er
víðar misfarið svo með guðsþakka-
fé.
Nefndin er á einu máli um það,
að skylt væri, að vilja gefandans,
að koma á fót myndarlegri upp-
eldisstofnun til munns og handa
fyrir börn úr Kjalarnesþingi, sem
við bágust kjör ættu annars að
búa. En töluvert þarf sjóðurinn
enn að aukast til þess að stofnunin
komist á fót og geti borið sig
styrklaust. Bezt leist nefndar-
mönnum á prestsetrið Garða á
Álftanesi, og gert þá ráð fyrir að
prestur flytji í Hafnarfjörð og
þar konxi kirkja. Mætti sennilega
breyta hinni stóru og stæðilegu
Garðakirkju í íbúðarhús fyrir
stofnunina. Lagði nefndin til að
upp legðist árlega nú um hríð
meiri hluti vaxtanna, unz fcert
þætti að koma stofnuninni upp.
Nokkru fé sé þó varið árlega til
meðgjafa með fáeinum börnum á
völdum stöðum, til þess að sjóð-
urinn sé þó ekki með öllu óstarf-
andi. Börnin séu tekin til fóst-
urs ekki eldri en tveggja ára,
1 helzt sem allra yngst, og uppeldinu
lokið er þau eru fullra 16 ára.
Minnisvarði Jóns Sigurðssonar.
Væntanleg mun bráðum skila-
grein í prentuðunx ritling yfir sam-
skotin og meðferð þeirra. Alls
námu sainskotin um 23 þús. kr.,
af því iox/2 þús frá löndum vestra
og tæp 12 þús. hér heima, 849 kr.
frá Höfn. Gefendur í Vestur-
lieinxi rúml. 6 þús., hér heima um
16 þús., sem taldir eru, en munu
vera fleiri. Afgangur er nú hátt
á 2. þús. En eftir er kostnaður
við ritlinginn, og þurfi að girða
hólinn um standmyndina. Ekki
þurfti að taka neitt á eldra sam-
skotafénu, væntanl. unx 5 þús. kr.,
sem þeir hafa hönd yfir, er enn
lifa frá nefndinni 1880, þeir
Trj-ggvi bankastjóri Gunnarsson
og prófessor B. M. Olsen.
—Nýtt Kirkjublað.
— Hjúskapur stendur til milli
sonar landstjóra vors, lxertogans af
Connaught og dóttur hertogans af
Fife; hún er dótturdóttir Jtátvarð-
ar 7., og stórauöug.
Herra Guðm. ísberg frá Dog
Creek var á ferð í fyrri viku á leið
heim til sin, frá Nýja íslandi.
Honunx leizt vel á Ginxli bæ og
þykir miklar framfarir hafa orðið
þar síðan í fyrra, einkanlega í
húsabyggingum. Blómlegastur
alls jarðargróða innan bæjar tak-
marka er þar, að sögn hans, “fox
tail”, þaö gras orðið vel útbreitt
og von á meiri útbreiðslu þar næsta
ár, ef að vonum lætur. Mr. Is-
berg skemti sér vel á Gimli og bið-
ur Lögberg að flytja bæjax-biium
kærar þakkir fyrir viðtökumar.