Lögberg - 04.12.1913, Síða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 4. Desember 1913.
Fátæki ráðsmaðurinn.
Saga eftir
OCTAVE FEULLET.
Þessar ömurlegu hugrenningar uröu því þung-
bærari, sem l'engra leiö, og reyndi eg að leita mér hug-
hreystingar hjá minni gömlu vinkonu, ungfrú de
Porhoét.
Henni var ökunnugt um hvaö mér bjó í brjósti,
eöa lét svo' aö minsta kosti, en i tilsvörum sínum fór
hún, ef til vill án þess aö gera sér grein fyrir, sinni
mjúku konuhönd um blæðandi sár hjarta mins. Þessi
gamla kona virtist vera ímynd samúðar og rósemi, og
af því aö hún sýnd:st lifa í æðra hugarheimi, en jx>rri
manna, fanst mér streyma frá henni traust og sál-
arþróttur, sem verkaði friðandi á mínar æstu tilfinn-
ingar.
Með blýant í hönd sat eg tímum saman við upp-
dráttabók mína og byrgði mig þannig inni i kirkjunni
gömlu konunnar, svo að eg gleymdi þá stundina sorg-
um minum og raunum.
Eg svo fór eg á hverjum degi á fund gömlu kon-
unnar í öðru skyni, en að afla mér hughreystingar.
Eg vildi ekki að hún yrði vör við áhugaleysi hjá mér
að þvi er málaferli hennar snerti, svo að eg hélt áfram
að rannsaka skjalasafn hennar með sömu nákvæmni,
eins og eg hafði gert.
Eg fann i safni: þesfeu nýjar og nýjar frásagnir
ættar okkar og lýsingar á siðum og háttum fyrri tíma,
sem mér þótti gaman að, og það svo mjög, að hug-
urinn festist 1 bili við hið umliðna og harmar mínir
urðu léttbærari.
Þrautseigja mín hér um varð til þae:ss, að hugsjónir
ungfrú Porhoét fyrntust ekki; hún sýndi mér og frá-
bæra þakklátsemi, meiri heldur en eg átti skilið; því
að mér var þessi fyrirhöfn ekki annað, ;en til af-
þreyingar í raunum mínum.
Þvi nær sem dró brúðkaupsdeginum, dvinaði sú
ákafa kæti. er ungfrú Margrét hafði látið á sér sjá,
eftir að alt var fastráðið um ráðahag hennar, oghún
varð að minsta kosti öðru hvoru þunglyndisleg eða
lét á sér sjá deyfðarlegt kæruleysi.
Eg varð jafnvel var við það einusinni eða tvisvar,
að hún einblindi á mig ráðaleysislega og vandræða-
lega.
Frú Laroque léit einnig til min með óró og
kvíðafullum svip, eins og hún vildi spyrja mig ein-
hvers, en kæmi sér þó ekki að því.
í fyrra dag vildi svo til, qð eg var staddur einn
inni hjá frú Laroque, þvi að ungfrú Helouin hafði
verið send fram með einhver skilaboð; alt í einu"vari5
okkur báðum þá orðfall, rétt eins og við hefðum tekið
okkur saman um að þagna, en samtalið hafði þó verið
allfjörugt áður en ungfrú Helouin fór.
Eftir að við höfðum þagað stundarkorn, þagði frú
Laroíjue með önuglegum drýgindum.
— Þér kjósið hálfkynlega trúnaðarmenn yðar,
herra Ódiot.
—'Trúnaðarmenn mína, frú mín góð? Eg veit
ekki við hvað þér eigið. Að undantekinni ungfrú
Porhoét, hefi eg ekki gert neina manneskju hér að
trúnaðarmanni minum.
Eg væri. fús til að trúa þvi .... og eg trúi því
.... en það er engan veginn fullnægjandi! . .. .
í sömu sv:fum kom þá ungfrú Helouin aftur inn
og sleit þá samtali okkar.
Daginn eftir — í gær — hafði eg farið burt úr
höllinni snemma morguns, til að lita eftir viðarhöggi
í skógum nokkrum þar i grendinni.
Klukkan 4 snéri eg aftur heimleiðis, og rakst þá
við snöggan bug á veginum alt í einu á ungfrú Mar-
grétu.
Hún kom þar riðandi einsömul.
Eg ætlaði að heilsa henni virðulega og halda svo
áfram, en J)á stöðvaði hún hest sinn.
— En hvað þetta haustveður er yndislega gott,
herra Ódíot, sagði hún.
— Já, alveg ljómandi! Og þér eruð að ríða úti
yður til skemtunar, ungfrú?
— Já, eg er að nota þær frelsisstundir, sem eg
á enn eftir, eins og þér sjáið, og eg misbrúka þær
líka, Jivi að eg er hér í hálfgerðum vandræðum út
af þvi að vera stödd hér ein .... fólkið heima þurfti
að láta Alain gera eitthvað .... og aumingja Merwin
minn er haltur .... þér viljið víst ekki slást í förina
með mér?
— Jú, með mestu ánægju. Hvert ætlið }>ér
ungfrú?
— Mér hafði komið til hugar að riða yfir að
Elfarturninum.
L'm leið benti hún með svipu sinm á meðalháan
fjallsihnúk, sem lá hægra megin vegarins.
— Þér hafið víst aldrei, eftir því sem mér er
kunnugt, farið þá leið, sagði hún.
— Nei, það held eg ekki, mig hefir oft langað
til þess, en eg veit varla hvernig á þv'i stendur, að
aldrei hefir orðið neitt úr því.
— Jæja, þá er einmitt vel til fallið að við förum
þangað í dag, en nú er orðið býsna framorSið, svo að
við verðum að flýta okkur.
Eg snéri hesti minum við, og við lögðum af stað
og hleyptum á spnett.
Eftir að við vorum komin af stað, tók eg að
reyna að gera mér grein fyrir þessu uppátæki, er aug-
sýnilega var af yfirlögðu ráði gert.
Mér fór að koma til hugar þegar frá leið, og við
nánari ihugun þá hefði hún tekið að verða veiktrúaðri
á róg þann, er borinn hafði verið milli hennar og mín.
Hún var visast farin að efast um sannleiksgildi
frásagnir ungfrú Helouin, og hún hafði því nær sem
færi gæfist hugsað sér að gefa mér einhverskonar
uppreisn, því að hún fann að eg átti það skilið.
Af því að hugurinn var fullur af þessum ímynd-
unum, hirti eg sára lítið um það, hvert við færum.
Oft hafði eg heyrt minst á Elfar-tuminn, eftir
að eg kom i þjónuistu "þeirra mæðgna. Hann var ein
þeirra fommenja, er einna mest þótti til koma þar í
grend, og eg hafði aldrei farið svo eftir veginum, sem
liggur hjá Rennes og Josselin, niður til strandar, að
mér ékki yrði starsýnt á hina feikna-miklu turn-súlu,
er sást J>aðan gnæfa við himin á víðáttu-mikilli heið-
inni; en alt til }>essa tima hafði mér ekki veizt tóm
til að fara og skoða hana nákvæmlega.
Við hægðum reiðina, meðan við vorum að fara
i gegnum þorpið Elfi, en yfir því hvildi einkennilegur
miðalda-svipur. Lág húsin og dökkmáluð eru með
sama sniði eins og þau voru fyrir fimm eða sex öld-
um.
Margur mun vist imynda sér, að hann sé staddur
í draumaheimi, er honum verður litið inn um vind-
augu i húsveggjunum, er vírnet eru fyrir, og sér þar
glitta í kvenfólk spinnandi á rokka, í glorulegum bún-
ingi og talandi á undarlegar tungur og óskiljanlegar.
Mörgum dettur víst i hug, er slíkt sér, að þessar
eitikennilega búnu manneskjur i hálfrökkrinu, séu
vofur, sem gengið Iiafi úr gröfum sínum, tíl að leika
einhverja söguþætti frá löngu liðnum öldum, að ein-
um einasta áhorfanda ásjáandi. Við J>á hugsun er
eins og farg leggist á mann, og verður sú tilfinning
enn þá áhrifameiri, sakir tómleikans og þagnarinnar
í J>eirri einu götu, sem til er i þorpinu, þar sem alt
vitnar um grafarinnar þögn.
Þegar við vorum komin gegnum Elfar-þorpið,
snérum við á veg, er lá upp eftir gróðurlausri hlíð.
Þaðan máttum við gerla sjá hinn geysimikla stein-
turn, sem gnæfði uppi á skógivaxinni hæð, beint fram
undan okkur, en var þó enn æði langt burtu..
Sléttlendri hæðinni, sem við riðum eftir, hallaði
niður að mýrlægum engiteigum, er umluktir voru
þéttum kjarrskógum.
Þegar við vorum komin yfir að þessum kjarr-
skógi, lá leið okkar eftir mjóum og ósléttum vegi, er
sennilega hafði oft dunið á miðöldunum, undir hóf-
um þungstigra hesta, er báru eftir honum brynjaða
riddara.
Um stund sáum við ekki til turnsins, og eg var i
óvissu um, hvar hann mundi vera, þangað til alt i
einu, að það virtjist, eins og honum hefði verið lyft
upp með töfra-sprota, og gnæfði turninn fyrir okkur,
upp úr }>éttu Iaufguðu limi trjánna.
Turn þessi er ekki rofhrúga fornrar stórbygging-
ar. Hann er enn jafnhár eins og hann var í önd-
verðu, hér um bil hundrað fet, og vegna þess hvað
undirstöðurnar og neðstu grjótlögin eru ójöfn og
óregluleg, virðist turninn til að ’sjá, eins og feikna-
mikill granit-drangi, sem nýskeð hafði verið höggv-
inn með hvössum meitlum.
Það var varla hægt að hugsa sér neitt byggingar-
snúði áhrifameira, stórfengilegra, en }>ó þungbúnara,
heldur en þessa gömlu borg, sem stóð þarna lengst
úti í skógi, tignarleg í sínum einstæðingsskap, og treg
til að láta undan tönn tímans. Djúp borgardiki liggja
umhverfis hana, og vaxa upp úr þeim tré í skjóli
múrveggjanna, en trjátopparnir ná þó varla upp að
neðstu gluggagötunum. Þessi stórfengilegi jurta-
gróður. sem nálega byrgir bygginguna að neðanverðu,
1 gerir turninn enn þá æfintýralegri ásýndum.
Maður sem staddur er úti '1 eyðiskógi og sér alt
í einu þenna merkilega turn, getur varla að því gert,
þó honum fljúgi í hug munnmæli um hallarturna í
þjóðspgunum gömlu, þar sem sagt var frá konungs-
| dætrum í álögum, er svæfu inni 1 tuminum svo öld-
um skifti.
Eftir að eg hafði vakið máls á þessu við ungfrú
Margrétu, mælti hún;
— Eg hefi aldrei séð turninn nema að utan, en
ef yður langar til að leysa konungsdótturina úr
álögum, þá skulum við koma inn. Eg veit ekki betur,
en að hér einhversstaðar i grendinni búi fólk, sem
hefir lykil að turninum. Við skulum binda hesltana
okkar og vita hvers við verðurn vísari.
Þvinæst settum við hestana í dálitla rétt, sem
var skamt frá turninum, og svo skildum við ungfrú
Margrét sem snöggvast, meðan við vorum að leita
að fólki, sem lánað gæti okkur lykil. En við fundum
engan og þótti það i meira lagi leiðinlegt.
• En löngun okkar til að sjá turninn að innanverðu
óx því meir, sem það var meiri erfiðle:kum bundið,
og við gengum upp á von og óvon, yfir mjóu tré-
brúna, sem lá yfir síkisgröfina.
Þegar við komum nær, urðum við heldur en ekki
fegin, er víð sáum að dyrnar rambyggilegu voru opn-
ar. Við þurftum þá ekki annað en ýta á hurðina, til
að komast inn í þröngt og dimt herbergi fult af múr-
grjóti, og hefir þarna að líkindum verið varðstofa á
fyrri tiinum.
Úr þessu herbergi komum við inn I hringmynd-
aðan sal; hangdi þar yfir arni skjaldmerki frá kross-
ferðatímunum.
A salnum var einn stór gluggi og uppi yfir hon-
um kross, höggvinn í steinsylluna. Næg birta var í
sjálfum salnum, en skuggsýnt i hinum háu hvelfing-
um uppi yfir honum.
Þegar við komum inn i salinn, flaug fuglahóp-
ur upp við hávaðann og þeytti yfir okkur miklu
ryki ofan úr lofthvelfingunum.
Við fórum upp á granít-bekkina við gluggana og
gátum þaðan séð yfir síkis-grafimar og nokkuð af
leifum borgarmúranna, sem voru býsna hrörlegir.
Svo héldum við af stað upp eftir turninum. Eg
var á undan, og ungfrú Margrét fylgdi mér rösklega
eftir, þó að henni væri örðugra um gönguna vegra
sliðra reiðpilsanna, sem hún var í.
Dökk rökkurmóða hafði lagst yfir krónur trjánna
laugaðar í haustsins dýrðlega, rauðbleika litljóma, og
þaðan teygðist móðan yfir dökk fenin, grænar og
gróðurmiklar engjarnar og háa hálsa, er á sló lyf-
rauðum bjarma i fjarlægðinni.
Og meðan við vorum að horfa á þetta fagra og
víðáttumikla landslag, færðist aftanfriður og rósiemi
yfir sálir okkar og þunglyndiskent ofurmagn einver-
unnar lagðist yfir okkur e;ins og töfrahöfgi.
Þessa stund mættust hjörtu okkar í sameigin-
legri aðdáun yfir dýrð náttúrunnar, og sálir okkar
urðu gagnteknar af heilögum fjálgleik; en þessi stund
var og sennilega hin síðasta, er mér mundi auðnast
að vera einum samvistum með konunni, sem eg elsk-
aði, og þessvegna reyndi eg að halda í þessa stund
með ástríðukappi, sem varð mér mikið sársaukaefni.
Mér er ókunnugt um, hversu ungfrú Margrétu
var innanbrjósts. Hún sat út við brjóstriðið og starði
út i f jarlægðarmóðuna, en eg heyrði að hún dró and-
ann ótt og titt.
— Ómögulegt er mér að se-gja, hve lengi við sátum
þarna; en þegar þokan tók að þéttast yfir flatlendum
engjunum og siðusttu skuggarnir voru að hverfa við
sjóndeildarhringinn, stóð ungfrá Margrét upp.
— Nú skulúm við fara, sagði hún hálf-hátt, rétt
eins og tjald værf nýfallið í einhverjum undrafögr-
um sjónleik, —^ nvi er alt búið!"
Hún fór að ganga niður stigann og eg á eftir.
En þegar við komum að úti dyrunum, brá okkur
heldur en ekki i brún, er við bundum þær lokaðar.
Maðurinn, sem leit eftir turninum, hafði líklega
ekki orðið ferða okkar var, og lokað turninmn, meðan
við vorum upp á hápallinum!
Fyrst gerðum við ekki annað en hfcja að þessu
og töldum okkur lokuð I töfrahöll, en eg gerði all-
vasklega tilraun til að koma okkur úr álögunum. En
slagbrandurinn, sem hélt hurðinni fastri, var svo rikur
í, aö mér tókst ekki að hnika honum minstu vitund.
Svo tók eg að reyna að fást við hurðina sjálfa,
en hvorki vildu rammgerðar hjarirnar né járnslegin
eikarborðin láta undan.
Þá tók eg stóra steina úr grjóthrúgunni niðri og
eindengdi þeim á hurðina; verkanirnar urðu ekki aðr-
ar en þær, að smá-ateinar losnuðu úr loftinu uppi
yfir okkur og hrundu niður yfir okkur.
Ungfrú Margrét sá, að þessar tilraunir mínar til
að komast úr, voru bæði gagnslausar og hættulegar.
Jíg hljóp þá út að glugganum og kallaði á hjálp, eins
hátt eins og eg gat, en enginn tók undir. í fullar
tuttugu mínútur héít eg áfram að kalla, með stuttu
millibili, en alt varð það árangurslaust.
Við reyndum að kanna turninn að innan og
leita að öðrum dyrum; en að utidanteknum einum,
sem múrað hafði verið upp í og hinym háa glugga,
sem var þrjátiu fetum ofar en díkið, gátum við eng-
an annan útgang fundið.
En nú var komið kveld, og rökkrið hjúpaði turn-
inn dökkri slæðu1; éinn tunglskinsgeisli skauzt inn um
glugga-opið og féll skáhalt á steinriðið.
Ungfrú Margrétu fór smám saman að lítast ver
á og svaraði ekki nema öðru hvoru ágizkunum þeim,
er eg kom með til að gera hana rólegri.
Hún sat hræringarlaus i myrkrinu, en eg sat í
gluggakistunni, sem tunglið lý'sti upp og kallaði við
og við á hjálp.
En ef satt skal segja, fann eg til ósegjanlegs
fagnaðar, er eg sá, að tilraunir mínar báru engan
árangur. Sú óvænta ósk rættist mér, sem allir ást-
fangnir karlmenn undantekningarlaust bera í brjósti:
að vera lokaður aléinn inni á afviknum stað, með
þeirri konu sem maður elskar.
Lengi, lengi vorum við, hún og eg, einu lifandi
verurnar i öllum heimi, einu verurnar sem til voru,
fanst mér.
Eg fór að hugsa um pll þau tákni ástúðlegrar
verndar og tillætissamrar virðingar, er mér veiittist nú
færi og heimild til að sýna henni; eg fór að leggja
það niður fyrir mér, hvernig eg skyldi fara að draga
úr kvíða hennar, telja kjark í hana, og vaka yfir henni
sofandi.
Eg fann til fagnaöarríks hugboðs um, að þó að
mér tækist ekki á þesisu haustkveldi að öðlast ást þess-
arar yndislegu, ungu stúlku, þá gæti eg þó að minsta
kosti áunnið mér óbifanlegt traust og tiltrú hjá henni.
En meðan eg var sem fangaður af þessum eig-
ingjörnu ílnigunum, og feginleikurinn sást víst ótvírætt
á mér, var eg skyndilega ónáðaður við loftkastalá-
smíð mína, af þessu ávarpi, sem beint var að mér
með rólegri en gremjuþrunginni röddu:
— Hafa margir ódrengir verið i ætt yðar á und-
an yður, de Champcey markis?
Eg rétti mig upp, en hné aftur niður í glugga-
kisíuna, og gat þaðan óljóst séð, hvar ungfrá Mar-
grét sat i myrkrinu.
Alt í einu flaug óttaleg hugsun gegnum huga
minn: skyldi hún alt í einu hafa orðið brjáluð af
hræðslu og hugstríði.
— Margrét! hrópaði eg, án þess að gera mér
grein fyrir hvað eg sagði.
Þegar hún heyrði mig ávarpa sig þannig, óx
reiði hennar og gremja enn meir.
— En hvað þetta getur verið andstyggilegt! svi-
virðilegt og frámunalega lítilmannlegt! hrópaði hún.
Nú fór mig að óra fyrir þvi, hvað hún var að
fara; eg gekk niður eitt stigaþrepið og spurði:
— Við hvað eigið þér, ungfrú?
— Það eruð þér, svaraði hún með hamslausri
gremju, sem hafið mútað umsjónarmanninum héma, j
til að loka okkur inni í þessum afskekta turn;! Á
morgun er sama sem úti um mig .... eg er þá sví-
virt í augum almennings .... og eg get þá ekki gifst j
neinum öðrum en yður! Þetta hafið þér ætlað yður!
Hafið nú kjark i yður til að kannast við það! En
yður skal ekki verða kápan úr því klæðinu, þvi lofa
eg yður og það skal eg efna!
Þér þekkið m’g þá illa, ef þér getið ekki g:zkað
á, að»eg kýs svívirðing, klausturvist — já, jafnvel
heldur dauða, en að lítillækka mig svo, að eg játaðiist
yður, .... játi því, að bindast yður æfilöngu bandi!
En jafnvel þó að þetta þrælslega bragð yðar hefði
hepnast, jafnvel þó að eg hefði verið syo þreklitil,
að eg hefði látið undarn og gifst yður — sem aldrei
getur komið til mála og aldrei skal verða — þá veit
eg, að það var auður minn, sem hratt yður fram til
að vinna þetta níðingsverk!
Hvaða maður eruð þér?
Af hvaða þorparakyni getið þér verið kominn,
sem gerið yður að góðu að afla yður fjár og eigin-
konu, með þessu varmensku-tiltæki ?
Þér ættuð að vera mér þakklátur, herra ódíót,
fyrir það, að eg læt ekki að óskum yðar, þvi að þér
munduð hafa iðrast þess beisiklega. Ef illmælgi al-
mennings þrengdi svo að mér, að eg fleygði mér í
fang yðar, mundi eg sýna yður svo megna fyrirlitn-
ing, að þér munduö alveg bugast fyrir henni. Þvi
skal eg lofa yður! Og þó að hjarta yðar væri jafn-
ha'rt og tilfinningarlauslt og grjótveggimir hérna um-
hverfis okkur, skyldi eg samt láta yður komast við —
láta yður gráta blóðugum tárum!"
— Ungfrú góð, sagði eg svo rólega, sem mér var
auðið; eg vil biðja yður af alhuga að reyna að átta
yður! Þér móðgið mig með yðar ósvifnu orðum.
Gætið að hvað þér eruð að segja..........Grunsemd
yðar er ekki bygð á nokkurri minstu röksemd.
Eg hefi ekkert færi haft til að framkvæma þann
glæp, sem þér sakið m’g um, og þó að eg hefði getað
það, og þó að eg hefði haft kjark til þess, hefi eg
aldrei gefið h.ið minsta tilefni til þess að þér ætlið
mér s'líka varmensku.
— Jú, alt sem eg veit um yður, styrkir mig ein-
mitt í þeirrf trá, hrópaði hún og sló frá sér með svip-
unni. Og mér þykir vænt um að hafa nú loksins
sagt yður, hvað mig hefir lengi grunað um yður.
Hversvegna hafið þér troðið yður inn á heimili
okkar undir fölsku nafni og tekið þar að yður stöðu,
sem yöur hæfðji engan veg:nn? .... Við mæðgurnar
bjuggum þar rólegar og ánægðar áður en þér komuð,
en með yður kom, órósemi, sundurlyndi og áhyggjur,
sem við höfðum aldrei orðið varar við áður.
í því skyni að rétta við fjárhag yðar, hafið þér-
með fevísi rænt trúnaði okkar .... Þér hafið rænt
okkur friði .... þé'r hafið leikið með hreinustu, helg-
ustu og beztu tilfinningar okkar .... Þér haf.ið í
miskunnarleysi traðkað á þeim og gert okkur að
ólánsmanneskjum.
Þetta hafið }>ér gert, eða reynt að gera, sem fy'rir
sama kemur!
Dr.R. L. HURST,
Member of Royal Coll. of Sargeona
Eng., útskrifaður af Royal College of
Physicians, London. Sérfræðingur í
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum. —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Portage
Ave. (á móti Eaton’sj. Tals. M. 814.
Tími til viðtals, 10-12, 3-5, 7-9.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
íslenzkir lógfræOinejar,
Skrifstofa:— Room 8n McArthur
Building, Portage Avenue
Áritun : P. O. Box 1058.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
ÓLAFUR LÁRUSSON
..°s
BJORN PÁLSSON
YFIRDÖMSLÖGMENN
Annast IögFæðisstörf á Islandi fyrir
Vestur-Islendinga. Otvega jarðir og
nús. Spyrjið Lögberg um okkur.
Reykjavik, . Iceland
P. O. Box A 41
Bettes Co.
Peninvar lánaðir um stuttan eða
langan tíma. Mortgages og Agree-
ments keypt. Eldsvoða ábyrgð.
333 Main Street
J. J. BILDFELL
FASTEIGn asali
Hoom 520 Union bank
TEL. 2685
Selur hús og lóðir og annast
alt þar aOlútandi. Peningalán
Tals. Sher.2022
R. HOLDEN
Nýjar og rúkaðar Saumavélar.
Singer, White, Williams, Raymond, New
Home,Domestic,Standard,Wheeler&Wilson
580 Ellice Ave., við Sherbr. St. Winnipeg
HOLDEN KEALTY Co.
Bújarðir og Bæjarlóðir keyptar
se dar og teknar í skiftum.
580 Ellice Ave. Talsími Sher. 2022
Rétt við Sherbrooke St. Opið á kveldin
FRANK GUY R. HOLDEN
Sölumenn óskast
til að selja fyrirtaks land í ekrutali,
til ga ðan ats ræktunar. Landið er
nálægt Transcona, hinu mikla iðn-
óðarbóli.
Jarðvegur er svartur svörður á leir.
L* kert illgresi.
Mikill ágóði í vændum, bæði fyr-
ir þann s m kaupir og fyrir sölu-
mann.
Verð $385.00 ekran
$20 niður og $10 á mánuði, eða með
þeim kjörum; sem um semur.
J. A. Kent & Co. Ltd.
Fas eignasalar
803 Confet eration Life Bldg.,
Winnipeg, Man.
HERBERGI. — Til leigu tvö
uppbúin herbergi á lofti og sömu-
leiðis framstofa niðri tóm. Upp-
lýsingar að 631 Victor St. hjá
ieigjanda, Mrs. Lovísu Benson.
Lögbergs-sögur
FÁST GE FINS MFÐ ÞVÍ
AÐ GFRAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI
Dr. B. J. BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
Telephoke garry 380
Officb-Tímar: 2-^3 og 7—8 e. h.
Heimili: 776 V ctorSt.
Telbphone GARRY 381
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJORN&ON
Office: Cor, Sherbrooke & William
Tklephonei garry 3iíw
Office tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Heimi i: Ste 1 KENWOOD AP'T’S.
Maryland Street
XEI.EPHOISIEI garry T63
Winnipeg, Man.
Dr. A. Blondal,
806 Victor St.,
á horni Notre Dame Avenue
Talsími Garry 1156
Heima kl. 2 til 4 og 7 til 8 e. K.
Vér leggjum sérstaka áherzlu fl. aO
selja meSöl oftir forskriptum lækna,
Hin beztu metSöl, sem hœgt er aS fft,
eru notuS eingöngu. pegar fér komií
meS forskriptina tll vor, meglð þéi
vera viss um aS fá rétt þaS sem lækn-
irinn tekur til.
COHCLEUGH & CO.
Notre Dame Ave. og Sherbrooke St.
Phone. Garry 2690 og 2691.
Giftingaleyflsbréf seld.
Dr. W. J. MacTAVISH
Office 724J .S'argent Ave.
Telephone -Sherbr. 940.
I 10-12 f. m.
Office tfmar 3-5 e m
( 7-9 e. m.
— Heimili 467 Toronto Street —
WINNIPEG
TELEPHONE Sherbr. 432.
Dr. R. M. Best
Kvenna og barna læknir
Skrifstofa: Union Ðank,
horni Sherbrooke og Sargent
Tímar: 3—5 og 7—8.
Heimili: 605 Skerbrooke Street
Tals. Garry 4861
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave 8t
Suite 313. Tals. main 5302.
^ Dr. Raymond Brown,
í Sérfræöingur í augna-eyra-nef- og
háls-sjúkdómum.
í 326 Somerset Bldg.
< Talsími 7262
jl Cor. Donald & FortageAve.
Heima kl. io—12 og 3—5
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST.
seíur líkkistur og annast
Jm útJarir. Allur útbúO'
a3ur sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvarOa og legsteina
Ta 8 He mili Qarry 215t
f» Offlco „ 300 og 375
Se A. 8IQUWP8QN Tals. Sherbr, 2786
S. A. S1GURÐSS0N & C0.
BYCCIfiC/»/|E|fN og F^STEICNASALAR
Skrifstofa:
208 Carlton Blk.
Talsími M 4463
Winnipeg