Lögberg - 22.01.1914, Síða 4

5
LOGBERG, FIMTUDAGINN 22. JANÚAR 1914.
1 LÖGBERG
Gefið út hvern fimtudag af The
COLUMBIA pREsS LlMITED
Coraer Williarn Ave. &
Snerbrooke St'reet
WlNNIPEG, — MaNITOPA.
STEFÁN BJÖRNSSON.
EDITOR
J. .-V. BLÖNDAL.
BUSINESS mana<;er
UTANÁSKRIFT TIL BLAÐSINS:
TheColumbia Press.Ltd.
Manitobastjórn, aíS hún færi ekki
nieð e nlægni í skólamálinu.
A'v tillitssemi við Grccnway-
stjórnina.
Lendruin MceMeans greip fram
i og spurSi ræðumar.n, því Green-
way stjórnin heffii ntimið úr gildi
lagaákvæSi um skólaskyldu.
Til svars þeirri spurn'ngu spurSi
Mr. Johnson aftur, hvort hin nú-
verandi fylkisstjórn virti Green-
way stjórnina svo núkils. aS hún | Mr. Johnson þá þeirri spurningu
I kynokaöi sér vifi a5 samþykkja ! að Mr. liernier, hvort har.n veitti
I skólaskyldu, af því Greenway- skólaskyldu mótstöðu.nú af þvi, aö
stjcrnarfarslegar hömlur heföi
veriö talJar gegn lögleiöing skóla-
skyldu fyrir áriö 1909, þegar leit-
að heföi verið álits Mr. Donald
MacMaster unt Jætta mai. Hafði
ræðutnaður Jjá upp ummæli Mr.
MacMasters Jiess efn:s, aö lögleiö-
ing skólaskyldu lægi ekki fyrir ut-
an valrlsvið fylkisjjings i Manitoba,
en ef slík lög væri samþykt, mundi
kajiólskum heimilaður málskots
réttur til sambandsstjórnar. Veik
ú.i
P. O. Box 3172. Winnipeg, Man. $
UTANASKKIFT RITSTJÓRANS
>/a iEDITOR LÖGBERG,
P. O. Box 3172. Winnipeg.
Manitoba.
TALSÍMI: GARKY 2156
Verð blaðsins $2.00 um árið.
1»
stjórnin hefði ekki gert þ^ð fyrir I hamt kviði íyrir ]>ví, að málskots-
23 árunt. og nú gerðist Roblin- j réttur yröi veittur samlöndum hans
stjórnin svo tillátssöm eftir allan ] og trúarbræðrum til vina hans I
Jtennan árafjölda, að Játa gerðir j Qttavva. Mr. Bernier svaraöi engu
THE DOMINION BANK
Hlr EUMDND B. ONI.EIt. M. P.. ITes W. D. MATTHKWS .Vlce-Prea
C. A. iíOtiKltT. General Manager.
B.YKIF) V;)1'K EKKl IIAUMU I I'TA.VIYÍRINNI
með því að tapa peningum—tapa tlma með því að útvega peninga
—eða liggja yfir leyndardómum erlendrar peningamyntar. Ferða-
manna “cheques”, útgefnar af þessum banka eru bæði vernd,
þægindi og nauðsyn. Bf þær tapast eða þeim verður stolið, þá
getur finnandi eða þjúfur ekki fengið peninga út á Þær, og þjer
getið fengið þær aftur. þær gilda um vlða veröld — f bönkum, í
hðtelum og helztu búðum. pær segjá sjálfar til eiganda og er
svarað út án affalla. Ferðamanna ávísanir vorar auka á ánægju
sem ferðalög veita.
NIITKK DAMK ItKANCII: C. M. IIKMSON, AlanaBer.
SEf.KIKK BKANOU: .1. GBISDALE, Managcr.
♦
+
+
♦
+
♦
+
+
♦
+
♦
+
NORTHERN CROWN BANK
fvlgismönnum sínum greitt, hvað
orði, og kvaöst Mr. Johnson verða
Undanfœrslur en engin
svör.
j Greemvaystjórnarinnar hamla sér
j í Jjes.su efni. Við frekari spurn-
j ingum frá Mr. McMeans svaraöi
j Mr. Jolinson þvi, að ef ræðumanni
j væri ant um aö ræöa skólaskyldu-
málið. Jiá yröi hanrt ('Mr. JohnsonJ
i aö lieiðast útskýringar Mr. Mc.
Means á lagahreytingnntii, er lægi ! l)a^ fremur óviðurkvæmileg und-
fvrir til unvræöu.
eftir annaö, atvkæði móti lögheim-
ild á skólaskyldu, án Jiess aö nokk-
ur sök væri færð fram fyrir því
ráölagi, og jafnvel J)ó allmargir
stjórnarjiingmanna létu J>aö á sér
aö líta svo á, að þögn ráðgjafans | skilja a8 jieir væn skólaskyld.u
væri ný sönnun fyr'r óeinlægr.i | kivntir
stjórnarinnar i Jiessti máli.
Óviðurkvœmileg undanfœrsla.
Ræðumáður kvaö sér f'nnast
Fyrri hluti ræðu þeirrar, er Mr. j
T. H. Johnson hélt i fylkisj>inginu j
8. þ. m., var birtur í siðasta blaðif j
Hér er síöari hlutinn:
Ráðgjafinn biðst vœgðar.
Mr. Johnson sagði, aö ]>aö sem
einna eftirtektaverðast væri í ræöu
Mr. Coldwells væri Jiaö, að hann
læiddist vægðar. Rn hins vegar
væri J>að alkunnugt, að Mr. Cold-
well hefði aldrei 'hlift þeim, sem
hann heföi viljað gagnrýna. .\nd-
mæli J>au, er fram heföu verið
borin gegn stjórnarathöfnum ,hér í
Manitoba, væri býsna ótviræö.
I’au hefðu verið gerð hæði i ræðu
Suður-W’innipeg ‘'stæöi sig vel
iig l)laðraði og bullaði nógu mikið,
])á gæti vel verið, að hann fengi
ráðgjafa embættí að launum.
Ef Júngmaður |anfæráa- a* ^Ir' Coldwe11 sfcyWi !
,• ; 'nafa revnt aö koma áhvrgðimú á
j breyting á mentamálalöggjöfinni
af stjórninn: yfir á Hon. Colin
! Campbell. Hann kvað sér hefði
í fyrstunni hefði stjórnarliðar
látið það lieita svo. að málaflutn-
ingur skólaskyldu væri óheilla-
: vænlegt samsæri af gritta- liálfu.
1 og ])ví hefði stjórnarjúngniönnum
verið skipað að
móti J)vi líku nýmæli, a þcim
grundvelli. t>egar sú mótbára
befði verið þrotin og gagnslaus
Þjóðeign
AÐALSKKIFSTOrA í WINNIPEG
Höfuðstóll (löggiltur) . . . $6,000,000
Höfuðstóll (greiddur) . . . $2,860,000
STJÓKNKNDCU:
FormaSnr ...... Sir. D. II. McMILLAN, K.C.M.G.
Vara-íoiniaður....................Capt. YVM. KOBINSON
Sir D. C. CAMEROK. K.C.M.G., J.U.ASHDOYVN, ÍI.T.CHAMPION
.. ------------, ... .„CiAUSll CAmi'iíEi.E, JOHN STOVEI,
AUskonar bankastörf aígreltld. — Vér byrjum rellcninga við eln-
Ntakllnga eða íélög og sanngjarnir skitinálar veittlr.—Ávísanir scldur
ul livuða staður scrn er á íslamii.—Sérstakur gaumur get'inn spari-
sjóðs iimlögum, sem byrja iná ineð elnum dollar. Rentur lagðar
við á hverjum sex mánuðum.
i. l. 1 noKsllilMísON, Kaösmaður.
Jor. William Ave. og Sherbrooke St. Winnipeg, Man.
+
+
+
♦
+
♦
+
♦
+
♦
+
♦
+
♦
-s
♦
+
♦
+
♦
+
t
+
♦
+
♦
+
♦
+
+
+
♦
+ '!'♦+♦ tH-iIIFV'H'H'Kj'E-HIV'H -t-v-t-v •; ♦h ♦+♦•!*♦♦
er orð sem flestar stjórnir hampa
nú á dögum. J>að er byrsælt orð
bjá flestum kjósendum. Fólkið
fyrirstöðu, að þeim VErði heimiluð
landsvist vestra. Er ætlun manna
, , . . . . sú, að hann muni reyna að koma
Imfii lat.ð se. skiljast, að hið dna j Jjessu augnamiði sínu í framkvæmd
rétta sé að þjóðnytja fyrirtæki ! með J)vi móti, að
skuli vera i eigu rikja, fylkja eða, j Bandaríkjamanua
láta konsúla
kunneera itar-
takmarkaöri mcrking, eigu ! b'gar en áður ltefir átt sér stað. öll | anvindi.
happi hrósandi yfir því, að vera
búsett hér. þar sem hún er ein-s
bhð og viðkvæm, nú um hávetrar-
timann, og móðir við barn sitt.
Xýa árið byrjaði með skúrum
og skini, og hægum, þýðum sunn-
1 enn
borga bæja eða sveitafélaga.
Hugsunin sú. að almenningur cigi
au skilyrði, er sett eru fyrir land- I lér á ströndinní
er nú liver
kost slikra
verði.
reiða atkvæð: a menn ef,a fe]ög fái gert sér þau að ! ferða.’
féþúfu.
I lugmyndin hárrétt, gild og góð,
þjóðeignastefnan sjálf haggast
jjgöngu innflytjenda í Bandaríkin. smábær fullur af iðjulausum blá-
>g spvrna þann veg í móti lúnum | snauðum verkamönnum. Bæjar-
Bændur ?ramir.
, - , , . svust það drengilegra, ef stiormn
Mr. Howden: “Viliið þér ekki!,' , . , .
i læfði tekið sjalf a sig vanbeiður-
jnrðin, þa lieföi verið gri])ið til j ekki eða rýrnar í gildi, ]>ó að sum-
skýra Júnginu f ráí
Greenwaystjórnin nain Ur gildi á- j
kvæðin um skólaskyldu ?”
M r. Johnson : “Ef Mr. Howden
v: 11 svara spurningu minni, J)eirri,
setn eg hefi hvað eftir annað borið
undir ráðgjafana, um það hvað
frumvarp hinnar nýju breytingar j
við mentamála löggjöfina táknar. , 1 ■, , ......
dosa. að í Mamtoba væri goturu
|>á skal eg strax svara ]>essari
spurningu, sem bann Iiefir nú beint
til mín.”
En er Mr. Howden kvað óþarft
að svara spurningunni, mælti Mr.
Johnson: “ITann var ekki lengi
og r;ti.
Mr. Coldwell hefði veriö ia,'> hu«sa sibr uni aft sla undan.”
stórorður í garð gagnrýnenda Ræöumaður gat |>ess ]>ví næst.
stjórnarinnar og viljað bera brigð- j að auðséð væri að Mr. Coldwell
ur á hvað þeim gengi til. Ræðu-
maður kvað hann þó aldrei hafa
gert neina tilraun til að hnekkja
ákæruin þeirra né aðfinningum
Ráðgjafinn hefði aldnei borið við
að sýna fram á, að ákærurnar væru
ósannar. Hvað mentamálin snerti
hefði ætlað sér að fjalla um alla
mentamálastefnu stjórnariunar í
hversvegna I. . .
í ínn at Jieirri loggjöf. heldur en að
leggja hann á hinar óstyrku 'herð-
ar fjarverandi manns. Fult svo
j viðurkvæmilegt hefði það verið,
að stjórnin hefði sjálf tekið á sig
áhyrgðina. sérstaklega úr |ivi að
Roblin stjórnarformaður hefði
! haldið ])ví fram á fundi í Minne-
íps-
lög, sem væri lætri en nokkur
skólaskyldu lög i Canada eða
Bandaríkjum.
Mr. Johnson endurtók ]>á spurn-
ingu sina til Mr. Coldwells, að þvi
er snerti skilning á hinum fyrir-
huguðti brevtingum á mentamála-
biggjöfinni. Nfr. Coldwell svaraði:
“Lesið ]>ér frumvarpið, og lesið
þér ræðu mína. Yður er velkomið
að halda J>ví fram,aö eg sé likur
j stjórnarfarslegu hamlanna svo
j liefndu, og enn væri á þeim hamr-
íaö. LandamErkjamálið hefði og
! verið haft að yfirvarpi, en nú væri
, |>að úr sögunn;. I’vi ‘hefði og ver-
] 'ö hoyð við. að lagabreyting þcssi
korna af stað
gæti orðið til að
nýjum þrætum um skólamálin, eða
m. ö. o,. að veitd trúarbræðrum Mr.
Berniers heimild til að skjóta máli | kvæmdarvaldið liafa i Jieirri grein
a nytja við kostnaðar- : ,',bilgjömu tilraunum gufuskipafé- j sjóður í stór vandræðum með
en g rt sé fyrir að einstakir I lagantia t:l að tæla fólk til vestur- livað grra skuli. í Seattle er sum-
um þessum mönnum gefin vinna
14 hálfa daga í viku, við ýmislegt
!sem einhverntima hefði ]>urft að
j gerast. en sem ekki var nein ]>ráð
I nauðsyn á nú.
j Bæjarráðið leigði gamalt sjúkra-
! hús, sem autt hefir staðið um
tima. handa hóp manna, sem
“Hloboes” nefnast. “Migrtaory
workers”, og sem mætti kalla á is-
] lenzku “hlaupa vinnumenn” f>eir
eru fusir að vinna þegar vinnu er
staðar hafi mishepnást fram-
kvæmd á lienni, eins og t. a. m.
undir núverandi stjórnarfari hér i
Manitoba.
A nýafstöðnu þingi kornyrkju-
manna i Rrandon. samþyktu I>ænd-
ur svo hljóöandi ályktun:
“T>ingi ]>essu er áhyggjuefni
mikið hin vaxandi sviksemi. sem
Sá árangur er mönnunum sjálf- j beitt Cr við kosningar. hæði fvlkis-
unt. scm með fara, að kenna, en ; þjngskosningar og sambandsþings- ! að fá, livort heldur xiti á landi eða
| kosningar, og lýsir hér með van- ]1 bæjum. T>eir eru altaf á ferð-
]>essu t:l vina hans i Ottawa.
Hvort sem þessi rök væri skoðuð
lit af fyrir sig. eöa i einni heild,
ekki stefnunni sjálfri. Þar sem
])jóöeigna stefnan hepnast ekki j J.ókmm sinni á þvi atferli og for- IIln., staS nr stað, en borga aldrei
má chætt um kenna þe m, er fram-
>ess, að við lög þau, sem snerta
kvað Mr. Johnson enga heila brú j eða sveitafélaginu þarflausan óhag,
i þeim. Og því kvaðst hann ætla ; og tefur fyrir og hamlar því mjög
skiljanlega, að þjóðeigna stefnan
nái sér niðri á fleiri sviðum, þar
að halda fram, hvort sem stjórn
inni líkaði betur eða ver, að menta-
málin væri m kilvægasta viðfangs- sem svo illa tekst til.
efni, sem á dagskrá væri í þessu
fylki um þessar mundir. Undan-
i dæmir það, um leiö og þingið krefst 1 P r'r farhrec 1 dr ha^a lögbund-
tnn felagsskap ýUntonJ og kennir
* j , , i Þar margra grasa. Lögfræðingar.
>að miktð metn og afleiðmgar j kosntngar, seu gerðar þær breyt- j læknar, guðfræðingar og listamenn
ingar, að beir menn sem sannir
verða að sök, fái
gjöld.”
, .. ... x , „ i vmnu annara verkamanna, beerar
J>að er ckkt um að villast, að n . , r. ‘
, ! verkfall stendur yfir. Enda gafst
)essir 'hafa í huga þann j,eim tœkifæri
Er
llar. sérstaklega með tvennu móti. ;
J>að bakar rtkinu, fylkinu, borginni
eru meðlimir þess félags. Lög
mála- f)eirra banna stranglega ölmusu-
beiðslu, þjófnað, rán og að taka
txendur ]>essir hafa í huga þann ,)eim tækifæri niína rétt nýleg^aúl
ójöfnuð, yfirgang og sviksemi, sem j að sanna og sýna að ]>eir halda
heitt var í Macdonald- og Gimli- boðorð sín. A málmbræðsluhúsi.
J>aö sem alt er undir komið, að j kosningum
því er hagkvæman árangur þjóð- orðiö landfleygt,
brögð og hártoganir dygðu ekki 1 eignastefnunnar snertir, er það, að
áminstri ræðu sinni. Þó hefði | baunatrúði. J>ér minr.ið mig
mentamálaráðgjafinn svarað því i
til, að sú liefði ekkt VEr'ð sin ætl-
uii. En að dæma af yfirskrift j búinn að ræð
ræðunnar i stjérnarmálgagninu
kvaðst ræðumaður heldur ekki "Telegram
gcta búist við neinni gildri vörn af
hálfu stjómarinnar.
koma Mr. Coldwell
m nsta kosti benda til þess, að
gagnrýni á mentamálalöggjöf vorri j <>
væri sönn. á staðreynd bygð, gild
matt sja, að
öll fram-| svo á. að ræða Mr. Coldwell vær:
virtist að
oildara við circus.”
Mr. Johnson k\raðst vera rsúðu-
skólamálið opirt-
jerlega við Mr. Coldwell, hvort
iefði þó glögglega j scm hann kysi heldur i W’innipeg,
blað það hefði l tið ] Brandon cða hvar annars staðar
sem væri. Mr. Coldwell svaraði,
svo setn eins og varnarskjal fyrir | að hann mundi fást við þetta mál
alla mentamálastefnu stjórrarinn- i ]>inginu.
a r. Men tamál a ráðg j a f inn
haldið þv'i
hefði
um rökum og heilbrigðri skynsemi. 1 legar hömlur væru a þvi. að skola-
Ákærurnar, sem fram voru hornar i skylda væri lögtek n. en ]>ær liöml-
gagnvart stjórninni, hefðu við ó- j ur væru innan þessa fylkis ein-
göngii, og ]>ær stjórnarfarshömlur
væri Roblinstjórnin sjálf.
mótmælanlegar staðreyndir að
styðjast. og þessvegna væri það, að
Mr. Coldwell gæti ekki hrak ð |«r. | R<cffa mcuUlmálarúSgj'afans gamal!
Ræðumaður sagði að það væri
kunnara en frá þyrfti að skýra, að
kunningi.
Mr. Johnson gat ]>ess þvi næst,
Mr. Coldwell og stjórnin væri altaf I _ v ' . .. v • c
... . . |að ræða mentamalaraðgjafans væri
engan veginn nýstárleg. Við nán-
j ari athugun mundu menn komast
j að raun um, aö hún væri gamall j
; kunring . og hér um bil sama j
j ræðan sem mentamálaráðgjafinn,
j hefði haldið <). Marz tpio. Mr.
; Johnson be ndi þessu næst þeirri
spttrhingu að Hon. Joseph Berniér, ;
; hvort hann vildi nú 1914, telja
sömu ástæður til mótmælá skóla-
! skyldu. eins og liann heföi fært
j frain 1910.
Mr. Rern’cr varð ógreitt um
; svör «'g skaut Mr. Howden þá
! ]>essu við : “T>að virðist ekki vera i
| irargt um ræðumenn 1 dag. Þeir j
j haTa liklega kvefast.”
“Eða fengið “kaldar fætur”, öllu
< liEldur,” svaraði Mr. Johnson.
Ræðumaður kvað flesta mundi
j reka minni til ]>ess, að ein helzta
j ástæðan, er færð hefði verið fram
! 1910 af stjórninni gegn skóla-
! skyldu, hefði verið sú, að ef lög í
; þá átt væri staðfest, mundi tjón-
anilegar afleiðingar verða af. að
að linast við að halda fram sinni
fvrri stefnu i mentamálum. Ár!
frá ári vær; tekin ný afstaða, svo
að lyktum ney<ldist stjórnin alveg
til að falla fr'i meginskoðunuin
þeim, er hún hefði haldið fram í
fyrstu. En nú muntli svo komið.
aö stjórnin hefði i hyggju að fá
gagnrý'nendur sina tíl að þiggja
hreytingart.’Ilögu í stað lnga þe rra.
er fólkið heimtaði.
Framkoma stjörnarinnar sagði
ræöumaður slika, að luin sannaði
miklu betur eu alt annað, að liber-
alar liefðu á réttu að starda, ^n
stjórnin hefði rangt fyrir sér.
Stjómin hefði aldrei sýnt me’ri
né djarflegri óbilgirni. heldur en ,
nú, er hún væri að reyna að fá j
sam])ykt tviræð lög og torskilin og
táknandi annað, en um væri læðið.
svo sem }>að væri einm tt það eft’r- j
æskta lagaboð. Mr. Johrson sagði,
að sér þætti vænt um að lieyra
mótmæli ráðgjafanna gegn ]>essn,
og hefði gaman að hlýða á lögvarn- j
ir ]>eirra. Ræðumaður kvaðst;
lengurskýringar vrði krafist alveg
vægðarlaust. Stjórnin hetði nú
gengið úr skugga um, að mótstaða
gegn skólaskyldu væri ómöguleg,
og þá hefði hún gripið til þess ó-
vndisúrræðis. að gera lagabreyting-
ar v’ð frumvarp, öldungis gagnlaust
þó, við göturápslög’n svo nefntlu,
og með þvi ætti að friða fólkið.
Umbóta-þörfin einkcnnileg.
Mr. Johnson sagöi að það væn
nokkuð einkennilegt, að stjórnu
skyltli hafa fundið þörf á að
endttrbæta göturápslögin, ef ]>au
hefðtt verið þau fullkomnustu,
sem til væri í Canatla, eins og hún
hefði baldið fram. Einmitt það
væri nýtt tákn þess, að ekki væri
vanþörf á að athuga lög þessi 1
he’kl sinni. Hver stjórnarherranna
um sig heíði verið beðinn að segja
skoðun sína á lögunum, og skýra
frá. hvað 'þau táknitðu, en enginn
Jieirra hefði dirfst að gera það.
Ræðumaður sagði, að það hefð
l.riggja ára bili hafa engin foreldri | veri# hárrétt sem Mr. Grcen heföi
verið sektuð fyrir vanrækslu um að
Vel valdir otr hæfir
menn attntst
entla er það hneyksl: sem ^115 t,nggenbeimers ’ eiga 1
Taconia er nú verkfall. Eigentl-
, urnir ætla að nota tækifærið nú,
meðan svo margir ertt iðjulausir
og hungraðir, að lækka Iitið kaup
og mtm semt
fvrnast.
í’att gífurlegtt ólög og kosninga-
framkvæmdirnar. l>aö er ekki nóg j svik, setn }>ar var beitt, koma þvi enn meir. Eitm góðan veðurdag
að þeir séu heiðarlegir og ósér- ! ver við, sem það var á allra vitund, ketnur sendiherra frá Tacotna á
j.lægnir ; ]>eir ])ttrfa að hafa þekk-J að Borden, stjórnarformaður, ge.rði
skilvt'ði
undan 1
flokks sins,
:oMiingum, að
Mr. Johnson veik þá þeirri
fram. að stjórnarfars-I sjntrningu að Mr. Coldwell, hvort
hann treysti sér til að rengja það,
að á þretnur árum frá 1909 til 1911 :
liefði að eins fjórtán mál komið j
fyrir rétt aö tilhlutun þeirra, er1
gcturáj.slöggjöfinni skyldtt stýra, j
og alls ekkert þeirra sakamáls j
tegundar.
Mr. Coldwell; “Eg verð áð játa, !
að eg vcút ekkert um ])að.”
Mr. Johnson: “Þá ætla eg að
segja yður enn meira, f>vi að eg j
veit að þér ernð alls ófróðttr um i
það. En það er það, að á þessu '
j senda börn sin á alþýðuskóla.”
; haldið fram daginn fyrir, að sam
; kvæmt núg’ldandi lögutn væri ekki
C. Xorris: “Það eru engar : hægt a§ sekta neitt forel<lri þó. að
ráðstafanir fvrir hendi til þess að j
liægt sé að koma fratn sektutn í j skela
])cssti efni.”
Mr. Coldwell: “Jú, þær eru
það vanrækti að senda börn stn 1
skólaskyldu-lögum allra
annara fylkja væri ákvæði, sem
telur hrottveru barna fra skólan-
fyrir hendi. Við höfum nægilegt unt saknætna. Mr. Johnson sagði
framkvætn<larvald.”
! aö ef sett væri sem svo, að foreldri
Mr. Johnson ræddl þvl næ„t um, væri kallað fyrir rétt, og sakað um
hve ranglátt ]>að væri, að leyfa for- iað barn ]>ess hefði vanrækt að koma
sldrum að komast hjá ábyrgð á ' skóla. þá þyrfti það ekki að færa
þvt. ef þau vanræktu að veita böm- fram aðra afsökun en þá, að það
um sínum sæmilega mentun. En ] (foreldrið) hefði sagt barntnu, að
varnir þær, sem Mr. Coldwell j fara ekki i skólann. Sú tnálsbót
færði fram. var ókunrtugleiki og j mundi verða tekin fullgild eftir
þekkingarskortur á umræðuefni. ]>e:m lögum, sem nú væri hér í
og hélt Mr. Johnson þvt þá fram, fylki.
að ef þekkingarskortur væri jafn-
ing og reynslu á þcm sviðum til j það að eintt lielzta
að bera. sem þeim er æt’að að
starfa á.
í þvi efni hafa Þjóðverjar gefið
hið bezta fortlæmi. þar scm utn
þjcðnytjar í eigtt ibúa liæja og
borga er að rteða. Ef rekstur
slíkra fyrirtækja hepnast vel i
höndum borgarstjóra í smærri
bæjum, þá er það ekki óvanalegt á
l>ýrzkalandi, að liinir stærri bæir
eða lx)rg’r keppi um að ná í slíka
“Hotel tk Gink’. en svo nefna
blöðin þenna bráðabirgðabústað
stefnuskrár-, TT . _
, ; I loboanna. Forseti felagstns, Jeff
au vita a j ]}avjes< thk ntanninn inn í salinn
þar sem frá 400—500 lágu og sátu
heíta aTlá
sviksemi viö kosningar og koma á á beru gólfinu.
“meira hreinferði i pólitik”, cins j “Hérna piltar er maður sem vill
og þetta var þýtt á tslettzka ttingtt j Lt 150 ntenn í vinnu á málm-
úr tnunni afturhaldsspámannsins.
I>á, ]>egar afturhaltlsmenn kæmust
bræðsluhús i Tacoma. Þar er
verkfall núna. Viljið þið fara?”
. . , Margur mttndi ætla og þykja eðli-
til valda, attu og alltr logrofar vtð | ]egt aS menn ; hkum kringlim_
kösningar aö fá réttmæta reí-ing. jstæðum og Jiessir “Hoboe’s” mundu
menn 1 borgarstjóra embætti hjá <er atferlið í
sér. Slíkt er ekki nema sjálfsagt
og réttmætt og næsta eftirbreytnis-
vert, um leið og tneð því móti er
síður hætta á, að pólitik kotnist að
til að spilla þjóðeigna-tyrirtækjun-
um, og æðimikil trygging fyrir, að
þau fái að njóta sin svo sent verð-
ugt er. og þau eiga skilið.
Tuttugu þusund
nianns segir blaöið Skandinaven,
gefið út i Chicago, hafi
verið neytað um landgöngtt-
leyfi í Bandarikjum síðastliðið
ár vegna fjárskorts, eða af því að
innflytjendur ]>essir hafi ekki get-
að fullnægt þeim skilvrðum, er
krafist sé af innflutningsmála
stjórnardeild landsins. Bætir blað-
ið svo þ’essu við: “Flestalt þetta
fólk hefir varið öllum þeim efn-
um sem það átti heitna fyrir, til
fargjalds sér og síriuni vestur um
haf, og þverputpað þatt bönd, er
tengdu það við ættjörð sína. Má
því nærri geta, hvílíkra erfiðleika
það hlýtur að eiga von, er það
kemur heim aftur til að hefja á
En hvernig ttrðu efndirnar?
Átigljósasti votturinn um þær,
>eim kosningum, sem
háðar liafa vcrið siðan afturhalds-
stjórnin komst að. Munu það
flest r játa. að þar hafi “hrein-
ferðið” ekki verið á marga fiska,
og því gera bændur á Brandon
þingi ályktunina, sem hér er að
framan getið, að þeim finst ástand-
ið i meira lagi athugavert, og
segja sem satt er, að það hafi sí
versnandi farið siðan JBorden-
stjórnin tók við.
Fréttabréf.
skyldi setja sem svo, pó (iþarft því er stækkun fylk sins snerti, og
væri, að stjórnin væri einlæg i því,
að ætla að láta þá breyting á
mentamálalöggjöfinn', sem hér
lægi fyrir, svo sem eiga að tákna
ráðstöfun til að framfvlgja þkóla-
skyldu. En þó svo væri, þá
skorti mikið á, að lagabreytingin
væri fullnægjandi. og þá væri
skólaskyldu löggjöf Or.tario-fylkis
töluvert aðgeng legri. Sú löggjöf
hefir nú þegar verið reynd og gef-
ist vel. Ef slík löggjöf væri borín
upp hér og henni hafnað, þá sýndi
jafnvel hamla þvi, að samningar
tækjust um það mikilsverða mál.
Xú væri það öllum ljóst, að landa-
merkjamálinu vræri ráðið til lykta,
og með viðunanlegum árangri, að
þvi er stjómin segði sjálf. Þess-
vegna værí ekki frantar hægt að
nota landamerkjamálið s«ni við-
báru gegn lögleiðing skólaskyldu.
Yrði stjórnin þvi að hampa stjóm-
arfarslegu hömlunum gömlu. Það
yrði þrauta-beit:n.
Ræðumaður sagði að aðrar
Mr. Howden; “En setjum svo
tnikill hjá mentamalaráðgiafanum, ■ ag foreldrið hsfði sagt barninu að ný baráttuna fyrir t lverunni, al-
sem hantt léti, ]>á værí lianu ekki stela.” gerlega eignalaust og liðið skipbrot
Mr. Johnson kvað sig furða á, á vonum sinum.
að dómsmálaráðgjafinn skyldi hafa Vilson ráðgjafi hefir fundið i
reynt að draga þess kyns dæmi, og nauðsyn til bera, að íhuga slík 1
j stlast til að það væri hliðs’ætt því, raunakjör innflytjenda, er til
er hann fræðumaður) hefði tekið Bandaríkja flytjast> og er mælt,
fær um að stýra þeirri rrEntamála
deild, setn hann væri nú settur |
yfir.
Se.r ára mótstaða.
Ræðumaður sagðist veröa að
játa það, að hann hefði aldrei get-
að skilið til fulls, hvers vegra hin
núverandi fylkisstjórn hamaðist
svo á móti skólaskyldu, sem hún
hefir gert, og sagðist ekki geta séð
annað, en það mikla kapp i stjórn-
inni vær bæði óhvggilegt og af
skammsýni sprottið. Nú hefði
Robl’nstjórnin i sex ár, ásamt
fram. Þjófnað :r væri tvímela-
laust talinn glæpur, en það væri
engin ákvæði í göturápslögunum,
sem næði til saknæmra athafna, og
meðan svo væri, þá yrði eng tm
sektum komið fram við foreldri,
sem vanræktu uppeldi barna sinna.
Mr. Howden: “Hlægilegt!”
Mr. Johnson: “Já, eg skal ekki'
'æra á móti þvi, göturápslög’n eru
hlægileg.”
að hann 'hafi fastráðið að retsa
skorður við því, að svo m klu leyti
sem stjórninni er unt, að innflytj-
endur þeir yfirgefi ættjörð sína
'?1 að flytjast vestur um haf, srm
;vo er ástatt fyrir, að neitað verð-
•m þar um landgönguleyf:, og send-
r heim aftur vegm f já-skorts, eða
innara vandkvæða, er þvi eru t'l
Frá Tolt Wash., 1. Jan. 1914.
líerra ritstjóri!
Hin fyrsta ákvörðun á þessu ný-
hyrjaða ári, er sú, að senda Lög-
bergi fáeinar Hnur. Þakka fyrir
umliðin ár og óska þvi gleðilegs og
farsæls nýárs.
Mig hefir stundum rankað við
því, að eg hefi einhverntíma lofast
til að senda þvi línu við og við,
en ltvað vel eg hefi efnt það lof-
orð veit Lögb. bezt. Afsakanir
engar aörar en annir og pennaleti
og svo það 'helzt, að nú á seinni
árum hefir blaðiö haft öflugan og
ómæðinn fréttaritara í Seattle.
Mér fanst þvi að eg geta sam-
v:zkusamlega grafið mitt pund í
jörð n:ðttr. Og svo, þegar að
skulda dögunum kæmi, grafið það
upp og skilað Lögbergi því ó-
skemdu!
En svo er eftir að vita hvort
þið Lögbergsmenn viljið taka það
fullu verði.
Viðurátta og atvinnuleysi
Gamla árið hljóp úr garði með
þrutnum eldingum og dálitlum
haglskúr í gærkveldi. Náttúran
var að minna okkur börn sín, sem
hér búa, svona sterklega á það að
hún hefð' gert s:tt ítrasta til þess,
að gera okkur lífið ánægjulegt og
arðsamt liðna árið. Minna okkur
á, að við ættum að vera þakklát og
I hafa tekið þessuin gleðiboðskap
iopnum örmum og flogist á um að
mega sæta þessu tækifæri. Nei.
Ekki Hóbóarnir. Þeir vissu bet-
ur. Þeir visstt að ]>eir myndu
“’háttunum ná í lielvíti samt og
hjara á meðan þeir gætu”, þó þeir
tækju ekki pláss meðbræðra s nna,
verkamannanna, þegar þeir værtt
aö revna að sporna á móti kaup-
lækkttn. eða að reyna að bæta kjör
stn. Þeir köstuðu manninum út
tneö ópi og illmælum.
Sam takalcysi 1 'crkaman na.
h’.n það eru nögir aðrir, sem ekki
bera þetta fyrirlitningar nafn
Hóbóanna, viljngir og reiðul)únir
að taka pláss þessára “skrúfu”-
manna og raunar allra annara,
]>egar tækifæri gefst.
Margir ]>eirra álita sig heiðar-
lega horgara og þykir rétt og sjálf-
sagt að hlaupa undir bagga með
auðvaldimt, ]>egar það er i krögg-
um. og álíta að þeir séu að bæta
sín eigin kjör á þann hátt. Þeim
geíttr aklrei skilist, að þeir eru að
gera sjálfum sér mest tjón, að þeir
eru liðhlattpar, snúast í flokk mót-
stööumanna s:nna og hjálpa á
þann hátt til þess að hindra réttt-
tnætar og nauðsynlegar umbæturá
kjörttm verkamanna. Þvi eins
lengi og fyrirkomulagið er eins og
]>að nú er, er nauðsynlegt fyrir
verkalýðinn að hafa flokksmeðvit-
und og fylgjast að málum í öllum
greinum. Hinn flokkurinn, auð-
mennirnir, gera það ótvirætt og
]«ir hafa öll vopnin sin meg'n,
auðinn, lögregluna og þegar hún
ýlögr.) fullnægir ekld, þá fylkja-
herliðin. Yfirvöldin oftast nær öll
þeirra megin og svo dómstólarrtir.
Verkalýðurinn hefir að eins e’tt
vopn sín meg:n, atkvæðisréttirn.
Það er auðvitað ágætt vopn, það
hezta sem eg veit af, ef þvi er beitt
vel og skynsamlega. En því miður
'hefir verkalýðurinn ekki ennþá
lært að brúka þaö vopn, sér til
verulegs varanlegs gágns. Þess-
vcgna eru krngumstæður verka-
manna að miklu leyti eins og þær
eru þann dag í dag, hér 1 vestur-