Lögberg - 05.03.1914, Side 6

LÖGBERG, ÍÍMTUDAGINN 5. MARZ 1914.
The Weetmlnster Company, Ltd. Toronto, & fltg&furéttlnn.
ÚTLENDINGURINN.
SAGA FRÁ SASKATCHEWAN
eftir .
RALPH CONNOR
Sjaldan haföi honum í sinni lögmannstitS tekist
jafn-au8viri5ilega. Áhrif hins hversdagsíega, en á-
stritSuríka ávarps Mrs. Fitzpatrisk voni enn dómend-
um í fersku minnit LögmaSurinn var ekki fyllilega
búinn atS ná sér út-af vonbrigSum þess, hve atSalvitni
hans haftSi brugtSist, og þetta óvænta uppátæki
O’Hara kom flatt upp á hann og geröi hann hálf-
ruglatSan, þ' a* hann væri ortSinn gamall í hettunn;.
Hálf-stamandi og firtur sínum forna öruggleilk, sagði
hann fram sök og krafiðst þess, at5 fanginn yrði
dæmdur sekur um bæði ákæruatriSin.
Um O’Hara var alt öSru máli aS gegna. Honum
tókst aftur á móti aldrei betur, heldur en þegar horf-
umar voru sem verstar. Þegar hann sá fangann
einmana, vamarlausan og harSlega ákærSan, fanst
honum riddaraskapur sinn krefjast þess aS hann
legíSj sig sem bezt fram um aS hjálpa. En þar aS
auki var O'LIara af uppreistarmönnum kominn. í
hverju upphlaupi, sem gerst hafSi á írlandi, í frelsis-
baráttu þess næstsiSustu tvær aldirnar, höfSu for-
feSur hans staSiS uppi í örrahríS, vopnaSir spjótum
eSa byssum, og uppreistar-andinn í honum hvatti
harin tiil samúSar meS níhilistanum, sem nú var stadd-
ur i nærri því vonlausri baráttu.
MeS mikilli skarpskygni tóh hann þegar aS færa
sér í nyt framburS síSasta vitnisins. Hann fór aS
lýsa rússneskum níhilista, sem ofsóttur væri, “eins
og skógarhæna á heifSi’’, og tæki þvi aS leita sér og
samborgurum sinum öruggs hælis í þessu landi
frelsisins. MeS áhrifamiklum fyrirl'tningar-þjósti
sagSi hann söguna af erkisvikræSi Rósenblatts,
“njósnara Rússastjórnar, þjófi, manni sem svívirti
konur, og ef eg hefSi leyfi til,” mælti ræSumaSur enn
fremur, “þá gæti eg sagt ySur þá sögu af honum,
herrar míriir, aS hárin mundu rísa á höfSum ykkar |
viS aS heyra hana. En skjólstæSingur minn vill ekki
leyfa aS flett sé ofan af þeim atburSum, sem um leiS
gætu varpaS skugga á þaS heiSarlega nafn, sem hann
ber.
MeS mikilli lægni dró lögmaSurinn athygli kviS-
dcmienda frá atriSinu um persónulega hefnd, — svo
sem eins tilefnis til glæpsins, — og aS öSru atriSi,
sem sé endurgjaldi fyrir pólitískt svikræSi; og ekki
lét lögmaSurinn fyr viS lenda, en fanginn var, eftir
hans frásögn, orSinn aS fölskvalausum föSurlands-
virii og pislarvotti, er nú yrSi aS gjalda þess, hvaS
hann hefSi reynst tryggur sínum málstaS.
“En þó aS mér væri innan handar aS skírskota
tLl mannúSartilfinninga ySar 1 þessu máli, þá hefSi
eg ímugust á aS gera þaS. Eg skora á ySur aS íhuga
rólega, meS gætni og stillilega, eins og réttsýnum
Canada-mönnum sæmir, öll þau gögn, sem fram
hafa komiS í málinu. Glæpur hefir veriS unninn
ofboSslegur glæpur — einn maSur sviiftur lífi, en
annar særSur hættulega. En hvernig er þessum glæp
háttaS? Hefir orSiS sýnt fram á þaS, aS hér hafi
veriB framiS morS, eSa gerS tilraun til aS fremja
þaS? Þér hljótiB, herrar m'inir, aS hafa orSiS þses
varir, hve gersamlega hefir mistekist, aS leiSa rök
aS þeirri sakargift. Einu ágizkan.na í þá átt, hefir
sá maSur boriS fram, sem stórum hefir gert á liluta
fangans, og ofsókt hann meS hinum versta f jandskap.
Sá maSur, reynir nú aS brennimerkja þann, er hann
hefir svo fjandsamlega ofsókt, meS ógurlegn mann-
dráps-ákæru, eftir aS hafa svikiS fangann '1 trygS-
um, eftir aS hafa svift hann frelsi, eftir aS hafa
eySilagt heimilislíf hans og gert spjöll á fjölskyldu
hans, og eftir aS hafa gert sig sekan um hverskonar
svikræSi gegn honum. Hann er eini maSurinn, sem
fymefnda sakargift ber fram. En hverskonar maS-
ur er hann þessi náungi, sem æskt er eftir, aB þér
takiS trúanlegan, og byggiS dauSadóm manns á ó-
Um þaS getur enginn boriS. Vér höfum ekki heyrt
ne nn vitnisburS um þaS. Um Pólverjann er þaS aS
segja, aS þar varS mjög raunalegt slys. En algeríega
hefir mistekist aS bendla fangann viS dauSa þess
manns. En aS því er Rósenblatt snertir, þá hefir aS
undantekinni hans afar-ósennilegu sögusögn, gersam-
lega mishepnast aS sanna fyrir réttinum, aS nokkur
tilraun hafi veriS gerS til aS fremja morS. Hnífi
var lagt, en hver gerSi þaS ? Um þaS veit enginn.
Hver var orsökin? Var um sjálfsvörn aS ræSa, til
aS afstýra hfsháskasaínlegu tilræSi? Um þaS kann
enginn aS bera. Eg hefi jafnmikla heimild til aS
halda því fram aS svo hefSi veriS, eins og nokkur
annar hefSii til aS ímynda sér hiS gagnstæSa. Og
sannarlega viri5:st þaS ekki ótrúlegt, eftir því aS
dæma, sem okkur er kunnugt um þenna svikara og
þjóf, aS hann hafi vakiS ófriS viS hinn ókunna mann.”
Og þannig hélt O’Hara áfram hinnil einkennilegu
vöm sinni. Hver ályktanir rak aSra, ög hann hélt
áfram aS vitna í eitt einstaklegt morSiS eftir annaS,
er sannast hefSi aS slysum hefSi veriS um aS kenna,
ellegar framiS '1 sjálfsvörn, unz kviSdómendum, er
hálfruglaSir voru í öllum þessum mælskustraum,
fanst svo sem engin skýringar-tilraun á glæpi þeim,
er framinn hafSi ver:S í kjallara í húsi Pálínu, væri
svo ólikleg, aS eigi væri réttara aS taka hana til
íhugunar.
ÁSur en O’Hara lauk máli sínu, vakti hann aftur
athygli kviSdómenda á þvf atriSi, er hann hafBií
byrjaS á. MeS tárvotum augum rifjaSi hann upp
frásögnina um skilnaS fangans óg bama hans. Hann
lýsti átakanlega kjörum konu hans og barnanna, sem
sakir forsjáleysis og fátæktar höfSu orSiS Rósenblatt
aS herfangi. Hann lýsti í fjörugri frásögn hinni
alda-löngu baráttu, er kúgaSir bændur Rússlands
hefSu barist fyrir frelsi s’inu, og skoraSi á dómendur
fast og skörulega, svo sem feSur, frelsisvini, og skyn-
sama og sanngjarna menn, aS láta fangann njóta til
fulls' þess vafa er mál hans væri undirorpiS, og
sýkna hann.
Sýknartilraunin var afbragSsvel flutt. Aldrei
hafSi O’Hara síSan hann tók aS fást viB sakamál
tekist jafn-frábærlega vel, að koma máli, sem enginn
ímyndaSi sér aS væri viSbjargandi, á þann rekspöl,
aS ekki virtist vonlaust um það. Áhrif ræSu lög-
mannsins voru lika auSsæ á kviSdómendum, og sömu-
leiSis á öllum, sem viSstaddir voru í réttinum.
Áhrif dómarans hafSi þær verkanir aS hreinsa
til, lægja hugar-æsing kviSdómenda, og fá þá til aS
lita á máliS meS ró og stillingu, sem Canada-mönnum
sæmdi aS sýna; en þó urSu ekki svæfS til fulls þau
áhrif, sem O’Hara hafSi vakiS meS ræSu sinni, og
kom þaS ljóslega fram í úrslitunum.
KviSdómendur sýknuSu fangann af ákærunni um
sönnuSum framburBi hans, HugsiS ySur vel um,
herrar mínir, hvort hann sé sá maBur, er þér getiS
hiklaust trúaS? Er saga hans trúleg? EruS þér svo
auStrúa aS ætla aS gleypa við því góSgæti? Eg þekki
ySur, herrar mínir, mér eruS þér, samborgarar mintr,
of kunnugir til þess, aö mér komi til hugar aS þér
látiS blekkjast þannig.
“Og hvaS er nú um sannreyndirnar aS segja,
herrar minir, vafningslausar verulegar sannreyndir?
Eg skal skýra frá þeim. BrúSkaupsveizla er haldin.
En hinn lærSi vinur minn hefir ekki miklar mætur á
brúSkaupsveizlum, eSa að minsta kosti minni mætur
en hann ætti aS hafa, og þess-egna vekur hann vor-
kunnsemi vina sinna.”
Þegar þessi hnúta kom, varS öllum litiS til Mrs.
Fitzpatrick og urSu áheyrendur heldur en ekki bros-
leitir. ■ 1 I I vW
“BrúSkaupsveizla var haldin, eins og eg gat um
áBan. Pvi miSur fór svo, eins og oft vill verSa f
veizlum útlendra borgara, aS þar geriSist ölæSis-órói.
Þar gefst hentugt færi á aS greiSa gamlar skuldir.
Þar-gerSist órói, og lenti ’t ryskingum. Alt í einu
hittast þessir tveir menn þar, og fom fjandskapur
glæSist á ný í brjóstum beggja. Annars vegar er
brennandi kvöl sakir ranginda, sem beitt hafði veriS,
hins vegar óslökkvandi hatur. Þessir tveir menn
hittast. Þeim lendir saman. Þegar rimman er af-
staSin, finst einn maSur dauSur, en annar meS hníf-
stungu á brjóstinu. En hver reiddi fyrst til höggs?
manndráp, en fundu hann sekan um morStilraun; en
þeir mæltust til þess aS dómarinn sýndi sem mesta
vægS aS auðiS væri eftir ástæSum.
“HafiS þér nokkuS aS svara ?” spurSi dómarinn,
áSur hann kvaS upp dóminn.
Kalmar hafSi veitt dómara ítarlega eftirtekt, er
hann flutti ávarp sitt til kviSdómenda; 0g eftir aS
hann hafSi virt dómara fyrir sér um stund, rétti hann
úr sér og sagSi á sinni stirSmæltu ensku: “Hável-
borni herra, eg fer ekki fram á neina vægS. Þess
beiðast engir nema glæpamenn. Eg er dæmdur sek-
ur um glæp, en eg er enginn glæpamaSur. Svikarinn,
þjófurinn, Iygarinn, morSinginn og glæpamaSurinn
situr þarna.” Um leiS og hann sagSi þetta, snéri
hann sér hvatlega viS og stóS um hríS meS útréttan
handlegg bendandi á Rósenblatt. “Eg stend hér sem
löglegur framfylgjandi hefndarinnar. Mér hefir mis-
hepnast. En sá dagur mun koma aS hefndin nær
fram að ganga.” Því næst snéri hann sér aS út-
lendinga-hópnum, sem sat úti i horni á réttar-salnum,
hækkaSi röddina og tónaSi nokkrar setningar á rúss-
nesku.
Verkanimar uriSu geysimiklar. Hver einasti
Rússí, sem viSstaddur var, varS auðkendur frá ÖSr-
um, af stacandi augnaráSi og dauSbleikum andlits-
fölva. Svo varS stundarþögn og þar á eftir fylgdi
hvæsingarhljóS, eins og snögt væri sogaður að sér
andinn; þar á eftir kom kliSur, svo grimmilegur og
harðneskjulegur, aS óskaplegt var á aS hlýða. Rós-
enblatt skalf eins og hrísla, spratt á fætur og reyndi
Pálína snögtandi.
Alt f einu æpti drengur.nn upp meS ákefð og
ótta: Pabbi! pabbi! Komdu aftur!”
l anginn vár rétt aS fara út úr dyrunum í þessu;
hann nam staSar og leit vi6;»hann var fölur og aug-
sýnn þjáningarsvipur á andlitinu. Hann sté eitt skref
) móti syni sínum, er hlaup'S hafSi á eftir honum og
sagði svo hátt aS heyrSist inn í salinn:
“Vertu hughraustut-, sonur minn. Vertu ókvíS-
inn! ViS sjáumst á morgun.”
Ilann veifaði hendinni t:I drengs ns, snéri síðan
viS og fylgdi lögregluþjóninum eftir.
Nú kom fram úr mannþrönginni kona nokkur,
smá vexti, hvít fyrir hærum, fölleit og bauS af sér
e nkar góðan þokkg,.
“LofiS mér aS verSa ySur samferSa,” sagSi hún
viS Pálinu, og um leiS sáust tárin streyma niður
vanga hennar.
Galizíukonan skildi ekki nokkurt orS, en hún
skildi hiS blíSlega handtak, vinsamlega raddbiæ og
tárin. ÞaS tungumál skildi hún. Pálína leit upp
daufum tár-döprum augum og horfSi um stund á
fölleitti kónuna, sem frammi fyrir henni stóC; því
næst stóB hún upp þegjandi og fór á eftir litlu kon-
unni, með bömin, en fólkið þokaSi sér kurteislegá
frá, og gaf hinum raunamædda hópi gangrúm.
“SjáiB þér til O’Hara, þaS eru enn englar á ferli
hér á jörSu,” sagði Wright læknir horfandi á eftir
hópnum.
“Já, þaS er sátt,” svaraSi Irínn, sem var viS-
kvæmur aS eSlisfari, “hér er einn engill aS minsta
kosti og heitir: Margrét French.”
VIII. KAPITULI.
Hefndar-eiSurinn
l
aS taka til mals. En hann kom engu orði upp og
hné þegjandi niSur aftur.
“Hvern þremilinn var hann aB segja?” spurSi
O Hara túlkinn, eftir aS dómarinn hafSi kveSiS upp
hinn alvarlega dóm.
“Hann var aS hafa upp fyrir þeim dauSarefs-
ingar-eiSstaf níhilista,” hvíslaSi túlkurinn.
“GuS sé mér næstur! Gott var það, aS dómar-
inn skyldi hann ekki. ÞaS lá viS, aS hann ónýtti
alveg, alla mína fyrirhöfn, þöngulhausinn sá ama.
Hann hefSi þá fengiS lifstíSarfangelsi í staSinn fyrir
14 ár. En hann hefir fengiS nógu harSan dóm samt,
manngreyiS. Hamingjan veit, aS eg hefSi heldur vilj-
aS aS hinn náunginn hefSi fengiS þenna dóm í hans
staS.”
Um leiS og fanginn snéri brott meS lögreglu-
þjóninum, heyrSi hann mikinn grátekka á bak viS
sig. ÞaS var Pálína, sem var aS gráta. Kalmar veik
sér aS dómaranum og rnælti;
“Leyfist mér aS tala viS börnin mín, áSur en
eg fer?”
“Já, sjálfsagt,” svaraSi dómarinn í flýti. “Kona
ySar, böm og vinir ýðar mega finna ySur á morgun,
þegar vel stendur á.”
Kalmar hneigSi sig kurteis og alvarlegur og gekk
þv’i næst burtu.
ViS hliS Pálínu sátu börinn föl og furSandi.
“Hvert fór pabbi?” spurði drengurinn á rúss-
nesku.
“Æ! æ! ViS fáum aS sjá hann á morgun”, sagði
Talsimi Wright læknis hringdi snemma morguns.
læknirinn hraðaSi sér aS svara. Starfsvið hans hafSi
enn ekki stækkaS svo, aS talsími væri farnn aS
verSa honum armæðuefni. Kona hans, ung aS aldri,
stóS hjá honum og beið tíSinda; úr stórum móleitum
auigunum skein mikil eftirvænting.
“Já”, sagði læknirinn. “Á-á-á? eruB þaS þér;
komiS þér sælar. Nei, ekki svo mjög. ösin byrjar
ékki fyr en lengra kenjur fram á daginn.” “Nei, alls
ekki.” “HvaS get eg gert fyrir ySur.” “Já, meS
ánægju.” HvaS þá? Undir eins?” “Jæja, eftir svo
sem eina klukkustund.”
“Hver var þaS?” spurði hona hans, um leiS og
hann hengdi upp hljómsafnarann. “Er þaS ný fjöl
skylda ?”
“Nei, ekkert þvílíkt happ”, svaraBi læknirinn
“'Þessi árstiS hefir verið óvenjulega heilsusöm. En
meS vorinu má búast viS aS taugaveikin fari aS
geysa.”
“Hver var þaö ?” spurSi kona hans aftur óþolin
móðlega.
ÞaS var Mrs. French, vinkona þín, hún var aS
bjóSa mér meS sér í leiSangur yfir í útlendinga
hverfiS.”
“Æ!” raddblærinn kom því upp um hana, hvaS
henni hugnaSi ferSalagiS illa. “Mér finst aS Mrs
French hefSi eins vel getaB beSiB einhvern annan
læknir um þetta.”
“Hún gerir þaS lika; hún leitar til margra lækna
i sömu erindagerSum og verSur oftast nær vel til.”
“Jæja”, sagði kona hans, “en mér er farinn aS
þykja þú gerast nokkuð ferSafús til þessa dæma-
lausa fólks.”
“Dæmalausa fólks?” endurtók læknirinn. “En
þar er dæmalaust góða atvinnu aS fá, skal eg segja
þér; þaS er aS segja aS sumu leyti. Þegar eitthvaS
arðvænlegt ber aS, þá er venjulega þeyst meS þá á
spitalann, og miklu mennirnir taka þaS til sín.”
“HvaS sem því liður, þá er mér ekkert um ferS-
ir þínar þangaS”, sagSi kona hans þrákelknislega, “eg
get eins vel búist við því, aS þú komist þaSan ekki
ómeiddur.'
“Ómeiddur?” hafSi læknirinn upp eftir henni.
“HvaSa vitleysa-” ,
“Já, eg þekki bezt, hvaS þú treystir þér vel. En
kúla eða hnífur getur'þó orðið þér að skaSa, eins og
hverjum öSrum. Setjum svo aS hann, óskapamaður-
inn —hvaS hét hann nú aftur — hann Kalmar —
hefði rekiS hnifinn í þig, í staBinn fyrir Pólverjann.
HvaS heldurSu aS þá hefði orSiS um þig?”
"Um þaS er ekki að ræða, heldur hitt, hvaS um
hann varS,” svaraði læknirinn brosandi. “En um
Kalmar er þaS aS segja, aS þaS er margur verri en
hann; mér er nær aS halda, aS þessi Rósenblatt hafi
fyllilega átt þá meSferS skiliS, sem hann fékk.
O’Hara sýndi aS minsta kosti á honum siðferðislegu
kaunin.
“Jæja, hvaS sem því líSur, þá vildi eg aS þú
ættir ekkert v.S þaS fólk.”
“Nei, þaS veit eg aS þú vilt ekki”, svaraði lækn-
irinn. “Þú veizt þaS bezt, aS þú mundir drífa mig
upp úr rúminu, hvenær sem einhver krakkinn i út-
lend’ingahverfinu fengi innantökur. ÞiS Mrs. French
gefiS mér varla nokkurt tóm til aS líta eftir mínum
mörgu sjúklingum annars staSar.
“HvaS vill hún nú?” TöluverSur forvitnis-
hreimur var i röddinni.
“Mr§. French hefir hepnast aS fá svonefnda Mrs.
Blazowski til aS lofa því, eftir langa mæðu, aS ein-
hver, líklega eg, eigi aS fá aS flytja á spítalann bam,
sem hún á. og alt er útsteypt i húSsjúkdómi.”
“Hún gerir það aldrei.”
“ÞaS er langliklegast. En því heldurðu þaS?”
“Af því aS þú hefir reynt þaS áSur.”
“Nei, aldrei.”
“Jú, Mrs. French hefir reynt þaS, og þú varst
meS henni þá.”
“ÞaS er satt. En í dag ætla eg aS taka til ann- j
ara ráSa. Vorkunnsemi Mrs. French hefir ekki kom-
iS aS haldi. Eg ætla aS beita meiri hörku. Og nú
ætla eg aS hafa mitt fram. Ef þaB dugir ekki, góSa
mín, þá skaltu eignast IoSskinnkragann, sem þú hefir
veriS ófáanleg til aS l'ita á, þegar v'S höfum fariS
fram hjá Hudsons Bay búðinni.
“Eg kæri mig ekkert um hann,” svaraði kona
hans. “Þú veizt aS viS höfum ekki efni á því.”
“Láttu ekki svona kona,” svaraSi læknirinn, “at-
vinnan er aS aukast. Þeir eru farnir aS tala um mig
i blöðunum. Eftir aS fáeinar fleiri brúSkaupsveizl-
ur hafa veriS haldnar og þar af leiSandi óhjákvæmi-
leg manndráp, þá verð eg frægur maður.”
I kofa 'Blazowski beiS Mrs. French læknisins
kvíSafull. HúsiS virtist fult af börnum, svo fúlt aS
þau komust þar ekki fyrir og stóSu sum út i dyrum
og sum í hlé undir kofaveggnum móti sól.
Læknirinn tróðst gegnum hópinn og inn í afar-
óþriflegt herbergi. Mrs. Blazowski hafSi sem sé
fundiS þaS kröfum sínutn ofvaxiS, aS ræsta he:mili
sitt svo aS i lagi væri, þar sem hún hafSi sjö börn
um aS sjá og álíka rnarga vistatökumenn, allá i einu
einasta herbergi. Mrs. French sat á stóli meS þriggja
ára gamált barn í fanginu.
“HaldiS þér ekki, læknir góSur,” mælti hún, “aS
þessi börn ættu aS verða flutt strax á sjúkrahús?”
“Jú,< náttúrlega; þau verSa aS fara þangaS. Eg
ætla að skoSa þau ofurlitiS betur.”
Hann reyndi aS taka litla barniS úr kjöltu Mrs.
French, cn þaS streyttist meS ákefS á móti.
“Jæja, eg ætla samt aS skoSa þig,” sagði lækn-
irinn, og fóf aS losa óhreinu tuskurnar af höfði
barnsins. “Herra trúr’!” hrópaSi hann, “þetta er
Ijóta sjónin!”
HáriS var í samlímdum klessum úr kraftar-
kaunum. I kringum augu og eyru voru graítarkaun,
sem ýldi úr, og allar greipar fullar
“Mér datt alls ekki í hug aS ástandiS væri svona
óskaplegt,” sagSi hann meS hryllingi.
“HvaS er þaS?” spurSi Mrs. French. Er þaS—”
“Nei, þaS er ekki kláSi. ÞaS er hin næma og
langvinna eczema pustulosum, sem alment er kölluS
kyrtlaveiki.”
“Barninu hefir versnaS mikiS þessa s’iSustu
viku,” ságSi Mrs. French.
“Já, þetta dugir ekki aSgerSalaust lengur, og hér
er ekki hægt aS sinna barninu. Stúlkan verSur aS
fara héSan. SegSu móSur þinni þaS,” sagði læknir-
inn alvarlega viS litla stúlku þrettán ára, sem stóS
rétt hjá.
Mrs. Blazowski baðaSi út höndunum og and-
mælti fastlega. “Hún segir aS hún láti ekkert barniS
fara. Hún makar þau í feiti. Þeim þá batanar.” '
“Feiti!” æpti læknirinn. “Já, eg trúi því, og þar
opan í kaupiS verða þau mökuS upp úr miklu fleira.
Og sjáiS þér óþrifin 'i höfðinu á barninu. Drottinn
minn!” bætti hann viS og snéri sér aS Mrs. French,
“hún skríSur öll krök! Nú skulum viS skoSa hin.”
Hann skoSaSi næst stúlku á fimta ári, sem út-
steypt var í höfSi og andliti af sama sjúkdómi, nema
enn ver leikin.
“Hamingjan góSa! Þessi stúlka missir sjónina!
HeyriS þiS, þessi börn verður aS flytja á spítalann,
og þaS undir eins. SegSu móSur þinni þaS.”
Aftur túlkaði litla stúlkan, og móSirin svaraSi
meS enn meiri ákefS á ný.
“HvaS segir hún?”
“Hún segir hún ekki láta þau fara. Hún að
lækna þau sjálf. Gera þau góS.”
“ÞaS er kannske betra aS láta þau bíða,” greip
Mrs. French fram i. “Eg ætla aS tala viS hana, og
við reynum svo í annaS skifti.”
“Nei”, svaraSi læknirinn og greip sjal til aS
vefja utan um litlu stúlkuna, “eg fer meS hana meS
mér nú strax. ÞaS verður rifrildi og þér verðiS aS
skerast í þaS. Eg skal stySja ySur í rimmunni.”
Um leiS og læknirinn tók upp l tlu stúlkuna,
kom móSir hennar og æpti: “Nei! nei! Ekki fara!”
“En eg segi, jú,” sagSi læknirinn; “cg kalla ann-
ars á lögregluþjón og læt setja ykkur öll í fangelsi.
SegSu henni þaS.”
Þessi hótun hafSi engar verkanir á móSurina.
En þegar læknirinn gekk til dyranna meS bamiS,
greip hún stóran hnif og hljóp fyrir dyrnar. Svona
stóSu þau stundarkorn og horfSu hvort framan í
annaS; læknirinn var óráSinn í hvaS géra skyldi, en
hann hafði þó fastráSiS, aS í þetta skifti skyldi hann
þo koma áformi sínu fram. Nú skarst Mrs. French
leikinn. Hún tók brosandi um handlegg kcnunnar.
Dr.R.L. HUR5T,
Member of Royal Coll. of Surgeon*
Eng., útskrifaSur af Royal College ol
Physicians, London. SérfræSingur i
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Portag*
Ave. (á. móti Eaton’sj. Tals. M. 814
Tími til viStals, 10-12, 3-5, 7-9.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
fslenzkir lógfræriiagar,
Skrifstofa:— Room 811 McArthur
Buiiding, Portage Avenue
Áritun: P. O. Box 1856.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
..°g
BJORN PÁLSSON
YFIRDÖMSLÖGMENN
Apnast Iögfræðisstörf á Islandi fyrir
Vestur-Islendinga. Utvega jarðir og
. hus. Spyrjið Lögberg um okkur.
T Reykjavik, - lccland
^ P. O. Box A 41
GARLAND & ANDERSON
Arni Anderson E. P. Garlandi
LÖGFRÆÐINGAR
801 Electric' Railway Chambers
Phone: Main 1561
l>r. B. J.BRANDSON
Office: Cór.'Sherbrooke & William
TELEpONK GARRyöSO
Officb-Tímar: 2—3 og 7- 8 e. h.
Heimili: 776 V ctor St. *
Tei.kphone GARRY 021
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJ0RN80N
Office: Cor, Sherbrooke & William
CKLKPHONK, garry 33«
Office tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Heimi i: Stc 1 KENWOOD AP’T't,
Maryland Street
TEI.EPHONEi GARRY TOð
Winnipeg, Man.
Dr. A. Blöndal,
806 Victor St.,
á horni Notre Dame Avenue
Talsími Garry 1156
Heima kl. 2 til 4 og 7 til 8 e. h.
Vér leggjum sérstaka áherzlu á al>
selja meðöl eftir forskriptum lækna.
Hin beztu meðCl, sem hægt er að f&,
eru notuiS eingöngu. pegar þér komié
með forskriptina til vor, meglð þ«r
vera viss um að fá rétt það sem lækn-
Irinn tekur til.
COIiCX.EUGII & CO.
Notre Daine Ave. og Sherbrooke 8t
rhone. Garry 2690 og 2691.
Giftingaleyfisbréf seld.
— Tyrkjastjórn hefir gefiS út
ný frímerki, meS mynd soldáns á
þeim dýrtístu. RétttrúuSum Mú-
hameðs játendum þykir illt til þess
aS hugsa, aS hrækt verSi á mynd
þessa eftirkomanda spámannsins
og sjá hána síSan óprýdda af
stimpilmörkum. Þykir því líklegt,
aS þau frímerki verSi innkölluð og
ónýtt.
Dr. W. J. MacTAVISH
Office 724J ó'argent Ave.
Telephone óherbr. 940.
( ,0-12 f- m.
Office tfmar 1 3-6 e. Œ.
I e. m.
Heimili 467 Toronto Street -
WINNIPEG
telephone Sherbr. 432.
J. G. SNŒDAL *
TANNLŒKN/fí.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave St
Suite 313. Tals. main 5302.
AjÉkjÉkjÉkJÉkJÉ jÉkJÉk jÉk jmk jÉk j^
Dr. Raymond Brown,
Sérfræöingur í augna-eyra-nef- og
háls-s j úkdóm um.
326 Somerset Bldg.
Taisími 7262
Cor. Donald & Portage Ave.
Heima kl. io— 12 og 3—5
Lögbergs-sögur
FÁST GE FINS MED ÞVÍ
AÐ GERAST KAUPANDIAD
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXl
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST.
-ie'nr líkkistur og annast
im Oifarir. Allur útbún-
aður sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvarða og legsteina
Ta s He mili Garry 2161
» Office „ 300 og 375
8. A. 8IGURDSON
Tals. Sherbr, 2786
S, A. SIGURDSSON & CO,
BYCCIfiCAME^N og F/\STEICNASA1.AB
Skrifstofa:
208 Carlton Blk.
Talsími M 446 *
Winnipeg