Lögberg - 23.04.1914, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 23. APRÍL 1914
3
Áhrif mœðranna á fóstrið.
HeilbrigíSisfræSin hefir margar
hliöar, á itök víða og er afar yfir-
gripsmikil. Jafnvel þaö, sem oss
allra sízt dettur í hug í daglegu
lífi, getur haft sterk og stórvægi-
leg áhrif á heilsu vora og liöan.
'Þaö er viöurkent aö uppeldi barna
sé mikils vert; aö æfi mannsins
sé að miklu undir þvi komin.
hverskonar uppeldi hann fær.
“Fáöu mér barnið þegar þaö
fæöist, og láttu mig hafa þaö og
ráða yfir því, þangað til þaö er
12 ára”, er haft eftir vitrum
manni og merkum, sem Ignatius
Lyola hét, “eftir þaö mátt þú
gjöra viö það hvaö sem þú vilt,
áhrif mín geta að miklu leyti ráð-
ið hugsunum þess og athöfnum .
b>etta er auövitaö of langt far-
iö, of miikð gjört úr uppeldis-
áhrifunum, en þau eru óneitan-
lega mikil — og jafnvel meiri en
margan grunar. Laö er á vitund
vináttu, frá því þatt voru böm.
Svo kom þar sögunni aö tón-
skáldið og söngntærin feldu ástar-
hug saman og uröu hjón. Málar-
inn hélt viö þau sömu vináttu og
áöur og hafði hjá þeim heimili
sitt. Alt fór vel um stund; eftir
nokkum tíma stingur tónskáldiö
upp á þvi, að vinur þeirra máli
niynd af konunni. Er þaö fast-
ráðrð og gjört. Sat hún fyrir eina
klukkustund á hverjum degi í tvo
eöa þrjá mánuði, eftir því sem
sagan segir frá. Myndin er full-
gjörö og þótti meistaraverk. Nú
kemur aö því að konan legst á
sæng, fæöir hún dóttur og heilsast
vel. Eftir lítinn tíma kemur maö-
ur inn og ræöur sér ekki af fögn-
uði; hann lýtur niður að konunni
og kyssir hana og ætlar svo 'að
kyssa barnið líka; en þegar hann
sér það, tekur hann snöggri um-
breytingu, fer út' úr herberginu
steinþegjandi, yfirgefur heimiliö
og kemur aldrei aftur. Ástæöan
var talin sú, að honum sýnd’st
barnið líkt málaranum, og um það
bar öllum saman að þaö væri. Það
þótti fullkomlega sannaö að ástæö-
an fyrir þessu væri engin önnur en
sú aö konan sat fyrir á þessum
tima og hafði málarann stöðugt
fyrir augum sér. Þessi saga er í
flestra, hversu likir tviburar eru trákf seni heitir, Sjö sögur af sjö
venjulega, ekki einungis í sjón og konum i Chicago ('Seven stories of
seven Chicago womenj.
limaburði, heldur einnig aö and-
legum hæfileikum og atgerfi, á-
stríöum og tilhneygingum. geðs-
lagi og umgengni. En þaö hefir
verið reynt aö taka tvibura, þegar
þir voru nýfæddir og ala þá upp
undir gagnólíkmn ábrifum, gagn-
ólíkum kringumstæðum, og árang-
urinn hefir orðið sá, að þeir hafa
oröið ólíkir; meira aö segja ólikir
í sjón, enda er það af mörgum
viöurkent, að útlitiö og svipurinn
lagi sig að ýmsu leyti eftir geös-
lagi og hæfileikum. Sérstök lik-
amseinkenni eru vottur — og hann
oftast órækur — um sérstök and-
leg einkenni. Þetta er ekki frem-
ur þannig með menn
dýr. Það á sér staö
úrunni, þótt því sé fremur veitt
eft:rtekt meöa! fólks cn anrara
dýra. }
önnur saga var mér sögð af
rnanni sem Hinch heitir og er far-
andsali fywir meöalafélag í Tor-
onto er heitir Ingram & Bell. Ný-
gift hjón áttu heima uppi á lofti i
húsi i borg; beint á móti, hinu-
megin í götunni, var saumakona.
ung stúlka; hún haföi það fyrir
siö að sitja úti við glugga i kol-
dimmu við saumavél sina og syngja
hástöfum; nýgifta konan hlustaöi
á söngöin og þótti einstaklega gam-
an að, þvi stúlkan söng vel, og
aldrei annað en fallegar vísur.
Svo ól konan sveinbarn. lægar það
óx upp, tóku menn eftir því, að
Cn.. .°n?ur það var öðruvisi i málrómi en aör-
a ri natt- jf harlmenn; drengurinn talaði í
kvenmannsrómi og alveg nákvæm-
lega í sama rómi og saumastúlkan,
er sungið hafði. Samt voru þau
Brot.
i.
Hugur minn stefnir í austurátt,
yfir hafið, sem löndin skilur.
Suðursins blaer og sólarylur
seiða mig, örfa minn hjartaslátt.
Vorfegurð Islands.—sem rnildi og mátt
mannanna glæðir og sættir alla,
— heilagar raddir í hug mér kalla —
hrífur mig til sin um> sólhjarta nátt.
II.
Skautafaldur skín mót sóiu,
skorinn kyrtill fellur vel,
fjöllin. stöfuð loga lciftri,
lyfta sér i himins hvel.
En við ströndu bárur byltast,
brotna, hverfa i djúpsins skjól.
Svo þær hafa’ um hundruö alda
hnigið guðs aö veldisstól.
III.
Og andi minn líður um lautir og bala,
við læki og grös eins og barn ég tala,
og minnist ei framar á horfinn harm.
IV.
Svo—þegar hljóðnar ogv fuglar flestir
festa sér blund eins og þreyttir gestir;
norður við hafsbrún árvök alda
eignast hjá sólunni gull í falda,—
geng eg hljóðlega í hraunið inn.
V.
Þá finn eg þig, mær! við árinnar óö,
þú yrkir í köpp við strengi og fossa;
þið kveðist þar á um ástarkossa,
og elfan er straumþung sem hjarta þíns blóð.
VI.
Að flýja og dyljast í hrauninu hvergi þér tjáir,
—eg geng þar í strauminn og kveð þig i kút,
kem svo úr fossinum dauðþyrstur út
og teyga af vörum þér veig þá, sem hjarta mitt þráir.
A.
brellum. en þegar svo er komið,
ef um alvörumál er að ræða, þá er
sigurmegnið jafnan komiö að þrot-
um.
Narrows 9. Aprif 1914.
Sveintt A. Skaftfcll.

Austlenzk ljóð.
Já, uppel lið hefir oft víötæk og | ehkert skyld.
djúp áhrif á komandi lif og fram- . .
,J \ . , v • r 1 l’essi dænn og þessar sogur, eru
tið bamsins, en það ma fara lengra, | , 6
i að visti undarlegar, og þær
uppeldiö 1 þeim skilmngi byrjar ^
áður en barniö fæðist. 1 fyrri
en
daga var óbifanleg tröllatrú höfð
á ýmsu því, sem nú em taldar
kerlingabækur og karlahégiljur.
Þá var “tekið mark" á öllu mögu-
legu, scm við bar. Gekk það i m irgu
mikils til of langt, og leiddi til
öfga og heimskulegra atliafna. En
’ sannleikurinn er þó sá. að flestar
kerlingabækumar svokölluöu voru [
i insta eðli sínu á einhverjum rök-
um bygðar. Menn höföu allskon-
ar sértrú á ýmsum viðburðum.
ýmsu i náttúrunni, sem þeir ekki
skildu, og þeir höföu sömu trölla-
trúna á hinu og öðrti í lifi ein-
stakl’ngsins. Náttúruöflin voru
þá litt skilin, og sama var að segja
um mannlegt eðli; enda verðtim
vér að játa það hreinskilnislega.
aö enn þann dag í dag er þaö
margt, sem vér ekki skiljum; margt
í náttúmnni i kringtim oss. og
sérstaklega margt í Sjálfum oss, í
eöli vom og upplagd, tilfinningum
og eig'nleikum.
Þótt mikið og margt sé til þess
gjört, aö læra mál eðlislaganna eöa
náttúrunnar og skilja það; þá eig-
um vér, enn sem komið er, langt
í land, þangað til siöasta teiknið
er lært í þvi starfi.
Það var talið mikils unt vert,
aö ekkert óhapp kæmi fyrir konur
í fyrri daga, meöan þær væm van-
færar. Þegar þekking manna óx
og skilningur glæddist á þeim at-
riöum, var farið að gjöra gys aö
öllum þeim hégiljum, sem kallaðar
voru, er forfeður vorir og for-
mæður höföu kent og trúað i
þeim efnunt. En nú er komið svo,
aö ýmislegt af þeim er tekið til
vísindalegra rauusókna; það er
yfirvegað og skoðaö viö Ijós þekk-
ingar og reynslu, staöreyndar og
eftirtektar; sést það þá, aö þrátt
fyrir ýmsan hégóma í gömlu kenn-
ingunum og hjátrúnni, þá er þar
margt innan um þess viröi aö þvi
sé gaumur gefinn; margt sem hef-
ir i raun og vem þýöingarmikil
áhrif
Eitt af þesstt er áhrif mæöra á
fóstriö. Þessi áhrif eru auðvitað
ekki eins yfirgripsmikil eða viötæk
og haldiö var í fyrri daga, og um-
fram alt eru þau annars eölis en
haldið var. Skal hér, fremur til
skemtunar en gagns, skýra frá
nokkrum atriðum, er munnmælum
fara ntanna á ntilli i þessu sam-
bandi. Um það er sögð sdga aö
tveir karlntenn og ein stúlka i
Chicago, sem öll vortt á likum
aldri, gengu á skóla saman. Þeg-
ar þau komust af barnsaldri
hneigðist sitt aö hverri list. Ann-
ar pilturinn lagði stund á söng-
eru
alls ekki einstæðar; þær eru svo
aö segja á hverju strái, en það er
litið svo á af flestum vísindamönn-
tim nútímans, aö þær séu annaö-
hvort af tilviljun eöa auknar eöa
ósannar. Þær eru enganveginn
viöurkendar sent vísnidalegir viö-
burðir. Með öörum orðum, þær
eru álitnar hégómi. Þaö virðist
j sannað, eftir því sem hægt er að
sanna þess konar efni, aö líkams-
líti barna t. d. geti ekki stafaö af
neinti sem fyrir móöurina hafi
komið nieöan hún var þunguö,
þótt það sé alment lialdið, eöa hafi
verið til skamms tíma. Þótt kona,
sem þannig er ástatt fyrir, verði
hrædd viö mús, eða frosk eða eitt-
hvert annað dýr, þá er það taliö
vísindalega óm'igtilekt aö mynd
dýrsins sjáist eða komi fram á
| fóstrinu. Það er líka talið vísinda-
! lega ómögulegt að þegar vanfær
j kona horfir á slys, þá komi sams-
konar líkamslýti frant á baminu og
slysið hafi valdið á þeim, sem
fyrir því varð; en samt erti til
margar sögur. sem hakla þvi fram
að svo sé.
Fóstrið er fullmyndaö 10 vikna
gamalt, og það er oftast eftir þann
tíma scm þessi áhrif eða fyrir-
hrigöi hafa átt aö ske; barn. sem
er fullmyndaö í móðurlífi getur t.
d. ekki mist aöra liöndina eöa
nokkra fingtir, þó móöirin horfi á
þess konar slys. Það er gjörsam-
lega ómögulegt eftir okkar skiln-
ingi. Þaö er því ekki eins mikil
ástæöa til hræöslti t'yrir mæöur og
alment er taliö í þessum efnum.
En þaö er annaö, sem taþa má
til greina, og það er þar sem upp-
eldi barnsins eða framtíðarvegir
þess eru byrjaðir fyrir fæöinguna.
Fóstriö fær alla næringu sína frá
móðurinni. Þaö þykir fullsann-
aö að jafnvel brjóstamjólk konu
breytist svo ef hún reiöist eða
kemst i ilt skap, að barniö, sem
sýgur liana, verði isjúkt af. Þetta
atriði verður ekki fullkomlega
skýrt eða grein gjörö fvrir ástæö-
unt þess, en ]taö er þannig; likami
mannsins er einkennileg vél; hann
er svo útbúinn, að geðshræringar
og skapbreytingar hafa álirif á
vökva þá sem ýmsir kirtlar gefa
íjrá isér; magavökvinn t. d. er satn-
settur af ýmsum efnum. og hlut-
föll þeirra geta brey.zt, ekki einung-
is af likamlegri veiki, heldur blátt
áfram og eingöngu af geðshrær-
ingu; það er eins með mjólkina.
En þegar því er þannig varið, að
barninu getur orðiö ilt af móöur-
mjólkinni, ef hún (móðirin) kemst
i ílt skap, þá er það ekki ósenni-
legt aö hugaráhrif eigi sér einnig
staö í þvi tilliti, áðttr en barniö
ásigkomulagi konunnar, ekki sið-
ur en mjólkin, eftir að það er fætt;
fóstur, sem fær óholla eöa sýkj-
andi næringu frá móðurinni, hefir
ekki eins gott tækifæri til þess aö
vaxa og þroskast og fæöast með
fullu fjöri og sterkri heilsu. Af
þvi geðslag eöa hugarásigkomulag
móðurinnar hefir áhrif á næringu
þá sem fóstriö fær, þá er það áríð-
andi fyrir allar mæður aö halda
hugsuninni sem heilbrigðastri.
Sundurlausir þankar,
Síöan kosningar fóru fram i
Gimli kjördæmi 9. Maí í fyrra, er
mikið búið aö tala og rita tim fjár-
veitingar og kosningasvik og þaö
ekki aö ástæöulausu. Viö hinir
sniærri, sem litla þekkingu höfum
á landsmálum. og eg er einn af
Fríða.
I skraddaverkstofu viltist hún
Friða,
um veturinn þama hún mentaðist
fljótt;
Hún lærði aö sauma en læröi’ ekki’
að sníöa
lék sér á “danzi” er húmaöi nótt.
En það, sem hún aflaði, alt fór í
fötin,
úriðhog skóna frá vingjömum rekk
Reyndar á sokkunum sáust þó göt-
in,
Sögöu þeir kunnugu, þegar hún
gekk!
En “logandi, sjóðandi” læröi’ ’ún
þann vetur
aö liðka til ganginn og halla undir
flatt,
vesalings jómfrúin vissi ekki betur
En væri það mentun, sem heitir þó
“pjatt”!
Nú hana' að ávarpa’ er ei fyrir
dóna!
Ekki' er nú vitið né menningin
hálf!
Svo er hún mentuð, hún má eigi
þjóna;
Móðirin veröur að þjóna’ ’enni
sjálf.
"Sigga”.
Nú hér er komin stúlkan, sem hef-
uröu lengi þráö!
Henni fékk eg loksins í Vestmann-
eyjum náö,
hún vitur er og dugleg, og viröir
danskan móö;
svo “voðalega” falleg og “hræöi-
lega” góö.
Þú munt ei þurfa' aö iðrast, því
margir aö því dást
viö “maskínu” i “kokkhúsi” aö sjá
hana fást
að heyra hana syngja, hve henni
ferst það vel
að horfa’ á ’ana danza, sem lifandi
vél.
Já,
þeim, þykir samt gaman að leggja unl Stós í°g hann úr stjórnar-
flokkij. Það er engin nýung að
fræði og varð tónskáld; hinn varð fæðist; næringin sem það fær í
frægur málari, en stúlkan varö móöurlífi hlvtur aö vera heilnæm
mikil söngkona. Þau héldu altaf
eöa hiö gagnstæöa, eftir hugar-
þaroröíbelg. Engan hefi eg heyrt
hallmæla stjóminni fyrir að leggja
<X) þúsund dala til vegabóta, því
það miðar beinlinis til þjóðþrifa.
þegr verkið er vel af hendi Ieyst;
en hitt er anrgið mál, hvort nokk-
uð af þessu fé hefir ekki falliö
utan við veginn og fuglarnir svo
komið og etið þaö og drukkið.
Það hefir veriö unnið á fjölda
mörgum stööum og skýrslurnar
sýna að alt hefir verið borgaö, en
það hefir naumast verið gjört fyr-
ir illa unniö verk, nema því aö eins
að flokksfylgi væri látið ráða.
Þaö er atriði, sem liægt væri að
þrátta um fram og aftur.
Iig átti tal viö sendimann
stjórnarinnar um síöustu kosning-
ar hér; boðskapur, sem hann
kvaðst eiga að flytja, var meöal
annars sá; “Sé Tayior greitt at-
kvæði, verður fé veitt til vegabóta,
sé Árna greitt atkvæði. verður það
ekki veitt". Mér varð á að spyrja:
“Alítur' stjórnin vegabæturnar
nauðsynjamál ?’’ Svarið var ját-
andi, sem sýnist vera rétt; enn
varð mér að spyrja og spyr enn:
“Hverfur nauösynin og þörfin á
umbótum, ef kosinn er maður úr
öðrum flokki en þeim, sem situr
við völdin?" Við sem kufeum Árna
EggeHsson höfum álitið að þörf og
uauösyn ætti aö ráöa um fjárveit-
ingu til vegabóta, en ekki flokks-
fylgi. En sú skoðun er liklega
ekki rétt. þvi Heimskringla segir
að sannleikurinn hafi ekki tapað i
þessum kosningum. Jvn það var
tap islenzkum metnaði að mæla í
möti Arna Eggertssyni, því nógir
voru til aö vinna með stjórninni,
þó islendingar heföu allir fylgt
sínum þjóöarmanni. Það má hver
mæla i móti því sem vill.
Mikið er látið af því hvaö unn-
ið hafi verið hér aö vegabótum
næstliöið ár; þess var líka full
þörf. Eg skal nefna dálítið einn
vegspotta, sem var gjöröur á
Township 24 R to West, hann er
aö sögn ekki illa gerður, en hann
er að lögun eins og þar sem skrið-
jökull ítir sandöldun undan sér,
með reglulausum bugöum og hnúð-
um, og þegar farið er um Hann
meö nokkurn þunga, þá sýður og
bullar vatnið og leðjan upp á milli
lurkanna, sem ofaní voru bomir.
Skýrslurnar sýna líka að þessi
vegagjörð hefir ekki kostað nema
206 dali, og átti þá nokkur heimt-
ing á að hann væri öðruvisi en
svona ?
Fyrir skömmu flutti Hkr. grein,
þar sem farið er hörðum oröum
um liberala, ]>ar stendur meöal ai.n-
ars; væri úr vegi að spyrja, hverj-
ir drukku alt þetta vín Það mun
mega segja þar, eins og í vísunni krónur og búningar
stendur: “Flestir af iþví tfenguj
smekk, en furðu misjafnt drukku”.
Á þeim kjörstað, sem eg var og
greiddi atkvæði, var ekki nema einn
maður ölvaður, meöan á kosning-
þótt
smellin er hún Sigga,
sumum virðist “klén”,
Siöavönd og “dönnuð”, já mentuð
og “pen”
kvenfólkinu hugþekk, en karlmönn-
unum reið
þótt keppi drengir um þaö að
fylgja henni á leið!
sjá hann í því ástandi, og heföi
framkoma hans þar a annan hátt
ekki verið svívirðileg, var það af-
sakanlegt að hann var fullur; hann
má reyna að mótmæla því ef hann
vill. Hitt sýndist ekki ósanngjamt
ef vínið var til, þó þeir sem greiddu
atkvæði með Taylor, fengju dug-
lega i staupinu, minna mátti þaö
varla vera fyrir að bregða að sín-
um eigin þjóðar manni. Þeir sem
fylgdu Ama að málum voru þar
gjörðir horareka og máttu vart
fara heim ófullir.
Eg liefi heyrt því haldið fram,
að þeir sem skipa frjálslynda
flokkinn, séu heimskari en aftur-
haldsmenn. Þetta kann nú á
sumum sviöum að vera rétt, en eg
fæ ekki séð hvernig þetta má vera,
nema um einstaka menn sé aö
ræða. Menn geta auðvitað brigsl-
að hver öörum um heimsku, af
því að nóg er til af henni, ekki
sizt hjá okkur óupplýstu mönnun-
um. Eg er nú samt þeirrar skoö-
unar, að þaö sé jafnt á komið
hvað vitsmuni snertir hjá báðum
flokkum; máske þaö eigi að skoð-
ast sem trygging fyrir gáfum, sem
kom fyrir hér við síöustu kosn-
ingar að einn kjósenda flaug á
annan flokksbróður sinn mcö ill-
yrðum og barsmiö, fyrir það. hvaö
hann væri ónýtur að hjálpa sér að
styöja Taylor.
Hvaö sem því líður, þá hafa
margar einkennilegar athafnir
komið fram hjá mönnunum fyrr
og siðar, til þess að ná i metorð
og völd.
Annaðhvort er það draumur
eöa skynvilla að liberalar norður
hér séu eða hafi verið skælandi
meö finguma uppi i sér, útaf ó-
sigri við kosningar eöa nokkru
pólitisku bralli, ekki svo að skilja
aö þeim sé ekki eðlilegt aö gráta,
eins og öðrum, ef sorgarefni ber að
höndum. En svo hefir þaö komiö
fvrir, þegar valdhafarnir fundu
aö sessinn fór að gugna eöa hált
fór aö veröa á stjórnarhliðina þá
aö gripa ti! örþrifaráða, annað-
hvort tneð skömmum eöa öörtim1
Vegur til virðingar.
Kynni' eg að verzla og klæöa mig
sjálfan,
veittu mér
gildi, '
sumum þvi nægir aö sjá manninn
hálfan,
silfriö og gullið því helzt eg vildi.
Svo mína þá peninga mætti’ eg ei
spara,
því menningin æxlast af spilling-
unni
og fólkið er allskonar verzlunar
vara
en verðlagið fer eftir gyllingunni!
Einn mentar annati.
Mikla framför má hér sjá
manndóms hollan vana
hvemig blessuð bömin smá
berja foreldrana.
AlÞvel hentar oss að sjá
athöfn bama slíka:
viö þaö mentun fljóta fá
foreldramir líka. f
Of geist.
Margir undrast öld óraga.
áfram slengist þjóöin heit;
hvildarstund um helgidaga
hittir enginn nú í sveit!
Þannig svífur alt i öldum.
undrar margan framför slík:
Friðlaust líf af fundahöldum,
félagsgargi’ og pólitík.
—Austri. S.
Athugasemd.
Þessi ljóö em þess viröi að vera
lesin og lærð, ekki svo mjög sök-
um framúrskarandi skáldskapar-
gildis, heldur vegna þeirra kenn-
inga, sem þau flytja; t. d. sést það
glögt, hvemig íslenzkan heima er
afskræmd og limlest af dönsku-
slettum, eins og hún er hér af
enskunni. — Ritstj.
Frederic Mistval hét skáld sem
cló á Frakklandi 25. Marz. Hann
átti hund sem tók sér dauða hans
svo nærri að hann neytti hvorki
svefns né matar og veinaöi óaflát-
anlega. Jiangaö til hann dó úr sorg
31 Marz. t sambandi við þetta
ryfjaöist upp fyrir mönnum saga
í Paris á Frakklandi. Hún er
þannig, að þegar maöur dó þar, er
Henry Rockford hét, dó köttur
hans at' sorg viku eftir lát hans.
-áhöld
Þessi mynd sýnir
Milwaukee
steínsteypu
Vjel
Spyrjið ertir verði
THE STUART MACHINERY
COMPANY LIMITED.
764 Main St., - - Winmpeg, Man
EDDtf’S FIBRE WARE
BALAR OG FÖTUR HALDA VATNINU
HEllU MIKLU LENGUR HELDUR EN
TRÉBALAR EÐA JÁRNBALAR - ERU
ÓD.RARI EN HINIR 'SÍÐARNEFNDU—
OG SETJA EKKI RYÐ Á FOTIN.
YFIRFRAKKAR
með niðursettu verðit
Vanal. $25. fyrir $17.60
“ 43. •' 32.60
“ 30. “ 20.60
“ 22. “ 16.50
YFIRHAFNIR
með Persian Lamb kraga
Chamois fóðri, Nr. I Melton
Vanalega $60.C0 fyrir $38.50
“ 40.00 “ $25.50
Venjiö yöur á aö koma til
WHITE & MANAHAN
500 Main Street,
l’tlbúsverzlun I Kanorn
WINNIPEO
Á Heljardalsheiði.
Djöfulóður hríðarhamur
hellist yfir lög og storð,—
mælir ekki mjúkleg orð.—
Vopnaslyngur veöragramur
vélráö hyggur á og morö.
Slitinn halur hlaupin þreytir
heim á leiö í þessum byl,—
hann sér varla handa skil.
Engir berir eru reitir,
ekki rofar vitund til.
Kunnur er ’ann hríðarhörkum,—
hefir löngum teflt þær viö.
En nú eru’ ekki gefin griö.
Beinkalinn á báöum jörkum
brýst hann gegnum fárviörið.
Þarna grillir hamra hyrnu,
Huldardröngum líkt það er,
efst er klettakróna ber.---
Eins og sindur Gláms úr glyrnu
^lotti skruggu' um mökkinn fer.
Enn er varla hálfnuö heiöin,
hleður niður kyngi-snjó,—
áÖur var þó ærið nóg.
Villugjöm því verður leiöin----
vonasköröin næsta mjó!
Hlaupin má ’ann herða betur—
heim í kvöld! það varðar lif.
Bíðurv heima helsjúkt víf,
Um sumar jafnt og svalan vetur
sól ’ans var hún, traust og hlíf.
Hann kemst ekki hóti lengra,
hefir að kodda mjallar skafl —
fönn er sæng og fótagafl!
Verður æ um andann þrengra,
yfir stendur lokatafl.
Finst 'onum örskot aö hann hvíli
undur sæll við brúðar hlið. —
En nú eru’ ekki gefin griö.
Islenzkra fjalla’ í fanna skýli
farandmaður skilur við !
Dægrum þremur þetta ettir
þá er komin veðra bót.—
Eygir hvergi auðan hnjót.
Hvarfið }>ótti fáum fréttir, — —
farandmanns var dáin snót!
Heföi ]>að veriö heldri maöur,
hafin mundi vikuleit-------
aflað manna sveit úr sveit.
En t'arandmaöur fáefnaður
fjar má liggja kristnum reit!
Einar P. Jónsson. ■