Lögberg - 25.06.1914, Blaðsíða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 25. JÚNl 1914.
LU. Tnrmto. á ttftfnttttaa.
Otlendingurinn.
SAGA FRA SASKATCHEWAN
eftir
RAlvPH CONNOR
f>aö var ínesta lukka fyrir Pére Garneau aS
Kalman hafði valiö þessa leiö til flutninga, sama
kveldiö sem hann haföi ákveöið að fara ofan aö
Valsá. Garneau var uppgjafa prestur frá Noröur
Saskatchewan héraöinu, og haföi þjónað í 20 ár.
Haföi hann feröast bæði landveg og vatnsveg á meðal
Kynblendinganna, og annast bæöi um þeirra andlegu
og timanlegu velferð. Hann hafði einnig unnið á
meðal Indiánanna á þessu svæöi. Gamli presturinn
var sannkölluö hetja; hann hræddist hvorki mótstööu
né erfiðleika, en var þó ljúfur eins og bam og viö-
mótsþíður eins og engill. En timinn haföi daprað
honum sjónir og dregið afl og staðfestu úr höndum
hans. í þetta skifti var hann aö fara eftir ánni á
litlu kænunni sinni. ísjaki í ánni komst undir bátinn
og hvolfdi honum; straumurinn bar hann langt niður
eftir ánni. Hann kallaöi á hjálp, en röddin var lag
og veik og enginn hefði heyrt hann né komiö til liö-
veizlu heldur, ef ekki heföi viljað svo til, aö Kalman
var aö setja kænu Browns á flot, þegar þetta vildi
til. Hann tók nokkur sterk áratog, og var búinn aö
ná haldi á prestinum innan fárra augnablika. Hann
flutti hann þegar inn í hospitalið meö aöstoö Browns.
Hann bjargaöi einnig kænunni hans og flestu af þvi,
er hann haföi meðferöis. Þegar Garneau haföi verið
tvo daga í hospítalinu undir umsjón Browns og
hjúkrun Irmu, haföi hann náö sér nógu vel aftur
eftir innkulsiö og hrakninginn til þess aö halda áfram
feröinni.
“Eg skal aldrei gleyma gestrisni ykkar og aö-
hlynningu,” sagöi hann viö Brown, morguninn sem
hann kvaddi. Það var á þriðja degi eftir komu hans.
“Viö skulum heldur aldrei gleyma veru þinni,” svar-
aði Brown. ‘‘En þér liggur ekket á að fara i dag;
]>ú ert ekki búinn aö ná þér nógu vel, og þar aö auki
þarf eg aö biöja þig að gera nokkuð fyrir mig eöa
okkur. Þaö er hér Galizíukona hjá okkur, sem er
rétt í andlátinu. Hún vildi ekkert hafa saman viö
séra Klazowski aö sælda. Hún var ósátt viö hann
og eg held aö þú gætir hughreyst hana.
“Klazowski, Klazowski,” sagöi Garneau. “Hann
er ekki góöur maður. Eg hefi heyrt marga tala um
þann mann. Hann verður aldrei framar liöinn sem
prestur; þaö er alveg áreiöanlegt. Lofaöu mér að
sjá aumingja konuna."
“Kalman veröur kominn heim í kveld, og hann
getur túlkaö fyrir þig,” sagöi Brown.
“Kalman, já, hann er góöur drengur hann Kal-
man. Hann var prestinum þrándur í götu; var ekki
svo?”
Um nokkra daga að undanförnu haföi Rósenblatt
verið í nýlendunni; hann gerði sér far um að kynnast
fólkinu og koma sér í mjúkinn hjá því; safna sér öll-
um mögulegum upplýsingum og spyrjast fyrir. Sá
sem einna fyrstur bauð honum aðstoö sina var
Portnoff gamli og fornvinur hans' einn fjörgamall;
gráhæröur, alskeggjaöur og skeggið stóð í allar áttir
eins og úfiö hár á hundi. Augun voru tindrandi, en
lágu langt inni í höföinu. Portnoff kallaöi þennan
vin sinn Malkorski. Portnoff virtist hafa talsverö
áhrif meðal þjóöar sinnar og þess vegna gerði Rósen-
blatt hann að formanni eins verkamannaflokks, sem
vann fyrir hann. Þaö var Portnoff sem gat gefiö
Rósenblatt nákvæma lýsingu á námunni. En sama
kveldiö sem hann gerði það, komu þeir báöir til
Browns, Portnoff og Malkorski.
“Eg þekki mann,” sagöi Portnoff, “sem vill fá
aö vita nákvæma lýsingu á námunni. Getur verið aö
hann hafi í hyggju aö kaupa hana.”
“Hvað heitir hann?” spuröi Brown.
“Rósenblatt" svaraði Portnoff.
“Rósenblatt! Það nafn Iætur mér kunnuglega í
“Ekki laust viö þaö.” svaraöi Brown hlægjandi.
“En eg held að presturinn hafi eiginlega helzt verið
þrándur i sinni eigin götu."
“Já. það er víst alveg rétt; en það er nú meiri
ógæfa en nokkuð annað,” svaraöi gamli maöurinn.
Veika konan skriftaðist; meðtók sakramentið, og
sofnaði svo svefninum langa i ró og næði.
“Sonur minn,” sagöi presturinn við Kalman, þeg-
ar athöfninni var lokiö. “Eg vildi gjama láta þig
skriftast.”
“Þakka þér fyrir,” svaraði Kalman. “En eg
skriftast ekki fyrir mönnum, heldur aöeins fyrir
guöi.”
“Ó, guö hjálpi þér, sonur minn; trú þín hefir
haggast fvrir áhrifttm þessa ógttölega prests, Klaz-
owskis.,r
“Nei, langt frá,” svaraöi Kalman. “Eg hefi
verið aö lesa biblíuna; þaö eru þó nokkur ár siðan
eg byrjaði á þvi; og eg hefi verið í náinni vináttu
við góöan mann, sem hefir kent mér að þekkja guö
og frelsara minn Jesús Krist. Eg reyni aö fylgja
honum eins og Pétur og hinir postularnir. En eg
trúi ekki lengur á sama hátt og Galizíumenn trúa;
ekki heldur eins og Grikkir né Rómverjar.”
“Sonur minn,” hrópaði presturinn upp yfir sig
meö skelfingti. “Þú ert þó ekki trúvillingur? Þú
hefir ekki gengið af trúnni?”
“Nei, eg hefi ekki gert það; eg reyni að lifa
samkvæmt vilja Krists.”
Gamli presturinn reyndi lengi aö hafa áhrif á
hugarfar Kalmans. Hann bað hann og grátbændi, en
ekkert dugöi. Það var auöséð aö honum var innileg
alvara og }>ótti innilega fyrir því, aö þessi velgeröa-
maður hans hafði “gengið af trúnni”.
Kenningar Browns, og umfram alt líferni hans,
hafði mótað alt hugarfar og lif Kalmans. Hannl
skoðaöi nú alt á sama hátt og hann; tók hann sér til
daglegrar fyrirmyndar.
Næsta morgun var gamli maöurinn feröbúinn.
“Alla þá blessun, sem er i mínu valdi aö veita
gef eg þér fyrir gestrisni þina viö ókunnan mann og
hjálpsemi við sjúkan bróöur,” sagöi harin viö Brown.
“En hvilikt sorgarefni, aö þið skulið fara villir
vegar i trúarefnum. Eg skal biöja fyrir ykkur báð-
um, bömin min, biöja fvrir ykkur oft og lengi,” og
hann brosti bliðlega um leiö og hann sagöi þetta.
“Þakka þér fyrir; þakka þér fyrir,” sagði
Brown vingjarnlega. Bænir góös manns veita bless-
un, og meö ánægju minnist eg oröa meistarans mikla
“Sá sem ekki er á móti mer, hann er með mér.”
'‘Já, þaö er satt; þaö er satt,” svaraði gamli
presturinn; svo fór hann af staö og kvaddi vingjarn-
lega.
evrum. Þaö er langbezt aö láta Kalman vita um þaö
tafarlaust,” sagöi Brown.
"Það verður að vera gert í kveld,” sagöi Mal-
korski ibygginn. “Það er áríðandi. Portnoff getur
fariö.” Portnoff féllst á þaö.
Næsta morgun fór Kalman til Wakota. Þegar
Rósenblatt kom til nýlendunnar, var e."ns og himin og
jörö fengi alt annað útlit í augum hans. Hann sá í
huga sinum blett i rússneskum skógi, þar sem snjór-
inn var troðinn og blóðugur. Hann gat ekki lmmdið
þessari sjón frá hugaraugum sinum. Hann ruddi úr
sér allri sögunni viö Brown meö ekka og grátstöfum.
“Og faðir minn hefir svariö það að hann skuli
drepa hann; en ef hann efnir ekki það loforð, þá verö
eg að gera það.”
"Kalman, drengurinn minn,” sagði Brown. “Mig
furðar það alls ekki, þótt svona'liggi á þér. Þaö er
langt of gott fyrir kvikindið aö vera drepinn. En þú
getur ekkert gert í þessu. Hefndin er ekki okkar,
heldur drottins.”
"Ef faöir minn svíkst um að drepa hann,” sagði
Kalman rólega. “þá skal eg gera það.”
“Þú mátt ekki hugsa svona, og því síöur tala
svona,” svaraöi Brown. “Við erum staddir í Can-
ada en ekki á Rússlandi. Þú ert kristinn maöur en
ekki heiðingi.”
"Eg get ekki að því gert,” sagöi Kalrnan. “Eg
get ekkert séö nema blóöuga snjóblettinn heima á
Rússlandi.” Hann tók höndunum fyrir augun og
hrystist af áköfum ekka: “Eg verfí aö drepa hann!”
“Og viltu þá stofna lífi þníu i hættu? eyðileggja
þína eigin framtíð? heldurðu að þaö væri rétt fyrir
þig að svifta sjálfan þig um aldur og æfi öllu því,
sem þínar helgustu tilfinningar eru tengdar við? Og
hvernig helduröu aö systur þinni og Jack og mér liði
á eftir? Og hvernig heldurðu aö—aö öllum vinum
þinum liöi ? Vildir þú fórna öllum vinum þínum
fyrir þessa einu syndsamlegu ástríðu? — Þvi hún er
syndsamleg, Kalman.”
“Eg veit þetta alt. Eg veit aö eg fórnaöi öllu
meö því, en héma inni ('hann baröi sér á brjóstj er
eitthvað, einhver hátalandi rödd, sem aldrei þagnar,
fyr en þetta er gert — fyr en eg sé blóö þessa
manns.”
“Guð hjálpi þér, Kalman. Og þú kallar sjálf-
an þig lærisvein hans, sem baö fyrir þeim sem líflétu
hann. Hann sem sagöi: “Faðir fyrirgef þeim
Brown varö alvarlegur: “Kalman, þú gætir ekki
skynseminnar. Þú veröur að taka þessu eins og
kristinn maður. Þetta er ekki flókið mál, þaö er ekki
lengur á milli þín ög óvinar þins; það er milli þín og
guös þíns. Ert þú viö því búinn aö hafna drotni þín
um í kveld, og segja að öllu leyti skiliö við hann?
Hlustaöu nú á mig, Kalman!”
Brown tók biblíuna sína, fletti henni og kom of-
an á þessa setningu: “Ef þér fyrirgefið ekki mót
gerðamönnum yöar, fyrirgefur yöar himneski faðir
ekki heldur misgerðir yöar.” Mundu eftir því Kal-
man að þessi orö voru töluð af munni hans, sem fyr
irgaf þeim, er honum voru verstir; þeim sem eyðilagt
höfðu hans helgustu vonir; hans háleitustu málefni;
þeim sem sært höfðu hjarta hans djúpum sárum.
Kalman, þú dirfist ekki aö gera þetta!”
En Kalman fór brott að finna fjandmann sinn í
Nátthaukagili. En undir morguninn lá hann í skóg-
inum, i haröri og ákafri baráttu viö sjálfan sig.
öðru megin var hiö ólgandi slavneska erfðablóö, sem
heimtaði hefnd; hiö sterka eöli hans til þess að varð-
veita minningu móöur hans; hún kallaði á hefnd;
ranglæti þaö sem hann sjálfur heföi oröiö aö þola,
kallaöi á hefnd; en á móti þessum röddum, þessum
kröfum, var aöeins þessi eina setning: “Faöir fyrir-
gef þeim, þeir vita ekki hvað þeir gera.”
Áöur en vikan var liöin, kom Portnoff gamli
blaöskellandi til Browns og sagöi honum að Rósenblatt
heföi farið snemma þá um morguninn niður aö
Höfn, þar sem landskrifstofa stjórnarinnar var.
“Þaö er eitthvað viövikjandi námunni,” sagöi
hann. “Það lá ágætlega á honum. Hann geröi mér
ágætt boð þegar hann kæmi aftur. Bara að þetta
væri Rússland,” sagöi gamli stjórnleysinginn.
“Já,—já—á,” sagöi Malkarski vinur hans, meö
djúpu röddinni. “Viö skyldum ekki vera lengi aö
láta hann vita hverjir við værum.”
jSvo hann fór í morgun,” sagöi Brown, “hvað
er langt síöan?”
Tvær klukkustundir.”
Kalman var 10' mílur í burtu hjá námunni. Þetta
var hættuspil.
Kastaðu hnakknum á klárinn minn, Portnoff,”
sagði hann. “Eg verö aö flýta mér niður aö Höfn.”
“Það væri langbezt aö drepa þennan náunga,”
sagöi Malkarski gamli rólega.
“Hvað segiröu?” spuröi Brown byrstur.
“Faröu undir eins i burtu!”
Brown bjó sig af staö í skyndi, sendi Kalman
orö og fór. Hann varö að fara 40 mílur, og hestur-
inn var mesti jálkur. Rósenblatt var tveimur klukku-
stundum á undan honum, og sjálfsagt vel riöandi.
Þaö gat samt skeö að hann færi sér hægt; en eftir-
förin er altaf erfið, sérstaklega þegar hatur og hefnd-
arþorsti er annars vegar. Eftir fimm klukkustunda
haröa reiö var Brown kominn á sléttuna sem Höfn
var á. Þegar hann kom inn á sléttuna, sá hann
Rósenblatt fáeinar milur á undan sér. Rétt um sama
leyti sem Brown sá Rósenblatt, varö hann þess einn-
ig var aö Brown var á eftir honum. Þ'að var því
Brown hugsaði sig um stundarkorn. Hvaöa er-
indi gat hann haft? Var þaö mögulegt aö vanrækt
hefði verið að skrásetja landið? Hann vissi hversu
hægfara French var, og sá það í huga sét\ aö ekkert
var líklegra, en aö hann heföi dregiö þetta, þangaö
til þaö var orðið of seint. French var ennþá í burtu.
hörð kappreiö þaö sem eftir var vegarins. En hest-
ur Browns var þreyttur og drógst á eftir; þegar
Brown því kom á landskrifstofuna, fann hann þaö aö
umsókn hafði nýlega verið lögö fram fyrir 160 ekr-
um af námalandi beggja megin við Nátthaukagil.
Brown varö ekki um sel; hann stóð stundarkorn á
skrifstofunni og mælti hæversklega — alvarlega;
“Em engin bréf hér, sem sýni að umsókn hafi
verið lögö inn fyrir þessu landi áður?”
“Alls engin,” svaraöi umboösmaöur, “Þessi
maður hefir aldrei séð námuna,” sagöi' Brown, og
benti umboðsmanninum á Rósenblatt. “Hann er
ekki maðurinn sem fann námuna.”.”
“Hver er hann þá?” spuröi umboðsmaöur.
“Það er ungur kunningi minn, sem heitir Kal-
mar Kalman. Eg get svariö það.” Svo sagöi hann
söguna um þaö hvernig Kalmn fann námuna, og bætti
viö einstöku'smáatriðum viðvíkjandi mannorði Rós-
enblatts, sem hann hélt aö gæti haft áhrif.
Umboðsmaðurinn hlustaöi á meö hluttekningu og
athygli.
■kOg hvaö er langt síðan hann fann námuna?”
spurði hann.
“Kringum sex mánuði,” svaraði Brown.
"Og hvers vegna var ekki beiðni send hingað?’
spurði umboðsm.
Brown þagði.
“Stjómin getur ekki boriö ábyrgð á vanrækslu
manna," sagði umboösm. “Þiö verðið aö kenna
sjálfum ykkur um þetta; það er ómögulegt aö breyta
því héöan af.”
Dyrnar voru opnaðar ; Brown snéri sér við og
sá Rósenblatt brosandi út undir eyru. Án þess aö
Brovn geröi sér glögga grein fyrir, gaf hann Rósen-
blatt rokna löðmng; hann slangraði á gólfinu og féll
út i hom. Hann stóö þó bráðlega upp aftur og
spýtti og ræskti sig.
“Eg dreg þig fyrir lög og dóm,” hrópaöi hann.
“Eg kalla þig til vitnis,” sagöi hann viö umboösm
“Hvað gengur aö þér?” sagöi umboðsmaðurinn.
“Eg sá ekkert. Eg sá ekkert athugavert viö þaö, þó
þú hlypir út í hom og fleygðir þér þar á gólfiö.
Faröu undir eins út úr skrifstofunni, óþokka kvik-
indiö þitt! Flýttu þér!” Umboðsmaöurinn setti
báðar hendurnar á skrifstofuborðiö og hljóp yfir þaö
Rósenblatt flýöi óttasleginn.
“Kvikindið að tarna!” sagöi umboðsmaðurinn.
“Mér er uppsigaö viö þessa þræla, sem sitja um að
ná eignum annara manna. Þér fórst þetta ágætlega,’
sagöi hann viö Brown, og tók vingjarnlega og þétt í
hendina á honum.
“Það versta er að ómögulegt er að gera viö
þessu héöan af, hversu feginn sem maöur vildi.”
Brown leið ver en svo aö hann gæti svarað.
Náman var töpuð, og meö henni allar hinar fögru
hallir, sem hann og Kalman höföu bygt í síðastliðna
sex mánuði. Hann kveið fyrir aö mæta vini sinum.
Á hvaða grundvelli gat hann nú beðið Kalman aö
fyrirgefa þessu kvikindi, sem bætt hafði enn þá einni
stórsynd viö misgerðir sínar? Það var mannlegu eöli
ofvaxið að 'hrinda öllum þessu miklu misgeröum úr
huga sér. Þaö var eina bótin í máli aö fjörutíu mil-
ur voru á milli þeirra; það var lán fyrir Brown, tog
það var ekki siður lán fyrir Kalman. Fjörutíu mílur
af opinni, frjálsri sléttu, meö hlýrri og bjartri
guðssól, gat gert kraftaverk í sál, sem var guði opin.
Þegar þeir mættust næst, höfðu þeir báöir sigrað.
Brown sagöi söguna stillilega og hægt. Honum
til mikillar undrunar sýndist honum það aðeins hafa
örlítil áhrif á Kalman, að hann hafði tapað námunni.
Brown bjóst við aö hann murfdi veröa hamslaus af
óstjómlegri reiöi. Kalman hafði yfirvegað mál sitt
og unnið fullan sigur í baráttunni viö sjálfan sig.
Hvaö sem fyrir kæmi og hvaö sem þaö kostaði, mátti
hann ekki hafna drotni sínum. Hann ákvaö því aö
leggja ekki hendur á Rósenblatt, þótt það að ööru
leyti kæmi i bága viö loforð hans og þrár. Hinn á-
kafi blóðþorsti, sem lifaö hafði í slavneska blóðinu
svo öldum skifti, hafði safast af áhrifum krossins,
og vegna þess að hugur Kalmans var hálflamaður
eftir alt stríöið, haföi námutapið tæplega nokkur
áhrif á hann. Brown var steinhissa.
Allir nýlendubúar fyltust gremju og reiði, þegar
>að heyrðist að Kalman hefði verið ræntur námunni
sinni. En starfsmenn Rósenblattg og Sprinks unnu
af alefli meðal fólksins. Hátíöisdagarnlr voru gerðir
að reglulegum drykkjutímum; öl og annað áfengi var
látið úti ókeypis á báöar hendur. öll ósköpin af
fögrum loforðum vom mönnum gefin í sambandi viö
starfrækslu námunnar; nóg vinna og nógir peningar.
Og þegar öllu var á botninn hvolft, þá var það
svo sem auðskilið, að ekki þurfti mikils að vænta af
kornungum manni, peningalausum, aöstoðarlausum og
jekkingarlausum. Þaö var auövitað1 slæmt aö hann
skyldi tapa námunni sirini, en menn gleyma fljótt
tapi og tjóni annara, þegar þeir eru aö reyna að bæta
sín eigin kjör. og hafa tækifæri til þess aö láta
drauma sína rætast. Náman hans Kalmans, og
rangindi þau, sem hann varð fyrir gleymdist fljótt.
Hann hafði verið fundinn sekur um þann ófirirgef-
anlega glæp, að veröa undir i samkepni.
Nýja fólkiö tók til starfa af alefli. Kofar voru
bygðir við námunk, góöur vagnvegur búinn til niður
að Saskatchewan ánni. Eftir þrjár vikur var alt bú-
iö aö fá á sig nýjan blæ og nýtt sniö.
Þaö var komið íram urri aprílmánaöar lok, þegar
French kom heim aftur úr skógarhögginu, og var hann
meö tvær höndni tómar eftir þrjá mánuðina. Hest-
arnir voru meiddir og drepnir; þaö var það eina sem
hann haföi upp úr ferðinni. Sjálfur var hann
þreyttur og horaður, og hann var niðurbeygður af
því, hversu illa sér heföi gengiö, og hvílíku háöi
hann ætti a.> mæia fvrir flaniö og ófarirnar.
Kalman sá tafarlaust hvernig alt heföi gengið og
hvernie honum leið, og tók honum meö opnum örm-
um; þaö var hans vegna miklu meira en, sjálfs sin
vegna, sem hann harmaði námatapið. Kalman var
önnum kafinn aö búa sig undir vorsáninguna.
Hann ætlaði aö sá heilmiklu af öllu mögulegu
sem hægt væri aö rækta, til þess aö setja á markaðinn.
“Hvernig líður námunni, Kalman?” spurði
French.
"Eg hefi hætt við námuna, eg ætla að alda mér
að búskapnum!” svaraði Kalman kátur og glaður.
“Hvað er aö?” spurði French óþolinmóöur.
“Við 'höfum tapað námunni, Jack,” sagöi Kal-
man rólegur. Og svo sagði hann honum upp alla
söguna.
Þegar French aföi heyrt söguna, fór hann af
stað taíarlaust. Allur drungi hvarf af honum. Hann
var búinn að ná sér. “Viö skulum fara og finna
Brown,” sagði hann ákveðinn.
"Þaö er ekki til neins,” svaraði Kalman, og vildi
forða honum frá dýpra hugarangri. Brown sá um-
sóknina á landskrifstofunni, og umboðsmaöurinn
sagði honum greinlega aö ekki yröi viö neitt ráðiö."
“Hvað sem um það er; þaö dugar ekki aö leggja |
árar i bát strax, drengur minn,” sagöi Jack. “Komdu
meö mér; eða—já—kanske það væri rétt, að eg færi
einn. Legðu hnakkinn á hestinn minn.”
Eftir hálftíma' var French búinn að raka sig,
klæddur sínurn beztu fötum og haföi aldrei litiö bet-
ur út en nú.
“Þú ert agætur, Jack," sagöi Kalman og dáöist
aö honum. “Við eigum þó hvor annan ennþá.”
“Ójá, drengur minn,” svaraði Jack og tók í 'hönd
hans, "og i það er meira variö en nokkuð annaö.~^n
við náum námunni aftur, ef eg heiti French.”” ÖIl
deyfðin, og allur letiblærinn, sem einkent hafði
French, var horfinn. 1 hverri línu í hinu fagra and-
liti hans, úr hverri hreyfingu líkama hans var skrif-
uö alvara, áhugi og einbeittni. Hinn fomi enski
bardagahugur hafði vaknaö; að fara af hólmi
sigrihrósándi eftir aö allar bjargir virtust bannaöar,
þaö var eðli hans.
Næstu fjórar vikur sá Kalman hann aldrei. All-
an þann tíma var hann önnum kafinn frá morgni til
kvelds að sá höfrum og kartöflum. Mckenzie og
nokkrir Galiziumenn voru honum til aöstoðar, en erf-
itt? var aö fá fólk til vinnu, því flestir vildu heldur
vinna í námunni eöa jámbrautinni. Þar þótti þeim
fjöragra.
Loksins var öllu sáö, og akurinn beiö þess að
skaparinn sendi regn og sól.
Þá fór Kalman niöur til Wakota, til þess aö
hressa líkama og sál. Hann þurfti að hvíla sig eftir
erfiðið, en hann þurfti þess þó enn þá fremur, aö
fá hlýtt og þétt vinarhandtak.
Þaö fyrsta sem hann sá í Wakota, var hestur
French tjóðraöur fyrir framan hús Browns, og þeg-
ar hann kom rétt aö húsinu, heyrði hann glaðværð
og hávaöa inni fyrir.
“Halló!” kallaöi Kalman af hestbaki. “Hvað er
um aö vera hjá ykkur?”
“Allir þutu út úr húsinu. Brown, kona hans,
French og Irma og Pálína seinust. Allir þyrptust til
Kalmans og heilsuðu honum meö fögnuðr. Brown
lét sérstaklega í ljósi ánægju sína. Hann réöi sér
varla fyrir gleöi. Hann gekk rakleiðis; til Kalmans
og sagöi: “Eg óska þér til hundraðfaklrar hamingju,
drengur minn,” og þrýsti hönd hans. “Þáö er alt i
góöu gengi; viö erum búnir aö vinna; húrra! húrra,
húrra!” Brown haföi enga stjórn á sér, svo glaður
var hann.
Irma hljóp i fangið á Kalman og sagði: “Já, þaö
er alveg satt, elsku Kalman,” og tók utan
um höfuðið á honum og beygði hann niður aö sér,
til þess að geta kyst hann. Hún var með gráthljóð í
röddinni og augu hennar fyltust af tárum.
“Vertu ekki hissa drengur,” sagöi French, og tók
hann í fang sér, þegar Irma slepti honum. “Þau eru
öll meö fullu viti. Viö erum búnir aö vinna; það
ber ekki á ööra.
Kalman sat enn á hestbaki; hann leit framan í
>au á víxl og vissi ekki hvaö hann átti aö hugsa eöa
segja. Brown hélt áfram aö hrópa gleöihróp og veifa
hattinum sinum. Loksins snéri hann sér aö Mrs.
Brown.
“Þú sýnist vera meö fullu viti aö minsta kosti,
hvað sem um hitt er,” sagöi hann. “Kannske þú viljir
gera svo vel og segja mér hvaö þau eru aö fara meö?”
Mrs. Brown tók í báöar hendur hans og mælti:
‘Þáu eru aö segja þér frá því, aö viö erum öll
svona ánægö, aö viö ráöum okkur ekki fyrir fögnuði.
Viö höfum náö aftur námunni þinni.”
Dr.R. L. HURST,
Member of Royal Coll. of S«rg«0Mi
Eng., útskrifaöur af Royal Colleg* vtí
Physicians. London. Sérfræöingut i
brjóst- tauga og lcven-sjúkdómum —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg. PorKn«*
Ave. (a móti Eaton’sJ. Tals. M. 814.
Tími til viðtals, 10-12, 3-5, 7-9.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
íslenzkir lógfræBingar,
Skrifstofa:— Koom 811 McArthur
Building, Portage Avenue
Áritun: P. o. Box 1656.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
r T T T T
LSSON J
| ÓLAFUR LÁRUSSON
BJÖRN PÁLSSON
YFIRDÖMSLÖGMENN 4
Annast Iögfrœði**törf á Islandi fyrir -
yeítur-Islendinga. Otvega jarSir og
nú*. Spyrjið Lögberg um okkur.
Reykjavik, •- lccland
P. O. Box A 41
+ ♦♦♦♦♦♦♦ ♦ ♦»■♦■♦+++++4» 4 » » »»~4
GARLAND & ANDERSON
Arni Anderson E. P. Garlaad
lögfræðingar
801 Electric Railway Chambers
Phone: Main 1561
Joseph T, Thorson
íslenzkur lögfræðingur
Aritun:
MESSRS. McFADDEN & THORSON
706 McArthur Building
Winnipeg, Man.
Phone: M. 2671.
Dr. B. J. BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
TELEPHONK GARRvagO
Officb-Tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Heimili: 776 Victor St.
Telephonk garry 381
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJORNSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
rni-KPHONElGARRY 32l*
Office tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Haimi i: Ste 2 KENWOOD tP T'l.
Maryland Street
Telephonei garry T03
Winnipeg, Man.
Vér leggjum sérataka áherzlu 4 a
selja meCöl eftir forskrlptum lækntv
Hin beztu meBöl, sem hægt er sB tá,
eru notuC eingöngu. pegar þér kotmVt
meB forskriptlna til vor, megiB
vera viss um aB fá rétt þaB sem iækz..
irinn tekur til.
COLCSLEUGH & CO.
Notre Dame Ave. og Sherbrooks H
Phone. Garry 2690 og 2691.
Glftlngaleyflsbréf s.ld.
Dr. W. J. MacTAVISH
Office 7244 •S'argent Ave.
^Telephone .Sherbr. 940.
^ < 10-1* *•
Office tfmar I 3*5 e. m.
( 7-9 e. m.
— Hbimili 487 Teronto Street _
WINNIPEG
TkLBPHONE Sherbr. 432.
^^*****^**^^ * * *» ^ ^ ** ~

J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave St
Suite 313. Tals. main 5302.
rr r
i Or. Raymond Brown, t
J( SérfræBingur í augna-eyra-nef- og £
háls-sjúkdðmum. |r
J 326 Somerset Bldg. [
1 Talsimi 7262
Cor. Dcnald & Portage Ave. (T
’ Heimakl. ið—12 og 3—5 ||
Lögberqs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞV[
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAX!
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST.
selur likkistur og annast
tun útfarir. Allur útbðn-
aður sá bezti. Ennfrem-
nr selur hann allskonar
, minnisvarDa og legsteina
Tm's. Heimili Qarry 2161
,, Offlce „ 300 og 979
H. J. Pálmason
Chartered
Accountant
807-9 Somers.t Bldg. Tals. ty. 273«
/