Lögberg - 05.11.1914, Page 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 5. NÓVEMBER 1914.
3
Gestur Þýzkalands_
keisara.
Húsmunir voru trébekkur og
stór járnpottur meö ketkássu í,
sem var oröin köld, svo aö grá
tólgarskán lá yfir réttinum. En
nóg var af fólkinu fyrir, í saman-
buröi viö stærS hússins og and-
rúmsloft. Meöfram veggjunum
stóöu í hálminum átján fangar,
tveir belgiskir riddarar og átján
franskir, þrír þeirra úr Afríku,
meö rauöar húfur og meö poka-
lega óhreina dúka um neöri hluta
likamans, í buxna staö. Þeir litu
út fyrir aö vera mjög syfjaöir og
þreyttir og óþvegnir voru þeir.
Á aöra hliö voru fáir fangar,
blaöamaöur frá Brusser, málari úr
Bandaríkjunum, myndasmiöur
belgiskur, mjög 'hræddur um líf
sitt. Sá fjóröi var kolsvartur;
hann haföi stýrt vagni þeirra fé-
laga og veriö tekinn höndum ásamt
þeim; negri sá var fæddur í
Afríku, en alinn upp á strætum
Chicago borgar og var aö sjá al-
veg ókriöinn og hughraustur, hvaö
sem að hendi bæri. Þeir höföu
haft myndavél meö sér og merki
hins rauöa kross á vagninum, án
þess aö fá leyfi þar til, og voru
handteknir og jafnvel grunaöir.
Þeim haföi liöiö fullvel nema
Bandaríkja manninum; hann haföi
oröiö viðskila viö hina og lent x
höndum fyrirliöa, senx lék hann
svo grátt, aö þaö er efni í frásögn
út af fyrir sig.
Viö urðum að dúsa í þessari
prísund í hálfa klukkustund og er
það sú lengsta, sem yfir mig hefir
komiö um mina daga. Hermaöur
stóö viö dymar meö byssu og
reiddan flein og annar sfóö viö
gluggann, sem var brotinn, sömu-
leiöis meö byssu og flein. Hópar
af dátum komu aö þessum glugga
viö og viö og gláptu á sýningar
gripina inni fyrir, og meö því aö
þeir tóku okkur fyrir enska spæj-
ara, þá þótti þeim eins merkilegt
aö skoöa okkur og hina frönsku
hermenn í pokabrókunum. v
A endanum kom hinn háværi
fyrirliöi þjótandi inn og afsakaði
meöferöina á okkur, kvaöst aldrei
hafa til þess ætlast, aö viö yröum
settir í prísund. Hann bauð okk-
ur aö koma út meö sér, meö því
aö upp væri stytt. Þegar okkur
var stungið inn, stóöu tvö ensk
reiöhjól sem við áttum, viö götu-
stéttina; þau voru horfin, þegar
viö komum út, og hafa ekki sést
aftur til þessa dags.
Viö tókum nú til að sitja á tré-
bekknum á nýjan leik, þangað til
okkur kom í hug, aö minna mundi
bera á okkur ef viö sætum inni í
næsta veitinga'húsi, og fórum þar
inn. í sama bili var Mittendorfer
þar kominn og meö honum yfir-
dáti meö höndina í fatli, og skyldi
sá fylgja okkur, vera leikbróöir
okkar, ef svo mætti segja, og
jafnframt var hermaöur meö
byssu og sverö kominn fyrir hurð-
ina, og öörum, vopnuöum á líka
lund, skaut upp fyrir utan glugg-
ann. Af þessum og öðrum
kennimerkjum fanst okkur erfitt
aö gera greinarmun á því, hvort
við værum gestir hins þýzka hers
eöa fangar. Þaö heföi tekiö sling-
an reikningsmann að finna út
þann mismun, svo smár var hann.
Allan þennan dag til kvelds
héngum viö í inni þessu, okkur var
færöur matur, dátabrauð og vín úr
kjallara prinsins, en í kveldskattinn
höföum viö hart súkkulaði, sem
viö lögðum sjálfir til. Heimilis-
fólkiö var digur húsráöandi af
Flæmingja kyni, sem ekki réöi
húsum, heldur hans afarskörulega
og gildlega húsfreyja, móöir henn-
ar og systir, visinn og fáráöur
aumingi, sem var svo hrædd, þeg-
ar þýzku dátarnir gengu um, alö
hún skalf svo aö kjúkurnar slógust
í veggina; hún haiöi mist vitið af
hræöslu, þegar hún var barn.
Dátamir sáu hvaö hrædd hún var
viö þá og reyndu að vera góöir við
hana.
Undir náttmál kom húsfreyja
meö dáta í hælunum og báni þeir
svo sem hálft tonn af fiðursæng-
um og á þeim sváfum við andfætis
á gólfinu í veitingahúsinu, við fimm
og landi okkar, málramn og ann-
ar til, sem fluttir voru til okkar úr
prísundinni. Þeir sögöu loftið
þar oröiö svo fúlt, að þeim hafi
legiö viö köfnun. Þrír dátar voru
settir til aö vera í veitingastofunni
meö okkur og skiftust þeir þannig
á, aö einn sat á stól meö byssu
sina á hnjánum og vakti meðan
hinir hrutu svo aö dyr og gluggar
skulfu. Þéir voru rosknir aö
aldri, en yfirdátinn, sem var kom-
ungur, talaði til þeirra í fööurleg-
um tón og mælti þannig að skiln-
aöi:
“Nú, nú, bömin góö, látiö nú
fara sæmilega um ykkur. Þiö
megiö drekka hvaö sem þiö viljið,
en ef nokkur af ykkur veröur
fullur, þá skal eg með ánægju sjá
til þess, aö sá fái frá sjo ára tugt-
húsvist við þrælkunarvinnu.” Fyr-
ir þetta þökkuöu þeir honum ein-
um munni.
Næsta morgun hélt Mittendorf-
er áfram að lofa þvi aö bifreiöin
skyldi koma, sú sem okkur haföi
heitiö veriö á hverri klukkustund
daginn áöur. Sá piltur þykir mér
trúlegt aö gengiö hafi i skóla hjá
Japönum, sem þykir réttara að
hrúga einni augljósri skröksögu á
aðra ofan, þangaö til alt hrynur af
sjálfu sér, heldur en að segja
óþægilega frétt einsog hún er.”
Dagurinn leiö svo aö þeir félagar
urðu aö sitja þar sem þeir voru
komnir og höföu litla dægrastytt-
ing. “Rétt fyrir hádegiö sáum
við hvar stóreflis vagn kom, full-
ur af sárum mönnum, þýzkum. Sá
sem stýröi vagninum hafði spelkur
um fótlegginn, aftan á sátu tveir,
annar með reifað höfuö, ‘hinn meö
hönd í fatli, héldu þó á byssum, aðr-
ir sem stærri höföu sárin, lágu á
dýnum í vagninum. Ef þýzkir
hermenn eru ekki svo mikið særö-
ir, aö ófærir séu til allra 'hluta, þá
em þeir notaðir til einhvers. Ekk-
ert er látið ónotaö, ekkert fer í
súginn hjá herstjóminni þýzku,
þaö þykist eg fullkomlega skilja.
Dátarnir á götunum hrópa glaölega
til þeirra særöu, en þeir svara meö
því aö syngja “Die Wacht am
Rhein” meö veikum rómi.
Nokkru síöar heyröum viö mik-
ið uppistand og hávaða úti fyrir.
Við sáum út um gluggann hvar
nálægt fjörutíu enskir fangar
komu og vopnaðir menn alt í
kringum 'hópinn. Þeir ensku voru
hermannlegir á velli, en mjög dap-
urlegir virtust þeir. Þýzkir dátar
þyrptust að þeim til aö skoða þá,
en ekki köstuöu þeir aö þeim háö-
glósum né skætingi. Um sama
leyti var hleypt inn til okkar
frönskum fyrirliða, komungum,
liölega þrítugum. Hann bar sig
vel, en þreytulegur og harmsfullur
var hann á svipinn. Okkur var
bannað aö tala viö hann, og ekki
mátti hann ávarpa okkur. Súpu-
skál var borin fyrir hann, einsog
okkur, hann rétt smakkaði á henni,
hallaði sér út af, meö handlegginn
undir vanganum og steinsofnaöi.
Yfirdátinn þýzki sagöi okkur aö
þessi franski fyrirliði heföi horft
á múg sinn falla viö hliöina á sér.
Skömmu síðar var hann vakinn og
honum boðiö til borðhalds meö
þýzkum fyrirliöa á ráðhúsi borg-
arinnar.
í sama mund heyröum viö á tal
tveggJa þýzkra fyrirliöa, og sagö-
ist annar eiga annríkt, því aö hann
þyrfti aö láta skjóta tvo af borgar-
mönnum, áöur en svo dimt yrði,
aö ekki sæist til þess. Þá segir
hinn að hann hafi orðiö aö stjóma
aftöku tveggja þann sama morgun.
Þáö vora hjón, hann sjötíu og
fjögra, hún sjötíu og tveggja.
Þeim var gefið aö sök, að þau
heföu gefið hermönnum eitraðan
sykur í kaffi. “Þú hefir víst frétt
þaö ?” sagöi annar. “Já, eitthvaö
heyröi eg um það”, svaraöi hinn,
og þarmeö var þaö búiö. Eftir
þriggja vikna hemaö láta allir sér
litlu skifta eins sorglegan atburö
og þennan. Allir af okkur, bæöi
áhorfendur og bardagamenn hafa
séö svo margt hryllilegt, aö einn
hroöa viöburöur til bítur ekki á
okkur. Ahrif stríðsins á hugarfar-
iö get eg ekki gert ljósara en meö
þessum oröum.”
Þeir félagar voru aö lokunum
settir á jámbrautarlest, sem flutti
þá, ásamt föngum og særöum
mönnum, ekki til Brussel, heldur
til Aachen á Þýzkalandi og lýkur
þar frásögn þessari aö sinni.
Frá Bellingham, Wash.
Stundum sjást kvartanir um þaö i
vestur-íslenzku blöðunum, aö þau
hafi lítiö í fréttum að segja úr sum-
um þeim stöðum, þar sem íslending-
ar eiga bólfestu. Er þá vanalega
eitthvaö bætt úr því í það skiftiö,
jafnframt kvörtuninni, því auövitaö
er þetta ekki blöðunum aö kenna,
heldur gáleysi og pennaleti þeirra,
er þar búa.
Ekki mundi þaö þá tiltökumál, þótt
kvörtun í svipaða átt sæist héöan, því
hrein undantekning er þaö, aö bær-
inn Bellingham, Wash., sjáist nefnd-
ur á nafn í íslenzku blöðunum, og
mun orsökin sú sama, svo og hitt, að
hér séu Islendingar svo fáir—skifti
ekki hundraða tali.
Það er nú um hálft annað ár síð-
an eg flutti hingað frá North Da-
kota. Þykist eg hafa tekið eftir því,
aö íslenzkir feröamenn úr austrinu,
er vestur leita til aö sjá Ströndina,
hafa aö sjálfsögöu stanzaö mest í
borgunum Seattle, Victoria og Van-
couver, en oröið þó oftast að fara
sem leið lá gegn um hina smærri
staöi, og þá líka til Bellingham; ekki
hafa þeir samt stigiö af lestinni hér
til daglangrar eöa hálfs dags dvalar,
aö líkindum fyrir þá hugmynd, aö
hér væri svo sem enga Islendinga aö
hitta, sem eins og áöur er sagt, eru
tiltölulega fáir, i samanburði viö
tölu þeirra á öðrum stööum. Þó
munu þeir jafn-sannir íslendingar
seni aðrir, og mundu ekki siöur en
aðrir gleðjast af aö fá aö sjá is-
lenzka feröamenn.
Það kemur fyrir, aö viö lesum
strandferðásögu landanna úr austr-
inu “eftir dúk og disk”; og er það
alt, sem viö höfum af þeim að segja.
Þótt Bellingham á hinn bóginn geti
ekki mælt sig viö hinar stærri borg-
ir, hvað snertir mannfjölda og um-
mál, þá getur hún þaö kannske aö
einhverju öðru leyti, út af því að
hafa nú í seinni tíð hepnast að sníöa
sér stakk eftir vexti. En hvaö stað-
hætti og náttúrlega fjölbreytni snert-
ir, þá er víst tiltölulega eins mikils
viröi fyrir ferðamenn aö litast um í
Bellingham og umhverfinu eins og
annars staðar á Ströndinni.
Bærinn, sem vitanlega snýr mót
vestri, er brekkubær og liggur sem
skeifa utan um allstóran vog, sem
aðallega kallast höfn; þaö er góð
höfn meö tilbúinni skipakví og
bryggjum báöum megin og vöruhús-
um. Meö sjó fram mun bærinn um
5 mílur frá suðri til norðurs, um 2—
3 mílur upp í landið. Ibúar teljast
nokkuð yfir 30,000. Samgöngufæri
eru allmikil: 4 jámbrautir liggja um
hann og hafa stnar stöövar; svo og
strætavagnalínur um allan bæinn.
Býsna mikiö er hér af steinlögðum
strætum, og þær umbætur í hröðu á-
framhaldi. Byggingar eru myndar-
legar, þótt ekki séu afar stórar; skal
þessara getiö: Ráöhús og þinghús,
bankar og heildsöluhús í fleirtölu;
verkveitandi verkstæöi: 5 sögunar-
mylnur stórar, 3 fiskiverkunarhús—
eitt þeirra hiö stærsta á Ströndinni,
hefir mörg skip smá og stór í förum
til aö flytja fiskinn út um heiminn;
rétt núna sendi það eitt til N. York
með 100,000 kassa af laxi—■; gufu-
véla, steinlíms og rtiúrsteins verk-
stæöi, svo og hveitimölunarmylna.
Auk alls þessa er hér ýms iðnaður í
smærri stíl. Skólar lægri og æðri
eru hér 12; sá 13. er kennaraskóli,
er hefir nú að sögn um 1,000 nem-
endur, og er búist viö aö þurfi aö
stækka hann sem fyrst; ein stór
skólabygging er nú í smtðum úr
steini; kirkjur eru hér margar og
heyrandi til ýmsum flokkum; þá eru
hér og mörg leikhús, tveir “parks”
og hergagnaskáli. Feröa og flutn-
ingsfæri ýmiskonar, er ganga fyrir
gasolínkrafti, fara hér um bæinn og
umhverfið. Eru þau notuö til alls-
konar .flutninga og feröalaga, en
hross eru mikið minna notuö hér,
þó nokkur séu. Samgöngur á sjó eru
og greiðar mjög, bæöi til fólks og
vöruflutninga. Skip ganga tvisvar á
dag milli Bellingham og Seattle, og
auk þess fer dragbátur á milli þrisv-
ar í viku, sem dregur eftir sér stóra
“pramma” er á eru vöruflutninga-
vagnar. Sjaldan lítur maöur svo til
sjávar, aö ekki séu smærri og stærri
snekkjur fram og aftur um höfnina,
sem er um 5—6 mílur á hvern veg
og frá bænum sýnist innilukt af
eyjum, er fyrir framan hana liggja;
á eyjum þeim er töluverð mann-
abygö. Svo sem áöur er á vikið,
liggur bærinn um töluverðar brekk-
ur; er því víöa í bænum útsýni hiö
fegursta. Tvö vötn, annað í norö-
austur frá bænum, hitt í suöaustur,
bak við hæðirnar, leggja bænum til
alt vatn, sem leitt er meö ptpum inn
í hverja byggingu og hvert hús; út
viö annað þetta vatn er sögunar-
mylnu og ýmislegur iönaöur.
Hvernig mun þá háttaö hag og
afkomu bæjarins? Um þaö verö eg
fáorður, því til þess brestur þekking.
Þaö mætti ef til vill hugsa sér fólk-
iö í fjórum flokkum. 1 fyrsta flokki
teljast þeir, sem lifa bara til að njóta
lífsins og alls þess, sem þaö hefir
bezt á boðstólum,—ríka fólkiö. í
öörum flokki eru þeir, sem lifa fyr-
irhafnarlitlu lífi, aö ööru leyti en þvt
sem útheimtist til umsjónar á eigin
heintilum og viöhaldi þeirra—Iþeir,
sem ekki mega ríkir kallast og held-
ur ekki fátækir. Til þriöja flokks-
ins tel eg þá, er stunda daglauna-
vinnu og Iifa á því ásamt skylduliði
sínu; eiga sumir þeirra heimili stn,
en aðrir leigja sér vistarverur eftir
þvt sem kringumstæður leyfa, — og
frekar má víst telja meölimi þessa
flokks fremur fátæka en ríka, þótt
vel komist af margir hverjir. Þá er
í hinum fjóröa flokki verkalýöurinn
heimilislausi, sem gengur aö fæöi
síntt og húsnæöi hjá öörum og borg-
ar fyrir þaö; tæpast mun sá fjóröi
flokkur vanalega stærri en sá er
næst áöur var talinn, frekar minni,
en vafalaust lang fátækasti flokkur-
inn.
Loks, hvernig mun afkoma land-
anna sérstaklega? Ekki er annað að
sjá, en að hún sé nokkurn veginn
góö, og allir munu Islendingar hér
eiga íbúöarhús stn, og sumir mynd-
arleg heimili. Flestir stunda þeir
daglaunavinnu meira eöa minna og
hafa góða gát á tímanum. Einn
stendur aö matvöruverzlun, M.
Goodman frá Pembina, N.D.; annar
stundar húsasmíöi, Vigfús Vopni;
hinir stunda ýmsa algenga vinnu;
margir hafa kú og fugla til búbóta.
Á engum heyrist, aö hann langp
burtu héöan; hafa þó sumir dvaliö
víöar á Ströndinni. Nýlega bættist
hér viö einn landinn, P. Gtslason
bóndi frá Alberta; var hann noröur
The Empire Sash & Door Co.
------------- Limited ■
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG
VIÐUR ”LATH“ ÞAKSPÓNN
Fljót afgreiðsla. Abyrgst að kaupendur séu ánægðir
KOL og VIDUR
ALBERT G0UGH SUPPLY C0. ‘Vu.TÍISi"*
Skjót afgreiðsla. Lægsta verð.
TALSIMI: M. 1246
viö Blaine í sumar.
Um 5 mílur út frá bænum er Mari-
etta, dálítiö þorp; er þar pósthús,
skóli, matvörubúö og mjólkurbú.
Þar dvelja þó nokkrir Islendingar,
er stunda því nær eingöngu búskap
á fleiri og færri ekrum, og farnast
þar vel.
Hvaö íslenzkt félags og samkvæm-
islif snertir, þá hefir það aö sjálf-
sögöu lítið verið að undanförnu og
er enn, sökum fámennisins og dreif-
ingarinnar um bæinn. Samt mynd-
aðist nú næstl. vor dálítiö lestrarfé-
lag, er gengur undir nafninu “Kári”;
markmið þess er að viðhalda ís-
lenzku máli og þjóðemi, svo mjög
sem kraftar Ieyfa. Heldur þaö fund
mánaðarlega. Auk fyrirliggjandi
félagsmála hefir hver fundur dálitla
skemtiskrá, svo sem söng. upplestur
og tölur. Ekkert orð má heyrast á
fundum nema íslenzkt. Þegar svo
fundur er úti, er sezt að kaffi-
drykkju, og ber þá margt á góma aö
tslenzkum hætti. Félagiö telur rúma
40 meðlimi; þó nokkrir standa enn
fyrir utan. Um 200 eintök af ísl.
bókum hefir það nú allareiöu eigpi-
ast; mun þetta eftir vonum er vænta
tná af barni á fyrsta árinu.
Árla 2. Ágúst næstl. varö “Kára”
litið út af haug sínum; sér hann þá
skara mikinn af glaðlegu og mynd-
arlegpi fólki prúöbúnu; skilur brátt,
aö þessir fríöu flokkar muni vera aö
halda hátíö. Manndóm og göfug-
mensku sér hann i svip fólks þessa,
og fýsist aö slást i förina. Brejjður
hann þegar viö og heitir á alt íslenzkt
fólk í Bellingham aö draga út eins
og aörir, til skemtunar og upplyft-
ingar anda og lífi, — draga út til
frægöar og frama og leggja skemtan
þeirri til alt það bezta, er íslendings
eöli hans ætti í eigu sinni. Brugöust
allir vel viö; var fariö á bifreiðum
út til samlandanna í Marietta. Vel
var þar á móti tekiö, og gengiö aö
tilreiddum laufskála í skauti náttúr-
unnar; geröi “Kári” grein fyrir
heimsókn sinni; kvaöst ekki vera
kominn þar í liðsbón til eftirmála
Njálsbrennu—en samt í liðsbón til aö
lifa þar einn háíslenzkan dag, og
meö hugsun og krafti að leggja einn
lítinn stein í þjóöminningardags-
bygging Austur og Vestur Islend-
inga. Fortíðin ætti tilkall til þess
fyrir kjarkinn og frægðina, og nú-
tíðin heimtaði þaö til eflingar og
viöhalds menningar og manndóms
hins umliðna, og þaö væri bein
skylda aö helga feðrum og fööur-
landi einn dag á ári meö hátíðarhaldi
og taka undir með bræörum og systr-
um austan hafs og vestan; og ýmis-
legt fleira mælti “Kári.”
Var þá sezt aö borðum og var þar
fram reitt allskonar sælgæti. Hélt
þá skemtiskrá dagsins áfram. meö
því að sungin voru íslenzk ættjaröar-
ljóö og þjóðsöngvar, og ræöur flutt-
ar; þá var tekið á móti sem heið-
ursgestum þeim Gunnari á Hlíðar-
enda, Agli Skallagrímssyni, Njáli og
Bergþóru, Höskuldi Hvítanesgoöa,
Þorgeiri Ljósvetningagoöa, Halli af
Síöu, Gizuri og Hjalta og fleirum
mætum mönnum fornaldarinnar, er
sómi þótti aö vera. Fóru svo fram
íþróttir, svo sem glímur og aflraunir
á kaöli og kefli, kapphlaup og höfr-
ungshlaup o. fl. Tókst þaö alt eftir
vonum; fólkiö var glaðlegt og geröi
sitt bezta til. Um 100 fslendingar
voru viðstaddir; en nokkrir bundnir
vinnubrögöum, er langt áttu að, gátu
ekki komið. Þá er kvöldaöi sneru
allir ánægöir til heimila sinna, ósk-
andi hverir öörum gæfu og gengis, í
von um, aö geta gert enn þá betur
hiö næsta sinn. Var skilnaöarskálin
drukkin í kaffi og allir sungu: “ó
fögur er vor fósturjörð, um fríöa
sumardaga”, o.s.frv.
Aö þvi leyti, sem þetta greinar-
korn er lýsing, ætlast eg til aö engu
sé of-lýst; aö hinu leytinu sjálfsagt
mörgu ólýst eöa sem betur mætti frá
sagt vera. Læt eg samt hér við sitja
aö svo stöddu, og vildi aö lesendur
virtu á viðeigandi hátt.
Geta mætti þess, er hér skeöi 16.
Sept. síðastl., aö miljónamæringur
hér, Laraby aö nafni, burtkallaöist
snögglega; ók hann heimleiðis þaö
kvöld á bifreið sinni, komst trauö-
lega inn i hús sitt og var þegar ör-
endur, af hjartabilun. Var það aö
sjálfsögöu námennum hans svipleg-
ur atburöur og sennilega valdandi
breytingum; var hann um 70 ára aö
aldri, en hraustlegur og þrekmaöur
aö sjá og líklegur til langra lifdaga.
Eiguir hans eru taldar um 4 milj.
dollara virði. Ráöstafanir ýmsar til
þjóöþrifa hefir hann veriö aö gera
aö undanförnu, og mætti til dæmis
nefna þaö, aö síðastl. vor lét kona
hans reisa í skemtigarði suöurbæjar-
ins stóra og vandaða byggingu, meö
öllum viðeigandi þægindum nútím-
ans, sem gjöf, er skyldi öllum opin
til hvíldar og skemtunar, er þangaö
vildu leita frá hita og þunga dags-
ins; gaf þá maður hennar listigarö-
inum sjö ekrur lands. Þar næst gaf
Mrs. Laraby “Kristl. félagi ungra
kvenna” fyrirhugaöa byggingu meö
Ióö nálægt miöju bæjar, er kosta
mætti um 40,000 dollara; mun bygg-
ing sú þegar í smíðum. Sagt er aö
Mr. Laraby hafi gert ráöstafanir til
aö koma upp hæli fyrir uppgjafa her-
menn, hér sunnan viö bæinn, og ann-
aö fyrir ekkjur hermanna,—sem þó
er ef til vill aö eins ráöagerö. Gef-
ið er honum þaö orö, aö ávalt hafi
hann veriö hlyntur flestum velferö-
armálum mannfélagsins og léö þeim
liö sitt, en sérstaklega þó látiö
kirkjumála stofnanir af skiftalitlar;
er honum kannske nú bezt unt sann-
mælis? Lifað hefir hann lífi sínu
einföldu og viöburöalitlu. Átti nú
heima í allstóru steinhúsi inni í bæn-
um en var í undirbúningi aö byggja
sér heimili á fallegri hæö sunnan viö
bæinrv En þá kom kalliö til hans og
lagöi honum til annaö heimili og
aöra framtíö. tEftirskilur hann
ekkju og nokkur börn hálf-vaxin, en
ekki munaðarlaus.
Bellingham, Wash., 24. Okt. 1914.
/. Benediktsson.
Eins og fiskur.
Neöansjávar bátar hafa reynst illir
úlfar í hjörö óvinanna í þessu stríöi.
Fregnir berast stööugt um þaö, að
neðansjávar bátar hafi sökt skipum.
Þegar herskipi er sökt á þennan hátt,
ferst venjulega mikill fjöldi manna.
Þeir sem atlögunni stýra eru aftur
á móti sárfáir og aö mestu leyti ó-
hultir fyrir árásum óvinanna. Neö-
ansjávar bátarnir eru launráöa áhöld
sem notuð eru til að svíkjast að mót-
stööumönnunum; þess vegna reynast
þeir svo vel, þar sem unt er að koma
þeim viö.
Þaö er sagt, aö til sé einn neðan-
sjávarbátur, sem gæti komist yfir
Atlanzhafiö án þess aö stansa á
leiðinni. Þessir bátar eru venjulega
nálægt 150 feta langir; þeir fara ná-
lægt 11 mílum á klukkustund, þegar
þeir eru ofansjávar, en hálfu minna
þegar þeir eru undir yfirboröi vatns.
Þeir geta verið meira en heilan sól-
arhring í kafi.
Þaö er sagt, aö Thomas A. Edison
hafi fundið upp neöansjávar bát sem
er enn þá hættulegri en þeir, sem
áöur hafa þekst, ef hann reynist
eins vel og Edison býst viö. Þessi
bátur á aö vera þannig geröur, aö
hann geti verið eins lengi í kafi og
verkast vill.
í þessum bát verða áhöld, sem
mjög likjast tálknum fiskanna. Hing-
aö til hefir veizt erfitt aö veita nægi-
lega miklu súrefni niður í bátana til
þess að menn gætu haldist þar við
til lengdar undir yfirboröi vatnsins.
Edison hefir athugaö nákvæmlega líf
fiskanna í þessu augnamiöi og tek-
iö þá til fyrirmyndar; þykist hann
nú hafa leyst gátuna. Tálknin á
bátnum eiga aö draga súrefni úr
sjónum. Edison hefir unniö aö þessu
alt síöastliöiö ár og nú kvað þess
ekki langt aö bíða aö báturinn veröi
tilbúinn.
Talsími: Garry 2156 P. O. Box 3172
Horni Sherbrooke St. og WiIIiam Ave.
M || 1 prentsmiðju vorri er alskonar prentun
vel af hendi leyát. Þar fást umslög,
reikningshöfuð, nafnspjöld.bréfahausar,
verðskrár og bækur, o.s.frv. Vér höfum
vélar af nýjustu gerð og öll áhöld til að vinna
hverskonar prentstörf fljótt og vel. €J Verð
sanngjarnt. <J Ef þér þurfið að láta prenta
eitthvað, þá komið til vor.
Columbia Press,
Limitd
Book and Commertiml Printers
JOHN J. VOPNI, RáðsmaBur.
WINNIPEG, Manitoba
MENN ÖSKAST TTL AÐ LiÆRA HANDVERK 1 HEMPHIIJ/S
“IiEIÐANDI AMERÍSKA RAKARA-SKÓLA”
Dærlð rakaraiðn; þurfiB ekki nema
tvo mánuCi til n&msins; ðkeypls ft-
höld. Mörg hundruB eldri nemenda
vorra hafa nú ágætar stöBur eSa hafa
stofnaB verzlanir sj&lflr. Vér vitum
af mörgum stöBum, þar sem gott er
aS byrja & þessari iBn, og getum hjálp-
aS ySur til þess. Feikna eftirspum
eftir rökurum.
iÆerið aS fara meB bifreiSir og gas
Traktora. A8 eins fáar vikur til
náms. Nemendam kent U1 hlttar aS
fara meS og gera viB bifreiBir, Trucks,
Gas Tractors og allskonar vélar. Vér
búum yBur undir og hj&lpum ySur aS
ná I góSar stöSur vlS viSgerSlr, vagn-
stjóm, umsjón véla, sölu eSa sýnlngu
þeirra.
Fagur verSlisU sendur ókeypis eða gefinn ef um er beölð.
HEMPHHJj’S BARBER COI.I.EGK
220 Pacific Ave., Winnipeg, Man.
Otibú i Regina, Sask., og Fort William, Ont. — ASur: Moler Barber College
HempliilTs School of Gasoline Engineering, Main St., Winnlpeg,
Man.. — ÁSur: Chicago School of Gasoline Engineering.
*
i
Döniur! — LæriS aS setja upp hár og fægja fingur. örfáar vikur
til náms. KomlS og fáiS ókeypis skrautlegan verSlista 1 HemphUi’s
School of Ladies’ Hair Dressing, 485 Main St., Winnipeg, Man.
$30.25
í sambandi við Islandsferðir
Lágt fargjald og far útvegað
með öllum Gufuskipalínum.
WINNIPEG STEAMSHIP AGENCY
4-61 Main Street
Phone Main S326 Winnipec, Man.
Hvaðanœfa.
—JárnbrautarJest var á ferð undir
hamrahlíð í Colorado; bjarg hrundi
úr hlíðinni og kom á einn vagninn,
mölvaði bæöi þak og veggi, þó úr
stáli væru, drap þrjár manneskjur
og meiddi fjórtán af rúmum fimtíu
er í vagninum voru, og þykir ganga
kraftaverki næst, aö ekki varö meiri
mannskaÖL
—Nefnd sú, er til þess var sett i
Saskatchewan, hefir keypt 1147
hesta af 1500, sem fylkið gefur Bret-
Iandi til stríðsins. Hestar þessir eru
nú komnir á leiö til sjávar.
—Hjá verksmiðjum í Bandaríkj-
um, er slíka smíði stunda, hefir
Bretastjórn pantaö 50,000 börur til
aö bera sára menn af vigvelli. Þús-
und börur eru sendar þaðan í hverri
viku.
—Kona höföaöi mál til skilnaðar
viö bónda sinn, italskan greifa, er
hún giftist í fyrra meö stóru státi í
New York. Brúöurin haföi sjö um
fertugt þegar hún giftist eftir því
sem hún sjálf sagði, og var mikið
eldri en brúöguminn og að því skapi
auðugri. Hún gaf bóndanum þá
skilnaöarsök, aö hann væri þjófur,
og aö stjórn Frakklands vildi ná
honum til hegningar fyrir brot gegn
þjófabálki hegningarlaganna í því
landi.
—Prinsinn af Teck, sá er viö
landstjórastöðu tekur hér í landi
eftir hertogann af Connaught, er
korninn til vígvallar og fékk áverka
meö því móti, aö maður steig af
hesti og rak hælinn framan í prins-
inn svo fast, aö hann fékk glóðarauga
á báöum augum.
—í einni borg í Louisiana gekk vel
þektur borgari af vitinu eftir lang-
varandi heilsuleysi, gekk í svefnher-
bergi þar sem þrjú böm hans sváfu,
kyrkti tvö þeirra, átta ára stúlku og
sveinbarn, og fanst reikandi um
götumar á náttklæöunum, þegar fólk
kom á fætur.
IVTARKET ffQJEL
'<7iC sölutorgiö og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
—Þýzkur spæjari slóst í för meö
liðinu frá Indlandi, klæddur eins og
Hindúi, og komst alla leiö til Mar-
seilles, en þar komst upp um hann
og er hann síðan úr sögunni.
—Nálægt Portage la Prairie fór
maður um farinn veg á “mótorhjóli”,
þegar kú skaut upp fyrir framan
hann. Maöurinn rendi á kúna og
fótbraut hana, en sjálfur liggur hann
meö óráöi á spítala, alla tíö síðan.
—Þegar bandamenn héldu undan
suöur eftir Frakklandi, brendu þeir
allar brýr aö baki sér. Þýzkur ridd-
araflokkur, er einna fremstur var
aö reka flóttann, kúgaöi ferjukarl
til að ferja sig yfir ána Oise. Þeg-
ar kom á miðja ána, hvolfdi karl
Ixátnum og fórust þar riddarar og
hestar þeirra og ferjumaöur sjálfur.
Stúlkur finnast öðru hvoru i liði
Frakka. í flokki særðra hermanna,
sem nýlega kom til París, var ein,
ung og lagleg. Hún haföi veriö á
hergöngum og boriö byssu og bagga
yfir þrjátíu mílna leiö á degi hverj-
um og barizt eins og aörir, þegar til
þess þurfti aö taka. Sár sín haföi
hún borið rétt eins vel og hver her-
maður annar, og kvaöst þegar mundu
fara til bardaga á ný, þegar sár
hennar væru gróin.
—í París heimsótti móöir son sinn
er á spítala lá í sárum, en svo ern var
hann og hraustlegur. aö móðir hans
inti hann eftir, hvort hann vildi ekki
fara á fætur og koma út að ganga.
Þegar hún ítrekaöi þessa áskorun,
hvíslaöi pilturinn aö henni, aö
hann heföi mist báða fætur og annan
handlegginn. Var þá þeirri mála-
leitan lokiö.