Lögberg - 02.03.1916, Síða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
2. MARZ 1916.
1 kkert ereinsgott einsog nýlt
heimabakað brauð úr—
PURiry fcour
“More Bread and Better Bread ’1 U
Forsetinn og sendi-
herrann
Sendiherrann: Herra forseti! Eg
er sendur á yöar fund af þjóðbræðr-
um mínum, til þess aS biðja yður-um
landsvistar réttindi handa þeim, hér
í yðar landi. Samt með ákveðnum
skilyrðum fyrir þá, sem sérstakan
þjóðflokk. Þeir æskja eftir full-
komnum þegnréttindum og persónu-
legri vernd frá ríkinu, hvað líf þeirra
og eignir snertir. Þeir v'ilja verða
sérstakur hluti þjóðarinnar, nota sitt
eigið mál og viðhalda sínu eigin
þjóðerni. Samt kannast þeir við að
þjóðmál landsins sé notað við laga-
smíði, stjórnarstörf og dómstólana.
Þeir krefjast að hafa full ráð yfir
sinum eigin skólum og að kenslan
fari fram á þeirra eigin máli, en skól-
arnir séu þó kostaðir af ríkisfé. Þeir
eru fúsir til að borga sinn hlut af
tollum og sköttum til að viðhalda
stjórn landsins, lögreglu og menta-
málum.
Forsetinn: Herra sendiherra. Þú
segir að landsmenn þinir æski eftir
landsvist hér og þegnréttindum, en
áskilji sér þó um leið sérstök rétt-
indi fyrir þjóðflokk sinn. Eins og
þú hlýtur að vita, herra, þá er grund-
vallarregla ríkisins, að allir meðlim-
ir þjóðarinnar njóti sama réttar og
hafi sameiginlegar skyldur við rík-
ið, og sameiginlegar skyldur að
vemda hver annan. Það er tilgang-
ur ríkisheildarinnar að allir meðlim-
ir þess geti náð eðlilegum manndóms
þroska, og að öllum geti liðið vel.
Ríkið gefur því engum sérréttindi,
hvorki e;nstakling eða flokk. Það er
styrkur ríkisins og verndunarábyrgð
einstaklinganna að sömu lög gildi
fyrir alla.
Sendiherrann: Herra forseti!
Það er ekki krafa v'or, að okkur séu
veitt sérréttindi. Við gjörum sömu
kröfur fyrir alla aðra þjóðflokka,
sem hingað flytja. Við hugsum að
sérhver þjóð hafi sína þjóðernistil-
finning. Við getum ekki hugsað til
þess að þjóðflokkur okkar glatist,
glati sinu ganda og fagra máli, og
hverfi inn í aðra þjóð. Við viljum
halda okkar máli, okkar nafni okk-
ar sérkennum.
Forsetinn: Þú vilt, herra sendi-
herra, að allilr þjóðflokkar í lend-
inu hafi sama rétt. Atkvæði þjóðar-
innar er úrskurðarvaldið hér í land-
inu. Setjum svo að málefni þitt væri
lagt undir atkvæði og að úrslitin yrðu
þér í vil, þá yrði með því rikisein-
ingunni lokið. Ef að allir þjóðflokk-
ar í landinu lifðu í deilum, aðskildir
hver frá öðrum, þá væri máski hugs-
anllegt að þeir gætu allir haft eina
sambandsstjórn, ,en nú eru þeir allir
dreifðir, hver innan um annan. Af-
leiðingin af þessum þjóðflokka sér-
réttindum yrði þvi þjóðflokka hatur.
— úlfúð, flokkadráttar upphlaup, og
stjórnleysi, og-eg tel það alveg óhugs-
andi að þú kysir það mannfélags-
ásigkomulag fyrir þjóðina þina»
Sendiherrann: Við viljum ómögu-
lega sleppa þjóðar nafninu okkar gg
málinu, herra forseti.
Forsetinn: Viltu gjöra svo vel
herra sendiherra, að segja mér hvaöa
knýjandi ástæðu þjóð þin hefir til
að sækja um inngöngu í þetta land?
Sendiherrann: Aðalástæðan er:
að heima hjá okkur er svo mikil
þraungbýli, að það er orðið mjög
erfitt fyrir fólkið að afla sér þeirra
hluta, sem lífið krefst, til viðhalds
og þroskunar. En hér liggja auðn-
irnar opnar fyrir mennina að ryðja
og rækta. Við viljum fara hingað
til að bæta hin andllegu og líkamlegu
lífskjör okkar. Við viljum verða
fjárhagslega ríkir og andlega stórir.
Forsetinn: Eg skil það svo, herra
sendiherra, að þið séuð búin að vinna
svo upp öll efnisleg og andleg efni i
heimalandinp að þroskunar tækifæri
ykkar séu útrunnin og þar af leiðandi
viljið þið létta á h.eimalandinu með
því að einhver hluti þjóðarinnar
flytji hingað til þess að færa sér
nyt hin þrotlausu náttúru auðæfi og
menningar tækifæri, sem hér eru. En
þið verðið að gæta þess að til þess
að geta fært ykkur þetta til nota:
verðið þið að læra að nota áhöldin
sem til þess þéna. Þið verðið að
læra að nota tungumál þjóðarinnar
og þið verðið að læra að nota öll
önnur áhöld, sem þéna til að ná til-
gangi ykkar, annars batna ekki lífs-
kjör ykkar við að flytja hingað, og
annars getið þið <ekki fullnægt þeim
skyldum, sem þegnréttindin krefjast,
Krafan um að bæta lífskjör ykkar er
vissulega rétt. Það er skylda hvers
manns að reyna að verða fjárhags-
lega og andlega sjálfstæður. En ef
að fastheldni við tungumálið ykkar
verður hindran frá því að ná tak
markinu, þá leggið þið ofmikið í söl-
urnar fyrir viðhald þess. Þú hlýtur
nú annars að vita, herra sendiherra
að tungumál þjóðanna eru ekki ann-
að en verkfæri eða ákveðin áhrif,
sem mennirnir nota til að flytja hug-
myndir sínar og tilfinningar til þeirra
sem skilja áhrifin. Það má nota ó-
teljandi mismunandi áhrif eða tungu-
mál til að tákna eina og sömu hug-
mynd; hugmyndin breytist ekki, þój
hún sé sögð á mismunandi málum
Það eru hugtökin, hugmyndimar or
tilfinningarnar, sem tungumáli?
táknar, sem notin eru fólgin í. Það
er hugmyndin sjálf sem gildið hefir.
Af þvi sem þegar er sagt, er það
auðsætt að þegar það er í mannsins
valdi að kjósa sér tungumál til eigin
nota, þá er sjálfsagt að taka jjað sem
veitir bezt framtíðar tækifæri fyrir
manninn sjálfan og niðja hans til
breyttra lífskjara. Og í flestum til-
felllum mun tungumál þeirrar þjóð-
ar, sem maðurinn tilheyrir, verða á-
kj'ósanlegast. Og þvi fyr sem lands-
menn þínir læra tungumálið, eftir
að hafa flutt hingað, því betra fyrir
þá sjálfa og ]:>jóðina í hcild sinni.
Sendiherrann: Getur vel verið að
ályktan yðar sé rétt, herra forseti,
þegar málefnið er skoðað frá al-
mennu velmegnis-sjónarmiði þjóðar-
innar, og jafnvel frá persónutegu
velmegunarsjónarmiði einstaklingsins.
En það meinar að við sem þjóð hverf-
um úr sögunni. Hún minnist okkar
ekki framar með okkar rétta nafni.
Það meinar einnig að við missum
þjóðar sérkenni okkar og bókmentir.
Og með því er mikið lagt í sölurnar
fyrir fjárhagsleg lífsþægindi.
Forsetinn: Þú lýtur helzt til ein-
hliða á þessi málefni, herra sendi-
herra. Þú tekur ekki til samanburð-
ar það, sem þið ávinnið með skift-
unum og hvað mikill fjársjóður ykk-
ur opnast með því að læra okkar
tungumál. Breytingin á nafni breyt-
ir ekki manninum sjálfum. Það er
þekkingin sem þroskar manninn og
er aflið til að bæta lífskjörin. Það
er ekki alveg rétt.hjá þér að þið
hverfið úr sögunni og ykkar sem
þjóð verði ekki framar getið í þessu
landi.
ins. Eg vona að þjóðin þín taki nú um líklega brugðið í brún, því
tækifærið til þess að útbreiða og
stækka sjálfa sig, og að hún skilji
hvað mikilll heiður það verður fyr-
ir móðurþjóðina að vera hluti a-f
myndunarstofni hinnar nýju jjjóðar,
sem’ eflaust verður ein af stórþjóð-
um heimsins.
Sendiherrann: Eg mun reyna að
sýna þjóðinni minni málefnið í þessu
ljósi, en eg er hræddur um að það
þurfi langan tíma til að stækka svo
sjúndeildarhring hennar, að hann nái
út fyrir hennar eigin takmörk.
M. J.
Brennivíns- starfsmaður
biður bindindisf oringja
um áfengi.
Vínsali og starfsmaður brenni-
vínsmanna lenda á röngum stað;
halda að leiðtogi bindindis-
manna sé foringi brennivíns-
manna.
fÞýtt úr “Tribune”).
Séra J. N. McLean hinn viður-
kendi . leiðtogi bindindismanna í
Manitoba hefir sama sem lofað að
senda fjóra kassa af brennivíni út
í St. George kjördæmi í því skyni
að nota það fyrir brennivínsmenn
13. marz.
Hugmyndin er eins og hér segir:
“Á meðan kvenfólkið er á bind-
Þú veizt að héf er að skap-1 indisfundum, ætlar umboðsmaður
ast ný þjóð. Frumstofnar hennar | brennivínsmanna að ferðast um og
koma á heimilin, gefa karlmönn-
unum í staupinu og fá atkvæði
þeirra í staðinn.”
Séra McLean ætlar nú samt ekki
að senda brennivínið; hann lofaði
því aðeins til þess að losna við
brennivins.starfsmann, sem hafði
vilst inn á skrifstofu hans af mis-
skilningi.
Þessi, umboðsmaður brennivíns-
liðsins var Sigprður Baldvinsson
frá Narrows í St. George kjör-
•dæmi. Hvemig hr. Baldvinsson
komst inn á skrifstofu siðbótafé-
lagsins, það er dálítið kýmileg saga.
Sannleikurinn er sá að hann kom
þangað og var þar inni hjá séra
McLean í hálftíma.
- Hr. Baldvinsson hélt að hann
væri að tala við leiðtoga brennivíns-
manna og séra McLean veitti hon-
um fult tækifæri til þess að bera
upp erindið.
“Eg ætla að sjá um þrjá at-
kvæðastaði”, sagði hr. Badlvins-
son, og sagði séra McLean kenni-
tölur atkvæðastaðanna.
“Gott og vel; farðu bara þangað
norður” sagði McLean. _
“En maður verður að hafa eitt1-
hvað til þess að vinna með” sagði
Baldvinsson.
“Hvað er það sem þú þarft?”
“Fjórir kassar af brennivini.”
eru allir þeir mörgu þjóðflokkar,
sem hingað flytja. Sagan mun geta
þeirra allra, og hún mun leggja sér-
staka áherzlu á minningu þeirrar
stofnþjóðar, sem flestir af framtíðar
stórmennum landsins rekja til ættir
sínar. Það er heldur ekki nauðsyn-
legt að sérkenni ykkar og bókmentir
þurfi að glatast. Ef sérkenni ykkar
miða til hærri menningar en annara
sérkenni í þessu landi, þá munu þau
fá útbreiðslu. Og ef að bókmentir
ykkar innihalda eitthvað fagurt og
nothæft fyrir þjóðina framyfir það,
sem hún hefir sjálf, þá mun það fá
greiða útbreiðslu; þjóðin mun taka
það upp í bókmlntir sínar. Afkom-
endur ykkar njóta því alls þess af
sérkennum ykkar og bpkmentum, sem
er einhv'ers virði fyrir menning
þeirra. Það sem þið tapið við það
að flytja hingað, er því ekki annað
en þessi sérstaka aðferð, sem þið
notið til þess að birta öðrum hug-
myndir ykkar og tilfinningar, sem
kallað er móðurmál, en þið takið upp
þjóðarmálið aftur og græðið stór-
kostlega á skiftunttm. Ef þið gætið
þess að þið eruð einn liður af frum-
stofni þessarar þjóðar, þá hlj'ótið
þið að finna föður og móðurhvöt
hjá ykkur til að leggja Jiannig lag-
aðan grundvöll, að afkomendur ykk-
ar geti bvgt á honum gott og heil-!
brigt þjóðfélag, og eitt af aðalskil-
“Það er vínsölubann þar norður
yrðunum fyrir því er sameiginlegt frá” svaraði McLean. “Það er
tungumál. Eg vona að þú hafir nú ekki löglegt; við gerum ekkert þess
þegar skilið, herra sendiherra að konar.”
krafa ykkar um sérréttindi hefirj flr. Baldvinsson sat samt fast
erið vanhugsuð, og eg vona að þú viíþsinn keip.
>etir látið þjóðbræður þina skilja Séra McLean gerði alt sem hann j okkur heldur? óg' það fer ekki
bað. Þeir eru velkomnir hingað, gat til þess að láta Baldvinsson j kjörstaðinu. Ef eg fer urn-hérað-
Þeir kulu hafa sama rétt og sömu horfa framan í sig. Ef hann hefði ig fyrir atkvæðagreiðsluna o°- gef
skyldur og allir aðrir borgarar lands- horft í kringum sig, þá hefði hon- j þeim í staupinu, þá v ta þeir að e^
vegg'mir voru aljraktir gleiðletruð-
um bindindis' auglýsingum. En
Badlvinsson var of djúpt sokkinn
niður í hugsanir um erindi sitt til
þess að veita Jiess konar smámun-
um athygli.
“Eg má til með að hafa brenni-
vínið!” endurtók hann.
I þessum svifum opnuðust dym-
ar á ytri skrifstofunni og tveir
menn gengu inn og ætluðu inn í að-
alskrifstofuna, sem er aðskilin frá
þeirri, sem séra McLean og Bald-
vinsson voru í.
Annar þessara manna var A. S.
Bardal, heljarmikill b ndindis ber-
serkur. Hr. Bardal tók eftir Bald-
vinsson og Jjekti hann strax:
“Heilagur Páll og María!” sagði
Bardal og hvarf inn í hina skrif-
stofuna. Hinn maðurinn var ekki
eins fljótur, og Baldvinsson kom
auga á hann.
“Allir heilagir komi til!” sagði
Baldvinsson, “þarna fór prestur inn
í skrifstofuna!” ^
Séra McLean deplaði augunum
kunnuglega framan í Baldvinsson
og sagði: “Já, hingað koma marg-
ir prestar.”
En þessi náungi er á móti okk-
ur", sagði Baldvinsson, “það. er
séra Leo frá Lundar.”
Nei, nei; hann er eindregið með
okkur”, svaraði séra McLean.
Þrumur og eldingar! Þetta
tekur nú öllu fram!” sagði Bald-
vinsson. “Þegar eg talaði við
hann síðast, þá var hann. eindregið
á móti okkur.
En eg verð að fá brennivínið!”
bætti hann við.
“Þú verður að fara eitthvað ann-
að” svaraði séra McLean.
“Hvert á eg þá að fara?”
“Eg veit ekki. Það er vínsölu-
bann þarna norður frá.”
“Það gerir ekkert til” svaraði
Baldvinsson; og sagði séra Mc-
Lean nafn á manni í Ashern, sem
hann skyldi senda brennivínið.
Svo skýrði hann frá því hvernig
hann ætlaði að vinna þetta hérað
fyrir brennivínsmennina:
“Eg fer ekki upp á ræðupall”
sagði hann, “þeir fara alveg með
okkur í hundana á ræðupallinum.
hlustaðu á hvemig eg ætla að fara
að. Bindindisfólkið heldur heil-
marga bindindisfundi, og konum-
ar verða þar. Svo laumast eg heim
á heimilin á meðan kvenfólkið er
á þessum fundum; eg gef mönnum
í staupinu, og fæ atkvæði þeirra í
staðinn. Þú skilur."
Séra McLean sagðist skilja.
“En svo verð eg að fá brennivín
atkvæðadaginn líka” sagði Bald-
vinsson.
“Þú getur ekki notað það. Það
er ólöglegt.”
“Nei, það er ekki ólöglegt.”
“'Þú verður sektaður ef það finst
í sleðanum hjá þér.”
“Mér dettur víst ekki í hug að
hafa það i sleðanum. Eg hefi það
í vasanum; þú skilur það. Það er
nefnilega svona að fólkinu stendur
öllu rétt á sama. Það er ekki á
móti okkur og það er ekki með
verð á kjörstaðnum kosningadag-
inn, og ])á koma þeir til þess að
greiða atkvæði og til þess að fá 1
staupinu. Skilurðu það?”
Séra McLean sagðist lika skilja
það.
“Þú skalt bara fara til verks og
sjá um þessa atkvæðastaði” sagði
séra McLean.
En Baldvinsson var ekki búinn
enn:
“Það eru Jrrir piltar sem sjá um
þessa atkvæðastaði” sagði hann.
“Eg verð að sjá það eitthvað við
þá að þeir útbýta brennivíninu.”
“Það er svo; upp á hverju sting-
urðu?” sagði séra McLean.
“Ó, svo sem $10.00 handa hverj-
um. Það er ekki of mikið” svar-
aði Baldvansson.
“Eg er hræddur um að við get-
um ekkert gert” sagði séra Mc-
Lean.
“Ekki einu sinni lagt til brenni-
vínið ?”
“Nei”.
“Gerir félagið virkilega ekkert
til þess að útvega brennivín;”
“Nei”.
Baldvinsson stóð upp og bjóst
til farar. “Eg verð að fá brentii-
vínið!” sagði hann.
“Jæja, þá það”, sagði séra Mc-
Lean.
“Það sem verður að vera verð-
ur, líklega.”
'Það var eins og nýtt ljós rynni
upp í huga Baldvinssons og hann
deplaði augunum: “Eg skil þig”,
sagði hann: “Eg skal vera viss
um að verða þar. Eg fer í fyrra-
málið; það væri gott ef brennivínið
kæmi út. Það stendur svoleiðis á
þarna út frá að þeir drekka þar
ekki mikið, en eg kem því fyrir
svona; eg segi þeim að skattarnir
hækki, ef vínbannið verði samþykt.
Það yerður hægt að vinna þá með
því.”
Baldvinsson sagði séra McLean
hvar hann héldi til í bænum, og svo
fór hann.
Það er sanngjarnt gagnvart
Baldv'nsson að geta þess að séra
McLean fann það út seinna að þó
ekki sé selt vín á því svæði sem um
er að ræða, Jiá er Jiar ekki vinbann,
heldur hefir aldrei verið veitt þar
leyfi.
Eigandi Dominion hótelsins
J'Björn Halldórsson) kom með
Baldvinsson til séra McLean og
séra McLean losnaði v:ð hóteleig-
andann með þvi að mæla sér mót
við Badlvinsson klukkutima siðar.
Hótelhalrlarinn sagði frá því
siðar livernig á þvi hefði staöið að
þeir fóru á annan stað en þeir ætl-
uðu; en hann vissi þá ekki að hann
var að tala við fréttaritara
Tribunes. Hóteleigand'nn sagðist
hafa ætlað að hjálpa Baldvinsson
og spurði þvi um talþr'ðatölu á
miðstöð brennivins skrifstofanna.
Sá sem á talþráða stöðinni svaraði
gaf töluna á siðbótafélags skrif-
stofunni.
“Eg kallaði þá tölu” sagði hótel-
eigandinn, “og spurði hver hefði
umsjón yfir sveitahéruðunum. Mér
var sagt að það væri Mr. Spence,
En þar sem hann var ekki heima
þá spurðu þeir mig hvort Jiað væri
ekki sama ef við töluðum við Mc-
Lean. Eg athugaði þetta ekki neitt
og mælti okkur svo mót við Mc-
Lean.”
Nýfundnaland í hœttu.
Skipaferðir og verzlunarsam-
band við Nýfundnaland hafa
hindrast svo vegna striðsins að til
vandræða horfir. Er stjórnin
hrædd um hungurdauða i vor, ef
ekki sé tekið í taumana. Hefir
verzlunarsamkundan í St. Johns
sent skeyti til brezku stjómarinn-
ar og beðið hana ásjár í þessu efni.
Samskonar vandræði vofðu J>ar yf-
ir í haust sem leið að því er kol
snerti og urðu þeir þá að fá hjálp
frá Englandi.
Stjórnin hefir aðallega beöið um
að Englendingar útvegi gufuskip
og býðst hún til að leggja fram fé
í þessu skyni.
S ó b 8 K I N.
Áður en kaupmaður dó, gaf
hann Páli mikið fé, og varð hann
auðugur og vel metinn.
Soffia Anderson.
Úr bréfum.
Kæri ritstjóri Sólskins.
Eg þakka }>ér kærlega fyrir
fallega Sólskinið ökkar, sem okkur
bömunum þykir mjög gaman að
lesa. Það er svo að heyra að við
séum öll lesandi. Þegar við emm
orðin stór, þá þykir okkur gaman
að lesa það aftur. Eg er eins og
hin bomin og er að safna því sam-
an og ætla svo að láta búa til bók
úr þvi, ef mér endist aldur til Jæss.
Með vinsemd og virðingu.
M. G. R. S.
Kandahar, 26. jan. 19x6.
Dr. Sig. Túl. Jóhannesson.
Kæri ritstjóri.
Eg vay einu sinni barn, eips og
Iitlu blessuð börnin, sem skrifa í
“Sólskin” og eg elskaði sólskinið
sem guð sendi yfir alla, eg elskaði
Iíka sólskinið sem einn eður annar
sendi í sál mina, því barnsleiðin
mín var ekki einn sólskinsblettur;
en eg elskaði allan þann yl sem
streymdi til mín. Og þegar eg svo
er að lesa smábréfin frá blessuð-
um saklausu börnunum, sem skrifa
í Sólskinið sitt, þá cakna hjá mér
endurminningar frá bamsárunum
og mér finst eg vera orðinn bam,
sem eg og er í anda, og eg óska þá
að eg sé eins og börnin, hugsi tali,
og skrifi eins og þau. Eins óska
eg að eg hefði haft tækifæri á því
að skrifa í Sólskin á ykkar aldri,
litlu, kæm vinimir. En það er þó
bót í böli öllu, að bessuð sólin skin
nú hér. — Svo heitt elskaði eg sól-
skinið að eg fór að reyna að syngja/
því lof og þá dýrð er eg átti mesta
til, þá sat eg uppi á háu fjalli yfir
kindum og var þá aðeins tólf ára.
Þessi dýrðarsöngur minn—ef við
getum kallað hann svo—var inni-
falinn í einu versi, og er það heldur
fátæklegt, sem eðlilegt er. En eg
Iæt það birtast hér með sömu orð-
um og það var búið til, eg hefi
geymt það sem helgan menjagrip.
Versið er á þessa leið:
Sólskin inn á sérhvern bæ,
sjálfsagt er að fari,
eg það kýs hvar í það næ,
eins á landi og víðum sæ,
lif á meðan hjari.
Ef eg sólskin safnað fæ,
Syngur engla skari.
Þetta var og er hugsun min,
eins er eg viss að hún er hjá vin-
unum litlu, sem senda bréfin í
Sólskinið i Lögbergi. Vér skulum
vera ritstjóranum þakklát og
glæða sólskinið vor á meðal. Þá
höfum vér glatt sólskín á elliárun-
um og nægan yl, og um leið höld-
um vér ástkæra og dýrmæta móð-
urmálinu okkar óskertu, sem er
vort háleitasta og göfugasta leið-
arljos a lífsleiðinni, þá getum vér
lesið í vorum dýrmætu gullkorn-
um — íslendinga sögunum — og
sungiö fögru kvæðin íslenzku, sem
eru perlur. Svo óska eg öllum
blessuðu bömunum góðra fram-
fara að skrifa í blaðið sitt á þessu
nýja ári. Guð styrki þau í öllu. —
Jón H. Árnason.
s ó Ij s k 1 N.
ar og kvæðin. Eg ætla að Iáta eina
skrítlu í blaðið okkar.
Eg óska öllum bömunum
Iesa Sólskin farsæls árs
'Margrét Sölvason, 11 ára.
sem
Kýrin.
Wynyard, Sask., 12. febr. 1916.
Kæri ritstjóri Sólskins:
Mi? hefir langað til að skrifa í
litla Sólskinsblaðið okkar. Eg ætla
að láta b nda það í stóra bók. Eg
hefi svo gaman af lesa Iitlu sögurn-
fÚr stílabók Péturs litla).
“Stofan sein kýrin býr í, heitir
fjós, og rúmið hennar heitir bás,
og í því er engin sæng eða koddi.
Úr kúnni fáum við mjólk og kálfs-
kjöt, en eggjum verpir hún ekki.
Maðurinn hennar heitir boli, af
því hann er svo heimskur. Hann
hefir ákaflega mikil hljóð, en beit-
ir þeim illa.. Úr honum fáum við
enga mjólk og ekkert smjör, held-
ur bara kjöt, en þá verður hann
fyrst að deyja. — Börnin þeirra
heita kálfar, þeir þvo sér aldrei og
ganga ekki á skóla. Og öfunda eg
þá af því.
Margrét Sölvason, 11 ára.
Sólskin.
Börnum öllum er eiginlegt
að elska Sólskin.
Göfgar hugsjónir guðdómlegt
glaða sólskin.
Kennir móðurmálið skýrt
á menta veg þeim getur stýrt
sagna Sólskin.
Lof sé þeim er lejðir börn
liúft í Sólskin
á lífsins braut æ villu vöm.
verður Sólskin.
Góðir menn og guðlegt mál
gleðja hverja unga sál
eins og Sólskin.
Gegnum lífsins grátþung ský
glansar Sólskin,
vaki dygðir verki í
verm.r Sólskin. —
Veitir lifi þol og þrótt
þankinn elur kærleiksgnótt
og sálar Sólskin.
Af himni lífs ef hrakið brott
er heilla Sólskin
þá er dygð að gjöra gott
og glæða Sólskin.
Systra og bræðra mýkja mein:
er mentin dýrust kærleiks greín
með sæmdar Sólskin. f
Góð börn vita guð vors lands
gefur sólskin,
alt vort lif og eignir manns
og andlegt Sólskin,
dygða og trúar tvinnar bönd,
tryggir von um dýrðar lönd
með sælu Sólskin.
19. febr. 1916.
Sv. Símonsson.
(Tlugsað fyrir börnin).
Kæri herra.
Beztu þakkir
fyrir Sólskin
blaðinu þínu. Eg og bróðir minn
hjálpum hvort öðru að lesa J>að.
Við skrifum bæði illa islenzku.
Við göngum bæði á sunnudaga-
skóla og höfum ágætan kennara,
svo eg vona að við verðum bæði
búin að læra vel íselnzku eftir e!tt
ár. Eg var 10 ára gömul 28. jan.
Mamma sendi mig í burtu svolitla
stund og þegar eg kom heim aftur
var eg alveg hissa; það varu komn-
ar 17 stúlkur og drengir sem sátu
í framherberginu og voru að skoða
myndablöð. Þó eg væri hissa, þótti
mér vænt um að sjá þau. Einn af
drengjunum hafði með sér mynda-
vél og sýndi um 100 myndir. Við
sátum öll þegjandi í myrkrinu á
meðan. Svo fórufn við að leika
okkur. Það voru sjö fullorðnir
hjá okkur líka. Gestirnir höfðu
komið með all skonar sælgæti með
Vínsalinn hlœr.
Hún s:tur inni, konan sem skortir björg og brauð
af bágindum og sorgum og hungri nærri dauð,
af manni sinum þjökuð, sem þó er henni kær.
— En þingmaðurinn drekkur og vínsalinn hlær.-
Hún situf inni, dóttirin, og syngur dapurt lag
og sýnist vera miðnótt um hábjartan dag;
þvi faðir hennár drukkinn i dómsalnum i gær
var dæmdur fyrir húsbrot. — En vínsalinn hlær.
Hún situr inni móðirin og fellir tregatár
og tímans sérhvert augnablik er henni lengra’ en ár,
því drenginn hennar börðu þeir til dauðs með flösku’ í gær,
og drukkinn er hann faðir hans. — En vínsalinn hlær.
Hún situr inni mærin, svo elskurík og ung,
hver andardráttur hennar er stuna djúp og þung,
því hjartað sem hún unni, það aldrei framar slær,
því eiturdropi snart það. — En vínsalinn hlær.
Hún situr inni, mærin, og andlit hylur hönd,
og hvergi fær hún litið nokkra vonarströnd,
í örvæntingar-stunur er breyttur vorsins blær,
þvi bróðir hennar drekkur. — En vínsalinn hlær.
Það staulast áfram, gamalmennið, gárhært og þreytt,
Við gröf hins látna sonar það stöðvast lítið eitt. \
Þeir drápu’ hann inni á knæpu. Á gröf hans aldrei grær
neitt gleðiblóm. — En löggjafinn og vínsalinn hlær.
í litlum bæ var friður og hjörtun unnust heitt,
þar höndin sífelt starfaði — varð samf aldrei þreytt;
af löggjöfum með fólksins leyfi’ er breyttur þessi bær
í blótstall handa djöfilnum. — En vínsalinn hlær.
Þeir “hreinu” standa drembnir á hrokaf jallatind;
þeir horfa nið’r i “dalinn” og líta sorgarmynd
af bróður sínum föllnunj, er freisting haldi nær
í friði rangra laga. — Og vínsalinn hlær.
Hann gengur lotinn, öldungurinn, studdur veikum staf.
Hann stynur þungt og minnist þess alls, er drott.nn gaf,
með lögum von hans rifu’ í sundur ræningjaklær,
en ritstjóimn og löggjafinn og vínsalinn hlær.
Hann veit það fullvel, dómarinn, sem dæmdi löngum rangt
áð drykkjumannastríðið er stundum hart og langt.
hann lýgur fyrir peninga, með lögum hendur þvær,
og lýðurinn, hann trúir. — Og vínsaknn hlær.
Ef gengir þú við daghvörf um dauðra manna reit
og dánargyðjan sýndi þér bönd, er vínið sleit
og leiðin gætu talað og sagt þér sögur þær,
þá sál þín hlyti að gráta. — En vínsalinn hlær.
Sig. Júl. Jóhannesson.
Margt smátt gerir eitt stórt
jaýnvel þegar um elds'pítur er að ræÖa, þá ættu menn
að Kafa augun á smámunum. Viðai tegundin, gæði
brennisteinsins, Kversu Kægt er sð kveikja á þeim
EDDY’S ELDSPlTUR
eru búnar til úr sterkum Kreinum furuviði og svo vel
gerðar að í þf im kviknar fróbærlega vel. Eddys eld-
spítur hafa verið til sölu í sextíu og fimm ár það er því
ekki að undra þó þetta félag kunni að búa til eldspít-
ur. Það er altaf óhætt að reiða sig á vörur sem Eddy
félagið býr til.