Lögberg - 02.03.1916, Síða 7

LOGBERG. FIMTUDAGINN 2. MARZ 1916.
f
Brot.
Eftir t>orstein Björnsson.
Það er ekki svo óhreint horn til
í haugstæöi mannlífsins, að ekki
geti ástarsólin gylt þaö meö geisl-
um sinum.
Það er dýrölegasta hlutverk
mannlegs anda, aö hugsæisperlur
hans veröi leiftrandi geisladjásn í
sálum annara manna, — jafnvel
þótt nafn hans glatist i gleymsk-
unnar djúp. En einskis vert er
þaö minum sjónum að eiga mynd
sína, í hvað fagurri umgerð sem er,
festa upp á vegg mannlífshofsins,
og það með gyltu tangamarki fyr-
ir neðan, — og þótt hver maöur
hneiggi sig djúpt fyrir henni um
út- og inn-göngu, ef ekki ljómaði
til þeirra logandi bjarmi af augum
hénnar i hvert sinn.
hald af Æskuminningum eftir
Önnu Thorlacius; Tvö kvœöi eftir
Jakob Thorarensen. Athugaverð
tslandslýsing eftir Stefán Stefáns-
son, l’úsund og ein nótt, Finnur
Jónsson; Viðbætir við búsund og
eina nótt eftir Valtý Guömunds-
son, Scra Matthías áttræður' (meö
mynd) eftir Valtý Guðmundsson.
Afmæliskveðjur til Matthíasar frá
Gunnari Gunnarssyni, Jónasi Guð-
laugssyni og Jóhanni Sigurjóns-
syni. R'itdómar og fleira. — Af
þessu sést það að heftið er fjöl-
breytt og af færum .ritað.
Um vísu Stephans G. Stephans-
J sonar “Heimhugi”, segir ritstjóri
Eimreiðarinnar þetta: “Þarna
hafa menn þjóðsönginn. Hver vill
yrkja lagið?”
Sá einn getur sannur maður
heitið, sem ófeiminn játar (sjálf-
um sér og öðrum) allar sínar instu
hvatir.
Trúarbrögðin eru töfradrykkir,
sem gera mannsandann að grimm-
asta ljóni, ljúfasta lambi, eða mjúk-
fátri móður.
* *--------------- ,
Sá eini er illur talinn, sem 1
skugganum stendur.
Ógæfan er ægidjúp, heldimm og
hryllileg náma, þangað sem m .lm-
urinn er sóttur í flestar fegurstu
og dýrustu smiðar mannsandans.
Óskir hvers manns eru æðstu
lög hans. Hvatir hans og langanir
eru yfirdómarar allra hans at-
hafna.
Hjónabandið er engu likara en
gljáandi gullhring. Reynslan sýn-
tr, hvort hringurinn er egta, eða
óegta skitti, sem setur spanzgrænu
á hönd eigandans, og getur valdið
blóðeitrun, og jafnvel bana.
^ Þegar sameinuð ást legst á alls-
nægta-beð undir svæfandi ánægju-
sæng, minnir hún á jórtandi mjólk-
urkú á mjúkum og hlýjum moðbás.
— En þegar hún leggur tvennum
skrefum samt út á langstigna
þrautaleið, minnir hún helzt á far-
fuglinn, sem hvorki lætur vega-
lengd né höf í augum vaxa til að
ná ströndum fyrirheitna landsins.
Ríki skáldsins er sannarlega ekki
af þessum heimi. Hann deyr þessa
heims tilveru meðan hann þjónar
sinni. — Hann er eins og lindin,
sem blundar undir bakkanum, með-
an víðgeimur sólskinsins blasir við
öllum augum. En sé farið á fund
hennar, svalar hún sólarbrunanum
á vörum þínum, og málar fyrir
sjón þinni mynd af himnum,
dimmblárri og dularfyllri en þú
hlytir, ef þú iitir upp.
Eimreiðin.
Fyrsta hefti af 22. árgangi Eim-
reiðarinnar er nýkomið vestur,
kennir þar margra góðra grasa,
eins og vant er. El.mreiðin er vafa-
laust að öllu samanlögðu eitt allra
merkasta tímaritið sem út hefir
komið á íslenzku, enda hlotið al-
mennings hylli. Um það er ekki
að deila, þótt þar komi stundum
ýmislegt, sem ekki falli i allra geð
og jafnvel sumt sem mæta hlýtur
eindreg!nni mótstöðu. Ritiö verð-
ur að teljast eitt af hðal menning-
armeðulum þjóðar vorrar að öllu
saman lögðu. 1 þessu hefti er:
Hin nýja stjörnulist eftir professor
Þorvaíd Thoroddsen, Fjögur smá
kvæði eftir Stephan G. Stephans-
son, Fóstudagurinn langi 1914»
smásaga eftir Guðmund Friðjóns-
son, kSógareldur; smásaga, eftir
Axel Thorsteinsson, áfram-
Gerið líka með
því að kaupa
þær vörur sem
búnar eru til í
| Glaðar stundir |
+ ♦
Kveldið þann 19. des. síðastlið-
inn má segja með sanni að fólk hafi
fengið að njóta glaðra stunda á
Víðivöllum i Árnes bygðinni. Þá
voru liðin rétt tuttugu og fimm ár
síðan hjónin þar, Stefán Siguðrs-
son og Guðrún Magnúsdóttir,
bundust æf.löngum trygða bönd-
um, og fimtíu til sextu manns
komu saman á Jieimili þeirra til að
samfagna þeim á þessum þeirra
mikla degi.
Brúðkaupið hófst með stuttri
guðræknis athöfn er séra Carl J.
Olson stýrði. Fyrst voru sungin
þrjú vers af sálminum nr. 589, sið-
an lesinn biblíukafli og flutt bæn.
Svo var sungið það sem eftir var
af sálminum.
Eftir þessa athöfn fóru fram
ræðuhöld. Fyrstur talaði séra Carl
J. Olson og las upp kvæði eftir
Þorstein Þ. Þorsteinsson. Af-
henti hann svo brúðhjónunum fyr-
ir hönd skáldsins, bæði kvæðið á-
minsta og mynd .af Jóni Sigurðs-
syni, sem hann hafði málað. Næst
hélt Nikulás Ottenson ræðu, og las
upp kvæði eftir Kr. Ásg. Bene-
diktsson og afhenti brúðhjónunum
skrautlegt minningar spjald í um-
gjörð, frá sjálfum sér, og einkar
vandað tesett úr silfri frá börnun-
um. Seinast talaði Mrs. Kristin
Sigurðsson, fyrst og fremst fyrir
sína eigin hönd, en líka fyrir hönd
tveggja nágranna kvenna, sem ekki
voru vanar að tala á mannfundum,
en sem óskuðu að láta í ljós hlý-
leik sinn og þakklæti til brúðhjón-
anna á einhvem hátt. Svo var
sungið: “Hvað er svo glatt” o. s.
frv.
Að þessu afloknu settust menn
til borðs, þa'r sem allskonar góm-
sætt brauð var borið fram, með
súkkulaði og góðu islenzku kaffi.
Undir borðum talaði Mrs. N. Ott-
enson og aðrir.
Eftir borðhaldið skemti eldra
fólkið sér nærri því alla nóttina
með samræðum og íslenzkum þjóð-
söngvum, en yngra fólkið hélt uppi
glaðværðinni sín á milli með alls
konar gamanleikjum. Fóru menn
heim glaðir og ánægðir, og með
margar blessunar óskir, bæði i
hjarta og á vörum og með innileg
ásta þakklæti til brúðhjónanna fyr-
ir gamla og nýja viðkynningu.
Þessir utanbygðar menn voru
viðstaddir: Benoni Stefánsson
frá Gardar N.D., sonur brúðgum-
ans, Nikulás Ottenson og kona
hans frá Winnipeg og séra Carl J.
Olson frá Gimli.
Bróðir brúðgumans, 'Þorsteinn
Sigurðsson, búsettur í Geysirbygð,
hafði ætlað sér að vera viöstaddur,
en fyrir óumflýjanleg forföll gat
það ekki orðið. Sendi hann afsök-
un og kveðju í ljóöum.
Auk gjafa þeirra er minst var á
að ofan fengu brúðhjónhi mikið af
mjög fallegum og höfðinglegum
gjöfum.
Stefán og Guðrún eru mestu
sæmdarhjón og eru vel liðin og vin-
sæl í sinni sveit. Kom þetta ber-
sýnilega í ljós' í samsæti þessu.
Sá sem þetta skrifar man ekki
eftir því að hafa séð fólk skemta
sér eðlilegar og óþvingaðra en þetta
kveld.
Vinir og vandamenn Viðivalla
hjónanna óska þess af heilum hug
og af öllu hjarta að allir þeirra ó-
lifuðu dagar verði bjartir og ham-
ingjuríkir, og að æfjkveldið þeirra
verði eins og sólsetrið á íslandi,
þegar það er sem allra fegurst.
Vinur.
Canada
einsog til dæmis
Windsor
Borð Salt
Afturgöngur. *
Leikur með því nafni var leikinn
i Goodtemplarahúsinu 16. þ. m.,
undir umsjón Unglingafélags Úní-
tara. Þetta leikrit er heimsfrægt
og hefir stórmikið efni meðferðis,
enda eftir eitt frægasta skáld ald-
arinnar, Hinrik Ibsen. Leikurinn
er fremur grófur og lýsir mörgu
því, sem ekki er sem siðsamleg-
ast; var lengi vel bannað að sýna
það á leiksviðúm í Evrópulöndun-
um og mun vera bananð enn á
Englandi.
Aðal innihaldið er þetta: Auð-
ugur maður er nýlega látinn;
ekkja hans er að láta reisa fátækra-
hæli til minningar um nafn hans;
presturinn er kominn og er að
undirbúa vígslu hælisins. Konan
er gróf, ófeimin og ófín, en bráð-
^áfuð; hún gerir gys að öllum
trúarbrögðum, en presturinn er
auðvitað sterktrúaður. Hann er
alvörugefinn, einlægur og hrein-
skilnn, en barnalegur i aðra rönd-
ina og framúrskarandi orðsjúkur;
getur ekki þolað að blöðin minnist
á neitt i sambandi við nafn hans,
er að nokkru leyti sé niðrandi.
Hann heldur að það sé óvarlegt að
tryggja hælið fyrir eldi, því með
því móti verði svo litið á, af gár-
ungum, að hann íreysti ekki for-
sjóninni til þess að halda yfir þvi
hlífðarhendi, hann kemur þvi ekkj-
unni til að gefa það eftir að hælið
sé ekki trygt.
Ekkjan á einn son barna; hann
hefir verið alinn upp í fjarlægð
og Iagt fyrir sig málningalist.
Hann kemur heim og mætir prest-
inum. Þegar tali þeirra ber sam-
an kemur það í ljós að hinn ungi
1 maður hefir ekki lifað sem siðsöm-
! ustu lífi og lýsir hann yt'ir höfuð
lauslæti listafólks svo að fram af
prcstinum gengur.
Presturinn aumkvar hann fyrir
það að hann skuli ekki hafa haft
verulegt heimili; kveður flesta
listamenn svo fjárhagslega stadda
að þeir geti ekki átt heimili. En
heimili kveðst hann einungis kalla
það þegar menn lifi út af fyrir sig
með konum sínum og börnum.
Ungi maðurinn aftur á móti kveð-
ur þetta listafólk eiga alveg eins
góð heimili; þar Ifi menn með
bömum sínum og stúlkum. Þetta
er auðvitað sú kenning, sem prest-
urinn hefir viðbjóð á. Ungi mað-
urinn fer síðan út, en presturinn
he’.dur langa ræðu og snjalla yfir
konunni. Kveður hana hafa drýgt
tvær höfuðsyndir; aðra þá að
svíkjast um að vera eiginkona,
hma þá að svíkjast um að vera
móðir. Sem eiginkona hafi hún
verið þannig að hún hafi strokið
að heiman frá manni sínum og gert
heimilinu vanvirðu. Þetta kveðst
hann þó hafa lagað með því að
sætta hana aftur við he.milið, svo
hún hafi farið heim og verið þar
síðan. Sem móðir kveður hann
hana hafa svikist um skyldu sína,
þvi hún hafi sent son sinn burt til
vandalausra 7 ára gamlan; hann
hafi þvi adlrei notið móðurum-
hyggju né heimilisáhrifa. Þess
vegna sé komið eins og komið sé;
hann sé siðferðislega eyðilagður.
Nú verði hún að byrja á því sem
hún hafi átt að gera þegar hann
var barn — að ala hann upp —
hún verði nú að snúa honum frá
glötun.
Þegar hann hefir lokið ræðu
sinni, svarar konan með annari
ræðu, álíka langri. Kemur það þá
í ljós að maður h'ennar hefir verið
útlifaður óreglumaður þegar hún
átti hann og haldið áfram óreglu
sinni alla æfi. Konan kveðst strax
hafa fengið viðbjóð á honum.
reynt að bera harm sinn í hljóði,
en loksins ekki getað afborið það
Iengur og því yfirgefið hið svo
kal'.aða heimli. Hafði hún þá flú-
ið til prestsins, og kemur það fram
í ræðunum að þau höfðu unnast á
unga aldri, og ætlaðist hún til að
liann tæki við sér á þann hátt, þeg-
ar hún yfirgaf heimilið; en prest-
urinn kom henni til þess að hverfa
heim aftur. Eftir það kveðst hún
hafa tekið það i sig að láta ekki á
neinu bera; heimilið var henni
sannnefnt helvíti, en hún setti sér
það að láta alla úti í frá halda að
það væri henni himinsælu staður.
Alt það sem framkvæmt var varð
hún að gera, því hann hafði ekki
sinnu á neinu nema reykja og
derkka; en honum var þakkað alt
engu siður. Hún varð að hanga
yfir honum fram á nætur, þar sem
hann var viti sínu fjær af ölæði og
loksins varð hún oft að koma hon-
um í rúmið með áflogum.
Heimilið var hið ytra fagutr og
dýrðlegt, en hið innra sem drep-
andi pestarbæli. í þessari pest átti
baniið hennar að alast upp. Það
gat hún ekki þolað. Hún hélt það
yrði drengnum glötun, og til þess
að bjarga honum, lætur hún hann
frá sér, þrátt fyrir það hversu hún
tók það nærri sér. Svo dó faðir
hans — til allrar hamingju — og
til þess að halda áfram til hins síð- j
asta blekkingaleiknum fyrir augum 1
heimsins, ætlar hún aö reisa hon-
um þennan minnisvarða, svo að al-
drei falli grunur á hvernig alt hafi
verið, og til þess að reyna að halda
virðingu á nafni hans, aðeins til
þess að nafn sonar hennar líði ekki
við ófrægð föður hans, ef alt
kynni aö komast upp. Svo þegar
hælið sé komið upp, þá hugsar hún
ésr að hann sé afmáður með öllu
af heimilintt — engin minning ttm
hann lifi lengur þar.
Nú brennur hælið. Þannig að
gaall maður, sem presturinn hafði
útvegað atvinnu við það, segist
hafa séð prestinn henda skari af
kerti í tréspónahrúgu. Presturinn
verður alveg utan við sig, vegna
þess að hann heldur að þetta muni
komast i blöðin, en gamli maðurinn
gefur í skyn að liann skuli taka
úpp á sig skömmina, og þykjast
hafa brent hælið; presturinn fagn-
ar því og lofar að styrkja gamla
manninn í staðinn til þess að setja
upp sjómannahæli. Nú kemur
það upp úr kafinu að sonur kon-
unnar er veikttr. Hann segir henni
frá þvi að hann sé eyð lagður
maður. Hann kveðst hafa farið
til læknis í Paris og hafi hann sagt
sér, eftir alls konar spurningar, að
þessi veiki sem að honum gangi
væri erfð frá föður hans; af ólifn-
aði. Sjálfur kveðst hann hafa vit-
að að það var ósatt, en þá hafi
lækmrinn sagt sér að hann hlyti
þá að hafa lifað óreglulífi sjálfur.
Það segist hann hafa vitað að var
satt, og er hann nú utan við sig
af örvæntingu. Konan segir hon-
um þá sannleikann viðvíkjandi föð-
ur hans, og verður honum mikiö
um það.
Loksins kemur svo að pilturinn
er trúlofaður vinnukonu sem þar
er; en það veldur móður hans mik-
illar áhyggju, því hún veit að þessi
stúlka er dóttir mannsins hennar
og systir piltsins. Hafði maður
hennar átt hana með vinukonu er
þar var, en gamli maðurinn sem
fyr er getið, hafði verið fenginn til
þess að eiga hana, áður en hún ól
barnið, til þess að leyna þessu, en
hún var alin upp hjá þeim hjónum,
föður sínum og konu hans. Þegar
pilturinn veit þetta, verður hann
utan við sig; kveður þessa stúlku
aðeins megnuga þess að bjarga sér,
en um það er nú ekki að tala.
Leikurinn endar þannig að pi’.tur-
inn er að deyja af eitri í faðmi móð
ur sinnar. Þetta eru auðvitað aðeins
helztu atriðin. Nafnið Aftur-
göngur hefir leikurinn af því að
þar er verið að sýna hvernig yfir-
sjónú foreldranna koma fram í
eðli barnanna og lífi — ganga þar
aftur.
Leikurinn hefir heilmikið efni
og stórar kenningar, sumar fagrar
en sumar ljótar. Óskírlífi er
þar þannig lýst að fremur er hætt
við að hafi ill áhrif en góð. Aftur
á móti er erfikenningin þar sýnd
svo átakanlega að tæplega gleym-
ist þeim er á horfa og hlusta.
Að því er þýðinguna snertir, þá
er það að segja; að eg hefi satt að
segja ekki Iesið frumritið, veit því
ekki um þa, hversu nákvæm hún
kann að vera, en hitt er vist að mál-
ið er víðast ágætt, rammíslenzkt og
ófalskt. Séra R. Pétursson hefir
þýtt leikinn og er honum það stór-
heiður að hafa eins gott vald á is-
lenzku máli og þar kemur í ljós,
sérstaklega þegar tillit er tekið til
þess að hann er mentaður hér í
landi.
En fremur hefði eg viljað sjá
hann þýða eitthvert fegurra rit en
þetta, eitthvað þíðara, eitthvað
hlýrra; því er alls ekki að neita að
þessi leikur hefir stórmikið bók-
mentalegt gildi. Aðalkenning hans
er sú, að yfirsjónir vorar og glapp-
arskot koma fram síðar í lífi barna
vorra og ætti það að verða hvöt
þeim, er hugsun hafa, í þá átt að
vernda líf sitt og athafnir.
Ekki er það sízt drykkjuskapur
og óregla, sem vel er dregið fram
í leiknum og tæplega getur nokkur
faðir horft á unga manninn, án
þess að hugsa sér að skapa ekki
sömu framtíð bömum sínum. Að
þessu leyti er leikurinn bindindis-
prédikun.
Þeir sem þátt tóku i leiknum,
gerðu það fram yfir allar vonir.
Að æfa eins umfangsmikinn leik í
hjáverkum kostar mikla fyrirhöfn
og vinnu. Bezt allra lék Árai Sig-
urðsson, enda er hann óefað fær-
asti leikari vor á meðal hér í bæ
fÓlafur Eggertsson á hér ekki
heima). Árni lék prestinn og
verður ekki annað sagt en að hon-
um færist það mjög vel úr hendi,
eins vandasamt og það er. Elín
Hall lék frúna miður; hún var að
sönnu blátt áfram á ófeilin, en þær
djúpu tilfinningar, sem skáldið
auðsjáanlega hefir í huga, komu
fram í ofgrófum stíl — of iniklum
ofsa. Nema þegar hún lýsir heim-
ilislífi sínu fyrir prestinum; það
fórst henni vel. Vér álítum að Jó-
dísi Sigurðsson.hefði tekist læzt að
leysa þetta hlutverk af hendi,
þeirra sem hér er völ á; því ekki
mun hafa verið að tala um Mrs.
Lambourne, sem fremst er allra
leikkvenna hér í bæ meðal Landa.
A. Jónasson lék gamla manninn
mjög laglega; hann á að vera sýnd-
ur sem erkihræsnari og varmenni
og það tekst óaðfinnanlega. Stein-
unn Hallson lék vel fyrri partinn af
hlutverki sinu, stúlkuna, en síðari
partinn miður; sýndi ekki nærri
nógu miklar geðshræringar þegar
vonbrigðin duttu á.
Jabob Kristjánssyni tókst allvel
með unga piltinn. Það er vand-
leikið hlutverk og hefði að líkind-
tim ekki öðrum farist betttr; eink-
um seinast.
Þótt þessi leikur sé stórkostleg-
ur og kenningaríkur, þá er hætt við
að hann nái ekki almennri hylli —
verði énginn “Skuggasveinnn” að
því leyti.
Samsöngur.
var haldin i Fyrstu lút kirkjunni
17. febr., undir umsjón söngflokks-
ins. Var þar margbreytt skemti-
skrá, eins og auglýst hafði verið og
aðsókn mikil.
Söngflokkurinn allur söng þrent,
það var: Hirðingjamir eft’.r Schu-
man, Jólavisur til íslands eftir Jón
Friðfinnsson, sem prentaðar voru i
Jólablaði Lögbergs og samsöngur
sá er Þorsteinn Gislason orti við
konungskomuna og Sveinbjörn
Sveinbjörnsson samdi lag við. Er
það mik'ð verk og fagurt, enda
tókst flokknum vel með það, sem
vænta mátti, því það er á allra vit-
und aö hann er betur æfður og
hefir meiri kröftum á að skipa, en
aðrir íslenzkir kirkjuflokkar hér 1
bæ; liggja þar til margar ástæður.
Um 10 ára gömul stúlka, Violet
Johnson, dóttir Þorsteins fíolin-
kennara lék á fiolin og þótti öllum
unun á að hlýða. Hún hefir þeg-
ar náð svo föstu valdi á taumum
tónanna, þótt ung sé, að furðu
gegnir.
Fjórsöng sungu þau Mrs. Hall,
Miss Hermann, Mr. Albert og Mr.
Bardal, var það kvæðið “Er blá-
stjarnan skin” og enskt vöggu-
kvæði; friðsæl áhrif færðust yfir
áheyrendurna við þann söng og
gerði þá að betri mönnum. Paul
Bardal W. A. Albert og Mrs. S.
K. Hall sungu sinn einsönginn
hvert á ensku. Bardal er tiltölu-
lega ungur söngmaður, en hef’r
bæði sterk hljóð og fögur og syng-
ur prýðilega vel. Albert hefir
þiða rödd og mjúka og beitir henni
vel.
Þá var sunginn áttþættur söng-
•ur af þeim Thom. H. Johnson, W.
A. Albert, H. Metusalemsson, B.
Metusaelmsson, Þorkeli Clemens,
Paul Bardal, H. Þórólfssyni og D.
Jónassyni. Var það hermanna-
söngur þar sem fléttað var saman
sú staðfesta og það þrek sem her-
rhenskan verður að hafa og sú við-
kvæmni og tilf nningadýpt sem
henni hlýtur að fylgja hins vegar.
Mrs. S. K. Hall sðng kvæðið
“Sof þú nú, barn mitt” og er lagið
eftir S. K. Hall, sérlega þitt og
fagurt, enda vel með farið, eins og
nærri má geta, því enn þá hefir
engin söngkona náð eins föstum
tökum á hugum fólksins hér hjá
oss og Mrs. Hall.
Að síðustu skal tal’nn sá er
mesta eftirtekt vakti á samkom-
unni; var það Pétur Magnús frá
Glenboro. Hann söng tvö
kvæði, annað á íslenzku (Sunnu-
dagur selstúlkunnar) og hitt á
ensku (Even bravest heart mav
swellj. Pétur er tígulegur maður
með afbrigðum, talsvert yfir sex
fet á hæð og þrekinn að þvi skapi,
en jafnframt friður sýnum. Rödd-
in er nálega óskiljanlegt samband
af tröllslegum sterkleika og hrif-
andi viðkvæmni.
Æfiminning.
Þann 20. jan. síðastliðinn and-
aðist að heimili Gunnars Krist-
jánssonar í íslendinga bygðinni
fyr!r norðan bæinn Milton í Norð-
ur Dakota, öldungurinn Gísli
Benjamínsson, þvínær áttatiu og
átta ára gama'l.
Gisli heit. var fæddur 10. marz
1828 að Amórsstöðum á Jökuldal.
Tuttugu og þriggja ára gamall
kvæntist hann Guðbjörgu Daniels-
dóttur frá Aðalbóli, sem nú lifir
mann sinn. Bjuggu þau saman í
hjónabandi i 65 ár. Varð þeim
tólf bama auðið, en aðeins' einn
sonur, Sigurbjörn, korost til full-
orðins ára. Dó hann fyrir nokkr-
um árum frá konu og mörgum
böfnum. Gísli heit. fór til Ame-
ríku 1876 frá Mel í Vopnafirði.
Dvaldi hann fyrst þrjú ár í Nýja
íslandi, svo þrjú ár í Winnipeg.
Þaðan flutti hann til Norður Da-
kota og tók heimilisréttar land sex
mílur fyrir norðan þar sem nú er
Mitlon bær. Þ.ar var hann til heim-
ilis þar til fyrir 7 árum, er hann
flutti ásamt konu sinni til Gunn-
ars Kristjánssonar, sem er móður-
bróðir ekkju Sigbjörns heit. son-
ar Gisla. Fór þar eins vel um þau
og frekast mátti verða, því Gunn-
ar er drengur hinn bezti, sem ekki
bregst þegar á reynir. Gisli heit.
var skamma stund veikur áður en
hann dó.
Dugnaðar og atorku maður hafði
Gísli heit. verið með afbrigðum.
Fékk hann bezta orð af öllum, er
hann þektu. Mótlætiskrossinn bar
Iiann eins og hetja, þó margt yrði
að reyna. Minning hans lifir i
hlýjum reit í hugum margra.
Hann var jarðsunginn frá kirkju
Fjalla safnaðar 24. janúar.
K. K. Ó.
Ólöf Kernesteð
Þann 24. janúar síðastliðinn lézt
á Gamalmenna heimilinu “Betel”
Ólöf Kernested, ekkja Eliasar
heitins Kernesteds, sem lengi var
búsettur i Víðines bygðinni í Nýja
íslandi.
Ólöf sáluga var fædd i mai árið
1830, á Kjalveg í Snæfellsnes-
sýslu á íslandi. Foreldrar hennar
voru Þorsteinn Helgason og Dag-
björt Sveinsdóttir. Hjá þeim ólst
hún upp.
Árið 1852 giftist hún Eliasi
Kemested. Bjuggu þau fyrst á
ýmsum stöðum i Snæfellsnessýslu,
en fluttu síðan að Borg í Mikla-
holts hreppi í Hnappadalssýslu og
Business and Proíessional Cards
Dr. R. L. HUR5T, VTember of Royal Coll. of Surgreonz, Eng., ötskrlfaSur af Royal Collexe of Physlclana. London. Sérfræ6lnxur i orjöst- taugra- og kven-sjöitdðmum —Skrifst SOB Kennedy Bldg., Portage Vve. (& n-iöti Katon s). Tals. 11. >14 4eimUi M 26»6. Tlmi til vl6UUs <1. 2—6 o? 7—g e.h. THOS. H. JOHNSON og HJÁLMAR A. BERGMAN, íslenzkir LigfræOÍDear, Skrifstofai— Room 811 McArthur Buildinsj, Portage Avenue Áritun: P. O. Box 1050. Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
Dr. B. J BRANDSON Office: Cor. ^herbrooke & William TKI.KPHONK GARRY ílílO Opvick-Tímar: 2—3 Heimili: 776 V’Ctor St. Tklkriionk garry asil Winnipeií, Man, —:—: 2=
Joseph T, Thorson íslenzkur lögfræðingur Árltnn: WMPBELL, PITBJÍI! & COMPWT Farmer Building. • Winnipeg Man. Phone Maln 7640
Dr. O. BJ0RN80N Office: Cor. Sherbrooke & V\ illiam rKLKFHONKl GARRY 1 Office tímar: 2—3 HEIMIUl 764 Victor Street Tkkkpmo.nki garry rna Winnipeg, Man. Gísli Goodman TINSMIÐUR VERKSTŒÐI: Korni Toronto og Notre Dame Garry°'2988 Helmili. y Qarry 899
■~J '
J. J. BILDFELL FASTEICNA8ALI Room 520 Union Banx . TEL. 2685 f Selur hús og lóðir og annast alt þar aOlútandi. Peoingalán

J. G. SNÆDAL, TANNLŒKNIR 614 Somerset Block Cor. Porta^e Ave. og Donald Street Suite 313. lais. main 53112.
J. J. Swanson & Co. Verzla með faateignir. Sjá um leigu á húsum. Annast lftn og eldsábyrgðir o. fl. 504 TI»e Kensinííton.Port.&Smith Phone Main 2597

Dr- J. Stefánsson 401 BOYIt RI.IKl. Cor. Portaire anil Kilmonton Stundar eingOngu augna, eyrna, nef og kverka sjúkdóma. — Er a8 nltta frð kl. 10—12 f. h. og 2—5 e. h. — Talsíml: Maln 4742. Heimill: 103 OUvla St. Talsiml: | Gurry 2315. I
A. S. Bardal 843 SHERBROOKE ST. setnr líkkistur og annast om úwarir. Allur útbún- aður sá bezti. Enufrem- ur selur bann allskonar minnisvarða og legsteina fs s He mili Qarry 2151 •• OtTice „ 300 og 378

Mrs. E. Coates-Coleman, Sérfraeðingur Eyöir hári á andliti, vörtum og fæðingarblettum. styrkir veikar taugar meö rafmagni o s. frv. N uddar andlit og hársvörð. Biðjið um bækling Phone M. 996. 224 Smith St.

Tals. G. 2292 McFarlane & Cairns æfðustu skraddarar í Winnipeg 335 flotre Oams Avs. * dyr fyrir v.stan Winnip*s leikhií.

Thorsteins^on Bros.
& Company
Syggja hús, selja lóðir, útvega
lán og eldsábyrgð
FV»n: M. 2R92. SIS Boinerwt Bld*.
Hetmaf.: O. 7SS. Wlnlprc, Mnn.
bjuggu þar í tíu ár.
Árið 1881 fluttu þau til Ameríku
Voru fyrst tvö ár i Ontario fylk-
inu, en fluttu þaðan til Manitoba
og settust að í Víðines bygðinni og
voru þar i 14 ár (1893—1907) eða
þangað til að Elías he.'tinn dó.
Eftir það var Ólöf sál. hjá uppeld-
is dóttur sinni Dagbjörtu Vopn-
fjörð, nema þann tíma sem hún
dvaldi í “Betel”, sem voru tæpir '
níu mánuðir.
Þau hjón eignuðust engin böm,
en ólu upp fjölda af börnum. Þau
eru þessi: Sveinn Sveinsson i
Winnipeg, Ólöf Davíðsdóttir Peny
í Winnipeg, ekkja George Penys,
Páll Sæmundsson á íslandi, Guð-
rún Daviðsdóttir, vestur við haf.
Dagbjört Vopnfjörð i Winnipeg,
Margrét Breiðfjörð, kona Ágústs
Breiðfjörðs i Shoal Ijake; Elias
Jóhannsson á Gimli, Ólöf Péturs-
dóttir, gift kona á íslandi.
Það var fernt sem helzt ein-
kendi Ólöfu sálugu, og það var:
guðhræðsla, góðgjörðarsemi, gest-
risni og glaðlyndi, og er þetta mik-
ið hrós, því með sanni má segja að
þetta séu lang helztu dygðirnar sem
prýða mannlegt líf á jörðinni.
Óvanalega mikið átti hún af þvi
sem seinast var nefnt, og er það
góð guðs gjöf að eiga mikið af
glaðlyndi. Þeir eru of margir sem
hryggja oss, en of fáir sem gleðja
oss. Sannarlega er það ánægjulegt
að geta bent á einhverjar persónur,
sem alla sína daga hafa glatt þá,
sem þær hafa umgengist. Glað-
lyndi hinnar látnu var ekki að
neinu leyti sprottið af léttúð eða
einfeldni, heldur var það komið af
sannri trúar reynslu og kristnum
kærleika.
Hún var jarðsungin af séra Carl
J. Olson á föstudaginn 28. janúar.
Þetta er þriðja gamalmennið á
“Betel”, sem hefir verið kallað
heim, síðan þessi góða liknarstöð
var stofnuð.
Guð blessi minningu hennar.
Hún skilur eftir í hjörtum allra
sem þektu hana hlýjar tilfinningar
og unaðsrikar endurminningar.
Vinur.
V«r l+sxJum aérsUku éheralu « al
selja meööl eftir forskrtftum lækna.
Hln beztu meiöl, eem hægt er »8 fft,
•ru notuS eingöngu. Pegar þ«r kom-
16 me6 forskrlftina UI vor, meglC Hv
vera vtss um a8 fft rétt þa8 sem
lœknlrina tekur tfti.
COLCLECGH * CO.
Notre Dame Ave. og Sherörooke M,
Phone Oarry ISsO og tftoi.
Olftingaieyflsbréf seid.
BEZTA VITTIÐ
Tveir hlutir geta Iilið al-
veg eins út hið ytra, þó að
mikill sé munur á þeim,
Takið t. d. tvenn meðul.
Bæði ciga að lækna hægcí-
aleysi, og bæði máske
gera það, annað vinnur
vinnur seint og hægt og
veldur þrautum og skaða
þar sem hitt vinnur tafar-
laust með engum verkjum
né óþægindum. Annað
veiklar líkamann, hitt aft-
ur á móti styrkir, þetta er
munurinn á öðrum meðöl-
um og Triners American
Elixir of Bitter Wine, þetta
meðal hreinsar ekki ein-
ungis líkamann eðlilega
og vel, heldur styrkir hann
jafnframt og linar alskon-
ar maga- og innýfla-þraut-
ir, taugaveiklan og upp-
dráttarsýki. Verð $1.30.
Fæst í lyfjabúðum. Jos.
T r in e r 8 Manufacturer,
1333-1339 S. Ashland Ave
Chicago,
Það er þýðingarlaust að
líða þegar Triners Lini-
ment linar tafarlaust ailar
þrautir. Reynið það við
gigt, taugaþrautum, hólgu
stirðleika sem orsakast af
kulda eða kvefi. Verð 70
cts. Póstgjald borgað.
Me&öl þau sem aö ofan eru auglýst
—Joseph Trieners Remedies—fást
hjá The Gordon Mitchell Drug Co.,
Winnipeg.