Lögberg - 22.06.1916, Síða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 22. JUNI 1916
3
RICHARO HATTERAS
Eftir
Guy Boothby
Loks komumst viS yfir nesiS og aS firSinum, sem
var norSast á eyjunni. Hins vegar viS hana sáum viS
margar smáhæSir, og á þeirri sem var i miSiS, sáum
viS svartan blett, og þangaS stefndum viS.
ÞaS var hola og hún stór. AS því leyti sögSu
skrifuSu línumar satt.
ViS bjuggum oss undir aS verjast, ef á oss yrSi
ráSist. NálguSumst svo holuna, og hrópuSum nafn
Wetherells. Rödd svaraSi okkur og viS gengum inn.
1 miSri holunni stóS gildur stólpi, 7—8 feta hár, og
viS hann var Wetherell bundinn.
ViS leystum hann undir eins og leiddum hann út,
því hann var svo magnþrota aS hann gat elcki gengiS.
MeSan hann hvíldi sig, spurSi hann eftir dóttur sinni,
og þegar hann vissi aS hún var óhult, sneri hann sér
aS mér og sagSi:
“Þegr þér kölluSuS: “FlýtiS ykkur ofan aS bátn-
um”—hljóp eg eins' hart og eg gat. En eg er gamall
maSur og gat ekki hlaupiS eins hart og eg vildi, og
varS því brátt langt á eftir hinum. Eg hefi líklega
veriS kominn hálfa leiS ofan hæSina, þegar hár maSur
hvítklæddur kom fram bak viS runna, hann miSaSi á
mig byssunni og sagSi mér aS standa kyrrum. eg haf Si
engan tíma til aS nota mína byssu og varS því aS
gera eins og hann skipaSi, og lagSi frá mér byssuna.
Eg varS nú aS fylgja manninum aS kofunum, og þar
kom annar maSur til okkar, svo varS eg aS ganga meS
þeim þvers yfir eyjuna aS þessari vík, þar sem bátur
beiS okkar. Á honum var eg fluttur út í litla skon-
nortu, sem lá viS akkeri í firSinum. Svo var mér
skipaS aS ganga ofan í káetuna, þar sem þrír eSa
fjórir menn sátu.
“Gott kveld, hr. Wetherell, þetta er sannarlega
gleSilegur viSburSur”, sagSi maSur, sem sat viS enda
borSsins og lék viS svartan kött. Þegar eg heyrSi
rödd hans, vissi eg aS þaS var dr. Nikóla.
“HvaS haldiS þér nú aS eg vilji gera viS ySur,
vinur minn?” sagSi hann.
“Þér vogiS ekki aS gera mér neitt”, svaraSi eg.
“Eg krefst þess aS þér sleppiS mér undir eins”.
“Ef þér viljiS fara aS mínum ráSum, þá hættiS þér
aS krefjast nokkurs”, sagSi hann. “Enda þótt þér
hafiS bakaS mér mikla fyrirhöfn og kostnaS, þá vil
eg fyrirgefa þaS og sættast viS ySur, ef þér gefiS
mér —”
Á sama augnabliki fór skipiS aS rugga, og um leiS
og eg reyndi aS'standa kyr á gólfinu, datt eg á borSiS.
ViS þaS féll litli kínverski teinninn úr vasa mínum,
og valt yfir borSiS aS höndum Nikóla. Hann greip
hann og stökk á fætur, og þiS getiS ímyndaS ykkur
gleSi hans. Sigri hrósandi sneri hann sér aS háum
manni, sem stóS viS hliS hans og sagSi:
“LátiS bátsmennina taka þenna mann á land, og
binda hann fastan viS stólpann í holunni. GeriS svo
vinum hans aSvart á einhvern hátt, hvar hann sé.
VeriS þér fljótur, því viS förum aS stundu liSinni”.
Svo sneri hann sér aS mér og sagSi:
“Hr. Wetherell, þetta eru líklega síSustu viSskiftin,
sem viS eigum saman. Þegar á alt er litiS, þá eruð
þér heppinn aS sleppa svona vel. Eg óska ySur til
lukku meS að eiga svona fallega dóttur. Verið þér
sæll. AS stundu liSinni sigli eg burt meS þenna töfra-
grip, sem þér gáfuS mér, til aS framkvæma bragS, sem
þér fáiS aldrei hugmynd um hve stórkostlegt er. En
eins ætla eg aS biSja ySur, hugsiS ySur tvisvar um
áður en þér reyniS aS hindra dr. Nikóla”.
“Það var fariS meS mig upp á þilfar, þar sem
þrælmennið Baxter hneigði sig kurteislega fyrir mér,
og áður en hálf stund var liSin, var búiS aS binda mig
fastan viS stólpann í holunni. Hitt þekkiS þér. En
nú skulum viS fara út á skipiS, eg sé aS báturinn er
aS koma”.
Þégar báturinn lenti, stigum við út i hann, og áður
en 15 mínútur voru liSnar, var Phyllis í faSmi föSur
sins. Um hádegi var eyjan horfin, og viS vorum
komnir góSan spöl áleiSis til Sydney.
Eftir dagverS gengum viS Phyllis upp þilfarið, og
að endingu gengum viS aftur á skipið. ÞaS var komiS
kveld, og þaS var eins fallegt og nofkkur mannleg vera
gat óskað sér.
“Phyllis”, sagði eg og greip hendi kærustu minnar
og horfSi x augu hennar, “en sá grúi af æfintýrum sem
fyrir okkur hefir komiS, síðan eg sá þig fyrst í lysti-
garðinum. Veiztu aS faBir þinn hefir nú samþykt
giftingu okkar,”
“ÞaS ert þú, kæri Dick, sem eg á frelsun mína aS
þakka”, sagði hún og þrýsti sér fastar aS mér. “Þú
hefir nit réttmæta kröfu til mín, þar eS þú hefir unniS
til mín meS svo miklum dugnaði”.
“En”, sagði eg, “þú mátt ekki segja þaS. Ef þú
hefðir orSiS fyrir einhverju illu óhappi, þá hefði eg
aldrei orðið gæfuríkur”.
“En, Dick, þaS er eitt sem eg ekki skil. ViS dag-
verðinn ávarpaði skipstjórinn þig sem Sir Richard.
HvaS þýðir það?”
“Já, það þýðir þetta: Þ.ó eg geti ekki gert þig aS
hertogainnu, þá get eg gert þig að baróns konu. Það
er undir þér komið, hvort þú vilt verða lafði Hatteras
eða ekki”.
“En ert þú barón, Dick? Hvernig hefir þaS viljað
til?”
“ÞaS skal eg segja þér. Manstu aS eg skrifaði þér
frá Englandi um undarlegú heimsóknina til minna
einu ættingja í heiminum?”
“Gamla mannsins og dóttur hans í New Forest?
Já, það man eg”.
“Þau eru nú bæði dáin, og sem nákomnasti ættingi
hefi eg erft nafnbótina og eignirnar. Hvemig lízt
þér á þaS ?”
Eina svariS hennar var að kyssa kinn mína.
Hún var naumast búin að því þegar faSir hennar
og Bedkenham komu til okkar.
“Nú, Phyllis”, sagði faSirinn, þegar hann hafSi
leitt hana að békk, “segBu okkur nú hvað fyrir þig
hefir komið, við höfum ekkert heyrt um þaS”.
“VelkomiS. Hvar á eg aS byrja? Frá þeirri stund
er eg yfirgaf heimili mitt til að taka þáít í danssam-
koinunni. Þú mátt fá aS vita, að þegar eg kom til
húss landstjórans, mætti eg frú Mayford, konunni sem
hafSi lofað aS gæta mín og fylgja mér, og viS gengum
saman inn í danssalinn. Fyrsta dansinn dansaði eg
viS Hackworth liðsforingja, einn af aSstoðarmönnum
landstjórans, og eg var ráðin til að dansa f jórSa dans-
inn viS markgreifann Beckenham”.
“Hinn falska markgreifa, því ver”, greip hinn sanni
markgreifi fram í.
“Já, því verra fyrir mig líka”, sagBi Phyllis. “Milli
tveggja dansa urðum við af tilviljun tvö ein í herbergi
nokkru, sem var við hliS danssalsins. MeSan viS vor-
um þar, gerSi ungi maSurinn mér 'þann heiður að biðla
til mín. ÞaS kom mér í mikil vandræSi, en eg lét hann
þó skilja á ótvíræðan hátt, aS hann mætti engar vonir
gera sér, og þar eS næsti dansinn byrjaði um sama
leyti, skildum viS sem góðir vinir. Hér um bil hálfri
stundu síðar, meðan eg var aS dansa, kom frú Mayford
inn til mín og fór með mig inn í annan sal. Hr. Baxter
var staddur þar, og þau voru bæði mjög alvarleg.
“HvaS er aS”, spurSi eg.
“GóSa vina mín”, sagSi hún, “þú verSur aS vera
hugrökk og taka þaS með ró. Eg er komin til aS segja
þér aS faðir þinn er orðinn alvarlega veikur, og að
hann hefir gert boS eftir þér”.
“Pabbi veikur?” hrópaði eg. “Eg verS að fara
lxeim til hans undir eins”.
“Eg hefi búiS alt undir í því skyni”, sagði hr.
Baxter. “Eg lét þjóninn sækja vagninn ySar, sem nú
bíSur yðar við dymar. Með ySar leyfi skal eg fylgja
ySur út”.
Manninn sexrr eg dansaSi viS baS eg afsökunar á
því, að eg yrSi að yfirgefa hann, og svo fór eg og
klæddi mig. Undir eins og eg var búin að því, fór eg
meS hr. Baxter til dyranna, þar sem vagninn beið mín.
Án þess aS líta á ökumann, sté eg inn í vagninn og
þakkaSi hr. Baxter fyrir góðvild hans. Hann lokaði
vagndyrunum og kallaði til ökumanns: “Flýttu þér
heim”. Á næsta augnabliki ók hann af stað.
Af því eg hugsaði svo mikið um þig, pabbi, tók
eg ekki eftir í hvaSa átt vagninn ók, og þaS var ekki
fyr en vagninn nam staSar fyrir framan hús í bak-
götu, aS mig grunaði aS eitthvað rangt væri viS þetta.
Svo voru dyrnar opnaSar, og skrautbúinn maSur baS
mig aS stíga ofan úr vagninum. Eg gerði þaS hugs-
unarlaust.
“Mér þykir leitt að verSa að segja, að faðir yðar
er ekki frískur, ungfrú Wetherell”, sagSi hann. “Ef
þér viljiS gera svo vel að ganga inn í hús mitt, þá
skal hjúkrunarkonan fylgja yður til hans”.
Eins og persóna sem gengur í draumi, fylgdi eg
honum inn í húsiS, og dvrunum var lokað á eftir mér.
“Hvar er faðir minn, og hvernig stendur á þvi að
hann er hér ?” sagði eg,. sem var farin að finna til
hræSslu.
“Þér fáiS alt að vita þegar þér sjáið hann”, sagði
maSurinn, um leiS og hann opnaði dyr að herbergi
nokkru. Eg gekk inn, og þessum dyrum var líka
lokað á eftir mér. Svo sneri eg mér við og leit á
manninn.
“Hvernig leit hann út?”
“ÞaS var maSurinn, sem þú sagSir frá þegar viS
neyttum dagverðar, pabbi—dr. Nikóla”.
“Einmitt það. Og hvað svo?”
“Hann sagði kurteislega en ákveSinn, aS eg væri
fangi sinn, og að hann yrði neyddur til að halda mér
sem fanga, þangað til þú yrSir viS vissri beiSni hans.
Eg hótaði, bað og grét að siðustu, en ekkert hafði
áhrif á hann. Hann sagSist skyldi láta mér líða eins
vel og mögulegt væri, en frelsi gæti hann ekki gefið
mér. Þarfia var eg geymd þangað til eitt kveld, að
mér var sagt að eg yrði að búa mig undir að yfirgefa
húsiS. Vagn stóð fyrir utan húsdyrnar, og í honum
var eg flutt undir strangri gæzlu niður að höfninni,
þar sem bátur beið okkar. í honum var eg flutt út á
skipiS, þar sem skrautleg káeta, með öllu þvi sem eg
gat óskað mér, beið mín. En eg fékk ekkert að vita
um hvert viS ætluðum, né hver forlög min yrðu. Um
miðnætti léttum við akkerum og byrjuSum ferS okkar.
LeiSarendinn var eyjan, þar sem þið funduð mig”.
“Og hvernig breytti Nikóla viS þig á leiSinni og
meðan þú dvaldir á Pipe Lannu?” spurSi eg.
“YfirburSa kurteislega”, svaraSi hún. “Betri hús-
bónda er ekki mögulegt að hugsa sér. Eg þurfti ekki
annað en minnast á það, sem eg vildi fá, og það kom
strax. Þegar við sáum ekki lengur land, fékk eg að
koma upp á þilfar, matur var mér færður inn i mína
eigin káetu, og ung stúlka stóð fyrir beina. Eg hafði
ékki yfir neinu að kvarta, en mér þótti samt vænt um
að losna þaðan. Eg var farin aS ímynda mér svo
margt voðalegt”.
“Já, guði sé lof að þaS er afstaðiS”.
Viku seinna vorum við í Sydney, og þessi viðburöa-
ríka ferð var enduS.
Svo kom gifting okkar, en um hana tala eg fátt.
Hjónavígslan fór fram í dómkirkjunni, og biskupinn
framkvæmdi hana. Markgreifinn var brúðarsveinn
minn. En þegar eg nú hugsa um þetta aftur í tímann,
vil eg geta þess, aS daginn áSur en giftingin átti sér
stað, kom brúðargjöf.
ViS sátum í dagstofunni þegar gamli þjónninn kom
inn með ferkantaðan böggul, sem hann fékk Phyllis.
“Enn þá ein brúðargjöfin, býst eg viS”, sagði hún,
og fór að leysa bandið utan af bögglinum.
Þegar yztu umbúðirnar voru fjarlægðar, komu aSr-
ar umbúöir i ljós úr fögrum pappír, og innan í þeim
var afar skrautlegt hylki. Þegar þrýst var á fjöörina j
opnaðist lokiS, og við sáum yfirburSa, fagurt hálsmen,,
skreytt demöntum. Við hlið þess lá lítiö bréfspjald,
sem á var ritaÖ :
“MeS innilegustu hamingjuóskum til laföi Hatteras
frá hennar hreinskilna aSdáanda
dr. Nikóla”.
Nú, hvað á rnaSur að segja um þetta?
En til þess aS fá enda á þessa sögu, verð eg aS geta
þess, að sæludagana dvöldum viö í “Bláfjöllunum”, og
tveim vikum síöar, sigldum viS enn einu sinni til Eng-
lands, meS gufuskipinu “Orizoba”. BæSi hr. Wether-
ell, sem nú hafði fengiö lausn frá embætti sínu, og
markgreifi Beckenham, urðu okkur samferSa, og það
var til heimilis hans sem við fórum, þegar við komum
heim á ættjörðina. Mitt eigiS heimili í New Forest
var endurbætt, og meö vorinu verður þaS búiS, svo
viS getum flutt þangaS.
Um dr. Nikóla, Baxter, Eastover og Prendergast,
hefi eg ekkert heyrt siSan. Hvert bragð hinn fyrst
nefndi ætlaöi að framkvæma meS litla kínverska tein-
inum, er eg ekki fær um að greina frá. En eg er
þakklátur fyrir aS vera laus viö það. Og með þessu
enda eg sögu mína.
ENDIR.
EKKI ER ALT SEM SÝNIST
Eftir
Charles Garvice
I. KAPÍTULI.
Gjafvaxta dætur.
ÞaS var eitt af þessum hráslagalegu, ógeðslegu
októberkveldum, sem orsaka hina alkunnu ímyndunar-
veiki Englendinga. Það var suddarigning og stormur,
sem feykti blöSunum af trjánum og bannaði reyknum
útgöngu urn reykháfinn.
ÞaS er leiðinlegt í London slík kveld, en þaS er
enn verra úti á landinu—það getur komið jafn fögru
sveitaþorpi og Deercombe til að lita illa út. Deercombe
stendur við Devonströndina og er í miklu afhaldi hiá
skemtiferSamönnum, og aldrei líður svo ár að eitt eöa
annað blaS hrósi ekki fegurS þessa litla bæjar. Fyrir
fáum árum voru aðeins fáeínir fiskimannakofar í
Deercombe, gömul og ljót kirkja, HtiS veitingahús og
gamalt prestssetur.
Þá þektu feröamenn þetta þorp ekki, og ekki var
minst á það í feröasögum; en svo kom þar af tilviljun
blaðamaður nokkur, er skrifaði áhrifamikla grein í
blaöiö sitt um þorpið, og frá þeirri stundu hefir heiSur
þess fariS vaxandi. Þar voru býgS mörg hús, stór og
smá, og í flestum þeirra lifðu eftirlauna.herforingjar.
1 dagstofu eins af húsum þessum, sem nefnt var
“Almely”—líklega af því að í nánd viS það sást ekki
eitt einasta álmtré—sátu tvær ungar stúlkur. Þær
voru dætur Oliver ofursta, sem lifði af eftirlaunum
sínum. Þær voru nú, satt aS segja, hvorki mjög ungar
né fallegar, að minsta kosti ekki á þessu augnabliki,
því hráslagaveöriS gerði hörund þeirra gult, sem ekki
huldist af roöanum í kinnum þeirra, er samtalið fram-
leiddi.
Húsmunimir í herberginu, sem þær sátu í, voru
fornfálegir. Gluggablæjurnar leiðinlega gráar og
gólfdúkurinn samsvarandi. Gamall spegill stóð á vegg-
borSinu. Á veggjunum héngu olíumálaðar myndir,
sem listamaður hefSi máske litið á, og hálf tylft af
vatnslitamyndum—sem ungu stúlkurnar höföu dregiS
upp—sem hefði vakið hjá honum óviðráðanlegan við-
bjóð. Á boröinu og stólunum lá ýmislega litur fatn-
aður, og í höndum sínum héldu systurnar á sniStízku
blöðum, sem þær lásu meS eftirtekt.
“Ljósrautt—fallegur ljósrauSur litur—blæjan blá
—meðalblá”, sagði Júlíana, um leiS og hún tók upp
liti þessa og bar þá sarnan við lampaljósiö, “þaS er ekki
neitt afleit hugmynd”.
“Ó—nei—” sagði Emmelína, sú yngri, “en það
útheimtir góöan hörundslit”.
Júlíana, sem alt af var gröm yfir sínum gula hör-
undslit, varS nú rauð af vonzku.
“Eg er aS hugsa um búning handa mér en ekki
handa þér”, sagöi hún gröm.
“Já, það get eg ímyndaö mér, stúlka mín”, svaraði
Emmelína, “þess vegna sagði eg líka aS þaS þyrfti
góðan hörundslit til aS samsvara þessum litum”.
“Eg hefi að minsta kosti dálítinn lit”, sagöi Júlía
og beit á vörina, “eg er ekki alveg gul”.
“Nei, ekki alveg. Hver segir þaö? En blátt og
rautt. Nei, en fallegur ljós fjólulitur —”
“Seinasta athvarfiS”, sagöi Júlía háSslega. “Nei,
eg vil bera rjómalituö—það lítur ávalt svo vel út og
er svo auSvelt að velja og er ekki svo sjaldsýnt”.
“Nei, þaS segir þú satt”, sagði Emmelína. “Ef
það verSa hundrað og fimtíu stúlkur á þessum dansi,
þá er áreiðanlegt aS hundraS af þeim bera rjómalitaða
kjóla. ViS verSum þó aS sýna að viS séum framlegar,
hvernig sem alt veltur”.
“ÞaS bezta væri aS koma þangað ekki”, sagði Júlía,
gekk að glugganum og leit út.
“Þá mundi pabbi eflaust verSa glaður”, sagöi
Emmelina og hló. “Hugsunin um þessa tvenna bún-
inga hefir ollað honum áhyggju síöustu fjóra dagana.
ÞaS er sannarlega ágæt tilvera sem viS njótum. Eg
veit ekki hvað er verst—að vera dóttir eftirlaunafor-
ingja, meS litlum tekjum og lifraveiki, eSa aS vera
eftirlaunaherforingi meS litlum tekjum, lifraveiki og
tveim dætrum, sem neita að fara eins og skotin úr
skambyssum gutlaraleikara”.
Júlíana dró blæjuna fyrir gluggann eins vel og unn-
að var, því glugginn var breiöari en blæjan, og fór
svo að týna saman fataplöggin.
“Það er líklega bezt að taka þetta saman, sem er
hér”, sagði hún og stundi. “Hann getur komiö þegar
minst varir, og þá má búast viö hávaða. GuS veit
hvar Jóan er? Hún gæti gert þetta”.
“Eg veit ekki hvar hún er, en mig skyldi ekki furöa
þó hún væri á gangi niöri hjá sjónum”, sagSi Emme-
lína og ypti öxlum, “ÞaS gerir hún oft um þennan tíma
kvelds”.
“í þessu veðri”, sagöi Júlía fyrirlitlega.
“Hún skeytir ekkert um veörið. Eg held jafn vel
að henni þyki vænt um storm og rigningu. Hún er
alt af úti þegar maður þarf hennar meS. Ef hún
væri hér nú, þá gætum við ráSgast við hana um litina.
Jóan hefir gott fegurðarvit”.
“Já, eins og villimaöur”, sagSi Júlíana Oliver
háðslega.
“Nú—eg veit það ekki”, sagði Emmelina ígrund-
andi og meö hægð.
“Hún lítur alt af vel út, þó eg skilji ekki hvemig
hún fer aö gera þaö”, sagöi Emmelína og ypti öxlum.
“Hun lítur út eins og hún er—hálfvilt”, sagöi Júlía.
“Vesalings pabbi, hann hefir sannarlega ástæðu til
dætra sjálfur —”
“Jóan kostar hann ekki mikiS, Júlía. Hún sparar
honum vinnukonu kaup og gefur honum tækifæri til
aö koma fram sem eöallyndur fjárráðamaöur. Eg
held hún kosti hann ekki meira en þessa hundraö
dollara, sem hún fær árlega. En eg vildi samt sem áö-
ur, aö faðir hennar heföi verið svo forsjáll aS fá henni
annan fjárráSamann. Þrjár ógiftar dætur—það er
heldur mikið á einu heimili”.
Júlía roönaSi gröm í geöi, greip fatahrúgu og gekk
til dyra sem voru opnaðar um leiö, og ung stúlka kom
inn.
Hún kom utan úr myrkrinu, stóð kyr og brá hend-
inni fyrir augun til aS verja þau fyrir hinni skyndilegu
birtu, og þegar hún stóð þarna meS litlu, laglegu hend-
ina fyrir augunum, leit hún út sem æskan og yndiö
innan um hiS ógeðslega umhverfi. Hún var alls ólík
systrunum, sem voru magrar og flatbrjóstaöar, og fatn-
aöur þeirra var að sama skapi, alls ólíkur kvenlegri
snyrtimensku.
Unga stúlkan sem í dyrunum stóð, var lág vexti,
en beinvaxin og lipurleg. Andlit hennar sporeskju-
lagað og eggbungað, bjartleitt og fagurt undir dökka
hárinu. Hún var klædd brúnum merínókjól, sem fór
henni ágætlega vel. Til aö verjast kuldanum hafði
hún fariS í regnkápu með fastri hettu, sem færa mátti
yfir höfuSið. Þetta gerði andlit hennar enn fegurra.
Augun voru skír og grá og léku í þeim geislar undir
dökku augabrúnunum, er gaf þeim hugsandi pg alvar-
legan svip.
Systurnar horfSu á hana meS leyndri öfund, eins
og ófríðar stúlkur eru vanar að horfa til hinna fegurri.
“Hvar hefir þú veriö, Jóan?” spurði Júlía gremju-
lega. “Við höfum beðiS þín hálfa stund eða lengur”.
“Eg?” sagði Jóan—og gagnstætt ógeðslega, harða
málrómnum hennar Júlíönu, var hennar rómur sem
hinn fegursti hljóðfærasöngur. Eg hefi veriS á
klettunum”.
“Á klettunum—þetta dimma rigningarkveld. Að
eins þú og brjáluö manneskja getur fundiö upp á
sliku”.
“Eg vissi ekki að þaS var orSiö svona framorðið”,
sagöi Jóan rólega, “eða að þiS söknuðuS mín. VeSriS
var heldur ekki slæmt—það var svo fagurt niöri viS
sjóinn”.
“Hvernig dettur þér í hug að segja þetta”, sagöi
Emmelína með hrylhngi. “Fallegt viS sjóinn á slíku
kveldi. Mér líöur nógu illa, þú þarft ekki að auka
mér hugarangur meS því að tala um s'jóinn. Viltu
ekki bera nokkuð af þessum fatnaði upp? Pabbi getur
komið bráðum, og^þá er bezt aö þaö sé ekki hér”.
Jóan lagðist á hnén og fór að tína saman fataplögg-
in, svo sagði hún hissa, en eins og hugur hennar væri
annarsstaðar:
“ÆtliS þið aS fá ykkur nýja kjóla? Hvert ætliö
þið að fara?”
“Nei, heyrir þú þetta, Emmelína?” sagði Júlía með
reiSiþrunginni rödd.
“Maður mætti ætla aS hún væri nýlega dottin niður
úr tunglinu. Hefirðu ekki heyrt talað um dánsinn?”
“Ó,—dansinn. Jú, nú man eg það. Hvað hafiö
þið svo afráðiö?” sagði Jóan jafn róleg, um leiS og
hún tók upp sniötizku blööin og rendi augunum yfir
þau.
“Ekkert”, sagði Júlía styttingslega.
“ViS erum ekki ákveðnar í vali okkar. Þú getur
sagt okkur þina skoöun”, sagSi hún með uppgeröar
kæruleysi.
Jóan tók hvert kjólefniö upp á fætur öðru, og loks-
ins lagði hún grátt silki á axlir sínar.
“Er þetta ekki fallegt?” spurði hún og sneri sér
við.
Jú, það var mjög fallegt—viS hennar bjarta hör-
undslit og dökka hár, en systurnar hugsuðu um sinn
eigin hörundslit og Iitlausa hár, og roðnuðu af gremju.
“ÞaS getur verið mjög fallegt fyrir vilta persónu
eins og þig”, sagði Júlía kuldalega, “ en það mundi
ekki eiga viS siðaöa og mentaða persónu. FarSu burt
fneð það”.
Jóan lagði þetta frá sér og skoöaöi önnur efni, sem
hún lagði jafnframt á herðar Júlíönu.
“Líttu i spegilinn”, sagöi hún, og segSu mér hvernig
þér lízt á. Sko, þetta á viS þig. Því vilt þú ekki taka
það ?”
“Þáð er elcki svo afleitt”, sagði Júlía ígrundandi.
“Jóan hefir meira feguröarvit en við báðar”, sagði
Emmelina kuldalega.
“Nei, nei, alls ekki. En þegar nxaður lítur á svo
marga liti, verður maður að síöustu í vandræöum”,
sagSi Jóan.
“Veldu svo einn handa mér”, sagði Emmelína, “en
láttu hann verða eins ólíkan Júlíönu og mögulegt er.
ÞaS er ekkert eins særandi og aö vera eins klædd”.
“Finst þér það ? Ef eg ætti systur—” sagSi Jóan.
“Þá mundirSu hugsa eins og eg”, greip Emmelina
fram í fyrir henni. — Hvað segirðu um blágrænt?”
’Þögul og með nærgætni reyndi Jóan fleiri liti, og
loks' lagði hún hendi sína á ljósrauðan dúk.
“Mér lízt bezt á þetta”, sagði hún.
“Jæja, þá tek eg það kannske”, sagöi Emmelína
styttingslega. “En hjálpaðu mér nú aö koma þessu
í burtu áður en pabbi kemur. Það er enginn hlutur til,
sem honum gremst jafn mikiö og að sjá þetta—þaö
minnir svo glögt á baráttu vora fyrir tilverunni”.
MeSan hún talaöi var útidyrunum lokiö upp, svo
heyrðist skarkali eins og einhver rasaði yfir eitthvað
og svo óánægjunöldur.
“Það er hann”, sagöi Júlía.
“Flýttu þér, Jóan, flýttu þér, annars fáum við eng-
an friö í alt kveld”.
Jóan þaut út meS byröi ína, og augnabliki síöar
kom ofursti Oliver inn.
ViS fyrsta augnatillit mxmdi maður álíta ofurstann
bróður ungu stúlknanna, en ekki föður, svo vel hélt
hann sér og svo vel bjó hann sig út. Ekki fyr en
maöur kom fast að honum og sá hann við góða birtu
—sem hann forSaöist af beztu getu—varS maöur þess
var að hár hans og skegg var litaS, og hið magra andlit
var fult af hrukkum, sem var nákvæmlega hulið með
kyrrlátu brosi. Líkamsbygging hans minti líka í fjar-
sýn á ungan mann, en þegar maður kom nær, sá mað-
ur að hann hafði bolreim.
Þess má líka geta að brosið var aöallega notað ut-
andyra eins og hatturinn og glófamir, og hvarf, eins
og þessi tvö áhöld, þegar hann kom inn.
JVJARKET jJOTEL
ViB sölutorgiC og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Fumiture
Overland
FULI.KOMIN KENSLA VKITT
BKJKFA8KIUFTUM
__ —og öðrum—
VKRZLÖNARFRÆBIGEKINUM
$7.50
Á helmill yCar ge' m vér kent y8mr
og börnum yCar- xeC pösti:—
AC akrifa gót íuaiaes*” bréf.
Almenn lög. uglýsrfngar.
Stafsetnlng 0' "éttritun.
Otlend orCati' ?kl
Um ábyrgCir og félög.
Innheinrtu meC pösU.
Analytlcal Study.
Skrift. Tmsar reglur.
Card Indexing. Copying.
Filing. Invoictng. Pröfarkalestur.
Pessar og fleirl námsgrelnar kend-
ar. FylllC inn nafn yCar 1 eyCumax
aC neCan og fáiC melrl Upplýdngmr
KLIPPIÐ J SUNDUR HJER
Metropolitan Buslneaa Instltmte.
604-7 Avenue Blk., Winnlpeg.
Herrar, — SendiC mér uppiyaingar
um fullkomna kenslu meC pðsU
nefndum námsgreinum. PaO er 4-
skillC aC eg aé ekkl skyldur tll aC
gera neina samnlnga.
Nafn _________________________
Heimlli ....................
StaCa ____________________
Beina löggjöfin.
Eins og getið var um töldu menn
þaö vafasamt hvort bein löggjöf
kæmi ekki í bága viS stjómar-
skrána.
Stjómin sagöi beinnar löggjafar-
félaginu frá þessu og þvi með aS
hún hefði ákveðið að láta dæma í
þvi máli. Kvaðst stjórnin mundu
skipa dómara fyrir sina hönd^ og
leyfa beinnar löggjafar félaginu að
fá annan. Nú hefir félagið fengið
lögmann er Hugh McKenzie heitir
en Isaac Pitblado verður fyrir hönd
stjórnarinnar. Á að flýta málinu
eftir því sem hægt er, en áður en
>að sé hægt að koma lögunum í
gildi verður dómur að falla um þau
í leyndarráði Breta. Stjómin kveðst
álíta að þau komi hvergi í bága við
grundvallarlögin; en reynist svo
að þannig veröi dæmt, ætlar hún að
gera alt mögulegt til þess aö því
verði breytt og haga störfum sínum
á meðan eins' nærri beinni löggjöf
og lög leyfi; hefir hún lýst því yfir
að hún hafi eindregna trú á því að
slík lög reynist vel bæði fyrir stjórn
og þjóð.
Gamansöngvar.
i.
Hér málið okkar er að falla í
gleymsku,
nú allir tala hér á Vesturheimsku
og hvenær sem að einhver einhvern
spyr unx
þá er svarið oftast á þessa ieið
hann lifir í næstu dyrum.
Hér fjötralausir finnast menn í
“bandi”,
hér fara þeir á “sjó” á þurru landi,
og hér er títt að tala um “hveiti
kroppinn”
og oft heyrist það í eldhúsinu aö
húsiTKiðirin skipar vinnukonunni
að hella tei í “koppinn".
Hér sannleik má ei mæla, það er
“kreisí”
g margir “starfa” hér af vinnuleysi,
hér fjölgar stöðugt altaf einu kyni
hér fæðist engin dóttir því hversu
mörg böm sem koma
sig allir kalla syni.
Hér gróðafélög flestir kunna að
“starta”,
og falli þeim ei sarnan, þá má
“parta”
og hepnist ekki aðra “út að frjósa”
þá er ekki annaö en selja og stinga
í vasa sinn
og láta bara “klósa”.
Það vestanhafs er viðurkendur
“onur”
í viðskiftum aS “bíta” menn og
konur,
en á því dugar ekki hóp aS “kikka”
þaö er um aö gera aö koma svo ár
sinni fyrir borö aS hægt sé
náungann aS “likka”.
pórir.
Falleg erfðaskrá.
MaSur aS nafni. George H. S.
Schrader miljónaeigandi frá New
York, sem druknaði 15. nóvember
1915, lét eftir sig allar eignir sínar
$3,000,000 refnd þeirri í New York
sem þaö starf hefir meS höndum
aö bseta kjðr fátækra.