Lögberg - 22.06.1916, Síða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 22. JUNI 1916
Lt.-Col. Albrechtsen.
SKANDINAVA ° hIrDEJLD
(Overseas Battalion)
UNDIR STJÓRN
Lt.-Col. ALBRECHTSEN
Aðal-skrifstofa:
1004 Union Trust Bldg.
Stjórnað eingöngu af Skandinövum ogliðsafnaður allur undir þeirra umsjón
Skandinavar beðnir að ganga í þessa deild. INNRITIST STIlll)(
Bókmentir.
Nokkur Ijóömœli eftir Guömund
ólafsson; meö mynd höfundar.
Þessi litla ljóðabók kom út hér í
Winnipeg fyrir skömmu; hún er
104 blaðsíður á stærð, auk kápu, í
svipuðu broti og Ijóð H. Hafsteins.
/Efiágrip höfundar er framan við
bókina og stuttur formáli á eftir,
skrifaður af séra Rögnvaldi Péturs-
syni, sem hefir búið bókina undir
prentun, en hún er gefin út á kostn-
að ættingja hins' látna. Það sést
ekki hvar bókin er prentuö, en ytri
frágangur hennar er fremur góður;
pappír í betra lagi og prentun eins;
prentvillur nokkrar eins og gerist.
Höfundurinn var fátækur al-
þýðumaður, sem engrar skólagöngu
hafði notið. Hann hefir verið vel
hagorður, en ekkert skáld. Eru alls
í bókinni 80 kvæöi, öll stutt og ekk-
ert þeirra líklegt til þess að ná föstu
sæti í íslenzkum bókmentum; en
til og frá eru góð erindi—sum ágæt.
Kvæðin lýsa sumstaðar fyndni og
meinlausu spaugi, en öðrum þræöi
þungri alvöru. Höfundurinn hef-
ir auðsjáanlega verið einlægur ís-
lendingur, og kemur það víða fram.
Ríminu er allmikið ábótavant, en
aftur eru margar vísur ágætlega
rímaðar. Aðalgallarnir eru þeir að
áherzlur eru á öðru atkvæði orðs í
stað hins fyrsta t. d.: “Um ódáöa
hrjóstrugt hraun hefir æfin legið”.
Þama er áherzlan á dáöa en ekki
á ó, sem þó væri rétt.; og þetta:
“Vorblíðan vekur það, sem var þó
útkidnaö”; áherzlan á aö i staðinn
fyrir út. Og svona er víða.. En
þetta er sameiginlegur galli flestra
hinna eldri manna, jafnvel þeirra
sem stórskáld kallast; þeir hafa
ekki haft næmi fyrir áherzlum í
málinu.
Höfundurinn er alveg yfirlætis-
laus, og kemur það fram í fyrsta
kvæðinu. Þar er þetta:
“Kennir sérhver kaunin sín;
— kvað ei mér til frama,
hljóðalága harpan mín
Lefir stytt mér ama.”
Nokkur kvæði og vísur eru í
bókinni, sem því lýsa að höf. hefir
verið sterkur trúmaður og ferst
honum fremur vel að yrkja um það
efni. Meðal annars sést það á vísu
sem hann botnar; hafði einhver
Hrútfirðingur kastað fram fyrra
parti að vísu á þessa leið:
“Lífs mér yndi fallvalt finst,
fljótar vindi er að snúast”
Þá botnar höf. þannig:
Guð við binda huggan hinst
hygg eg myndi verða trúast.”
Þetta er ágætur botn frá hvaða
sjóiarmiöi sem hann er skoðaöur.
Þessi ferskeytla er vel gerð:
“Orð ef farast illa mér,
öðrum skyldi víti;
sjáðu til með sjálfum þér,
svo þig ekkert lýti.”
Vel og hnyttilega er að oröi
komist í vísn sem höf. gerði um
bolla og skál, þar sem sultur var i
víst:
“Hungur er diskur Helju nefndur,
skal bolla og skál skíra sama;
virðist sanngjarnt að sérhver hlutur
beri það heiti er honum bezt hæfir.”
Þegar höf. er að kveðja ættjörð-
ina er honum þungt í skapi og segir:
“Margs í dag fær minning spurt,
mannleg svör ei duga;
rekur önnur eina burt
umbylting í huga.”
Og í kvæðinu “Island að hverfa”
segir hann á þessa leið:
“En hvað sem skeður helzt um æfi
mína,
mér hjartans gleði ætið verður það,
þú, fósturjörð, ef framför heyrði
þina
og frelsissólin öllu hlúði að.
smár;
eg kveð þig, bóndi, knái, ungi halur,
þig, kona, mey, og barn, sem fellir
tár.
,Eg kveð hér alt sem ann og unnað
hefi,
en aldrei þó mér gleyma verður
hægt.”
Þetta er fallega sagt og hlýlega.
Þótt þetta kver flytji engar stór-
feldar kenningar né háfleygan
skáldskap, þá er það ný sönnun
þess hversu mikið vér eigum af ís-
lenzkum hagyrðingum og hversu
Ijóðelsk þjóðin er. í stöku stað
hefði fariö betur að vinda við orð-
úm eða setningum og hefði sá átt
að gera það er undir prentun bjó.
Meiri shrípaleikur.'
Þess var getið í Lögbergi að
reynt hefði verið að taka fram fyrir
hendur á dómaranum sem neitaði
Kelly um lausn og fá stjómina til
þess að ónýta úrskurðinn. Var i
því skyni rituö bænarskrá. Stjórnin
neitaöi að verða við þeirri beiðni;
sá enga ástæðu til þess að leyfa
Kelly lausn fremur en öörum mönn-
um undir sömu kringumstæðtim
þótt hann væri auðmaöur.
En á föstudaginn kemur fram
Iögmaður sem Dysart heitir og
tekur málið fyrir annan dómara;
krefst þess að hann ónýti dóm
stéttarbróöur síns og dæmi Kelly
lausn. Sá dómari var Haggart.
Eg kveð þig, fjall, eg kveð þig,
fagri dalur,
eg kveð þig foss, þig á og lækur
En árangurinn varð þar sami og á
hinum staðnum; Haggart gætti
skyldu sinnar og heiðurs og neitaði
að heyra málið.
Œfiminning.
Þann 10. janúar síöastliðinn and-
aðist að heimili sínu í Mordenbygð,
Brown pósthúsi, Manitoba, sóma-
konan Rannveig Árnadóttir nær 84
ára, fædd 1833.
Foreldrar hennar voru Ámi
bóndi á Bakka í Vallhólmi í Skaga-
firöi, sonur Gísla hreppstjóra í
Hofstaðaseli í Blönduhlíð Árnason-
ar. Móðir Árna á Bakka hét Hólm-
fríður Skúladóttir. Kona Áma á
Bakka móðir Rannveigar var Guð-
björg Gísladóttir, Jónssonar, prests
að Hólum í Hjaltadal. Foreldrar
Gisla prests voru: Jón biskup
Teitsson og Margrét Finnsdóttir
biskups í Skálholti.
Móðir Guðbjargar (amma Rann-
veigar) var Ingigerður Halldórs-
dóttir Hjáftnssonar “conrectors”
við Hólaskóla.
Þannig lifnar grein af grein
guös í sterku höndum.
Síðar kemur einnig ein
uppi’ á dýrðarlöndum.
Árið 1852 giftist Rannveig heit-
in Sigfúsi Gíslasyni Ólafssonar frá
Húsey í Hólmi; dáinn 20. maí
1913. Þau eignuðust 10 börn;
fjögur dóu í æsku og tvö uppkom-
in—annað í Dakota Guðbjörg að
nafni og Ámi fyrir rúmum fimm
árum; ellistoö foreldra sinna er
stóð fyrir búi þeirra með ráðdeild
og framsýni.
“Ungur má en gamall skal”.
Fjögur börn þeirra sem eftir
lifa em: Jón S, Gillis, mikilhæfur
maður og góður bóndi í Morden-
bygð í grend viö Brown pósthús.
Rannveig bústýra Áma Pálssonar
bónda að Markerville, Alta. Ingi-
björg kona J. M. Jónssonar, einnig
að Markerville, Alta, og Sigurbjörg
kona Sveins Árnasonar í Ballard,
Washington.
Rannveig heitin dvaldi lengst æfi
sinnar í Vallhólmi áður en hún
flutti vestur yfir haf.
Árið 1876 flutti hún til þessa
lands, með manni sínum og böm-
um. Sigfús heitinn, maður Rann-
veigar, fór með aöalhópnum, sem
að heiman kom, ofan til Nýja ís-
lands og var þar án fjölskyldu
sinnar hinn eftirminnilega bólu
vetur þar til “vörðurinn” var tek-
inn af, og var það hið mesta happ
að Rannveig varð eftir í Winnipeg
meö 5 bömin. Tvær eldri systum-
ar Guðbjörg og Sigurbjörg fóru í
vist, en þrjú yngri börnin vom
hðíma hjá móður sinni er varð að
taka hverja þá vinnu er til félst til
að hafa ofan af fyrir sér og börn-
unum sínum. Hún kom þessum
þremur börnum sínum Ingibjörgu,
Áma og Jóni á alþýðuskólann strax
um haustið og gengu þau á hann
þar til haustið eftir að þau fóm of-
an til Nýja íslands, og hygg eg að
þau hafi verið hin fyrstu íslenzku
böm er gengu á hérlendan skóla í
Manitoba, og sýnir þetta dæmi
glögt, hvað Rannveig var ötul og
kjarkgóð að geta þannig haft sig
áfram* mállaus með öllum þeim
efriðleikum sem því voru samfara,
og mikið varð hún oft að leggja á
sig. En það hjálpaði henni að hún
að eðlisfari, stóð óefað í allra
fremstu röð þeirra mörgu góðu
mæðra, er alt vilja leggja á sig fyr-
ir börnin sín, og gera það með svo
ljúfu geði að hvorki þær eður aðrir
virðast taka eftir því. Þaö er sem
móðirástin vinni bug á öllum erfið-
leikum. Þánnig var það fyrir
Rannveigu heitinni, að afl móður-
ástarinnar var og veröur, bömum
hennar sá blessunar ríkasti arfur,
sem nokkurt barn á völ á að eign-
ast. “Fáir sem faðir, enginn sem
móðir”.
Að þessum tíma liðnum, sem
nefndur er hér að framan, flutti
Rannveig heitin með bömum sín-
um til Nýja íslands, á land við ís-
lendingafljót er Sigfús heit. mað-
ur hennar hafði tekið sér að bóls-
stað og nefnt að Reynivöllum. >-
Árið 1879 fluttu svo þessi látnu
hjón frá Nýja íslandi með öörum
fleirum til Norður Dakota, eftir að
hafa gefið lönd sín inn til stjóm-
arinnar, og námu land við Akra
pústhús.
Árið 1899 fluttu þau meö fleir-
um íslendingum hingað til Mord-
en bygðarinnar og tóku heimilis-
réttarland ásamt sonum sínum
tveimur, hvar Rannveig heitin
dvaldi fram á hinsta dag, hjá dótt-
urbörnum sínum, Ragnari og
Freyju, sem eru, svo gæfurík, að
þeim gafst tækifæri að greiöa
ömmu sinni fósturlaunin í hlýrri
sambúð, sem göfugum foreldrum
og góðum bömum er sameiginleg.
Rannveig heitin var þrekmikil
kona, skynsöm og tók öllu með
mestu stillingu, hvort heldur örlög-
in eða tilfellin blésu með eöur móti;
síglöð og ræðin. Vonin og trúin
var hennar sterka stoð gegnum alt
lifið. Trúin sú—óefablandna trú,
sem henni var innrætt fyrir 80 ár-
um við móðurkné, var aldrei reyk-
ul.
íslenzka gestrisnin og vinafestan
einkendu heimiíi hennar. — Það
eru nokkurskonar menjagripir sem
hver kynslóöin tekur við eftir aðra,
pg þegar talað er um landnám Is-
lendinga hér í álfu, má ekki gleyma
konunum. Hún, þessi látna kona,
og allar aðrar konur, sem fylgdu
mönnum sínum á þymibraut land-
námsáranna, eiga ekki minni heið-
ur en þeir, af þeim afreksverkum
er þá voru unnin, og yngri kynslóð-
in tekur nú að erfðum. —
Séra Bjöm B. Jónssorr jarðsöng
Rannveigu sál. í grafreit bygðar-
innar, þar vinir og vandamenn
kvöddu hana með þakklátri minn-
ingu við hennar hinsta beð. —
Vertu sæl með sælum öndum Rann-
veig!
Lifið er hreifing. — Dauðinn er
líf.
Vinur hinnar látnu.
Brown P.O., Man, 4. júní 1916.
Bryan að hann sé sá er hugi manna
og hjörtu hafi á valdi sínu fremur
öllum öðrum, enda er það tvímæla-
laust að hann er einn hinna mestu
og beztu manna sem nútíöin á. Svo
var mikill ákafinn og áfergjan að
hlusta á hann að tæplega hafði þing-
setningar bæninni verið lokið þeg-
ar þingheimur hrópaði svo að segja
í einu hljóði og krafðist þess að fá
ræðu frá Bryan. Er frá því sagt
í blööunum að enginn annar mundi
hafa fengið mínútu hljóð fyr en
hann hafði talað. Þetta sýnir hald
hans og vald á hinum innra manni
fólksins. Samkvæmt þingreglum
var það brot að leyfa slíka ræðu í
byrjun, áður en ýms mál væru tek-
in fyrir. En Thompson efrideild-
arþingmaður gerði tillögu um það
að allar reglur væru brotnar til þess
að leyfa Bryan að tala, þar sem
fólkið virtist bíða eftir því eins og
dauðþyrst manneskja eftir svala-
drykk. Var tillagan samþykt taf-
arlaust með svo miklum fögnuði aö
slíks eru engin dæmi.
James efrideildar þingmaður
fylgdi Bryan upp á ræðupallinn og
sagði að hér stæði- frammi fyrir
fólkinu átrúnaðargoð þess, mesti
mælskumaöur Bandaríkjanna, leið-
andi alheimsborgari og allra freinsti
þjóðstjórnarmaður sem Bandaríkin
ættu til.
Bryan fór yfir allar stjórnarat-
hafnir Wilsons; hrósaði honum á
hvert reipi og kvað stefnu þeirra
vera þá sömu, þótt þá greindi eða
hefði greint á um viss atriöi. Hann
kvað alla sérveldismenn í öllum
ríkjum vera á einu máli og sam-
virtnandi.
Bryan mintist á Mexico deil-
urnar.. Hann kvað Wilson lofs-
verðan fyrir það að hann hefði ekki
þotið út í stríð við Mexicomenn,
hefði ekki beitt eða öllu heldur
misbeitt valdi sínu til þess að reka
þá sem hann átti að vernda út í
manndráp og blóösúthellingar.
Hann kvað málinu víkja þannig við
að í Bandaríkjunum væru nokkrir
auðmenn sem eignir ættu i Mexico,
og nokkra sem ættu þar námur.
Þessa menn kvað hann vilja nota
blóð Bandaríkjaþjóðarinnar til þess
að verja þessar eignir, eins vel og
þær væru líka fengnar, sumar hverj
ar; en hugur borgaranna í Banda-
ríkjunum væri ekki slíkur, og þeir
leiðtogar sem þeim bjöllum hringdu
ættu ekki skilið traust né fylgi ame-
•rísku þjóðarinnar. “Bandaríkja-
þjóðin stendur að baki Woodrow
Wilsons í því að sletta sér ekki fram
í óviðkomandi mál suður í Mexico”
sagði Bryan.
Þá mintist hann á Evrópustríöið
og sagði meðal annars: “Forsetinn
hefir ekki einungis orðið að koma
með ákveðna stefnu viövíkjandi
Mexioo, heldur hefir hann einnig
orðið að skifta sér af stríöinu
eystra. Eg hefi verið honum ósam-
mála um sum atriði í því efni, en
eins og hann er eg einn þeirra
sem óska þess af öllu hjarta að
þjóð mín dragist ekki inn á þann
voða sláturvöll.”
Sem váraforseti var útnefndur
Thomas Riley Marshall í einu
hljóði.
Hversu oft?

ruggan hallaðist á aðra hvora hliö-
ina var kisa óðara komin út í hina,
svo ruggan reisti sig altaf jafnóð-
um við. Þannig barst ruggan lang-
an veg niður eftir ánni, þangað til
hún kom á móts við þorp eitt, sem
stóð á bakkanum. Menn sáu þá
þetta ferðalag, og þótti undarlegt,
reru þegar út á ána og sáu hvers
kyns var. Lá barniö vakandi í
ruggunni þegar þeir komu að, en
kisa lék innan um hana eins og liö-
ugasti sjómaður. Þeir fóru nú með
rugguna i land, og þyrptist utan um
hana múgur og margmenni, sem
allir undruöust varðveizlu guðs.
Siðan var bamiö tekið þar í fóstur,
er menn fréttu að foreldrar þess
hefðu týnst í flóðinu, og var kisa
látin fylgja meö; hélt hún jafnan
trygð við bamiö upp frá því.
Guöný F. Backman, 11 ára.
Wynyard, Sask., 27. maí 1916.
Jón og Pétur komu hlaupandi
fram í dyrnar að taka á móti föður
sínum, sem kom frá störfum sín-
um heim til miðdagsverðar. Og
þegar þeir voru komnir sitt á hvort
kné, þá þurfti hann endilega að
segja þeim sögu.
Ánœfði drengnrinn.
“Jæja þá, eg sá í dag dreng sem
var svo ósköp ánægður. Reyniö
þið nú að geta upp á hvernig hann
var í hátt.” Jón, sem var minni,
var fyrri til svars: “Það hefir
verið ósköp finn drengur, með fulla
vasana af brjóstsykri og kökum.”
“Ónei”, sagði pabbi þeirra, “ hann
var ekki fínn og hafði hvorki brjóst
sykur né kökur.”
“Eg held að það hafi verið stór
og sterkur drengur,” sagði Pétur,
því að hann langaði sjálfan til að
verða stór og sterkur drengur, “og
svo hefir hann verið í nýjum hnakk
og riðiö á hestinum hans pabba
síns.” “Langt i frá”, sagöi pabbi
drengjanna. “Hann var ekki stór
og hann á víst engan hnakk, og
hann var ekki á hestbaki. Þiö get-
ið víst aldrei upp á því, og eg verð
víst að segja ykkur hvemig hann
Ieit út þessi ánægði drengur.
Þegar eg gekk um torgið, þá var
rekinn stór fjárhópur gegn um bæ-
inn, og það var auðséö að féð var
langt að, það var svo þreytt og ryk-
uíF> og svo voru kindurnar að
deyja úr þorsta. Rekstrarmennimir
ráku þær að vatnsbólinu, til þess
ag brynna þeim, og allar kindumar
hlupu að jarmandi, nema ein gömul
ær, hún var svo uppgefin aö hún
lagðist á steinstéttina með tunguna
lafandi út úr munninum.
Þá kom þar að drengurinn sem
eg var að segja ykkur frá, og hann
var allur saman rifinn og tættur og
óhreinn; hann var þar í stómm
götudrengja hóp, sem voru að góna
á reksturinn. Þessi drengur hljóp
með hattinn sinn að póstinum og
fylti hann með vatni og bar ánni að
drekka. Þetta gerði hann sex sinn-
um og þá var hún orðin svo hress
að hún stóð upp og gekk inn i hóp-
inn. En hatturinn var nú ekki
meira en svo vatnsheldur; hann var
svo ljótur og gamaldags að eg gæti
bezt trúað að hann hefði verið eftir
afa drengsins.”
“Sagði ærin ekki þökk fyrir?”
spurði Nonni mjög alvörugefinn.
“Ekki heyrði eg það”, sagði
pabbi hans. £n andlitiö á drengn-
um varð svo dæmalaust hýrt að eg
hefi aldrei séð aðra eins gleði skína
iðiiixii. •
út úr mannsandliti. Honum þótti
svona vænt um að geta hjálpaö
skepnunni sem átti bágt.”
Framanskrifaða sögu hefi eg
lesiö og sendi þér, ef þú vilt setja
hana í Sólskin.
Guöbjörg Pétursson, 10 ára.
Lesli •, Sask., 24. apríl 1916.
Kæri ritstjóri Sólskins.
Eg þakka þér fyrir litla Sólskins-
blaðið, sem mér þykir svo vænt um.
Mér þykir gaman að vísunum um
Sólskinsbörnin og er oft að -syngja
þær við tvær litlar systur sem eg á;
önnur er tveggja ára hin fjögra. —
Eg ætla að ganga á skólann í sum-
ar og er byrjuö á honum. Það
eru þrjú ár í sumar síðan eg kom
heiman frá íslandi, og eg man eftir
mörgu þar. Eg ætla að senda þér
fallega vísu, hún er úr “Unga ís-
landi:
Meðan hjartað óspilt er
Edm skartar fagur.
Indi margt þú augum ber
æsku bjarti dagur.
Eg óska þér og öllum Sólskins-
bömunum gleðilegs sumars.
Með vinsemd.
Ragnheiöur Arnason, 7 ára...
Mozart, Sask., 27. maí 1916.
Kæri ritstjóri Sólskins.
Kæru þökk fyrir litla Sólskins-
blaðið. Eg hefi gaman af að lesa
það sem börnin skrifa í Sólskin.
Mig langar til að skrifa eitthvað
lika handa þeim að lesa, ef þau
hafa gaman af, því eg ætla að senda
blaðinu okkar barnanna svolitla
sögu, ef þú vilt gera svo vel að
taka hana í það.
Haföu ekki hönd á því sem þcr
kemur ekki viö.
Einu sinni var verið að byggja
kirkju og höfðu smiðirnir rekið
fleygi í digurt tré, sem þeir voru
hálfbúnir að saga í sundur, og
höfðu svo skilið þannig við um
kveldið. Litlu síðar kemur þar hóp-
ur af apaköttum, sem fara að leika
sér uppi i trénu. Þá dettur einum
þeirra í hug að reyna að ná úr
fleignum. Hann streytist við fleig-
inn af öllum kröftum og treður sér
hálfum ofan í sagarfarið. Þegar
hann svo loksins gat kipt fleignum
úr trénu, hljóp sagarfariö saman
svo apinn varð á milli og marðist
til dauðs.
Þess vegna segi eg: Sá maður
sem hefir oft hönd á því, sem hon-
um kemur ekki við, hefir á endan-
um slys af því, eins og apaköttur-
inn sem dró fleiginn út úr trénu.
Með vinsemd............
Bjarni Backman, 8 ára.
Vestfold P.O., Man.
Kæri ritstjóri Sólskins:—
Beztu þákkir fyrir Sólskiniö.
Mér þykir svo gaman að lesa það.
Eg ætla að binda það í stóra bók.
Eg hlakka altaf til þegar Lögberg
kemur til að lesa það. Af því að
eg sé svo mörg böm skrifa í Sól-
skiniö, þá langar mig aö skrifa í
blaöið okkar. Afmælið mitt er 28.
janúar, og yngstu systur minnar
líka; hún er 4 ára. Eg geng á skóla.
Með vinsemd.
Thorgils V. Thorgilsson, 10 ára.
Vestfold P.O., Man.
Kæri ritstjóri Sólskins:—
Beztu þakkir fyrir Sólskinið. Mér
þykir ósköp gaman að lesa það. Eg
Woodrow | Wilson
útnefndur
Sérveldismenn Cdemocrats) í
Bandaríkjunum útnefndu Wood-
row Wilson i einu hljóði til forseta-
efnis 15. þ. m.
Áður en útnefningin fór fram
flutti William Jennings Bryan ein-
hverja áhrifamestu ræðu sem hann
nokkru sinni hefir haldið, og þó
hefir hann verið lifið og sálin í
flokknum í síðastliðin 20 ár. BIöö-
in segja að svo hafi áhrif ræðunnar
verið mikil að ýmist hafi glumið í
öllum hvelfingum af lófaklappi,
hlátri og fagnaðarópum eða kyrðin
hafi verið svo djúp að saumnál
hefði heyrst detta og tár hafi
streymt eftir kinnum jafnvel hinna
harðgerðustu manna. Er álitið að
þetta hafi verið einhver mesta ræða
sem heyrst hafi í Bandaríkjunum.
Bryan studdi eindregið Wilson við
útnefninguna og er það talið aSal-
Iega fyrir áhrif hans að enginn ann-
ar var nefndur á nafn. Viröist svo
enn þrátt fyrir alla mótstöSu gegn
1 sérstöku simskeyti í gær koma
þessar fréttir frá Englandi:
“Hermenn vorir segja að árás
svipaðri þessari hafi þeir búist við.
(Það var orustan við (Ilooge).
Sigurvinningar Þjóðverja stafa ó-
efað að yfirburðum stórskotaliðs-
ins, þar sem vér höfum ekki getað
að undanförnu tekið á móti með
nálega eins öflugri skothríð. Úr
þessum skotfæra skorti skilst oss
að verði bætt.”
Eitthvað svipaö þessu hefir birst
á eftir hverri einustu mannskæSri
árás á Canadaherinn. ÞaS er i
raun réttri gömul saga. Hversu oft
hér eftir verðum vér aS taka þessu
sem afsökun fyrir gjöreyðingu her-
deilda vorra fyrir stórskota eldi
sem engar verulegar vamir eru
gerðar á móti ?
Á meöan hlé er á milli þessara
slátrunarhríða erum vér troðnir
upp með gorti um yfirburði stór-
skotaliðs vors yfir Þjóðverja á vest-
urjaSri hervallarins.
Ritstjómargrein úr “Free Press”
14. júní 1916.
SEXTÍU og FIMM ÁRA LJÓSIN
Sextíu og fimm ára ljósin vinna enn
þar sem er að ræða um
---EDDY’S ELDSPÝTUR--------
Fyrir sextíu og fimm árum voru fyrstu eldspýt-
ur í Canada búnar til í Hull af Eddy og síðan hafa
þær verið viðurkendar þær beztu sem kveikiefni
Þegar þér kaupið eldspýtur þá biðjið um
EDDY’S