Lögberg - 29.06.1916, Qupperneq 3

LÖGBERG, FIMTUBAGINN 29. JÚNl 1916.
3
EKKI ER ALT SEM SÝNIST
Eftir
Charles Garvice
“Eg skil ekki hvers vegna þessi heimska stúlka
lætur gólfdúkinn liggja samanvafinn, nema það sé til
þess að eg fótbrjóti mig”, var hin alúðlega kveðja hans.
“Eg vildi að einhver ykkar dytti um hann, þá yrði ef-
laust tekið eftir honum, en hvað gengur hér á? Hvað
þýðir alt þetta stáss?” bætti hann við.
“Það er dansinn, pabbi”, svaraði Júlía lágt.
“Ó, þessi bansetti dans. Eg veit ekki hvers vegna
þið viljið afla mér þeirra útgjalda? Til hvers gagns
er það ? Nú hafið þið veriö þar síðustu fimm árin,
án annars árangurs en þess, að minna fólk á að þið
eruð fimm árum eldri. Eg verð veikur af því að heyra
orðið dans, og eg fæ naumast annað að heyra alla
næstu viku”.
“Það er þá líklega Dezt að við förum ekki”, sagði
Júlía, en gaf föður sínum nánar gætur.
“Já, það er aðferðin”, sagði hann ákafur. “Hættið
þið því, auðvitað verðið þið að fara. Þið þekkið stöðu
mína nógu vel til að vita, að eg verð að eyða dálitlu
til að halda henni við. Auk þess —” hann þagnaði og
leit niður á tyrkneska gólfteppið.
“Hvað þá, pabbi?” spurði Emmelina.
“Hefir nokkur ykkar verið úti i kveld?” spurði
hann.
“Nei—að eins Jóan”.
“Ó, Jóan”, sagði hann. “Hefir hún þá sagt ykkur
nýjungina ?”
“Nýjungina? Hvaða nýjung? Jóan segja nýjung-
ar?” sagði Júlía fyrirlitlega. “Hún hvorki sér eða
heyrir neitt, nema máfarnir öskri það inn í eyrað á
henni. Hún fer aldrei annað en ofan í fjöru og á
klettana, og þar hefir hún líka verið í kveld”.
“Hún dettur líklega einhverntíma ofan fyrir og
drepur sig”, sagði ofurstinn alúðlega. “Nú, hún hefir
þá ekkert sagt ykkur? Hum”. Hann þagnaði og
horfði litlu augunum á ungu stúlkurnar. Brosti svo
og sagði fljótlega: “Stuart Williars er kominn til “The
Wold”.
Ungu stúlkurnar störðu augnablik á föður sinn með
opinn munn, og sögðu svo báðar:
“Lávarður Williars?”
“Já, Carnford sagði mér það í klúbbnum. Það er
enn ekki opinbert, Carnford hafði heyrt það af tilvilj-
un. Hann kemur á morgun”.
“Á morgun”, hvíslaði Emmelina með lotningu.
“Já, hann kemur alveg óvænt heim”, sagði ofurst-
inn og kinkaði kolli.
“Þið vitið að hinn gamli lávarður Arrowfield dó,
og að Williars er erfingi hans. Gamli maðurinn átti
nokkrar miljónir”. Systurnar depluðu augunum.
“Williars lávarður fær bæði nafntignina og peningana,
en tekur það síðara og lætur hið fyrra eigá sig, því
hans nafntign er miklu eldri. Nú kemur hann heim
til að gifta sig—að því er Carnford sagði. Til að gifta
sig og reisa bú”. Ofurstinn brosti.
Nú varð augnabliks þögn, svo sagði Júlía án þess
að líta upp:
, “Er—er alt sem sagt er um hann satt, pabbi ?”
“Satt?” endurtók ofurstinn. “Hver getur vitað
það með vissu—og hver skeytir um það nú? Það var
annað mál meðan hann var fátækur maður, sem ekki
háfði efni á að lifa á sinni eigin jörð, en var neyddur
til að flækjast um meginlandiö; en nú á hann fleiri
miljónir, svo það er naumast sú persóna til, sem ekki
álítur hann að vera engil. Og hvað þýðir það annars ?
Eg hefi sagt ykkur, að hann er kominn heim til að
gifta sig”.
“Þekkir þú hann, pabbi ?” spurði Emmelina. Augu
hennar geisluðu og föla andlitið hennar roðnaði ofur-
lítið, sem gerði hana næstum fallega.
“Já, við höfum verið í sömu herdeild, og við verð-
um eflaust góðir vinir.”
Hann leit í kringum sig í herberginu. “Júlíana, það
er bezt að við fáum okkur nýtt gólfteppi, en þú verður
um fram alt að velja eitthvað sem er fallegra en þetta.
Þessi gerð er sú ljótasta af öllum, manni verður ilt af
að horfa á þessa fölu, skitnu liti—og sko—” hann tók
pyngju upp úr vasa sínum og rétti henni fáeina seðla
— “eg hefi verið heppinn í kveld. Og kauptu svo eitt-
hvað handa ykkur sjálfum”.
“Ó, kæra þökk. Þessir peningar koma í góðar
þarfir. Loadbys heimtaði borgunina um leið og hann
sendi dúkinn hingað. Það var þó gott áð þú varst
heppinn”, hrópuðu báðar stúlkumar og gripu pening-
ana.
“Já—á” sagði ofurstinn. “Já—á—eg var mjög
heppinn. En—það er bezt að þið kaupið nýjan kjól
eða eitthvað því líkt handa Jóan”.
“Ó—Jóan”, sagði Júlía kæruleysislega. “Þess er
engin þörf, hún getur beðið. Merínóskjóllinn hennar
er snotur enn þá. Merínó er það hentugasta fyrir
hana”.
“Já, Jóan ætti að skrifa meðmæli til klæðasalans”,
sagði Emmelina og hló háðslega. “Hún hefir notað
þenna kjól í tvö ár”.
“Og svo getur hún hæglega notað hann i nokkra
mánuði enn þá”, sagði Júlía. “Ef hún væri ekki svo
hlægilega drambsöm, þá gæti hún fengið einn af min-
um úreltu kjólum”.
“Verið þér ekki að ama henni”, sagði ofurstinn.
“Jóan skeytir ekki um skraut eða stáss og—hum”.
Hann þagnaði, því dyrnar voru opnaðar og Jóan kom
inn með hægð.
“Nú, Jóan”, sagði hann með sínu æfða brosi.
“Hefir þú verið á klettunum?”
Jóan beygði höfuðið og gekk að glugganum, en
sneri sé'r strax við og kom til hans.
“Oliver ofursti, get eg fengið peningana sem eru
min eign? Eg—” hún brosti afsakandi— “eg hefi
fengið lörigun til að eignast nýjan kjól, síðan eg sá
allar þessar myndir og kjólaefni”.
“Hum—peningana þína”, sagði ofurstinn. “Já, já
—auðvitað, Jóan. Þú skalt fá þá eftir einn eða tvo
daga”. — iHann hafði fengið þá þenna sama morgun—
það voru seðlamir sem hann var svo eðallyndur að
gefa dætrum sínum.
Jóan hneigði sig í þakklætis skyni, og um leið og
hún tók sér bók, gekk hún yfir í hinn enda herbergis-
ins, en systumar töluðu svo ákaft, að það var ómögu-
legt að lesa, svo hún lagði bókina frá sér og gekk fram
í anddyrið. Það var hætt að rigna og vindurinn hafði
minkað. Tunglsljósið féll í breiðum, björtum röndum
á gólfið. Jóan varð glöð yfir þessu, tók regnkápu sína,
vafði henni vandlega um sig og fór út og lokáði dyrun-
um með hægð.
II. KAPÍTULI.
Heimili frá fjórtándu öld.
Eins og ungfrú Oliver hafði sagt, skeytti Jóan
ekkert um veðrið; þó að kalt væri og rigning, kaus hún
heldur fjöruna og klettana, en dagstofuna í Almely.
Jóan rölti oftast alein um Deercombe, stundum með
bók í hendi sinni, en alloftast hugsandi. Að þær voru
sjaldnast fjörgandi eða gleðjandi, getur maður ráðið
af því sem búið er að segja um heimilislífið hjá of-
urstanum.
Lifið var fyrir Jóan einkennilegt leyndarmál, hún
vissi að faðir hennar hafði verið við sömu herdeild og
Oliver ofursti, og hafði falið honum á hendur að sjá
um hana. Ofurstinn mintist aldrei á móður hennar,
og það eina sem Jóan vissi um hana var, að hún dó
eftir fæðingu hennar, sem var hennar fyrsta barn.
Það var efasamt hvort ofurstinn vissi nokkuð um
móður hennar, því Ormsby kafteinn hafði leynt gift-
ingu sinni, og ekki fyr en á banabeði sínum sagt ofurst-
anum, að hann ætti merkilegt barn.
Jóan gekk ofan þjóðbrautina, sneri svo til hægri
handar og gekk eftir þeim vegi unz sjórinn hvarf sýn.
Hún stóð fyrir framan dyravarðarhúsið og tvær öflug-
ar garðdyr úr járnstöngum, í gegnum girðingahurðina
sá hún breiðan akveg, sem var gulur að útliti í tungls-
ljósinu. Það var vegurinn heim að The Wold. Eins
og hún væri nákunnug þarna, opnaði hún grindarhliðið
og gekk eftir trjágöngunum. Alt í einu enduðu trjá-
göngin, og með því að gera bugðu á leið sína fram hjá
einhverri hindran, stóð hún fram hjá fagurri sýn, er
henni virtist sem hillingar. Það var gamalt hús, sem
í tunglsijósinu virtist silfurhvítt. Hver gluggi, hver
steinn, næstum því hver þumlungur í gamla húsinu
sýndist vera höggvhm í marmara, og bak við það
blasti við sjóninni hið rólega, silfurhvíta yfirborð
vatnsins.
Eitt augnablik stóð Jóan utan við sig af aðdáun,
hún fölnaði og roðnaði á víxl og varirnar opnuðust.
Hún þekti þessa sýn ofur vel, en henni fanst hún aldrei
hafa verið jafn falleg og nú. Húsið var mannlaust,
gluggamir lokaðir. Jóan þekti ekki sögu þess, og með-
an hún rölti áfram með hægð í áttina til þess, horfði
hún á það í fjarverandi dagdraumum. Hún gekk upp
á hjallann, settist í litla holu sem ljónin mynduðu, er
lágu við neðri enda tröppunnar, og gleymdi sér alveg
við að horfa á húsið.
Sían á 14. öld hafði The Wold verið eign ættarinn-
ar Williars, þangað til það varð eign hliðarleggs, lá-
varðar Arrowfield, sem var af Williars ættinni, en
Arrowfield að nafntign. Deercombe þekti lávarð þenna
lítið. Eins og foreldrar hans, Williars, hafði lávarður
Arrowfield lifað léttúðugu og hugsunarlausu lífi, svo
giftist hann og komur hans til the Wold, sem verið
höfðu sjaldgæfar, hættu nú algerlega.
Deercombe fékk áð heyra að kona hans var dáin,
að hún hefði alið eina dóttur, og síðar kom fregnin um
það, að hún væri líka dáin. En gamli lávarðurinn kom
aldrei að The Wold, nema fáeina daga sem hann
dvaldi þar, nokkrum mánuðum áður en hann dó. Hann
átti engan son, og erfinginn að hinum afarmiklu eign-
um Arrowfieldanna var systursonur hans—Stuart, lá-
varður Williars. Deercombe þekti og ofurlítið til hans.
Hann kom þangað til að heimsækja lávarð Arrowfield,
og fyrsta kveldið urðu þeir tveir menn óvinir, og
skyldu með því samkomulagi að sjást sem sjaldnast.
Með því skilyrði að ungi lávarðurinn skyldi ekki olla
honum neins ama eða ónota, samþykti gamli lávarður-
inn að hann skyldi fá peningana, en nafnbótina erfði
Stuart Williars, hvort sem hinum var það ljúft eða
leitt. Eftir tveggja daga dvöl í The Wold, fór lá-
varður Arrowfield til skemtistaðar sins í Pyrenea-
fjöllunum, og þar dó hann. Lögmaður hans sendi nú
Stuart Williars tilkynningu um, að The Wola og pen-
ingarnir væru nú eign hans.
Deercombe hafði heyrt mikið um Stuart Williars,
enda þótt hann þekti hann ekki persónulega, og það
var sagt að hann væri mjög útsláttarsamur maður
Fólk talaði um hann sem þann mann, er engum lögum
hlýddi nema sínum eigin vilja og fýsnum. Það var
sagt að hann væri spilafífl og eyðsluseggur, og hættu-
legur maður í orðsins sönnu þýðingu, að eins þeir, sem
þektu hann nákvæmelga, sögðu að hann væri miklu
betri maður en orðrómurinn segði, hann mundi eyða
sinum siðasta skilding til að hjálpa vin sínum, og hann
væri miklu betri en forfeður hans.
Oliver ofursti og Carnfords, sem bjó í húsi neðan
við bakkann, þreyttust aldrei á að tala um hann, og
það var áreiðanlegt, að væri nokkur maður til í heim-
inum, sem tæki honum fram í biliíardspili og gáfum,
þá væri það Stuart Williars. Auðvitað hafði Jóan
heyrt lítið um hann talað og karakter hans, en hún
vissi að hann var mjög lúttúðugur maður, og þar eð
hún vissi ekki að gamli lávarðurinn var dáinn og að
Williars var erfingi hans, kom henni til hugar hvar
hann mundi nú vera, og hvort hann mundi nokkuru
sinni hugsa um þenna fagra stað, sem hefði verið
heimili allra forfeðra hans.
“Ef eg ætti þenna stað”, tautaði hún í hálfum hljóð-
um, “mundi eg elska og tilbiðja hvern einasta stein i
húsi þessu. Eg elska það nú þegar—eg sem er aWeg
ókunn án þess að eiga saumnáls'virði í þvi”. Hún sneri
sér við og horfði á framhlið byggingarinnar, sem náði
niður að sjónum. Á sama augnabliki varð henni hálf-
bilt við, hún skygði með höndinni fyrir augun, því hún
sá ljósi bregða fyrir bak við einn gluggann, það var
svo flutt frá einum glugga til annars, þangað til það
kom i útskotsgluggann í stóra salnum. Hún þaut að
tröppunni og ætlaði að hlaupa burt, en þá heyrði hún
stóra dyralásnum vera lyft frá hurðinni og lykli stungið
í skrána. Eins og elding þaut hún í hið fyrra fylgsni
sitt, og um leiö og hún hnipraði sig saman í skuggan-
um, horfði hún á dyrnar.
Og nú kom i ljós—ekki risavaxnir innbrotsþjófar
með grímur, og vopnaðir með þjófalyklum og járnkörl-
um—litill, gamall maður. Hann hélt á ljósbera í ann-
ari hendi og lyklakippu í hinni, og um leið og hann
byrgði ljósið með hendinni, sneri hann sér við og lokaði
dyrunum. Svo kom hann með skrítnu, hoppandi
göngulagi i nánd við Jóan, og um leið og hann tók nef-
tóbaksdós upp úr vasanum, leit hann upp og ofan eftir
húsinu.
“Hum—undarlegt, mjög undarlegt”, tautaði hann.
“Skyldi eg hafa gleymt að rannsaka nokkum krók?
Skyldi gamla flónið hafa skift um skoðun á síðasta
augnabliki ? Sé svo—hvers vegna kom hann þá hingað
—hvers vegna skrifaði hann mé'r? Bannsett gigtin.
Hefði eg ekki þjáðst af henni, þá hefði eg verið hjá
honum, eins og eg var vanur að gera, og—hamingjan
góða”, sagði hann skyndilega. “Hvað er þetta?”
Jóan sá hann snúast í hring, eins og hann hefði
verið skotinn. Hún leit við til að gá að hvað nú væri
á seiði, og það fór hrollur um hana. Án þess þau
hefðu séð, kom maður gangandi frá fjarlægasta horni
hjallans, og hallaði sér nú að brjóstriðinu og horfði á
húsið. Hann var hár maður og klæddur ferðakápu.
Þar sem hann stóð og horfði á húsið, var eitthvað
skipandi í framkomu hans, og Jóan var einmitt að
hugsa um hvemig andlitsfall hans væri, þegar hann
alt í einu sneri sér við og tunglsljósið féll á andlit hans,
svo hún sá glögt alla andlitsdrætti hans.
Það var mjög fallegt andlit—það fegursta sem
Jóan hafði nokkuru sinni séð, það var fölt með þykt
efri varar skegg og stór, alvarleg augu. Það var andlit
göfugmennis og jafnframt andlit höfðingja. Augna-
bliki siðar heyrði hún rödd hans. Hann hafði komiö
auga á gamla manninn í tunglsljósinu.
“Hver er þama?” spurði hann skipandi.
“Hamingjan góða!” sagði gamli maðurinn. “Það
er lávarðurinn”.
Jóan leit í kringum sig í þeirri von að geta flúi'5,
en það var ómögulegt án þess að hún sæist—og af
einni eða annari óskiljanlegri ástæðu, fann hún, að
hún vildi heldur þola hvað sem væri, en að koma fram
í tunglsljósið þar sem þessi augu gætu séð hana. Hún
varð að bíða.
III. KAPÍTULI.
Atvik í tunglsljósinu.
Eitt augnablik stóð litli, gamli maðurinn óákveðinn,
með ljósberann í skjálfandi hendinni, svo gekk hann
nokkur skref áfram og tók hattinn ofan með mikilli
lotningu.
“Lávarður Williars? Já, það eruð sannarlega þér,
lávarður”, sagði hann, um leið og hann hneigði sig við
hvert orð og hélt á hattinum i hendinni.
“Já, eg er lávarður Williars”, sagði hái maðurinn
og horfði rólega á hann. “Og þér?”
“Munið þér ekki eftir mér, lávarður?” sagði gamli
maðurinn brosandi, svo alt andlitið varð að hrukkum
eins og hálfelt kindarskinn. “En það er engin furða,
síðan við mættumst eru mörg ár. Það var í síðasta
skifti sem þér komuð hingað”, hann benti með ljós-
beraqum á húsið—“kvöldið sem gamli lávarðurinn og
þér—hum—” fl|
“Urðum óvinir”,®3etti Williars við, “já, eg man
það. Þér eruð eftJPtsmaðurinn—málaflutningsmað-
urinn—en eg hefi gleymt hvað þér heitið”.
“Craddock, lávarður, Craddock”, sagði gamli mað-
urinn. “Elías Crad'dock, málaflutningsmaður og lög-
fræðislegur ráðanautur lávarðar Arrowfiélds”.
“Já, nú man eg eftir yður, hr. Craddock”, sagði
Williars.
Nú varð augnabliks þögn, og á meðan athugaði
gamli maðurinn með skörpu, svörtu augunum sínum
fallega andlitið.
“Þetta er óvæntur samfundur”, sagði hann auð-
mjúklega.
“Það er það”, svaraði Williars og horfði á hann
kuldalega. “Eg bjóst alls ekki við að sjá yður hér”.
“Það skil eg vel”, svaraði Craddock, “en eg fékk
simritið yðar í morgun, og svo fór eg hingað til að líta
—líta. eftir hvort húsið væri í góðu ásigkomulagi”.
“Og þér funduð alt eins og það átti að vera, býst
eg við—þó mér sýnist flest vera eins og það ætti ekki
að vera. Þétta hús hefir líklega staðið tómt og lokað
um langan tíma ?”
“Já, lávarður, árum saman. Lávarður Arrowfield
kom hingað nokkrum dögum áður en hann dó, en þá
voru að eins tvö eða þrjú herbergi gerð ibúðar hæf
handa honum”.
“Voruð það þér sem senduð mér tilkynninguna um
arfinn?” spurði hann.
“Já, lávarður, mér veittist sú ánægja. Það er býsna
mikill arfur. Eftir fljótgerðri virðingu er fasteignin
hér um bil tveggja miljóna virði”.
“Nær samdi lávarðurinn erfðaskrána, þar sem hann
gerði mig að erfingja sínum?”
“Fyrir hér um bil átján mánuðum siðan, lávarður”,
svaraði Craddock eftir litla umhugsun.
“Átján mánuðum ? Það er undarlegt”.
“Hvers vegna undarlegt, lávarður?” spurði gamli
maðurinn með niðurbældum ákafa.
“Jú”, svaraði lávarðurinn kæruleysislega, “þvi um
það leyti fékk eg bréf frá Arrowfield lávarði, þar sem
hann gat þess að hann ætlaði að gera mig arflausan”.
Gamli maðurinn sneri sér undan, og Jóan sá glampa
bregða fyrir í svörtu augunum.
“Ómögulegt lávarður. Því hefði hann átt að gera
yður arflausan?”
“Af tveimur ástæðum”, svarði lávarðurinn.
“1 fyrsta lagi af því við þrættum, og i öðru lagi
af því hann gaf mér ástæðu, hvers vegna hann gerði
mig arflausan”.
“Gaf hann yður ástæðu?” endurtók gamli maður-
inn. “Og hvers konar ástæða var það?”
Williars opnaði kápuna sína, og tók fáein bréf upp
úr innri vasa sínum.
“Má eg lýsa yður, lávarður? spurði Craddock og
hélt ljósberanum hærra.
Lávarðurinn tók eitt bréf, lauk því upp og las:
“Kæri Stuart minn.
Læknarnir hafa skrifað undir dauðadóm minn, og
þar eð ekkert útlit er fyrir að við finnumst oftar,
skrifa eg þér til þess, að búa þig undir mikil vonbrigði.
Eg hefi lofað að gera þig að erfingja mínum—en það
var loforð sem gefið var undir augnabliks áhrifum,
og án nákvæmari yfirvegunar. Eg er gamall maður,
og máltækið segir: Gamall maður var og verður barn.
Samvizka mín er nú orðin jafn viðkvæm og barns.
Rétt er rétt, látum svo flækjuspekingana segja hvað
þeir vilja, en eg verö að breyta eins og réttlætis til-
finningin segir mér, enda þótt það séu vonbrigði fyrir
þig. Taktu það ekki of nærri þér, þegar þú vaknar
af draumum þímun um mögulegan auð, til að verða
þess var, að eg hefi skilið eigur mínar eftir handa þeim,
sem á réttmæta kröfu til þeirra.
Þinn einlægur,
Arrowfield..
Nú varð dálítil þögn. Gamli maðurinn kreisti
hendurnar að aftanverðu, og ágirndin leiftraði í aug-
um hans.
“Hum—lávarður—”, sagði hann loksins, “þetta er
merkilegt bré'f—mjög merkilegt. Það virðist benda á
áð önnur erfðaskrá hafi verið samin”.
“Vitið þér nokkuð um það ?” spurði lávarðurinn.
“Nei, nei, alls ekkert”, svaraði Craddock. “Hreint
ekki neitt. Og þar eð eg var ráðastoð Arrowfields,
hefði eg átt að vita það. Við verðum því að ímynda
oss, að bré'fið sé skrifað til að ergja eða hræða yður,
lávarður”.
“Það gerði hvorugt”.
“Hum—nei, auðvitað ekki. En—afsakið lávarður
—mér virtist eg sjá þetta bréf liggja laust á meðal
annara bréfa—það gæti auðveldlega týnst”.
“Já, það er mjög sennilegt”, sagði lávarðurinn
kæruleysislega.
“Og—huny—þess vegna viljið þér máske fá mér
það til varðveizlu?” Lávarðurinn rétti það að Crad-
dock, sem rétti báðar hendur sínar eftir því, en lá-
varðurinn tók það aftur til sín.
“Nei”, sagði hann brosandi og smokkaði bréfinu í
vasann. “Eg hefi fengið svo fá bréf frá gamla lá-
varðinum, að eg ætla að geyma þetta sem fágæti”.
Gamli maðurinn dró hendur sínar til sín nauðugur,
og klemdi varirnar saman, sem af vonbrigðum.
“Sem þér viljið lávarður”, sagði hann. “Og hvaða
skipanir hafið þér handa mér?”
“Eg held engar”, svaraði lávarðurinn seinlega.
“En ef þér ætlið að setjast að í The Wold, viljið
þér þó liklega að húsið sé undirbúið til þess”.
“Setjast að?” sagði lávarðurinn rólega. “Eg er
nú ekki viss um það. Þetta er fallegur staður. Út-
sjónin ágæt. Eg held sannarlega ekki áð eg þurfi
yðar með, hr. Craddock”
“Og—og hvað ætlið þér þá að gera, lávarður?”
“Eg væri yður mjög þakklátur, hr. Craddock, ef
þér vilduð svara þessari spumingu fyrir mig”, sagði
lávarðurinn rólega og með þreyttu brosi, um leið og
hann dustaði öskuna af vindlinum sínum, “því eg get
ekki svarað því sjálfur. Viljið þér gefa mér áritun
yðar í London. Þegar eg hefi tekið ákveðin áform
fyrir ókomna tímann, skal eg skrifa yöur”.
Gamli maðurinn tók nafnspjald út úr stórri vasa-
bók og rétti lávarðinum það, sem stakk því í vasann
án þess að líta á það.
“Og • hvað á að gera við þenna stað?” spurði
Craddock.
“Láta hann vera eins og hann er”, svaraði lávarð-
urinn. “Húsið lítur út fyrir að vera vel og áreiðanlega
bygt, svo það hrynur naumast. Það hefir svo lengi
verið sjálfrátt, að það er bezt að lofa því aö vera það
enn um tíma. Vitið þér hvort nokkur kveldlest fer til
London ?”
“Já, lávarður”, sagði Craddock, “að einni stundu
liðinm. Eg fer með henni”.
“Þá hafið þér engan tíma að missa”, sagði lávarð-
urinn og hneigði sig, sem þýddi “farðu þá”, eins greini-
lega og mörg orð. “Góða nótt”.
Craddock varð hálfringlaður yfir kulda lávarðar-
ins, hneigði sig og tautaði “góða nótt”, og gekk svo
hratt niður tröppumar og fram hjá Jóan.
Nú beið Jóan þess hvað lávaröurinn mundi gera.
Hún vonaði að hann mundi líka fara að hugsa um, að
engan tíma væri að missa, og hraða sér á eftir gamla
manninum, í stað þess fór hann að ganga fram og aft-
ur og nam seinast staðar fáeina þumlunga frá fylgsni
hennar. Þar studdist hann við eitt af steinljónunum
og tók upp nýjan vindil. Henni til mikils léttis hnefti
hann að sér kápunni og gekk burt. Jóan beið þangað
til hann var kominn fyrir hornið, þá stökk hún úr
fylgsni sinu og þaut ofan tröppuna. En hún var ekki
komin alla leið ofan þegar hún heyrði kallað alvarlega
bak við sig: “Ó, biðið augnablik”. Og um leið og
hún sneri sér við, sá hún lávarðinn standa á miðjum
hjallanum, einkinnilega brosandi. Hún leit í kring-
um sig, til þess að sjá hvert hægast væri að flýja, en
alt í einu rétti hún úr sér með kvenlegum metnaði
og stóð kyr.
“Ó, afsakið”, sagði lávarðurinn um leið og hann
gekk til hennar og lyfti hattinum sinum, “eg hefi ef-
laust hrætt yður”.
“Nei, alls ekki”, svaraði Jóan lágt, sneri sér undan
tunglsljósinu og var í þan nveginn að fara, en lávarð-
urinn hneigði sig svo hún varð að standa kyr.
“Viljið þér gera svo vel að segfta mér, hvar eg get
fundið dyravöröinn ?” spurði hann.
“Þarna”, svaraði Jóan, og benti á lítið hús við end-
ann á stóru byggingunni.
“Þökk fyrir”, sagði hann. “Þér eruð líklega dóttir
hennar?”
“Nei, það er eg ekki", sagði Jóan. Hann gekk nær
henni til þess að sjá andlit hennar, og svipurinn lýsti
undran og aðdáun þegar augu þeirra mættust.
“Eg verð aftur að biðja yður afsökunar”, sagði
hann kyrlátlega. “Eg ímyndaði mér það af þvi, að
þér voruð hér um þetta leyti dags. Eg verð að biðja
yður að fyrirgefa mér”.
“Það er ekkert að fyrirgefa”, sagði Jóan. “í her-
bergjunum þarna býr dyravarðar konan, sem hirðir
um húsið”. Um leiö og hún hneigði sig ætlaði hún að
fara, en stóð aftur kyr til að segja: “Eg—eg kem hér
oft. Þetta pláss er annars vanalega mannlaust, svo eg
bjóst ekki við að sjá hér neinn mann í kveld”.
“Það er eg sem verð að skýra fyrir yður hvers
vegna eg er hér”, sagði hann kurteislega. “Nafn mitt
er Williars, og eg hefi erft þessa eign. Þar eð eg
hefi ekki séð það í mörg ár, kom eg hingað til að
skoða það og afráða hvort eg eigi að setjast hér að í
framtíðinni”.
jyjARKET JJOTEL
Vi6 sölutorgiC og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandt: P. O’CONNEIL.
Fumiture
Overland
FUI.I.KOMIN KENSLA VE3TT
BKJEFASKREFTUM
— —og öCram—
VKRZL/UN ARFRÆÐI GRKINtJM
$7.50
A helmlll yCar ge*~'m rér kent yCur
og bOrnum yCar- iieB pðstl:—
AC akrlfa rót Btudneu” bríf.
Almenn löe. <-uglýainear.
Stafsetnlng Of>' 5'éttrltun.
Otlend orCatU'
Um ábyrgClr og félög.
Innhelmtu meC pö«tl.
Analytlcal Study.
Skrlft. Tmsar reglur.
Card Indexlng. Copylng.
Flllng. Invoiclng. Prðfarkalestnr.
Pessar og flelrl námsgrelnar kend-
ar. FylliO lnn nafn yCar f eyCurnar
aC neCan og fáiC melrl upplýslngar
KLIPPIÐ I SUNDUR HJBR
Metropolltan Buslneee Instltnte,
«04-7 Avenue Blk., Winalpeg.
Herrar, — SendlO mér upplýslngar
um fullkomna kenslu meC pösti
nefndum n&msgrelnum. PaO er 1-
eklUC aC eg eé ekki skyldur til aC
gera nelna samninga.
Nafn __________________________
Heimlll _____________________
StaCa___________________
Bannlögin
Misjafnlega var spáð fyrir þvi
hvernig bannlögin mundu reynast
hér í Manitoba. Bannvínsliðið
reyndi að telja trú um að í stað
löglegra vínsölustaöa, sem væru und
ir stjómar eftirliti, risu hér upp
alls konar leynistofnanir og auk
þess yrði annað hvert heimili að
drykkjustofu.
Svo öfluglega var unnið að því
að útbreiða þessa kenningu að
jafnvel sumir bindindisvinir létu
hneygjast í þá áttina að trúa henni.
Auk þess var því spáð, að eftirlitið
mundi verða með hangandi hendi
og hálfum huga og því verra en
ekki neitt.
Nú er liðinn einn mánuður síð-
an bannið komst á, og þótt það sé
ekki langur reynslutími, þá eru
á'hrifin svo mikil og auðsæ að þær
raddir sem hæsta og versta spádóm-
ana fluttu hafa þagnað og þær ból-
ur sem upp var þyrlað til blekk-
ingar hafa sprungið.
Séra McLean umsjónarmaður
laganna hefir verið eins og Argos
altsjáandi þenna stutta tima. Hann
hefir haft aðstoðarmenn til og frá
og fyrir hvert brot hefir verið
hegnt eftir ástæðum tafarlaust og
hlifðarlaust.
Séra McLean hefir hvað eftir
annað farið upp úr rúmi sínu um
miðjar nætur til þess að framfylgja
eftirliti laganna og gæta þeirra.
Hér og þar hafa komið fram
menn sem reynt hafa að brjóta lög-
in með alls konar undanbrögðum,
en hvar sem það hefir vitnast, hef-
ir vöndur laganna verið látinn koma
þar niður sem hann átti heima.
Sum verzlunarhúsin, sem senda
vörur út um land, hafa hajdið
áfram að senda áfengi eftir sem
áður, en nú stendur yfir mál út úr
því, og er annaðhvort að þau verða
að hætta tafa-rlaust samkvæmt dómi
,eða ef lagakrókar falla á annan veg
þá verður lögunum þannig breytt á
næsta þingi að sú verzlun geti ekki
haldist. Um Hudsonflóafélagið er
talað annarsstaðar.
Til þess að sýna og sanna þau
áhrif, sem lögin þegar hafa, má geta
þess að aldrei rann svo dagur yfir
Winnipeglxe að ekki biðu margir—
oft margir tugir—drukkinna manna
eftir dómi á lögreglustöðvum, en
síðan fyrsta júní hefir þar stund-
um verið einn, en oftast enginn. Og
það mun vera einróma dómur allra
þeirra sem satt vilja segja að ekki
hafi óregla aukist á heimilunum
síðan og að ekki hafi þær spár ræzt
sem héldu því fram að annaðhvort
heimili yrði drykkjustofa og áfloga-
bæli eftir i. júní.
Það hefir þegar sannast þótt
stuttur sé tíminn að þessi lög—þrátt
fyrir ýmsa ófullkomleika — eru
mesta blessun sem yfir þessa þjóð
hefir komið.
Ríkisstjórinn í Canada.
Sannfrétt þykir það að ríkis-
stjórinn i Canada leggi niður em-
bætti sitt I. október i haust, þegar
timi hans er útrunninn, og fari aft-
ur heim til Englands. Ekki er þaö
frétt enn þá (eí til vill ekki ákveð-
iö) hver eftirmaður hans muni
verði.