Lögberg - 12.10.1916, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 12. OKTÓBER 1916.
3
EKKI ER ALT SEM SÝNIST
Eftir
Charles Garvice
Ungfrú Mazurka heyrði gamla manninn segja góöa
nótt, 'heyröi svo dymar opnaöar og lokaöar aftur, og
strax á eftir heyrSi hún Royce fara að ganga fram og
aftur um gólfiS. Litlu síSar hætti fljóti og taugaveili
gangurinn hans, og hana sárlangaöi til að vita ihvaö
hann tæki sér fyrir hendur. Hún tók því nafar og
boraöi gat á gólfiS, sem var nógu stórt til þess aS hún
sæi í gegn um þaS, en of íltiö til þess, aö eftir henni
yrSi tökiS í herberginu niSri. Hún leit í kring um þaö
og sá Royce standa hugsandi hjá eldstæöinu. Svo
tók hann samanbrotiö skjal upp úr vasa sínum, opnaöi
þaS og las meS nákvæmri eftirtekt. Miss Mazurka
gat naumast dregiS andann, svo æst var hún eftir aö
vita hvaSa skjal þetta var, en hún var of langt í burtu
til aö geta lesiö e'itt orö. Alt í einu braut Royre skjal-
iö saman og smokkaSi því í brjóstvasann aftur.
“VesalingSygamli Craddock”, tautaöi hann. “Sleppa
Idu Trevelyan. Hann gæti alveg eins vel ráölagt mér
aS sleppa þessum tveim miljónum hans Arrowfields”.
Þó hann talaSi þessi orö lágt, heyrSi ungfrú
Mazurka þau samt.
Ungfrú Mazurka var ekki framúrskarandi gáfuS
stúlka, og var þvi í vandræSum meö aö átta sig á öllu
því, er hún (hafSi heyrt. Hún var viss um aö Craddock
og Royce höföu fcomiS sér saman um eitthvert illverk,
og aS þetta illverk fórst fyrir sökum hins ímyndaöa
dauöa Jóönu Qrmsby. Hún vissi aö Jóan Ormsby og
Ida Trevelyan voru ein og sama persónan — en vissi
Mordaunt Roycé þaö? Hún sat og hugsaöi um þetta
hálfa klukkustund, og þá skyldi hún þetta alt í einu.
Ida |Trevelyan var Jóan Ormsby, og Jóan Ormsby var
erfingi aö eignum lávaröar Arrowfields, samkvæmt
erföaskránni sem Royce sagöi aö ekki gæti fundist, en
ungfrú Mazurka var sannfærS um aö hún væri þaö
skjal, sem Royce var aö lesa eftir aö Craddock var
farinn. Jóan Ormsby var í algeröri óvissu um skyld-
leika sinn og laváröar Arrowfields, og sömuleiöis um
tilveru erföaskrárinnar, og Mordaunt Royce ætlaöi
ekki aö láta hana vita neitt um hana, fyr en hún væri
oröin kona hans og hann réSi yfir peningum hennar.
Þessi uppgötvan var svo undarleg, aö ungfrú Mazurku
fanst sem andardrátturinn hætti. Engin furöa
aö Mordaunt Royce haföi svikiö hana til þess aö ná
í þessa auðugu stúlku — engin furSa aö hann vildi ekki
sleppa henni.
“Ó, þú ert slægur, Mordaunt Royce”, tautaSi hún
og skók knýttu hendumar sínar aö herberginu niSri.
“Þú ert slægur, en hinkraðu viS. Þú hefir líklega
haldiö aö eg væri svo einföld og heimsk, aS þú gætir
snúiS viö mér bakinu án þess aÖ eg mundi kvarta eða
kveina — er þaS ekki? En hve slægur sem þú ert,
endar þaö máske þannig aö eg, heimskinginn, eyðileggi
áform þín”.
Brosandi og skjálfandi af geðshræringu lét hún
planikabútinn á sinn staö, og skrifaöi fáeinar línur til
Stuart Williars:
“Gerið svo vel að láta mig vita um verustaS yðar,
ef þér fariS frá Monaco. Eg vona að ySur sé aö batna
og að þér verSið brátt heilbrigður aftur”.
XXXVI. KAPÍTULI.
öhaggandi vinátta.
“Ef eg mætti ráöa”, sagSi Emily, “þá skyldi þetta
vera þaS stærsta brúökaup sem átt hefir sér staS. Mér
lika ekki kyrlát brúökaup. Ef menn hálda ekki hátíö-
legan brúðkaupsdaginn sinn, nær eiga menn þá aö
halda hátíö?”
Jóan og Emily unnu í félagi í dagstofunni i Vernon
Crescent, og kring um.þær lá ýmiskonar kvenklæSn-
aður. Það var viku áSur en Jóan átti aö giftast, og
hún og Emily áttu annríkt næS undirbúninginn. J'óan
haföi afráðiö aS hún vildi giftast meS kyrð, og |)ó aö
Royce mótmælti því í fyrstu, samþykti hann |)að með
leyndri ánægju að síðustu.
“AÖ eins ein vika þangaS til”,. sagöi Emily og
horfði nákvæmlega á andlit Jóönu. “Aö eins' ein vika,
en hvaö þú tekur þetta rólega, Ida. Ef það æri eg
sem ætti að giftast, mundi eg vera í mikilli geSshrær-
ingu. En þið, heldri stúlkumar, eruö víst ööruvísi en
almennar stúlkur. 'Þið missiö aldrei jafnvægi—ekki
einu sinni þegar um brúökaup er aö ræöa. Þetta hefði
bara átt aö vera mitt brúökaup í staSinn fyrir þitt”.
“Guö gæfi að það væri”, hvislaði Jóan.
“HvaS—hvað ertu aö segja?”
“Eg segi, aö eg vildi aö þetta væri þitt brúökaup
en ekki mitt”, sagöi Jóan og brosti. “Þú yröir töfrandi
brúöur”.
“ÍÞákka þér fyrir”, sagöi Emily. “Þetta skjall skal
eg minna þig á, þegar aS því kemur að eg gifti mig.
Eg vil hafa vagn meS sex hvitum hestum fyrir, og ak-
týgin prýdd meö gulli og silfri”.
“Eins og prinsinn af Wales”, sagði Jóan brosandi.
“Ó, miklu stórkostlegra en prinsinn. Og svo vil
eg hafa að minsta kosti tólf brúSkaupsmeyjar i hvítum
kniplingskjólum meö perlum, hr. Giffard veröur aö
lána mér allar þær herblæjur og fána sem notaðir eru
í leikhúsinu, sem menn í herklæðum eiga aö bera, allar
ungu stúlkurnar úr söngflokknum mynda röð og halda
á blómkörfum, og á hljóðfærin skulu leikin hið fegurstu
lög sem þekkjast —”
“Og sýna so loddara bendingaleik að vígslunni af-
staÖinni”, bætti Jóan viS. “Þaö yröi réglulegt leikhúss-
brúökaup”.
“Og eg ætla ekki aö ferðast til afvikinna staða í
landinu um sæludagana — nei, maÖurinn minn og eg
skulum iekki drepa okkur af leiöindum í einhverju út-
lendu plássi þar sem alt af rignir. Eg vil hafa stúku í
öllum leikhúsunum fyrir hálfan mánuö, og á hverju
kveldi fara í eitthvert af þeim og fleygja blómvendi,
sem kostar þrjár krónur til uppáhalds leikmeyjar
minnar”.
“En ihvaö þú ert trygg við stöSu þína”, sagSi Jóan
og stundi.
“Trygg, já, auövitað. Eg er alin upp bak við lei'k-
tjöldin, og (hefi lifað megniö af æfi minni í leikhúst.
En aö því er þig snertir, þá hugsa eg oft um þaö, aö
þú munir aldrei taka þátt í leikhúsa störfum aftur”.
“Eg veit þaS ekki”, sagði Ida dreymandi. “Nei—
eg held nú líka aö eg geri þaS ekki. Eg er ekki þess
verö aS vera leikmær, er þaö ekki, Emily?”
“Þú ert þess verö aö vera keisarainna, góöa
vina”, sagöi Emily hlýlega. “Stundum held eg, Ida,
að þú sért heldri stúlka, en aö þú vitir þaS ekki”.
“Og aS um mig hafi verið skift i vöggunni eins og
ungu greifainnuna í æfintýririu. Þú minnir mig á
manninn sem sagði, aö Iiann væri í rauninni erfingi
greifanafnbótarinnar, en hinn rétti eigandi hindraöi
hann i aö taka hana aö sér”.
Emily hló.
“Hana, nú er það búiS”, sagöi hún og lyfti upp
hvítum netludúk. “Ó, aö eins sjö dagar til brúðkaups-
ins. Guö veit ihvaö eg get gert án þín, þaö verður afar
einmanalegt hér þegar þú ert farin, og eg ætla aS telja
dagana þangað til þú kemur aftur”.
“Aö eins hálfur mánuöur”, sagði Jóan, “hann líöur
fljótt”.
“Já, fyrir þig sem hefir manninn þinn”, sagði Emily
“En ekki fyrir mig. Veitzu hvar þú átt að búa?”
“Nei”, svaraöi Jóan, “hann hefir ekki sagt mér
þaö — ekki neitt ákveöiS. ÞaS er nógur tími enn þá”.
“Hann er svo undarlegur stundum”, sagöi Emily
“Nærri þvi leyndardómsfullur -*• finst þér það ekki,
góða? ÞaS er þó undarlegt aö hann skuli ekki hafa
leigt hús”.
i “Þess er engin þörf strax”, sagöi Jóan róleg. “Þaö
er nægur tíminn þegar við komum aftur”.
Nú varS dálítil þögn, svo sagSi Emily um leiö og
hún leit upp:
“Guö veit nær ungfrú Mazurka á aö giftast lávarði
Williars?” Jóan hrökk við og misti flýkina sem hún
var aö sauma. Hún laut niöur til að taka hana upp
og sneri sér frá Emily, því andlit hennar var náfölt.
“Þaö er enn ekki búið aö auglýsa það í blööunum:
Hún hefir verið heppin, er það efcki ?”
“Jú”, svaraöi Jóan meS þurrum vörum.
“Hún getur naumast veriö léleg stúlka”, sagöi
Emily. Hún stundaöi hann svo vel meðan hann var
veikur. Mér þykir leitt aö eg var svo önug viö hana.
Eg held eg hafi veriö afbrýðissöm gegn henni. Þaö
getur þú auðvitað ekki skiliö, góöa Ida. Þú hefir aö
líkindum aldrei veriS afbrýöissöm gegn neinni stúlku,
hefir þú?”
“Þáö—það veit eg ekki”, stamaöi Jóan. “Nei, eg
held ekki. Ertu ekki þreytt af aö sauma, góöa Emily.
Viltu ekki hvíla þig ofur lítið ?”
“Eg þreytist aldrei á því að vinna fyrir þig”, sagði
Emily. “Og eg er alls ekki þreytt. En hver er þaS
sem kemur upp tröppuna? ÞaS er sannnrlega lávarð-
ur Dewsbury, Ida. Hvemig líöur vöur, lávaröur?”
spurði hún, þegar Bertie kom inn. “Hér er stóll".
Hún tók fatnaðinn af honum, “við erum nú með út-
búnaðinn, eins og þér sjáið. Erum við ekki iönar og
duglegar? Þér hafið auövitaö ímyndaS yöur að við
gætum ekkert annaö en leikið sýningar”.
“Eg hefi álitið að þér gætuð alt sem þér vilduð,
ungfrú Montressor”, svaraði Bertie hlæjandi. “En
eg held eg komi til að trufla. Nei, þökk fyrir, eg ætla
ekki aÖ setjast, eg er aö eins kominn til að vita hvernig
ungfrú Trevelvan líöur — og til aö kveöja”.
“Kveðja?” spurði Jóan.
“Já”, sagöi hann með uppgerðar kæruleysi, “eg
ætla til meginlandsins. Eg ætla að fara hringferð —
mér til heilsubótar”.
Hann roönaSi og hló.
“Já, þér eruð sannarlega mjög fölur”, sagöi Emily
blátt áfram.
“Já, eg þarfnast annars loftslags”.
“Eg hefi alla mína æfi lifaö í London-þokunni án
þess hún hafi skemt mig”, sagöi Emily hlæjandi. “Nú,
eg ætla aö vona að yður líða vel —og þaö vill Ida líka,
er þaö ekki?”
Jóan stóö þögul og niöurlút. Hún vissi hvers vegna
Bertie fór. Henni sámaöi aö sjá hann brosa svo
kjarklega og horfa á þenna brúðkaups undirbúning
með sorgarsvip í augum sínum.
“Lávaröur Dewsbury veit aö eg geri þaö”, sagði
hún.
“Já, sannarlega. Þökk fyrir vinsemd yðar”, sagöi
hann. “Eg hefi heyrt — Mordaunt Royce hefir sagt
mér frá væntanlegri gæfu sinni, ungfrú Trevelyan.
Eg — eg óska ySur allrar mögulegrar lukku”.
“Þökk fyrir”, sagöi Jóan lágt.
“Eg er viss um aS yöur muni líöa Vel”, sagöi hann
lágt. “Royce er góður drengur, ihygginn og skynsam-
ur. Eg ‘hefi þekt hann lengi, og eg—eg—” hann þagn-
aöi snöggvast — “eg er gamall vinur hans, og vona
meö tímanum að geta orðið gamall vinur yöar—og—
másfce þú viljir veita mér þá miklu ánægju að þiggja
þenna hégóma, sem tókn minna góöu óska, ungfrú
Trevelyan ?”
Meöan hann talaöi tók hann litla öskju upp úr
vasa sínum og rétti henni hana. Jóan tók viö henni og
opnaði hana. Þaö var eklci mjög kostbær gjöf. í
öskjunni lá minnispeningur úr ildu silfri, og á hann
var grafið þetta eina orð “vinátta”.
Jóönu vöknaöi um augu og rétti honum hendi sína.
“Eg skil vSur og þakka yöur”, sagði hún.
“Eg veit þaS”, sagSi Bertie skjálfraddaöur. “Eg
iná líka kalla mig vin yðar. Eg óska yður allra mögu
legra gæða, og—ef eg nokkru sinni get hjálpað yöur
meö eitthvað, þá vil eg vera yöur þakklátur ef þér
leyfiö mér aö gera það”.
“Þökk, innilega þökk. Eg veit hve góöur þér eruö.
Ef aö óskir geta veitt lán, þá verö eg lánsöm. Og
eg verö það eflaust”.
“Já, áreiðanlega”, sagði hann. “Þér verSið eflaust
lánsamar. Þaö er að eins vika til brúökaupsins yöar
— mér, þykir leitt aö eg verö hér ekki— en — eg verS
aS fara. Og eg skal hugsa um yður”, sagði hann meö
angurværu brosi.
Jóan rétti honum ihendi sína aftur, og hann lyfti
henni hálfa leið aö vörum sínum, en lét hana svo síga
niður aftur og stundi, og án þess aö segja meira,
fór hann út. Þegar hann var kominn út, dró hann
andann lengi og þvmglega. Honum haföi veitt erfitt
að vera rólegur. En nú var þaö búiö, nú hafði hann
kvatt hana og nú geröi hann réttast í að fara, áöur en
hann heyrði brúðkaupsklukkumar hringja, og reyna
aö gleyma henni, ef hann gæti. Hann gekk aftur heim
til sín og sagöi þjóninum aö búa um farangurinn, og
þegar búiö var næstum því aö fylla síöasta koffortið,
lagöi hann myndina, sem líktist Idu Trevelyan svo
mikiö, niöur í það. Fáum stundum síðar sat hann í
lestinni sem stefndi til meginlandsins.
Hann var óráðinn í því hvert hann skyldi fara.
Þaö var gagnslaust fyrir hann aö setjast aö í einhverj-
um afkima, þar sem hann hafði ekki annaö aÖ gera en
hugsa um hana, sem hann átti aö gleyma. Þegar hann
var búinn að dvelja í Paris nokkra daga um leiðinleg-
asta tima ársins,- og nærri dauður úr leiðindum sjálfur,
fékk hann sér farseöil til Monaco. Gæti hann ekkert
gert þar, þá gæti hann þó spilað, og þaö var skárra
en ekkert. Á hótelinu var honum veitt sama móttakan
og öörum enskum aðálsmönnum, og þegar Bertie haföi
neytt dagveröar fór hann til Kasínó. En viö græna
borðiö þar, stóð andlit Idu ávalt fyrir hugskotssjónum
hans. Efandi og kvíðandi svipurinn í augunum henn-
ar, þegar hún sagði: “Eg verö eflaust gæfurík —”
elti hann stöðugt— og þegar hann haföi spilaS litla
stund, stóö hann upp og gekk út í garðinn. Þar settist
hann á bekk og hugsaði um stúlkuna sem hann elskaSi.
Fólk gekk út og inn í spilasölunum. Bertie athug-
aði þaö urn stund utan viö sig, en svo varð honum litiö
á mann, sem kom gangandi. ÞaS var hár, kraftalegur
en magur maöur. Snotra og sjálfstæöa framkoman,
fögru og göfugu andlitsdrættirnir hefðu vakiö eftirtekt
hvers athuganda hans, en þaö sem mest áhrif haföi á
Bertie var, aö hann líktist Stuart Williars. Hann laut
áfram og horfði á hann. Horfandi til jaröar kom hinn
hávaxni maður gangandi með rólegum skrefum nær
honum. Þeir sem mættu honum viku úr vegi og hvísl
uöu einhverju hvor aö öörum. Tunglsljósið féll nú á
andlit hans og Bertie sá nú aö það var Stuart Willars.
BlóöiS streymdi fram í andlit Berties. ÞaS var
þessi maSur sem haföi numiö burt stúlkuna sem Bertie
elskaði. Þáö var frá þessum manni að hann hefSi
frelsaS Idu Trevelyan. Taugar hans titruSu af reiði
og gremju, og næstum óafvitandi gefck hann í veginn
fvrir Stuart Williars. Williars, sem gekk hægt, vék
ögn til hliöar, en um leiö leit hann upp og augu þeirra
mættust. Eitt augnablik starði lávarSur Williars á
Bertie án þess að sjáanlegt væri aö hann þekti hann,
svo lyfti hann hendinni að hattinum i kveöjuskyni.
Lávarður Bertie horfði framan í hann án þess aö
endurgjalda kveðjuna.
XXXVII. KAPÍTULI.
Einvígið.
Snöggvast nam Stuart Willars staðar og horföi fást
á liann, svo hélt hann áfram rólegur, og Bertie, sem
skalf af reiði, settist á bekkinn. Hann langaSi til að
grípa í hálsmál þessa manns og krefjast rétting mála
fyrir svikin, er hann hafði framkvæmt gagnvart stúlk-
unni sem bann—Bertie—elskaði svo innilega. Hann
sat kyr á bekknum þangaS til eftirlitsmaðurinn sagði
honurn aö garöinum yröi lokaö. Daginn eftir hugsaSi
hann ekkert um annaS en hefnd, og Ijægar kveldiö kom
fór hann til Kasinó, skimaöi og beið. Rétt fvrir miö-
nætti kom Stuart Williars og settist við spilal)orSiS
gagnvart Bertie. Um leið og hann settist leit hann
yfir iboröið, við því búinn aö svara kveöju Berties,
en Bertie starði á hann og hélt áfram að spila, án þess
aS sýna þess nokkur merki að hann þekti hann. Engin
merki sorgar eöa undrunar sáust á endliti Williars'.
Hann spilaöi og tapaSi stórri upphæS, svo stóð hann
upp frá boröinu og gekk út í garðinn. Bertie stóö
einnig upp, gekk út og settist á sama bekkinn og
kveldið áöur. Að fáum mínútum liðnum kom lávarð-
ur Williars. Þegar hann kom aS bekknum stóð liann
kyr. Bertie stóS upp og þeir horföust í augu.
“LávarSur DewSbury — að því leyti sem eg bezt
veit?” sagöi Williars.
“Eg er lávarður Dewsbury”, svaraði Bertie.
I “Eg gladdist yfir því einu sinni, aö eg var svo
heppinn að kynnast lávaröi Dewsbury”, sagöi Stuart
Williars. “En þegar eg sé nú aö ihann vill ekki endur-
gjalda kveöju mína, gizka eg á aö mér hafi misskilist”.
Köld og skýrt ómuöu þessi orö, og viö aS heyra
þau sauð blóöið í æðum Berties. Gæti hann nú aö eins
vakiö þrætur við þenna mann, og undir yfirskini af
aS hann kreföist réttlætingar, hegnt honum fyrir rang-
indin sem hann hafði sýnt ungfrú iTrevelyan.
“Yöur skjátlar ekki, lávarður Williars”, sagði hann
með reiðiþrungnum augum. “Viö höfum einu sinni
þekst, en þér býst eg viö að viSurkenniS heimild mína
til þess, að velja mér að eins heiðarlega menn fvrir
vini”.
Stuart M’illiars' roönaði snögg\-ast en fölnaöi svo
aftur.
“Já, auSvitaö”, sagöi hann, “en á eg að skilja þetta
svo, að lávarður Dewsbury neiti að endurgjalda kveöju
mina af þvi, aS eg sé ekki heiðarlegur maöur?”
“SkiljiS þaö eins og þér viljið”, sagði Bertie, sem
ekki var jafn orðfimur og Stuart Williars.
“Hum”, sagði Williars. “Viljiö þér vera svo góð-
ur að skýra þetta nákvæmar. Eins og stendur er eg
ekki fær um að skilja hvers' vegna eg verðskulda óvin-
áttu lávaröar Dewsburys”.
“Þaö skal eg skýra fyrir yöur”, sagði Bertie. “Sá
maður sem tælir saklausa, vongóöa, unga stúlku, er
eftir minum skilningi bófi og þorpari”.
“Sömu skoöun hefi eg, lávarður Detvsbur\-, en eg
skil ekki hvernig þaö getur átt viö mig”.
“HugsiÖ ofurlítiö aftur i timann”, sagöi Bertie.
“Þaö er ekki langt síðan að þér fenguö unga, saklausa
stúlku til aö treysta yöur. H&fið þér gleymt Tdu
Trevelyan, lávarður Williars?”
“Eg hefi aldrei þekt neina stúlku meö því nafni”,
svaraöi Williars rólegur.
Þeir störðu og horfÖu hvor á annan þessir tveir
menn, Stuat Williars kaldur og rólegur, Bertie meS
háðsleg, brosandi augu.
“NeitiS þér því, aö þér þekkið Idu Trevelyan?”
spurSi Bertie.
“Aö svo mi'klu leyti eg veit, þá er þessi stúlka
nafnkunn leikmey”, svaraöi Williars kuldalega. “Eg
þekki hana ekki”.
“Neitun yöar er í samræmi viö aðra framkomu
ySar, lávaröur Wilhars”, sagöi Bertie rólegur.
“Nær hefir lávaröur Dewsbury álitiö þaö viöeig-
andi aö dæma framkomu mina?”
“Það er skylda hvers manns að varðveita og vernda
heiöur vinalausrar stúlku”, sagöi Bertie.
Veiklulegt bros— fremur angurvært en háöslegt
lék um varir Stuart Williars.
“Mjög snotur hugsun”, sagSi hann hægt, “og yður
er sómi að henni, lávaröur. Ein eg er enn ekki fær
um að skilja hvernig alt þetta á viö mig”.
“Þér viljiö ekki skilja það, og þó er þaö svo opið
og auövelt”, sagði Bertie, sem reyndi að stilla reiSi
sína og tala meS uppgerðar ró. “Málefnið snertir mig,
af því eg er vinur ungfrú Trevelyans”.
“Eg óska ungfrú Trevelyan hamingju meö aö eiga
jafn tryggan riddara”.
Augu Berties skutu eldingum.
“Gott”, sagöi hann fljótlega. “Þér hafið sjálfur
gefið mér Jætta nafn, og eg tek þaö gilt. Eg er riddari
ungfrú Trevelyans, og af því eg er hennar vinur og
riddari, vil eg ekki kannast viö aö þekkja lávarS
Williars”.
“Mér virðast þessar samræSur alveg meiningarlaus-
ar, lávarður Dewsbury”, sagöi Williars og strauk
hendinni um ennið. “Þér eigið viö aö eg hafi móðgaS
stúlku, sem eg hefi aldrei séö. Nú, jæja, ef neitun
mín er ekki nægileg —”
“Hún er jafn fölsk og ósönn eins og maöurinn sem
talar hana”, greip Bertie fram í fyrir honum án allrar
sjálfsstjórnar.
Stuart Williars stokkroðnaði og horfSi hörkulega
á unga manninn.
“Er lávaröur Dewsbury fús til aS bera ábyrgö Jæss-
ara oröa?” spurði hann afar kuldalega.
“Eg tek að mér ábyrgöina”, svaraöi Bertie hugsun-
arlaust. “Ef eg 'þekti orö, sem til fulls gæti sýnt fyrir-
litningu mina á framkomu yðar, myndi eg nota þaö.
En hvaöa orð geta snert tilfinningar þess löðurmennis,
sem í staö þess aö kannast viö afbrot sitt, reynir aS
hylja þaS með lygum?”
Stuart Williars lyfti hendi sinni eins og hann ætl-
aSi aö berja hann, en lét hana svo síga niður aftur.
“Nú er nóg komið”, sagöi hann. “Annaöhvort
hljótiö þér aS vera brjálaður eða þér vaðiS í villu. En
hvort heldur sem er, þá krefst eg Jæirrar rétting mála,
sem þér hafiö lofaö mér”.
“Nær og hvar sem þér viljið. Þér eruö hermaöur,
lávarður Williars, viö erum gestkomandi í útlendu
landi og getum mæzt hér, eins og Jæir sem slíka mis-
klíö Jrurfa aö jafna og okkar, eru vanir aö mætast”.
“Sendiboöi yöar getur fundiö mig á hótelinu”, sagöi er
Williars lávarSur.
“Hann þarf ekki aö vita neitt um ástæðuna til
ósamlyndis okkar”, sagöi Bertie.
“Hann mun eflaust vita meira um hana en eg”,
sagöi Williars meö einkennilegu brosi. “Viö höfum
orðiö ósáttir viö spilaborðið — á þaö aö vera þannig,
lávarSur Dewsbury?”
“Já, mín vegna”, svaraöi Bertie.
Stuart Williars gekk til herbergis síns á hótelinu
og beiö þar. Orsök ósamkomulagsins var honum al-
gerlega hulin. ÞaS gat verið að hann heföi án sinnar
vitundar gefiö Bertie ástæöu til að ásaka sig í tilliti til
Jressarar ungu stúlku, sem hann hafði lesið um í blöö-
unum. Hann hafði eitt sinn verið mjög léttúðugur
og hugsunarlaus, og það gat veriö einhver andi umliö-
ins tima, sem nú réðist á hann. Þaö haföi nú í raun
réttri litla þýöingu hver orsökin var til ósamlyndisins.
Bertie tæki hann máske fyrir annan meS tilliti' til
ásakananna, en orðin sem hann notaöi uröu ekki mis
skilin. Á þessum afturfaratímum mættu jafnvel ekki
slík orð sem lööurmenni og lygari vera óhegnd. Hann
brosti meS blendingi af sjálfsháöi og beiskju, Jægar
hann endurkallaöi í huga sinn blóörjóða andlitiö hans
Bertie og ástríöuríku oröin hans.
“Einvígi tíökast nú ekki lengur”, tautaöi hann, en
þaö gerir eitur ekki heldur, og })ó drepa menn sig á
eitri. Að liggja á sandbakka með kúluna í hjarta sínu,
þaö er viðeigandi endi á mínu lífi”. Hann stundi
þungan, dró stól aö ofninum og kveikti í vindli.
Hann vissi aö einvígisvottur Berties mundi koma inn-
an fárra minútna. Aö hér um bil hálfri stundu liö-
inni sagði J)jónninn lávarö Fairfax vera kominn.
Stuart Williars kom upp, hneigSi sig og bauð honum
stól, og ungi inaSurinn dró hann að ofninum.
“Þér vitið liklega hvers vegna eg kem, lávarður
M’illiars ?” spurði hann feiminn.
“Já”, svaraöi lávaröur Williars. Þér komiS frá
lávarSi Dewsbury”.
“Já”, svaraði ungi maðurinn og stóð upp og sneri
sér að ofninum. “Þetta er ])aö einkennilegasta ósam-
komulag, sem eg hefi heyrt getiö um. Eg hélt í fyrst-
unni að lávarður Dewsbury væri að spauga”. Hann hló.
“LávarSur , Dewsbury hefir aö líkum bráölega
sannfært yöur um aÖ honum væri Jætta alvara”, sagði
Stuart Williars rólegur.
“Já — honum er það full alvara. Hann er svo
æstur eftir Jæssu einvígi. Eg leitaðist viS aö koma í
veg fyrir J)aS meö því aö hlæja að honum — já, Jtér
veröið aö afsaka, en —”
“AuSvitaö”, sagði Stuart Williars brosandi. “Þér
höföuö alveg rétt fyrir yöur”.
“Já, er þaö ekki. Eg sagöi honum að þaö væri
hlægilegríað tala um einvígi nú á dögurn. Menn léti
heldur lögregluna jafna sakir, og að hann ætti heldur
að leita ráöa lögmanns síns um Jætta missætti”.
“Sjálfsagt”, sagði Williars. “Á þann hátt jafna
menn sakir sínar i Englandi —en nú erum við ekki í
Englandi, lávarður Fairfax”.
“ÞaS sama sagði lávarður Dewsbury”, sagöi ungi
maðurinn. “En eg minti hann á að þið væruö báöir
Englendingar”.
“En hann var ófáanlegur til aö fara að yöar ráö-
um og leita lögreglunnar, í staö þess aö gripa skam-
byssurnar — því skambyssur eiga þaö líklega aö vera?”
“Sannast sagt — eg veit ekki hvað eg á að segja —
Jætta er alt svo —”
“Hjlægilegt”, bætti Stuart Williars viS. “ÞaS er
líklega hlægilegt að maÖur á okkar dögum álítur sig
móögaöan af því, að vera kallaöur löðurmenni og
lygari”.
“Hefir hann kallaö yður þaö?” spuröi lávarður
Fairfax og leit upp skelkaður.
“Já, sökum skorts á svíviröiiegri 'smánarvröum,
sem hann kvaöst mundi hafa notað heföi hann getaö
fundið þau”.
“Máske hann vilji afsaka sig. Hann er mjög
bráðlyndur —v og iðrast máske ákafa síns”.
“Ekki held eg þaö”, svaraði Stuart Williars bros-
andi.
“Ósamlyndiö byrjaði viö spilaborðiö, var þaö ekki?”
Stuart Williams kinkaði kolli.
“Er nokkuö annaö — sem er alvarlegra?” spuröi
ungi maðurinn og gaf honum homauga um leið.
“Þaö kemur ekki þessu viö, lávarður Fairfax. Ef
lávaröur Dewsbury tekur ekki aftur orð sín —”
jyjAUKKT J-JOTEL
Yiö sölutorgiö og City Hall
$ 1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Fumiture
Overland
FRIMAXN BJARNASON
prentari.
Fiwlilnr 18. Agúst 1883
Dúinn 21. Júni 1916
KVEÐJA
(Lag: ‘‘ó blessuC stund”
G6Ö er þér hvlld a6 loknu löngu stríSl,
í ljósi guCs fékst meina þinna bót,
nú leikur um þig friSarblærinn blíCi,
þú breiCir faCminn s61 og himni m6t.
Sem lltiC barn, er biCur guC I hlj6Ci,
þú beygCir þig und krossinn frels-
arans,
og heyrCir mjúkan hreim af fögru
lj6Ci
á hörpustrengjum titra kærleikans.
pinn mildi hugur leiC á dánardegi
I djúpri ástarþökk á vina fund,
er byrCi þna léttu’ í Vesturvegi
og voru góC'ir þér aC dauCastund.
Og heim til kærrar Konu og elsku-
barna
þln kveCja UCur hljóC I austanblæ,
er leiCiC sveipar ljóma dagsins stjarna
og ljósum vonar gyllir djúpan sæ.
pú blessar alla’, er götu þlna greiddu,
gæfa jarðllfs þér sem mörgum
brást,
og biCur guC aC launa þeim sem
leiddu
á llfsins harmbraut þig af trygC og
ást.
t *— r?
—Vér kveCjum þig I drottins dýrCar
nafni,
er dagur skín á hlmnesk vonarblóm.
pér brosir ljósa ströndin fyrir stafn'i,
þar stjarnan skln 1 guCs þlns helgi-
dóm.
Guðm. Guðmundsson.
•
petta ágætis-kvæCi er nýkomiC
hingaC vestur; þaC var sérprentaC I
4 blaCsíCu bókarformi af prentsmiðj-
unni Gutenberg I Reykjavlk.—og lag-
lega úr garði gert. Frlmann Bjarna-
son átti heima hér I bænum um nokk-
urra ára tlma; en heilsan bilaCi og
fór hann til lslands fyrir eitthvað 4
árum, og andaðist I sumar, eins og
sagt er frá aC ofan.—Hann vann viC
prentverk I prentsmiðju ólafs Thor-
geirssonar og einnig aC “Lögbergi.”
—S. A. J.
Stúlka líflátin.
Herrétturinn í Marseille á
Frakklandi hefir nýlega dæmt unga
þýzka sttilku til dauöa. Hún hét
Louise Pfaadt. Var henni gefið
þaö aö sök aö hún væri njósnari
fyrir Þjóöverja; fundust hjá henni
ýms skjöl, er hún ætlaði aö koma
til Þýzkalands, en náöist áður.
Er mikiö ritaö um þetta í þýzk-
um blööum. Segja þau aö hér sé
nákyæmlega um sama atriöi aB
neöaog þegar Edith Caveíl var lif-
látin.
Banki rændur.
29. september var rændur Haniil-
ton bankinn i Caron í Saskatcliew-
an.
Fjórir menn réSust alt í einu á
næturvörðinn, stungu upp í hann,
bundu hann og köstuSu honum út
í horn. Siöan sprengdu jæir upp
peningaskápinn og stálu $9,000.
Illræöismennirnir höföu alt und-
irbuiö og útreiknaö. Þannig höfðu
Jæir höggvið alla víra bæöi talsíma
og ritsíma.
Svo var skuggsýnt í bankanum
og svo nákvæmlega gættu þjófarnir
j)ess aö láta ekki sjá framan í sig
að varömaöurinn gat ekki lýst Jæim.
KVENRAKARINN.
Brjóst eg lá við baugsólar,
blíðlynd J>á hún ekki var.
kjálkann á mér allan skar —
ilt er aö sjá út stúlkumar.
/. /. D.
100 itiaiins geta fenglC að nema
smlCar og aCgerCir á bifreiCum og
flutningsvögnum I beztá gasvjela-
skólanum 1 Canada. Kent bæði að
degi og kveldí. Vér kennum full-
komlega aC gera við bifreiSar og
vagna og að stjórna þeim, sömuleiCis
allskonar vélar á sjó og landi. Vér
búum yCur undir stöðu og hjálpum
yCur tll aC ná I hana, annað hvort
sem bifreiðarstjórar, aSgerCamenn
eCa vélstjórar. KomiC eCa skrifiC
eftir vorri fallegu upplýsingabók.—
Hemphill’s Motor Schools, 643 Main
St., Winnlpeg; 1715 Broad St., Re-
gina; 10262 First St., Edmonton.
Vér þurfum menn að læra rakara-
'iðn. Rakaraskortur er nú allsstaðar
meiri en nokkru sinni áður. Vér
kennum ySur iCnina á 8 vikum, borg-
um gott kaup meCan þér eruð að læra
og ábyrgjumst yður stöCu aC þvl
loknu fyrir $15 til $25 á vlku eSa vér
hjálpum yður til þess aS byrja fyrir
sjálfan ySur gegn lágri mánaCarborg-
un. Sérstök hlunnindi fyrir þá 50,
sem fyrstir koma, SkrifiC eCa komlð
eftir ókeypis upplýsingabók. Hemp-
hill’s Moler Barber Colieges, Pacific
Ave.. Winnipeg. Útibú. 1715 Broad
Str., Regina og 10262 First St., Ed-
monton.