Lögberg - 25.01.1917, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 25. JANÚAR 1917
Polly
anna
Eftir Eleanor H. Porter.
Ungfrú Polly stefndi á stigann þegar hún fór af
staö. Pollyanna fylgdi henni þegjandi.
VitS stigagatit? sneri ungfrú Polly sér viö og sagði:
“Það sem eftir er nætur verður þú að koma ofan
og sofa hjá mér í mínu rúmi, Pollyanna. Ljóshlífam-
ar koma á morgun; en þangað til álít eg skyldu mína
að hafa þig þar, sem eg get séð þig.”
Pollyanna stóð kyr og lyfti gleðigeislandi andliti
móti frænku sinni.
“Fæ eg að sofa hjá þér? — í þinu rúmi? Ó, Polly
frænka, það er yndislegt,” hrópaði hún himinglöð.
“Hivað það er vel gert af þér — yfirburða vel gert. Og
eg, sem svo oft hefi óskað mér að eg mætti skríða upp
í rúmið til einhvers — einhvers, sem eg væri skyld og
mér væri hlynt, eins og þú skilur; ekki til konanna í
kvenmanna styrktarfélaginu, á eg við. Ó, þú, ó, þú,
hve mér þykir vænt um að ljóshlífamar em ekki komn-
ar. Mundir þú ekki vera það lika, ef þú værir í mín-
um sporum ?”
Eikkert svar kom. Ungfrú Polly gekk þegjandi á
undan með ljósberan í hendinni. Satt að segja
var hún í vandræðum. í þriðja skifti, síðan
Pollyanna kom til Lindarbakka, hafði ungfrú Pollv
ætlað að hegna henni — og í þriðja skifti stóð hún
augliti til auglitis við þá staðreynd — svo einkenni-
leg sem hún var — að hegning hennar var litið á sem
sanna ánægju, já, sem reglulegt endurgjald. Það var
því engin furða iþótt ungfrú Polly væri í vandræðum
og vissi ekki hvað hún ætti að gera, né hvemig hún
ætti að hegða sér.
VIII. KAPÍTULI.
Heimsókn Pollyönnu.
Það leið ekki á löngu þangað til lífið á Lindar
bakka var orðið reglubundið — þó ekki eins og ungfrú
Polly hafði fyrst hugsað sér að það skyldi vera. Polly
anna saumaði, æfði sig við að leika á Píanó, lærði lexí
ur, las hátt og nam matreiðslu í eldhúsinu; hún gerði
alt þetta að sönnu, en hún varði ekki eins löngum tíma
til þess eins og ungfrú Polly hafði ætlast til í fyrst-
unni. H|ún fékk þvi lengri tíma til að “lifa”, eins og
hún var vön að segja, því hún gat næstum því á hverj
um degi síðdegis, frá kl. tvö til sex, gert það sem
henni þóknaðist bezt — það er að segja, ef hún kaus
ekki heldúr að gera það, s'em Polly frænka hennar
stakk upp á, af þvi henni geðjaðist það vel.
Það var nú samt sem áður spursmál, hvort allir
þessir frítímar væru veittir Pollyönnu af því, að þeir
gætu orðið henni hvíld frá vinnunni — eða af því, að
þeir voru Polly frænku hvíld frá tilsögn Pollyönnu
Áreiðanlegt er það, að þessa fyrstu júlídaga fékk ung
frú Polly oft tækifæri til að hrista höfuðið og tauta
“Þetta er þó undaríegt bam, þetta er þó mjög undar-
legt bam”. Og jafn áreiðanlegt er það, að á hverjum
degi, þegar kenslutímamir vora liðnir, fann hún til
sárrar þreytu og var að sumu leyti hálf ringluð og
óákveðin.
I eldhúsinu gekk Nancy miklu betur, hún var
hvorki þreytt né ringluð; þvert á móti, miðviikudagar an'
og laugardagar vora henni reglulegir hátíðadagar.
Það voru engin böm í nánd við Lindarbakka, sem
Pollyanna gat leikið sér við, því heimilið stóð afskekt
og einslega, og á næstu bæjunum voru engin börn á
hennar aldri. En þetta virtist dkki vera kátínu
Pollyönnu til fyrirstöðu á neinn hátt.
“Nei-nei, eg sikeyti ekkert um það,” svaraði hún
Nancy einn daginn, þegar þessi góða stúlka kvartaði
um það hennar Vegna. “Mér finst það svo skemtilegt
að ganga hér um allar brautirnar og horfa á húsin,
fólkið og skepnumar. Mér þykir svo vænt Lun fólk;
þylkir þér það ekki líka, Nancy?”
“Ó, eg veit ekki — efcki um alt fóllk,” svaraði Nancy
alvarlega.
Nærri því á hverjum degi spurði Pollyanna, hvort
hún gæti ekki “hlaupið með erindi í einhverja átt”,
sér þætti svo gaman að hlaupa um úthagann, fram
hjá bæjimum, gegnum runna og litlar s'kógarhæðir, eða
eftir hinum skuggaríku trjágöngum þjóðbrautarinnar.
og það var á þessti ferðalagi sem 'hún mætti “mann-
inum” svo oft. Með sjálfri sér kallaði Pollyanna hann
aldrei annað, hvað mörgum öðrum mönnum sem hún
mætti þann dag.
“Maðurinn” var vanalega í síðum, svörtum frakka,
með háan og gljáandi silkihatt á höfðinu, sem engir
aðrir notuðu. Andlit hans var skegglaust, vel rakað
og nokkuð fölt. Hárið, sem sást fyrir neðan hattinn,
var farið að grána. Hann geikík beinn, liðlega og hratt;
og hann var alt af einn, svo þess vegna kendi Polly-
anna i ibrjósti um hann. Máske það hafi verið af
þeirri ástæðu að hún ávarpaði hann einn daginn.
Oóðan daginn maður,’” sagði htin. “Er þetta ekki
indælt veður?”
Maðurinn sneri sér snögglega við; stóð svo kyr dá-
lítið ÓVÍS'S.
1 alaðir þú til mín ? spurði hann istyttingslega.
“Jᔄ sagði Pollyanna. “Eg sagði að það væri
svo indiólt veður í dag. Finst þér það ekki lika?”
“Hvað þá ? indælt veður ? Ó, jú. Hum!”’svaraði
liann og hélt svo áfram.
Pollyanna hló. Henni fanst hann vera undarlegur
maður.
Daginn eftir fann hún hann aftur.
“Það er ekki einis gott veður í dag og í gær,” sagði
hún, “en það er íþó éklci veralega slæmt í dag heldur,”
1«etti hún við ánægjulega.
“Hvað? Nú. Hum!” tautaði maðurinn aftur, og
aftur hló Pollyanna.
En þegar hún ávarpaði hann í þriðja sinn á sama
hátt, nam hann staðar snögglega.
“Segðu mér hver þú ert, bam, og hvers' vegna þú
ávarpar mig þannig á hverjum degi?” spurði hann
hörkulega.
Fg er Pöllyanna Whittier. Mér sýnist þú alt af
Því nú, þegar við þekkjum hvort annað — en það er
satt, eg veit ekki hvað þú heitir."
“Nei, hefir maður heyrt >—Ókunni maðurinn
lauik ekki við setninguna, hann hristi að eins höfuðið
og hélt áfram.
Pollyönnu voru þetta vonbrigði. Litla andlitið
hennar, sem vanalega var brosandi, horfði nú á eftir
honum alvarlegt og ígrundandi.
“Máske hann hafi ekki skilið mig rétt. En nú
gáthm við ekki þekt hvort annað reglulega — fyrst eg
fékk elck að vita hvað hann heitir,” sagði hún við
sjálfa sig meðan hún hélt áfram.
Po lyanna hélt á skál með magnsúpu í af kálfskjöti,
sem hún átti að færa veikri konu, frú Snow. Ungfrú
Polly Harrington sendi henni hana einu sinni í viku;
hún sagðist álíta það skyldu sína, þar eð frú Snow
væri fátæk og veik og ein af nágrönnum sínum —
því það væri skyldá nágranna að hjálpa hvor öðram.
Ungfrú Polly var vön að rækja þessa skyldu sína á
fimtudögum síðdegis, ekki sjálf, heldur gegnum Nancy.
í dag hafði Pollyanna beðið um að mega fara, og
Nancy hafði með ánægju falið henni að reka erindið,
þó ekki fyr en að fengnu samþykki ungfrú Pol y.
“Af þvi eg er meira en ánægð að losna við að fara
þangað,” sagði Nancy við Pollyönnu; “Það er að eins
það, að mér þykir minkun að því að fela yður á hendur
þetta icrindi, ungfrú Pollyanna, já, það finst mér
raunar.
“Já, en mig langar svo mikið til þess, Nancy,”
sagði Pollyanna.
“Já, það er nú að eins áður æn þér hafið komið
þangað. Á eftir að þér kynnist þessari konu, munuð
þér segja eitthvað annað,” sagði Nancy.
“Hvers vegna þá?”
“Af þvi engum líkar að koma þangað,” svaraði
Nancy hiklaust. “Ef menn vorkendu henni ekki, þá
kæmi þangað enginn lifandi maður til að h ynna að
henni, hún er alt af svo óánægð og önug. Eg kenni
í brjósti um dóttur hennar, sem verður að stunda hana
og Vera hjá henni sí og æ.”
“Já, en hvers vegna þarf ihún Iþess, Nancy?”
Nancy hristi höfuðið.
“Ó—já—það veit eg eklki. Þáð er nú þannig, að
alt sem skeður og á sér stað, finst frú Snow vera
öfugt við það, sem það á að vera. Hún er held eg
óánægð yfir því, að fimtudagur kemur á eftir mið-
vikudegi. Og ef þú færir henni magnsúpu, þá máttu
reiða þig á, að hún vill heldur steikta hænuunga, en
ef þú færir henni steikta unga, þá vill hún heldur
magnsúpu.
“Það hlýtur þá að vera undarleg kona,” sagði Polly-
anna og hló. “Það hlýtur að vera gaman að sjá hana,
því hún hlýtur að vera svo undarleg og öðruvísi en
aðrir. Og slíkt fólk líikar mér svo vel.”
“Hum! Já, frú Snow er sannartlega nógu undarleg
og öðravísi en aðrir — það vona eg að minsta kosti
vegna annara,” sagði Nancy háðslega.
Pollyanna fór og hugsaði um þes'si orð Nancy,
þegar hún gekk inn um girðingarhliðið til litla hrörlega
kofans. Augu hennar gljáðu allskært af eftirvænt-
ingu um að sjá þessa frú Snow, sem var öðruvísi en
aðrir.
Pollyanna barði að dyrum, og föl og ung stúlka
lauk upp fyrir henni.
“Góðan daginn,” sagði Pollyanna og heilsaði
kurteislega. “Eg á að afhenda þér þetta frá móður-
systur minni, ungfrú Harrington, og svo þætti mér
vænt um að mega heilsa frú Snow um leið.”
“Já, gerðu svo vel að ganga inn,” sagði unga stúlk-
‘Það eru ekki margir, sem þykir vænt um það,”
tautaði hún við sjálfa sig, en það heyrði Pollyanna
e*kki.
Stúlkan hafði snúið sér við og gekk á undan að
dyrum við endann á ganginum. Hún opnaði dymar,
lét Pollyönnu ganga inn og lokaði svo á eftir henni.
Pollyanna stóð kyr og deplaði augunLim, svo hún
gæti séð eitthvað þar inni, því þar var svo dimt. En
smámsaman, þegar augun höfðu vanist hálfrökkrinu
í herberginu, sá hún móta fyrir manneskju, sem sat
upprétt í rúminu í Ihinum enda stofunnar. Pollyanna
gekk strax þangað.
“Góðan daginn frú Snow,” sagði hún. “Eg átti
að færa þér tkveðju Polly frænku og segja þér, að
hún voni að þér líði vel í dag, og svo sendi hún’þér
dálítið af kálfskjöts magnsúpu.”
Nu, hVer ræfillinn magnsúpu!” sagði óánægð
rödd, “Já, auðvitað berið þér henni kveðju mína og
bakklæti; en eg hafði nú vonað að það væri hænsa
finst þér það ekki líka ”
“Missir svo mikið af tíma?” spurði hin veika undr-
andi.
“Já, og einmitt þann tíma þegar maður gæti lifað
svo yndislega. Mér finst það jafnvel synd að maður
skuli ekki geta lifað á nóttunni lika.”
“Aftur settist veika konan upp í rúminu.
“Nei, þetta er það undarlegasta bam sem eg hefi
nokkru sinni kynst,” sagði hún eins og hún væri að
tala við sjálfa sig. “Heyrðu, gaktu að glugganum og
lyftu upp blæjunni, þá ert þú sannarlega góð,” svo
sagði hún við Pollyönnu: “Mig langar til að sjá
hvemig >þér lítið út.”
Pollyanna stóð strax upp, en hló svo dálítið hikandi.
“Já, velkomið; en þá sjáið þér allar freknumar
mínar,” sagði hún; “og, eg, sem var svo glöð yfir því
að hér var dimt, svo þér sæjuð þær ekki. Hana nú, nú
færð þú — ó nei!” hrópaði hún með ákafa, um leið og
hún sneri sér að rúminu aftur, “nei, hvað mér þykir
vænt um að þú vildir sjá mig, því nú fæ leg að sjá þig
líka! og enginn hefir sagt mér að þú værir svo lagleg.”
“Eg—lagleg,” sagði hin veika fyrirlitlega.
“Jú, það ertu! þú ert yndisleg! vissir þú það ekki?”
sagði Pollyanna ákveðin.
“Nei, það hefi eg aldrei vitað,” sagði veika konan
þurlega.
Œfisaga
Benjamíns Fraaklins
Rituð af honum sjálfum.
Sig. Júl. Jóhannesson þýddi.
ganga svo einmiana, og þess vegna talaði eg til þín.
Og nii finst mér svo viðfeldið að þii namst staðar.
súpa í dag.”
Pollyanna var dálitið hikandi.
“Ó, — eg hélt að Iþú vildir helzt kjúkling, þegar
Lér er boðin magnsúpa,” sagði hún.
“Hvað iþá?” Veika konan sneri sér snögglega að
henni.
() nei það það var ekki neitt,” svaraði
Pollyanna fljótlega. “Það gerir ekkert -heldur. Það
var að eins Nancy sem sagði, að þú mundir heldur
vilja kjúkling, þegar maður kæmi með magnsúpu handa
þér; en nú var það hænsasúpa, sem þú vildir fá. En
máske Nancy hafi meint það gagnstæða — ó nei, eg
veit ekkj.”
Veika konan settist upp í rúminu — sem him var
eikki vön að gera, en það vissi Pollyanna ekki.
“Seg þú mér, ungfrú íramhleypin, hver þú ert?”
spurði hún hvatskeytlega.
Pollyanna hló glöð og undrandi.
“Ungfrú framhleypin ? ha, ha. Nei, það heiti eg
nú ekki, frú Snow. Þáð væri enn þá verra en Hipatia,
er það ekki? Nei, eg heiti Pollyanna Whittier; eg
er systurdóttir ungfrú Pollys, og eg er komin til áð
vera hjá henni. Það er af þeirri ástæðu að það er
eg, sem kem tneö súpuna í dag.”
Meðan Pollyanna talaði fyrri hluta þessarar fregn-
ar, sat hin vei'ka upprétt og hlustaði á hana með at-
hygli; en þegar hún mintist á súpuna aftur, lagði hún
sig niður á koddann gremjulega.
“Já, eg er yður mjög þakklát,” sagði hún. “Og
berið frænku yðar kveðju mina og segið henni, að það
sé auðvitað vel gert af henni að hugsa um mig. En
eg hafi litla mátarlyst í dag, og þar af leiðandi hefði
helzt viljað hænsasúpu.” Nú þagnaði hún skyudilega
og bætti svo við: “Eg hefi ekki sofið eina mínútu í
nott — ekki eina mínútu.”
“Ó, það hlýtur að vera indælt,” hrópaði Pollyanna
mjög glöð, setti skálina á lítið borð, sem stóð við rúmið,
og settist svo sjálf hjá rúminu. “Maður missir svo
nukið af tima þegar maður sefur. Er það ekki ?
(’Framh.).
Hjá Palmer var það starf mitt
að setja stílinn í aðra útgáfuna áf
bók sem hét “Religion of Nature”
eftir Wallaston. Fanst mér sem
sumar af ályktunum hans væru ekki
á traustum rökum bygðar, og skrif-
aði eg því stutta grein með athuga-
semdumávið þær. Þ’essa grein kall-
aði eg: “Athugasemdir um frelsi
og nauðsyn, þægindi og þrautir.”
Eg séiprentaði greinina og tileink-
aði hana Ralph vini mínum. Eg
gaf aðeins út fá eintök. Eftir þetta
fékk Palmier talsvert meira álit á
mér scm skynsömum manni, þótt
ungur væri. En illa féll honum rit-
gerð mín í geð og atyrti hann mig
fyrir hana oft og harðlega; kvað
hana ósæmilega í alla staði.
'Það að eg prentaði eða gaf út
þessa ritgerð, var enn ein yfirsjóna
minna.
Á meðan eg hélt til á “Litla
Bretílandi” kyntist eg manni, sem
Wilcox hét; var hann bóksali í
næsta hiúsi. Hafði hann afarstórt
safn af gömlum bókurn. Á þeim
tímum vorit ekki komin umferða-
bókasöfn; en við komum okkur
s'aman um, að með ákveðnum,
sanngjömum skilmálum, sem eg
hefi nú gleymt, mætti eg fara með,
lesa, og skila svo aftur, hvaða bók
sem mér sýndist.
Þétta þótti mér sérlega mikils
yirði, og færði eg mér þau þægindi
i nvt eftir föngum
Svo vildi til að ritgerð mín komst
í hendur á manni s'em Lyons hét;
var hann skurðlæknir og höfundur
bókar sem hann nefndi “Óskeikul-
leiki mannlegrar dómgreindar”.
Þetta varð til þess að við kynt
umst. Hann veitti mér sérstaka
eftirtekt; kom oft til mín til þeiss
að tala um þessi máltefi og fór með
mig út á drykkjustofu, sem kölluð
var “Hornið”, svo kvnti hann mig
manni sem hét Dr. Mandeville, höf-
undi bókarinnar “Dæmisaga bíflugn-
anna”, hafði hann stofnað þar félag
og var Iífið og sálin í því sjálfur,
með því að hann var sérlega álirifa-
mikill maður. Einnig kynti hánn
mig manni s'em Dr. Pemberton hét,
Þiað var í Balsons kaffiihúsinu.
Þlessi Dr. Pemberton lofaði að fara
einhvemtima með mig til Sir Isaac
Newhons, sem mig fýsti mjög að
kynnast. En það loforð efndi hann
aldrei.
Eg hafði komið með fáeina muni,
°?. var :l me®al peningapyngja
búin til úr “abestor , sem er þess
eðlis að ])að brennur lekki, heldur
hreimsast í eldi.
Sir Hans Sloane frétti um þessa
pyngj u og ikom því að finna mig.
Hann bauð mér heim til sín í
“Blooms'berg Square”. Sýndi hann
mér þar alla sina muni. Átti hann
allmikið safn af einkennilegum
hlutum. Hann hætti ekki fyr en
eg seldi honum pyngjuna og t>orgaði
hann mér hana vel.
Þ'ar stean eg hélt til var ungur
kvenmaður, sem hafði hattagerð að
iðn, og held eg að hún hafi haft
hattasölubúð þar sem kallað var
“Sloisters”. Hún hafði fengið gott
uppeldi, var skynsöm og fjörag og
sérlega skemtileg í viðræðum.
Ralph lais oft fyrir hana leiki á
kveldih og urðu þau all-handgengin
hvort öðru. Hún skifti um veru- válina drakk altaf mörk aTöli""
stað og for hann á eftir henni. Þau hverjum morgni með brauöi og o#\
bjuggu saman nokkum tírna; en
með því að hann var enn atvinnu-
laus og verzlun hennar var ekki
nógu arðsöm til þess að standa
straum af þeim báðum og barni
hennar, þá ákvað hann að fara frá
London og reyna að fá kenslu í
sveitaskóla; því ihann hélt að hann
væri vel fær til þess; hann skrifaði
ágæta hönd og var mjög vel að sér
í stærðfræði og bókhaldi. En hann
áleit'að þessi staða væri í raun bg
veru sér ósamboðin og treystandi
þyí að framtíðin faérði honum
bjartari daga, breytti hann nafni
sínu, til þess að enginn skyldi síðar
vita ])að, þegar hann væri orðinn
sjálfstæður maður, að hann. hefði
nokkru sinni verið undir aðra gef-
inn. Veitti hann mér þann heiður
að taka upp mitt nafn, þegar hann
var kominn út á landið í fjarlægð.
Fékk eg frá honum bréf skömmu
síðar, ]>ar sem hann sagði mér frá
þ' i að hann hefði sezt að í litlum
bæ Jminnir mig það væri í Birk-
shirte), þar sem hann kendi io—12
drengjum fyrir sex peninga hverj-
um um vikuna. 1 þessu bréfi bað
hann mig fyrir Mrs. T— og óskaði
eftir að eg skrifaði sér og skrifaði
utan á það til Mr. Franklins skóla-
meistara.
Hann skrifaði mér hvert bréfið
á fætur öðru og sendi mér löng
ástakvæði, sem hann hafði ort
sjálfur og bað mig að segja álit
mitt um þau og leiðrétta. Gerði eg
þetta öðra hvoru, ien reyndi held-
ur að letja hann þess að halda
áfram.
Pá var nýkomin út ein af kýmnis-
bókum Youngs. Eg skrifaði upp
meginpartinn af henni og sendi
honum. Var þar miskunnarlaust
gert gys að þeim sem eltu ljóða-
gyðjuna og hugsuðu sér að vinna
frægð með því. -
Þetta var alt árangurslaust, og
fékk eg kvæði frá honum með
hverri einustu ferð sem féll.
Á meðan þessu fór fram var það
að Mrs. T— hafði hans vegna
tapað bæði vinnu og viðskiftum og
átti hún oft afarerfitt. Sendi hún
þá oft til mín og bað mig að lána
sér það sem eg gæti til þess að
bjarga henni frá mestu vandræð-
unum. Mér geðjaðist vel að henni.
Var eg þá frjáls og frí og setti ekki
fyrir mig neinar trúarbragða regl-
ur né boð, og varð þess utan að
veita henni aðstoð. Fór eg því
fram á nánari kunningsskap við
hana ('sem var enn þá ein yfirsjón
mín), en hún tók því ekki, svaraði
mér með hæfilegri ofanigjöf og
skýrði Ralph frá athæfi mínu.
Þétta varð til þess að enda vin
áttu okkar; og þegar hann kom aft
ur til London, lét hann mig vita að
hann liti svo á, sem eg hefði fyrir-
gert öllum kröfum sem eg kynni að
hafa haft gegn sér. Þetta var auð-
vitað ekki mikils virði, þar sem hann
var allslaus með öllu. Eg hafði því
enga von um að fá það endurborg
að, stem eg hafði látið hann hafa.
Það er að vísu altaf leitt að tapa
vinum, en satt að segja var þessi vin
ar missir mér stóríéttir. Nú fór eg
að hugsa um að safna dálitláu af
peningum, og fór eg þvi frá Palm
er og fékk mér vinnu hjá manni sem
Watt hét, nálægt plássi sem heitir
“Lmcolns Inn Fields”. Var þetta
miklu stærri prentsmiðja og vænti
eg ]æss að gteta ikomist þar betur
áfram. Þiarna var eg allan þann
tíma sem eg dvaldi í London.
Þegar eg fyrst kom á þessa
prentsmiðju fór eg að vinna við
vélarnar. þvi mér þötti sem eg
þyrfti á líkam?æfingu að halda
eins og eg var vanur í Vestur
houni'. þar sem sami maðurinn
vann bæði við vélarndr og stílsetn-
ingu.
Eg draklc ekkert annað en vatn
Um fimtíu manns unnu alls við
þessa prentsmiðju, og sulluðu þeir
allir í sig heilmiklu af öli.
• Stundum bar eg fulla ramma af
settuni stíl upp og niður stigann,
sinn 1 hvorri herdi, ]>egar hinir
Imru aðeins einn ramma í báðum
hondum. Þótti þeim það undar
legt, bæði í sambandi við ]>etta og
ýmislegt annað að amcríski vatns-
belgurnn. eins og þeir kölluðu mig,
- J, í.’ vera sterkari en ]>eir voru
sjalfir, sem drukku sterkt öl. A
prentsmiðjunni var ölsóknar piltur
sem ávalt yar til staðar i því skvni’
að sækja öl, þegar einlhver æskti
]>e.ss. Sá sem með mér vann við
V Vj'. J “yj S’/ i \ ). !•: «> Vi'

EDDY’S
ELDSPITUR
Jafnvel þó þær hafi hækkað í verði, sem stafar af
því að ýmislegt sem til þeirra þarf hefir stigið upp, eru
þær þó eins góðar og áreiðanlegar og að undanfömu —
eins og þær hafa fengið orð fyrir.
Biðjið ætíð um
EDDY’S ELDSPÝTUR.
ema mork á milli morgunverðar og
mrðdagsverðar; mörk með miðdags-
ver®': mörk um klukkan s'ex að
kveldinu og mörk þegar hann hafði
Jokið starfi. sínu. Eg taldi þetta
viðbjoðslegan ósið; ien hann liélt að
|>að væri nauðsynlegt að drekka
krgftgott öl til þess að hann vrði
sterkur og hraustur við vinnu sína.
Eg reyndi að telja hommi trú um
að kraftarnir i ölinu væru aðeins í
hlutfalh við það Ikorn sein upp-
leystist 1 vatninu sem i því væri,
og að meira korn væri í einu pen-
ingsvirði af brauði en peningsvirði
af öli. og ef hann því æti það brauð
og drykki með þvi rnörk af vatni,
þá hlyti hann meiri kraft en af því
að drekka mörk af öli.r Hann hélt
samt áfram 'að drekka ölið og varð
að borga fjóra til fimm skildinga
af kaupi sinu á hverjum laugardegi
fyrir þennan óheilnæma drykk.
Þennan kostnað hafði eg ekki. Af
þessari öldrykkju var það að hinir
verkamennimir voru altaf í skuld-1
um.
Eftir nokkrar vikur vildi Watts
hafa mig í setningastofunni. Stíl-
stetjaramir heimtuðu af mér fimm
skildinga fyrir drykkjupeninga..
Þótti mér þetta vera ósvífið, með
því að eg hafði borgað i vélastof-
unni. Verícstjórinn var á sama
máli og bannaði mér að borga það.
Svo liðu 2—3 vikur og var eg á
þeim tíma skoðaður af samverka- ■
mönnum minum sem afhrak og ó--1
drengur. Gerðu þeir mér alt til
skapraunar er þeim gat hugsast.
Þeir ragluðu fyrir mér stílnum þeg-
ar verst gegndi; skiftu um blaðsíðu
á bókum sem eg var að undirbúa
undir prentun; losuðu letrið i
römmum, svo það hrundi niður og
margt fleira.
Alt þetta kendu þeir nokkurs
konar draugi, sem þeir sögðu að
væri á hælum þeirra, sem við prent-
iðn ftengjust, en væru ekki reglu-
legir prentarar. Þrátt fyrir allar
mögulegar varnir prentsmiðju eig-
andans, varð mér vistin ómöguleg.
nema því að eins að eg borgaði
þetta gjald, og það gerði eg því um
síðir. Sannfærðist eg um að mikið
er leggjandi í sölumar til þess að
forðast úlfiið við þá, 'sem maður
vterður stöðugt að búa við, hvort
sem það er við vinnu eða annars'-
staðar. 1
It’s a
Bear
GALLOWAVS MIKLA
MEISTARASTYKKI ’SEX'
Kauplr þú aflvél, gæt
þess at5 hún sé AreitS-
anleg. Hin aflmikla
“8ex” Galloway gaso-
lín aflvél er óvitSjafn-
anleg. ReynitS hana 1
30 daga frltt. Kaupiti
ekki léttar vélar skrá-
settar metS ofmðrgum
hestöflum og seldar á
lágu verði. Galloways
vél hælt af öllum.
Sérstök atritSi—Hercules áshöfutS,
langur sívalningur, sterkur drátt-
ur, gótSur kveikir, sparsamur afl-
vaki, ofhitnar ekki, beztu olíuilát,
endurbætt eldsneytisgjafi og spar-
söm vél. Allar stærtSir frá 1% til
5 H.P., allar seldar metS 30 daga
ókeypis reynslu og 5 ára ábyrgð.
, OKKYPIS VERDSKR p
The Wm. Galloway Co.
OF CANADA, l.td.
Dept. 34 Winnipeg.

Eimskipafélagið
Stjórn félagsins ákveður að Yevna
að útvega nú þegar skip í stað
“Goðafoss”.
Nýtt hlutaútboð.
Eins og auglýsing hér í blaðinu í
dag ber með sér, hefir stjórn Eim-
skipafélagsins ákveðið að revna að
útvega nú þegar annað skip 'i stað
inn fyrir “Goðafoss”, Fer fram-
kyæmdarstjóri félagsins, herra Emil
Nielsen, til útlanda eftir nokkra
daga í þeim erinduin að reyna að
ná kaupufn á hentugu skipi í stað-
inn fyrir “Goðafoss”. Um annað
tæplega að ræða en kaupa skip, sem
ekki er alveg nýtt; ný skip varla á
boðstólum og engin skip fást smið-
uð fyr en eftir mörg ár sökum anna
á öllum skipasmiðastöðvum heims-
ins.
I'il þess að félaginu verði kleift
að fá sér svo stórt sikip sem áform-
að mun Vera, kringum 1500 smá-
lestir, ]>arf á meira fé að halda
vegna þess háa verðs, sem nú er á
ollum skipum í heiminum. llefir
þvi stjórnin boðið út hluti í félag-
'nu, .t’á' er aðalfundurinn síðasti
heimilaði að auka við áður ákveðið
hlutafe. Samkvæmt hlutaútboöinu
eru .öoðnar út 59o þúsund krónur.
\rér þorum að fullyrða, að þessar
akvarðanir stjórnar Éimskipafélags-
tns fá góðar undirteiktir um land alt.
I r >yí þetta hörmulega slys varð
að yviljiL til, að missa þetta ágæta
nyja skip, þá fullvrðum vér, að
þetta er það eina rétta og sjálfsagða,
að reyna nu þegar að útves^a
annað skip í skarðið.
Félagið hefir auðvitað liðið mik-
nm fjárhagslegan hnekki við missi
Goðafoss”. Það getur orðið langt
þangað til það bíður ]>ess bætur. En
félaginu hefir gengið svo vel þaö
er svo einfalt, að livert barn getur
reiknað það. Og sá hluti landsins
sem “Goðafoss” aðallega annaðist
flutninga fyrir, Norður- og Austur-
landið yrði svo hömiulega sett ef
efkki kæmi skip i staðinn einmitt nú,
að stórvandræði gætu af hlotist.
Frá fyrstu byrjun sinni herir
Eimskipafélagið verið óskabam
þjóðarinnar. Sá íslendingur mun
ekki vera til, sem iðrast þess að hafa
stutt það mál. Mikið reið á og
mikið var í húfi, þegar farið var
fyrst af stað, um það hvort tækist að
koma félaginu á fót. — það tókst
fyrir eindæma samtök þjóðarinnar.
Nú riður engu minna á að stvðja
félagið.
Yér hyggjum að hagur nijög
margra sé nú það betri en hann var
þegar fyrst var safnaö hlutum til
félagsin-s, að þeir eigi hægt með að
leggja nú drjúgan slkerf til félags-
ins, þótt þeim hafi veitt ]xið örðugt
áöur. Þeir, sem efnast hafa vel hér
i Reykjavík og annarsstaðar þessi
síðii'stu árin munu sér að mein-
fangalausu geta styrkt félagið svo
að um muni með því að setja dá-
lítinn hluta af gróða sínum á vöxtu
í Eim ski pa f élagi n u.
Stjórn Eimskipafélagsins hefir
gert ákvörðun sína fljótt og rétt.
að vora áliti. Vér vonum að lands-
menn verði nú líka sikjótráðir og
hollráðir, enginn láti standa á sin-
um skerf.
—ísafold. . .
100 nmnns geta
fengiö aö nema
& bifreiöum og
sem af er, þangað til ohapp þetta smICar og aðfrerðir
biu- að hondum, að það mun Usa1 flutningsvögnum 1 bezta gasvlela-
undir þvi að kaupa skip'hinu afar- . skólanum t Canada. Kent bæöi aö
háa yerði sem nú er, ef land'smenn degl °s kveldl- Vér kennum fuii-
styðja það nú drengilega með fjár-i omlesa aS gera viö bifreiöar og
framlöngum. Syo verður félagið aö aiiskonaf
reyna að fyrna a sem fæstum arum búum yöur undir stööu og hjáipum
>að, sem SKlpið, sem nú á að kaupa, ' y8ur tfI aS ná f hana, annaö hvort
er 'keypt of háu Verði — þ. e. um- S*m bifreiöarstjórar, aögeröamenn
fram venjulegt verð á slikum skin- véIst:16rar- Komiö eöa skrifiö
um. Á meðan á því stendur verður Hemphiuí’s Moíor^School's^1
félagið að reyna að afla sér meiri
tekna t. d. með einhverri hækkun á
flutningsgjöldum eða hluthafar að
láta sér nægja minni ársarð af hluta-
fénu — eða hvorttveggja. Þannig
mun mega lækna sárið, sem orðið
hefir, og á þann hátt hlýtur það að
æknast.
Hinsvegar yrði það óbærilegt að
fá ekkert skip i staðinn fyrir “Goða-
foss” einmitt nú þegar.' Skipastóll-
mn okkar var ált of litill áður en
við mistum “Goðafoss”. Nú er
hann helmingi minni en hann var
meðan hann var altof lítill. Dætnið
St. Winnipeg; 1827 S. Railway St„ Re-
gina; 10262 Kirst St„ Edmonton.
Vér þurfuin menn aö iæra rakara-
iön. Rakaraskortur er nú allsstaöar
meiri en nokkru sinni áöur. Vér
kennum yöur iönina á 8 vikum, borg-
um gott kaup meöan þér eruÖ aö læra
og ábyrgjumst yöur stöðu að þvi
loknu fyrir $15 til $25 á viku eða vér
hjálpum yöur til þess aö byrja fyrir
sjálfan yður gegn lágri mánaðarborg-
un. Sérstök hlunnlndi fyrir þá 60
sem fyrstlr koma. Skrifið eða komlð
eftir ókeypis upplýsingabök. Hemp-
hill s Moler Barber Colleges, Pacific
Ave„ Winnipeg. útibö 1827 South
Railway St„ Regina og 10262 Pirst
St., Edmonton.
/