Lögberg - 13.12.1917, Síða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 13. DESEMBER 1917
8
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
Fyrsti kafli.
Þjónninn hneigði sig fvrir Jönu, þegar hún
sté upp í vagninn, og fólkið Oakburns skjald-
armerki hneigði sig við dyrnar; svo fór vagpinn
af stað með Jönu til Chesney Oaks, sem nú var
hið fagra og gamla heimili föður liennar.
Gegnum yndislegan trjágang í miðjum listi-
garðinum komu þau að húsinu; byggingin var
úr rauðum múrsteini og við báða enda hennar
voru armar, sem náðu langt fram. Armarnir
voru frá seinni tímum og í þeim voru fallegustu
herbergin; miðja lníssins var gamaldags og ekki
eins falleg. 1 arminum til hægri handar við sjk-
brautina liafði vesalings ungi jarlinn legið veik-
ur og dáið; nú láu leyfar hans þar. Jana tók
eftir því að vagninn ók ekki að aðalinngangin-
um, en sneri snögglega við þegar liann kom
þangað og hélt áfram að hinum arminum, þar
sem hann nam staðar fyrir utan litlar dyr.
Ðökk-klæddur herramaður — hann leit út
sem slíkur —•, stóð við dyrnar til að taka á móti
•Jönu, sem hann sjáanlega beið eftir. Það var
herbergisþjónninn. Hann sagði ekkert hneigði
sig að einsxjg opnaði dyrnar að lítilli starfs-
stofu, þar sem nýi jarlinn stóð.
“Lafði Jana, lóvarður”.
Jana mundi þurfa talsverðan tíma til að
venjast þessu. Lávarður Oakburn var að tala
við gráhærðan mann með gleraugu, sem Jana
varð seinna vör við að var ráðsmaðurinn, bæk-
ur og blöð láu á borðinu, eins og þær liefðu verið
rannsakaðar.
“Nú, svo það ert þú, Jana?” sagði jarlinn
um leið og hann sneri sér við. “Og nú, hvað
liefir komið þér til að fara hingað, og hvað er
að? Þessi asni segir að það séu ekki hendur
Lucy, en meira vill hann ekki segja og starir og
snöktir. Eg ætla að reka hann úr vistinni í
kveld”.
Jana vissi hve meiningarlausar slíkar hót-
anir voru, og hve oft vesalings Pompey var hót-
að slíku. Áður en liún gat sagt eitt orð, var
faðir hennar byrjaður aftur.
“Að þú sendir mér boð að koma til Pem-
bury, það er þér líkt. Eins og þú gætir ekki
komið til Chesney Oaks, fyrst þú varst komin
svo langt. Það er nú mitt heimili — og þitt.
Þú hagar þér aldrei eins og aðrar manneskjur”.
“Eg vildi helzt ekki fara lengra pabbi”,
svaraði liún lágt. “Eg hélt — eg hélt að lafði
Oakburn væri liér, og eg vildi síður hitta hana
einmitt núna; eg kem með mjög slæmar fregnir.
Ogeg hugsáði líka um sýkina”.
“Það stendur engin hætta af henni; vesa-
lings ungi maðurinn liggur í liinum arminum.
Og lafði Oakburn er hér ekki; en hvaða mismun
]>að gat gert þér þó hún væri hér, hefði eg gam-
an af að vita. Og nú, hvað hefir þú svo að segja
mér ? Það er líklega húsið, sem er brunnið ? ” •
Jana leit til róðsmannsins, sem gengið hafði
til hliðar. Hann skildi það á augnatillitinu, að
hún vildi vera ein með föður sínum, og sneri sér
því að hinum nýja liúsbónda sínum.
“Á eg að koma inn aftur, að lítilli stundu
liðinni, lávarður?”
Lávarður Oakburn kinkaði kolli samþykkj-
andi. Hann liafði liðið hægt og eðlilega inn í
nýju stöðuna sína, eins og hann hefði verið upp-
alinn til þess. Sem sonur hins tigna Frank
Chesnej', hafði hann séð allmikið af þessum
höfðingjasiðum í æsku sinni, en það hafði Jana
aldrei séð. Þótt hún væri úppalin sem aðalbor-
in stúlka, hafði hún þó alt af verið dóttir fátæks
sjóliðsforingja. .
•Tafnvel þó hefbergið sem þau voru í, væri
fátæklegt í samanburði við sum hinna, bar það
]<ó vott um óliófsemi. Fallegi pappírinn á veggj-
unum, gyltu listarnir, verðháu gólfdúkarnir,
sem fæturnir sukku niður í, skrautlegi dúkurinn
sem þakti borðið er stóð á miðju gólfi. Lávarði
Oakburn liafði verið fylgt þangað inn þenna
motgun til að neyta dagverðar, og hann hafði
í huga að nota það fyrir starfslierbergi á meðan
liann dveldi í húsinu að þessu sinni. En hvernig
alt hafði breyzt fyrir honum, og að fráskildu
strokinu kveldið áður, þ.á hafði þungri byrði og
kvíða verið létt af liuga Jönu? Engin sparsemi.
engar leiðinlegar skuldir, enginn ótti við að sjá
hinn kæra föður hneptan í fangelsi.
Plún leysti hattböndin sín, og hugsaði undr-
andi um það, hverpig hún ætti að undirbúa hann
hvernig hún ætti að byrja.
Lávarður Oakburn ýtti skjölum ráðsmanns-
ius, sem láu á dýra borðdúknum, saman í eina
hrúgu, og beið eftir því að Jana tæki til máls.
“Nú, nú, Jana, því talar þú ekki? Hvað
er það?”
“ Af því eg veit ekki livernig á að segja þér
það, pabbi”, sagði hún loksins. “Eg kom sjálf
til að tala við þig, af því eg hélt að enginn gæti
sagt þér frá þessum viðburði jafn haganlega og
eg, og nú, þegar eg er hjá þér, er eg jafn óhæí
til þess eins og barn gæti verið. Pabbi, það er
stór ógæfa sem okkur liefir heimsótt”.
Gamli maðurinn elskaði börn síil innilega,
hve ruddalegur sem hann var í framkomu og
harðstjóri á heimilinu. Hann komst að þeirri
niðurstöðu að pitthvað hefði skeð með Lucy,
þrátt fyrir neitan Pompeys, að plástrarnir
liefðu máske sprungið og henni biætt til ólífis.
Hann liélt nú, þegar hann horfði á Jönu og sá
geðshræringu hennar, að það væru engir smá-
munir sem hefðu komið henni til að fara hingað.
‘‘ Þessi þverúðgi þrjótur, að vilja ekki segja
mér þetta. Og þú, Jana, hvers vegna kemur þú
með útúrdúra? Er barnið dáið?”
“Nei, nei, pabbi, það er ekki Lucy; henni er
mikið að batna í höndunum. Það — það er
um Lauru”.
Lávarður Oakburn, setti upp stór augu.
“Hefir hún dottið í gegnum glugga?”
“Það er enn verra en það”, sagði Jana
lágt.
“Yerra en það? Hvað á þetta að þýða,
Jana, segðu eins og er, svo þessi óvissa taki
enda”, hrópaði liann gramur og stappaði fætin-
um gólfið. Fyrir mann með hans geðslagi er
erfitt að bíða eftir fregnum.
Laura er strokin”, sagði hún.
“Strokin”, endurtók hann og starði á
Jönu.
‘ ‘ Hún fór úr húsinu í gærkveldi. Hún hlýt-
ur að hafa farið á undan þér. Manst þú, pabbi,
að þú kullaðir á liana og að liún ansaði ekki?
Eg vissi ekki strax — ekki fyr en það var orðið
of seint að gera nokkuð — að hún var strokin ’ ’.
“Engan grun um hinn sanna viðburð hafði
jarlinn, og Jana hikaði við að tala greinilegar.
1 samanburði við það, sem hann hafði óttast —
dauða Lucy — virtist þetta vera lítil ógæfa.
“Eg skal hlaupa á eftir henni”, sagði hann.
“Hvert er hún strokin? Iívers vegna strauk
hún?”
“Pabbi, hún hefir ekki flúið einsömul”,
sagði Jana, og leit niður. “Carlton hefir farið
með henni”.
“Hvað þá?” öskraði jarlinn.
‘Þau eru flúin til að láta gifta sig, er eg
hrædd um. Um það er lítill efi”.
Jarlinn þagði augnarblik sem steingerving-
ur, og svo kom orðarokið. Jana hafði aldrei
lieyrt annað eins orða-ofsarok. Hann htífði
hvorki Lauru né Carlton, og það var gott fyrir
báða syndarana, að þeir voru ekki í nánd hans
meðan vonzkunni rigndi niður.
Jana fór að gráta. “Ó, pabbi, fyrirgefðu
mér”, sagði hún. “Eg hefði ekki átt að segja
þér þetta svona óviðbúnum, eg hefði átt að
draga frásögnina meira á langinn, svo hún hefði
ekki orsakað þér slíkar kvalir, en eg gat ekki
hugsað skynsamlega”.
Kvalir, já þetta var sannarleg kvöl fyrir
hinn hreinskilna sjómann. Þessi fallega dóttir
hans, sem liann var svo hreykinn yfir. Gremja
hans rénaði ögn, hann hné niður á stól og fól
andlitið í höndum sínum. Að lítilli stundu lið-
inni leit liann upp, fölur en ákveðinn.
“ Jana, þetta er sú önnur. Látum það sama
gilda um hana og hina. Nefndu aldrei nafn
hennar í minni áheyrn oftar, fremur en hinnar”.
Jana varð enn hnuggnari, þegar hún heyrði
þetta bann; bann, sem hún vogaði ekki að stríða
á móti. Hún hafði vonað að hann, sem jarl,
mundi leyfa að nefna Clarice, en þetta síðara
bann staðfesti hið gagnstæða.
Hún neytti dagverðar, sem búinn var til í
skyndi handa henni, og að því búnu var henni
ekið til stöðvarinnar í Pembury í sama fallega
vagninum og hún var sótt þangað.
En þegar Jana hraðaði sér aftur til South
Wbmiock, fanst henni liún hafa farið erindis-
leysu. Ef hún að eins hefði búið föður sinn
betur undir þetta, hugsaði hún, þá hefði sorg
hans orðið minni. Henni datt ekki í hug, að lá-
varður Oakbum var einmitt einn af þeim mönn-
um, sem. ómögulegt er að búa undir slíka við-
burði.
Endir fyrsta Jcafla.
ANNAR KAFLI.
I. KAPÍTULI.
Heimkoman.
Enn þá liélt veðrið áfram að vera slæmt;
það skiftust á haglskúrir og regn. Flótti Carl-
tons og Lauru átti sér stað á miðvikudagskveld,
og næsta miðvikudag sneru þau hr. og frú Carl-
ton aftur til South Wennock, í álíka óveðri og
þegar þau fóru þaðan. Þau höfðu verið gift í
Skotlandi, og að því búnu fengu þau sér fárra
daga skemtiferð, sem endurgjald fyrir ógæfuna
er fylgdi flótta þeirra; en veðrið hafði alt af
verið fremur óheppilegt.
Yinnufólk Carltons hafði átt heillar viku
hátíð. Það liafði fengið skrifaðar skipanir frá
húsbónda sínum, dagsettar daginn eftir giftingu
hans, að alt yrði að vera í góðu ásigkomulagi
á heimilinu til að taka á móti frú hans; en húsið
var svo nýlega endurbætt, eftir að nýju hvismun-
irnir voru fluttir inn, að það var harla lítið sem
þurfti að gera. Til þess að þvo gólf, aðallega
í eldhúsinu, fékk það sér þvottakonu, meðan það
sjálft skemti sér eftir beztu getu.
En þetta miðvikudagskveld, tók hvert eitt
af því skyldur sínar að sér aftur, fór vel og lip-
urlega að öllu og ldæddi sig í beztu fötin sín, til
þess að taka á móti húsbónda sínum og hinni
ungu konu lians. Það hafði verið beðið um
j*óstvagn til að vera til staðar á Great Wennock
#töðinni, og bíða eftir lestinni sem kom kl. sjö,
og vinnufólkið beið þarna með óþolinmæði.
Þegar ökumenn flvtja ný gift hjón lieim,
álíta þeir það vanalega skyldu sína að aka sem
liraðast. Á þenna liátt liugsaði vinnufólk Carl-
tons; löngu áður en kl. var hálf átta, var eftir-
væntingin í æsingi hjá því, það leit út og hlustaði
eftir hjólaskröltinu, vonandi á hverri sekúndu
að sjá og heyra nýju hjónin koma, en það brást.
Mínúturnar liðu án þess að liúsbændurnir
kæmu. KI. sló átta og enginn kom; liún sló hálf
níu, og vinnufólkið leit hvort á annað hálf vand-
ræðalegt og undrandi yfir því, hvaða orsök það
gæti verið sem hindraði konm ný giftu hjón-
anna.
Ben., lyfsölu drengurinn, gekk út að hliðinu,
stakk fótum sínum inn á milli lóðréttu járnstang-
anna í hliðhurðinni, og fékk sér hressandi
skemtiferð með því að sveifla hurðinni fram og
aftur. Það var enginn ónotalegur heimilis vald-
boði til staðar, hvorki Hanna eða Evan, til að
verma á honum eyrun eða reka hann burt; hann
skemti sér þess vegna við þessa ferð, blístraði
fjörugt lag og liorfi stöðugt til bæjarins.
“Hevrðu snöggvast”, kallaði hann til slátr-
ara drengs sem var honum kunnugur og nú var
á heimleið eftir að hafa lokið starfi sínu þenna
dag, “veistu orsökina til þess, að lestin kemur
svo seint í kveld?*’
“Hvaða lest?” spurði ungi slátrarinn, nam
staðar og horfi á Ben.
“Lestin, sem kemur til Great W'ennock kl.
sjö. Hún ætti að vera komin fyrir stundu síðan”
“Hiin er komin”, svaraði drengurinn.
“Nei, það er hún ekki”, sagði Ben. “Hver
segir það?”
“Eg segi það. Eg hefi með mínum eigin
augum séð almenningsvagninn koma akandi
hingað til bæjarins. Hann er nú þegar farinn
aftur með fólk til stöðvarinnar, sem ætlar með
lestinni kl. níu.
“Óhrekjandi sönnun”, hugsaði Ben. Hann
stökk ofan af liurðinni og þaut inn í húsið, án
þess að ómaka sig með að óska vini sínum
góðrar nætur.
“Heyrið þið, lestin er komin; það er langt
síðan liún kom”, hrópaði hann til Hannah og
hinna.
“Nei”, sagði Hannah.
“Jú, lnin er komin. Bill Jupp sagði það
rétt nxina. Hann sá almenningsvagninn með
eigin augum koma hingað til bæjarins frá
stöðinni”.
“Þá lilýtur eitthvað að liafa hindrað þau”,
sagði Hanuah, “og þau koma þá ekki að öllum
líkindum í kveíd.
Mjög skemtileg fullvissa. Enn þá frí þetta
kveld. “Láttu okkur þá fá kvöldmat”, sagði
Sarah, stiilkan sem Hannah liafði ráðið í vist
þessa viku, samkvæmt skipun húsbónda síns.
“ Já, en”, kallaði Ben, “Það kemur lest enn
þá. Bill Jupp sá almenningsvagninn fara aft-
ur til Great Wennock”.
“Hún kemur ekki frá sama stað og hin,
heimskingi”, leiðrétti Hannah. “Ómakið sem
eg nú hefi liaft með að bera á borð og búa til te
í borðstofunni, er þá gagnslaust”, sagði hún
óánægð.
Þar eð liúsbændurnir komu ekki, hvorki til
te né kveldverðar, var það einni ástæðu meira til
þess, að vinnufólkið skyldi neyta síns matar.
Og það gerði það líka með góðri lyst og beztu
ánægju, þar sem það sat við þakið borð með dúk
og dýrindisréttum, og skrafaði og hló og skemti
sér með meiri hávaða en nauðsynlegt var fyrir
meltinguna, þegar glögg hringing gerði því
mjög bilt við, eins óhult og það áleit sig.
“Hamingjan hjálpi okkur”, gaus upp úr
Hönnuh. ‘ ‘ Ef það nú samt sem áður skyldi vera
þau. Hver þremillinn — hengslastu af stað til
að ljúka upp, Evan. Sittu ekki þarna gapandi
eins og svín, stungið í hjarta”.
Evan þaut á fætur, út úr eldhúsinu og fram
í ganginn. Hann opnaði dyrnar svo vel að
nægt hefði hertoga til að ganga inn um þær, og
stóð nú beit á móti — stúlku Aneð böggul.
Stóran og luralegan böggul, er sýndist hafa
verið búinn til í snatri, og um hann vafið gömlu
sjali til að vernda hann gegn regninu sem úti
var. Sú sem kom með böggulinn, var Judith.
Hún gekk hispurslaust fram hjá Evan og lagði
böggulinn á stól í ganginum.
“Hvað — hvað á þetta að þýða?” spurði
Evan undrandi, sem ekki þekti Juditli aftur.
“Get eg fengið að tala fáein orð við lafði
Lauru Carlton”, var svarið.
Evan starði á stúlkuna. Hannah, sem var
komin fram í ganginn, starði einnig á hana;
drengurinn Ben. kom líka fram og starði á hana.
“Eg kem frá Cedar Lodge, frá lafði Jönu
Chesney”, sagði Judith, þegar hún sá að fólkið
þekti hana ekki. “Þetta er nokkuð af klæðnaði
lafði Lauru; en koffortin hennar verða send
hingað á morgun”.
Hannah leit fyrirlitlega á böggulinn. Hún
fann að þetta var blátt áfram léleg aðferð til
að koma klæðnaði brúðurinnar þangað. Judith
fann það líka satt að segja sjálf, en það var ekki
mögulegt að bæa úr því.
Á brúðkaupsdegi sínum, undir eins og hin
hátíðlega athöfn var um garð gengin, liafði
Laura skrifað að liálfu leyti iðrunarfult bréf tii
Jönu vegna flóttans, sem hún hafði gert sig seka
um, og sagði lienni í því, að giftingin væri af-
staðin. Innan í þessu bréfi var iðrunarfult bréf
til fö^ur hennar. Utanáskrifiirnar: “Konung-
legur sjóliðsforingi Chesney” og “ungfní
Chesney” sýíidu, að Lauru var ókunnugt um
upphefðina sem þeim hefði hlotnast. Jana
hafði liafði sent bréfið til föður síns að Chesncv
Oak, og hann liafði flevgt því í eldinn án þess
að lesa það; sínu eigin bréfi vogaði hún eigi að
svara; þvi henni heföi verið stranglega bannað
að hafa nokkur viðskifi við þessa afbrota syst-
ur sína, af hverju tagi sem þau væru. Jarðar-
för hins framliðna jarls fór fram á mánudaginn
lávarður Oakburn kom faftur til Cedar Lodge
á þriðjudagirin, og á miðvikudagsmorgunin kom
annað bréf frá Lauru til Jönu, þar sem liún
sagði henni, að lmn og Carlton ætluðu að vera
í Soutli Wennock á miðvikudagskveldið, og bað
Jönu að senda fötiri sín til hins nýja heimilis
síns, svo að þau gætu verið þar þegar hún kænii,
einkum bað lnin um “ljósa silkikjólinn”.
Ekki einn þráð úr honum”, hrópaði jarlinn
og barði í borðið, þegar Jana mintist á þetta við
hann. “Henni á enginn fatnaður að vera send-
ur héðan”.
En, pabbi, hún hefir ekkert til að vera í”,
sagði Jana. “Hún tók ekki einusinni sokka
til að skifta um”.
“Þess betra”, svaraði jarlinn æstur. “Lát-
um hana ganga berfætta ’ ’.
CsCo-'
tyueZWou
SALTFISKUR
Vér höfum byrgðir af söltum fiski, sem hefir verið til-
reiddur undir sérstakri umsjá vorri, í vorum eigin húsa-
kynnum. —
Verðið er ótrúlega lágt. Einnig höfum vér mikinn
forða af
PORT NELSON BRAND.
FISKIBOLLUR.
NORSK SPIKSfLD, K.K.K.
REYKT SILD.
NORSK ANCHOVIS.
HELLUBAKAÐ BRAUÐ.
FLATBRAUÐ.
MYSUOSTUR.
HLAUPOSTUR.
KRYDD-OSTUR.
BÚðjið um PORT NELSON BRAND hjá kaupmanni
yðar. —
pað borgar sig margfalt að 'kaupa vörur, sem bera
innsigli vort.
Ef kaupmaður yðar hefir ekki vörur vorar, þá gerið
svo vel að skrifa oss nafn hans og áritun.
PORT NELSON FISH CO. LTD.
936 Sherbrooke Street - - Winnipeg, Man.
PHONE: Garry 967.
IiOÐSKINN
Bvendur, Veiðlniennn og Verslunarnienn I.ODSKINN
A. & E. PIERCE & CO.
(Mesta skinnakaupmenn í t’anaila)
213 PACIFIC AVENUE...........WINNIPEG, MAN.
I læsta verð borgað fyrir Gærur Hóðir, Seneca raeíur.
SENDIÐ OSS SKINNAV6RU YÐAIt.
MA VERA að þér hafi aldrei komið til hugar að það
að kaupa eldspýtur væri verk sem útheimti varúð og þekk-
ingu í þeim efnum. En svo er nú samt.
J?að er áríðandi að þú kaupir engar aðrar eldspýtur en
EDDYS
EFNAFRÆÐISLEGA SJÁLFSLÖKKVANDI
“HLJÓÐLAUSAR 500”
Eddyspýturnar, sem engin glóð er eftir af. Eddy er
sá eini, sem býr þessar eldspýtur til í Canada og hefir
hverri einustu eldspýtu verið difið ofan í efnafræðisblöndu,
sem alveg tryggir það að ekki lifi í viðnum eftir að slökt er.
Gáið að orðunum “Efnafræðislega sjálfslökkvandi,
hljóðlausar 500” á eldspýtnastokknum.
Kviðslit loeknað.
"~Fyrir™ nokkrum árum aíðan, var eg a?5
lyfta kistu og kvittslitnaTSi. L.œknirinn
kvaS uppskurö hitS eina nautSsynlega. Um-
bútSir komu atS engu haldi.
AtS lokum fékk eg þö tangarhald &
nokkru, aem lseknatSi mig algerlega a
skömmum tíma. SítSan eru litSin mörg ar;
eg hefl unnitS erfitSa vinnu, sem trésmitSur
og aldrei ortSitS misdægurt. ÞatS var enginn
uppskurtSur, enginn s&rsauki, ekkert tima-
tap.
Eg sel ekki neitt, en eg er reitSubúinn at5
gefa ytSur fullnægjandi upplýsingar atS pvi
er til lækningar kvitSslits kemur. SkrifltS
mér. Utan&skrift mln er Eugene M. Pullen,
carpenter, 817 D Marcellus AVenue.
Manasquan, N. J. _ . t
Þér ættutS atS klippa úr blatSlnu þenna
mitSa og sýna hann þeim, sem þjáöir eru
af kvitSsliti — þú getur metS þvi bjargatS
lífi þeirra, dregitS úr þrautum, sem kvitS-
sliti eru samfara,. og komiö í veg fyrir
hugarhrelllng I sambandi vitS uppskurtS.
Gjafir til Betel.
Gjafir til Gamalmennaheimilisinv
“Betel”, safnað af Mrs. C. Hjálmar-
son og Mrs. J. B. Jónsson að Kanda-
har, Sask.:
Mr. og Mrs. J. G. Stephanson $100.00
Bdward Stephanson.......... 1-00
Axel Thorgeirson............. 1-00
Eggert Bjarnason............ 10.00
Kristinn Eyjólfsson........... 10.00
Mrs. M. W. Paulson........... 1.00
S. B. Guönason.............. 10,00
Mrs. H. E. Tallman............ #00
Mr. og Mrs. S. Magnússon .. 10 00
E. J. Laxdal.................. 10.00
C. Th. Jonason.............. 10.00
Mr. og Mrs. E. Helgason .. 25.00
Mr. og Mrs. B. Josephson og
familian................ 35.00
Mr. og Mrs. S. A. Guönason 5.00
Mr. og Mrs. S. Sölvason .... 20.00
S. E. Johnson................ 5.00
Carl F. Frederiikson......... 5.00
F. J. Sanders........ .. .. 10.00
*G. *J. Sanders.......... . • 5.00
Mr. og Mrs. Th. Indriðason 25.00
Sigmundur Stevenson .. .. 1.00
Mr. og Mrs. J. B. Jónsson .. 50.00
Mrs. G. S. Siguröson......... 5.00
Mr. og Mrs. T. Steinson . . .. 10.00
Mrs. C. Hjálmarson........... 5.00
Mrs. J. Hjálmarson........... 1-00
G. J. Svéinbjörnson......... 10.00
Árni Stefánsson .............. 10.00
J. A. Reykdal (\ minningu um
föður hans, Johann Johanns-
sonj..................... 200.00
Greiðið atkvæði
og vinnið fyrir
MAJOR
ANOREWS
D.S.O.
UNION
stjórnar þingmanns
efni í
MIÐ WINNIPEG
Upplýsingar gefnnr ntS:
Wc«ton—1567 Uogan Ave., Mest;
(íarry 3IOO.
ltrooklaixis — 1*08 I.ogan Wdt;
Cíarry 1107.
Snrgent Ave. — G3^» Sargent; (iarry
3088.
St. James—Parkview and I*ortage;
We»t 500.
Uadies’ Committee — 470 Main 8t.j
Garry 3220.
Centre Winnipeg — 470 Main St.;
Garry 2998, Garry 2999.
Samtals .. .. $595.00
Brynjólfur Jónsson, Wynyard $ 5.00
Karl Goodman, Winnipeg .. 16.00
Sigurlaug G. Hjálmson, Augusta
Montana................... 10.00
Kristján Johnson, Bredenbun-,
Sask......*.......... .. 5.00
J. Jóhannesson, féhirðir.
675 McDermot Ave., Winnipeg.
ANDLÁTSFREGN.
Mrs. J. G. Gillies aö 658 Sherbrook
stræti, Winnipeg lézt snögglega ari
heimili sinu 2. þ. m., klukkan 5 síö-
degis.. Hún eftirlætur mann sinn
ásamt 7 börnum.
Jaröarförin fór fram á miöviku-
daginn 5. þ. m. i Mapleton graf-
reitnum í Selkirk. Rev. Batty
meþódista prestur jarösöng hina
lítnu.