Lögberg - 09.05.1918, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 9. MAÍ 1918
3
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
ANNAR KAFLI.
James læknir að segja henni sannleikan um ásig-
komulag manns hennar, og um leið brýna fyrir
henni að vera varkár. J?að var táldrægnin, sem
hún gat hvorki samþykt né fyrirgefið.
Afleiðingin var uppsögn James læknis og
kjarkleysi hjúkrunarstúlkunnar. petta kjarkleysi
náði einnig til Jönu. Jafnvel þó varkárni lafði Oak-
burn kvöldið áður, virstist engin veruleg áhrif hafa
haft á hana, var hún þó ekki svo hraust orðin, að
hún gæti verið án læknis. Lafði Oakburn virtist á-
líta að hún gæti verið án læknis; hún þekti engan
annan lækni persónulega í London, sagði hún við
Jönu, og hún virtist ekki vilja fá sér ókunnan lækn-
ir, sem hún hvorki þekti að lundarfari né dugnaði.
J?að var í þessum vandræðum að Judith fann hús-
fólkið þegar hún kom aftur.
“Ó, lafði”, sagði hún af augnabliks innblæstri
og sneri sér að lafði Jönu, “ef greifainnan vildi að
eins senda boð eftir hr. Stephen Grey. Hann er
svo duglegur og áreiðanlegur. Henni getur ekki
annað en líkað hann”.
Um leið og hún sagði þetta, sýndi hún nafn-
seðil hans og sagði frá því að hún hefði mætt hon-
um. Jana hlustaði á hana og færði svo greifainn-
unni nafnspjaldið.
“Látið þér mig gera honum boð, lafði Oak-
burn”, sagði hún. “Eg álít það alveg nauðsynlegt
að þér fáið læknishjálp, og eins og Judith segir,
getur yður ekki annað en geðjast vel að dr. Grey”.
Lafði Oakburn gaf samþykki sitt til þess.
pektur af Judith og að nokkru leyti af lafði Jönu,
mundi henni ekki finnast hann alveg ókunnugur,
og svo voru send boð eftir Stephen Grey. petta
var fyrsta skrefið til vináttunnar sem á eftir kom,
milli Greys og lafði Oakburn, vinátta, sem varð til
þess að draga mikla viðburði á eftir sér.
pað voru mjög undarleg vopnaviðskifti milli
kringumstæðanna, að greifaekkjan af Oakbum
skyldi deyja daginn eftir að hann lézt. pannig
vildi það nú til samt. Hún hafði verið veik í nokkr-
ar vikur, en menn óttuðust enga augnarblikshættu
en á sömu stundinni og hún frétti um dauða jarl-
ins — sem henni var sagt um morguninn — varð
hún alt í einu lakari og dó kl. þrjú síðdegis. Lafði
Jana fór til heimilis hennar í Kensington, og kom
nógu snemma til að sjá hana lifandi; en þá var
hún búin að missa meðvitundina og gat ekki talað
Eitt af bamabömum greifainnunnar sagði — það
var óheiðarlega sagt — að þau hef ðu orðið að verða
samferða til þess, að kvelja hvert annað á leiðinni,,
eins og þau hefðu gert á meðan þau lifðu.
pað var ákveðið að þessar tvær jarðarfarir
skyldu fara fram á sömu stundu og stað, í einum
af hinum stóru kirkjugörðum London borgar.
grafreitur jarlsins af Oakburn var í Chesney
Oaks; en hann, þessi gamli sjómaður, sem nýlega
var dáinn, hafði skýlaust krafist þess, að ekkert
skraut og engin útgjöld fram yfir það nauðsyn-
lega, yrði eytt við útför sína. Að flytja hann til
Chesney Oaks, kostaði alt of mikið; vesaíings
^amli likaminn hans mundi ekki hvílast betur
fyrir það, hafði hann sagt; menn ættu að smokka
honum ofan í jörðina jafn fyrirhafnarlítið og
mögulegt væri, og í næsta grafreit. Umsjónar-
menn fjármuna hinnar framliðnu greifaekkju,
álitu það réttast að fylgja sömu sparsemisreglum,
og það var ákveðið að jarða þau í sömu gröf.
Jana og Laura voru í borginni þangað til jarð-
arförin var afstaðin. pær vildu ekki yfirgefa hús-
ið á meðan faðir þeirra lá þar örendur, og sökum
nýju sættanna við ekkju hans, var engin nauðsyn
tií þess að þær hröðuðu sér burt. Laura, sem var
svo fljótfær í öllu, varð alveg hrifin af greifainn-
unni, og sagði leynilega við Jönu að hún væri sú
kona, sem stæði miklu ofar en hún hefði búist við,
og að það vaeri viðeigandi hús að dvelja í, þegar sig
langaði að heimsækja London. Jana lét enga
slíka hvöt stjórna sér; en hún varð að viðurkenna
með sjálfri sér, að greifainnan náði meiri virðingu
hjá henni dag eftir dag.
“Hún hefir rækt skyldu sína gagnvart Lucy”,
sagði ungfrú Snow alúðlega við lafði Jönu. “Aldrei
hefir nokkur nióðir borið betri umhyggju fyrir
velferð barns síns, heldur en lafði Oakburn fyrir
Velferð Lucy. Fyrst ásetti eg mér að fara, en
þegar eg sá hve góð hún var, hvernig hún leitaðist
við að láta okkur öllum líða sem bezt, áleit eg það
heimsulegt að yfirgefa stöðu mína. Hún hefði þó
ekki látið mig vera kyrra, ef jarlinn hefði ekki
verið. Hún sagði mér, að hún ætlaði sjálf að taka
að sér uppeldi bamsins í einu og öllu, en hann
vildi ekki leyfa það. Nú vill hún líklega gera það”.
pær áttu annríkt með að búa út sorgarbúning
sinn. Jana fékk sinn laglegan og góðanh, vel við-
eigandi fyrir lafði, en skrautlausan; Laura valdi
eínn af þeim allra dýrustu handa sér. Jana vog-
aði sér að aðvara hana viðvíkjandi kostnaðinum,
en Laura kerti hnakkann til svars.
“Pabbi hefir eflaust munað eftir mér”, sagði
hún, “og hefði eflaust gefið mér leyfi til að nota
það sem eg á”. Hún sneri sér jafnvel til greifainn-
unnar með spurningu um hvort jarlinn mundi hafa
arfleitt hana að nokkrum peningum.
petta var undarleg spurning að bera fram, og
benti máske á það, að Laura var ekki eins viss um
arfinn eins og hún vildi vera. Lafði Oakbum gat
nú samt ekki frætt hana um neitt þessu viðvíkj-
andi. Hún vissi ekki hVemig jarlinn hefði gengið
frá fjármunum sínum. Að hann hefði látið semja
erfðaskrá ekki alls fyrir löngu, hélt hún að væri
áreiðanlegt; því hann vissi að lítið bam var í
vændum, hafði hann sagt við hana, að hann yrði
að koma fjármálum sínum í reglubundið horf, með
tilliti til hins nýja væntanlega erfingja, og hún
kvaðst halda að hann hefði gert það, en hún vissi
ekkert hvemig; því hann hafði aldr;ei minst á það
við sig”.
“ó, það hefir eflaust verið eins og það átti að
vera”, sagði Laura með sínu vanalega fyrirhyggju-
leysi, og hún keypti hvem kjólinn á fætur öðrum,
sem henni leist vel á.
“pér viljið eflaust vera guðmóðir litla barns-
ins, Jana, þegar tíminn til að skíra hann er kom-
inn?” bað greifainnan sjáanlega hikandi. “Hann
skal tilheyra yður eins mikið og mér”.
“Já, með ánægju”, svaraði lafði Jana. Hún
hikaði ekki; þessi litli veikburða maður í vögg-
unni fanst henni vera það eina tengsli við lífið.
sem faðir hennar hefði skilið eftir.
“Og — ef eg má láta ósk mína í ljósi — viljið
þér þá kalla hann Francis ?”
“Francis, já áreiðanlega, Francis. Nöfn
Oakburns jarlartha hafa flest verið John; en eg
veit ekki hvort það þarf að vera regla fyrir okkur.
Við getum látið skíra hann Francis John; en það
verður að kalla hann Francis”.
Einn af dögunum, sem liðu á milli dauðans og
jarðarfararinnar, fékk Jana lánaðan vagn greifa-
innunnar — vagn, sem hún sjálf átti fyrir tæpu
ári síðan — og ók til Gloucester Terrace. pó hún
væri sannfærð um að frú West hefði látið hana
vita um það, ef hún hefði fengið fregnir um Clar-
ice, fanst þó hinni kvíðandi og samvizkusömu
Jönu ekki alveg rétt að yfirgefa London, án þess
að hafa sjálf rannsakað þetta. En þegar hún kom
þangað varð hún fyrir vonbrigðum; frú West og
böm hennar, var henni sagt, höfðu farið til sjá-
varstrandarinnar.
pegar Jana stóð hikandi og óákveðin í dyrun-
um, eins og tilfellið er með flesta, þegar þeir mæta
óvæntri hindran — stakk maður höfðinu út' úr
einu af starfsheibergjunum, hann hefir máske
furðað sig á hvaða gestur þetta gæti verið, og um
hvað talað væri. Hann var maður með mjög við-
feldinn svip, rautt andlit, fallegt hár, lítill vexti
og feitur.
“pað líða eflaust fullar sex vikur þangað til
frúin kemur heim”, sagði stúlkan. “pað eru að
eins tíu dagar síðan hún fór, og — þarna er hús-
bóndinn”, sagði hún, þegar hinn áður nefndi mað-
ur kom inn. “Hann getur máske sagt yður þetta
með betri vissu en eg”.
Hr. West gekk til lafði Jönu. Hann skýrði
frá því að kona sín væri ekki í borginni. Gasti hann
svarað nokkurri spumingu fyrir hana, eða skilað
nokkrum boðum til hennar?
Jana gekk inn í vinnustofuna. Hann mundi
væntanlega vita eins mikið um þetta málefni og
kona hans, var sú hugsun sem efst var í huga lafði
Jönu. Hún sagði honum erindi sitt, og að hún
hefði komið þar fyrir hér um bil fimtán mánuðum
í sömu erindagjörðum. • •
“ó, já”, sagði hr. West, “eg man að konan
mín sagði mér frá þessu —lafði Jana Chesney að
líkindum”, bætti hann við og hneigði sig. “Mér
þykir leitt að verða að segja, að við höfum alls
ekkert heyrt um ungfrú Beauchamp. Einmitt
stuttu áður en kona mín fór til Ramsgate, mintist
hún á ungfrú Beauchamp og sagði, að sér þætti
gaman að vita hvort vinir hennar myndu hafa
fundið hana”.
Jana stundi þungan, þó hún hefði ekki búist
við öðru en vonbrigðum. “Nei”, sagði hún lágt.
“Við höfum enn ekki getað fundið hana”.
“pað er mjög undarlegt”, sagði West.
“pað er meira en það”, sagði Jana, “það er
voðalegt. “pangað til rétt nýlega höfðum við von
um, að hún hefði farið til útlanda með einhverri
fjölskyldu, en hver mánuður sem líður, virðist
meir og meir eyðileggja þá von. Eg er yður þakk-
lát”, bætti hún við, um leið og hún rétti honum
nafnspjald sitt. “petta er áritun mín úti á land-
inu, þar sem eg á heima. Ef frú West skyldi ein-
hverntíma fregna um hana — enda þó það sé efa-
söm von — vill hún þá máske gera svo vel og senda
mér skeyti um það þangað”.
“pér megið reiða yður á, að hún gerir það”,
svaraði West. “Og eg vildi að eg hefði verið fær
um að gefa yður betri fregnir nú”, sagði hann
innilega.
Hann fylgdi henni út og stóð á steinstéttinni
á meðan hún sté inn í vagninn og ók burt. Jana
var einkennilega kjarklaus, þegar þess er gætt, að
- hún bjóst ekki við neinu betra. Sannfæringin um
það, að Clarice væri dáin, hafði þessa síðustu tíma
fest rætur hjá henni, og hún gat ekki hugsað um
hana á annan hátt.
En það var þó dálítil nýung með tilliti til ung-
frú Beauchamp, sem frú West hafði heyrt síðan
hún sá Jönu seinast, og sem hún hefði eflaust sagt
henni, ef hún hefði verið heima, en hún hefði ekki
álitið að hún væri nógu merkileg til þess, að skrifa
úm hana til lafði Jönu, og svo hefir hún máske
forðast það til þess að vekja ekki óánægju. West
vissi um þessa nýung, en hann hafði enga hug-
mynd um að lafði Jana vissi ekki um hana. Raun-
ar var það heldur ekki nein mjög markverð nýung,
og hún hefði líka látið þetta málefni vera jafn dul-
arfult og hingað til.
XVII. KAPITULI
óvænt heimsókn.
Lafði Oakbum sat í hægindastól við ofninn í
herbergi sínu. Hún var nú á fótum nokkrar stund-
ir dag hvem, enda þótt hjúkrunarstúlkan, með sín-
ar gamaldags skoðanir, héldi fram að það væri of
snemt. pað voru ekki aðrir en Laura hjá henni,
og hún hélt á barninu í kjöltu sinni. Einkennilegt
merki um lítillæti hjá Lauru, sem ekki var vön að
vilja snerta á slíkum fyrirhafnarmiklum verum
eins og börnum í reifum.
“Eg vildi óska að bamið mitt hefði lifað”,
sagði hún við lafði Oakburn. “pað var sú indæl-
asta lítil stúlka, sem maður gat hugsað sér. En
eg hefði þó ekki sjálf viljað annast það; eg hefði
ekki getað tekið að mér þá þvingun. Eg get ekki
skilið hvers vegna þér getið tekið að yður þá fyrir-
höfn. pér verðið aldrei færar um að geta farið
út”.
Lafði Oakburn brosti. Hún og Laura voru
mjög ólíkar. “Hve lengi lifði bamið yðar?”
spurði hún.
“Að eins hálfan annan dag. Hr. Carlton sá
strax, þegar það var fætt, að það mundi ekki geta
lifað; en hann sagði mér það ekki, og eg furðaði
mig mikið á því, að hann vildi láta skíra það strax.
pegar hann spurði mig hvað það ætti að heita, og
sagði, að hr. Lycett væri niðri og ætlaði að skíra
það, spurði eg, hvers vegna hann vildi láta skíra
það svona fljótt, og hann svaraði kæruleysislega,
að það væri eins gott, þegar börn væru veikluleg.
Eg hugsaði þá ekki meira um þetta svar; en hann
sagði mér seinna frá ástæðunni”.
“Hvað var það látið heita?”
“Laura. Hr. Carlton vildi það, og eg kann vel
við það nafn. Hvers vegna situr J*na þama eins
og myndastytta?”
Jana var nú komin aftur úr ferð sinni til
heimilis hr. Wests, hún hafði þreytt og þjáð geng-
ið upp stigann til herbergis greifainnunnar, og
hnigið niður á stól, rétt við dyrnar. Vonbrigðin
voru henni afarþung. pegar Laura sneri sér undr-
andi að henni, stóð hún upp og gekk til þeirra.
“Heimsókn mín var árangurslaus”, sagði hún.
“Frú West, konan sem eg ætlaði að finni, var í
Ramsgate; en eg talaði við manninn hennar. pau
höfðu alls ekkert heyrt um Clarice. Eg er sann-
færð um að hún finst aldrei”.
“Eg skildi hafa endaskifti á heiminum til að
finna hana”, sagði hin flasfengna Laura. “Hún
getur ekki verið horfin. Slíkt skeður ekki á vorum
dögum”.
Jana hristi höfuðið þegjandi. öll þau pláss,
sem henni og föður hennar gátu í hug dottið, höfðu
verið nákvæmlega rannsökuð, en þau gátu samt
ekki fundið Clarice.
“Eg er viss um að þetta hefir ollað pabba
mikillar sorgar að síðustu”, tautaði Jana. “Talaði
hann mikið um hana?” spurði Jana og sneri sér að
lafði Oakbum.
Greifainnan svaraði næstum áköf. Að eitt-
hvað dularfult var viðvíkjandi einni af dætmm
jarlsins, það vissi hún, því á meðan hún var á
heimilinu sem kennari, hafði hún af tilviljun heyrt
minst á lafði Clarice stöku sinnum. En hún hafði
ekki heyrt neitt nákvæmlega um hana. Eftir að
þau giftust, spurði hún jarlinn eitt sinn um hana,
en hann geklt fram sjá spurningunni, einS og hann
vildi helzt ekki tala um það málefni. petta sagði
hún nú lafði Jönu.
“Er það meining yðar með þessu að segja, að
pabbi hafi aldrei sagt yður neitt um þessar kring-
umstæður?” spurði Jana undrandi.
“pað gerði hann aldrei. Honum var eflaust á
móti geði að tala um þetta efni”.
“Mig furðar það”, sagði Jana.
“Mig furðar það alls ekki”, sagði Laura.
“Mér geðjast ekki að því, að tala um það. Getið
þér trúað því, lafði Oakbum, að eg hefi aldrei
minst á hana við manninn minn ? Hann hefir alls
engan grun um, að við eigum eina systur enn þá”.
“En hvers vegna segið þér honum það ekki?”
sagði lafði Oakbum.
“Eg veit það ekki sjálf”, svaraði Laura. “Eg
get ekki fengið mig til að tala um Clarice við nokk-
urn mann. pað er ekki viðfeldið að tala um það,
að ein af systrum okkar fór að heiman, óhlýðin
banni föður síns, og okkar, til þess að taka að sér
barnakenslu, og kemur ekki heim aftur. Eg get
ekki lýst þessari tilfinningu, en hún býr í mér og
hún er mjög sterk. Pabbi hefir eflaust haft sams-
konar tilfinningu; við vorum mjög lík, hann og eg.
pað verður nógu snemt að segja manni sínum frá
Clarice, þegar búið er að finna hana”.
“Fór hún að heiman þrátt fyrir bann ykkar?”
spurði lafði Oakbum.
“Já”, svaraði Laura. “pað var í meira lagi
þrákelknislegt af henni. Eg hika ekki við að tala
um þetta við yður, lafði Oakbum, af því þér þekk-
ið allmikið um þetta atvik, og við tölum um það
hvort sem er. Um langan, langan tíma vildi pabbi
ekki einu sinni leyfa, að nafn hennar væri nefnt á
heimilinu. pað er satt, Jana”, bætti hún við,
“veiztu að sú hugsun hefir oft dottið mér í hug —
manst þú eftir pappírssneplinum, sem eg færði þér
stuttu eftir að þú varst aftur komin til South
Wennock ?”
“Hvort eg man eftir honum ?” endurtók Jana.
‘ Eg skoða hann oft. Hann veldur mér meiri á-
hyggju en eg vil kannast við”.
“Nú, það sem mér hefir oft dottið í hug er, að
pabbi hafi í reiði sinni opnað þetta bréf, þó það
væri áritað til þín, og rifið það í sundur, undir
eins og hann var búinn oð opna það”.
“Nei, sagði Jana. “Svo algerlega ráðalaus
var eg að komast að nokkurri niðurstöðu, að eg
eins og þú, hélt það mögulegt að pabbi hefði opnað
það, og eg skrifaði honum frá South Wennock og
spurði hann um það”.
“Og hann neitaði því ?”
“Hann skrifaði mér með sömu póstferðinni,
að hann hefði aldrei séð nokkurt slíkt bréf”.
“Eg held að eg muni eftir þessu atviki — það
er að segja, að hann tók á móti bréfinU yðar”, sagði
greifainnan og leit á Jönu. “Hann las bréf frá yð-
ur við morgunverðarborðið einn daginn, og þá varð
hann dálítið æstur, hann sagði að sér þætti gamán
að vita hvað Jana gæti átt við. Lucy spurði hvað
það væri, og hann svaraði, að Jana hefði skrifað
sér til að komast eftir, hvort hann hefði opnað eitt
af bréfura Clarice, eins og sér hefði komið til hug-
ar að opna nokkurt bréf frá henni um það leyti,
bætti hann við; hann hefði ekki viljað snerta eitt
einasta með priki sínu. Eg man mjög vel eftir
orðum hans”, sagði lafði Oakbum. “Og eg veit,
að eg þráði að spyrja um, hvers konar kvíða þau
bæru með tilliti til lafði Clarice, en eg fékk mig
ekki til þess”.
Jana stundi. Mig grunar — mig er að byrja
að gruna, að við finnum Clarice aldrei”.
“petta er bara rugl”, svaraði Laura. “Hún
finst áreiðanlega, annaðhvort dauð eða lifandi”.
Dauð eða lifandi”, endurtók Jana með lágum
i-óm. “Já, það getur verið, en hún mun naumast
finnast lifandi”.
Areiðanlegustu Eldspíturnar í Keimi
og um Ieið þær ódýrustu eru
EDDY’S “SILENT 506’
»»
AREIÐANLEGAR af því að þær eru svo búnar til að
eldspítan slokknár strax og slökt er á henni.
ÓDÝRAbTAR af því þœr eru betri og fullkomnari en
aðrar eldspiturá markaðinum.
Stríðstíma sparnaður og eigin samvizka
þín mælir með því að þú kaupir EDDYS
ELDSPÍTUR

IOÐSKINN Bændur, Veiðimennn og Vcrslunarnienn LOÐSKINN
A. & E. PIERCE & CO.
(Mestn skinnakaupmenn í Canafia)
21S PACIFIC AVENUE..............WINNIPEG, MAN.
Hæsta verð borgað fyrir Gærur Húðir, Seneca rætur.
SENÐID OSS SKINNAVÖRC YDAR.
=========
LATID OSS SUTA
SKINNIN YÐAR
Skinnin eru vandlega sútuð og verkuð
VÉR erum þaulvanir sútarar.
ÁHÖLD vor skara fram úr allra annara.
VERK vort er unniC af æfCum mönnum.
VÉR höfum einn hinn bezta sútara I Canada.
VÉR sútum húöir og skinn, meö hári og án hárs, gerum þau mjúk,
slétt og lyktarlaus, og búum til úr þeim hvaö sem menn vilja.
VÉR spörum yður pcnmga.
VÉR sútum eigi leSur 1 aktýgi.
VÉR borgum hæsta verð fyrir húðir, gærur, ull og mör.
SKRIFIÐ OSS BEINA LEIÐ EFTIR VERÐSKRÁ.
W. BOURKE & CO.
505 Pacific Ave., Brandon
Meðmæli:
liominion Bonk
Takið eftir
VÖRUMERKINU

Mynda framköllun
er annað af voru aðal-starfi. Æfðir
menn og nýtízku áhöld gera það að verk-
um að vér getum komist yfir að fram-
kalla 1,200 myndir á dag.
Myndaframköllunar deild vor hefir
vaxið svona snögglega einungis fyrir
það—AD VÉR HÖFUM GETAÐ SÝNT
BETRA VERK. Látið oss framkalla
fyrir yður myndirnar næst. pú kemst
að raun um að lélegar myndir, eru að
kenna lélegri finising.
Nýjar Films á hverjum degi
Mail Order deild fyrir utanbæjarmenn
©©©©©©©©©

ifKAlki
MÍÍÍfS
ÓKEYPIS
fyrir þá, pr þjást af ASTHMA.
Mcðal sem læknar alla. án sársauka.
og gerir það undir eins.
Vér höfum nýja aðferð til þess að
lækna ASTHMA (mæöi), alveg sama
hvort þú hefir þjáðst lengur eða
skemur—hvort það er kallað chronic
eða ekki; þér ættuð að senda eftir
vorum ókeypis læknisdómi.
Sérstaklega er> oss ant um að þeir,
sem þungt eru haidnir, komist i sam-
band við oss, einkanlega þó þeir, er
reynt hafa aðrar aðferðir til þess að
gera öndunina auðveldari, svo sem
“patent smokes" opium aðferðir o.
s. frv.
Vér viljum færa öllum heim sann-
inn um að, læknisaðferð vor sé ó-
brigðul, og læknar f eitt skifti fyrir
öll.
J>etta ókeypis tilboð er of þýðing-
armikið til þess að það verði vanrækt
einn einasta dag.
Skrifið oss undir eins, og byrjið að
nota aðferðina. Sendið enga peninga,
heldur að eins seðilinn (coupon) í
pósti.
FREE ASTHMA OOUPON
FRONTIER ASTHMA CO., Room
583 T Niagara and Hudson Sts.,
Buffalo, N. Y.
Otsauma Sett, 5 gtykki á 20 ct».
Fullkomið borðsett, fjólu-
blá gerð, fyrir |borð. bakka
og 3 litlir dúkar með sömu
gerð. úr góðu efni, bæði
þráður og léreft. Hálftyrds
i ferhyrning fyrir 20 cents.
Kjörkaupin kynna vöruna.
PEOPIiE*S SPECIAI/TIKS OO.
Dept. 18, P.O. lioi 1836, VVinnlpe*
Tannlœkningar
hjá Dr. Jeffrey
lengja líf
yðar, og byggja upp tauga
kerfið, setja ánægjubros á
andlitið, og veitir. yður
tækifæri á að tyggja feeð-
una, svo þér hafið hennar
full not.
Góð melting eðlilegur
andardráttur og góð heilsa
yfir höfuð, byggist á þvi að
tennumar séu í réttu ásig-
komulagi.
Ef þú hefir tannpínu,
skaJtu stra koma og finna
mig. Sýktar tennur lækn-
aðar, og nýjar seldar í stað
þeirra sem ónýtar urðu.
I)r. C. C. .lefírey,
“hinn varfærni tannlæknir”
Cor. Logan Ave. & Main St.
Winnipeg - - Manitoba