Lögberg - 23.05.1918, Síða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 23. MAí 1918
3
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
ANNAR KAFLI.
XVIII. KAPÍTULI.
Andlitið aftur.
J?að var daginn aem jarðsetja átti jarlinn af
Oakburn. Ekkjan hans sat í búningsklefa sínum
í sorgarbúningi; svarti kjóllinn og hvíta línhúfan
sögðu frá hinni yfirgefnu, einmanalegu tilveru
hennar. Rétt hjá henni sátu dætur jarlins, Jana,
Laura og Lucy, sömuleiðis í sorgarbúningi. Lucy
grét viðstöðulaust. Laura lét við og við í ljós æst-
ar tilfinningar; Jana var róleg. Engan, að greifa-
innunni undantekinni máske, grunaði hve þung
sorg hennar var, að sumu leyti við missir hans,
sem var horfin þeim fyrir fult og alt úr þessum
heimi, og að öðru leyti við missír hennar, sem þau
vissu ekkert um hvað orðið var af. Sorg Jönu
Chesney var of stór og beisk til þess að sýna sig
með ytri merkjum; hún lá dýpra en á yfirborðinu.
Jarlinn af Oakbum og greifaekkjan voru lögð
í tvær grafir, hlið við hlið, í hinum stóra kirkju-
garði, og lögmaður Oakburns fjölskyldunnar kom
inn með erfðaskrámar. pað átti að lesa afskrift
af erfðaskrá greifaekkjunnar, af því menn vissu að
hún hafði skilið eftir gjafir til sumra stúlknanna,
sem hér voru staddar. Lögmaðurinn, hr. Mole,
var ungur maður með hvítan hálsklút; hann lét
tóbak í nef sér með leynd, bak við vasaklútinn,
þriðju hverju mínútu.
Hann huggaði sig með talsverðu af neftóbaki
fyrir utan dyrnar, og gekk síðan inn með tvö skjöl
í hendinni og hneigði sig. Lafði Oakbum var enn
ekki nógu hraust til að fara ofan í herbergin niðri,
og lögmanninum var veitt móttaka þarna eins og
ákveðið hafði verið. Erfðaskrá jarlsins var það,
skjal, sem hann ætlaði að lesa fyrst, hann settist
og opnaði hana.
pað hafði ekki verið á valdi lávarðar Oak-
bums að gefa, stórgjafir. Ættaróðalinu var gert
að skyldu að borga elztu dóttur hans fimm hundr-
uð pund árlega, henni Jönu Chesney, meðan hún
væri lifandi; annari dóttur sinni, Lauru Carlton,
skildi hann eftir fyrirgefningu sína, og hinni
þriðju og fjórðu dætra sinna, Clarice Beauchamp
og Lucy Chesney gaf hann þrjú þúsund pund
hverri. Ekkja hans, Elisa, greifainna af Oakbum,
átti að sjá um uppeldi og allan kostnað viðvíkjandi
Lucy; þegar Clarice fyndist, átti hún að hafa
heimili sitt hjá greifainnunni, ef hún vildi það, en
ef ekki, þá hjá Jönu dóttur hans, sem hann bað að
annast hana. Ef þáð kæmi í ljós, að hún hefði orð-
ið fyrir einhveju óhappi, og væri ekki lengur
meðal hinna lifandi, þá skyldu þessi þrjú þúsund
pund hennar verða eign Jönu. prjú þúsund pund-
in hennar Lucy átti að láta á vöxtu, þangað til
hún væri tuttugu og eins árs gömul. prjú hundr-
uð pundum átti strax að skifta jaft á milli fjögra
dætra hans, “svo að þær gætu fengið sér viðeig-
andi sorgarbúning” ;þann hluta þessa fjár, sem
Clarice tilheyrði, átti Jana að taka og geyma fyrir
hana.
pannig voru ákvarðanirnar í erfðaskránni að
því er snerti dætur jarlsins; þann hluta hennar,
sem snerti konu hans og son — hann var nú raun-
ar ekki fæddur þegar hún var samin, en það voru
samt gerðar ákvarðanir með tilliti til viðburðar-
ins — þarf ekki að minnast á; hann kemur okkur
ekki við.
pegar búi8 var að lesa erfðaskrána lagði hr.
Mole hana frá sér, en tók eftirritið af erfðaskrá
greifaekkjunnar, og fór að lesa það næstum við-
stöðulaust. Gamla konan, sem hafði all-mikið af
peningum út af fyrir sig, hafði gefið hvorri uppá-
halds gyðjunni sinni fimm þúsund pund, Jönu og
Lucy Chesney. Fimm þúsund pundin hennar Jönu
áttu að vera komin í hennar hendur innan árs.
púsundin hennar Lucy átti að láta á vexti, og
hvorki upphæðina né vextina mátti snerta, fyr en
hún væri búin að ná lögaldri. Hvorki Laura eða
Clarice voru nefndar í erfðaskrá hennar. Jafnvel
á síðustu stundu hafði greifaekkjan ekki getað
fyrirgefið henni þá tilraun, að reyna að vinna fyr-
ir sér sjálf. Lauru gat hún heldur ekki fyrirgefið
giftingu hennar.
Að lýsa hinum særðu tilfinningum Lauru,
reiðinni og iðraninni yfir því, að bæði faðir hennar
og frænka tóku ekkert tillit til hennar, er enginn
hægðarleikur. Hún var áköf og æst í skapi, eins
og faðir hennar, og mjög hneigð til að láta æsing-
una í Ijósi við ýms lítilfjörleg tækifæri, en hún
gerði'það ekki nú. pað eru sumar móðganir, eða
sem við álítum vera það,sem særa tilfinningarnar
svo djúpum sárum, að menn líða þegjandi og með
leynd. pannig var það nú. Laura Carlton sagði
ekki eitt einasta orð, né gaf vonbrigði sín í skyn
á neinn hátt. Einungis reiðieldingin, sem enginn
nema lögmaðurinn sá, brá fyrir í augum hennar;
engin önnur ytri merki sáust.
Lögmaðurinn tók fjóra vöndla af bankaseðl-
um úr vasa sínum, í hvorum þeirra voru 75 pund.
Hann fékk Jönu tvo af þeim, hennar eigin skerf
og Clarice, einn fékk hann greifainnunni, sem
Lucy átti og einn lafði Lauru.
Laura tók við seðlunum án þess að segja eitt
orð. Fingur hennar skulfu af löngun til að fleygja
J’eim aftur í andlit Moles; en hún gat ráðið við sig
‘ Hann hefði líklega getað munað betur eftir mér”,
sagði hún við Jönu seinna um kveldið, og svo beit
hún á vörina af því, aðhenni varð á að segja þetta.
Jana átti líka sín vonbrigði; en hún var við
þeim búin. pað voru ekki fjármálaleg vonbrigði;
það var eins vel séð um hana og hún hafði búist
við, og hún var föður sínum þakklát fyrir það og
frænku sinni fyrir hina rausnarlegu gjöf. Von-
þrigði henar vqfu út af Lucy. Að það bam, sem
hún hafði elskað og borið svo innilega umhyggju
fyrir, sem hún í huga sínum hélt sig færa um að
ala upp svo, að hún yrði góð kristin, mönnuð og
mentuð stúlka, að minsta kosti eins vel og greifa-
innan, að hún væri svift uppeldi hennar og eftir-
liti, og öðrum fengið það í hendur, var í sannleika
þung reynsla. Jana talaði ekki um skapraun sína,
fremur en Laura, en gagnstætt því sem Laura
gerði reyndi hún að jrfirvinna hana. “pað er enn
þá einn kross sem yfir mér hangir”, tautaði hún
við sjálfa sig. “Eg verð að taka honum með auð-
mýkt og biðja um hjálp til að bera hann”.
“pér skylduð hafa fengið hana út af fyrir yð-
ur, ef erfðaskráin hefði leyft það”, sagði greifa-
innan við Jönu; því hana grunaði hver vonbrigði
hennar væru, og tárin í augum hennar sýndu hve
innilega hún meinti það sem hún sagði. “Hún er
mér ósegjanlega kær; en eg hefði samt ekki getað
verið svo eigingjörn, að svifta yður henni. Hún
má heimsækja yður, eins oft og þér viljið, lafði
Jana; hún heyrir yður til fremur en mér”.
Jana notaði tækifærið. “Leyfið mér þá að
taka hana heim með mér til umbreytingar. Hún
finnur sárt til þess sem hún hefir mist, og um-
skifti á verustað mundi gera henni gott. Hún get-
ur verið eina eða tvær vikur hjá mér, þangað til
þér eruð orðnar vel frískar aftur”.
“Velkomið, velkomið”, svaraði hún. “Heimt-
ið þér haha, nær sem þér viljið, á hvaða tíma sem
er, og hún skal koma til yðar, nema því að eins —
nema því að eins-------”, lafði Oakburn þagnaði
skyndilega.
“Nema því að eins, hvað?” spurði Jana.
“Ó, eg finn, að eg þori naumast að minnast á
það”, svaraði greifainnan. “Eg talaði næstum
hugsunarlaust. Eg bið yður að fyrirgefa mér,
lafði Jana. pað sem eg ætlaði að segja var —
nema því að eins að þér vilduð koma aftur hingað,
og gera þetta hús að heimili yðar”.
Jana hrist höfuðið. “Nei”, sagði hún; “eg
held eg megi til að hafa heimili út af fyrir mig.
Eg er nú orðin því svo vön, eins og þér vitið. En
eg ætla að koma við og við og heimsækja yður”.
Lucy fór því með Jönu til South Wennock.
pær fóru þangað daginn eftir jarðarförina. Laura
var þögul á leiðinni, nokkuð stygg, meðan hún
hugsaði með beiskju um þær nýjungar, sem hún
varð að færa manni sínum. Einu sinni sneri hún
sér fljótlega við í vagninum, og ávarpaði Jönu
fremur hörkulega.
“Hvers vegna hefir þú aldrei sagt mér frá því,
að þú hefðir spurt pabba um sundurrifna bréfið
frá Clarice? Enginn skeytir neitt um mig, að
mér finst?”
Jana stundi þreytulega. “Eg veit ekki hvers
vegna eg gerði það ekki. Mér geðjast illa að, að
tala um Clarice, og þetta réði heldur ekki gátuna”.
pær komu heilu og höldnu til South Wennock.
Laura hafði ekki gert manni sínum aðvart um
komu sína, og þess vegna beið hennar enginn vagn;
vonbrigðin, sem hún varð að færa honum, höfðu
gert hana hrædda. Almenningsvagninn og ein-
eykisvagn biðu við stöðina. Judith flýtti sér af
stað til að ná í þann síðarnefnda, en kom of seint.
Fallegur, ungur maður stökk inn í vagninn fyrir
framan hana. pað var Friðrik Grey.
“ó, hr. Grey!” sagði hún nokkuð dauf á svip.
“pér viljið eflaust sleppa eineykisvagninum, viljið
þér ekki gera það, hr. ?”
“Jú, auðvitað, Judith!” svaraði ungi maður-
inn hlæjandi. parna er almenningsvagninn handa
mér”.
“pað er ekki handa mér, hr. Friðrik; lafðimar ,
eru hérna”.
Hann leit út, sá þær, og var á augabragði
komin ofan úr vagninum með stóra öskju í hend-
inni, sem hann bar yfir að almenningvagninum, og
bauð Jönu eineykisvagninn. Hann stóð með hatt-
inn í hendinni og alúðlegt bros á viðfeldna andlit-
inu, meðan hann neyddi þær til að taka vagninn.
“En það er ekki rétt að ræna honum frá yð-
ur”, sagði Jana. “pér fenguð hann fyrst”.
“Hvað þá? og láta yður taka almenningsvagn-
inn, lafði Jana. Hvað mynduð þér hugsa um mig?
Hristingurinn hans skemmir mig ekki; hann er
fremur til gamans. Eg skyldi ganga ef ekki væri
rigning”.
“Komið þér frá London?”
“Ó nei. Að eins frá Lichford”.
Hann hjálpaði þeim upp í vagninn, og þær
voru neyddar til að láta Judith sitja hjá sér; því
rigningin var svo mikil, og Jana vildi ekki láta
hana sitja úti; Lucy horfði á hann, þar sem hann
stóð og lyfti hattinum sínum, um leið og þær óku
af stað.
“En hvað hann hefir góðlegt andlit”, sagði
hún. “Mér geðjast svo vel að honum, Jana”.
“Nú gleymdi eg að segja honum, að við hefð-
um talað við föður hans”, sagði Jana. “Eg verð
að gera honum boð, og biðja hann að heimsækja
okkur”.
Fyrst komu þær að húsi Carltons, og þar sté
lafði Laura út úr vagninum, en svo var haldið
áfram til Cedar Lodge. Hr. Carlton var heima og
hann bauð konu sína velkomna með mörgum koss-
um. pað var orðið framorðið og teið stóð á borð-
'inu. Herbergið, með logandi eld 1 ofninum, var
mjög aðlaðandi eftir hina löngu ferð hennar. Hr.
Carlton elskaði hana enn þá, og hann hafði saknað
hennar mikið meðan hún var fjarverandi.
“Að sjimu leyti í'Pembury og að sumu leyti
í London, hefir þú verið í burtu í fjórtán daga,
Laura. Og eg hefi þráð þig allan þenna tíma, og
hélt hann mundi aldrei ætla að líða”.
“pað er nú samt sem áður enginn staður jafn
skemtilegur og heimilið”, sagði Laura. “Og,
Lewis, það er enginn eins og þú. Við vorum þang-
að til jarðarförin var afstaðin, eins og þú skilur,
og — til — til að heyra erfðaskrána lesna”.
“Og hvernig var svo innihald erfðaskrárinn-
ar?” spurði Carlton. “pú ert væntanlega rík núna;
við vesalings læknamir, þorum naumast að snerta
við þér með langri stöng”.
Laura hafði setið fyrir framan eldinn með
fætumar á ofnskörinni, og hr. Carlton laut inni-
lega niður að henni. Hún stökk skyndilega á fæt-
ur, og um leið og hún sneri baki að honum, fór
hún að eiga við einherja smámuni sem láu þar á
litlu borði; hún hafði einhvern grun um að fregnir
hennar myndu ekki vera horíum þægilegar.
“Laura, eg segi, þú hefir eflaust erft tíu eða
tuttugu þúsund pund? Greifaekkjan hefir skilið
þér eftir tíu, tel eg víst”.
“Eg hefi verið að hugsa um hvernig eg ætti
að gera fregnina þolanlegar fyrir þig, en eg get
það ekki. Eg skal segja þér það versta strax”,
sagði hún, um leið og hún sneri sér við skyndilega
og horfði í augu hans. “Eg hefi engan arf fengið,
Lewis”.
Hann svaraði ekki; starði að eins spyrjandi
augum á hana.
“Pabbi hefir ekki skilið eftir einn skilding
handa mér, að undanskildu lítilsháttar fyrir sorg-
arbúning; í erfðaskránni var sagt að hann léti mér
í té fyrirgefningu sína. Frænka mín arfleiddi
Jönu og Lucy að tíu þúsund pundum, en mér gaf
hún ekkert”.
Beiskt orð var næstum sloppið yfir varir Carl-
tons; en honum hepnaðist að gleypa það áður en
það var talað.
“Ekkert skilið þér eftir?” endurtók hann.
“Hvorugt þeirra”.
“Sjötíu og fimm pund fyrir sorgarbúning og
fyrirgefningin. ó, Lewis, það er skammarlegt,
það eru voðaleg vonbrigði, svívirðilegt óréttlæti, og
eg finn sárara til þess þín vegna heldur en mín
vegna”.
“Og Jana?” spurði hann eftir litla þögn.
“Jana fær fimm hundruð pund árlega á meðan
hún lrfir, og fimm þúsund auk þess að gjöf. Hvað
eigum við að gera Lewis?”
“Umbera þetta eins vel og við getum”, svar-
aði Carlton'. “pað er gamalt orítæki, Laura, sem
segir: “pað sem ekki er mögulegt að umbæta
verður að eiga sig”, og þú og eg verðum að taka
okkur þetta til fyrirmyndar”.
Hún greip hattinn sinn í snatri og fór út úr
herberginu, eins og hún vildi forðast að segja
meira, svo hann varð einn eftir í herberginu. pá
breyttist svipur hans snögglega, hann varð ná-
fölur, annað hvort af reiði eða sárri tilfinningu.
bjarminn frá eldinum sýndi skírt andlitsdrætti
hans, þó ekkert annað ljós væri í herberginu. Tveir
stórir gluggar voru á stofu þessari — eins og les-
andinn máske man — annar á framgaflinum og
hinn á hliðinni; gaflglugginn var lokaður með
hlemm, en hinn ekki. Hann stóð gagnvart glugg-
anum í djúpum hugsunum, um frásögn konu sinn-
ar. Hann hafði vonað og treyst því að hún fengi
arf, svo þau gætu losnað við skuldirnar er þau
höfðu steypt sér í. pannig stóð hann í nokkar
mínútur og leit svo upp.
pá sá hann andlitið, sem hann aldrei gleymdi,
rétt fyrir utan gluggann, horfandi inn í herbergið,
sama andlitið og hann sá í stigaganginum kveldið
sem frú Crane dó, og aftur í garðinum hjá k^ptein
Chesney síðar.
pessi sýn gerði hann hræddan, svo hann rak
upp hljóð og reikaði að vegnum móti glugganum.
Endir annars kafla.
PRIÐJI KAFLI.
I. KAPfTULI.
Laugarnar.
Að hugsa og horfa á sjö ókomin ár fram und-
an sér, er langt tímabil; unga fólkinu sýnist það
næstum óendanlegt. pað er erfitt að hugsa sér
það, þegar vér teljum það í stundum, dögum, mán-
uðum og árum. En hvað eru sjö ár, þegar við
borfum aftur í tímann? — lítil vindbóla, að því er
sýnist, í veraldarhafinu; örsmá punktur í sjón-
deildarhring lífsins. Síðan að frásögnin í síðasta
kapítula, í kaflanum næst á undan átti sér stað,
eru liðin sjö ár af lífsferli persónanna er saga vor
snýst um, og nú er lesendunum boðið að sjá og
kynnast nokkrum þeirra aftur.
Á sjávarströndinni hjá nýtízku og af eingöngu
heldra fólki notuðum laugum, sat hópur ungra
kvenna.
Sumar saumuðu á meðan þær skröfuðu, sum-
ar lásu, sumar neyttu hins hreina lofts þegjandi,
sem streymdi inn yfir landið frá sjónum, sumar
horfðu á börnin, sem hlupu hingað og þangað í dá-
lítilli fjarlægð og léku sér með sandinn. Hópur
ungra meyja hafði safnast saman; það var dálítið
bil á milli þeirra, en stærra en svo, að þær gætu
talað saman. pær áttu mjög annríkt með sín eig-
in fyrirtæki, sín eigin áhugaefni, skraut, daður,
bókmentir, hina nýtízku skemtigöngustaði, félags-
lífið í sölunum á kveldin. Á þessu augnabliki virt-
ust þær fremur hneigðar fyrir þrætur en kurteis-
ar samræður. Afbrýði gerði einnig vart við sig
hjá þeim.
“pér getið sagt, hvað sem þér viljið, ungfrú
I.ake”, sagði ung stúlka, “en eg held því fram, að
af öllum ungum mönnum, sem í Seaford dvelja, sé
hann göfugastur og markverðastur. Hefi eg rétt
fyrir mér eða ekki ?” bætti hún við um leið og hún
sneri sér við að hinum.
Sú sem talaði var há og tíguleg stúlka með
arnarnef, föla og fyrirmannlega andlitsdrætti.
Hún var dóttir yfirhershöfðingja Vaughan og
konu hans, og dvaldi nú ásamt þeim í Seaford. Sú
ungfrú Lake, sem svar hennar var beint til, var
lítilsigld en háðsk, og í stað svars bretti hún að
eins varirnar.
“Eg skeyti ekki um það, hvort hann er göf-
ugur eða markverður”, sagði Fanny Darlington,
lagleg stúlka. “Eg veit að hann er sá viðfeldn-
asti maður, sem eg hefi nokkru sinni talað við.
Og ef hann er þar á ofan markverður, þá gerir það
hann ekki hið minsta óþægilegri. Eg hata ykkar
markverðu menn; þeir eru vanalegast hégóma-
gjarnir, dulir og óþýðir; þrír gallar, sem hann er
laus við. Hann dansaði tvisvar við mig í gær-
kvöldi”.
“Og ekki í eitt einasta skifti við Augustu
Lake, og það er þess vegna að hún ásakar hann í
dag”.
Lítið bros, sem þær kurteysisvegna vildu ekki
láta sjást, lék á vörum flestra. Ungfrú Vaughan
var sú eina sem talaði.
Areiðanlegustu Eldspíturnar í Keimi
og um leið þær ódýrustu eru
EDDY’S “SILENT 506”
AREIÐANLEGAR af því að þær eru svo búnar til að
eldspítan slokknar strax og slökt er á henni.
ÓDÝRASTAR af því þœr eru betri og fullkomnari en
aðrar eldspítur á markaðinum.
Stríðstíma sparnaður og eigin samvirka
þín mælir með því að þú kaupir EDDYS
ELDSPÍTUR
UOÐSKINN Bændur, Veiöimennn og Verslnnurnienn I/OÖSKIN N
A. & E. PIERCE & CO.
(Mestn skinnakaupmenn í Canaria)
ais PACIFIC AVENUE..............WINNIPKC, MAN.
Hæsta verð borgað fyrlr Gærur Húðir, Seneca rætur.
SENDIÐ OSS SKINNAVÖRU YBAR.
LÁTIÐ OSS SUTA
SKINNIN YÐAR
Skinnin eru vandlefa sútuð og verkuð
VÉR erum þaulvanir sútarar.
ÁHÖIjI) vor skara fram úr allra annara.
VKKK vort er unnið af æfCum mönnum.
VÉR höfum einn hinn bezta sútara t Canada.
VÉR sútum húCir og skinn, meC hári og án hárs, gerum þau mjúk,
slétt og lyktarlaus, og búum til úr þeim hvaC sem menn vilja.
VÉR spörum yCur penmga.
VÉR sútum eigi leCur I aktýgi.
VÉR borgum hæsta verC fyrir húCir, gærur, ull og mör.
SKRIFIÐ OSS BEINA I.KIÍ) KFTIR VKRDSKKÁ.
W. BOURKE & CO.
Meðmæli:
Dominion Rauk
505 Pacific Ave., Brandon
mmwm
'tiWiVn wtwtH
KOMIÐ MEÐ RJOMANN YÐAR
Vér borgum hæsta verð í peningum út í hönd fyrii
allskonar rjóma, nýjan og súran Peningaávísanir sendai
fljótt og skilvíslega. öllum tómum könnum tafarlaust
skilað aftur. Um upplýsingar vísum vér til Union
Bank of Canada.
Manitoba Creamery jCo., Ltd., 509 William ftVE.
■iiiiBiiiaiuia!
Húðir, UU
°g
LDOSKINN

• • • •
Ef þú óskar eftir fljótri afgreiðslu og haesta verði fyrir ull og loðskirn.tkrifið
Frank Massin, Brandon, Man.
Skrifið eftir verði og áritanaspjöldum.
,, Athugasennd við kartöflur"
Mikil áherzla er nú á tímum lögö
á a$ yrkja landið með afurðir þess
af öllu tagi — og yrkja það með at-
orku. en samt með reglu og nákvæmni
— sent tilheyrir öllji verklegu sem
business-legu (systemj, ef takmarki
skal ná — fyrir þá, sem umráð hafa
vfir einhverjum landbletti.
Einnig er garðrækt í þessu fólgin,
sérstaklega kartöfluræktinv t»egar
þeim er plantað, skal gæta þess að
rugla ekki mismunandi kartöfluteg-
undum. Hafa skal þær hvítu og þær
rauðu hvorar í sinu lagi, til þess að
koma fyrir mikinn afslátt, þegar kom-
ið er með þær á markaðinn. Hvíta
tegundin er frekar viðtekin á aðal-
tnarkaðnum, þó fólk yfirleitt gjöri
lítinn mismun.
Þegar útsæði er v'alið, skal gæta
þess að í því sé engin spilling og að
kartöflurnar sé.u algjörlega lausar við
hrúður. Samt kemur það fyrir, að
sú sýki er til t jarðveginum, þar sem
sáð ^r og smittar útsæðið. Ef svo er.
er skynsamt að breyta til, og rækta
þar einhvern annan ávöxt.
Þegar sáð er, skal velja kartöflur
með gruunum augum, meðallagi að
stærð og svipaðar að lit. Og áður en
þær eru teknar á markaðinn 'skal að-
skilja þær, halda þeim smáu og sýktu.
Með ofangreindri tilsögn ætti upp-
skera þín að fara vaxandi og batn-
andi og komast í gott verð og hátt
gildi á heimsmarkaðinum.
Norður Manitoba er orðlögð fyrir
hragðgóðar kartöflur, hefir tekið
verðlaun á iðnaðarsýningitm og unnið
sér góða tiltrú á fjærliggjandi
mörkuðum.
Auðvelt að endurbæta t. d. hrúð-
ur eða kartöflur með kláðasýki, sem
víða hefir tíðkast, er nú þegar i
mörgum plássum búið að koma í veg
fyrir það, sem auðvitað hefir kostað
ýmsar tilraunir og þolinmæði.
Þá skal bita niður kartöflurnar til
útsæðis, og skilja eftir tvö augu á
hverjum bita, eftir Búnaðardeildar
tilsögn, en eitt auga á bita hefir mér
reynst bezt, með því að skera mitt á
milli spíruholanna. En ef bitinn er lít-
11 eða vesalleg augun, er betra að hafa
tv'ö á bita hverjum. Síðan skalt þú
setja bitana í formaline lög, og láta
þá vera þar í tvær stundir og láta
fljóta yfir; er hæfileg ýý niörk í 30
gallon af vatni.
Bezt er að taka útsæðið frá á
haustin, þegar kartöflurnar eru tekn-
ar upp, og geyma svo yfir veturinn,
ekki í verulega hlýju plássi, og ekki
heldur þar sem frost nær þeitn.
Þar sent ekki hafa verið nógu góðir
kjallarar til að geyrrra kartöflur í,
hefir oft revnzt vel a'ð grafa þær í
garðinum og búa vel um með strái
og kartöflugrasi me'ð mold ofan á.
Nú dregur að sáning óðum, og til
að ráða fram úr öllum mögulegum
örðugleikum nú á tímum, þá hafið
þetta lnigfast, og einhver scm er
landlaus, og óskar eftir að eignast
blett til ræktunar í Winnipeg-lxrrg,
gæti eg gpfið leiðbeiningar kostnaðar-
laust. — Einnig mætti eg heyra frá
bændum, sem hugsuðu sér að breyta
til.
Manitoha kartöflur og hvítfiskur
úr Winnipegvatni á vel satnan.
G. S. GuSmundson,
Frámnes, Man.