Lögberg - 10.07.1919, Side 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 10. JÚLt 1919
Bls. 8

Vane »s Nina
EFTIE
Charles Garvice
“Eg ,hefi aldrei .heyrt um hann getið”,
sagði Vane. “Eg er hi;æddur um að það olli
honum mikilla vonbrigða að eg er lifandi”,
sagði hann svipþungur.
“Án alls efa”.
“Hvers konar maður er hann?”
Tressider hikaði. Þetta var spurning, sem
gamall og varkár lögmaður var ekki fús til að
svara.
“Hann er ungur maður, hér um bil tuttugu
og fimm ára held ég. Óvanalega fríður maður
sýnum—hann er alls ekki líkur Manneringun-
nm, en dökkur, mjög dökkur. Móðir hans var
spönsk. Framkoma hans er lipur — óvanalega
lipur og nærgætinn með tilliti til kröfu sinnar
eftir nafnbótinni og eignunum.
“Er hann fátækur eða ríkur?”
“Ó, hánn er alls ekki ríkur. Hann hefir
dálitlar árlegar tekjur eftir föður sinn, ög eg
ímynda mér að hann græði dálítið á ýmsu
gróðabralli; en um það er eg ekki alveg viss.
Eg þekti auðvitað föður hans, en Júlían hefi
eg ekki séð, síðan hann var lítill drengur, fyr
en núna nýlega”.
“Er hann giftur?” spurði Vane.
“ Nei, — eg spurði hann um það. Mig lang-
ar nú til að spyrja yður um hið sama, lávarður
Lesborough. Eg ímyncla mér að þér séuð
ógiftur?”
“Eg á enga konu”, sagði Vane alvarlegur.
Tressider kinkaði kolli glaðlegur á svip.
Af því Vane hikaði áður en hann svaraði, var
hann hræddur um að ungi jarlinn hefði gift sig
kvenmanni, sem stóð fvrir neðan hann.
Já, þér hafið nógan tíma enn þá,” tautaði
hann. “En eg vona, að það líði ekki alt of
langur tími þangað til eg fæ' að sjá greifainn-
una af Lesborough.”
Vane stóð upp, en Tressider tafði hann.
“Góði, farið þér ekki enn þá lávarður",
sagði hann. “Það er svo margt, sem mig iang-
ar til «ð tala við vður um. Fyrst og fremst
verðum við að tala um—peninga. Afsakið mig,
skortir vður ekki dálítið af þeim?”
Vane brosti.
“Eg hefi fáeina skildinga”, sagði hann.
Tressider kinkaði kolli. t
“Eg gat hugsað mér það. Eg skal sjá um
að þér getið fengið eins mikið borgað á morgun
og þér viljið. En þangað til verðið þér að leyfa
raér að vera bankari yðar”.
Hann gekk að peningaskápnum, tók út úr
honum vöndul af pappírspeningum, og lagði þá
á borðið fyrir framan Vane.
Hér eru hundrað og tuttugu pund. Það
var heppilegt að eg fékk þessa upphæð í morg-
un. Ff þetta er ekki nóg, þá get eg seht skrif-
arann minn til bankans — —”
Vane brosti alvarlegur.
“Eg mun naumast þurfa svona marga
penin^a í dag,” sagði hann.
Meðan hann sagði þetta opnuðust dyrnar
og skrifarinn kom inn með nafnspjald.
Tressidér varð hálf vandræðalegur.
“Undarleg tilviljun”, sagði hann. “Það
er hr. Jrilían Shore. Gerið þér svo vel að biðja
hr. Shore að bíða ofurlitla stund. ”
Vane leit fljótlega upp. “iNei, nei; látið
þér hann koma hingað inn. Mig langar til að
sjá hann.”
Hr. Tressider hnei^ði sig samþykkjandi.
Skrifarinn gekk út og kom aftur með háan,
grannvaxinn mann, óvanalega fríðan og kurteis-
an í framkomu. Hann var dökkur eins og
Spánverji, með hrafnsvört augu undir síðum,
dökkum augnahárum.
Þegar hann kom inn, leit hann frá gamla
rnanninum, sem enn var all-vandræðalegur, á
Vane. Svo varð honum litið á bankaseðlana,
og á sama augnabliki kom undarlegur, rannsak-
andi svipur í augun hans í Ijós, en hvarf jafn
fljótt aftur.
“Afsakið, h’r. Tressider,” sagði hann með
viðfeldinni rödd. “Eg vissi ekki að þér áttuð
annríkt —”
“Gerið þér svo vel að fá yður sæti, hr.
Shore”, sagði Tressider. “Þér komið heppi-
lega — —” Honum fanst þetta orð ekki eiga
vel við, — hann þagnaði og leitaði að öðru bet-
ur viðeigandi, en fann það ekki, svo hann hætti
alveg við að búa Shore undir erfðavonbrigðin
með varkárum orðum.
“Eg verð að leyfa mér að kynna ykkur
hvoi-n öðrum. Hr' Shore — hetta er hr. Man-
jiering — nei, eg á auðvitað við lávarð Les-
borough. ’ ’
Vane leit með mikilli meðaumkun á þann
mann, hvers vonir hann hafði eyðilagt, og hann
sá hvernig spyrjandi svipurinn breyttist í undr-
nn og hræðslu. En það stóð ekki lengi yfir;
augnalokin byrgðu dökku augun að hálfu leyti,
eins og hann vildi dylja svip þeýra.
“Lávarður—Lesborough”, spgði hann með
náfölum vörum. “Lávarður Les'borough. Ein-
:nitt það—einmitt það —- —”
“Já, það er hann,” svaraði Tressider, og
blíða, lága röddin fór að leita eftir orðum. “Hr.
Mannering druknaði ekki þegar Alpina fórst.
Honum varð bjargað, og nú er hann einmitt
kominn til London. Hann hefir að eins verið
hér fáar míniítur. Auðvitað hefði eg gert yður
aðvart------”
Þetta var erfitt augnablik fyrir ungu
mennina. Vane fanst að hann væri sekur, af
því liann druknaði ekki, og rjóður í andliti rétti
hann hinum manninum hendi sína.
“Mér þykir það leitt,” byrjaði hann g hætti
svo skyndilega. Hvað átti hann að segja?
En Júlían Shore var búinn að átta sig;
hann tók í hendi Vane með bros á vörum og
sagði alúðlega:
“Svo þér eruð þessi ungi jarl?” Hann dró
andann erfiðlega og ypti öxlum. “Við getum
ekki báðir fengið nafnbótina, og eg fullvissa yð-
ur um það, að eg gleðst yfir því að þér eruð
lifandi, lávarður Lesborough/’
Engin orð gátu átt betur við, og Vane, sem
enn faxm til þeirrar sektar sinnar, að hann vav
iifandi, þrýsti innilega hendi þessa unga manns,
sem fyrir vonbrigðunum hafði orðið.
“Þökk fyrir,” sagði hann. “Innilega
þökk. Mér þykir leitt að eg.sökk ekki með skip-
inu. Þér munduð eflaust hafa orðið betri jarl
en eg, hr. Shore. ”
“Síður en svo,” svaraði Shore hlæjaudi.
“Segið þér ekki neitt slíkt. Við erum náfrænd-
ur, er það ekki? Eg vona að þér viljið kalla
mig Júlían?”
XI. KAPITULI.
Hvort hann vildi kalla hann Júlían? Vane
var auðvitað glaður yfir slíkri velvild frá þeim
manni, sem hann hafði valdið vonbrigðum.
“Auðvitað, Júlían,” sagði hann svo glað-
lega að það vakti undran hjá Tressider. “Og
þú verður að kalla mig Vane, því yið erum
bræðrasynir, eins og þú veizt, þó við höfum
ekki fundist fyr. Eg vona að við verðum góðir
vinir. Eg fékk ekki að vita um þessa brevtingu
á kjörum mínum fyr en í gærkvöldi, svo eg ér
ennþá eins og hálfringlaður. Það er bráðum
kominn tími til að neyta hádegisverðar, hr.
Tressider. Þér verðið að leyfa mér að fara
eina stund eða tvær. Mig langar til að fara út
og neyta matar með Júlían.”
Gamli lögmaðurinn brosti. “ Já, eg má ekki
neita yður um það, fyrst þér viljið það,” sagði
hann. “Eg skal skrifa Holland, og láta hann
vita að þér komið til Lesborough nær sem helzt,
og eg vona að sjá yður hér bráðlega. Það er
allmargt sem eg held að þurfi að tala um og
koma reglu á. ”
“Jæja,” svaraði Vane alvarlegur. “Eg
fel yður það alt á liendur, því þá veit eg að það
verður vel gert, hr. Tressider.” Hanri lét banka-
seðlana í vasa sinn, meðan Júlían horfði á hann
með hálflokuð augu.
IJngu mennirnir gengu út og ofan tröpp-
urnar.
“Hvert eigum við að fara?” spurði Vane.
"Eg var eitt sinn þátt-takandi í gildisfélagi
(khíbb), en eg hafði ekki efni á að borga tillag-
ið. Eigum við að fara inn í fæðissöluhús?”
Júlían hló, hlátur hans var ísmevgilegur og
fagur eins og röddin. ,
“Það er undarlegt að heyra jarlinn af Les-
borough tala þannig,” sagði hann.
“Já, — en þá var eg mjög fátækur,” sagði
Vane.
Júlían hægði göngu sína snöggvast.
“Eg var búinn að úsetja mér að neyta há-
degisverðar lieima,” sagði hann hikandi. “Er
þér á móti geði að koma með mér? Það er stutt
þangað, og þá getum við talað ótruflaðir.”
“Mér er það ánægja,” sagði Vane.
Júlían kallaði á vagn/og sagði ökumanni
hvert halda skyldi, sem Vane áttaði sig ekki á.
Þeir óku þvers yfir strand og fram hjá þing-
húsinu að röð gamalla húsa, sem sneru að ánni.
Vane leit forvitnislega í kring um sig, þeg-
ar hann sté ofan úr vagninum. Þetta var part-
ur af gömlu London, sem stóð glevmdur mitt. á
milli nýtízku bygginganna.
“Þetta ér undarlegt pláss,” sagði hann.
“Hér hefi eg aldrei koraið fyr. ”
“Einmitt það. Eg bý hér, af því hér er
svo kyrlátt og eg á húsið. Faðir minn átti það.
Eg hefi fallega útsjón hér, einkum á nóttínni,
þegar ljósin spegla sig í vatninu. Húsið er af-
argamalt og þarf nauðsynlega viðgerðar—þeg-
ar efni mín leyfa það. ”
Ilann tók í gamlan bjöllustreng, og dyrnar
voru brátt opnaðar með varkárni af gamalli
konu, með svo undarlegum svip á andliti sínu,
að Vane gat ekki varist því að stara á hana. 1
stað þess að tala, gaf Júlían Shore henni merki
með bendingamáli daufdumbra.
Gamla konan leit eitt augnablik á Vane, svo*
kinkaði hún kolli, lokaði útidyrunum og hvarf í
gegnum aðrar dyr aftantil í forstofunni.
“Komdu með mér upp á loft, þar dvel eg
oftast sökum útsjónarinnar,” sagði Júlían.
Hann fylgdi honum inn í dagstofu, sem var
af jafn gömlu sniði og húsið. Veggþiljurnar
voru úr eik, sem var orðin nærri svört af elli;
þar var afarstórt eldstæði, sem var eins svart
og þiljurnar, og húsmunirnir voru í fullu sam-
ræmi við herbergið. t einu horninu stóð hljóð-
færi. Herbergi þetta líkist ekki hinum vana-
legu, og Vane fanst það ekki gera nein þægileg
áhrif.
Hann gekk að glugganum og leit út.
“Þú hefir ágæta útsýn yfir ána,” sagði
hann, “og þetta er gott, gamalt herbergi.”
Meðan hann talaði varð hann var við ein-
kennilega og sterka lykt. Hún kom í gegnum
dvr, sem stóðu hálfopnar. Júlían gekk að dyr-
r.num og lokaði þeim með liægð.
Gamla konan kom aftur inn með bjóð, og
lét mat og vín af honum á dúki klætt borð.
Fauðvínið var í venetíanskri flösku, og við hlið
hennar stóð lítil flaska með Chartreuxe. Eftir
að hafa litið til húsbónda síns, fór gamla konan
aftur út; Júlían flutti stól að borðinu. og bað
Vane að setjast.
“Það lítur út fyrir að þú hafir búið hér
notalega um þig,” sagði Vane. “Gamla konan
er daufdumb, er það ekki.”
“Já,” svaraði Júlían. “Hún vann hjá föð-
ur mínum í mörg ár. Eg veit næstum ekki hve
gömul hún er. Tíún er trygg og aðgætin, og
annast mig ágætlega.”
“En er það ekki leiðinlegt að hafa dauf-
dumba þjónustustúlku?” sagði Vane og fór að
neyta matar.
Júlían brosti.
“Nei,” svaraði hann. “Það er líklega af
því, að eg er orðinn henni svo vanur. Hún er
mjög skynsöm og þykir ósegjanlega vænt um
mig.”
“Hún lítur út fyrir að vera það,” sagði
Vane. “Þetta er ágætt rauðvín.”
“Eg erfði það eftir föður minn. Eg held
það hafi upprunalega komið frá Lesborough
höllinni.”
“Þá vona eg að þar sé eitthvað til af því
cnnþá,” sagði Vane. “Ert. þú kunnugur þar?”
“Nei, eg hefi aldrei komið þar. Faðir minn
og gamli jarlinn voru svarnir óvinir, og þeir
urðu aldrei sáttir. En þú hefir líklega oft kom-
ið þar?”
Vane kinkaði kolli. Hann leit í kringum
sig í herberginu; — það var eitthvað svo und-
arlegt, að hann skyldi sitja þarna og eiga svo
þægilega'sambúð hjá þessum nýfundna frænda.
“Þegar eg var ungur, kom eg þangað oft,”
sagði hann. “En þegar eg varð fullþroska,
varð eg einnig ósáttur við gamla jarlinn. Hann
krafðist svo mikils af mér.”
“Á hvern hátt?” spurði Júlían og fylti
glösin aftur.
“Hann vildi segja fyrir um alt, sem eg átti
að gera, en eg neitaði að vera honum háður að
nokkru leyti. Svo skildum við — og eg fór út
í heiminn” — rödd hans varð magnþrota —.
“Og svo lentir þú í skipbroti?” spurði
Júlían.
Það var sem Vane yrði meðvitundarlaus.
“Já,” svaraði hann utan við sig. “En við
skulum tala um eitthvað annað — við skulum
tala um þig. “Eg varð næstum hryggur vfir
því að eg var lifandi, þegar þú komst <nn í
“skrifstofu hr. Tressiders.”
Eitt augnablik döknaði föla andlitið hans
Júlían og hann hálflokaði augunum. En svo
leit hann aftur upp, brosti og ypti öxlum á þann
l’átt, sem minti Vane á að spanskt blóð rann
um æðar hans. '
“Það er vingjarnlegt og eðallynt af þér,
Vane,” sagði hann með stuttri þögn á undan
nafninu. “Auðvitað vildi eg hafa orðið jarl
af Lesborough,—en eg er máske eins gæfuríkur
að vera sá, sem eg er.”
“Máske,” sagði Vane blátt áfram, eins og
hann var vanur. “Eg held í raun og veru að
eg verði ekki gæfuríkari, þó eg varði jarl,” sagði
hann og stundi.
Júlían leit forvitnislega á hann. “Eg get
fullvissað mig um það, að þú verður reglulegur
enskur aðalsmaður,” sagði hann. “Þú ert að
minni skoðun skapaður fyrir stöðuna. En eg
á ekki eins vel við hana. Eg er að eins að hálfu
leyti Englendingur, móðir mín var spönsk, eins
og þú máske veizt, og er í einu og öllu líkur
henni. Þú ferð bráðum að gifta þig — máske
þú sért nú þegar giftur?” Hann leit á Vane
með uppgerðar sakleysi og hugsunarleysi í svip
sínum.
Vane drakk úr glasinu sínu og svaraði hon-
um, eins og hann hafði svarað Tressider. “Eg
á enga konu.”
“Þú- eignast bráðum eina,” sagði Júlían
brosandi. “Þú verðnr eftirsóknarverður ráða-
hagur. I>ú veizt eflaust að auður þinn er ótæm-
andi.”
“Mig hefir grunað það,” sagði Vane róleg-
n r. “En eg gifti mig aldrei.”
“Aldrei er langur tími,” sagði Júlian
brosandi. “Viltu ekki reyna þennan Chart-
reuxe? (kryddlögur). Eg held að hann sé líka
úr kjallaranum í Lesborough.”
“Eg Ibýst við því,” svaraði Vane seinlega.
Svo sagði hann rösklega: Heyrðu nú, Júlían.
Það hlýtur að hafa valdið þér vonbrigða, að
eg kom í ljós svo óvænt. Eg—eg er fús til að
bæta úr því á einn eða annan hátt; — en eg veit
ekki vel hvernig eg á að gera það. Er þér óljúft
að segja þér nokkuð um sjálfan þig—um stöðu
þína yfir höfuð?” Hann stamaði og leit í kring
um sig í stóra, dökka herberginu. “Það er ekki
af forvitni, eins og þú skilur, en —”
Júlían hló að feimni frænda síns.
‘ ‘ Það er auðvelt að lesa hugsanir þínar,
minn góði Vane,” sagði hann, “eg veit nákvæm-
iega hvað þú ætlar að gera. Þú ætlar a,ð bjóða
mér endurgjald fyrir vonbrig^in, er eg hefi orð-
ið fyrir, er það ekki?”
“Þú hefir getið hér um bil rétt til,” viður-
kendi Vane.
“Mig grunaði það,” sagði Júlían með sínu
ísmeygilega brosi. “Þú vilt sjá um að eg hafi
fastar árstekjur hér eftir”--------
“Því ætti eg ekki að gera það,” greip Vane
fram í fyrir lionum. Eg er afarríkur, og ef eg
liefði ekki komið til sögunnar, þá værir þú nú
jarl af Lesborough.”
Þegar hann nefndi nafnbótina, hálflokaði
Júlían aftur augunum, en brosið lá kyrt á vör-
um hans.
“Eins og nú er ástatt,” sagði Vane, “ert
þú næsti erfinginn. Eg gifti mig aldrei, — þú
hristir höfuðið, en eg veit hvað eg segi. ISvo þú
erfir þetta alt saman síðar. Því ættir þú ekki
að þiggja árstekjur af mér? Ef þú værir bróð-
ir minn eða sonur, þá hefðir þú gert það.”
Júlían hristi höfuðið aftur.
“En eg er hvorki bróðir þinn eða sonur,
eg er að eins frændi þinn. Og —við tölum af
einlægni, er það ekki? Mér geðjast heldur ekki
að því, að vera háður nokkrum manni. Eg vil
ekkert þiggja af þér.”
“Þá ert þú mikið flón,” sagði Vane blátt
áfram.
“Getur vel verið. En eg hefi dálitlar tekj-
ur, sem nægja þörfum mínum, — en þær eru
nógu stórar fyrir einstæðing, og eg kann að
meta frelsi mitt. Nei, — eg afþakka peninga
þína — en ef þú býður mér vináttu þína, trygð
þína —-------”
“Látum þetta málefni bíða fyrst um sinn,”
sagði hann alvarlegur. “Blóð er þykkra en
vatn. A morgun skulum við fara til Ijesborough.
Eg sem jarl og húsbóndi, þú sem hásætiserfing-
inn — við skulum verða vinir, Júlían. Af hverju
er þessi einkennilega lykt hérna?” spurði liar.n
skjmdilega.
R. S. ROBINSON
Stofoadt 1883
MöfotHtóll $250,000.00
t* M:
Soattla, Wa»h., 8. $. A.
EdmootoB, Alta.
L* Pas, Haa.
Keoora. Iit
Kaupir og selur
Húðir, Ull og Seneca Rót
HRAAR HÚÐIR OG SKINN
No. 1 Salta6ar gripahúSir .................24—.3®
No. 1 Saltatiar Kip húSir .................28—.32
No. 1. SaltaSar kálfahúSir ................45— 50
No. 1 Beztu Seneca rætur ................... 1.00
----------- —1 No. 1 Ull ............................40—.45
Sendið beint Hestahúðir, hver .............. $6.00—$.10.00
til Hsezta verð fyrir kindagacrnr.
HEAD OFFICE: 157 RUPERT ST., WINNIPEG
Einnig 150-152 Pacific Ave. East
TIL, ATHCGIINAR
500 menn vantar undir eins til þess aC lœra aB stjórna btfreiBum
og gasvélum — Tractors á Hemphills Motorskúianum 1 Winnipeg,
Saskatoon, Edmonton, Calgary, Lethbrtdge, Vancouver, B. C. og Port-
land Oregon.
Nú. er herskylda 1 Canada og fjttlda margir Canadamenn, sem
stJórnuBu bifrelBum og gas-tractors, hafa þegar orBiB aB fara I herþjón-
ustu eBa eru þ& & förum. Nú er tlmi ti) þess fyrlr yBur aB lœra góBa
iBn og taka etna af þeim stöBum, sem þarf aB fylia og f& 1 iaun frft
f 8«—260 um m&nuSinn. — J>aB tekur ekki nema f&einar vtkur fyrlr
yBur. aB læra þessar atvinnugreinar og stöBumar biBa yBar, sem vél«
fræSingar, bifreiBastjórar, og vélmeistarar & sklpum.
N&miB stendur yfir 1 « vikur. Verkfærl fri. Og atvinnuskrlf-
stofa vor annast um aB tryggja yBur stöBumar aB enduBu n&ml.
Sl&lB ekki & frest heldur byrJiB undlr eins. VerBskr& send ókeypls.
KomiB til skólaútibús þess, sem næst yBur er.
Hemphilla Motor Schools. 220 Pacific Ave, Winnlpeg.
Ctibú 1 Begina, Saskatoon, Edmonton, Lethbrtdge, Calgary, Vancouver,
B. C. og Portland Oregon.
** L* 5S* timbur, fjalviður af öllum j
ar vorubtrgöir tegundum, geirettur og al$- !
konar aðrír strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
— ...............■— Limitad-----------— ■ —-
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG
vf/i 'AfA'.vg/Ly*/- ’j*/: .vy/i .y+/ ,v»/ xti; .wa .wi awj .wa1 .vy ^ lv»/. •
The Campell Studio
Nafnkunnir ljósmyndasmiðir
Scott Block, Main Street South
Simi M. 1127 gagnvart Iðnaðarhöllinni
Stœrsta og elzta ljósmyndastofan í Winnipeg og
f- ein af þeim stærstn og bcztu í Canada.
| -
Areiðanleg og lipur afgreiðsla.
Verð við allra hœfi.
Bráðum fer ekran upp í $100.00
þrj&tlu og fimm til fjörutíu mllur austur af Winnipeg og skamt
fr&Beausejour, liggur óbygt land, meB síbatnandi járnbrautum, nýjum
akvegum og skólum, sem nemur meira en tuttugu og fimm þúsund
ekrum, ógp-ýtt slétt og eitt ÞaB bezta, sem til er I RauSar&rdalnum, vel
þurkaB I kringum Brokenhead héraBIB og útrúiB fyrir plóg bóndans.
Viltu ekki ná I land þarna, &8ur en verBlB margfaldast? Núna
má f& þaB meB l&gu verSi, meB ákaflega vægum borgunarskllm&lum.
Betra aB hitta oss fljótt, þvl löndin fljúga út. petta er sIBasta afbragfis
spildan I fylkinu.
LeitiB upplýsinga hj&
The Standard Trust Company
346 MAIN STREET WINNIPEG, MAN.
c
VIÐSKIFTABÆKUR
(COUNTEB BOOKS
Hérna er tækifœri sem borgar
sig að athuga!
Samkvæmt verzlunar-löggjöf landsins, þurfa
kaupmenn að nota viðskiftabækur, (Counter Books)
Vér höfum nú tekið að oss EINKAUMBOÐSSÖLU á
VIÐSKIFTABÓKUM fyrir alla Vestur-Canada. Og er
þetta einmitt sú tegúndin sem yður vanhagar um.
Það er beinn peninga sparnaður fyrir íslenzka Mat-
vöru- og Álnavöru-kaupmenn að panta viðskifta-
bækur aínar hjá oss. ,
SITJIÐ VIÐ ÞANN ELDINN,
SEM BEZT BRENNUR.
SENDIÐ PONTUN YÐAR STRAX!
TIL
je ColumlJta $reöö
LIMITED
Cor. Sherbrooke & William, Winnipeé
Tals. Garry 416—417
ÞJÓÐRÆKNISFÉLAG ÍSLENDINGA 1 VESTURHEiMl
P.O. Box 923, Winnipeg, Manitoba.
I stjórnarnefnd féiagsins eru: séra Rögnvaldur Pétursson, forseiti,
650 Maryland str., Winnipeg; Jón J. Bíldfell, vara-forseti, 2106 Portage
ave., Wpg.; Sig. Júl. Jóhannesson, skrifari, 957 Ingersoll str„ Wpg.;
Asg. I. Blöndahl, vara-skrifari, Wynyard, Sask.; S. I>. B. Stepbanson,
fj&rmála-ritari, 729 Sherbrooke str., Wpg.; Stefán Einarsson, vara-
fj&rmálaritari, Arborg, Man.; Asm. P. Jóhannsson, gjaldkeri, 796
Victor str., Wpig.; Séra Albert Kristj&nsson, vara-gjaldkeri., Lundar,
Man.; og Sigurbjörn Sigurjónsson, skJalavörBur, 724 Beverley str„
Winnipeg.
I'astafundi hefir nefndin fjórða föstndag bvers mánaðar.
- J