Lögberg - 10.07.1919, Qupperneq 4

Bls. 4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 10. JÚLÍ 1919
Sögbei's
Jón J. Bíldfell, Editor
J. J. Vopni, Business Manager
Lltanáskrift til blaðsins:
THE COLUHBI^ PRESS, Ltd., Box 3172, Winnipsg. M|an.
Utanáskrift ritstjórans:
E0IT0R 10CBERC, Box 3172 Winnipog, IRan.
VERÐ BLAÐSINS: $2.00 um ári8.
*3Í
Gefið út hvem Fimtudag af The Col- |
umbia Press, Ltd.,(Cor. William Ave. & §
Sherbrook Str., Winnipeg, Man.
TAIiSIMI: GARKY 416 og 417
Gaf hún enn, blessuð.
Framh.
Eftirfylgjandi tafla sýnir flutningstaxtann
á korni frá ýmsum stöðvum úr vesturfylkjun-
um, til Port Arthur og Fort William fyrir hvert
hundrað pund af hveiti:
Frá Nr. 1 Nr. 2 Nr. 3 Nr. 4
Winnipeg............ 14 lí> 12 14
Brandon ............ 10 13 15 17^
Virden ............. 18 15 17 191/,
Qu ’Appelle ........ 19 17 19 23 '
Moose .íaw ......... 20 18, 20 24
Swift Current ...... 22 20 22 26
Medicine Hat ....... 24 22 24 28
Calgarv. ........... 25 24 26 30'
Skýrsla þessi, sem tekin er úr “Pree
Press”, sýnir kostnaðinn við að flytja hundrað
pund af hveiti frá bæjum þeim, sem nefndir eru
og austur til Port Arthur eða Fort William.
Töluliður nr. 1 sýnir hvað það kostaði und-
ir hinum svokölluðu Crows Nest samningum
frá 1898 og 1899. Ennfremur er tekið fram í
þeim samningi að Canada Kvrrahafsbrautarfé-
lagið væri skvldugt til að setja niður burðar-
gjald á öllum sínum brautum vestan stórvatn-
anna, eins og hér segir. A nýjum ávöxtum
33%%, steinolíu 20,% á unnum hampi 10%, á
landbúnaðarverkfærum, hvort heldur saman-
settum eða f pörtum 10%, á járnteinum, járn-
þynnum, nöglum, járnpípum, hestajárnum og
þykkum gluggarúðum og öllum tegundum af
vír 10%. A Byggingarpappa 10%, öllum teg-
undum af málningarefnum 10%. Lifandi fénaði
10%, á verkfærum úr tré og tréílátum öllum
10%, á húsgagnavarningi 10%.
Bessi samningur gekk í gildi 1. janúar 1898,
en sá partur þessa Crow’s Nest samnings, sem
ákvað að félagið skyldi setja niður burðargjald
undir korn sem nam 3 centum á hver hundrað
pund, gekk í gildi 1. september 1899.
Töluliður nr. 2 sýnir burðargjald undir
korn frá þessum sömu bæjum, samkvræmt samn-
ingi þeim, sem Manitobastjórnin gjörði við
Canadian Northern járnbrautarfélagið 1903.
Töluliður nr. 3 sýnir burðargjaldið, eins og
það var eftir að járnbrautarnefnd ríkisins
liækkaði það í marz 1918.
Töluliður nr. 4 sýnir hvað það var eftir að
stjórnin staðfesti um 10% hækkun á burðar-
gjaldi með járnbrautum í Canada í ágúst 1918
sökum stríðsins. Var mönnum þá sagt að þetta
væri nauðsynlegt til þess að járnbrautafélögin
gætu haldið áfram að starfa og mætt kostnaði
við starfræksluna á meðan að stríðið stæði yfir.
Og menn hafa borgað þessar álögur þegjandi,
hugsað að alt “sem verður að vera, viljugur
skal hver bera”. En að stríðinu loknu vonuðust
menn eftir réttarbót, ef ekki alt í einu, þá smátt
og smátt.
En hvað skeðurl
Stjórnin, sem var búin að ganga svo langt
að fótumtroða samning ríkisins við Canadian
Northern fýlagið frá 1903 og 1908, sem gjörður
var í sambandi við peningalán, sem stjórnin í
Ottawa sem þá vár veitti félaginu, til þess að
byggja braut sína til Edmonton og sem tók fram
að þingið í Canada skyldi setja hámark á burð-
argjald með brautum félagsins og að enginn
hefði rétt til þess að breyta því ákvæði nema
þingið sjálft.
Einnig virti hún að vettugi samning þann,
sem Manitobastjórnin gjörði við Canadian Nor-
thern járnbrautarfélagið 1902, þrátt fyrir það,
þótt fvlkið hefði að fullu uppfylt skylduákvæði
þau, sem sá samningur bygðist á, og þrátt fyrir
það þótt stjórnin í Ottawa sé ekki né hafi verið
málsaðili í þeim samningum, þá samt sópar hún
honum í buctu, þrátt fyrir hin sterkustu mót-
mæli og hina öflugustu mótspyrnu frá Norris-
stjórninni í Manitoba.
En einn samninginn gátu þeir ekki ráðið við
í fyrra og það var Crow’s Nest samningurinn.
Járnbrautarnefnd ríkisins kvað sig að vísu fúsa
til þess að kasta þeim samningi Hka, en fann sig
ekki hafa vald til þess. Og til þess að bæta úr
því, þá hefir stjórnin í Ottawa búið til þessi lög,
sem gefa járnbrautarnefndinni vald til þess að
setja til síðu alla samninga, sem standa í vegi
fvrir því að hægt sé að hækka, lækka eða jafna
niður burðargjaldi á járnbrautum ríkisins.
Með öðrum orðum, í staðinn fyrir að létta
byrðamar, sem ó mönnum hafa legið í þessu
sambandi nú undanfarandi, þá tekur stjórnin úr
vegi allar liömlur sem fvrir því standa að burð-
argjaldið geti orðið hækkað, og afhendir svo
járnbrautarnefndinni alt saman og segir: Yðar
er valdið, gjörið nú sem yður sýnist. Og áður
er nefndin búin að segja hvað henni sýnist. Yar
búin að lýsa yfir því, að það væri ekki af vilja-
leysi fyrir sér að hún ekki tæki í burtu hlunnindi
þau, sem Crow’s Nest samningurinn hefði veitt
fólki, heldur blátt áfram af getuleysi.
Þannig hefir þá þessi Unionstjórn í Ottawa
svo að segja á svipstundu skafið í burtu öll þau
hlunnindi, sem íbúar vesturfylkjanna hafa get-
að dregið úr greipum járnbrautafélaganna á
síðastliðnum 20 árum.
Um tapið sem vesturfylkin bíða við þessa
ráðstöfun stjórnarinnar og hinar væntanlegu
ráðstafanir járnbrautanefndarinnar, sem nú er
orðin einvöld í járnbrautamálunum, þótt að hún
sé ábyrgðarlaus fyrir almenningi, er ekki með
tölum hægt að reikna að svo stöddu. Það verð-
ur, eftir því sem nú lítur út óskaplegt.
Tap, sögðum vér. Ef til vill væri réttara
að kalla þetta toll, sem lagður er á vesturfylk;in
og sem ranglátastur er allra tolla. Og veit þo
sá sem alt veit, að sumir þeirra eiga ekki mik-
inn rétt á sér.
En þessi síðasti og versti tollur, sem lagð-
nr hefir verið á vesturfylkin, hann bítur höfuð-
ið af skömminni. Skýrslur járnbrautafélaganna
sýna að járnbrautakerfi þeirra í vesturfylkjun-
um borga ekki einasta starfsræksluna vel, með
þeim vöruflutningstaxta sem í gildi var fyrir
•tríðið, heldur sýna þær stórgróða. Því þá þessi
ólög? Því þó þenna skatt?
Sökum þess að jármbrautir þessara félaga
liggja í gegnuin lítt bygð og hrjóstrug héruð í
austurfylkjunum. A löngum svæðum á þeim
stöðvum er lítið um flutninga að ræða, og því
tap í sambandi við starfsræksluna. Og til þess
að jafna upp þær misfellur, gengur svo mikið
at hagnaði þeim, sem félögin hafa á starfsrækslu
sinni í vesturfylkjuniím að hagnaður þeirra á
heildinni verður ekki viðunanlegur, og í sumum
tilfellum minni en ekki neitt—tap. En til þess
að bæta þetta upp — til þess að borga fyrir
starfsrækslu og gróða járnbrautarfélaganna í
vesturfylkjunum og svo til þess að borga fyrir
þá parta af járnbrautarkerfi landsins, hvar
helzt sem þeir eru, sem eru handbendi og aldrei
borga sig, er þessi skattur lagður.
En járnbrautafélögin hafa sagt við stjórn-
ina: Við þurfum þessa með. Og stjórnin, sem
kvað vera góð í sér, ekki síst við járnbrautafé-
Icg, sagði: Já. Og þingmennirnir, hátollamenn-
irnir og látollamennirnir — þingmennirnir frá
Austur Canada og Þingmennirnir frá Vestur
Canada sögðu: Amen. Og svo var það búið.
Að vísu hefir Hon. Thos. H. .Tohnson dóms-
málaróðherra í Manitoba mótmælt harðlega enn
á ný fyrir hönd Manitobafylkis þessum aðferð-
um, en hætt er við að þau mótmæli falli ekki í
frjóan jarðveg þar austur í Ottawa.
Þeir litu yfir alt sem gert hafði
verið og sjá það var harla gott.
Nefnd sú, sem hefir verið að athuga dýr-
tíðaróstandið í Canada hefir nú lagt skýrslu
sína fram í Ottawa þinginu, og er það mikið
mál, sem búast var við, því verksvið hennar var
víðóttumikið og verkefnið þýðingarmikið og
stórt.
Eftir þessu nefndaráliti hafa menn beðið
með óþreyju, bæði vegna þess að dýrtíðin krepp-
ír nú að mörgum manninum og menn héldu að
einhver vegur kynni að finnast til þess að létta
þanit þunga, sem menn alment stynja undir í
þeim efnum. Og svo lék mönnum forvitni á að
sjá hvaða stefnu að nefnd þessi og svo stjórn
landsins mundi taka, eftir upplýsingar þær, sem
fram komu opimberlega við yfirheyrsluna f sam-
bandi við gróða sumra auðfélaganna á síðustu
tímum.
Og svo kemur nefndarálitið og sópar í
burtu vonum manna um verðlækkun á lífsnauð-
synjum, en heldur líknarfullri verndarhendi yf-
ir gróðafélögunum.
Nefndin kemst að þeirri niðurstöðu að eftir
niðurfærslu verðs á nauðsynjavöru manna sé
ekki að vænta, nema því aðeins að framleiðslan
sé aukin og framleiíSslukostnaðurinn sé færður
niður.
Hún segist ekki vilja bera á móti því, að í
einstökum tilfellum sé ágóðinn of mikill og
bendir á að stjórnin ætti að taka þau tilfelli til
yfirvegunar. En í langflestum tilfellum segir
nefndin að hagur framleiðendanna sé sann-
gjarn, svo sem eins og mylnueigendanna og
slátrunar og niðursuðufélaganna. Að vísu
kannast nefndin við að félög þessi hafi grætt fé,
cn hún segir að það sé ekki af því að hagnaður
þeirra hafi verið of mikill, heldur af því að um-
setningin hafi verið svo mikil og vinnutæki og
\ innufyrirkomulag þessara félaga hafi verið svo
fullkomið.
Nefndin kemst að þeirri niðurstöðu að hið
háa hveitiverð sem átt hefir sér stað að undan-
förnu, eigi mestan þátt í hinu háa verði á lífs-
nauðsynjum manna. Segir hún að framleiðslu-
kostnaður við nauta, svína og fjárrækt og mjólk-
urbús afurðir hafi hækkað um frá 100—115%.
Við slíkt segir nefndin að ekki sé þægilegt
að ráða. Hún segir að vísu mætti lækka ofur-
lítið verð á þessum vörutegundum, með því að
setja á þær fastákveðið verð eða þá að banna út-
flutning á þeim. En frá þeim hugsunum báðum
hverfur nefndin sökum þess að það fyrirkomu-
leg óhjákvæmilega dragi úr framleiðslu þeirra
vörutegunda, og mundi því verða til þess að
spilla, en ekki til þess að bæta ástandið.
Að síðustu bendir nefndin á að dálítið mætti
laga með samvinnu og samtökum. Með því að
fólk sameini sig um innkaup á lífsnauðsynjuro
sínum og eins þegar er að ræða um sölu á af-
urðum þess. Sem er það sama og segja að fólk
ætti að opna augun fyrir því, hversu mikinn
þátt að milliliðirnir eiga í því, að hækka verð á
lífsnauðsynjum manna.
Sitt úr h\erri áttinni.
Á öllum sviðum bókmenta og lista, hefir
Svíþjóð alið hvern iaanninn öðrum ágætari.
Alheimsfrægð fyrir stórvirki í bókmentum hafa
unnið meðal annara ágætra höfunda, skáldin
August Strindberg, Gustav Fröding og Selma
Lagerlöf. öll eru skáld þessi Islendingum að
nokkru kunn, og þótt íslenzkað hafi því miður
iátt verið af ritum þeirra Strindbergs og
Frödings, þá hafa að sjálfsögðu allmargir Is-
lendingar þeirra, er að heiman komu fullorðnir,
lesið höfunda þessa ýmist á frummálinu, eða
þá í dðnskum þýðingum. En hin yngri kynslóð
vor, sem borin er og barnfædd í Vesturheimi,
hefir væntanlega kynst ritverkum snillinga
þessara á hinni ensku tungu.
Aftur á móti hafa íslenzkaðar verið margar
allra beztu bækurnar eftir Selmu Lagerlöf, svo
sem ‘‘.T.erúsalem”, íslenzkuð af Björgu Þ.
Blöndal í Kaupmannahöfn, ‘‘Föðurást”, ís-
lenzkuð af Dr. Birni heitnum Bjarnasyni frá
Viðfirði, ‘‘Herragarðssaga”, íslenzkuð af Guð-
mundi Kamban, ‘‘Mýrakotstelpan”, í íslenzkri
meistaraþýðingu eftir Björn Jónsson ráðherra,
síðasta ritverkið er hann vann.
Auðvelt að spara
ÞaS er ósköp auðvelt a® venja sig á a6 spara rrieíS því
aS leggja til síöu vissa upphætS á Banka reglulega. 1 spari-
sjóösdeild vorri er borgaS 3% rentur, sem er bætt vit5
höfuðstólinn tvisvar á ári.
THE DOMINION BANK
Xotre lJaine lirancb—W. H. HAMILTON, Manuger.
Selklrk Branch—F. J. MANNING. M»n»x«r,
iiiimiimin
li'IIHIIIIBRUI
BIBIIII—IHl
i!iiifli!imniHniwimmiMimar
■ The Royal Bank of Canada ”
_ HöfuBstölI löggiltur »25.000,000 HöfuCstóll grelddur S14.000.00C
Varasjööur. .J15.500.000 Total Assets over. . J427.000,000
Forseti.........................Slr HEUBERT S. HOLT |
| Vura-forsetl - - - - E. L. PEASE ||
jj ASal-ráðsmaður - - O. E NEIIjL
Allskonar bankastörf afgreldd. Vér byTjum relknlnga vlB elnstakltng* ■
S «Ba félög og sanngjarnlr akilm&.lar volttlr. Avisanlr seldar tll hv»8» ||
■ staBar sem er á. ÍBlandl. Sérstakur gaumur gefinn sparirlóBslnnlögum, g
— >em byrja má meB 1 dollar. Rentur lagfar vlB S hverlum « mAnuBum. g
WINNIPEG (West End) BRANCHES ■
■ Cor. William & Sherlirook T. E. Thorstelnson, Manager g
|j Cor. Sargent & Beverley F. Thortlarson. Manager
Cor. Portage & Slierbrook R. L. Paterson, Manager
*MimWHIfllllMIIIIMIIWIIIMIilMIIWIIIWIlWIIIWIIIWIII»IIIIHy imilWlffl—llliW^
Selma Lagerlöf er tvímælalaust beztur rit-
höfundur núlifandi á Norðurlöndum, annar en
Knut Hamsun, hinn norski. íslenzkir bóka og
þjóðernisvinir vestan hafs ættu að kaupa og
lesa bækur hennar. Það andar mamiúð og rétt-
lætistilfinningu út frá hverri línu, auk þesg sem
formfegurðm á tæpast sinn líka. —
Þá hafa Svíar eigi síður átt ágæta menn á
sviði hljómlistarinnar, og munu margir
þeirra tslendingum vel kunnir. Og líkleg-
ast hefir þjóðflokkur vor sungið fleira af
Iögum eftir sænska sönglagahöfunda, en
samskonar höfunda nokkurrar annarar þjóð-
ar. Lög þeirra Otto Linblad’s og Adolfs
bróður hans hafa sungin verið upp í efstu afdöl-
um Islands og í bjálkakofum frumbyggjanna
íslenzku, á canadisku sléttunum miklu. Af
sænskum sönglagahöfundum mun þó einna mest
hafa kveðið að Steinhammer, enda er hann tal-
inn að vera einn af veigaraestu söngfræðingum
Norðurálfunnar, síðan Grieg leið. —
T málaralistinni hefir Svíþjóð einnig eign-
ast allmarga menn, sem fram úr hafa skarað,
og grunar mig að þjóðarbrot vort hér viti á
þeim lítil deili. Einn slíkra manna er nú fyrir
skömmu í val hniginn og hét sá Carl Larsson,
ef til vill einna frumlegastur allra sænskra
listamanna á síðustu tímum.
Carl Larson var fæddur í Stokkhólmi, þann
28. dag maímánaðar árið 1853, og var af fátæku
foreldri kominn. Þrettán ára tók hann að nema
Ijósmyndagerð og vann við þann starfa í nokkur
ár. En þegar hann var orðinn nítján ára, réðst
hann í þjónustu félags eins, er hafði með hönd-
um útgáfu ýmsra skoptímarita með mvndum,
dró hann flestar myndirnar og vöktu þær all-
mikla athygli. En jafnframt því vann hann af
kappi að hinum hœrri tegundum listarinnar og
hiaut fáum árum síðar konungleg verðlaun fyrir
málverk sögulegs efnis.
A árunum 1876—78, stundaði Larsson
listanám í Parísarborg og hvarf þaðan heim til
ættjarðar sinnar sem sjálfstæður, fullfleygur
Iistamaður. Málaði hann þá feiknin öll af
vatnslitamvndum, sem þóttu hvorttveggja í
senn, hæði frumlegar og fagurdregnar. —
Tweimur árum seinna fór hann enn til Frakk-
lands, ásamt konu sinni, sænskri, sem einnig
var nafnkunnur málari, og hlaut í það sinn
þrenn verðlaun á listasýningunni í Parísarborg.
Þegar Larsson kom heim til Svíþjóðar úr
för þeirri, var honum veitt forstöðumanns-
embættið við listaskólann í Gautaborg, og
gegndi hann því all-lengi.
Ein langfegursta og frægasta vatnslita-
myndin, sem eftir hann liggur, táknar f jöl-
skyldu sjálfs hans og Dalecarlian heimilið. —
Það sem einkennir bezt öll málverk Larsson, er
hið dásamlega Ijtasamræmi, skýrleikinn í drátt-
um og línum, og sannsögugildið, sem birtist svo
greinilega í beildarsvip myndanna yfirleitt.
Náttúran sjálf var fegursta fyrirmyndin
sem hann þekti, enda vildi hann enga aðra fyr-
irmynd viðurkenna. Hvort náttúran birtist
honum hrjúf og hrjóstrug, eða í skrúðgrænum
skógkyrtli skifti engu máli, hún var allstaðar og
ávalt fögur, eina uppsprettan sem altaf gat
svalað leitandans sál. Þess vegna var í hans
augum það llstaverkið fegurst og fullkomnast,
seni glegst bar móðurmerki náttúrunnar
sjálfrar.
1 ávarpi til hinnar sænsku þjóðar farast
Larsson þannig orð, og má af þeim marka lífs-
skoðun hans á listinni: “Þú sænska kynslóð,
bjargaðu sjálfri þér áður en það er of seint!
Vertu á ný þrungin af sannleika; vertu heldur
stirðleg og óframfærin, en smámunalega sund-
urgerðarsöm; sveipaðu þig í hreinfeldum og
ullarflókum; styrktu og stæltu líkama þinn,
láttu hann vera hverjum húsgögnum betri og
sjálfum sér nógan. Vertu ekki feimin við sterk-
ustu litina—málaðu með þeim alt, sem þig lang-
ar til. Mótsetningarnar eru stundum lífsnauð-
syn, og þótt þú kunnir að mála með skarpari
litum en þeim, sem einkenna furuskóginn og
fannbunguna í nágrenninu, þá sakar það ekki
minstu vitund, málverk þitt getur haft eins iriik-
ið sannleiksgildi fyrir því. — Ilinum megin
fiallsins birtast í einu og öllu sömu litirnir, er
þú valdir þér.
Láttu hönd þína höggva, móta og mála
hugsanir þær allar, er þú telur verðar langlífis.
— Láttu kalda formfestuna, hvorki hefta hug
þinn né hönd.
Þá verðurðu hamingjusöm í meðvitundinni
um það, að vera altaf þú sjálf. Og réttur þinn
til forystu verður viðurkendur um margar
ókomnar aldir.”
E. P. J.
Siáurjón Paulsson
pað var komið fram á vor og
veturinn í óða önn að skila af sér
blómunum, sem honum hafði ver-
ið trúað fyrir. Sum komu græn
undan klakanum, en önnur visin
og bleik. —
í tölu hinna síðarnefndu var ís-
lenzkur hermaður kornungur,
augasteinn foreldra sinna. Hans
hafði verið von heim með vorinu,
en um það leyti, sem hópar hinna
drengjanna voru daglega að búast
til heimferðar, stefndi sveinn
þessi í aðra átt. — För hans var
heitið tafarlaust
inn á landi*
h e 1 g a, þangað
sem allir eitt
sinn hverfa, en
engir aftur
koma. —
Dauðinn gerir
eigi ávalt boð á
undan sér og
svo fór einnig
að þessu sinni
— Islenzki her-
maðurinn hafði
sloppið heill á
húfi gegn um
eldraunir ófrið-
arins, vopnahlé
var komið á fyr-
ir löngu og frið-
urinn svo að
segja u n d i r-
skrifaður. Foreldrin höfðu beðið
óþreyjufull þess dýrðlega dags,
er drengurinn þeirra kæmi heim;
hann hafði skrifað þeim hvert
bréfið á fætur öðru og skýrt þeim
frá að innan skamms mundi hann
fá fararleyfi. En svo,— þegar
hann ritar móður sinni síðasta
bréfið, er hann orðinn veikur, óg
liggur á sjúkrahúsi á Englandi.—
Næsta fregnin, sem foreldrun-
um berst af einkasyninum, kem-
ur frá hermálastjórninni cana-
disku, þar sem þeim er tilkynt að
hann sé látinn. —
Sveinn þessi var Sigurjón Paul-
son, sonur Mr. og Mrs. Sigfúsar
Paulsonar, að 488 Toronto St.,
Winnipeg.
Sigurjón heitinn var fæddur í
Winnipeg þann 18. maí 1891, og
ólst þar upp hjá foreldrum sínum.
Var hann þeirra einkayndi, enda
sérlega vel gefinn og hvers manns
hugljúfi. Snemma var hann
hnegður til bókar og lagði út á
mentabrautina með hugann full-
an af framtíðarvonum.
Hann rækti námið af hinni
mestu alúð og naut mikils yndis
við lesturinn. Að loknu algengu
undirbúningsnámi tók hann að
leggja stund á lögvísi árið 1913,
hjá lögmannafélaginu Finkelstein,
Levinson & Cameron .hér í borg-
inni. —
pann 22. febrúar 1916 innritað-
ist Sigurjón í 197. herdeildina og
lagði af stað með henni til Eng-
lands 18. janúar 1917, dvaldi hann
tvo mánuði á Englandi, áður en
lagt var af stað til vígstöðvanna.
í skotgröfunum var hann svo
jafnan síðan, þar til vopnahlé
komst á, en til
Englands kom
hann ekki aftur
fyr en 25. dag
febrúarmánaðar
1919.
pann 27. apríl
s. 1. veiktist Sig-
urjón skyndi-
lega og var
fluttur á sjúkra
hús. Skrifaði
hann m ó ð u r
sinniþaðan
ástúðlegt bréf,
k v a ð s t hafa
fulla von um að
verða albata hið
bráðasta og
geta h a 1 d i ð
heim á lelð- —
Heimfararinn-
ar þurfti hann eigi lengi að bíða,
þótt hún yrði að vísu með öðrum
atburðum en flestir höfðu búist
við.-----pann 24. maí var hann
liðið lík, fjarri fósturlandi sínu,
foreldrum og vinum. —
Með Sigurjóni er í val fall-
inn góður drengur.
Foreldrum sínum auðsýndi hann
ástúð og umhyggju í öllum gþein-
um. Hann var viðkvæmur í lund,
prúður í framkomu og einlægur
við alt og alla. —
Aldrei hafði hann Island augum
litið, en þó var honum það svo
kært, að hann mintist þess ávalt
með djúpri lotningu. Hann las
ógrynni af íslenzkum bókum og
skrifaði íslenzku svo rétt og skipu-
lega, að með afbrigðum var.
Sigurjóns sakna margir, en sár-
astur verður söknuðurinn þó vit-
anlega foreldrunum, þau hafa
mest mist. Yfir heímili þeirra
grúfir hrímköld harmskýjablika.
En sorgina mýkir þó meðvitund-
in um það, að sonurinn framliðni,
helgaði hinni góðu baráttu krafta
sína alla—hugsaði, starfaði og
dó, sem góður drengur.
E. P. J.
Sendinefnd póstþjón-
anna.
Nefnd sú, sem nýlega fór aust-
ur til Ottawa í sambandi við þátt-
töku póstþjóna í Winnipeg, Cal-
gary og Saskatoon í verkfallinu
nýafstaðna er nýkomin aftur til
bæjarins og varð henni ekkert
ágengt. Vér áttum tal við for-
mann þessarar nefndar Mr.
Christie Siverz, forseta hinna
sameinuðu póstþjónafélaga í
Vestur Canada. Og gaf hann oss
leyfi til þess að birta eftirfarandi
tréf, sem skýra málið vel. Fyrra
bréfið er frá sendinefndinni til
þingmanna í Ottawa þinginu, og
er .nákvæmlega það sama að inni-
haldi og það, sem nefndin fór
munnlega fram á, eða Mr. Siverz
fyrir hönd nefndarinnar við
stjórnina.
Ottawa, 28. júní 1919.
Til háttvirtra þingm. í Ottawa!
Um sex hundrað póstþjónar,
sem eru í þjónustu ríkisstjórnar-
innar hafa tapað atvinnu sinni
fyrir þátttöku í verkföllum, sem
nýlega voru gjörð í Winnipeg,
Calgary og Saskatoon.
Nefnd manna er komin hingað
til borgarinnar til þess að reyna
að fá tilslökun hjá stjórninni á
stefnu þeirri, sem hún hefir tekið
í sambandi við verkföllin. Og
leyfir nefndin sér því að benda á
eftirfylgjandi kringumstæður sem
áttu sinn þátt í því að þjónar
stjórnarinnar tóku þátt i þessu
verkfalli.
1. Félag það, sem póstþjónarn-
ir tilheyra, bæði menn og konur,
er viðurkent af stjórninni og það
er tekið fram í grundvallarlögum
félags þeirra, að verkfall megi
gjöra undir svipuðum kringum-
stæðum og nú áttí sér stað. Og
hefir stjórnin aldrei haft á móti
því ákvæði í lögum þeirra.
Nú eru félagsmenn og félags-
konur þær, sem hér er um að ræða
búin til þess að fella ákvæðið
samúðarverkföll burt úr lögum
sínum.
2. ókyrð sú, sem á sér stað
ekki einasta í Vestur Canada,
heldur og í heimi öllum, hefir að
sjálfsögðu haft áhrif á þessa
póstþjóna eins og á mannfélags-
heildina, sem aftur hefir leitt til