Lögberg - 21.08.1919, Side 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 21. ÁGÚST 1919
Bls. S
Vane «g Nina
EFTIE
Gharles Garyice
Hún fór inn til ungfrú Tracey — til þess
að tala við hana — og lét handritiS detta á
gólfið rétt við dyrnar. Þar fann ungfní Tracey
það, leit á það undrandi, smokkaði því bak við
spegilinn og gleymdi því. Þema hennar fann
það þar og lagði það ofan á prjónakoddann.
Ungfrú Tracey tók það og fékk leikhúss-stjór-
anum það, þegar hann kom inn litlu síðar.
“Þér ættuð ekki að láta leikritin yðar flækj-
ast hingað og þangað, hr. Harcourt,” sagði hún
gremjulega.
“Þetta leikrit er ekki mín eign,” sagði hann
kæruleysislega.
“Hvernig hefir það þá borist liingað?”
“Það hefi eg ekki hugmynd um. Eg vildi
mega tala við yður um fyrsta leikinn, sem eg
held að almenningur geti ekki þolað til lengdar.”
“Það furðar mig alls ekki, því hann er
mjög lélegur. Hvað ætlið þér að brúka í stað
hans ? ’ ’
Harcourt nefndi gamlan, alkunnan leik.
“Ó, — hann er ekki hentugur fyrir mig,”
sagði ungfrú Tracey.
• “Það er næstum ómögulegt að gera yður
til geðs,” tautaði hann og fór út.
Fyrst lagði ungfrú Tracey leikritið til hlið-
ar, svo tók hún það aftur og fór að lesa. Það
leið ekki langur tími þangað til gremja hennar
hvarf, og í stað hennar vaknaði í huganum á-
nægjulegur áhugi, og von bráðar þaut hún á
fætur og kallaði óþolinmóð á þernu sína.
‘ ‘ Jenny — hvernig hefir þetta leikrit kom-
ið hingað? Hver hefir verið inni í mínu her-
bergi? Það hefir líklega borist hingað í gær.
Eeynið þér nú í þetta eina skifti að vera fljótar
uð hugsa yður um.”
Jenny fullvissaði hana um, að þar hefði
<enginn komið nema ungfrú Bainford.
“Kallaðu þá á hana.”
Jenny þurfti ekki að fara langt, þvi Polly
var að ráfa aftur og fram um ganginn.
“ Ó, er það hér, sem eg hefi gleymt því, ung-
frú Tracey,” hrópaði hún. “Mér þykir svo
xindur vænt um að eg hefi fundið það aftur.
Eg hélt jafnvel að eg hefði mist það úti á göt-
unni. Þúsund þakkir.” Hún rétti hendina
eftir leikritinu með sakleysissvip.
Ungfrú Tracey brá hendinni, sem hélt á
leikritinu, aftur fyrir bakið.
“Hver hefir samið það, það er ekki mjög
afleitt,” sagði hún.
Engin leikpersóna viðurkennir að leikur sé
góður, fyr en hún hefir sjúlf fengið aðalhlut-
verkið. Leikhúss-stjórar viðurkenna aldrei að
neitt leikrit sé verulega gott.
Sú skoðun, að kvenmaÖur geti ekki samið
góðan leik, ríkir enn þá — þótt að menn hafi
oröið sannfærðir um hið gagnstæða —, og Polly,
eem vissi þetta mjög vel, sagði með sama sak-
lausa svipnum:
“Ó, það er bróðir ungfrú Wood, vinstúlku
minnar. Hann er bæklaður maður og heitir
Herbert. Hann lánaði mér það til að lesa, en
eg hefi enn ekki haft tíma til þess. Hefði eg
ekki fundið það aftur, held eg það hefði gert
mig brjálaða.”
Ungfrú Tracey hélt enn þá handritinu
kyrru fyrir aftan sig.
“Það er, eins og eg sagði, ekki mjög lé-
legt,” sagði hún með varkárni. “Og í því er
hlutverk, sem mér geðjast vel að. Ef þér viljið
leyfa það, þá langar mig til að tala við hr.
Harcourt um þetta leikrit.”
Polly fór heim í allmikilli geðshreyfingu,
sem vonin hafði vakið, en reyndi af öllu megni
að dylja hana með því, að láta sem hún væri
þreytt af öllu. .
“Eeynið þér aldrei að vinna í leikhúsum,
Decima,” sagði hún. “Það er slæmt og van-
þakklátt verk,” og um leiö og hún talaði þetta,
upti hún öxlum.
‘ ‘ Það er ekki líklegt að eg geri það nokkurn
tima,” sagði Nína brosandi, en stundi mjög
lágt um leið.
Tveimur dögum síðar sendi hr. Harcourt
boð til Polly og bað hana að finna sig. Polly
var orðin hálft í hvoru utan við sig af því, að
verða að 'bíða jafn lengi. Þó hún hefði sjálf
samið leikritið, þá hefði hún ekki verið meira
kvíðandi yfir forlögum þess, en hún var nú.
“Ungfrú Bainford,” sagði hann með afar
kæruleysislegum svip. “Ungfrú Tracey hefir
sýnt mér litla leikritið. Það er auðvitað alls
ekki fullkomið, en við gætum máske haft dálítil
not af því. Ungfrú Tracey segir að aðalhlut-
verkið eigi vel við sig. Mér þætti vænt um að
mega reyna það. Vinur yðar, hr.—hr.—”
“Wood”, sagði Polly.
“ Já, Wood — býst auðvitað ekki við að fá
neitt fyrir það.”
“ Jú, það gerir hann, ’ ’ sagði Polly. ‘ ‘ Hann
er raunar ekki mjög fátækur, því faðir hans
skildi nóg eftir handa honum tii að lifa af —”
Haroourt tók fáein bréf af borðinu, og
rendi augunum yfir þau, en var svo lengi að því,
að sá, sem hefði verið honum ókunnugri en
Polly, þefði ímvndað sér að hann væri alveg
búinn að gleyma leiknum, en Polly beið þolin-
móð, hún vissi að fiskurinn hafði gleypt beituna
og fest sig á önglinum, og nú var um að gera
að koma honum upp á þurt land.
“Núf ” sagði hann að lokum og lét eins og
hann myndi nú fyrst eftir henni. “Já, það er
satt — það var þessi leikur. Nú, jæja — hin
vanategu skilyrði þá. Það er réttast að hann
komi hingað og tali við mig.”
“Það getur hann ekki, vesalings maðurinn;
hann er bæklaður. Eg skal segja honum það,
sem þér hafið sagt, og fá hann til að skrifa und-
ir skilmálann.”
Harcourt horfði fast á hana.
“Þér eruð naumast fæddar í gær,” sagði
hann brosandi.
“Nei, og ekki í fyrradag heldur,” sagði
Polly siðprúð.
‘ ‘ Nei, eg get ímyndað mér að þér hafiÖ ekki
fæðst seinna en í síðastliÖinni viku,” sagði hann.
“Hr. Thompson, viljið þér gera svo vel að
skrifa samning um þenna leikf”
Polly fékk sér vagn og ók heim; þegar hún
kom inn til Nínu, studdi hún hendinni á hjarta
sitt.
“Hafið þér alt af setið við að lesa, góða?”
spurði hún.
Nína lagði frá sér bókina.
“Nei, kvöldmaturimi er tilbúinn. Komið
þér með nokkrar nýjungarf” Því þó að Polly
væri leikmey, gat hún ekki alveg dulið geðs-
breyfingu sína.
“ó—nei. Jú, það er satt; — þér eigið að
endurbæta leikrit í einum þætti.”
Nína laut niður að skaftpottinum, sem stóð
yfir eldinum.
“Það kemur mátulega,” sagði hún róleg.
“Hvað heitir það? Og hver hefir samið það?”
“Það heitir------” Polly gekk til hennar,
tók skaftpottinn og setti hann á iborðið, án þess
að skeyta um dúkinn — “það heitir “Heitbund-
in” og er samiÖ af nýjum höfundi, liann heitir
Herbert Wood,” sagði hún og faÖmaði Nínu
að sér.
XV. KAPITULI.
Eins fljótt og þær gátu, fóru þær að æfa
leikinn, en eins og vant er, byrjuðu strax ein-
hver leiðindi. Eitt hlutverki, sem Haroourt
hafði ætlað einni af liprustu leikþernum sínum,
likaði henni ekki; henni fanst það ekki nógu
áhrifamikið.
“Má eg bjóða yður það,” hrópaði Polly
háðslega til Nínu. “Það er sannarlega nógu
áhrifamikið — en það er það á nýjan og óvana-
legan hátt. Henni líkar bezt það hlutverk, þeg-
ar hún má æða aftur og fram um leiksviÖið og
slá hattana af höfði karlmannanna, og þess
vegna á þetta auðvitað ekki við hana. Ekki
nógu áhrifamikið. Hlustið þér nú á mig.”
Hún las upp nokkur andmæli úr leikritinu
og augu Nínu gljáðu af ánægju; samt sagði hún
ekkert, hún gat verið jafn dularfull og Polly;
en næsta kvöldið fékk hún Polly bréf til hr. Har-
court, undirskirfað “Herbert Wood”,
Hann las það, hvesti augun á Polly, hnykl-
aði brýrnar og sagði svo bæði hnugginn og
gremjulegur:
‘‘ Nú, jæja — þér getið reynt það — en mun-
ið að eins það. Svo getum við séð hvernig þér
leysið það af hendi í næsta skifti. Ilvers vegna
lítið þér svo undrandi út?”
‘ ‘ Eg veit ekki við hvað þér eigið ? ’ ’ svaraði
Polly.
“Þér vitið það ekki? Nú, vinur yðar, hr.
Wood, vill að þér takið að yður hlutverk Sally
Browns.”
Polly æpti af gleði og tár komu út í augum
hennar.
“Ó, hr. Harcourt,” sagði hún flumósa. En
II arcourt hraðaÖi sér í burt; hann hefir máske
ekki vanist þakklæti, svo það hefir gert hann
feiminn.
Þegar Polly kom heim um kvöldið, gekk
hún beina leið til Nínu og kysti liana.
“Þér vitið það ofur vel, að þér hafið nú
gefið mér það tækifæri, sem eg hefi svo lengi
innilega þráð, góða?” sagði hiin. “En ef eg
verð nú klaufaleg og eyðilegg leikinn?”
“Þér eruð enginn klaufi,” sagði Nína al-
úðlega. “Eg er viss um að þér leysið það hlut-
verk af hendi ágætlega.”
“Ef þér viljið hjálpa mér, skal eg gera alt
sem eg get,” stamaði Polly.
Þær byrjuðu undir eins að æfa leikinn, og
hættu ekki fyr en dagrenningin kom þeim á
óvart, þessum ungu, áköfu stúlkum. Á næstu
æfingu í leikhúsinu var Polly óviðjafnanlega
lipur. Leikhússkennarinn veifaði ekki höndun-
um af ánægja og mikillæti — slíkt er að eins
gert í skáldsögum — en hann mumlaði og kink-
aði kolli til hennar, svo Polly var yfirburða glöð.
Nínu leiddist á meðan æfingin stóð yfir, af
l>ví hún gat ekki verið þar til staðar. En leik-
kennarinn var sérlega duglegur maður. Polly
kom heim á hverjum degi með nákvæma lýs-
ingu á því, hvernig alt gengi, og Nína gaf henni
ýmsar gagnlegar bendingar, sem Polly á einn
eða annan hátt tilkynti hinum leikendunum.
Nokkru síðar kom Polly með auglýsingu
um leikinn, og þegar Nína var orðin ein, las hún
hana með undarlegum, samanblönduöum til-
finningum sorgar og gleÖi, og jafnvel sýning
þessarar fyrstu leiksamnings tilraunar hennar,
gat ekki gert hana algerlega ánægða.
En við aðalæfinguna gat Polly fengið leyfi
lianda “systur hr. Woods” að vera til staðar,
og Nína horfði á leikinn ýmist föl eða rjóð, og
stundum var hún við það að örvilnast, því aðal-
a'fingar eru sjaldnast skemtilegar.
“Eg hélt í raun réttri ekki, að það væri
jafn heimskulegt,” sagði hún. “Vesalings
áhorfendurnir geta naumast fengið sig til að
liorfa á það. Ó, Polly, eg er svo leið yfir allri
þeirri fyrirhöfn, sem eg liefi orsakað yður og
öllum hinum. Haldið þér að hr. Harcourt vilji
láta mig fá það aftur?”
“Það veit eg ekki, en ef þér viljið, þá skal
eg spyrja hann um það. Ó, hve lélegur dómari
þér eruð. Leikurinn er ágætur, og það vita
þeir mjög vel þarna yfirfrá. Ungfrú Tracey
var þreytt, og eg ætla ekki að sýna mig í allri
minni dýrð fyr en á hinu mikla kvöldi. Þér
sannfærist um það, að það verður yfirburða
fagurt og skemtilegt; og á eftir, Decima, skul-
um við neyta hátíðlegs kveldverðar og stórrar
kampavínsflösku. ’ ’
“Mikla kvöldið” kom, og Polly vildi að
Decima tæki sér stúku, en Nína sagðist.heldur
vilja gamla sætið sitt á efsta bekknum.
“Þar tekur enginn eftir mér, og ef það
verÖur sér til minkunar — sem eg er nokkurn
veginn viss um — þá get eg læðst út og drekt
mér, ón þess að vekja eftirtekt.”
“Það er betra að þér hengiÖ yður — um
hálsinn á mér,” sagði Polly.
Nína settist á gamla sætið sitt. Það voru
seztir fáeinir áhorfendur, sem horfðu forvitnis-
lega á hina yndislegu, ungu stúlku, með föla
andlitiÖ og kvíðandi augnasvip.
F5rrsta kvöldið, þegar nýr leikur er sýndur
er þrekraun, bæði fyrir leikhúss-stjórann og
leikendurna — án þess aÖ minnast á áhorfend-
urna — en hún er erfuÖust fyrir höfundinn, sem
er neyddur til að horfa á leikinn og líða k%úSa-
þjáningar, vesalings manneskjan. Nínu fanst
biÖin óþolandi, og að fortjaldinu yrði aldrei
lvft upp, en loksins var það þó gert.
Fyrst fanst Nínu alt snúast fyrir augum
sínum, og að hún hvorki sæi leikendurna né
heyrÖi hvað þeir sögðu. En brátt fékk hún sjón
og heyrn aftur, og þó ótrúlegt sé, gleymdi hiín
þ.ví næstum að hún hafði samið þetta leikrit.
Hafði liún skrifað þessar heppilegu setningar;
hafði hún hugsað og skrifað þessi viðkvæmu
orð, sem ungfrú Tracey bar fram á þann hátt,
að þau komu tárum út í augum Nínu? Var það
hún, sem hafði hugsað þetta skemtilega hlut-
verk, sem veitti Polly mögulegt að koma öllum
áhorfendum til að skellihlæja? ó, hve aðdáan-
lega þessi hlátur ómaði í eyrum Nínu; kinnar
hennar roðnuðu og augun gljáðu. Átti þetta
litla leikrit hennar að verða vinsælt — veralega
happasælt, og vekja gleði og ónægju almenn-
ings?
Hún fór að líta í kring um sig í leikhúsinu
við og við — að eins við og við, því hún átti
erfitt með að snúa augunum frá leiksviðinu.
Hvað myndu hinir óhlífnu ritdómendur segja
um það? Hún sá mann, sem hún áleit að væri
einn úr þessum voðalega hóp, hlæja og kinka
kolli til þess, sem hjá honum sat. Var hann í
raun og veru ánægður með leikinn?
Áhorfendurnir hlóu glaðlegaf leikurinn
gekk prýðisvel og hafði mikil áhrif. Iljarta
hennar sló svo hart að henni sárnaði; hún var
alls ekki óhult enn þá, því hún var mjög kvíð-
andi og skorti sjálfstraust. Ungfrú Tracey lék
ágætlega; og Polly, ó, þú lipra, blíða, fórnfúsa
Polljr, þú komst fólki til að hlæja, þegar þú opn-
aðir munninn. ó, hve lipur og skemtileg hún
var.
Hún leit yfir stúkuraðirnar, sem enn voru
ekki allar fullar af fólki. Alt í einu gle>rmdi
hún kvíðanum, leikeBdunum og sjálfum leikn-
um líka, andlit hennar fölnaði og hún starði
töfraseidd á stúkuna, sem næst var leiksviðinu.
Kvenmaður og karlmaður voru komin inn
i hana. Ýndisleg, ung stúlka með dökkjarpt hár
og aðdáanlega himinblá augu. Andlitið bar fíla-
beins lit og munnurinn var svo fagur, að hann
gat gert menn hálfbrjálaða með aðlaðan sinni.
Maðurinn, sem með henni var, sýndist vera á
óákveðnum aldri, skrautlega klæddur og með
brönugras í hnappagati frakkans; um hinar
tállituðu varir hans lék meiningarlaust bros.
En Nína leit ekki á hann; hún þekti ungu stúlk-
una undir eins og hún sá hana.
Það var stúlkan, sem myndin var af, er
hún fann í treyjuvasa Vane Mannerings; það
var stúlkan sem hann elskaði, stúlkan, sem hann
nefndi með nafni, þegar Nína laut niður að hon-
um um nóttina í sjómanna kofanum. Það var
Judith.
Þegar Judith settist á stólinn, lét hún leik-
húskápuna síga niður af hvítu öxlunum sínum
og leit í kring um sig í stóra salnum, þá fanst
Nínu að hxin horfði á sig, og varð svo bilt við
að henni ló við yfirliði. Hún átti erfitt með að
draga andann og reyndi að snúa eftirtekt sinni
að leiksviðinu aftur, en augu hennar litu aftur
og aftur ósjálfrátt á hið fagra andlit, eins og
það hefði segulmagnað aðdráttarafl.
Nú gekk maðurinn út úr stúkunni, en augna
bliki síðar kom ungur maður inn til hennar;
hann var fölur og hörundsdökkur, með kolsVört,
geislandi augu og þunnar varir. Hann laut
niður að stólnum sem Judith sat á, og Nína
ímyndaði sér að hún sæi hendur hans skjálfa,
þegar þær snertu stólbakið.
“ó, eruð þér hérna?” sagði Judith og lyfti
augabrúnunum lítið eitt.
“Já”, svaraði Júlían lágt með skjálfandi
róm af takmárkalausri ástríðu; slfk ástríða
brennir eins og eldur, og af henni getur leitt
eyðileggingu og dauða á einu augnabliki. “Þér
sögðust ætla hingað í kvöld — og hér er eg”.
Hún brosti með kvenlegu umburðarlyndi að
þeirri ást, sem hún skeytti alls ekkert um.
“Þér megið vera hér ef þér viljið,” sagði
hún. “Faðir minn lítur máske inn allr snöggv-
ast, áður en þessum leik er lokið. Eruð þér ein-
samall? Er—” hún bikaði ofurlítið — “er lá-
varður Les'borough hér?”
Spurningin var flutt með kærulausri rödd,
en skugga brá yfir hið föla mannsandlit og hann
lcit niður.
“Vane er hér, eða hann kemur að minsta
kosti bráðum, held eg,” sagði hann. “Eg kom
snemma; mig langaði til að sjá nýja leikinn.”
“Einmitt það. Það er mjög góður leikur,
ev það ekki? Áhorfendurnir hlæja svo inni-
lega.”
“En ekki að eins teikinn,” hvíslaði hann að
henni. “Þér munið að þér sögðuð, að þér ætl-
uðuð að koma hingað snemma.”
“Því hafði eg gleymt,” svaraði hún bros-
andi.
“En ekki eg.” Kómur hans var næstum
hás og varirnar skulfu. ‘ ‘ Eg sleppi aldrei neinu
tækifæri til að vera í návist yðar.”
“Þey,” hvíslaði hún með blíða rómnum
sínum. “Þér verðið að hlusta á leikinn og
leyfa mér að gera það líka.”
R. S. ROBINSON
ttofnMtt 18U
NðfitMttll 9130,000.00
Kaupir og selur
eoMi
WtttU. WaL,
EWawtm. ANl
U Pu, Iil
KWMfm. M
I.S.*.
Húðir, Ull og Seneca Rót
HRAAR HÚÐIR OG SKINN
Salta?$ar nauta- OQ_ QO
hÚölr ___ mármóá
.35-.40
55-.6Ö
SaltaCar Kip
hútSir __
SaltaBar hálfa-
húBir
Hæita ver® fyrir klndagærnr.
WINNIPEG
SendiS beint
U1
HEAD OFFICE: 157 RUPERT ST
Einnig 150-152 Pacific Ave. East
$7-$12
.43-46
Prime Seneca $1-$1 10
Rœtur____ 1 h' 1 ■ 1 ^
HrosahúTSir,
hver á
Ull ---------
TIL. ATHUGUNAR
500 menn vantar undir eina tll þeas aB læra a5 atjðrna bifreiBum
•g gasvélum — Tractors & Hemphllls Motorskðlanum 1 Winnlpeg,
Saskatoon. Edmonton, Calgary, Lethbridge, Vancouver, B. C. o* Psrt-
land Oregron.
Nd er herskylda t Canada og fjölda margrir Canadamenn, sem
stJörnuCu blfreiðum og gas-tractors, hata þegar orBlC aB fara I herþjén-
ustu eCa eru þð. & förum. Nú er ttml til þess fyrir yCur aC tæra gftCa
lCn og taka eina af þeim stöCum, sem þarf aC fylla og fá t laun frA
$ 10—200 um mánuCinn. — >aB tekur ekkl nema f&elnar vtkur fyrtr
yBur, aC læra þessar atvinnugreinar og stöCumar bI8a yCar, sem vél-
fræClnrar, bifrelBastJörar, or vélmeistarar & sklpum.
NámiB stendur yflr 1 6 vikur. Verkfærl frt. Or atvlnnuskrlf-
stofa vor annast um aC tryrgja yCur stöBurnar aC snduCu némt.
SltlB ekki & frest heldur byrJlC undir slns. VerCskrá send ökeypts.
KomlC tll sköladtlbús þess, sem næst yCur er.
Ilemphilla Motor Sctiools, 220 Padfie Ave, Wlnnipec.
Útlbö t Begrina, Saskatoon, Edmonton, Lethbrldre, Calgrary, Vancouver,
B. C. or Portland Oreron.
✓ • .. I • tnnbur, fjalviður af öllum
Ny]ar VOrilDir^Oir tegundum, geirettur og al»-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Limlt.d
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG
EUW2!
9j, \f^:\9j:'\9/.\9j•\9s'.y9J;s9/:i\9/:\9\.\m/;\9j:\9\\9j,\9J:\9J:\9J:\9j\\9/.:\9/.l'9'.\m
SKMUajQ
The Campbell Studio 3
Nafnkunnir ljósmyndasmiðir
Scott Block, Main Street South
Simi M. 1 1 27 gagarart Iðnaðarhöllinni
Stœrsta og clzta ljósmyndastofan í Winnipeg og
ein af þeim stærsta og beztu í Canada.
Áreiðanleg og lipur afgreiðsla.
Verð yið allra hœfi.
• i‘' fré\‘ 'ÁéV/ teéV ýéNi.VéV rréV r?éV r?évr?éVVéVrý'éÁ>/rÁiiirrÁévr?éVrféVVéS'-rféVr?évrréVVéS/rfév
Bráðum fer ekran upp í $100.00
l>rja.tlu og flmm til fjöruttu mtlur austur af Winnipeg or skamt
frlBeausejour, liggur öbygt land, meB stbatnandi Já.rnbrautum, nýjum
akvegum og skólum, eem nemur meira en tuttugu og fimm þúsund
ekrum, ðgrýtt slétt og eitt þaC bezta, sem til er t RauCar&rdalnum, vel
þurkaC t kringrum Brokenhead héraCiC og útrúiC fyrlr plftg bftndan..
Viltu ekkl nfi. t land þarna, &Cur en verCiC margfaldaetT Núna
mfi. ffi. þaC meC lfi.ru verCi, meC ákaflega vægum borgunar.kUmfi.lum.
Betra aC hltta oss fljfttt, þvt löndln fljúra út. þetta er sfSaeta afbrarCs
eplldan 1 fylkinu.
LeltlC upplýslnga hjfi
The Standard Trust Company
346 MAIN STTtEET WINNIPKG, MAN.
C
VIÐSKIFTABÆKUR
(COUNTKH BOOKS
Héma er tækifœri sem borgar
sig að athuga!
Samkvæmt verzlunar-löggjöf landsint, þurfa
kaupmenn að nota viðskiftabækur, (Counter Books)
Vér Köfum nú tekið að oss EINKAUMBOÐSSÖLU á
VIÐSKIFTABÓKUM fyrir alla Vestur-Canada. Og er
þetta einmitt sú tegundin sem yður vanhagar um.
Það er beinn peninga sparnaður fyrir íslenzka Mat-
vöru- og Álnavöru-kaupmenn að panta viðskifta-
bækur aínar hjá oss.
SITJIÐ VIÐ ÞANN ELDINN,
SEM BEZT BRENNUR.
SENDID PONTUN YÐAR STRAX!
TIL
Ct)E Columbía $5reðö
LIMITED
Cor. Sherbrooke & William, Winnipeé
Tals. Garry 416—417

ÞJÓÐRÆKNISFÉLAG ISLENDINGA I VESTURHEIMI
P.O. Box 923, Winnipeg, Manitoba.
f stjórnamefnd félagslns eru: eéra Rögnvaldui- Pétursson, for*ett,
C50 Maryland str., Winnipeg; J6n J. Bíldfell, vara-fonseti, 2106 Por-Lftge
»ve., Wpg.; Sig. Júl. Jóhftnnesson, skrifari, 957 Ingersoll etr., Wpg.;
Asg. I. Blöndahl, vara-skrlfari, Wynyard, Sask.; S. D. B. Steph&nson,
fj&rmfila-ritari, 729 Sherbrooke str., Wpg.; Stefán Einarsson, vara-
fjfirmfilarttari, Arborg, Man.; Asm. P. Jóhannsson, gjaldkerl, 796
Victor str., Wpg. ; Sérfi Albert Krlstjánsson. vam-gjaldkerl., L/undar,
Man.; og Sigurbjörn Slgurjónsson, skjalavörBur, 724 Beverley str„
Winnipeg.
Fastafundl heflr nefndln fjóröa föstudfte hvers mánabar.