Lögberg - 11.12.1919, Side 2

Bis. 2
LÖGBERG, F\i*ÍTUDAGINN 11. EDSEMBER 1919.
Ræktun og sjálfstæði.
(Framh.)
Menn fara í sjávarþorpinn til
þess að verða “sjálfstæðir menn’’.
— En reynslan virðist, að það
sjálfstæði nái æði skamt hjá
mörgum þorpsbúanum — naum-
ast út úr þröngu leiguíbúðinni.
Lífið er svo ólíkt því, sem er í
sveitum. Vesölustu bændur eru
þó konungar í kotríkjum. peir
vinna sér sjálfum; þeir ráða sér
sjálfum; þar hafa mannkostirnir
rýmra verksvið. 1 þorpunum eru
fáir drotnar, en margir þjónar.
par skiftist fólkið í atvinnurek-
endur, sem eigi vinna sjálfir
likamlega vinnu, og verkamenn,
sem eigi bera fulla ábyrgð dag-
legra starfa, heldur heldur láta
aðra stjórna sér. Alt hið andlega
við verkið, vinnustjórnin, ábyr-
gðin og nytsemdarhugsunin, er
tekið af hinum “óbreytta verka-
manni”. Nýjar vinnuaðferðir,
vandvirkni, kapp og dugnaður
kemur sjaldnast þeim sjálfum að
notum, heldur vinnuveitendunum
En það mun fremur sjaldgæft uú
orðið, að verkamenn leggi mikið í
alt til samans, ef vel er á haldið,
geta margfaldað með tímanum
áburðarmagnið, og þar með mögu-
leikana til túnræktar.
Engjaræktin getur tekið miklu
meiri og skjótari framförum, en
túnræktin. par má taka af óþrjót-
andi náttúruauðlegð lækjanna,
ánna og fljótanna. Ef allir smá-
biettir og allar ómælisvíðáttur,
sem hæfar eru til vatnsræktar,
væru teknar til ræktunar, mætti
efalaust margfalda útheys-magn
landsins. Og heyið af engjunum
getur aftur fleytt fénaði, sem fær
er um að framleiða áburð, sem
margfaldar töðufallið. — Eg sé
í anda sléttlendu sveitirnar með-
fram jökulánum; Skógar í hlíðum
tún á hæðum og láglendið eitt
starar-haf.
Sumar sveitir eru svo bratt-
lendar, að eigi verður þar uppi-
stöðuengi að gagni. En þær sveit-
ir eru oft auðugar af vatnsafli.
pegar stundir líða munu þessar
sveitir verða ræktaðar með áburði
sem árnar vinna úr loftinu. En
þess hygg eg að verði miklu
iengra að bíða, en verulegra
umbóta og aukninga í engarækt
og túnrækt. Eg ætla því ekkert
Varð oft að hætta
vmnu.
Pyngdist um tíu pund með því að
nota Tanlac.
sölurnar fyri þá, söm veita þeim, .................... . ,
atvinnu. Verkamennirnir og há- ia^. a þeirri a ur arvms u
setarnir verða súrir í hug og sár-
ir í höndum, að strita daga og ár
hjá öðrum; án þess aðþeim hlot-
nist sú blessun og menning, sem
vinnan getur haft í för með sér
og gerir þann bitann sætastan,
sem neytt er í andlits sveitanum.
—Sjálfstæðið, sem eftir var leitað
finst ekki nema að litlu leiti í
þorpunum.
Hér er það stærsta vandamál
þjóðai;innar; Að fjölga þeim
heimilum, sem fær eru um að ala
upp nýta menn og dugandi. Viss-
asti vegurinn til þess að fjölg>
fólkinu heima í sveitunum, svo
að við höldum áfram að vera
landbúnaðarþjóð að mestu leyti,
atvinureksturs og bygglnga t
o g breyta öllu fyrirkomulagi
kaupstöðum og sjóþorpum.
Búnaður íslendinga hefir hing-
að til verið fremur bygður á ráni
en rækt. Gæði náttúrunnar hafa
verið notuð eins og þau koma
fyrir, en ekkert gert til að auka
þau eða jafnvel viðhalda þeim.
Flest lönd hafa verið miklu
obyggilegri fyrir þúsund árum,
heldur en nú. Mannshöndin
hefir þar rutt og ræktað; þar er
alt bygt á ræktun. En ísland er
efalaust mun óbyggilegra nú, en
fyrir þúsund árum.af því að hér
er bygt á ráni. par sem var fúa-
flói óslægur, eða harðbali, þar er
svo enn, þótt áin belji
þrúnginn framhjá. Skógamir
eyddust, landið blés fyrir harða
beit. Stundarhagurinn hefir verið
látinn éta upp framtíðarhaginn.
Túngarðarnir færðust ipn á túnin
eftir því sem jarðirnar urðu ver
leiknar af ráninu og fæddu færri
skepnur til áburðarframleiðslu ...
Auðséð er, að ekki verður býlum
fjölgað með þessu gamla lagi. Að
vísu mætti, ef til vill, á stöku stað
búa í afréttum án mikillar rækt-
unar, en þau býli yrðu fáog ^eigi
til almanna heilla; þau mundu
raska friði afréttarfjár og þreng-
ja að því. En góðar afréttir eru
mönnum kjörgripir, sem eigi má
skemma, það er til rýrðar allri
sveitinni. Eigi að fjölga býlunum
að mun, verður það að byggast á
aukinni grarækt. En jarðyrkja er
hér alt öðrum skilyrðum bundin,
'en gerist í heitari löndum og frjó-
samari. Jörðin þarf áburð þsgar
í byrjun. Áburðurinn er mergur-
inn málsins og áburðarleysið ver-
sti þröskuldurinn fyrir allri ný-
rækt hér. Eginn getur, með tvær
hendur tómar, tekið óræktað land
og lifað á því, nema engi sé. Hann
þarf þegar í upphafi áburð á ný-
brotna landið.og eigi fer það að
fæða hann og klæða fyrri en eftir
nokkur ár. Eigi virðist víða haga
svo til, að býli sé reisandi á öðru
en grasrækt. Skulum við nú at-
huga helstu möguleikana til auk-
innar grasræktar.
Túnræktin gamla krefst fén-
aðar til áburðarframleiðslu. Leið-
in til að stækka túin, er sú að
fjölga fénaðinum og hirða áburð-
inn betur. Allmikið mundu túnin
vaxa, ef hægt væri að bera alt
sauðataðið á þau, og er það
mikilsvert mál, að afla eldsneytis
í staðinn. En eigi að auka tún-
ræktina í stórum stýl, mundi
áburðarleysið verða alvarlegt.
Menn verða að gæta þess, að
fénaðurinn, sem á að framleiða
áburðinn, þarf að vera til á undan
túninu, sem á að fóðra hann. pess
vegna getur nýrækt túna með
húsdýraáburði, ein út af fyrir sig,
ekki staðist. Hún þarf eitthvað
til hjálpar. En við eígum einmitt
talsvert af þessum hjálparmeð-
ulum. Bestan stuðning og ódýr-
astan getur túnið fengið í engja-
rækt. Einnig er líklegt, að við
getum nokkuð fjölgað fénaði með
aukinni kraftfóðursgjöf, einkum
ef úrgangur sjáfarafla yrði betur
hirtur og notaður til framleiðslu
ódýrs kraftfóðurs. Mundi þetta
í þessari ritgerð.
Eg hefi athugað nokkuð al-
menna möguleika fyrir aukinni
grasrækt. Er það auðséð, að
margfalda má grasræktina og
afurðir hennar, svo að margfalt
fleira fólk geti lifað á landbúnaði
en nú er. En þá er næst að hyggja
að þeim leiðum, sem færar eru, til
þess að sjálfstæðum bændum
geti fjölgað í ladinu, með öðrum
orðum; Hvernig stofnuð verða
nýbýli.
Nýbýla-málið var fyrst hafið
sem grasbýlamál. Hugsuðu menn
sér grasbýlin mjög lítil og ræktuð
Var hér, sem oft fyrri, ætlunin,
að flytja hingað erlendan sið
óbreyttan, án þess að gæta stað-
hátta hygg eg, að gras-býlamenn-
irnir hafi haft húsmennina dön-
sku sem fyrirmynd. 2
Grasbýlin hafa marga ánn-
marka, sem valda því, að þau
mundu óvíða þrífast, enda naum-
ast æskileg. Er þá fyrst að\ telja,
að það væri mjög óhentugt að
nokkur búandi hefði ræktað land
eitt, til allra nytja, meðan að til
eru slík kynstur af óræktuðu
beitilandi, þar sem fénaðurinn
getur gengið sjálfala mikinn
hluta ársins. Efalaust er hagfeld-
ast, að rækta fyrst þau svæðin,
som bezt leggja til beitarskilyrði.
Beitin á hinum takmarkalausu
haglendum í heiðum, hraunum
frjó- og fjöllum, er það, sem getur
gert hvern ræktaðan blett svo
arðsaman hér á landi, pessvegna
hygg eg að grasbýlin geti aldrei
hagkvæm orðið, nama í þéttbýlis-
hverfum og landþrengslum við
sjó.
Annar annmarki grasbýlanna
er það, að ræktuð jörð gefur hér
ekki arð þegar í byrjun. Gras-
bylisbóndinn þarf að leggja fram
í upphafi mikinn kostnað við
byggingar, girðingar og jarðrækt,
en fær ekkert í aðra hönd fyr en
eftir tvö —þrjú ár. þetta eru svo
örðug kjör, að einginn maður,
efnalaus, getur reist slík býli,
nema hann styðjist við aðra
atvinnu; og þeir sem eitthvert
bein hafa í hendi, mundu frekar
velja aðra kosti. pá mundi og
áburðarleysi verða örðugur þrösk
uldur á vegi grasbýlanna. En set-
jum nú svo, að grasbýli væru
möguleg og kæmu til og frá um
sveitirnar — innan um hinar
stærri jarðir. Við fengjum þá
hingað stétt, sem væri efnaminni
en bændur alment, og hlyti að
verða þeim háð á ýmsan hátt, Eg
ált það alls ekki þjóðholt—heldur
beinlínis hættulegt, að skapa hér
rokkurskonar sveita-öreiga (pro-
letarista.
Meginstyrkur íslensku sveita-
menningarinnar hefir einmitt ver-
ið jöfnuður á kjörum manna, sem
hefir gjört að verkum, að allir
hafa getað borið höfuð hátt. Ef að
er gáð víðsvegar um sveitirnar,
mun það sjást, að alþýðumenn-
ingin er frjóust, þar sem efna-
hagurinn og jarðirnar eru með
mestum jöfnuði.
pó eg sé smábýlunum mót-
fallinn alment, álít eg þó, að þau
eigi sitt hlutverk í ræktun land-
sins. Sjómennirnir, sem dreifðir
eru um strendurnar, og eigi búa í
mjög stórum þorpum, ættu að
eiga. grasbýli, þó þeir stundi
fiskiveiðar sem aðalatvinnu. par
eru öll hin betu skilyrði grasbýla.
Sjómaðurinn þarf hvort sem er
skýli yfir höfuðið, svo að bygg-
ingarkostnaður yrði ekki sérstak-
ur. Ef honum væri úthlutað’nokk-
rum dagsláttum, mundi hann
geta ræktað þær, og annast að
rniklu l^yti, í frístundum sínum
og heima-setudögum; einkum ef
sjómenn ættu í samlögum hesta
og jarðyrkuverkfæri. Ymislegt
felst til við sjóinn, bæði til
áburðar og skepnufóðurs, sam
létta mundi undir þennan smáa
búnað, svo að grasbýlisbúandi
gæti haft kú og nokkrar kindur,
og haft betra fæði og farsælli af-
komu en þurrabúðarmaður. — pá
mundi og geta komið til mála, þar
sem best horfir við með garðrækt,
og hægt er að ná í þara og annan
ódýran áburð, að stofna smábýli,
ef lóðin væri alræktuð garð-
ávöxtum.
pótt býlið væri ekki nema fáar
dagsláttur, gæti fjölskylda lifað
þar góðu lífi, ef hggilega væri að
öllu farið, og verkfæri notuð til
að spara vinnukraft.
Margar jarðir hér á landi eru
víðáttumiklar og mjög kostaríkar;
hafa yfir ótæmandi náttúruauð-
legð að ráða, á við margar smá-
jarðirnar í kring. Fyrrum voru
jarðir þessar mjög fólksmargar,
bændurnir höfðu marga vinnu-
menn og vinnukonur, og beitar-
hús hér og hvar í landareigninni,
og jörðin var vel nytjuð eftir
aldarhætti. Meðan vinnufólk fékst
til að vera í sveitum og vinnu-
krafturinn var sæmilega ódýr,
gat það vel borgað sig að reka bú-
skap á jörðum þessum, í samræmi
við stærð þeirra. En nú virðist sú
öldin, að fólkið, sem lifir á stóru
jörðunum, er ekki öllu fleira, víða
hvar, en á hinum smærri. Bænd-
urnir á stóru jörðunum fá ekki
fólk. Jarðaskrokkar þessir eru
eigi meira en hálfnotaðir af ábú-
anda til beitar, og engið fer í
órækt eða er lánað burtu. Og
bóndinn á stóru jörðinni hefir oft
eigi betri afkomu en kotbóndinn.
Fleiri og fleiri af þessum góðu
jörðum eru nú að lenda í sjálfs-
ábúð. par vaxa upp börn, sem öll
eiga jafnan rétt til jarðarinnar.
En samkvæmt gamalli landsvenju
getur eigi nema eitt barnið fengið
ábúð á jörðinni. Og það þarf að
kaupa hana dýrum dómum af for-
eldrum eða systkinum, og byrja
þar skulda og fleytingsbúskap,
með lítilli jarðrækt og, litlum
endurbótum. Nýja bóndann vant-
ar fólk á jörðina. En systkini
hans vantar jörð, og verða að
hrekjast út í heiminn — til annara
landa, eða á kaupstaðarmölina —
og eru töpuð sveita-menningunni
og jarðræktinni.
Hér verður skifting jarðanna
eina úrræðið, til þes að bæta jörð-
inni fólksleysið og fólkinu jarð-
leysið. pessi skifting á ekki að
fara fram á einu ári. Hún þarf að
vera undirbúin af allri fjölskyld-
unni árum saman, helst að hafa
verið hugsjón bóndans frá byrjun
búskapar — hugsjón, sem fær jn smámsaman orðið fær um að
meiri og meiri styrk og veruleika j bera helmingi meiri bústofn en
gildi, eftir því sem börnin vaxa | áður.—Börnin eru orðin gjafvaxta
taka þátt í störfunum og skapa ! 0g hyggja til bólfestu. í uppeldinu
sér framtíðardrauma. Aðalatriðið ; hefir þeim verið innrætt ást á jörð-
verður, að reyna að láta tvö strá j unni, sveitinni og landinu og virð-
vaxa, þar sem áður óx eitt, svo að j jng frjr sjnnj eigjn stétt. Fjest
tvö heimili geti blómgast og vaxið ; vilja þau, eftir eins til tveggja ára
saman úr ættargarði, þar sem, skólavist, verða að bændum og
áður var einu fleytt í fásinnu og; húsfreyjum, helst sem næst foreld
fámenni, með geig og grun um! rahreiðrinu. Sum giftast á brott.
Og sonurinn, sem gekk á beitar-
húsin, og ræktaði þar blettin, hefir
fundið sér konuefni. Með henni
byggir hann framtíðardrauma. all-
ir eru þeir bundnir við blettinn
hans, blettinn, sem hann hefir
ræktað, þar sem hann hefir verið
konungur, þar sem hann hefir
sjónarmanna". Sem betur fer, er í starfað í einveru, og verið einn
nú slíkt jarðabrask að verða fá-; með þrá sína og draumsjónir, þar
tíðara, og alveg að hverfa úr sög- j sem hann hefir fyrir löngu reist
unni, í ýmsum sveitum, vegnafastmey sinni bæ — í huganum. —:
þess hve allir eru orðnir fast-; Að lokum, fyrir samvinnu foreldra
heldnir á jörðum sínum. - “Útsjón cg barna, rís þar upp nýr bær og
“Maður getur ekki látið hjá
líða, að lofa meðal, sem komið
hefir manni til fullrar heilsu,
eftir\fimm ára þjáningar”. pannig
kesmst John Calmes að orði, sem
heima á að 88 Arnold St., Winni-
peg, og lengi hefir unnið við
sjúkrahús Winnipegborgar.
“Eg hafði um all-langt skeið
verið, þungt haldinn af gigt og
illkynjuðu meltingarleysi, og gat
með naumindum stundað hin dag-
legu störf mín”. Og svo bætir
Mr. Calmers við: “Eg gat ekki
borðað nema vissar tegundir af
mat og var einkum illa haldinn,
eftir máltíðir, sökum uppþembings
og annara slíkra kvilla, sem sam-
fara eru langvinnri magaóreglu.
Stöðugt hafði eg verið að reyna ný
og ný meðul, en alt fór á einn veg
—þjáningarnar uxu dag frá degi
í ‘stað þess að minka. Loksins var
mér ráðlagt að reyna Tanlac um-
skiftin voru svo mikil og skjót, að
reglulegri furðu sætti. Eg hefi á
mjög skömmum tíma þyngst um
tíu pund og þoli hvaða vinnu, sem
um er að ræða.— pað er mér sann-
arlegt gleðiefni, að geta mælt með
Tanlac og látið almenning vita um
hinn undursamlega lækniskraft
þess.”
Tanlac er selt í flöskum og fæst
í Winnipeg í Liggetts Drug Store,
og hjá lyfsölum út um land. Sal-
an fer fram undir sérstöku eftir-
liti umboðsmanns verksmiðjunnar
og er því öll eftirlíking fyrirbygð
með öllu.—Adv.
engi og beitilandi, og nokkurri
fjarlæægð milli bæja, á efalaust
best við íslendingseðlið og getur
víða, í strjálbýli og víðlendi, orðið
heppilegust til fullkominna lands-
nytja. En margar eur þær jarðir,
sem heppilegast mundi að skifta
þannig, að báðir bæirnir stæðu í
hinu forna heimatúni. Bæjarstæð-
in eru vel valin til landsnytja, og
íyrir fegurðar sakir, að sjálfsagt
virðist að hafa þar frekar tvo bæi,
heldur en að reisa annan á óhent-
ugri stað. Og það hefir marga
kosti. Sam-notkun landsins verður
auðveld í byrjun. pá verður létt-
ara að gera börnum, sem við búi
taka, jafnt undir höfði.Báðir bú-
endur geta skift í milli sín gamla
túninu og engjum, nýræktarþörfin
legst á tvö bú, og samnotkun full-
kominna jarðyrkjuverkfæra verður
auðvelddari.
Á þennan hátt hefir jörðum oft
verið skift i “tvibýli”. En það, sem
þar vantar, er venjulega, að báðir
búendur hafi sérstæð húsakynni,
og að greinileg merki séu á engjum
og túni. Úr tvíbýlinu verður oft
ófriðareldur — einkum þegar tveir
búendur búa í húsakynnum, sem
aðeins voru ætluð einni fjölskyldu.
pess vegna fara bændurnir og hús-
freyjurnar að stjaka hver öðrum á
brott. Ef að hvort búið hefir sinn
bæ með millibili, þó að í samtúni
sé og sundurskift engi og tún, þá
mundi síður hætta á ósamlyndi, og
jarðirnar síður falla i einbýli
aftur.
Margir munu nú segja, að þær
jarðir séu fáar, sem hægt er að
skifta svo, að úr þeim verði tvær
ræktarinnar kreppast aftur undir jarðir sæmilega stórar. En menn
hnúa. Fjárstofninn heiima getur , verða að gæta þess, að skiftingin
vaxið og búið blómgast meir, ein-1 á að byggast á aukinni ræktun, og
mitt vegna þess, að beitarhúsin | vera undirbúin um langan tíma.
stækka jörðina. j Eg hygg að helmingur allra jarða
Börnin vaxa. Einn sonurinn, i á landinu eigi svo mikil nátturu-
helzt sá þróttmesti, er kjörinn | gæði, að tvöfalda megi burðarmagn
COPENHAGEN
Munntóbak
Búið tilúr hin-
am beztu, elstu,
safa - mestu tó-
baks blöðum, er
Þetta er tóbaks-askjan sem ábyrgst að vera
hefir að innihalda heimsin algjörlega hreint
Hjá öllum tóbakstölum
bezta munntóbek
beitarhúsamaður ár eftir ár. Og
bóndinn felur honum vinnuna þar
og verkstjórn alla við heyskap og
túnrækt. Smám saman vex túnið
kring um húsin og engið
slæst út og mýrar eru ræstar
fram. Ef þar eru lækir ogár. er
þeim veitt á engið. Með aukinni
hagnýtingu beitarlandsins, betur
ræktuðu engi og auknu töðufalli
heima og á húsatúninu, hefir jörð-
FULLFERMI AF ÁNŒGJU

ROSEDALE KOL
Óviðjafnanleg að endingu og gæðum. Spyrjið nágranna
yðar, sem hafa notað þau. Ávalt fyrir liggjandi
birðir af Harðkolum og Við
Thos. Jacksnn & Sons
Skrifstofa, 370 Colony St. Símar: Sher. 62-63-64
Forðabúr, Yard, í vesturbænum:
WALL STREET og ELLICE AVENUE
Talsími: Sher. 71.

sundrung barnanna úr sveitinni,
brott í allar áttir.
Gömlu bændurnir hugðust oft-
ast að sjá börnunum sínum far-
borða með jarðabraski — með því
að kaupa þeim járðir, eða losa til
ábúðar. Urðu þá ætíð einhverjir
að víkja fyrir börnum slíkra “út-
þeirra á tuttugu árum, ef bóndinn
hefir áhuga á jarðræktinni og
fjármagn í höndum. Allar þessar
jarðir eru hæfar til skifta meðal
erfingja einu sinni. En haldi jarð-
yrkjuframfarir áfram, og einkum
ef nýjar leiðir opnast í því efni, er
líklegt að skifta megi stærstu jörð-
unum aftur og aftur, kynslóð eftir
kynslóð, eftir þvl sem yrkjan kem- '
st á hærra stig; svo að úr eini jörð
geti 'orðið dálítið bæjarkerfi —
eða sveitakríli — ef til vill, alt
bygt af afkomendum ættföðursins,
sem jörðinni skifti fyrst. — Marg-
ar íslenzkar jarðir hafa landstærð
á við meðal sveit erlendis.
(Meira.)
Sönn sparsemi í fæðu er undir því
komin að kaupa þá fæðutegund sem
mesta næringu hefir og það er
PURIT9 FCOUR
Skrifið oss um upplýsingu
Western Canada Flour Mills Co., Limited
Winnipeg, Brandon, Calgary, Edmonton.

Colunibia Press
Prentar fljótt og vel
Bækur, Bréfhaiua, Bílceti,
Nafnspjöld, Prógröm, o.fl.
Reynið það
armennirnir”. verða framvegis
að sjá börnum sínum farborða
með aukinni ræktun heima. —
Með því að gjöra jörðina sína tví-
gilda til búskaparnytja. Er auð-
séð að hér geta margar hvatir
stutt framkvæmda áhugann, og
þær þjóðhollar og göfugar, svo
sem ástin á ættargarðinum og
vonin um samheldni fjölskyldunn-
ar þar og góða afkomu.
Leiðirnar til jarðaskiftanna
geta verið margar, þótt jarðræktin
verði ætið aðal atriðið. Setjum nú
svo, að jörðin sé víðlend, beitilönd
nægileg nær og fjær, og nokkur
hluti þessh eima við, en sumt í
fjarska. par standa gömul beit-
arhús, frá “smábandsárum” gamla
fólksins, iþegar völ var á vinnu-
fólki. En nú eru húsin fallin,
vegna fólkseklu og þess, “að eng-
inn vill ganga á beitarhús.” Engj-
arnar þar í grend eru miður slegn-
ar út en heimaengið. par fá víð-
irinn, hrísið, mosinn og sinuþóf-
inn að beygja fingurna inn á milli
teiganna, og þrengja að engjun-
um smátt og smátt. Og beiti-
landið góða og kjarnmikla verðuT
engri skepnu að notum. — Eg
þekki í minni sýslu margar jarðir
með svipuðum staðháttum. — Vilji
nú bóndinn, sem býr á jörð þess-
ari, skifta henni, virðist sjálfsagt
fyrir hann að endurreisa beitar-
húsin gömlu, á þeim stað, að bæj- j
arstæði væri fagurt og hentugt. j
Hann girðir dálítinn blett kring;
um húsin, sléttar þar. ef kringum-
stæður leyfa, og ræktar tún með
beitarhúsataðinu. Nú þarf ekki
að flytja heyið af fjarlægu engjr
unum langvegu, og verða þær því
slegnar betur út, svo að fingur ó-
ný jörð. —Nýr og efnilegur bóndi
er kominn í sveitina, seh eigi hefir
þurft að ýta neinum smælingjanum
frá sér. Og það er maður, sem hef-
jr þann kjark og harðfylgj, þá
manndáð, sem einkennir landnema,
og landnámið sjálft skapar, eins
og sagan hefir sannað — bæði
saga íslendinga og annara þjóða
— austan hafs og vestan.
pessi skifting jarða í tvö sjálf-
stæð býli, með aðgreindu túni,
The. Old
Reliable’
Raw Furs
og HCÐIR
Allar tegundir keyptar
Vér flokkum rétt og greiðum
hæsta verð. Borgum Express
á öllum skinnasendingum.—
Fáið Verðskrá og Merkimiða.
McMILLAN FUR & WOOL
COMPANY
277-9 Rupert St. Winnipeg
j
Æ'
Geral License No. 2-009.
s# m w* 1
ÞJÓÐRÆKNISFÉLAG ÍSLENDINGA I VESTURHEIMI
P.O. Box 923, Winnipeg, Manitoba.
í stjórnamefnd félagsins eru: séra Högnvaldur Pétursson, forsetl,
650 Maryland str., Winnipeg; Jón J. BUdfell, vara-fonscti, 2106 Por^xge
ave., Wpg.; Sig. Júl. Jóhannesson, skrifari, 957 Ingersoll str., Wpg.;
Ásg. I. Blöndahl, vara-skrifari, Wynyard, Sask.; S. D. B. Stepiianson,
fjármála-ritari, 729 Sherbrooke str., Wpg.; Stefán Einarason, vara-
fjármálaritari, Árborg. Man.; Asm. P. Jóhannsson, gjaldkeri, 796
Victor str., Wpg. ; Séra Albert Kristjánsson, vara-gjaldkeri., Lundar,
Man.; og Sigurbjörn Sigurjónsson, skjalavörSur, 724 Beverley str.,
Winnipeg.
Fastafundi hefir nefndin fjórða föstudag hvers mánaðar.
EDDY Fötur
úr Indurated Fibre Ware
Endast langt u-m betur en hinar algengu
viðar <og pjátur fötur.
Eddy’sfö turnar eru búnar til úr bök-
uðum viði, — eru eintrjáningar, án
nokkurra samskeyta og þola svo að
segja hvað sem um er að ræða.
pær eru fram úr skarandi léttar, geta
hvorki dalast né orðið lekar.
Ekki algengar Viðarfötur—heldur
búnar til úr hertum og bökuðum viði.
The E. B. EDDY CO., Limited
Hull, Canada.
Búa einnig til hinar frægu Eddy’s Eldspýtur
B29 '
Pantið kútinn með
rauðu gjörðunum
með Maltum Stout
eða Temperance Ale
Bláu gjarðirnar merkja
MALTUM
Allar beztu og ljúffengustu
tegundirnar af sætu maltum og
hops. eru innifólgnar I Maltum
Stout. BragSið er óviðjafnan-
legt og slíkur drykkur styrkir
likamann betur en nokkuð annað
v.W
m

þeir, sem iðulega neyta þessa drykkjan^þressast og styrkjast og fá
meiri matarlyst og betri meltingu. Ekkert herðir fólk betur gegn vetr-
arkuldanum.—Maltum Beer, Maltum Stout og Temperance Ale fæst nú
I tunnum eða kútum, % og % stærð mátuleg fyrir heimili, einnig selt
1 flöskum. Pantið frá matvöru eða aldinasalanum eða beint frá
E. L. DREWRY Ltd.. WINNIPEG
KAUPID BEZTA BLADID, LOGBERG.