Lögberg - 11.12.1919, Síða 3

LöGBERG, FIMTUDAGINN 11. EDSEMBER 1919.
BIb. 3

Vane o g Nina
EFTLR
Charles Garvice
“Morðingi—já, það viðurkenni eg að
vera, en lygari, það er aumingjalegt og heim-
skulegt að ljúga. En Júdith —ó, jú, hún
vissi um þetta. Eg las það á svip hennar þetta
kveld, og heyrði það í hljóði hennar. Og Júdith
hún verður að gera svo vel og efna loforð sitt.
Júdith er mín— mín fyrir það, sem eg hefi
framkvæmt fyrir hana. Ekki þín!” Hann
gekk hótandi til Vane. “Þú mundir ekki hafa
viljað syndga eins og eg hefi gert, til þess að
fá hana.”
Hann þagði um stund og svo hló hann.
“Fyrirgefðu mér — þú samþykkir eflaust
heimild mína til hennar. Nú fer eg; þú sérð
mig ekki aftur. Þegar einhver maður hefir
tapað eins og eg hefi tapað — eftir slíka ba.r-
áttu — þá er það ekki nema sanngjarnt að hann
hverfi. Þú skalt ekki sjá mig aftur eða heyra
neitt um mig. ”
Hann gekk að borðinu með einkennilega
föstum skrefum.
“Viltu leyfa mér að nota símritamiða 1 ”
Kæra þökk. ” ”
Vane dró sig í hlé og horfði þegjandi og
óttasleginn á hann. Júlían tók auðan miða,
hugsaði sig um nokkrar mínútur og skrifaði
svo fáeinar línur.
Pegar hann var búinn, horfði hann lengi á
Vane, með köldu og rannsakandi augnaráði, og
sagði:
“Þökk fyrir Vane! Vertu sæll!”
Vane horfði á eftir honum þegar hann
gekk út úr herberginu, hné svo niður á stól —
ekki þann, sem Júlían hafði setið á — og fól
andlitið í höndum sínum. Hann vissi ekki
live lengi hann sat þannig en* svo þaut hann á
faúur alt í einu, og flýtti sér fram í ganginn.
Hann hljóp næstum í faðminn á Prance,
sem rak upp hátt hljóð af hræðslu og undrun
og hrópaði:
“Lávarður Lesborough!”
“Hvar er Júlían?” sagði Vane.
“Hr. Júlían? lávarður Leshorough.
Hans hátign gekk út fyrir lítilli stundu síðan.
En— ó, góði — hver eruð þér? Eruð það þér
í raun og veru?”
Alt fólkið' í húsinu var lostið af skelfingu
og undran. Og köll og gleðitár og þakkarorð
hindruðu Vane frá að ná í Júlían, eins og
hann ha0i ætlað sér. En loksins gat liann þó
náð í vagn og ók til járnbrautar stöðvarinnar,
og þar frétti hann að Júlían hefði farið með
lestinni, sem var lögð á stað fyrir nokkrum
mínútum síðan.
28. Kapítuli.
“Decíma” hrópaði Polly, þegar Nína
stóð alt í einu á gólfi gömlu dagstfunnar
þeirra í Percy Street; — í því herbergi, þar
sem henni var veitt svo ástrík viðtaka er hún
þarfnaðist hennar mest, og þar sem hún hafði
skreytt hatta og skrifað leikrit! “Desíma!”
Og Polly faðmaði að sér þessa góðu vinstúlku
sína með tár í augum, yfirburða glöð yfir því,
að hún var komin aftur til hennar. “En hve
vel þér lítið út, og hve-Decíma, yður hefur
eitthvað viljað til, þér eruð svo ósegjanlega
mikið breyttar. Þér hafið aldrei verið eins
ánægjulegar, eða haft slíkan gleðigeisla í
augum yðar, jafnvel ekki það kveld, sem
leikritið yðar var leikið í fyrsta sinn. Setjist
þér iður, farið þér úr yfirhöfninni. Gefið
þér mér einn koss enn þá, indæla góða stúlka.
Og segið mér frá ferðalaginu og öllu því, sem
fyrir yður hefir komið. Funduð þér þessa
dularfullu eyju, sem þér mintust einu sinni á
við mig — hvers vegna fékk eg ekki að vita
meira um hana? Funduð þér hana, og það er
þessvegn að þér eruð svo yfirburða ánægðar?”
“ Já, eg fann hana, Polly,” svaraði Nína,
‘ ‘ en það var líka nokkuð annað sem eg fann þar
og gerir mig ánægða. Yður er ómögulegt að
geta þess. Komið þér nær, þá skal eg hvísla
því að yður. ”
Polly hnéféll við hlið hennar, og Nína, sem
roðnaði eins og skólastúlka, hvíslaði einhverju
sem kom Polly til að æpa af undrun.
“Nei, er það mögulegt? Mann? Decíma
Hver er hann — segið mér það strax?”
0g þegar Nína hafði sagt henni þetta og
ýmislegt fleira — um skipreikann og undarlegu
giftinguna — starði Polly á hana af undrun,
ánægju, og hræðslu, þar sem hún sat á gólfinu.
“Gift— gift allan þennan tíma; og það
jarli. Og þér eruð greifinna; — lafði Lesbor-
ough! Ó, vesalings lávarður Sutcombc!”
Mna lagði hendina á varir Polly. “Að hugsa
sér að eg hef i hegðað mér við yður, eins og
þér væruð af sama mannfélagsflokki og eg, og
samt hefir mig grunað þefta—.”
“Að eg væri dulklædd prinsessa! Ó,
þér flónska, góða Polly! Eins og það geri
nokkurn mismun hver eg er. Og eg held að
yður lítist vel á manninn minn!”
‘ ‘ Ltist á hann — eg verð hrædd, eins og
þér skiljið. Það er jarl, reglulegur enskur
jarl, Decí—nei, eg ætlaði að segja lafði
Iiesborough. ’ ’
“Reynið þér nú ekki að koma með neina
nafnbót til mín! Ó, nei, þér verðið naumast
hræddar við hann. Þér eruð ekkert hræddar
við lávarð Sutcombe?”
“Nei, en hann er nú ekki jafn ofarlega í
metorðastiganum, ” sagði Polly. “Hvernig
lítur hann út, Decíma?”
Nína hló, og augu hennar tóku á sig blíðan
og dreymandi svip.
“Hann er hár vexti og er altaf beinvaxinn
í framkomu sinni, hann er sterkur og fallegur
og mjög sólbrendur, hann hefir augu eins og —
“hún greip fram í fyrir sjálfri sér með glað-
legum hlátri. “Hann líkist grískum guði,
Polly, og hann er eins góður og hann er fallegur
Og hin stærsta dygð lians er eflaust sú, að hann
niðurlægir sig til að elska mig, vesalings
ómerkilega stúlku.”
Polly leit á hið geislandi, unga andlit,
rykti höfðinu afturábak og sagði hlæjandi:
“Eins og liann gæti varist því. Mér þætti
gaman að sjá þann mann, sem gæti það!
Gift!” Hún stundi. “Þér skrifið þá líklega
ekki fleiri leikrit, Decíma. Það er synd, því
þessi síðasti leikur er sá bezti, sem við höfum
nokkru sinni haft. ”
“Það getur vel verið að eg reyni það við
tækifæri,” sagði Nína. “Hversvegna ætti eg
ekki að gera það, — enginn veit að lafði Lesbor-
ough og Herbert Wood er ein og sama persóna,
og það skaðar heldur engann, þó aðrir viti það.
En þér getið talað um þetta við manninn minn
í kveld, þegar þér finnið hann.”
“l’ kvöld?”
“Já,” svaraði Nína — og hló að hræðslu-
lega svipnum hennar. “Hér er heimboð frá
lafði Vivíennu. Hun ætlar að taka okkur með
sér í leikhúsið í kvöld, og á eftir eigum við
Öll að neyta þar dagverðar. Eg hlakka svo
mikið til þessa. ”
Leikurin gekk ágætlega þetta kvöld, og
Nína, sem sat hulin bak við fortjaldið í stúk-
unni, var ofsaglöð og hreykin yfir þessu starfi
sínu. Það var svo ánægjulegt að sjá Vane
klappa lofi í lófa, og líta til hinna ánægðu áhorf-
enda með gleðigeislandi augum, eins og hann
vildi segja: “Klappið þið, góða fólk — það
er konan mín, sem hefir samið leikinn.”
Svo gengu þau heim til Eversleigh Court,
þar sem Sutcombe bauð þeim að neyta reglu-
legrar hátíðarveizlu. Og feimnin hennar
I’olly hvarf undir eins, sökum vingjamlega
tillitsins og bláu augnanna hans Vane.
“Mig grunaði ekki, ungfrú Bainsford,
er eg sá yður leika og dáðist að yður, að þér
væruð bezta vinstúlkan konu minnar,” sagði
liann og þrýsti hendi hennar hlýlega. Eg
get ekki sagt yður hve oft við höfum minst á
yður, eða hve mjög mig hefir langað til að sjá
yður og þakka vður. Eg vona að eg megi
líka vera vinur yðar — má eg?”
Pað var mjög ánægt fólk sem þama var
saman komið, þó við og við brigði skugga yfir
andlit Vane. Hann gat ekki gleymt hvíta,
afskræmda andlitinu hans Júlíans, með svörtu
ógeðslegu augun.
“Hvað haldið þið að verði af honum?”
liafði hann spurt Letchford og Sutcombe fyr
um kvöldið.
“Hann fer úr Englandi, og er máske farinn
nú,” sagði Sutcombe.
‘ ‘ Hann drekkur sig til dauða, eða verður
drepinn í áflogum í einhverri drýkkjuholu
erlendis,” sagði Letchford.
“Eg verð að finna hann og sjá um hann,”
sagði Vane rólegur.
“Tressider sér um það,” sagði Sutcombe.
“Hann er vanur að annast um þess konar.”
Vane reyndi að liætta að hugsa um þemmn
ógæfusama frænda sinn, og honum hafði því
nær tekist það, þegar þjónn Sutcombe kom inn
í veislulokinn og talaði eitthvað lágt við hús-
bónda sinn. Sutcombe bað afsökunar, stóð
upp og gekk út, en kom strax aftur og benti
Vane að koma. Hann fór strax til hans,
Sutcombe lokaði dyninum og fór með Vane
inn í bókaherbergið.
“Eg er hræddur um, að eitthvað sé að,
Lesborough,” sagði hann. “Vsalings Chand-
es Orme er hér og vill finna yður. Hann hafði
fengið að vita að þér væruð hér.”
Þeir gengu inn. Sir Chandes stóð við
borðið og var búinn að tæma staupið, sem
Sutcombe hafði gefið honum.
“Gúðan daginn, Vane,” stamaði hann.
Hvað þýðir alt þetta? Eg skil það ekki.”
“Alt hvað, Sir Chandes?” spurði Vane.
“Er nokkuð að?”
“Nokkuð að? Þeirri spurningu ættuð þér
að geta svarað. Sutcombe, gefið þér mér ögn
meira að drekka, eg er svo taugaveill, að eg
veit naumast hvað eg segi eða geri. Þökk
fvrir, dálítið meira, nei, ekkert vatn núna!”
þeir horfðu á hann meðan hann drakk
konjakið; — hann minti Vane á Júlían.
Hann helti dálitlu ofan á skyrtubrjóstið sitt;
svo sneri hann sér að Vane og talaði skýrara.
“Hvað gengur að?” endurtók hann. “Eg
verð að segja að það er fremur undarleg saga,
og göðugmenni haga sér ekki þannig — sízt
vinur, sem við höfum treyst.”
“Segið mér undireins hvað það er, sem þér
eigið við, Sir Chandes,” sagði Vane.
“Eg tala um Júdith, eins og þér vitið,”
svaraði Sir Chandes.
“Um Júdith.” Það lifnaði illur grunur
hjá Vane. “Hvað er að henni?”
“Hvar er hún? Hvað hafið þér gert af
henni?” spurði karlinn gremjulega.
“Eg?” Vane hrökk við. “Eg veit ekkert
um hana. Eg hefi ekki séð Júdith síðan —
fvrir mörgum mánuðum.”
“ó, þetta er að eins rugl,” sagði Sir Chan-
des gramur. “Pað dugar ekki. Þér gerðuð
boð eftir henni.”
“Eg?” sagði Vane. “Nei, yður skjátlar
algerlega.”
“Nei, mér skjátlar ekki,” hvæsti karlinn
út úr sér, sem nú var orðinn æstur. Yður
gagnar ekki að ljúga að mér, sönnunin liggur
í vasa mínum. Þér senduð boð eftir henni og
þér vitið hvar hún er. Það er ómannlegt af
vður að breyta þannig við mig, sem ætti að
vera tengdafaðir yarð — tengdasonur--------. ”
Hann leit vandræðalega í kring um sig og
fór að þaufa eftir tóma glasinu. Vane greip
í handlegg hans.
“I guðs bænum, reynið þér að skýra fyrir-
okkur hvað þér eigið við,” sagði hann alvarleg-
ur. “Þér segið að Júdith sé farin. Nær og
hvernig fór hún ? ’ ’
“Hættið þér nú, Lesborough. Pér hafið
náð í stúlkuna, og sé það heiðarleg ætlan yðar,
að vilja giftast henni, segið þá frá því, — 'hvers
vegna komið þér ekki fram sem heiðarlegur
maður? Er meira konjak í flöskunni, Sut-
combe ? ’ ’
Vane hélt enn í handlegg hans.
“Bíðið þér dálítið,” sagði hann órólegur.
“Sir Chandes, eg legg drengskap minn við, að
eg veit ekki hvar dóttir yðar er.”
Sir Chandes teygði úr sér með sínu gamla
mikillæti.
“Það erlýgi,” sagði hann, “og hérna er
sönnunin. ’ ’
Um leið og hann talaði, dróg hann símrit
upp úr vasa sínum, og rétti Vane það með
skjálfandi hendi, Vane tók símritið og las það
hátt:
“Eg er lifandi, heilbrigður og ómeiddur.
Gleymdu og fyrirgefðu það sem skeð hefir, eg
þrái að sjá þig aftur. Komdu til mín kl. fimm
eftir hádegi, 24 Ponson Street, Chelsea. Vane.”
Hann starði stund þegandi á þessi orð,
án þess a. ðskilja þau, svo hljóðaði hann, dró
Sutcombe út úr herberginu og lokaði dyrunum
á eftir sér.
“Hamingan góða,” hvíslaði hann. “Eg
hefi ekki sent þetta símrit. Skiljið þér ekki
hver hefir gert það? Hann bað um símrits
eyðublað og skrifaði þetta; svo hefir hann sent
það frá stöðinni. Við verðum að fara strax.
Látið þér Letchford fara inn til vesalings
gamla mannsins, og sjá um að hann sé rólegur,
þangað til við komum aftur. Komið þér með
mér. — Við megum eki missa eitt augnablik. kl.
fimm það eru margar stundir síðan. Það
getur margt hafa skeð á þeim tíma. Hið allra
versta. ’ ’
A ótrúlega stuttum tíma náðu þeir í vagn
og óku af stað. Þeir komu að húsinu, sem
sýndist að vera mannlaust. Þunga hurðin,
þar sem þeir börðu að dyrum, var ekki opnuð.
Vane gat náð í lögregluþjón. ‘?Það er
ekki um annað aðgera,” sagði hann, og lýsti
því með fáum orðum hvað hann væri hræddur
um að hefði átt sér stað, lögregluþjónninn
klifraði upp að glugga á loftinu og komst þar
inn. Hann opnaði dyrnar fyrir Vane og
Suteombe, og við birtu ljósberans hans, þutu
þeir upp stigann. Undarleg lykt af einhverri
efnablöndun lagði á móti þeim.
Vane stimdi. Hann þekti hana.
“Þetta er all-undarleg lykt,” sagði lög-
regluþjónninn, hún er alveg kæfandi. Það
lítur út fyrir að hún komi frá þessu herbergi.
Dyrnar eru lokaðar.”
“Brjótið þær upp,” sagði Vane hörkulega.
Við sameinaðar tilraunir þeirra lét skráin
undan, svo þeir næstum því duttu inn í herberg-
ið. Birta ljósberans breiddist út um herbergið
þar sem Vane hafði neytt, sinnar fvrstu mál-
tiðar með Júlían Shore. Herbergið var nú
svo fult af þessari gufu, að þeir gátu fyrst um
sinn ekkert séð, en þegar að nokkuð af gufunni
var farið út um opnu dyrnar, sáu þeir tvær
persónur. Önnur þeirra vár kvennmaður,
sem lá í gömlum hægindastól. Andlitið var
eins hvítt og snjór og augunstörðu framundan
sér. Við fætur hennar lá maður; andlit hans
var eins livíttog hennar, og augun störðu á
stúlkuna, sem hann hafði elskað og — drepið.
Þessir þrír menn lutu niður að persónum
þessum þegandi og skelkaðir, svo hristi lög-
regluþjónninn höfuðið.
“Stúlkan er dáin, herrar mínir,” hvíslaði
hann.
Maðurinn við fætur hennar var líka dáinn;
fingur hans .héldu fast í kjól hennar.
Vane reikaði að dyrum efnarannsóknar
herbergisins. Enn þá logaði ofurlítið undir
skaftpottinum, og eiturgufan sté upp úr honum.
Veikur og hálfkæfður — eins og hann var
kvöldið minnisstæða í galdraklefanum — tók
hann skaftpottinn af ofninum og braut nokkrar
rúður, hljóp svo aftur inn til hinna hreyfing-
arlausu í þeirri von, að lögregluþjóninum
hefði missézt.
En hann vildi ekki láta liann snerta við
þeim.
“Gagnar ekki herra,” sagði hann og
hristi höfuðið, “Þau eru eins dauð og þau
geta verið. Voðalegur dauði er það líka. Pað
er að líkindum óhappa tilviljun.”
“ Já, já,” sagði Vane hás. “Eg þekki þau
bæði. Þetta hefur líklega átt sér stað á meðan
rannsókn efnanna í skaftpottinum stóð yfir.”
Lögregluþjónninn kinkaði kolli, gekk að
glugganum og blés í pípuna sína.
‘ ‘ Eg þarf að fá hjálp, herrar mínir. Gerið
svo vcl að vera kyrrir þangað til að félagar
mínir koma:”
Vinir lafði Lesboroughs — og þeir eru
margir — þreytast aldrei á því að tala um
lífsferil hennar, Og samt sem áður þekkir
engin af þeim nema Letchford og Sutcombe
þessir tryggu og kæru vinir, með lokaðar varir
— lífsferil herinar til hlítar. Það eru til dæmis
mjög fáir sem vita, að lávarður og lafði Lesbor-
ough létu gifta sig á ný ílítilli sveitakirkju,
áður en þau settust að í höllinni, — fáir vita
um glæp Júlían Shores og sorgarviðburðinn í
dimma húsinu íShelsea. Og þó að menn viti að
Lesboroughs og Sutcombe hafi afarmiklar
tekjur af gullnámunni á eyjunni, vita þeir ekki
hina réttu ástæðu til þess, að jarlin og greif-
innan dvelja þar nokkrar vikur næstum því á
hverju ári, og að þessar vikur eru máske þær
gæfuríkustu fvrir þau.
Ef það er gott að búa í gömlu höllinni,
umkringdur af tryggum og velviljuðum þjónum
þá er það líka gott að búa í London, þar sem
Niðurlag & 7. bls.
R. S. ROBINSON
ÍŒ'én "Yíso.ooo.eo Kaupir og selur
EG KAUPI TAFAKLAU8T mikiS af MU8KRAT og ÚLFASKINNUM
ok l>orga eflirfylejandi verfi fyir fá ©íSa mörg:
VETRAR ROTTU SKINN ... ... $3.50 tU $1.35
HAUST ROTTU SKINN ......... $2.35 tU .75
Skotin, Stungin etia Skemd ..75 til .40
KITTS .. ............. ......26 tU .15
ULFSSKINN, ítn, í kössum, No. 1.$30.00 til $10.00
ULFSSKINN, fín, 1 kössuxn No. 2.$30 til 7.00
ULFSSKINN No. 3.... _.. .._ .._ .._ .._ .... 3.00 tU 1.50
ULFSSKINN No. 4 .... ..............50
Einnig allar aörar tegundir af skinnum á markaftsverOl
Nautahúðir 38c til 24c. Kálfsskínn 55c. til 45c
...Kips 40c. tU SOc.HrossahúBir $10. tii $6.00
etlMt
tuttls. WliS..
EtmsRtss, Atta.
Lt Pa, Has.
flNra. ht
• LA
Sendlð belnt
tU
HEAD OFFICE: 157-63 RUPERT AVE., WINNIPEG
Einnig 150-156 Pacific Ave. East
Hugsið yður annað eins!
Vér greiðum mönnum og konum hátt kaup, meðan verið er
að læra hjá oss Rakaraiðn. Tekur að eins fáar vikur að verða
fullnuma; góðar stöður bíða yðar, með $25 til $50 um vikuna,
að loknu námi, og auk þess getum vér hjálpað yður a stofna
og starfrækja atvinnuveg fyrir eigin reikning. — Mörg hundr-
uð íslenzkra karla og kvenHa hafa lært Rakaraiðn á skóla
vorum og stjórna nú upp á eigin ábyrgð Rakarastofum og
Pool Rooms. — Slítið yður eigi út á þrældómsstriti alla æfina.
Lærið Rakaraiðn hjá oss og myndið yður sjálfstæða atvinnu.
Skrifið eftir vorri ókeypis verðskrá.
HEMPHILL TRADE SCHOOLS, LIMITED
Aðalskrifst.: 626 Main Str„ Winnipeg (hjá Starland leikhúsi)
Barber College, 220 Pacific Avenue, Winnipeg.
Útibú:— Regina, Saskatoon, Edmonton og Calgary.
$(/• .. | • \i» timbur, fjalviður af ölhim t
WyjSF Vorubirgðir tegundum, geirettur og als- !
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir |
að sýna þó ekkert sé keypt. j
The Empire Sash & Door Co.
Limitad
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG
y/j yfy; Af/J .Vf/. AtG j+a: '.vftCAy/l'A+A a+/. AS£ >9jj, AS£ • *. A.+/. A* L : A+A1
The Campbell Studio
Nafnkunnir ljósmyndasmiðir
Scott B'ock, Main Street South
Simi M. 1127 gagnvart Iðoaðarhöllinni
Stœrsta og elzta ljósmyndastofan í Winnipeg og
ein af þeim stærsta og beztu í Canada.
Áreiðanleg og lipur afgreiðsla.
Verð við allra hœfi.
Allar
teéundir af
Allar
teéuudir af
KOLUM
EMPIRE COAL COMPANY Ltd
Tals. Garry 238 o£ 239
i^ið ^oliri
Undireins
pér sparið með því að kaupa undir eins.
AMERISK HARDKOL:
EGG, PEA, NUT, PEA stærðir Vandlega hreinsaðar
REGAL LINKOL
LUMP and STOVE stærðir
Ábyrgst Hrein — Sótlans, Loga Alla Nóttina
D. D. WOOD & SONS, Ltd.
TELEPHONE: GARRY 262Ö
Office and Yards: Cor. Ross and Arlington Sts.
Nú er rétti tíminn til þess að láta taka
JÓLAMYNDIRNAR
Vér getum ábyrgst yður jafn-góðar myndir, þótt teknar séu að
kvöldinu við ljós, eins og við beztu dagsbirtu.
Semjið við oss strax I dag.
H. J. METCALFE
ASal eigandi.
Lafayette Studio, 489 Portage Ave.
KAUPID BEZTA BLADID, LOGBERG.