Lögberg - 11.12.1919, Page 4

Bk. 4
LÖGBERG, FIMTTJDAGINN 11. EDSEMBER 1919.

3L‘ögb£iq
Gefið út hvem Fimtudag af Th« Col-
umbia Prest, Ltd.,iCor. William Ave. &
Sherbrook Str., Winnipeg, M*n.
TAI.HIMI: GARTtY 41« oe 117
Jón J. Bíldfell, Editor
J. J. Vopni, Business Manager
Lltanáakrift til blaðsins:
THE S01UMBI4 PRE3S, Ltd., Box 3172, Winnipag, M»l-
Utanáakrift ritstjórans:
EDITOR LOCBERC, Box 3172 Winnipag, M«n.
VERÐ BLAÐSINS: 42.00 um áriB.
-788^27

MHiiim:^!ii!iiiiiimwiiimHiu)iiiiiiitiHiHiaiig»oHi«iim)
Agóði og ásælni.
Um það málefni, sem nú er svo mjög uppi
á baugi, hefir maður einn að nafni F. Britten
Austin, ritað eftirtektaverða ritgerð og þjóð-
lcga. Hann segir, að “hin ógurlegu uppþot í
Evrópu og hvalablástur Bolshevikimanna í
Bandaríkjunum hafi komið hugsandi mönnum
til þess að athuga ástandið mjög alvarlega, og
að þeir leiti til sögunnar eftir vopnum til þess
að verjast æsingapostulunum.
Þetta sífelda stag á ásælni (profiteering)
er hið sterkasta meðal til að æsa lýðinn til upp-
hlaups og er sama og að hella olíu í eld.
Vér getum að eins komist fram úr ervið-
lcikunum með því að hugsa málin í ró og næði.
Dýrtíðin stafar frá stríðinu, en ekki frá á-
sælni kaupmanna. Ásælnu kaupmennimir hafa
að eins verið að hagnýta sér ástandið, sem hefði
átt sér stað þó að þeir hefðu hvergi komið
nærri, og eru þess vegna ekki orsök til hinnar
miklu dýrtíðar.
Eyðilegging á eignum og efni, ásamt aukn-
um bréfpeningum og þurð.á framleiðslu, eru or-
sakirnar að dýrtíðinni. *
C)g æðisgengi æsingamanna er að eins til
þess, að auka eyðilegginguna og gjöra aðstöðu
alla verri.”
Höfundurinn segir oss, að vér verðum að
haga oss í þessum vandamálum eins og gætinn
hershöfðingi færi að undirbúa orustu, er hann
ætlaði að heyja.
Hann segir oss að taka söguna og lesa
hana eins nákvæmlega og hershöfðinginn mundi
gjöra.
Látum oss þá athuga tímabilið í sögu Eng-
iendinga, þegar svarti dauðinn geysaði þar.
Þá féllu í valinn tvær miljónir af fjórum,
er þá voru í landinu, og viðskifti öll komust á
meiri ringulreið heldur en þau hafa komist í
þessu stríði.
Það getur sýnst, að langt sé seilst til sam-
anburðar, þegar maður fer frá árinu 1919 og
alt aftur til ársins 1350. En þessi tímabil bæði
hafa það sameiginlegt, að prísar og kaupgjald
risu í báðum tilfellum himinhátt.
Og það var 1350, að enskir verkamenn í
fyrsta sinni í sögu þessa lands risu upp á móti
ásælninni (profiteering). En einkennilegt var,
að það var ekki á móti stórverzlunum eða stór-
gróðafélögum, sem þeir risu, heldur á móti
landeigendum.
Viðureign sú varð all-beisk á báðar hliðar,
en svo lauk, að verkamannalög voru samin, sem
tóku það fram, að: Hver einn einasti maður
t ða kona, hvort heldur hún var háð eða óháð,
er var líkamlega hraust, og ekki eldri en 60 ára,
sem að ekki ynni á sjálfs sín eign eða fyrir aðra,
væri skyldug til þess að vinna fyrir fólk það,
sem þyrfti á þeim að halda, og skyldi ekki setja
meira fyrir þá vinnu sína en vanalegt væri að
gjöra í því héraði, sem hann eða hún hefði unn-
ið í síðustu tvö árin á undan drepsóttinni.
Menn héldu að slfk lög, sem fyrirskipuðu
ákveðna prísa eins og hér er bent til, mundu
greiða fram úr vandanum.
En það tók nærri heilan mannsaldur að
bæla niður anarkista-ölduna, sem þau hrintu á
stað, eða þangað til að landeigendumir, sem
þátt áttu í því að lög þessi vom samin, vom
dauðir.
Og þeir, sem við tóku af þeim, áttu mjög
erfitt uppdráttar í þessu sambandi, gátu ekki
fengið menn til að vinna fyrir sig upp á kaup,
urðu því að leigja út landeignir sínar í smá-
spildum og lána leiguliðunnm fé til starfrækslu.
Ixigin, sem ákveða áttu fast verð á vinnu verka-
manna, urðu dauður bókstafur, en smábænd-
urnir urðu kjarni ensku þjóðarinnar og eins og
sagnritarinn kemst að orði hundrað ámm síðar,
var kaupgjáld verkamanna á Englandi helm-
ingi hærra, heldur en það var á ríkisárum Ját-
varðar III.
Næstu umbrotin komu á fyrri hluta sextándu
aldar. Þegar innflutningur á gulli og silfri til
landsins og fyrir þá skuld afföll á peningum,
komu til leiðar sömu erviðleikunum, sem við
höfum við að stríða nú, sem eru í fyrsta lagi,
að seðlafúlgan er miklu meiri en gullforðinn
hjá öllum stríðsþjóðunum; í öðru lagi, að pen-
mgarair hafa aukist miklu meira heldur en
framleiðslan.
Þá var meira af gulli en vörum, og pening-
arnir, sem féllu, stóðu þó í sama sambandi við
gullforðann eins og vorir bréfpeningar standa
við gullforðann nú. Hveiti, sem náði ekki doll-
nrs prís 1495, fór upp í tvo dollara 1533. Og
vikukaup manna, sem þá var einn dollar, var
fært upp um tólf cent!
Afleiðingin varð að alt fór í vitleysu og
lngaðist ekki fyr en eftir tuttugu og fimm ár,
er hægt var að auka framleiðsluna svo að jafn-
vægi náðist.
Árið 1772 voru lög á móti gróðabralls-
mönnum og millimönnum, sem álitin voru ó-
nýt, numin úr gildi, til þess að vera aftur leidd
í lög árið 1880, þegar kornverðið hækkaði
gífurlega.
Frakkar voru í stríði heima fyrir og við
aðrar þjóðir, og var flest af vinnufærum mönn-
um tekið frá heimavinnu. Verzlun þeirra við
útlendar þjóðir hætti og ríkisfjárhirzlan varð
full af bréfseðlum.
Afleiðing þessa varð dýrtíð og óánægja,
sem að nærri gjörði út af við stjórnarbvlting-
una. Girondistarnir gáfu verðlaun fyrir brauð,
sem námu $10,000 á dag eftir ákvæðisverði
vorra peninga. En samt sultu Parísarbúar, er
þá voru tiltölulega fáir við það, sem þeir nú
em.
f maí 1793 settu Jakobítarnir hátt verð á
kornvöm og var verðið dálítið sett niður með
hjálp Guillotínunnar. En kornið kom "ek’ýi á
markaðinn að fremur, nema þegar hermennirn-
ir neyddu bændurna til þess að láta það af
hendi, sem ekki dugði heldur til lengdar, því
bændurnir og fólk í smábæjum tók sig saman
og varði vömr sínar með vopnum, eins og gert
er nú í dag á Rússlandi.
f júlí 1794 féll Ropespierre og með honum
grimdin og grimdarverkin, og kom þá aftur-
kippur, sem að síðustu varð til þess, að ákvæð-
isverð á korni var numið úr gildi eftir að menn
voru búnir að líða í marga mánuði, þrátt fyrir
ágætis uppskem.
Á ríkisárum Napóleons var vantraust það,
sem menn höfðu fengið hver til annars, að
mestu upprætt. Kaupmenn og bændur höfðu
fríar hendur og voru óhræddir.
Þjóðskuldin minkaði, ákvæðisverð peninga
var fastákveðið og ábyggilegt. Og þrátt fyrir
stríðin, fann fólkið að það stjórnarfyrirkomu-
iag veitti því meiri þægindi og betri framtíðar-
\ronir heldur en hið falska þiísundára-rfki þá-
tíðar Bolsheviki manna gat gefið þeim.
Svo heldur Mr. Austin áfram:
“Á undan stríðinu var Lundúnaborg al-
heims gnllmarkaður, og til þess að framleiða
eitt pund af gulli gekk nálega alt andvirði þess.
Eða með öðrum orðum, það kostaði rétt að
segja eitt pund sterling að framleiða eitt pund.
Pað var kostnaðurinn við að grafa það úr jörðu
fæði, klæði og kaup fólksins, sem að því vann.
Baðmullardúkur, sem var seldur á mark
aðnum fvrir eitt pund sterling, kostaði það
nærri því, þegar reiknaður er allur framleiðslu-
kostnaður þess. Og dæmið af baðmullardúkn-
nm getur dugað 'í sambandi við allar aðrar
vörur.
Það kostar að eins örlítinn part úr ensku
pundi að prenta punds-pappírs nótu. Og alt
gengur svo vel; punds seðlarnir eru undur
þægilegir og gagnlegir á meðan að jafn-mörg
pnnd í gulli eru til í fjárhirzlu ríkisins, og bréf-
nóturnar, sem gefnar hafa verið út til þess að
standa á bak við bréfpeningana.
Eða þá einhver önnur vara, sem er jafn-
mikils virði og gullið og hægt er að snúa í pen-
inga, þegar þörf gerist. Því þá er bréfið að
eins ímynd hins verulega miðils, sem á bak við
það stendur.
En undir eins og til eru tveir bréfpeningar
í veltunni á móti einu dollars virði af vörum,
sem kostaði dollar að framleiða, þá falla þessir
bréfpeningar um helming.
En af 'því verðið á þessu dollars virði af
vöm, sem um er að ræða, er enn bundið við pen-
mga, þá er sagt að það kosti tvo dollara.
Það er að eins ein úrlausn, og það er meiri
tramleiðsla. Þvi með einum dollar í veltunni
og tveggja dollara virði af vöram eftir mæli-
kvarða þeim á verði sem áður var, þá verður
prísinn að falla vegna þess, að það er að eins
um einn dollar að ræða og kaupmaðurinn verð-
ur að selja hvort sem honum líkar betur eða
ver. Hann getur ekki skaðað sig með því að
goyma vörur sínar sem minjar. Hann verður
að losna við þær fyrir eitthvert verð — jafnvel
þó að hann tapi á þeim, því hann hefir borgun-
nm að mæta, sem hann getur ekki hjá komist og
sem hann getur ekki mætt á neinn annan hátt
en 'þann, að koma vöram sínum í peninga.
Það sem vér þurfum því að njöra, er að
framleiða nófju mikið af vörum til þess að mæta
hinum aukna peningaforða.
Framleiða minna af gauragangi, en meira
af korni.”
Söngsamkoma
PrófesRor* Sveinbjörnssonar.
2. þessa mánaðar.
Ekki man eg eftir að hafa hlakkað jafn-
mikið til neins, sem skeð hefir meðal Ísíend-
inga, sem þessarar samkomu. Enda vart verið
sporadrýgri til kirkju að öðra sinni.
Eg varð líka ekki fyrir neinum vonbrigð-
um, átti von á góðu og fékk það refjalaust.
Það eina, sem skygði á fullkomna gleði,
var, hve lélega samkoman var sótt, sem auðvit-
f;ð slær engum skugga á Sveinbjömsson og
hans sönglið, heldur eingöngu á þá, sem heima
sátu.
Brjóstumkennanleg er hver sú sál, sem
hvergi varð snortin af lögunum: Ó, blessuð
vertu sumarsól og Minni Ingólfs og einnig
I' alagilsá, sem öll eru eftir Sveinbjömsson og
hvert öðru betra, og sem að allar íslenzkar sálir
mega íil að heyra og iþað oft. Eg held nærri
því, þó eg verði steindauður, þegar þessi sam-
koma verður endurtekin, muni eg reyna með
cinhverjum brögðum að komast þangað.
Söngmennimir leystu hlutverk sín ágætlega
af hendi, enda allir góðir söngmenn, þó auð-
vitað sköruðu þeir fram úr Gísli Jónsson og
Páll Bardal.
Gísli er eins og löngu er orðið kunnugt af-
burða raddmaður, sem orðið hefði frægur söng-
maður, hefði hann lært og lagt það fyrir sig, því
hann hefir bæði rödd og gáfur í ríkum mæli.
Páll Bardal hefir bæði fagra og fulla rödd
og vel æfða, enda engum heiglum hent að skipa
sæti hans í laginu: Ó guð vors lands, í karl-
manna raddsetningu. En drengilega bar hann
hitt ok og svignaði hvergi.
Tilgangur minn var annars alls ekki, að
skrifa neinn sundurliðaðan ritdóm um hvert
einstakt atriði á skemtiskránni, iþví til þess
skortir mig bæði vilja og vit, þar sem þetta var
í fyrsta sinni, sem eg hafði heyrt flest, ef ekki
alt, sem sungið var. En hins vegar langar mig
að draga athygli fól’ks að því, hvað mikið það
misti, sem heima sat, og hve hróplega ranglátt
það er frá öllu sjónarmiði að heilsa ekki ynni-
legar slíkum heiðursgestum, sem Sveinbjöras-
sons fjölskyldan er.
Eigum við Vestur-fslendingar að gera okk-
ur þann ósóma, að láta Sveinbjörnsson verða
hér fyrir vonbrigðum?
Enginn mun vilja neita því, að hann sé sá
eini verulegi kompónisti, sem iþjóð vor á, eða
hefir átt.' Sann-nefndur Beethoven íslenzku
þjóðarinnar. Ætti þá ekki hverju mannsbami
f.ð vera hin mesta ánægja í að láta þessum
manni Kða sem bezt? Láta hann finna til þess,
að við kunnum að meta hæfileika hans og kunn-
áttu?
Fá hann til að hafa sem flestar samkomur,
þar sem við hefðum tækifæri að heýra sem mest
af verkum hans, undir hans eigin stjórn. Væri
ekki þarna verkefni fyrir Þjóðræknisfélagið, að
hlutast til um og styðja að því að Sveinbjöms-
son hefði að að minsta kosti samkomur mánað-
arlega til skemtunar og fróðleiks fyrir fólkið?
Allir geta verið vissir um að fá fult verð sinna
peninga á samkomum hans. Eftir eitt ár mundu
íslenzkir áheyrenudur orðnir svo mentaðir í
sönglistinni, að ekkert héldi þeim heima, þegar
Sveinbjömsson léti syngja lagið: Ó, blessuð
vertu sumarsól, er sveipar gulli dal og hól, og
gvllir fjöllin himinhá, og heiðarvötnin hlá.
Vísan og lagið tárhrein list, og að sjá og heyra
silfurhærða öldunginn okkar, er hið bezta 50
centa virði, sem eg hefi enn hlotið.
Skyldi okkur vera meiri sómi, kæm landar,
að fylgja þeim sem meta að engu sína mestu
menn, unz þeir eru liðin lík, en gráta svo á
grafir þeirra? Eg held tæpast að margir geti
þannig hugsað, jafnvel þó þetta hafi skeð alt of
oft bæði hjá okkur og öðrum þjóðum.
Svo eg snúi mér aftur að málinu, þá ættum
við að hafa ómetanlegt gagn af komu Svein-
björassonar hingað, og verði 'það ekki, er skuld-
in ekki hjá honum, heldur okkur sjálfum. A
hvern hátt við getum haft sem bezt gagn af
komu hans, skal mér ljúft að skýra, ef þess
er óskað. Jónas Pcilsson.
KVÆÐI
Til Jóhannesar á Árnakoti.
Fjölda iþekti eg Mýramanna:
Mektarbændur og sveina fjöld,
konur góðar og svása svanna.
Svífa í huga mér í kvöld
minningar frá mörgum dögum.
mér svo kærar og hjartfólgnar.
Eins og stuifd undir ljúfum lögum
leið hver dagur, er smali eg var.
Bláhvít fjöllin og fjarðarálar
— fögur var gjörðin um þá sveit —
engar fegurri maður málar
myndir en þær, er þar eg leit.
En fegurri er ein og falin í huga
fastar og dýpra með hverri stund:
Gufá! Eg lít þig bjarta buga;
bjarkirnar gömlu, holt og sund.
Myndina þá eg man og geymi
mér í huga og gleymi ei.
Ef að eg eitthvað indælt dreymi,
er það um þig í sumar þey.
Og þar var maður, er mest eg unni,
mér óskyldur — sem faðir var.
Mörg og fögur hann kvæði kunni.
hvergi var betra og sælla en þar.
Jóhannes, vinur, fóstri fróður,
firða marga eg þekt hefi’ nú.
Margur rejmdist mér garpur góður,
en, Guð veit, enginn var betri en þú
1 Árnakoti var alt af gaman,
einn á vakki eða með þér.
Er Grána og Lýsingur léku saman,
létt var alt af í skapi mér.
En nú mun Lýsingur löngu hevgður.
lág^ fallin húsin, er reisti eg bam,
þú áf ellinnar bugðum beygður.
Búið er sumar. fs er og hjarn.
fs er og hjarn, en víst með vori
vaknar að nýju bjarkaher.
Enn muntu garpur gæddnr þori,
sem Gæfa sjálf brosi viður þér.
Er brugðust vonir, þú brostir löngum,
—brotgjarat er sjaldan aldið tré —
og enn mun þykja gaman í göngum
gangnakóngi, þó aldinn sé.
Þú varst fæddur á stöðvum sterkra
storma og unnir ha'fsins gný.
Eg tel þig í hópi manna merkra,
iþví mannsins aðal er starfi í.
Starf þitt var gott. f fátækt fékstu
í fagurt túnlendi holti breytt,
fram af þér alt af, góði gekstu
og gigtinni aldrei skeyttir neitt.
Fátækt er stef. En stundir strangar
stika eg í anda gamla braut.
Daga’ og nætur mig löngum langar
að líta alt þetta gamla skraut
í Ámakoti — og eins að vakka
einn með þér út við Rauðutjöm.
í anda með þér eg fús þar flakka:
Nú, forláttu braginn, gamli öm.
A. Th.
29. nv. M9, í Cleveland, Ohio.
The Royal Bank of Canada
Hefir til leigu með sanngjörnum kjörum
ÖRYGGIS HÓLF — SAFETY DEPOSIT BOXES
Til Tryggingar fyrir Áríðandi Skjöl, Gullstáss,
Lífsábyrgðar skírteini o. fl.
Hafið Victory Bonds Yðar á
Óhultum Stað
WINNTPEG (West End) BRANCHES
Cor. William & Sherbrook T. E. Thorstelnson, Manager
Cor. Sarqent & Beverley F. Thoróarson, Manager
Cor. Portage & Sherbrook R. L. Paterson, Manager
Cor. Main & Logan M. A. 0’Hara Manager.
5%
VEXTIR OG JAFNFRAMT
'O ÖRUGGASTA TRYGGING
Leggið sparipeninga yðar í 5% Fyrsta Veðréttar Skuldabréf með arð-
miða — Coupon Bonds — I Manitoba Farm Loans Association. — Höf-
uðstóll og vextir ábyrgst af Manitoba stjórninni. — Skuldabréf gefin út
fyrir eins til tíu ára tímabil, f upphæðum sniðnum eftir kröfum kaupenda.
Vextir greiddir viO lok hverra sex mánaða.
Skrifið eftir upplýsingum.
Lán handa bændum
Penlngar lánaðir bændum til búnaðarframfara gegn mjög lágri rentu.
Upplýsingar sendar tafarlaust þeim er æskja.
The Manitoba Farm Loans Association
WINNIPEG, - - MANITOBA
VEIDIMENN
Raw Furs til
Sendið
Y ðar
HOERNER, WILLIAMSON & CO.
241 Princess St., Winnipeg
VEL BORGAD fyrir RAW FURS
Sanngjörn flokkun
Peningar sendir um hæl
Sendið eftir brúnu merkiseðlunum
Skrifið eftir
Verðlista vorum
SENDID UNDIREINS!
þ Vér borgum
ý Express kostnað
VERDID ER FYRIRTAK!
Hugleiðingar við ára-
mótin.
Eg hefi nú nokkra stund verið
að ráðgera, að senda Lögbergi fáar
línur, en ekki haft tíma né tæki-
færi fyr en nú, og betra er seint
en aldrei. Nú fer að líða að ára-
mótum, og á þá vel við að gera
yfirlit yfir það helsta og mark-
verðasta, sem við hefir borið á
Iiðna tímanum, og þessvegna
ræðst eg í að senda þér hugleið-
ingar mínar, yfir þetta ár sem nú
er bráðum á enda.
Fréttir verða ekiki miklar né
margbrotnar. Á þessum tímum er
fremur viðburða lítið, veturinn er
nú fyrir löngu genginn í garð með
óblíðu náttúrunnar, sem oft vill
vera hans förunautur, í þessum
hluta landsins. Hann byrjaði hér
fyrir alvöru 23. október með hríð-
um og frosti; hafa síðan staðið
hér harðindi, stundum með ofvið-
rum. Október var allur slæmur,
gerði snjó um þann 10, sem lá á
nálægt viku, sumarið eitt hið
állra erfiðasta í sögu þessarar
bygðar, sífeldir þurkar og hita-
vindar. Afleiðingarnar algjörleg-
ur uppskerubrestur og gróðurleysi
á harðvelli. Verður vetur þessi
tilfinnanlega langur þeim, sem
lítil eða engin heyföng hafa fyrir
skepnur sínar, sem fjölda margir
eru hér umhverfis. Ekki ná þau
vandræði til landa, er flestir
þeirra eiga meiri og minni ítök í
hinu mikla og góða engi, sem
liggur meðfram Mouse River og
sem lá undir vatni alllangan tíma
síðastliðið vor.
Heilsufar manna hér í sveit
hefir mátt heita gott þetta ár, og
mikið fagnaðar og gleðiefni var
það öllum þeim foreldrum og bygð-
arfólki í heild sinni að sjá nálega
alla drengina, sem í herinn gengu
koma heim á þessu hausti glaða
og heilbrigða. Af 16 piltum, sem
fóru héðan úr sveitinni í herþjón-
ustu, komu allir til baka nema
einn, Gunnar Einarsson, 24 ára
gamall. Andaðist hann úr lúngna-
bólgu á Frakklandi 6 marz s. 1.
Var foreldrum hans harmur
mikill að fráfalli hans, og bygð-
inni mikill söknuður, því betri og
vandaðri dreng að allri hegðan
hefir þessi sveit ekki alið.v
Hinn 20 apríl andaðist hér
aldraður maður sem Björn hét og
var Benediktsson, ættaður frá
Dalhúsum í Eiðaþinghá.
Fleiri man eg ekki eftir, að
hafi dáið, sem ekki h'efir verið
getið um áður.
Á síðastliðnu hausti fluttu
héðan úr sveitinni ung hjón,
Garfield Sames og Margrét Waldi-
marsdóttir, Sverrissonar bónda
hér í bygð. Færðu þau bústað sinn
vestur til California, keyptu þar
landiblett og una vel hag sínum
í veðurblíðunni þar vestra. í fyrra
fluttu Ihéðan tveir feðgar, Magnús
ólafsson og Hallur sonur hans, til
Wisconsin. Komu þeirt il baka
aftur í haust, hafði búfærslan
ekki reynst þeim eins vel og þeir
gerðu sér vonir um, og framtíðar-
horfur þar ekki eins bjartar.
prátt fyrir alla erfiðleikana
sem þetta síðasta sumar hafði í
skauti sínu, og fleijp undanfarin
sumur, lifa menn við vonir um
betri tíma,. Samlyndi eining og
góður félagsskapur, seim frá
fyrstu tímum hefur einkent þessa
bygð, er en í besta lagi.
pað er ef til vill þar sem um
nokkuð stórar bygðir er að ræða
fá dæmi að hvert einasta heimili
tilheyri sama safnaðarfélaginu og
það með ágætu samkomulagi.
Af þessu dæmi er það ljóst, að
umbrot í trúarefnum hafa litla
þýðingu og óheppilegar afleið-
ingar.
pað er nú á dagskrá, að íslenzk
þjóðrækni sé í afturför, og ísl.
þjóðarsiðir sé að leggjast niður
með okkur hér vestra.
Einn af þsesum skemilegustu
þióðsiður forfeðra vorra, voru
veizlurnar, og voru á þeim tíma
mörg tilefni til mannfagnaðar,
stundum efndu ungir menn til
brúðkaups síns og gengu að eiga
festarmeyjar sínar eftir margra
ára veru í öðrum löndum. Hér hjá
okkur endurtók sagan sig nýlega.
í þessu tilfelli eins og hún gerir
oft. Fyrir þremur árum síðan gekk
einn af ungu mönnunum okkar
sem sjálfboði í her Bandaríkjanna
Kom hann aftur í haust með 'frægð
fyrir að hafa komist í mannraunir
miklar og bætt lífi sínu fyrir
handan hafið. pegar heim kom
gekk þessi ungi maður að eiga
festarmey sína, sem um allmörg
ár var búinn að sitja í festum.
Hafði hann boð inniog bauð til
öllu fólki bygðarinnar til brúð-
kaups síns, ungum og gömlum.
Af þessu dæmi er auðsætt að ekki
er en aldauða með yngri kynslóð-
inni þjóðsiðir vorir og rausnin
íslenzka, sem frá fornöld hefir
einkent vora þjóð.
pessi migi maður var óskar
pórðarson sonur pórðar pórðar-
sonar fyrrum hreppstjóára og
alþingism. á Rauðakollsstöðum,
sem um 40 vetur var mestur
atkvæðamaður samtíðar sinnar
við Breiðafjörð, og seinni konu
hans, PáMnu Hansdóttir Hjalta-
líns frá Jörfa, Jósefssonar frá
Valshamri, Jónssonar prests á
Breiðabólstað á Skógarströnd sem
ættfaðir var hinnar fjölmennu
Hjaltalíns ættar þar vestra.
Brúðurin var Karolína Good-
mann, Jósteinsdóttir og Helgu
Goodmann, hinnar elztu og lang-
fyrstu landnámskonu þessarar
bygðar sem, enn er á lífi og situr
innaní hvirfing barna sinna og
afkomanda þeirra með þeim heiðri
að vera kynsælasta kona iþessarar
sveitar.
Séra Kristinn Ólafsson sem
fermt hafði brúúðgumann, gaf
brúðhjóninn saman, þann 7 nov.
Var þar fjöldi manns samankom-
inn og skemtun hin bezta.
Annar mannfagnaður átti sér
stað 2 dögum síðar, þann 10. nov..
í tilefni af því, að þann dag átti