Lögberg - 09.06.1921, Side 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN,
9. JÚNl, 1921.
Saskatchewan Department of Agri-
culture
Eftir C. E. Thomas, er hefir eftirlit með kúarækt og vali fyrir
hönd Dairy Branch Department of Agriculture.
í upphafi þessarar stuttu greinar, skal það undir eins tekið
fram, að tilgangurinn er sá að hún nái eyra þeirra bænda er eink-
um hafa mjólkur og smjörframleiðslu. Flestir bændur hafa
yfirleitt tiltölulega fáar mjólkandi kýr, og er það þar af leiðandi
því fremur nauðsynlegt að haft sé gott eftirlit með því, hverjar
kýr eru arðberandi og hverjar ekki. Margir hreyta kýr sínar
ár eftir ár, án þess að gefa því frekari gaum, hver þeirra gefur
af sér í raun og veru mestan arð, Svona finst mér ástandið
vera yfirleitt 1 Saskatchewan, eða minsta kosti var það svona
fyrstu sex árin er mér var fyrst falið að takast á hendur eftir-
lit með vali mjólkurkúa. Enda eins og gefur að skilja, hlýtur það
að taka langan tíma í jafn víðáttumiklu fylki, að koma fastri
reglu á meðal almennings á þessu efni.
pað er auðveldara en flestir hyggja, ef skynsamlegum regl-
um er fylgt, að auka smjörfituna í mjólkinni, um hvaða kúakyn
sem helzt er að ræða. pegar um val mjálkurkúa er að ræða,
er nauðsynlegt að hafa það hugfast að í flestum tegundum, er
eitthvað af góðum eiginleikum sem sízt skal farið fram hjá„ og
það jafnvel þótt kýrin eða kýrnar séu ekki af neinu fyrirmyndar-
kúakyni.
Spurðu sjálfan þig hvort þú breytir sanngjarnlega gagn-
vart kúnni þinni, ef þú lætur hana út á veturna og sendir hana
í strástakkinn til þess að bryðja klaka. Eg skal ábyrgjast að
ef þú hefir kúna inni allan veturinn á mjúkum bás í hlýju fjósi,
en þó loftgóðu, þá gefur hún þér margfalt meiri arð. Auðvit-
að fóðrarðu hana vel og lætur hana ávalt hafa nægilegt af fersku
vatni. Væri ekki stundum viturlegt, í stað þess að brjóta heil-
ahn um það, hversvegna að stjórnin geri ekki hitt og þetta, að
að fara út í fjósið á hverjum degi og kemba kúnni og hafa hana
sem hreinasta í útliti að framast má verða. Langi þig til að
eignast góðar mjólkurkýr, er hyggilegt fyrir þig að nota tarf,
sem þú veizt að er undan góðri mjólkurkú, eða af góðu mjólkur-
kyni. Mjólkurgripa ræktin verður sú rækt, er alla jafna ber
mestan árangurinn í Saskatchewan fylki. Margir bændur tapa
allmiklu fé árlega fyrir sinnuleysi i þessum efnum, alveg eins og
þeir tapa oft hreint ekki svo litlum peningum á því, að láta búa
til smjör heima fyrir, í stað þess, að senda rjómann til mjólkur-
búanna. Með tilliti til kynbótanautanna, vil eg benda á það, að
geti bændur ekki keypt þau sjálfir, þá kaupir Dom. Government
Life stock Department þau og selur þeim þau við lágu verði og
með mörgum smáum afborgunum. pað mun fljótt koma í
ljós, hve mikill hagnaður slík vöndun kynbóta nauta hefir í för
með sér.
Benda vil eg enn fremur á það, að ætli menn að fá sér pure-
bred gripi af hvaða flokki sem er, ættu þeir sömu að Jeita aðstoð-
ar og álits sérfræðinga í því efni. Slík aðstoð fæst ókeypis hjá
fyrnefndri deild Dominion stjórnarinnar, eða með því að láta
griparæktardeild fylkisstjómarinnar annast um kaupin. pegar
kaupa skal gripi með tilliti til mjólkur og smjörframleiðslunnar,
er um að gera að gæta þess, að þeim fylgi nákvæm skrásetning-
ar skýrteini, er sanni ættemi og éiginleika hlutaðeigandi grips eða
gripa. pegar gripir eru þannig keyptir fyrir milligöngu land-
búnaðardeildarinnar, eru ,þeir einnig grándskoðaðir við berklum
og þeir einir teknir gildir, er í alla staði eru heilir heilsu.
peir sem reynslu hafa í mjólkurkúarækt, vta að kýr mjólka
yrfrlett bezt í júní og júlí, meðan grasð, sem þær eta, er safamest.
pess vegna er það áríðandi, eins og gefur að skilja, að fóðrið að
vetrinum sé sem líkast því. Koma grænir hafrar og sheaves sér
þá vel. pó er rétt að venja kýrnar við hina grænu hafra, áður en
fram að vetri líður; það er yfirleitt lang-.hollasta aðferðin. Víða
er nú í Vesturlandinu mjólkurkúm gefið sunflower, og þykir
reynast mæta vel. Er því alment spáð, að sunflower muni í
Sléttufylkjunum koma í framtíðinni að svipuðu gagni og mais-
fóðrið í Austur-Canada. Russian Mammoth fræi er sáð í raðir
með 30 þumlunga millibili og nákvæmlega sama ræktunaraðferð
viðhöfð og sú við mais.
pað stendur á sama til hvers mjólkin er notuð, fitumagnið
er það, sem ávalt gefur henni gildi. Reynsla mín, bygð á sex
ára mjólkurprófun, er sú, að meðalfita í mjólk úr 90% af kúnum,
sem mjólk er send úr til rjómabúanna, nemi því sem næst 125
pundum á kú, um árið. pessi niðurstaða er bygð á skýrslu bænda,
er héldu nákvæma dagbók um það efni yfir árið. — pví miður eru
ekki allir bændur jafn áhugasamir. Einmitt með slíkri nákvæmni
er hægt að vita með vissu hvernig hagur kúabóndans stendur og
hvaða aðferðir hafi reynst bezt. — Dæmi veit eg til þess, að ein-
staka bændur hafa 230 punda eftirtekju í mjólkurfitu af kúm
sínum um árið. Slíkt er að vísu undantekning, en sú undantekn-
ing beinlínis sannar, að möguleikar eru fyrir hendi, sé nægilegri
aðhlynning og réttum aðferðum beitt. The Dairy Division í Ott-
awa hefir sýslunarmann inn í hverju fylki til að leiðbeina bænd-
um í þessu efni.
Góð meðferð á mjólkurkúm er frumskilyrðið fyrir arðvæn-
legri atvinnu af smjörframleiðslu og sölu. Eg heyrði fína frú
segja: “Eg elska kýmar, en eg vil ekki hafa þær inni í húsinu.1’
pað er talsverður munur á því, að hafa kýrnar inni í íbúðarhús-
inu, eða hundbeita þær, eins og því miður er enn gert langt of
víða.
pú skalt ávalt umgangast kýmar hlýlega, tala við þær og
kjassa þær dálítið á hverjum degi. Við það verða þær ánægðari,
njóta sín betur og gefa af sér ef til vill margfalt meiri arð. —
Mundu eftir því, að hafa f jósið bjart og loftgott. Að sama skapi
veitir mjólkurkýrin þér meira í aðra hönd.
pað er ekki nóg að fara vel með mjólkurkýmar, þótt það sé
beint fmmskiJyrði og þar að auki siðferðisleg skylda. pað þarf
einnig að hugsa vandlega um mjólkurílátin. pau eiga að vera
og þurfa að vera vönduð, og þeim haldið nákvæmlega hreinum.
pað er ekki nóg, að strjúka mjólkurílátið að innan með rakri
rýju; nei, fyrst þarf að hella í það köldu vatni, síðan sjóðheitu
og bursta það svo innan. Aldrei skal hella volgum rjóma saman
við kaldan, heldur láta nýja rjómann standa, þar til hann er kald-
ur orðinn og hella honum svo í rjómadunkinn. Geyma skal
rjómadunk þann, er senda skal til markaðs, á svölum stað.
Hafa skal lokið vel skrúfað á, svo engin óhreinindi geti með
nokkru móti komist í rjómann.
Samvinna miJli bænda og landbúnaðardeildarinnar í .þessum
efnum, sem og öllum öðrum, er landbúnaðinn snerta, er frum-
atriði það, sem bændur ættu aldrei að láta sér úr minni líða. Hag-
urinn af slíkri samvinnu, verður aldrei metinn, sem skyldi.
Frá Gimli.
hölluðum höfðinu upp að öxlinni á
sögu-segjaranum. En nú ert iþú
COPENHAGEN
Munntóbak
Búið til úr hin-
um beztu, elstu,
safa - mestu tó-
baks blöðum, er
Þetta er tóbaks-askjan sem ábyrgst að vera
Kefir að innihalda heimsin algjörlega hreint
bezta munntóbek.
Hjá öllum tóbakisölum
Kæra vinkona!
pú segir í ibréfi jþ'ínu að nú sé
eg búinn að skrifa einni af kær-
ustunum mínum, og vini mínum
bréf í Lögbergi, en að þú ein af
vinkonum mínum sért eftir að fá
þannig bréf frá mér. Nú jæja,
úr því þú ert svo góðlát að hafa
gaman af þvf, skal eg þá ekki
draga það iengur.
“pað var einu sinni kongur og
drotning í ríki sinu, og karl og
kerling í koti.” — pannig byrja
flestar sögur, sem við höfðum mest
gaman af í ungdæmi okkar, þegar
við þreytt af að hlusta og hugsa
ekki lengur lítil stúlka, heldur
reynd móðir, sem að geymir bæði
sárar og unaðsljiúfar endurminn-
ingar í huga þínum. 1 þetta sinn
ætla eg að segja þér sögu í stað-
inn fyrir bréf. Hún byrjar ekki
á “kongur og drotning” né “karl
og kerling” — hún er eitt af mestu
snildarverkum iheimsins. Eg
fann hana fyrir fáum d'ögum í
gömlum skrifuðum blöðum eftir
mig heima á íslandi fyrir 35 árum
síðan. Sagan heitir “Móðirin”,
eftir H. C. Anderson Odanskan
mann.
Móðirin sat bjá barni sínu korn-
ungu; hún var svo hrygg og hrædd
um að það mundi deyja. pað var
nábleikt í framan, og augun litlu
lokuð aftur, það dr ósvo hægt and-
ann, og var óðru hverju eins og
það andvarpáði; því sorgbitnari
horfði móðirin á aumingjan litla.
pá var drepð á dyr, og kom inn
fátækur maður gamall; hann
sveipaði um sig einhverju sem var
áþekt gömlum baklepp, sér til hita,
enda var honum ekki vanþörf á,
því nú var kaldur vetur; úti var
alt þakið ís og fönnum, og vindur-
inn næddi svo napurt að tók á
andlitið. — Af því nú gamalmenn-
ið nötraði af kulda og barnunginn
blundaði ofurMtið, stóð móðirin
upp og setti mjólk í dáMtilli pönnu
á ofninn, og ætlaði að Ihita hana
handa honum; gamli maðurinn
sat og ruggaði, og settist móðirin
rétt hjá honum, og horfði á barnið
sitt sjúka; það dró svo þungt and-
ann og hélt uppi bendinni litlu.
‘‘Heldurðu ekki að það verði kyrt
ihjá mér barnið mitt?” sagði hún,
“guð fer ekki að taka það frá mér”
— GamK maðurinn sem var dauð-
inn sjálfur kinkaði kollinum svo.
kátlega, það gat Ibæði þýtt: já og
nei. Móðirin horfði í gaupnir
sér, og tárin hrundu niður eftir
kinnum hennar. Hún var yfir-
komin af höfuðþyngslum, því
henni hafði ekki komið svefn á brá
í þrjá lólarhringa, og sofnaði hún
nú, en það var að eins í svip; 'hún
hrökk upp skjálfandi af kulda;
“hvað er þetta,” sagði :hún og leit
á alla vegu frá sér, en gamli mað-
urinn var farinn og barnið hennar
Mtla var horfið; hann hafði haft
það burt með sér. — Úti í stofu-
ihorninu marraði i stundaklukk-
unni gömlu og blýlóðið rann alt
niður á gólf, og þá stóð klukkan.
En veslings móðirin hljóp út úr
húsinu og kallaði á barnið sitt.
Úti í miðri fönninni sat kona
svartklædd og síðklædd, og mælti:
“Dauðinn var inni í stofunni hjá
þér, eg sá hvar hann skaust burt
með barnið þitt, hann er fljótari á
sér en vindurinn, hann skilar því
aldrei aftur, sem hann tekur”.
Segðu mér bara ihverja leið hann
fór,” sagði móðirin. Segðu mér
leiðina, og þá skal eg finna hann”.
“Veit eg veginn,” sagði svart-
klædda konan, “en áður en eg
segji þér ihann verður þú að syngja
fyrir mig allar vísurnar, sem þú
hefir sungið fyrir barnið þitt, mér
er yndi að þeim, og eg hefi heyrt
þær áður; eg er nóttin, eg sá
hversu þú grézt meðan þú söngst!
þær.” “Eg skal syngja þær all-j
ar,” sagði móðirin, en tefðu mig
efcki, svo eg geti náð Ihonum, og
fundið barnið mitt.” En nóttin sat
þögul og grafkyr p.á sló móðirin
höndum sínum, söng og táraðist,
margar voru vísurnar, þó voru
tárin fleiri; því næst sagði nóttin:
“Farðu hægra meginn inn i greni-
skóginn dimma, þangað sá eg dauð-
ann fara með 'barnið þitt litla.”
Langt inn í skóginum láu veg-
irnir á Víxl, og vissi hún efcki
hvern fara skyldi; þá sá hún hvar
stóð þyrnirunnur blaðalaus, og
blómlaus, þetta var líka um há-
vetur og ísing á greinunum. “Hef-
irðu ekki séð dauðann ganga fyrir
með barnið mitt?” “Jú,” svaraði
þyrnirunnurinn, en fyr segi eg þér
ekki hvaða leið hann fór, en þú
vermir mig við hjarta þitt, eg frýs
í hel og verð að eintómum ís.” Hún
þrýsti þyrnirunnanum að brjósti
sínu, svo fast að honum gat vel
ylnað, og gengu þyrnarnir inn í
holdið, svo að blóðið dreyrði í
stórum dropum, en þyrnirunnurinn
skaut út nýjum og grænum blöð-
um, og blómgaðiist um nóttina í
vetrarnístingnum, svto var hlýtt
við hjarta hinnar mótlættu móður,
og þyrnirunnurinn sagði ihenni
veginn, sem hún átti að fara. —
pá kom hún að miklu hafi, en þar
var hvorki skip né bátur. Hafði
sjóinn ekki lagt svo vel, að ísinn
héldi og ekki var hann heldur svo
grunnur að hún gæti vaðið, en
yfir varð hún að komast, úr því
hún vildi finna barnið sitt; hún
lagðist þá niður til að drekka upp
sjóinn, og var það ógjörningur, en
mpðirin hélt í hörmum sínum að
kraftaverk kynni að verða. — Nei,
þetta tekst þér aldrei,” sagði sjór-
inn. Við skulum Iheldur koma
okkur saman; mér þykir gaman að
safna perlum, og augun þín eru
fallegustu perlurnar, sem eg hefi
séð, viljir þú gráta þeim til mín,
þá skal eg bera þig til stóra gróðr-
arhússins, þar sem dauðinn býr, og
gætir blóma og trjáa; hvort þeirra
um sig er mannslíf.” Æ, alt vil
eg til vinna, til að komast þangað
sem barnið mitt er,” sagði móðirin
grátmædda, og grét ennþá sárara,
og augu hennar 'h.nigu niður á
hafsbotn, og urðu að tveimur dýr-
indis perlum, en sjórnn reið undir
hana, og kastaði henni í einni
sveiflu yfir á ströndina fyrir
handan. — par stóð undalegt hús
mílu-breitt, og var ekki að vita
hvort það væri skógi vaxinn fjalls-
hnjúkur með hellisskútum, eða það
væri timbrað saman, aumingja
móðirin gat ekki séð það, hún hafði
grátið úr sér augun.
“Hvar get eg hitt dauðann, sem
fór með ibarnið mitt litla?” sagði
hún. “Ekki hefir 'hann komið hing-
að enn þá,” sagði hin aldraða kona
sem gæta átti gróðrarhúss dauð-
ans. “Hvernig komstu á veginn
hingað, og hver hefir hjálpað þér?’
“Guð ihefir hjálpað mér, hann er
miskunsamur, og það munt þú líka
vera," svaraði hún. “Hvar á eg
að finna barnið mitt?” — “Eg
þekki það ekki,” mælti konan, “og
þú ert sjónlaus.” Fjöldi blóma
og trjáa hefir fölnað í nótt. Dauð-
inn kemur bnáðum og gróðursetur
þau í nýjan reit. pú veist víst að
hver maður á sitt lífstré eða eitt
blóm, eftir því sem hverjum kann
að vera háttað; þau eru eins að
sjá eins og hver önnur jurt eða
tré, en hjartsláttur er í þeim öll-
um. Barnsbjðrtun bærast líka,
— leitaðu eftir þessu, 'hver veit
nema að þú þekkir hjartsláttinn
barnsins þíns, en hvað gefurðu
mér til þess að eg segji þér hvað
þú enn fremur skalt gjöra?” “Eg
á ekkert til að gefa þér,” sagði
móðirin sorgbitna, en eg skal
ganga á heimsenda fyrir þig.”
“pangað ;hefi eg ekkert að sækja,”
svaraði konan. en þú getur látið
mig hafa svarta hárið þitt síða, þú
veist sjálf að það er fallegt, og það
á nú við mig; eg skal láta þig hafa
hvíta hárið mitt; það er betra en
ekki neitt.” Biðurðu ekki um
meira?” sagði hún, “það er þér vel-
komið. Og hún fékk henni fall-
ega hárið sitt, og fékk í staðinn
hið snjóhvíta hár konunnar. pví
n-æst gengu þær inn í ihið mikla
gróðrarhús Dauðans. par stóðu
fagrir hiasintar undir glerhjálm-
um, þar istóðu gildvaxnir pálmar,
þar uxu sæjurtir, og voru sumar
iblómlegar, en í sumum var ó-
tingan, vatnsn.íglarnir hringuðu sig
í kringum :þær, og svartir krabbar
læstu sig utan að stofnunum. par
stóðu fagrir pálmar, eikur, platan-
ar, peturseljur og blómgað blóð-
berg. Hvert tré og hvert blóm
átti sér nafn; hvert einasta merkti
mannslíf, og voru mennirnir á
Mfi, sumir í Kínlandi, sumir á
Grænlandi, og hvervetna í heim-
inum. par stóðu tré í litlum
krukkum og var í þeim kyrkingur,
og lá við sjálft að þau sprengdu
þær utan af sér, hingað og þangað
stóðu Mka óféleg blóm í frjóum
jarðvegi innan um mosa og hafði
verið hjúkrað vel og Ihlynt að þeim.
En móðirin harmþrungna laut nið-
ur að öllum minstu nýgræðingun-.
um, og heyrði mannshjörtun bær-
ast í þeim öllum, og innanum þús-
ufldir þúsunda þekti hún hjart-
sláttinn barnsins sins. —
“parna er það,” kallaði bún, og
seildist með hendinci út yfir dálít-
inn bláann krókus, sem hallaðist
'út !í aðra hliðina, og var næsta
sjúklegur. “Snertn ekki blómið,”
sagði konan gamla, en stattu
hérna, og þegar Dauðinn kemur —
hans er von á hverri stundu — þá
láttu hann ekki kippa jurtinni upp,
og hótaðu Ihonum að þú skulir fara
eins með hin blómip, þá verður
hann hræddur, jþví hann á að
standa drotni skil á þeim, og má
ekkert upp slíta fyr en honum
þóknast.” — í sama bili blés ná-
kaldur þytur eftir endilöngum
salnum, og fann móðirin blinda á
sér að það var dauðinn, sem nú
kom. “Hvernig gast þú ratað
hingað,” spurði Dauðinn. Hvern-
ig gazt þú orðið fljótari en eg?”
“Eg er móðir,” svaraði hún. Og
Dauðinn seildist með sinni löngu
bendi eftir blóminu litla og veika,
en hún hélt 'höndunum rígspentum
utan um það, og var þó hrædd um
að hún kynni að koma við blöðin,
þá blés Dauðinn á hendur hennar,
og hún fann að það var kaldara
en vetrarnepjan; féllust henni þá
hendur. “pú mátt ekkert við
mér,” sagði Dauðinn. “En guð
má við þér,” ansaði Ihún. — “Eg
geri ekkert annað en það sem er
hans vilji,” sagði dauðinn, “Eg
er hans jurtagarðsmaður, og tek
öll blóm 'hans og tré, og gróðurset
þau í hinum mikla Paradísargarði
á ókunna lartdinu, en ekki þori eg
að segja hvernig þau gróa þar, og
hvernig þar hagar til.” — “Gefðu
mér barnið mitt aftur,” sárbændi
móðirin hann; tók ihún þá alt í einu
utan um tvö fögur blóm, sem stóðu
þar rétt hjá, sitt með hvorri hendi,
og kallaði til Dauðans: “Eg skal
slíta upp öll blómin þín, eg ræð
mér ekki fyrir örvæntingu.”- —
“Snertu ekki á þeim,” sagði Dauð-
inn. “pú þykist sjálf vera ólán-
söm, en nú ætlar þú að gera aðra
móðir jafn ólánsama.” “Aðra
möðir-” sagði hún og slepti undir
eing blómunum. “Hérna eru aug-
un þín,” sagði Dauðinn, eg hefi
slastt þau upp úr sjónum, það stóð
svo mikil birta af þeim; eg vissi
ekki að iþað voru augun þín, taktu
við þeim aftur, þau eru skærari
núna en þau voru áður, og Kttu svo
niður í djúpa brunninn rétt hjá
þér, og skal eg segja þér nöfnin á
tíáðum blómunum, sem þú ætlaðir
að slíta upp, þú sérð nú ókomna
æfi þeirra, alt sem þú ætlaðir að
eyða og ónýta.” Hún leit niður
í brunninn, og var það fagnaðar-
sjón að sjá, hversu æfi annars
barnsins varð blessunarník fyrir
heiminn; hversu það jók auðnu og
yndi alstaðar nærri sér. Og hún
sá það sem fyrir hinu barninu lá,
og það var ekki annað en böl og
bágindi, skelfing og volæði. Hvor-
tveggja er guðsvilji,” sagði Dauð-
inn.
Hvort þeirra er blóm ógæfunn-
ar, og hvert blóm blessunarinnar!
spurði hún.. “pað segi eg þér
ekki,” mælti Dauðinn, en hitt
skaltu vita að annað þeirra er
blómið barnsins þíns; það eru for-
lög þess, sem þú sást, hin ókomna
æfi þess.” — pá hljóðaði móðirin
upp yfir sig af ótta “Hvert
þeirra var barnið mitt, segðu mér
það, frelsaðu sakleysingjann, frels-
aðu barnið mitt frá þessu volæði!
taktu það heldur iburt, og flyttu
það inn í guðsriki, gleymdu tárum
mínum, gleymdu bænum mínum,
gleymdu öllu, sem eg hefi sagt eða
gjört.” — “Eg skil þig ekki,” mælti
Dauðin. “Viltu fá barnið þitt aft-
ur; eða á eg að fara með það þang-
að sem þú ekki veist?” pá sló
móðirin íhöndum, féll á kné og bað
til guðs: “Bæruheyr mig ekki, ef eg
bið gagnstætt þmum vilja, sem
öllum er fyrir beztu, bænheyr mig
efcki.” Og hún drap höfði niður
í skaut sér. Og Dauðinn fór burt
með ibamið hennar inn í bið ókunna
landið. —
Jæja kæra vinkona; þá er nú þetta
bréf á enda, eða réttara sagt þessi
saga sem eg var svo vænn að
skrifa þér heldur en sendiíbréf frá
mér. Sagan tekur svo mikið
rúm (í 'blaðinu, að eg má ekkert
segja meira í þetta sinn. Samt
get eg ibætt því við, að mér líður
ósköp vel. Heilsa manni þínum
og Ibörnum, og vcrtu sæl.
Gimli 1, maí, 1921. — pinn einl.
w* J. Briem.
--------o-------
Til Gunnl.Tr. Jónssonar
Flutt í samsæti 30. mai, í tilefni af
burtför hans til íslands.
Hreifum strengi hlýja
hefjum mlál og sinni,
látum vorið Vígja
vinar kveðju minni.
Yfir liðnar leiðir
lýstur bróður vilja
gleðin geisla breiðir
gott er svo að skilja.
Brott þú dimmu dreifðir
drungans Iéttir stundu,
andans hjör þinn Ihreifðir
hreinn og ör í lundu.
Gegndir skyldu glaður
gegnum hryðju dagsins
æ var innri maður
ylur bræðra-lagsins.
pökkum æfi árin
allar gegnar brautir,
þökkum sæld og sárin
sigur Mfs, og þrautir.
pökkum hönd og hjarta
hverjum dreng á vegi,
sem oss ibrosið bjarta
bauð á liðnum degi.
Brúum hafiðbreiða
bræðra taugum ihlýjum
látuim ástúð eyða
öllum villu skýjum,
tengjum hönd og tungu
trygð og vinar anda
vígjum afli ungu
eining tveggja landa.
Heim til Snælands heiða
hugir vina fylgja.
Hlýtt um ihafið breiða
hljómi sérhver bylgja.
Heim í herrans nafni
helgri studdur mundu,
heill með styrk í staflni
stíg á feðragrundu.
M. Markússon.
--------o-----—-
Kveðjusamsœti
veglegt var þeim Jóni Jónssyni,
Vilborgu systur hans og Sigríði Jó-
hannsson, uppcldissystur þeirra,
haldið af Framnesbygðarbúum í
Nýja íslandi, laugardaginn þ. 7.'
maí s.I. Svo aði segja alt bygðar-
fólk þar saman komið og auk þess
nokkrir lengra aðkomnir. vegur
var hiði fegursta og gat fólk notið
samsætisins hið bezta. Byrjaði það
laust eftir hádegi og stóð yfir fram
undir kvöld. Stýrði því Guð-
mundur bóndi Magnússon, en fyrir
veitingum stóð Mrs. G. S. Guð-
mundsson, ásamt fleiri konum þar
úr bygðinni.
Gjafir, viðeigandi og veglegar,.
voru þeim systkinum færðar, bæði
af bygöarbúum í heild sinni og
einnig af kvenfélögum, er þær syst-
ur hafa verið í. Er almennur sökn-
uður i tilefni af burtför þeirra til
VV’innipeg og kom það mjög skýrt
í ljós í samsæti þessu.
Jón Jónsson hefir verið skrifari
og féhirðir Framnesskóla frá byrj-
un vega og til þess er hann nú flyt-
ur burí. Var einnig í mörg ár
skrifari og féhirðir smjörgerðar-
húss bænda i Árborg. Skrifari Ár-
dalssafnaðar var hann og í mörg
ár. Þar á ofan hefir hann gegnt
trúnaðarstörfum fyrir sveitina, ver-
ið virðingamaður m, fl. ÖIl störf
sín hefir hann jafnan þótt leysa
frábærlega vel af hendi. Póstaf-
greiðslumaður hefir hann og verið
frá því að Framnespósthús var
stofnað. Mun leitun á manni, er
jafn eindregið hafi traust og tiltrú
almennings eins og Jón á Fram-
nesi.
Ræður í samsæti þessu fluttu,
auk Guðmuudar Magnússonar, er
stýrði því og afhenti gjafirnar með
ræðu, er hann flutti um leið, séra
Jóhann Bjarnason, Ingimar Ingj-
aldsson, Mrs. Hólmfriður Ingjalds-
son, Jón Jónsson, einn af heiðurs-
gestunum, er þakkaði fyrir sæmd
sýnda þeim systkinum, og Jón
Hornfjörð; ræðufólk er talið í
þeirri röcj, er það talaði. Góður
rómur gerður að öllum ræðunum
og sömul. að kvæði því er flutt var
af Magnúsi Sigurðssyni. Alt sam-
kvæmið mjög ánægjulegt og fór
fram með rausn og myndarskap.
I sambandi við ofanritað mætti
geta þess, að Framnesbygðarfólk
hélt veglegt silfurbrúðkaup þeirra
hjóna, Daníels Páturssonar og
Þóru konu hans, þ. 25. júlí síðastl.
Sökum þess að sá, er þetta ritar,
var annríki bundinn á öðrum stað
þann dag og gat ekki verið við-
staddur, var ekki þægilegt að senda
fréttir af því samsæti. Forgöngu-
menn veizlunnar munu hafa verið
Guðmundur Magnússon, Tryggvi
Ingjaldsson og aðrir i þeirri bænda
röð þar í bygðinni. Hafði sam-
sætið verið með rausnarhrag og
gjafir prýðilegar. Eru þau hjón,
Daniel og Þóra, ágætar manneskj-
ur og vinsæl að maklegleikum. Þau
bjuggu áður fyrrum á Mýrum vio
Hrútafjörð í Húnavatnssýslu.
Munu hafa flutt vestur um haf
nálægt aldamótunum síðastliðnu.
Hefir þeim farnast ágætlega hér
vestra, komist prýðilega af og not-
ið virðingar og hins hezta álits í
bygð sinni. Börn þeirra hjóna eru
öll mannvænleg og vel gefin. Elzt
þeirra er Eymundur, piltur 23 ára
gamall. Var í hernum, en er nú
heima með foreldrum sínum.
Næst honum er Jóhanna Bergþóra,
nam hún verzlunarfræði og vinnur
í skrifstofu i Winnipeg. Thomas
Leslie er hið þriðja barn þeirra. Er
hann í Iþann veginn að byrja lækn-
isfræðinám; hefir nú í vorprófum
Manitoba háskólans lokið undir-
búningsprófi með fyrstu einkunn.
Hin eru Agnes Sigurbjörg og Þor-
valdur, bæði heima í föðurgarði.
Samsætinu stýrði Guðmundur
bóndi Magnússon. Stóð það meiri
hluta dags. Ræður, söngur og
veitingar eins og þegar bezt lætur
og með íslenzkum höfðingsskap.
Veizlan höfð á heimili þeirra Pét-
urssons hjóna og var með óvæntr-
ar heimsóknar fyrirkomulaginu, er
nú tíðkast svo mjög. Mun því nær
alt bygðarfólk hafa veriði þama
viðstatt.
Fréttaritari L'ógb.
Steinunn Jóhannesdóttir.
Attatíu og átta ára
Þú hraðar leið að hundraðasta
tug,
þú hefi^á öllum þrautum unnið
bug,
þú heyrðir jafnan sigursöngva-
hljóm,
þú sást á hverjum þyrni vaxa
blóm.
ítök góð þú átt í margra sál, —
eg ætla þinna vina að flytja mál,
er fyrir þínum hærum hneigi sig.
sjá hlýir geislar vefjast kring um
Því verkalaun þín verða þús-
undföld,
þig vinir þínir muna fram á kvöld,
þín æfisól í æfinn renni hlý,
á öðru hveli brosi þér á ný. ,
j
Nokkrar vinkonur Steinunnar
heimsóttu hana 10. apríl síðastl. í
tilefni af því, að liðin voru áttatíu
og átta ár frá fæðingardegi hennar.
R. J:Davíðsson.
Manitoba Hat Works
532 NOTRE DAMEAVE. ■ - Phone A 8513
Cleaning, Remodelling and Bfocking Ladies’ and Gents’ Hats
KAUPID BEZTA BLADID, LOGBERG
BLUE Ribbon
te
Hin sönnu gæði sem BLUE
RIBBON TE hefir, er árangur
af reynslu, ásamt því augnamiði
að búa til bezta te sem hægt er.
Nú, þegar verzlun er dálítið
að lifna og komast í sama horf
og var, þá hefir BLUE RIB-
BON TE reynst betra en nokkru
sinni áður. REYNIÐ TAÐ!