Lögberg - 25.08.1921, Side 6

Bls. 6
L-5GBERQ ,FIMTUDAGINN, 25. AjGítST 1921
PERCY
Og
HARRIET
Eftlr frú Georgia Sheldon.
“Ó, Harriet! Þegar þér vitið að eg elska
yður svo heitt, verðið þér að gefa mér ofurlít-
iun vonarneista.”
“Það get eg ekki. Eg þekki mínar eigin
tilfinningar,” svaraði hún með tár í augum.
Hann vissi nú að úti var um alla von fyrir
8ig.
Þegjandi tók hann áramar og réri að
landi.
Hann var jafn blíður og umihyggjusamur
við hana og áður, og skildi ekki við hana fyr
en hann var búinn að fá henni sæti í sólbyrginu.
Frú Stewart og fylgdarlið hennar, kom nú
akandi að dyrunum, sem Harriet þótti vænt
um, því þá losnaði hún við kveljandi kveðju
Charlís.
Stúlkurnar heilsuðu hon<um alúðlega; en
Helen tók eftir skýinu á svip hans og óvanalega
roðanum í svip Harriets, og skildi undir eins á-
sigkomuLagið.
“Hann hefir verið nógu heimskur til að
elska þessa stelpu, og fengið hryggbrot,” 'hugs-
aði hiín. ‘‘Eg verð að taka í tauma hennar,
áður henn hún gerir meira ilt. Hún skal
ekki verða í Cresent Villa margar vikur hér á
eftir; það skal eg sjá um.”
Þegar Percy fann vin sinn í næsta skifti,
gmnaði hann af hinum þungbúna svip hans að
hann hefði fengið neitun Harriets.
25. Kapítuli.
Næstu vikuna áleit Percy, að óhætt væri að
losa Harriet við umbúðirnar. En hún fann,
að handleggurinn var ekiki enn jafn góður.
Helen var af tilviljun inni í herberginu,
þegar Morton skoðaði handlegginn. Um leið
og hún sá bláu merkin á honum eftir fingur
sína, stokkroðnaði hún og varð sneypuleg.
Perov sá iþetta, og það fullvissaði hann um,
að Helen ætti einhvern þátt í þessu óhappi.
Hann hafði tekið eftir hatursloganum í augum
Helenar, þegar hún leit til Harriets, og einnig
því, að Harriet forðaðist umgengni hennar, og
þetta benti á, að eitthvað óþægilegt hefði átt
sér stað á milli þeirra.
Hann geymdi nú þessa skoðun samt hjá
sjálfum sér, en ásetti sér að komast eftir or-
sökinni til þessarar skammarlegu breytni síðar.
1 byrjun september kom Percy til Cresent
ViILa, og sagði frú Stewart, að hann ætlaði
að fara í burt um tíma. Sir Henry ætiaði að
flytja til London aftur bráðlega, og þar eð nú
væri lítið að gera, vildi hann.að Percy færi til
Parísar til að sjé stóra húsin þar.
Percy langaði til að þiggja þetta tilboð, en
kveið jafnframt fvrir því, að verða að skilja við
Harriet.
Þegar hann var búinn að kveðja frúna og
gekk út í sólbyrgið, mætti hann Heien og sagði
henni áform sitt.
Hann sá að hún var mjög föl.
“Við söknum yðar mikið, Morton,” sagði
hún skjálfrödduð. “Og þá missið þér af
skemtisamkomu hertogainnunnar, sem verður
að fáum vikum liðnum. Eg vildi að þér væruð
hér þá.”
“Það verður sjálfsagt stór hátíð,” sagði
Percy brosandi. “En meðal svo margra stór-
menna, ber lítið á mér.”
“Þér lítilsvirðið yður,” sagði Helen hrygg.
“Þér hafið miklu meiri þýðingu en þér haldið.
Mér fyrir mitt leyti þykir mjög slæmt að þér
yfirgefið okkur.”
Percv furðaði hve ísmeygilega hún talaði
þetta, og svaraði að eins: ”Þökk. fyrir.”
Þegar þau sáu lávarð Nelson stefna til
þeirra í fjarlægð, sagði hann blátt áfram: “Sko
þaraa kemur maður, sem er yður mjög alúð-
legur, og sem eflaust getur látið yður gleyma
fjarvera annara vina yðar.”
Hann sagði þetta með ásetningi, því hann
vildi fá að vita, Lfvort nokkurt samband væri á
milli þeirra, því ef svo væri, þá vissi hann að
Harriet hefði efeki hundið sig nokkrum öðrum
manni.
Helen roðnaði og leit til 'hans ásakandi aug-
um
“Yður skjátlar,” sagði hún. “Lávarður
Nelson er mér aðeins mikilsvirtur vinnr.”
“Þér verðið að afsaka ef ímyndanir mínar
fara of langt. En þér hljótið þó að vita, að
orðrómurinn segir að hann ætli að giftast yður,”
sagði Percy.
Helen áleit að áform hans væri að komast
eftir hvort hún væri óbundin, og að hann máske
ætlaði að biðja sín.
“Já, eg veit það,” svaraði hún eldrauð.
“En í þetta kifti er orðrómurinn ósannur. Eg
giftist aldrei lávarði Nelson.”
“Það er nú samt ágætur ráðahagur, fyrir
hverja stúlku sem er, og lávarður Nelson er
göfugmenni,” svaraði Percy.
“Þér segið satt. Enginn getur neitað
því,” svaraði Helen. “En Ieyfið mér nú að vera
hreinskilin gagnvart yður, Morton læknir. Eg
veit vel að menn hafa ætlað mér þenna heiður,
eg veit enn fremnr að menn ihafa séð, að móðir
mín vill það. Eg fullvissa yður vður um, að
þetta skeður aldrei, því eg elska hann ekki.”
Percy varð bilt við röddina og framkoman,
þegar hún sagði þetta gaf í skyn, að hún elsk-
aði annan.
Hann leit undrandi til hennar. Augu þeirra
mættust, og í hennar Ias hann blíðu og þrá, sem
hafði áhrif á hann. Hún virtist fallegri en
nokkru sinni áður, það var svo mikil blíða og
auðmýkt í svip hennar og framkomu, sem til-
heyrði að eins elskandi kvenmanni.
En hann varð skelkaður og hryggur yfir
þessari uppgötvun. Hann hafði vonað að
hún mundi giftast Nelson lávarði.
Helen las í hinum undrandi svip hans, eyði-
leggingu allra vona sinna. Percy Morton
elskaði hana sjáanlega ekki, og hann mundi
aldrei breyta svo óheiðarlega, að giftast kven-
manni, sem hann ekki elskaði. Hún sá nú, að
hún yrði aldrei hans ikona.
Eitt augnablik fanst henni Kfið einkis virði,
en svo greip hefndarþorstinn hana.
“Hvað hafið þér gert af augum yðar Mor-
ton læknir?” sagði hún með uppgerðar undrun.
“Það er óhrekjanleg staðreynd, þó hún sýn-
sýnist undarleg, að lávarður Nelson ætlar að ó-
virða f jólskyldu sína með því, að giftast vinnu-
konu móður minnar — kennara Bellu.”
Percy varð sem þrumu lostin við þessa ó-
væntu fregn og roðnaði og fölnaði á víxl. Hún
hafði hefnt sín.
“óvirða endurtók hann!” endurtók hann.
“Ungfrú Gay er siðmentuð stúlka, sem væri
heiður að giftast.”
“Þér eruð lýðveldishollur og alþýðuvinur
í meira lagi, af Englending að vera”, svaraði
Helen hlægjandi. ”Mitt þjóðveldislega upp-
eldi vill ekki leyfa mér að líta öðruvísi en niður-
lægjandi á, að hertogi tilvonandi, skuli velja
sér lélegan kvenkennara fyrir konu.”
Það var máske heppilegt fyrir þau bæði,
að frú Stewart kom nú út til þeirra, svo Percy
gat ekki gefið ungu stúlkunni beiska svarið,
sem lék á vörum hans.
“Morton læknir,” sagði frúin. “Þér þér
ætlið að fara til París á morgun og vera þar í
fleiri vikur. Segið mér því hvað eg skulda yð-
ur, fyrir læknisaðstoð vðar þessar síðustu vik-
ur?”
“Það er ungfrú Gay, sem eg hefi vitjað,
og — það er alt saman afgert okkar í milli,”
svaraði Percy.
“Við hvað eigiðþér?” spurði frúin. Hefir
ungfrú Gay borgað yður læknishjálpina?”
“ Já, en það var ekki hár reikningur,” svar-
aði hann brosandi, þegar hann mundi eftir
samkomulagi þeirra.
Þegar hann skömmu áður kvaddi Harriet,
hafði hann tekið báðar hendur hennar og sagt:
“Þú skuldar mér fyrir læknishjálp, Harriet. Þú
verður að borga hana áður en eg fer.”
Hún leit brosandi til hans, því hún vissi að
þetta var spaug.
“Hve mikið skulda eg þér, Percy?” spurði
hún glaðlega.
Reikninginn má borga með einum kossi,
kæra Harriet,” svaraði hann og dróg hana að
sér.
Það er mjög langt síðan að þú hefir sýnt
mér frjáls ástaratlöt . Gef mér nú eitt, svo
skulum við segja að reikningurinn sé borgað-
ur.”
Hún teygði úr sér og kysti hann, en hún
blóðroðnaði og leit niður.
“ Svei!” hugsaði hann óþolinmóður. “Þessi
roði er þýðingarlaus. Hún getur ekki gleymt
því, að eg minti hana á það einu sinni, að hún
væri ekki systir mín. En hann var samt glaður
yfir þessum kossi.
“Ungfrú Gay varð fyrir þessu óhappi
meðan hún var í minni þjónustu, og það voru að
eins fáir dagar sem hún gat ekki sint starfi
sínu. Mér ber því ða borga reikninginn hvort
sem hann er stór eða lítill,” sagði frúin.
“Það er sönn nærgætni af yður, frú, að
líta á þetta frá þessari hlið,” svaraði Percy.
“Eins og sakir standa, þá verðið þér að semja
um þetta við ungfrú Gay.”
Hann tók í hendur móður og dóttur, og
sömuleiðis lávarðar Nelsons, sem kom á þessu
augnabliki, og fór svo.
Meðan hann gekk ofan trjáganginn, sem lá
út að þjóðveginum, tók hann vasabókina sína
upp. í bókinn var viðurkenning fyrir borgun
læknishjálparinnar, sem hann veitti Harriet.
Hann ætlaði að láta hana í póstkassann, svo
Harriet hefði eitthvað að sýna frúnni, ef hún
vildi borga reikninginn, svo að unga stúlkan
yrði ekki fyrir óþægindum.
Þegar hann var búinn að ganga fáein skref,
sá hann Harriet sem nálgaðist hann. Hún hafði
nefnilega litlu eftir að hann kvaddi hana, fylgt
Bellu spottakorn, sem ætlaði að vera hjá Maríu
Carlscourt þetta kvödd, og Harriet var nú á
heimleið.
‘ ‘ Mér þykir vænt um að finna þig, Harriet, ’ ’
sagði hann, “það gefur mér tækifœri til að
biðja þig að vera varkár. Frú Stewart hefir
nefnilega minst á læknisreikninginn við mig,
og eg sagði henn að þú héfðir borgað hann.”
“Ó, Percy! Hvað á eg að segja henni?”
sagði Harriet skelkuð.
“Þú getur nefnt einhverja upphæð, sem
þú álítur viðeigandi, og látið hana borga þér
hana, ” svaraði hann, að eins til að vita hverju
hún mundi svara.
“En eg get ekki gert það. Það væri ó-
heiðarlegt. Og — eg get auðvitað ekki sagt
henni —” stamaði hún feimin.
“Hvemig reikningurinn var borgaður,”
endaði Percy setninguna með glaðlegum hlátri.
“Nei, það getur þú auðvitað ekki gert. En þú
gafst mér það, sem eg met meir heldur en pen-
inga. En, ef hún biður þig um reikninginn
minn, þá getur þú fengið henni þetta,” sagði
hann og rétti henni kvittunina.
“Guð blessi þína heiðarlegu sál!” svaraði
Percy. “Þú getur þá sjálf borgað mér þessa
litlu upphæð, ef það friðar samvizku þína. Eg
vil ekki að þu kveljist af óró sökum þessa”.
“Ó, þökk fyrir,” sagði hún glöð. “Þetta er
ágætt úrræði. Það var heppilegt að eg hitti
þig. Hvað hefði eg átt að gera, ef eg hefði
ekki fengið kvittunina, og frú Stewart hefði
spurt mig um þetta?” sagði hún.
“Yesalings barn!” Nú sérðu til hvers það
leiðir að við látumst vera ókunnug. Þú hefðir
aldrei átt að ne>rða mig til að lofa þessu.”
“Það hafa máske verið misgrip af mér,”
andvarpaði hún. “En eg gat ekki þolað, að
nokkur skyldi ásaka þig um það, sem var mér
að kenna. ’ ’
Það var eitthvað í rödd hennar, í blíða
svipnum á andliti hennar, sem kom hjarta hans
til að slá harðara af ánægju. Hann langaði
til að segja henni frá ást sinni, en hann vissi að
þeir, sem sátu í sólbyrginu, mundu taka eftir
því ef hún yrði fyrir geðshræringu. Sex vik-
ur liðu fljótt og þá mundu þau mætast aftur.
“Nú jæja, við skulum ekki syrgja yfir
þessu, sem við getum ekki bætt út,” sagði hann
hugsandi. “En nú verð eg að fara. Skrifaðu
mér mjög oft, Hariret; ekkert gleður mig eins
mikið og bréf frá þér.”
Hún leit upp ánægð og sagði: “Er þetta
alvara þín, Percy? Eða segir þú það að eins
til að gleðja mig?”
“Mér er það full alvara, góða Harriet,”
svaraði hann alúðlega. * ‘ Og ef engir sæi okk-
ur, skyldi eg neyða þig til að gefa mér jafnaðar-
ibót á vissan hátt, af því að þú efast um hrein-
skilni mína. Og vertu nú varkár með sjálfa
þig, og mistu ekki hjarta þitt,” sagði hann
spaugandi.
Hún svaraði: “Vertu ekki hræddur hjarta
mitt er óhult.”
“Eg er ekki viss um það. Þáð hefir litið
út fyrir að mæta miblu umsátri hina síðustu
tíma. Eg ætla ekki að skifta mér af þínum
prívat viðburðum, góða stúlkan mín,” sagði
hann alvarlegur, en með blíðu og vinsemd.
“Og mér finst mest áríðandi að þú verðir
gæfurík. En eg get ekki þolað að neinn leiki
sér að tilfinningum þínum. Og nú verð eg að
fara. Vertu aftur blessuð og sæl.”
Hann óskaði þess innilega að hann hefði
leyft sér að taka hana í faðm sinn. En í stað
þess lyfti hann hattinum að eins, hneigði sig
kurteislega og hélt áfram. Meðan Heilen sem
aldrei hafði litið af þeim, leit á Harriet með
hatursfullu augnaráði þegar hún kom gangandi
upp trjáganginn með rjóðar kinnar og ánægju-
legt bros á vörum.
%
* # #
Tvær vikur liðu fljótt. Kvöldið kom,
þegar hertogainnan ætlaði að halda sína áður
á minstu samkomu. Það átti að vera hennar
síðasta á þessari árstíð, þó hún hefði áformað
að vera í Brigton hállfan mánuð enn.
Og allur undirbúningurinn var þannig
lagaður, að skemtanirnar yrðu sem beztar.
Meira en tvö hundruð manns voru boðnir.
0g allir boðsgestirnir bjuggu sig undir að sýna
hertógainnunni heiður með því, að vera sem
bezt ‘klæddir. Frú Stewart og Helen höfðu báð-
ar fengið nýjan og skrautlegan búning. Bella
var líka mjög ánægð yfir því, að fá fyrsta dans-
kjólinn .
Iíarriet hafði af einhverri ástæðu ekkert
heimboð fengið, og var það í fyrsta skifti, sem
frúin setti hana hjá.
Hafi Harriet verið hrvgg yfir þessu, þá lét
hún það á engan hátt í ljós. En Bella var
mjög gröm yfir því. Og hún sagðist ekki vilja
fara á samkomuna án Harriets.
En Harriet fébk hana til að fara og lést
kæra sig svo lítið um að vera með, að Bella hélt
hana heldur vilja vera heima.
Harriet var fús til að hjálpa hinum með
klæðnað sinn, þegar burtfararstundin kom. Hel-
en vildi samt okki þiggja hjálp hennar. Frú
Stewart og Bellu þótti þar á móti mjög vænt
um hjálp hennar.
Loks voru allir tilbúnir nema frúin, sem
enn íhafði ekki fest á sig skrautmuni sína. Hún
var mjög fögur útlits næstum því eins og Helen.
“Réttu mér hylkið þaraa Bella,” sagði
frú Stewart og benti á þikksilkis hyiki, sem lá
á. litlu borði.
Helen stóð við hlið hennar og beið óþolin-
móð eftir því, ^ið móðir hennar yrði ferðbúin.
Bella rétti móður sinni hylkið.
Frú Stewart opnaði það, og tók upp úr því
verðmikið hálsmen.
Harriet rak upp undrunaróp, þegar hún sá
það.
“Hvar — hvaðan hafið þér fengið þetta?”
stamaði hún, meðan andlit hennar varð jafn
ihvítt og hálslínið.
Frú Stewart snéri sér að henni undrandi,
en brosti svo og sagði “Þér hafði líklega adlrei
séð neitt líkt þessu. Það er bæði fallegt og
afarverðmikið. Eg býst ekki við að sjá neinn
fegurri skrutinun á gestum hertogainnunnar.
Gerið þér svo vel að krækja því um hálsinn á
mer. ’
“En hvað þér skjálfið og kaldar hendur
yðar eru,” sagði hún, þegar Harriet náföl og
skjálfandi krækti því saman. “Hefir það svo
mikil áhrif á yður, að sjá jafnverðmikla muni?”
spurði hún brosandi. Þökk fyrir. Það er
snildarlega gert af yður, að geta krækt þessu
meni svo vel, því lásinn er allerfiður viðfangs.
Og nú held eg að eg sé tilbúin. Komið þið
börn ! Eg er hreykin yfir ykkur báðum.”
Lítandi í spegilinn í síðasta sinn og bros-
andi til dætra sinna, sveif frii Stewart tígulega
út úr stofunni.
Harriet stóð stundarkora grafkyr á gólf-
inu. Hún hélt að augun hftfðu vilt sér sjón.
Menið sem hún festi kring um háls frú Stewart,
var alveg eins og það, sem krækt hafði verið
um hennar eigin háls, þegar Sandy Morton
bjargaði henni fyrir mörgum árum síðan.
Var það hugsanlegt að einhver hefði stolið
hennar eigin meni, og selt frú Stewart það.
Og hafði hún þá tnist það fyrir fult og alt.
26. Kapítuli.
Hugsunin um þetta kom Harriet til að
II/* .. | • ,v» timbur, fjaJviður af öllum
Nyjar vorubirgðir tegundum, geirettur og al»-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumaetíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
---------------- Limited---------------
HENKY AVE. EAST - WINNIJPEG
hraða sér upp til herbergis síns, kvíðandi og
náföl.
Hún læsti dyrunum á eftir sér, kn|féll svo
hjá koffortinu sínu. Opnaði það og tók upp úr
því ýmsa muni, unz hún fann öskju með baðm-
ull í, og ijndir henni lá hennar eigið men. Hún
var ósegjanlega glöð yfir því að finna sitt eigið
men, sem var það eina sem gat orðið til þess
að benda á ætt hennar.
“Það er alileinkennilegt, að til skuli vera
annað men, sem er alveg eins. Og hvað skyldi
frú Stewart hugsa, ef hún vissi, að fátæki kenn-
arinn hennar ætti hálsmen, sem er alveg eins og
hennar eigið,” hugsaði Harriet.
Hún hrökk við þegar barið var að dyrum
á sÖmu stundu og hrópað: “Eruð þér þarna
ungfrúGay?” •
Það var Helen sem kallaði. Harriet lagði
öskjuna opna ofan í koffortið og lagði svo lokið
á það án þess að læsa, áður en hún opnaði dyrn-
ar.
Þegar Bella var sest í vagninn, mundi hún
að hún hafði gleymt sjalinu sínu,” sagði Helen
og gekk inn í herbergið, furðandi sig á munun
um, sem lágu á gólfinu, dreifðir í allar áttir
'“Mamma vildi ekki að hún bögglaði kjóliun
sinn með því, að stíga xítog inn í vagninn. Hún
sagði að það væri í næstefstu kommóðuskúff-
unni. Viljið þér gera svo vel og ná því?”
“Velkomið,” svaraði Harriet, og fór xit að
sækja það.
Dagstofa hennar og Bellu, var á milli
svefnherbergja þeirra. Hún varð að fara gegn-
um stofuna til að ná í sjalið, og gat því ekki
vitað hvað fram fór í hennar herbergi á meðan.
Helen leit í kringum sig í herberginu og
furðaði .sig á fatnaðinum, sem Helen hafði tek-
iö upp úr koffortinu.
“Að hverju ætli að hún hafi verið að lera
í koffortinu?” tautaði Helen.
Hún gekk hávaðalaust að kdffortinu og
lyfti upp lokinu, en stóð svo kyr sem steingerv-
ingur af undrun.
“Mömmu hálsmen!” sagði hún lágt.
“Nei, það er ómögulegt, því mamma er með
sitt, og þó er þetta alveg eins. Hver ætli eigi
þetta? Ekki hún,” hugsaði hún. “Ilún hefir
stolið því frá einhverjum. Engin furða, þó
henni yrði bilt við að sjá mömmu men.”
NiT heyrði hún skúffu lokað, lagði því men-
ið á sama stað og lét koffortslokið aftur, þar eð
liún vissi að Hrriet kæmi.
Harriet hafði engan grun um að hún hefði
hreyft sig, þar eð hún stóð á sama stað og áð-
ur, og rétti henni sjalið.
Helen tók við því og gekk út þegjandi. En
þegar hún gekk ofan stigann, heyrði hún Harriet
læsa dyrunum.
“Ha ha, mín töfrandi fagra mey,” tautaði
hún með ilskulegu brosi. “Eg held eg hafi
þig nú loksins í fallegri gildru. Við skulum
vita hvað marga lækna og hertoga þú töfrar
hér eftir. Við skulum bráðlega senda þig
þangað, sem þér býðst ekki tækifæri til að daðra
við karlmenn.”
Hún mintist ekki á hvað hún hefði séð,
hvorki við Bellu né móður sína; en þær furðaði
á hve glöð og ánægð hún kom til þeirra, því hún
var önug og reið þegar að hún fór inn.
“En hvar er ungfrú Gay?” spurði lávarð-
ur Nelson, þegar hann tók á móti þeim við dyr
salsins.
Frú Stewart varð undrandi við þessa
spurningu, en Bella svaraði:
“Hún fékk ekkert —” en þá ýtti Helen
börkulega við henni, sem kom henni til að
þagna, en varð mjög undrandi þegar hún heyrði
systur sína segja í meðaumkunarróm: “Vesal-
ings ungfrú Gay. Hún gat ekki komið í
kvöld.”
“Eg vona að hún sé ekki veik?” sagði Nel-
son með ákafa en kvíðandi.
“Nei, alls ekki. En það var eitthvað sein
hindrði hana frá að koma. En hvað alt er
fagurt hér!” sagði hún og leit í kringum sig.
“Það heifir einhver með yfirburða fegurðar-
viti séð um alt þetta.”
Þegar þær heilsuðu hertogainnunni, spurði
hún einnig eftir Harriet, og þótti slæmt að hún
kom ekki. Helen gaf henni þá sömu skýr-
inguna og Iávarðinum.
Bella var bálreið, því nú vissi hún að það
orsakðist af hrekkjum Helenar, að Harriet var
ekki með. Hana lamgaði til að opinbera þettu,
að Harriet hefði ekkert heimboð fengið.
En það hefði sett móðir hennar og Helen
í slæmt ásigkomulag, svo hún varð að þegja.
En seinna ætlaði hún að jafna sakir við systur
sína.
‘ * Harriet var líka boðin hingað, en þii fékkst
henni ekki heimboðsspjaldið, Helen!” hvíslaði
hún að henni seinna mjög gröm. “Það er sví-
virðileg breytni af persónu, sem tilheyrir Ste-
warts fjölskyldunni. Eg skammast mín yfir
því, að þú ert systir mín.”
Þegiðu Bella!” skipaði Helen gröm, en
roðnaði af snejrpu. “Þetta er ekki sá stað-
ur sem er viðeigandi fyrir kennara. Og ef
þú segir eitt einasta orð um þetta til annara,
skal eg sjá um að þú iðrist þess.”