Lögberg - 25.08.1921, Page 7

LÖGBERlí, FEMTUD.A GINN, 25. ÁGúST 1921
Bls, 7
Kaupmaður seg-
ist hafa örvœnt
Hann hélt sér myndi aldrei batna,
en er nú orðinn heill heilsu.
“Eg var rétt ikominn á það stig,
að halda að mér mundi aldrei
framar ibatna, en nú er eg orðinn
fílhraustur og get þv.í talað af
eigin reynslu, er eg segi Tanlac
vera bezta meðalið, sem hugsast
geti.” pannig mælti Jacob J.
Rempl, vel þektur harðvörukaup-
máður, sem heima á að Inkler,
Man.
“Fyrir tveimur árum eða svo
íbyrjaði eg að þjást af stíflu og
bilaði taugakerfið af því svo
herfilega, að eg gat tæpast talist
maður með mönnum. Eg varð að
neyða ofan í mig hvaða tegund
matar, sem um var að ræða, og
kvaldist oftast nær svo á eftir,
að eg hafði hreint ekkert viðþol.
pað kom iðulega fyrir, að eg gat
við illan leik komist á fætur og
óregist um húsið.
“Einis og menn munu geta skil-
ið, fyltist eg örvæntingu og hálf-
gert vandræða fálm kom mér til
að ákveða að gera síðustu tilraun-
ina, með því að kaupa Tanlac.
peirri stundu hefi eg fegnastur
orðið á æfinni. Mér fór undir
eins stórum að batna við fyrstu
flöskuna og gat farið að borða
hvaða mat, sem um var að ræða.
“Tanlac hefir svo ger,samlega
læknað mig af stíflunni, höfuð-
verknum og lystarleysinu, að eg
nú er orðinn eins og nýr maður.
pað fær mér því meiri ánægju en
frá verði isagt, að geta mælt með
Tanlac við alla alþýðu manna.”
Tanlac er selt í flöskum og fæst
í Liggett’s Drug Store, Winnipeg.
pað fæst einnig hjá lyfsölum út
u.m land, hjá The Vopni Sigurd-
son, Limited, Riverton, Manitoba,
og The Lundar Trading Company,
iundar Manitoba.
' MINNI ISLANDS
Kvæði flutt 2. Ágúst í Winnipegosis, Man. Ort af E. S. Wium.
Minningarritið
Hr. J. J. Bíldfell!
Heiðraði ritstjóri Lögbergs, viltu
gjöra svo vel og ljá eftirfylgjandi
línum, rúm í þínu.heiðraða blaði.
Langt er isíðan, hið heiðraða
Jóns Sigurðssonar félag ákvað að
gefa út “Minningarrit” hinna
Vestur-fslenzku ihermanna, og bað
þá um nauðsynlegar upplýsingar
og skýrslur; en nú sé eg af sein-
ustu vikublöðunum, að mikið
vantar á, að þetta hafi verið í té
látið, svo fljótt og alment, sem
átt hefði að vera; því sannarlega,
var það ekki ofgört, að rétta þann-
ig hinu heiðraða félagi hjálpar-
hönd. Að vísu veit eg, að nokkr-
ir aðstaiidendur málsins, hafa lát-
ið sér fátt um finnast; hefi enda
heyrt þau ummæli, að þeir viidu
þetta ógjarna, sér væri það til ó-
frægju. Þetta er fjarstæða sprott-
in af misskilningi og kannske af
stórmensku hjá sumum. Eftir
mínum skilningi, liggur ekki bein-
línis sú meining bak við “Minn-
ingarritið”, að hlaða undir metnað
né virðingu hermannanna; öllu
fremur, mun hafa verið í hug for-
mælenda minningarmarksins, með
hverjum hætti sem það var, sómi
Vestur-lslendinga, og metnaður
allrar þjóðarinnar. Svo er eg nú
enn sömu skoðunar og fyrri, að
“Minningarritið”, verði sá varan-
legasti og hlutaðeigendum sá geð-
feldasti minnisvarði, ef vel er tii
hans efnað og vel um hann búið.
Eg veit víst, að “Minningarrit-
iS” kostar félagið ærna fyrirhöfn
og umsvif, að isafna öllum gögn-
um og skilníkjum, sem nauðsynleg
eru við samning bókarinnar, og
því er það svo sjálfsagt, að allir
hlutaðeigendur málsins, gjöri sitt
bezta til, að greiða fyrir félaginu
í því efni; áiít það skyldugt og
verðugt.
lEn það var nú ekki eiginlega
þetta, sem eg ætlaði að taka til
athugunar, heldur um efnisval í
“Minningarritið”. Vandi er hvern-
ig það skal velja. Tilgangurinn
kemur þar mest til greina, og
hann er isjálfsagt fyrst og fremst
að halda uppi minningu hermann-
anna og heiðri íslenzku þjóðarinn-
ar, og svo í öðru lagi, að draga
sárasta sviðann úr hjörtum þeirra,
sem harma sína horfnu ástvini.
Eg hygg að góð ljósmynd ásamt
stuttri umsögn um manninn, myndi
verða móttlættum mæðrum, eigin-
konum og heitmeyjum hermann-
anna, stórum hugþekkara, en há-
reistir minnisvarðar, settir upp á
torgum eða gatnamótum, þar sem
auðvitað fæstir af ástvinum eða
ættingjum sæju þá. Mér finst
að Minningarritið ætti ekki að
flytja neitt það, sem ýfir upp soll-
in sár, sem ógróin eru, og sem
munu blæða hjá mörgum til dag-
anna enda, því mörg eru þau sár-
in, sem tíminn vinst ekki til að
Eyju veit ég eina
undir norðri rísa —
dimmu djúpi frá
— upp í heiði hreina,
hún er kend við ísa,
svipmikil að sjá,
beltuö er hún bláa Atlants sænum,
búin hvert um sumar mötli grænum,
haddur fagur, hreyfður fjalla blænum,
höfuð faldað mjallar dúki vænum.
. Hún er ættland okkar
allra, sem hér búa
og mæla íslenzkt mál;
seiðir, laðar, lokkar,
ljúft er þangað snúa
huga, hjarta og sál.
Hennar sakna sumir fram til grafar—
sorgarskuggmn það á lifið stafar,
heima hvíla ömmur þeirra og afar
æðri sem að njóta frelsis gjafar.
Eflaust margir muna
móðurhjartað varma,
er þeir áttu þar,
sem þó allvel una
út við kveldsins bjarma,
bak við bláan mar.
Samt er kærri dýrðin heima dala,
hvar dunar foss og ótal lindir hjala,
hvar þeir náðu bernsku aldur ala,
er sem drengir hjörðum voru að smala.
Færri, en fegri raddir
fengjum vér að 'heyra
ættlands ströndum á,
værum vér þar staddir ,
vildum ljá þeim eyra,
hrifi oss hljómur sá.
Margt er~til í minninganna heimi,
máske sumir trúlega það geymi,
þó að sæludrauma hér þá—-dreymi,
daprir skuggar trú’eg um það sveimi.
Syngur sætt hún lóa
sóleyjar um bygðir,
engin af ’enni ber
út um mörk og móa,
margra sefar hrygöir
létt þá lyftir sér.
Miðlar söngnum milli tveggja landa;
meðan kaldir noíðan vindar anda
syngur hún und sólu Vallands stranda
svásum yfir þöllum gullin banda.
. í
Fríður fjalla hringur
fagurblár með tindum
sveipar sólarglóð,
þar hann svanur syngur,
siglir undan vindum
með sin ljúfu ljóð.
Þar er, held ég, ærið margt að muna,
miklu fleira, en suma kann að gruna,
sem um heila eilifð bezt sér una
inní þessum kanadiska funa.
Efst á Huldu höllum
hvíla jökla fætur,
er þar útsýn bezt,
sitja á sólarfjöllum
sumars bjartar nætur,
er það yndi mest.
Þá vakir “Samos” yfir íshafs öldum
ofar hjarans straumi, voða köldum,
glansar roðans gull á báruföldum,
geislabrot í loftsins skýja tjöldum.
Farðu hærra, hærra!
hæsta upp á tindinn,
himins heiði mót
lífs er loftið skærra,
Ijúfari sjónar myndin,
en kring um fjallsins fót;
alt um kring er eilífð bláskínandi
yfir þínu kæra föðurlandi,
norðurljósa leiftrin síkvikandi,
líka stjörnumergðin óteljandi.
Svona er sögulandið
sumarklæðum búið
fegra, en flest að sýn;
geysi vetrar grandið
glæsi-skrúða rúið
hylst i helkalt lín;
þvi með sumri sólardýrðin þrýtur,
sjónfegurðar enginn framar nýtur,
aldan tryld á öllum ströndum brýtur
ægileg, en voðstormur þýtur.
I
Sanna á það sögu
sex og fjörutíu
yfir þúsund ár.
Frjáls var hún og fögur,
fólki veitti nýju
allar æðstu þrár.
Rángirninnar undan fjandskap flúin
flóttamenn þar reistu elztu búin,
síðar þó, und konungs ánauð knúin,
kristna þar að studdi guðatrúin.
• t
Frægðarljóminn forni
fölnað aldrei getur
ótal alda stig,
ef hinn endurborni
á að skina betur,
hann má herða sig.
Það var gull í gömlu íslendingum,
geisla-ljóma æ þá slær í kringum,
hvar sem voru, heima eða á þingum,
halda vildu sínum mannvirðingum.
I
Þjóðernið er þetta:
þarna bygðu saman
mestu afreksmenn,
tengdir tóku flétta,
tvillaust jók það framann,
eimir af slfku enn.
En það spillist, aldir þegar renna,
öðrum stofni má um þetta kenna,
á þjóðlífs arni þrælatýrur brenna,
um þeirra áhrif lengi mætti senna.
Hin forna snild er farin,
finst þó margt, sem þaðan
enn er arfur vor.
Þá hvarf sá hetjuskarinn
hafa gjört oss skaðann
þungbær þrautaspor.
Eina helzt á arfleifð hér eg bendi,
engin sem að rændi, stal né brendi
málið, sem þér móðir og faðir kendi,
máttu aldrei láta það af hendi.
Gegn um ár og aldir
er sú dýra perlan,
arfur árum frá;
vér þá vorum kvaldir,
vissu fáir gerla j
hve dýr var sjóður sá.
Finst nú hvergi fegra mál í heiml,
fegurð þess ég vona að enginn gleymi,
þó um eilífð enska dýrð hann dreymi
og drotni yfir landsins mikla seimi.
I
i
Ef oss ætti að kúga
arfi þeim að glata,
máli missa af. —
Betra braut að snúa,
beint vér myndum rata
austur Atlantshaf.
Sóleyingar sjálfir myndu fleyta
sonum týndum, heim til föður reita,
alla hjálp og aðstoð fúsir veita,
ef á þeirra manndóm vildum heita.
" !
Eftir rökkur alda *
er nú sögð að vera
þjóðin frí og frjáls,
rofin kólgan kalda,
kynlegt því að bera
konungs hlekk um háls.—
En, steyptir gripir stökkir eru og brotna
stundum fyr en langir timar þrotna.
Og ég vona alfrjáls megi drotna
áður leifar konungs-valdsins rotna.
Gegn um allar aldir
óska ég hún lifi
út við norður-átt,
þó stormar stríðir, kaldir,
steypist jörðu yfir,
beri ’ún höfuð hátt.
Guðs af hendi sé hún vígð og varin,
veröld meðn situr lifs við arinn,
þar til sekkur sólin hinst í marinn,
síðsta stjarna er af himni farin.
í
Eg skrifaði stutta viðurkenning'sannleika, eða að eins hálfan, sem j sínum. Hann hafði verið sjúkur
fyrir þeirri fyrri, sem eg báð Lög- s® verra en tóm lýgi
berga að flytja þér, en einhverra
orsaka vegna hefir hún ekki verið
birt enn, og er nú vísast töpuð, og
Svona langt hefði eg ekki farið
hefðir þú ekki riðið á vaðið fyrst,
með að reyna að kasta skugga á
mannorð mitt. Svo þú hefir
sé svo, læt eg mér það vel lynda. | sjálfum þér um að kenna, ef þér
Hinum isíðari væri ef til vill kann að sárna við mig í þetta skifti.
réttast að ganga fram hjá þegj-
andi, mest vegna þess, að þær eru
að miklu leyti vaðall og hunda-
sund, sem snerta lítið málefni
það, sem okkur greinir á um, og
skýra því eða sanna alls ekkert
þvi viðvíkjandi.
pað er þó tvent, sem tæplega
ætti að þegja við. Annað eru ^au
hlýju orð í minn garð, sem finn-
ast innan um hitt í báðum athuga-
semdum frá þér, og sem eg vil hér
með þakka þér. Hitt er sú skoð-
un þín, að eg fari með “part af
sannleika, sem oft er verra en tóm
lýgi” (þín eigin orð). Fram hjá
því get eg ekki gengið, því það
stefnir of ibeint að því að skerða
mannorð mitt, en eg hefi alt af
reynt að halda því óskertu og
reyni að verja það í lengstu lög
f.vrir öllum óverðskulduðum árás-
um.
Eg læt svo hér við sitja, en skal
bráðum þýða á íslenzku fréttir frá
Biismark, sem varpá nokkru ljósi
yfir “bond” söluna hans Lemke
1 þessa næstliðnu mánuði og bið þá
Lögberg að færa þér það þessu
til uppbóta.
pinn eil. kunningi,
S. Thorvaldsson.
græða. Gjört hefir verið ráð
fyrir, að kostnaður við útgáfu rits-
ins, myndi verða isvo hár, að sölu-
verð þess yrðu tíu dalir, eða lítiíS
meira eða minna; get eg nú á,
að ekki svo fáir, muni kynoka sér
við, að kaupa það því verði, og er
það að vonum, því hvortveggja ber
til, að nú sér enn út fyrir erfiða
tíma, og svo er mér stór grunur á,
að ekki svo lítill hluti þjóðarinnar,
láti sér á litlu standa, hvort hún
hefir það í eign sinni eða ekki.
Nú er það ljóst, að því að eins geta
bókaútgáfur staðið straum af isér
að þær — bækurnar — seljist fljótt
og vel, nái sem mestri útbreiðslu,
og ekki svo sjaldan, hefir verðið
töluverð áhrif á útsöluna. þvi er
það, að í efnisvali ritsins þarf að
fara með gætni, velja að eins það,
sem getur átt þar við: pað sem
snertir hermennina persónulega og
minningu þeirra, svo sem myndir
þeirra og nöfn, fæðingarár, dag og
fæðingarstað; foreldra þeirra,
hvar heimili þeirra og átthagar
voru á Islandi, og ef unt er, að
rekja ættir þeirra, eins vel og
vandlega, sem til ynnust ábyggi-
iegar heimildir frá ættfróðum
mönnum eða ættfræðibókum; nefna
konur þeirra sem giftir eru og
ætt þeirra. Hvenær þelr urðu
hermenn, nær þeir komu úr hern-
aði, ef komu, hvenær þeir féllu ef
svo varð; fáorða umsögn um liðna
æfi, hæfileika og yfirburði manns-
ins; sýna fram á að Vestur-íslend-
ingar lögðu fullkomlega fram sinn
iskerf, sem þegnar í þessu Iandi,
samanborið við fólksfjölda.
petta virðist mér það helzta,
sem næst liggi tilganginum. —En
svo hefir einnig verið ráðgjört, að
birta ritgjörðir: um tildrög stríðs-
ins, gang þess og ýmsa viðburði;
þetta á ekki beima í Minningar-
ritinu, heldur í veraldarsögunni;
að setja það í Ritið, er að eins
til, að gjöra það umfangsmeira og
istærra, og þar af leiðandi að
miklum mun dýrara, eða hvaðan
ætti að fá ábyggilegar heimildir
fyrir þessu? Engir stríðsannálar,
né heildarstríðssaga er enn rituð,
sem ekki stendur til; en að byggja
á því sem fréttablöðin sögðu á
stríðstímunum, sem þráfaldlega
kom hvað í mótsögn við annað, sem
oft gjörði það vafasamt og óáreið-
anlegt, er glapráð eitt, það yrði
til að spitla fyrir bókinni og rýra
bókmentalegt gildi hennar á ó-
komnum tíma. Ekkert slikt á
heima í Minningarritinu. Saga
stríðsins verður rituð á sínum
tíma, af frægum sagnariturum,
eftir áreiðanlegum rökstuddum
heimildum, sem enn eru í molum
á víð og dreif.
Eg sagði áður, að umsögn um
gang stríðsins og tildrög þess,
myndi spilla fyrir ritinu, ef það
hefði það meðferðis; ber einkum
til þess, að með því verður drjúg-
um aukinn útgáfukostnaðurinn,
sem svo gjörir ritið mun dýrara
og sem lakast er, að slíkar rit-
gjörðir þola ekki próf seinni tíma.
Svo el eg þann grun, að mikill
hluti Vestur-iíslendinga, hafi á
stríðsárunum lesið svo fréttirnar
um það hryllilga örvita-æði, að
fáa þeirra fýsi, að kaupa dýrum
dómum, að fá að lesa aftur yfir
þær ritningar.—
9. ágúst, 1921,
Jónas J. Húnford.
Bréf
til Th. Halldórssonar.
Heiðraði kunningi
Th. Halldórsson.
Eg hefi lesið athugasemdir þín
ar beindum til mín, fyrst í júlí og
svo í ágúst, hvorartveggju í
Lögbergi. , ’ ’
Ekki hefir þú manndóm til að
nefna í allri greininni nema eitt,
er þú segir að eg fari rangt með.
pað er Drake myllu tapið, sem eg
sagði að væri $30,000, en þú segir
það sé $17,000. Eg vísa þér í því
efni til að leita sannleikans í þing-
bókum ríkisins frá þinginu næst-
liðinn vetur. pú nefnir líka, að
9 prct. renta á ríkisskuldabréfum
sé rangt hjá mér, og skal eg kann-
ast við það sem rangt, en veit ekki
hvort sú villa er ritvilla mín eða
prentvilla blaðsins. Eg veit, að eg
hefi aldrei heyrt um þá rentu og
því síður skrifað hana viljandi.—
petta er alt sem þú nefnir, og er
eftir því að áæma hitt alt?, sem
eg hefi skrifað í “class” “sáralít-
ill sannleikur, eða þá aöeins hálfur
sannleikur, sem oftast er verra
en tóm lýgi.” Eg skora á þig að
segja með skýrum orðum og vöflu-
laust, hvað þú meinar með þess
ari óþokka aðdróttun, að tilnefna
þær lygar eða “hálfan sannleika,
sem er oftast verri en tóm lýgi”,
sem þú talar um. Eg hefi áisett
mér aö skrifa ekki neitt þaS, sem
hægt væri að bera til baka eins
auðveldlega eins og þessi aðdrótt-
un bendir á aö þér finnist aö muni
duga. Eg á því heimtingu á að fá
að vita hvað það er i raun og
veru, sem þér finst eg fari með
af lýgi svo eg eigi kost á að taka
það til yfirvegunar á ný og annað
tveggja meökenna aS þaS hafi ver-
ið rangt eöa sanna þaS aö vera satt.
pessi aðferð flokkis þíns, sem
þú nú grípur til, að hrópa að yfir-
leitt sé alt lýgi þegar þið eruð kró-
aðir upp með ómótmælanlegum
sannleika, er nú farin að verða
nokkuð haldlítil, og það ættir þú
að vera farinn að sjá; þar að auki
sómir hún iilla manni, eins og eg
hefi alt af tekið þig fyrir að vera.
Eg hefi varast að beita nokkru
því við þig, sem gæti kastað skugga
á mannorð þitt, og vonaðist eftir
að þú mundir fylgja sömu reglu;
en sú von hefir nú brugðist, og
tek eg því undir með Gröndal
gamla: “Hoissir þú heimskum
gikki” o. s. frv.
Til að sanna þér að eg ætla nú
samt ekki að fara í neinar felur
undan þessari lúalegu aðdróttan
þinni til mín, ætla eg að segja
upphátt yfir alla að eg finn I þess-
um síðari athugasemdum þínum
eftirfyljandi staðhæfingar, sem
alt er haugalýgi, og þó þú sért
ekki sjálfur aðalhöfundur þeirra
allra, ber þú ábyrgS á þeim öllum
gagnvart lesendum Lögbergs.
1. Að Townley hafi verið
dæmdur 1 fangelisi fyrir að hafa
beldið fram að auður væri tekinn
tll stríðsþarfa jafnframt og menn
2. Að vald Miss Nelson, hafi
ekki verið skert af flokk þínum
meira en lög ákváðu
3. Að uppistahdið út af ó-
þokkabókunum, sem varð í Bis-
mark hau&tið 1919, hafi verið
politisk brella frá I. V. A. flokkn-
um.
4. að ríkisskattur í N. Dak. sé í
raun og veru -lægri en í flestum
nærliggjandi ríkjum,
5. Að N. Dak. sé í fremstu röð
að bæta upp kaup hermanna
6. Að bankahrunið í N. Dak
hafi verið að miklu leyti I. V. A
flokknum að kenna.
7. Að veðskuldabréfasala ríkis
ins hafi verið hindruð af I V. A
flokknum.
8. AS Lemke sé nú aö selja þau
svo að nokkru gagni komi.
9. Að Lemke hafi innkallað
fölsku ávísunina, sem Brinton
gaf.
10. Að Drake myllan hafi bæði
borgað hærra verð fyrir hveiti og
líka selt mjölið lægra en aðrar
myllur.
11. Að að eins hafi tapast $17,-
000 á þeirri myllu meðan ríkið
starfrækti hana.
12. Að eg skrifi
Frá Winnipegosis.
i ágúst 1921,
Herra ritstj. Lögbergs.
Þaö er ekki oft aS sjást línur í
blööunum frá okkur íslendingum
hér í Winnipegosis. Má þaö þó
undarlegt sýnast, þar sem jafn-
margir landar eru saman komnir
og sjálfsagt eins færir til aö skrifa
í blöö og íslendingar yfirleitt í
öSrum bygöum, sem mikiö oftar
heyrist frá í ísf blööunum.
Það eru engir stór viöburöir til
aö skrifa héöan, en þaö er eitt-
hvaö um atvinnu og tiSarfar sem
hvorttveggja eru aöal skilyrSin
fyrir líöan manna, hvort hún reyn-
ist góS eSa ekki.
Atvinna hefir veriö liér mjög lít-
il þetta sumar, því sú eina atvinnu
grein, sem bæjarmenn stóla aSal-
lega á, fiskiatvinnan, brást þetta
sumar; ekki þaö, aö fiskurinn feng-
ist ekki, heldur þaS, aö ekki var
hægt aS selja hann, eöa þaö sögöu
þeir, sem höfSu meö þaö aö gjöra
Þar af leiöandi uröu fiskimenn aS
hætta, á meöan fiskurinn var nóg-
ur, og allir mistu vinnu, sem aö
því unnu, bæSi á .landi og vatni
LandbúnaSurinn lítur illa út líka
hér um slóöir, fyrir of milkar rign-
ingar; mikill hluti engja er undir
vatni og ekki likur til, aö sumt ai'
því þorni iþetta sumar; er því mjög
ískyggilegt útlit meö heyskap, en
verö á skepnum afar lágt.
Félagslíf okkar hér hefir veriö
fremur dauft mest af tímanum
sem landar eru búnir aö vera hér
Þó hefir þaö lifnað til muna síö-
ustu fimm til sex árin, og síöast-
liöiö vor var myndaö hér þjóörækn-
isfélag, aö tilhlutun séra Jónasar
A. Sigurðssonar, sem var hér þá á
ferS i þarfir safnaðarins. Félags-
kapur þessi er í barndómi enn, því
lítið er hægt um hann að segja. pó
álit eg, sem þessar linur skrifa, aö
3aS hafi haldiö vel í horfinu þá
stefnu, sem tilgangur þess er aö
halda, nefnilega aö stuöla aS því,
aö íslenzk tunga glæöist en ekki
glatist meöal landa í þessari heims-
álfu. Það er byrjaö á kvöldskóla
fyrir börn og unglinga, því íslenzk-
an er á mjög mismunandi stigi hjá
unglingunum hér sem annars staö-
Svo gekst félagiö fyrir þvi að
ar.
halda hátíðlegan 2. ágúst, þetta
sumar, og tókst sú skemtun vel.
Veöriö var eins ánægjulegt og á
varö kosiö. Nefndin, sem til þess
um all langt skeið, og æði lengi
jungrt haldinn, svo að þeir, sem
bezt þektu til, voru að vísu að
nokkru leyti við sorgartíðindun-
um búnir. En þrátt fyrir það, svo
sem oftar, var það þeim sem nærri
stóðu, reiðarslag.
Ólafur (Guðmundsson) Péturs-
son var fæddur 14. nóv. 1865, að
Smiðsgerði í Kolbeinsdal í Skaga-
fjarðarsýslu á íslandi. Foreldrar
hans voru hjónin Guðmundur Pét-
ursson og porbjörg Finnboga-
dóttir. Með foreldrunum fluttist
Ólafur til Ameríku snemma á inn-
flutningsárunum fyrstu, eða árið
1876, og fóru þau þá til Nýja fs-
lands, isvo sem flestir innflytjend-
ur þeirrar tíðar, og settust þar að
fyrst í stað. En brátt leituðu þau
burtu þaðan, þvi að fjórum árum
liðnum fluttust þau til Winnipeg-
bæjar og dvöldu þar um þriggja
ára skeið. En að þeim tíma liðn-
um stefndu þau til Bandaríkjanna
og námu þá að nýju land í Ví'kur-
bygðinni fögru í Norður Dakota.
par bjó svo ólafur með foreldrum
sinum, svo lengi sem þeim entist
aldur. En er þau voru látin, flutti
hann til tengdabróður síns, Jóns
Jóntssonar í Garðar-bygð. par
giftist hann gftirlifandi ekkju
sinni, Rósu Jónasdóttur, árið 1900.
Höfðu þau hjón þvi búið saman 1
ástríku hjónabandi í nærfelt tutt-
ugu og eitt ár, þá er dauða hans
bar að 1. dag júnímánaðar þetta
ár. peim hjónum varð tíu barna
auðið. Eitt þeirra dó í æksu, en
hin eru öll á lífi og búa hjá móð-
ur sinni.
Til þessarar bygðar fluttist Ól-
afur frá Markerville, Alta., árið
1910, og reisti bú sitt suður af
Wynyard, þar sem heimilið er enn.
Var það og er enn að mörgu leyti
fyrirmyndar heimili. par hefir
margan borið að garði og allir
mætt þýðri gestrisni og ljúfmann-
legri góðvild. pví hjónin voru
samvalin í því að gjöra vel við
gesti sína.
Æfisaga ólafs er að ýmsu leyti
mjög svipuð æfisögum margra
frumbýlinganna íslenzku í þessu
landi. Hún er ekki sérlega við-
burðarík, en ber það með sér, að
mikið hefir orðið að starfa og vel
að fara með efnin; en að slík lífs-
kjör hafi þó alls ekki kipt úr greið-
vikninni og fúsleikanum til að að-
stoða þá, er voru hjálparþurfar.
Hún er og líka saga þeirrar sam-
vizksemi trúmensku, nægjusemi og
dugnaðar, sem sífelt auðkennir
sögu þeirra frumtbýlinga. par er
og líka hið góða einkenrii, sem víð-
ar í þeim hópi, að þrátt fyrir ann-
irnar miklu við ihversdagsstörfin,
vinst tími til þátttöku í félags-
starfi og sveitalífi yfirleitt; og
andinn lætur ei of mjög fjötrast
í böndum þess hversdagslega
starfs.
Ólafur sál. var áreiðanlega í
tölu'þeirifa manna, sem ekki vildu
hylja ljós sitt undir keri, heldur
láta það s'kína öðrum til góðs.
Að heimilinu var haldin hús-
kveðja laugardaginn 4. júní, og
einnig útfararathöfn ,í kirkju Quill
Lake isafnaðar, sem hinn látni til-
heyrði. Voru svo hinar jarðnesku
leifar hins látna lagðar til hvíld-
ar samdægurs í grafreit Quill
Lake safnaðar. Kom þar sem oft-
ar í ljós hversu vinsæll ólafur
sál. var, því mikill fjöldi fólks
fylgdi honum til grafar, og mátti
merkja, að söknuður var mikill í
var kosin aö sjá um allan undir- hugum fólks .
Drottinn huggi syrgjandi ást-
menni hans, og blessi bæði þeim
og öðrum minningu hins látna.
Vinur.
búning, lét ckkert ógjört til aö hafa
daginn eins myndarlegan og henni
var mögulegt, undir þeim kringum-
stæöum, sem hér * eru. Forseti
dagsins var Aöalbjöm Jónasson og
stýrði hátíðinni vel. Fyrir minni ís-
lands talaöi hr. F. Hjálmarsson;
fyrir minni Canada talaði Mrs. G.
FriSriksson, og sagöist báöum vel.
Og enn fremur var til skemtunar
söngur físlenzkir þjóösöngvar){
glíma, kaöaltog, hlaup og stökk
allskonar, og dans um kvöldið fyrir
)á, sem þaö vildu. Þeir sem tóku
þátt í gHmum, voru flest drengir
innan fermingar aldurs, æfðir
hr. Ottó Kristjánssyni, gömlum
glimukappa frá Winnipeg. Einnig
var eitt frumort kvæöi lesiö upp á
þessari skemtun, sem eg vonast til
aö blaöiö birti ásamt þessum lín-
um. Þaö er ort af gömlum ein-
setumanni hér úti í óbygöum hjá
okkur. Þar er grafið gull í jörSu
sem sá maöur dregur sig út úr
fjöklanum, því hann er maöur
mjög vel skynsamur og ritfær.
Fyrirgefið, landar góSir, og lesiö
í máliö.
Einn af oss.
±>'£ju
Ólafur Pétursson
1865—1921
Sorgartíðindi þóttu það mikil,
þá er um hásumar spurðist lát
ólafs Péturssonar, sem búið hafði
stóru rausnar-búi skamt suður af
Wynyard-bæ. ólafur sál. hafði
stóra fjölskyldu og stórt og vax-
andi bú. Framkoma hans í fé-
lagsmálum sveitarinnar var ávalt
drengileg. Og gestrisni hans og
góðsemi var hvarvetna við brugð-
ið. Hann var þvá harmdauði ekki
að eins ættirigjum isánum, heldur
mjög litinn 0g fjölda mörgum samsveitungum1 pa.
Brosandi kona.
er ávalt hraust. En sjúkum kon-
um er lífið þung byrði. pótt þær
séu ungar, verða þær önugar í
skapi, ef að veiklun
þjáir þær á ein-
hven hátt. — Veik-
indi skilja ætíð eft-
ir fingraför sín á
sérhverri konu. pað
j.'* er því bein skylda
A unnustunnar, móð-
I uriimar eða kvenna
yfirleift, að vernda
heilsuna og líta sem
bezt út. Margar konur hafa not-
ið ósgjanlega mikils góðs af hinu
fræga Laxviburnum Compound, og
losnað við að ganga undir hnífinn.
pær konur, sem þjást af óreglu-
legum blóðmissi, veikum taugum,
nýrum, liðamótum, eða fá oft á-
kafan höfuðverk, ættu sem allra
fymt að útvega sér þetta fyrim
myndar meðal, er reynst hefir í
mörgum tilfellum allsndis eina úr-
ræðið. Á þeim alvarlegu tíma-
mótum, þegar stúlkan er að verða
að fullþroskaðri konu, er lífsnauð-
syn að gæta allrar varúðar. —
punguðum konum hefir einnig oft
og einattt reynst Laxviburnum al-
gerlega ómissandi.
Fullkominn lækningaskerfur af
Iiaxviburnum Compound, kostar
tíu dali, fjörutíu og átta cents, og
er i sannleika miljóna virði fyrir
veiklaðar konur.
Laxviburnum er ekki selt í lyfja
búðum. Heldur er það sent beint,
gegn fyrir fram borgun. Fæst að
eins hjá The Marvel Med. Co.,
“Dept.” 0-2, B-965, Pittsburgh,