Lögberg - 28.02.1924, Síða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN,
28. PEBRÚAR 192Í
Eg held því sem
eg hef
“Já,” svaraði eg, eins og ekkert væri u'm að
Yvera. “í>eir eru þarna hinu megin við oddann og
verma sig þar við eld, seni hið getið ekki séð fyrir
sandhólunum. Það er andkalt, þótt sólin skíni glatt.
Við flkulum fara af stað. Eg er orðinn þreyttur á
þessari eyju og eg vil ko’mast sem allra fyrst i skip
mitt.”
“Það á varla við að jafnmikill foringi hafi svo
lítið fylgdarlið,” sagði hann. “Við skulum allir fara
með þér.” peir voru allir reiðubúnir til þess.
Eg safnaði saman í huganiwn og ruddi út úr
mér öllum þeim blótsyrðum, se •meg hafði heyrt i
•tríðinu; og þegar eg gat ekki munað fleiri, sagði
•»: “B* skoða þig sem undiPmann minn, sem á að
hlýða mér, en ekki, sem yfiriboðara. Og þið, hund-
arnir ykkar," sagði eg til hinna, “sem viljið gera
öðruwisi en foringi ykkar skipar ykkur, verðið ky.rr-
ir ,þar sem þið eruð, ef þið viljið ekki fá alvarlega
ráðningu!”
Hrein og bein fífldirfska er stunidum öruggasta
ráðið, sem unt er að velja.. Að minsta kosti kom það
mér nú að góðu haldi. Ræningjarnir bölvuðu og
rumdu af aðdáun, en voru kyrrir og fóru að koma
bátunum á flot og fletta líkama rauða Gil.s klæð-
um. Svartklæddi •maðurinn, Spánverjinn, grafararn-
ir tveir, sá með særðu öxlina og eg gengum hratt
burt eftir fjörunni.
Eg kom með þessa fimm á hælunum á mér að
eldinum, sem var að kulna út og til félaga minna,
sem stukku á fætur, er þeir sáu okkur koma. Eg á-
varpaði séra Sparrow, eins og ekkert væri urn að
vera, og sagði: “Lánið hefir verið með okkur, eins
og það jafnan er. Eg hefi fundið þessa ferðalanga
og sagt þeim hver eg er — nefnilega Kirby sá, sem
illviljaður heimur kallar hinn voðalegasta sjóræn-
ingja, sem enn er óihengdur. Eg hefi sagt þerm frá
því að st-óra skipið, sem eg tók fyrir fáum mánuð-
um, hafi farist í gær með öllu’m, sem á því voru,
nema þér og mér og þessum hinum, sOxTi eru hér með
okkur. Eftir að hafa gert ofurlitla tilraun að sann-
færa þá, tókst mér að koma þefrn til þess að velja
mig fyrir kaftein, og við förum strax á skip þeirra
og sigium til Vestur-Indía, og þær veiðistöðvar
hefðum við aldrei átt að yfirgefa. pú þarft ekki að
iáta eins og þú sért forviða, þú verður stýrhnaður
mimi og «nér til aðstoðar framvegis.” Eg sneri mér
til þeirra fimm, 8<?m fylgdu mér. “Þetta er stýri-
maður minn, herrar minir,” mælti eg, "og hann heit-
ir JerAnias Sparrow. Hann er dálítið hneigður fyr-
ir guðfræði, en það spillir i engu áhuga hans fyrir
viðfangsefnum sjóræningja. pessi maður heitir
Diccon Demon, hann var einn af skipshöfn minni.
Sverðlausi herramaðurinn þarna er fangi, sc*m eg
tók af aiðasta skipinu, sem eg sökti. Eg hefi ekki
enn haft tíma til að komast eftir hvernig á þvi
stendur, að hann, sem er Englendingur, skyidi vera
á spönsku skipi. Konan er lika fangi minn.”
“Sannarlega ætti hún með réttu að vera fanga-
vðrðar •og halda hjörtum allra manna í fangelsi,”
sagði Paradis og hneigði sig um leið djúpt fyrir
hinum éhamingjusafma bandingja mínum.
Meðan hann var að tala *om merkileg avip-
breyting á prestinn. Andlit hans, se<m var alvar-
legt og hrukkótt, varð alt sléttara og tíu árum ung-
legra. f augu*m hans, sem eg hafði séð fella göfug
tár, v&r nú kátlegur hrekkjasvipur, en sterku drætt-
irnir kringum munnin urðu allir lausari og fengu á
sig kæruleysissvip. Höfuð hans, sem var krýnt með
gráu hári, sem stóð í allar áttir, hallaðist til hliðar,
og bæði andlitssvipur hans og Líkamstilburðir fylt-
ust af illmannlegum gáska, sem ómögulegt var að
Ifm.
“Herra kafteinn!” hrópaði hann, “þetta er
haimingja Kirbys Hún verður að orðtaki höfð! Og
þú ert kafteinn aftur og eg er atýrimaður, og við
fcöfum skip og getum aftur lagt af stað. —
Til sigla um Spánarsjó!
smeykur hvergi þó!
Hæ hó, ihæ hó, hæ hó!
En nú er eg sannarlega of þurbrjósta til að
eyngja. pað veitir víst ekki af öllu vininu, se*m verð-
ur á næsta skipinu, sem við tökum til þess að væta
I mér kverkarnar.”
23. Kapítull
Vi8 skrifum á sandinn.
Vindurinn þandi út seglin og hvein í reiðanum
dag eftir dag og við sigldum yfir hafið bl&tt suður,
suður til undralandanna. Dag út og dag inn var se’m
allir væri of hirðulausir og létu sér of umhugað um
það að njóta lífsins, til þess að hugsa upp nokkur
vélnæði; og við, sem atvikin höfðu sett á þetta ræn-
Ingj&sktp, vorum svo nálægt dauðahœttunni, að við
að lokum hættum að gefa henni nokkurn gau'm.
pað var englnn twni til þess að hugsa, heldur aðeins
til þess að starfa, að hlægja og koma öðrum til a8
•hlæja, fið láta mfidð jrfir sér, og hafa sverðin se?m
lenget frá sér, að láta sem maður væri ekki hrædd-
ur við neitt, en vera á verði hvert augnablik alla
daxra án afláts. Skipið varð að leiksviði og við leik-
endnrnir hefðum átt skilið að fá dynjandi lófaklapp.
Tíl merkis um það, hve vel við lékmn má benda á
að skfpið komst alla Ieið til Vestur-Indía með mig
sem skipstjóra og prestinn sc’m stýrimann og einu
konuna, sem á því var, heila á húfi, já, meira að
segja í hávegum hafða, einis og drotningu. Hún
hafði aðallyftinguna út af fyrir sig og skutpallinn;
við sýndum henni afarmikla virðingu 'með ofan-
tekningum og beygingum. Eg, lávarðurinn prestur-
inn og Diccon vorum verðir hennar — drotningar-
innar mann — og við stóðtrm milli hennar og skips-
hafharinnar.
Við gerum alt, sem í okkar valdi stóð og það
var ekki lftið. Eg get ekki annað en hlegið, þegar eg
hugsa til þess hve dátt sjóræningjarnir hlóu, er
presturinn sat á einni fallbyssunni á framþiljunum
og iét þá heyra rödd sína eins og hún kæmi ýmist
mcðan úr iestinni, aftan af skutpallinum eða ofan
úr sfglutoppirum. Stundum var hreinsaður til dálit-
ilt felettur á þilfarinu handa honum, og þá lék hann
fyrir þá, eins og hann væri að leika fyrir skríl f
leibhúsi í Lundúnifin. Þeif hlóu og grétu og bölvuðu
af ánægju, allir nema Spánverjinn, sem var jafn-
an með reiðievip og Paradís, sem aðeins brosti leti-
lega eins og elnhver lávarður, sem situr ! leikhús-
stúku. Það var nóg vín á skipinu, og ræningjarnir
dmkku og spíluðu um penlnga, "meðan vindurinn
söng í refðanum eins og hljópípa og loftið var heið-
bdátt og spönsku skipin hvergl I nánd. Diccon spil-
aði með þeim ,og kendi þeim öll þau blótsyrði, sem
hann hafði lært af félögu’m þeim, er hann hafði um-
gengisc. pao var tiltekið hversu mikið vín hver
^þeirra mætti fá á dag; og þegar þeir vildu fá meira,
lét eg þá vita, að mér stæði alveg á sama þótt 'þeir
ygldu sig og losuðu um rýtingana í slíðrunum. Það
var iþeim eins og hvert annað glens, sem þeir urðu
aldrei leiðir á, að látast trúa því, að þeir væru há-
setar Kirbys. Þeir hlýddu mér eins og eg væri
grimmasti sjóræningjaforingi, til þess að spilla
ekki góðu gamni.
Tíminn leið, þótt hann' liði áfram eins og á blý-
vængjum og við komumst á endanum til Lucagos,
san voru á útjaðiri hins geysistóra svæðis, sem
Spánverjar og sjóræningjar flökkuðu um, leitandi
að bráð, — á útjaðri hins fagra jarðbeltis, þar sem
fantaskapur og óttinn ríktu. Við sigldum hægt
fram hjá eyjunum og svipuðumst u'm eftir her-
fangi.
Hafið hafði sterkan bláan iit allan daginn, en
kvölds og morgna var það 'blóðrautt, eða það glóði,
eins og öllu gulli Vestur-Indía hefði verið sáldrað
yfir það; stundum var litur þess ljósgrænn með
fjólubláu*m dílum, sem væri það endaiaus giras-
"'étta. Á nóttunni spegluðust stjörnurnar bæði stór-
ar og smáar í því, eða það var sem gullmöskvað net
væri lagt yfir það út að ystu sjónbaugsrönd. Þar,
sem skipið sigldi, rifnaði netið og k.jölfarið var
hvítglóandi. Loftið var ilmþrungið. Eyjarnar voru
yfirgefnar af Spánverjum og Indíánu'm; þær voru
þaktar gróðri og heimkynnni höggorma. Mann svim-
aði af að horfa á kóralrifin, hafið rautt, eða með
gullslit, græna Iaufskrúðið á pálmunu'm, rauðu
fuglana og blómabreiðurnar — alla þessa sterku
Jiti, og finna ilminn heitan1 Otg þungan i þessari
undraveröld. Stundum sigldum við yfir garða sæv-
arguðsins, er við fórum nálægt landi, og í gegnurn
krystaltæran sjóinn' mátti sjá rauð og purpuralit
blóm, skuggalega skóga, þar sem fiskar með öllum
regnbogans litirm sveimuðu, eins og litfagrir fugl-
ar í skógargreinum. Einu sinni sáum við sokkið
skip fyrir neðan okkur. Það var ómögulegt að segja,
hversu mikið af gulli það hefði fært hinu auðuga
■hafi, eða hversu margir drukknaðir menn 'myndu
rísa upp af fúnum þiljum þess, er særinn sleppir
sínum dauðu. iMarglitir fiskar, sumir ‘með kringlótt-
um gullnum blettum, sumir ’með rauðum, fjólublá-
um eða silfurhvítum röndu'm, þutu út frá skipinu í
allar áttir. Höfrungar, flugifiskar og túnfiskar
fylgdust með okkur. Stundum flugu hópar smáfugla
til okkar úr landi, stundum var sjórinn fullur af
ljósrauðum marglittum, sem voru eins og blóm á að
líta, en eins og netlur, ef á þeim var snert. Ef storm
ur skall á, þá æddi hann ofurlitla stund og leit
hættulega út, en eftir ofurlitla stund var hann far-
inn hjá, og hafið brosti aftur slétt og blátt. þegar
sólin gekk til viðar, rann tunglið upp í austri og
var svo bjart að það var nægur Ijósgjafi um öll
huldulönd. Ginnandi fegurð, sem fylti mann með
magnleyisi, ríkti einvöld á ajó og landi i þeirri
undraverðu veröld.
Við vorum nú koronir á ránstöðvarnar, og roenn
fóru ekki þangað til að safna blómum. Dag eftir
dag vorum við stöðugt á verði og horfðu’m í allar
áttir eftir seglum á spánverskum skipum; heilir
flotar hlaðrir dýrum máhnum sigldu þar um, og það
gat vel skeð, að eitt og eitt skip yrði viðskila vlð
hin. Loksins hittum við tvö í dálítilli vík við nafn-
lausa eyju, þar sem við lögðum að landi, til þess að
ná vatni; þau voru þar í siömu erindagjörðrvn. Við
tókum þau bæði og fengum með iþeim dálítið verð-
mæti í dýrifin dúkum og gimsteinum. Viku seinna
börðumst við við gríðarstórt skip { sundi milli
tveggja eyja. Við börðumst frá sólarupprás til ihá-
degis, margskutum i gegnu'm skipsskrokkinn og
eyðilögðum fallbyssur þess, svo réðumst við til upp-
göngu og fundum gull og silfur nóg til þess að
borga lausnargjald fyrir konung. pegar orrustan
var búin og fjársjóðirnir voru komnir í okkar hendur,
stóðum við fjórir savnan á þilfari skipsins, sem var
óðum að sökkva, fyrir framan fangana okkar —
menn, sem höfðu barist vel, presta, sem voru ná-
fölir og konur, sesm skulfu af ibræðslu. Þeir, sem
stóðu fyrir framan okkur voru í 'besta skani. peir
höfðu nóg gull til að spila um og vín að drekka, dýr
klæði til að skreyta sig með og farvga til að skemta
sér við. Þegar eg skipaði Spánverjunum að hleyna
niður ‘bátunum og róa *með presta sína og kvenfólk
til annararhvorrar eyjarinnar varð snögg breyting.
“Að við skyldum ekki vera drepnlr er mér ó-
skiljanlegt. Eg skammaði skipshöfn mina eins og
hunda, rétt eins og Kirby ’myndi bafa gert, otaði
sverði minu í allar áttir og skoraði á þá að ganga
fram og mæta dauðanum, ef þeir þyrðu. Eg var fífl-
djarfur, eins og einhver illur ar;di. sem veit að hann
er ósærandi. Lávarðurinn stóð við hlið mér og veif-
aði sveðjunni, sem hann var vopnaður með. og
Diccon hafði eftir mér blótsyrðin og beitti löngu
spjóti, sem hann hafði I höndum. pað var prest-
urinn, sem frelsaði okkur. Peir hlógu að lokum
og Paradís gekk fram og sagði að svona kafteinn og
stýrivnaður væru meira verðir, en líf þúsund Spán-
verja. Hann sagði að í þetta smni myndu þeir bregða
vana sínum og láta Soánverjana fara í friði. þó að
það væri gagnstætt öllum ræningjareglum, til þess
að þóknast Kirby. Það hefði nú samt verið Kirbys
siður, að reka alla fanga undir þiljur, Joka hlenn-
u'm og kveikja svo í skipinu. Þegar hann var búinn
að tala varð íSpányeriinn sem óður og ætlaði að ráð-
ast á mig eins og villidýr, en Paradís brá fvrir hann
fæti, svo ihann datt flatur. Ræningiarnir hlóu aftnr
og tóku hann og ihéldu honum, er hann vildi ráðast
á mig á ný.
Eg stcð á þilfari skipsins, sem var sökkva og
horfði á bátana, hlaðna með dauðhræddrvn mann-
eskium. halda til eyiarinnair. Þegar eg var kominn
yfir á skutnallin á míru skipi og búið yar að vinda
upp akkerin og bláa bilið milli okkar og skipslns,
sem var að sökkva fór stöðugt vaxandi leit eg nið-
ur á rængingiana, sc’m þvrptust, saraan á miðbiliun-
um og eg var viss að þessi leikur íhlyti bráðnm að
taka enda. Eg gat ekkert uft þ-’ð sT>gt hvsrsu marg-
ar klukkustundir. dagar eða vikur liðu þanvað tM
öllu yrði lokið; þetta gæti ef til vill varað þang-ð
til við tækjum annnð skip, og bað gæti líka endað
áður en ein klukkusturd væri liðin-.
Eg sneri mér við og gekk niður; hjá pallstig-
anu’.n mætti eg séra Snarrow.
“Fg ihefi bölvað fyrir framan þessa ræningia
þangað til hárið hefir risið á hðfðinu á mér.” mælti
hann. “Guð fvrirgefi mér bað. Og eg hefi hring-
beygt tvö spjót, til hess að sýna þeim á hverjn þelr
mættu eiga von. ef þeir freistuðu ‘m'n um of. Og eg
hefi sungið fyrir þá alla óþverrasöngva, sem eg
kunni áður en eg iðraðist synda minna. Eg hefi leik-
ið ærirg’a og fffl þangað til þeir hafa gapað af
undrun. Eg er hræddur um að «g hafi unnið til fvr-
irdæmingar um alla eiMfð, en það verður engin upp- I
reisn í dag. Hún getur sa’mt komið á morgun”.
“pað er nógu líklegt”, mælti eg. “Komdu inn j
með mér, eg ihefi ekki bragðað mat síðan í gær.”
“Eg ætla að tala við Diccon fyrst,” sagði hann
og gékk fram eftir skipinu, en eg gekk inn í stór-
lyftinguna. Þar ifanra eg Mrs. Percy, sem kraup á
kné við bekkinn, sem var undir glugganum á aftur-
gafli skipsins. Hún lét andlitið hvíla á hamdleggjun-
um og dökka hárið féll niður um herða hennar
eins og kápa. Hún svaraði ekki er eg yrti á hana.
Eg varð hræddur, beygði mig niður og snart Iherad-
ur hennar. Snöggur skjálfti fór u*m hana og ihún
leit upp. Andlit hennar var náfölt.
“Ertu kominn aftur?”, hvíslaði hún. “Eg hélt
að þú myndir aldrei kom aftur; eg ihélt að þeir hefðu
drepið þig. Eg *var að gera bæn mína áður en eg
dræpi sjálfa mig.”
Eg tók um ihendur ihennar, sevn hún hélt fast
saman, og sleit þær sundur, til þess að koma henni
til isjálfrar sín'; hún var svo föl og köld og talaði
svo undarlega. “Guð forði mér frá því að deyja enn
sem komið er”, sagði eg. “Þegar eg get ekki lengur
orðið þér að liði, stendur ’mér á sama hvenær eg
dey”
Hún Ihorfði á mig stórum augum, sem þó sáu
ekki. “Fallbyssurnar!”, hrópaði hún og kipti að sér
höndunum og hélt þeim fyrir eyrunuvn. “ó, fallbyss-
urnar! Loftið skelfur undan skotunum. Og ópin og
fótatraðkið — æ failbyssurnar!”
Eg færði henni vín og sagði henni að drekka
það; svo settist eg niður hjá Ihenni og sagði henni
blíðlega að skotin, ópin og fótatraðk’ð heyrðust ekki
lengur núna. Að lokum linti grátekkanum og hún
stóð upp og lofaði mér að leiða sig að klefa sínu’m.
par þakkaði hún mér ofurlágt með niðurlútum
augum og titrandi vörum og hvarf vnér svo sjónum.
Fyrst i stað undraðist eg yifir geðshræringunni og
hræðslunni Ihjá henni, sem vanalega lét ekki bera á
tilfinningum sínum, en sá þó að lokum að það væri
ekki undravert.
Við siglduvn áfram, suður til Cuba og svo norð-
ur aftur til Lucayaseyjanna og Floridasundsins og
Ieituðum að spönskum skipum og gullinu, sem þau
fluttu. Við, leikendurnir á skipinu lékum áfram, án
þess að gefast upp 1 þessuvn trylta leik; en við viss-
um að þess yrði ekki langt að biða, að ljósin, ser.i
lýstu upp leiksviðið slokknuðu, og við 9ætum i
myrkri.
Við hefðum flúið af skipinu, ef það ‘hefði verið
mögulegt, og látið ráðast hvað u’m okkur yrði úti á
opnu hafi aftur í bát, án vatns og vista. En ræn-
ingjarnir hötfðu stöðugt auga á okkur. peir kölluðu
mig “kaftein” og “Kirby” og skemtu sér við að
sýna mér of mikla undirgefni með 'hlátru'm og hneig-
ingum; en eg var samt sem áður í rauninni fangi
þeirra — bæði eg og þeir, sem eg (hafði flutt með
mér á skipið.
Upp úr hafinu fyrir framan okkur skaut eyju,
sem var eins og hálfmáni í laginu. Við þurftum að
ná vatni ag sigldum því varlega inn á milli eyjar-
hornanna infl í höfn, sem var blá og krystaltær,
eins og væri hún í einlhverju álfalandi. Á eynni var
lág hæð, rósrauð á lit af blómum og það sást varla
móta fyrir græna litnum á Ihenni, sem var fyrir
neðna þessa rauðu hvelfingu. Fjörusandurinn var
silfurhvitur, stráður undurfögrum skeljum. Lækj-
arniður og lágt brivnhljóð blönduðist isaman. Við
fundum ilminn af ávöxtum og b'ómum og sterk
löngun að komast á land grrip okkur.
Sex tnenn voru látnir vera eftir á skipinu; all-
ir aðrir fóru í land. Sumir veltu vatnstunnunum
þangað sem lækjarniðurinn heyrðist; aðrir þutu inn
i skóginn og komu aftur með undarlega ávexti, fugla
eðlur, héra — hvað sem tönn á festi og þeir gátu
náð í; enn aðrir gengu ’meðfram sjónnm og leituðu
að skjaldbökueggjum og von”ðu að verða svo hepn-
ir að finna skjaldbökurnair sjálfar. Þ”ir hlóu, sungu
og blótuðu þangað til émurinn af gleðilátum þeirra
barst um alla ey^a. peir kölluðu hver til annars
eins og ibörn í leik, fuglarn:r görguðu og það tók
undir í blómklæddu hæðinni.
Eg breiddi ferhyrndarn dúk á jörðina í skugga
af stóru tré, sem stóð { skógarjað-inuvn. Skjólstæð-
ingur konungsins settist á hann og i hinu gullna
skini hnígandi sólar var hún eiris og einhver töfra-
vera, sem maður gat huvsað sér að ætti heima á
eynni. Við vorum orðin tvö ein efMr á strðodinni.
Þeir, sem fóru að leÞa að cgg'unu’m, vcru undir
forystu Diccons komnir út á annað horn eyjarinnar."
Innan úr skóginum heyrðust hlát-ar þ Lra, sem
vo>ru að safna ávöxtunum, og gam'in*öngvar séra
Jero.níasar. Lávarðurnn hafði rlegist i för Itte8
þeim. sem gengu í sk/gi”n.
Eg gekk dálítinn spöl inn i skógi ’it hrópaði til
Sparrows og varaði hann við að fsra of lan?t. pegar
eg kom aftur að tréru. þar sem ko an mín sat, var
hún að skrifa á sanMnn með od ‘mynduðu skelia-
Ibroti. Hún sá mig ekkl og eg nam stiðar fyrir aftan
hana til að sjá hvað 'hún væri að skrifa. pað var
rafn mitt. Hún skrifrði þ”ð brisvar sinnum; svo v»r
sem hún fyndi nærveru mína, hví hún leit upp
skjótlega, brosti og s^paði yfir n»fn:ð, og ritaði síð-
an nöfn Sparrows, Dicaons og ko"U”gsins, hvort á
fætnr öðrti. “Eg er að þes-u, svo að eg gleymi ekki
alveg að dra^a til stafs ” mælti hún.
Eg se+tist niður við fnt”r '•ennar og hvorunt
okkar mælti orð um stund. Sólskinið, sem féli niður
á milli laofanra lá á fct m ber,npr og h^ri eins og
fágaðir g’MloeniTiga.r. T iturin” í kirnum henn?r var
biartari en litur bló’Tianna og au°'u he~nar voru
dekkri pg dýnri eu skugga'ni” í skó~inum. Það var
komlð nálægt sólsetri og undrafagur bjarmi lá á
hafinu.
“Við héldom <rr:mu';’ansle’k við ’-irðina í fyrra,”
mælti hú”. eftir Dnga þöTn. “Við höifð”m þa" eyju,
Kalvpso. sem Ulysscs kom til. og eg var Kalypso
sjálf. Eyjan var búin ti1 úr bo-ðum og þ kin með
grænu flareli oig á hen”i var hæ* þakin með ljós-
rauðum rösnm. scm rru bún'r til úr silki. Fyrir
neðan var mólaðuir dðkkblár sjór 0T dökkblár himin
yfir öllu. Vatnsdísir mínar dön-’uðu umhverfis
blómahæðina, en eg sat sjá’f á kl’tti við málaða sjó-
inn o» talaði við U’ysses sem wr Bueking'h‘’m lá-
varð’tr i gulloum herklæðum. Það var urda’-legur og
óeðlileigtir da””ir. en haup va- sarct ekki eins und-
arlegttr og óeðlilegur oe brtfa.”
Hiún bagnað’ og fó- -ft ’r að sk ifa á sandinn.
Eg ihorfði á hönd hern'ir hv'ta og vre”fi"ga- henn-
ar. ”Hvað lengi heldttr þetta áfram svora?” spurði
hún,
“Eg veit það ekki”, «• araði eg, “ekki mjög
lengi.”
Hún skrifaði aftur: “Vi’tu et”tta mér stundir,
ef bað kemur að því að 1-k tm, að þú sjáir að það sé
best?”
Sjötíu og tveggja ára
vinnur á hverjum degi
Járnbrautarmaður pakkar TalnJac
Heilsu Sína.
Sjötíu og tyeggja ára gamall, og
nýtur enn beztu heilsu og vinnur
fulla vinnu við Central Vermont
járnbrautina, þar sem hann hef-
ir starfað i 4 ár. Slík er saga H.
H. Moore, 24 Messenger St., Al-
bans, Vt.; þakkar hann TANLAC
heilsu sína og þrótt.
“Aldrei á æfi ’minni hefi eg fyr-
irhitt meðal, isem jafnast á við
TANLAC,” sagði Mr. Moore ný-
lega. “Eftir að eg hafði varið
stórfé í þeim tilgangi að lagfæra
heilsu mína, án nokkurs árangurs,
varð iþað hlutskifti TANLAC ’með-
alsins, að lækna magaveiki mína
og gera mig að nýjum manni. Um
tveggja ára skeið, hafði mér ver-
ið jafut og þétt að hnigna. Melt-
ingin var komin í eitt það au’mkv-
unarlegasta horf, er íhugsast get-
ur. Einnig voru taugarnar orðn-
ar svo islappar, að eg gat ekki
nema með harmkvælum og kvíða,
stundað vinnu mína. En eftir að
TANLAC kom til sögunnar, var
ekki lengi að skifta um. TANLAC
hefir komið mér til fullrar heilsu.
Nú get eg unnið isem ungur væri
og »kal ávalt minnast TANLAC
með þakklæti.”
TanJac fæst hjá öllum ábyggi-
legum lyfsölum. Varist eftir-
stælingar. — Yfir 40 miljón flösk-
ur seldar.
Notið Tarvlac Vegetable Pills.
Eg tók skeljarbrotið úr hendi hennar og skrif-
aði svar mitt fyrir neðan.
í skóginum bak við okkur ríkti þessi dauðaþögn,
sem kemur þegar ’hljóð dagsinis eru dáin, en hljóð
næturinnar ekki byrjuð. Sólin lækkáði og sjórinn
varð rauður eins og blómin fyrir ofan okkur.
“Vildir þú hreyta um, ef þú gætir?” spurði eg.
“Vildir þú fara aftur tilj Englands of vera óhult
þar?” ~ ' ■'! i
- Hún lét sandinn renna .........................
Jóhann Sveinsson.
Fæddur í ágúst 1856. Dáinn 30. marz 1923.
Og það er nú skarð fyrir skildi hér enn,
og skörungum fækkar, þeim landnáms frumherjum;
en þeir hafa sýnt vel, að þeir voru menn,
sem þrautirnar sigruðu’ í landnámsins erjum;
og enginn fær neitað, að framarla þú,
með framsýni’ og dugnaði landnámið studdir,
því það sýnir glögt hér þitt blómlega bú,
að braut þér og þinum til hagsælda ruddir.
Nú væri það maklegt, að mæla’ eftir þif
þeim minningarorðum, sem vöruðu lengi;
en( eg veit það ofætlan er fyrir mif,
að óma svo kröftugt á hörpunnar strengi;
en slíkt er nú bótin: þess þarf ekki við,
er þér hefir sjálfum reist minninga varða:
svo lifað og starfað í feng-sælum frið,
og flúðunum séð við í lífsstraumnum harða.
Með 8tjórnusemi og iðju þín atarfandi v
við stórvirki lokið, það merkin öll sýna.
Já, börnin þín mörgu, og brotin upp lönd,
og hyggingar góðar, þig iheiðrinum krýna,
og konan þín stjórnsöm, og stundvís, og þörf,
þig studdi og hjálpaði’ í gegnum lífs stritið;
og nú er hún stödd hér við stunda sólhvörf,
og stórt finst nú skarðið, þá yfir er litið.
Með þakklæti kveðja þig konan og börn,
í kærleika’ og söknuði minningar geyma;
og nú er þeim huggun í sorginni og vörn,
í sólrikri bústað þinn andi’ eigi heima.
Svo kveður þú hús þitt í síðasta sinn
og sifjalið alt, einnig vinina þína,
og óskar að vorsól með vorhlýindin,
alt vermi og lífgi við geislana sína.
Nú Ihlýleiki’ og gleði er horfin af brá
við helkulda dauðans, þau nistandi frostin,
og hjartað þitt varma, það hætt er að slá
og höndin þín stirðnuð, og augun þín brostin;
því segjum af hjarta: Æ, sofðu nú rótt,
og sólin og vordöggin skreyti þitt leiði;
og mannblórn þín glitri með gróandi þrótt
í geislandi vormorguns lífs sanna beiði.
pað var sem í eyra mér ómaði hljóð,
við orð þau, er heyrði’ eg að þú værir liðinn,
sem vakti’ upp í hug mér þá hlýleikans glóð,
með hending þig kveðja, fyrst úti’ er lífs biðin.
í æðum þér streymdi hið íslenzka blóð,
með íslenzkum kjarna og íslenzka niðinn.
Já, þökk fyrir viðkynning, þvl hún var góð;
“og þú mundir íslenzka vorfugla kliðinn”.
Mælt fram eftir húskveðju, áður líkið var hafið
út, af gömlum sveitunga hins látna.
RJÓMI
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fnrdæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvinnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJÓMANN TIL
Tlic Manitoba Co-operative Dairies
LIMITFD