Lögberg - 13.03.1924, Side 3

Lögberg - 13.03.1924, Side 3
t LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 13. MARZ 1924. Bls. 9 SOLSKIN Fyrir börn og unglinga §MSll§]SjíE]Elí§lS,Arir«]SlS]E]M.Xlí ? *'í; x x SI clXiXXiXiXXXXXXXXglLXXígÍglglgMglíMllHlígllgllg]^ ggjjgjgjgpXXXiXXlXiíKlXX^ txxiíx MgmwxiM!1 Sönn vinátta. Tveir unglingar, að nafni Antonio og Roger, annar Spánverji, hinn frakkneskur, voru einu sinni herteknir af víkingi nokkrum frá Algier. Hann seldi iþá báða í iþrældóm; en þeir voru svo lánsamir í ó- láni sínu, að sami maðurinn keypti þá, og þessi Ihús- bóndi þeirra hafði þá til að leggja veg yfir sjóar- hamra. peir gátu nú talað saman um vini sína og vandamenn, um sjóarstrendur sinnar fjarlægu fóst- urjarðar, iþar sem hinn sami sjór gjálfraði að sandi, og hér freyddi við fætur þeirra, og um þá frelsisvon sem alt af hreifði .sér í hjörtum þeirra. Þeir lögðu því bráðum fullkomna vináttu hvor við annan. Eir.- Ihvern dag, þegar þeir, sem oftar voru í samvinnu við sjóarströndina, sá Antonio skip á siglingu, sem honum virtist nálgast land. Þá sagði hann við Roger; “parna kemur ef til vill sá, sem frelsar okikur’. Rog- er vissi ekki hvað hann átti við; en Antonio skaut að honum þessum orðum: “Eg á við skipið, eg á við skipið, isem þarna er úti; en láttu ekki þrælavörðinn komast að því, að við höfum séð það. Þegar iþað er komið nær landi, fleygjum við okkur í sjóinn, og syndum út í það”. En Roger gat eldci vel tekið þátt í þessari gleði, af því að hann var ekki syndur. Þó félst Antonio ekki hugur, heldur sagði hann við vin sinn: “Þegar þar að kemur, þá haltu fast í belti mitt eg er sterkur og syndur einis og selur”. Roger varð nú mjög áhyggjufullur, því að feginn vildi hann komast aftur til fósturjarðar sinnar og sjá foreldra sína, en að hinu leyti hrylti hann við, að hugsa til lífsihættu þeirrar, sem vinur hans þannig legði sig í Loksins kom iskipið nærri landi; þá sagði Antonio í hálfum hljóðum: “Nú er sá rétti tími; fleygjum okk- ur nú í isjóinn”; en Roger vildi það ekki, og sagði grátandi: “Eg má ekki tefjg. þig á sundinu”. En Antonio lést ekki heyra það, heldur þreif utan um vin sinn, stöikk með hann í fanginu í sjóinn, og svam af alefli. pað vildi svo heppilega til, að það leið ekki á löngu, áður en þeir sáust af iskipinu, og var þá greiddur út skipsbátur, til að Ibjarga þeim. pað voru líka síðustu forvöð, því þegar Roger fann, að vinur hans var orðinn upgefinn, vildi hann ekki vera honum lengur til byrðarauka; slepti því belti hans \ sökk. En Antonio neytti allra krafta sinna, til að ná honum ag draga hann upp aftur. í sama vet- fangi bar þar að skipsbátinn, isem bjargaði þeim báð- UIn, og ivoru þeir þá að iffam komnir. Fyrir tilraunir skipverja lifnaði Roger bráðum við aftur; en hann varð bæði hræddur og hryggur, þegar hann sá vin sinn liggja, sem dauður væri, til fóta sinna. Kvein- andi fleygði hann sér ofan yfir hann, og reyndi til að lifga hann með alls konar blíðubrögðum, og mik- iH varð fögnuður hans, þegar hann sá, að vinur hans fór aftur að draga að sér andann. Vegna góðr- ar aðhlynningar, sem þeir fengu á skipinu, náðu þeir ,sér bráðum aftur, og éftir fáa daga tóku þeir höfn í Frakklandi, og skildu iþessir vinir aldrei síðan. Móðirin og barnið. Læknir nokkur kom einu sinni að vitja barns, sem lá veikt. “Er þér enn þá illt í kverkunum, barnið mitt?” sagði læknirinn. “Nei” svaraði barnið ”eg finn ekkert til”.' “Hvað þá”? mælti 'móðir þess; “þú varst áðan að kvarta um í kverkunum; hvensvegna segir þú ekki satt”? Þá fór barnið að gráta og sagði: “Ef eg segði það, þá þarf eg að taka inn lyfin, sem eru svo ill á bragðið”. “En ef þú vilt ekki taka inn”, sagði læknirinn, “þá batnar þér ekki’. þá grét barnið há- stöfum og sagði: “Eg vil heldur að mér sé illt, en að þurfa að taka inn bragðillu lyfin”. Móðirin varð þá byrst og mælti: “En ihvort sem heldur er mátt þú ekki skrökva; því {það er ljótt, og þú ættir æfinlega að segja satt; mundu eftir því.” Nokkrum dögum síðar kom frú nokkur til for- eldra barnsins, og tóku þau móti henni *með báðum höndum. Barninu var nú batnað og var það að leika sér á gólfinu. Aðkomna konan fór að láta að barninu, og sagði: “pykir þér vænt um mig barnið gott”? “Nei”. sagði barnið. “Hversvegna”? spurði frúin. “Af því þú ert svo ljót og svo heimsk”, svaraði barnið. Frúin hló og mælti: “Af hverju veistu, að eg er svo heimsk”? “Hún mamma hefir isagt það”, svaraði barnið. þá sagði móðirin: “Hvaða ósannindi ferðu með, hermskinginn iþinn”? “pað eru ekki ósannindi”, mælti 'barnið. “Manstu ekki mamma! hvað þú sagðir um daginn, þegar frúin var búin að drekka héma kaffið, og hún var kcmin í burtu? pú sagðir: “Ham- ingjunni sé lof, að eg losaðist við þessa heimsku kerlingu”. Óðar en barnið sleppti orðinu, rauk frú- in út úr dyrunum í mestu bræði; og móðirin, sem reiddist líka, tók vönd, og fór að flengja barnið fyrir hað að það hlýddi þeirri á'minningu, sem íhún fyrir skemstu hafði gefið því. Þessi frásaga sýnir, hve varkárir menn verða að vera í tali sínu, þegar börn heyra til, og að menn yfir höfuð eiga að varast, að tala illa um aðra. Kirkjueigandinn og presturinn. Hinn nafnfrægi Jóhann Porst, sem var prestur í Berlínarborg, þegar ihann dó 1728, var óbreyttur óndason, og foreldrum Ihans kom ekki til hugar, að s®tja hann til bókar; þó langaði hann á unga aldri 1 að verða prestur, og hve nær sem hann gat hönd- UTr> undir komist, lá hann í ibókum. Einn góðan veð- og þegar hann var úti.í haga að gæta búsmala pre * holí’ ein^ hann var vanur, bar þar að þem nolcl<urn’ sem þet 'Degen. Hann ikom auga á hitllan ^na pllt’ 0g gehlc til hans, spurði hann u'm fanst°g íetta’ og etns nr þarnalær(iómsbókinni og því að i>]lkÍð Um skilning íhans °2 kunnáttu, og með mót ieha.nn einni? hafði góðlegt og vingjarnlegt við- síðar ko prestinum serle^a vel á hann. Skömmu foreldr-, ^ presturinn aftur t!1 bæjarins, og fann góðn „íH-anS að máli’ og ^alaði við þá ™ hinar Deo-or, +-.U^UgjafÍr Piltsins> varð það út úr, að tóL in , hann heim t!1 sín’ og let hann isera, og ann þar miklum framförum á stuttum tíma, og Rori- Varð 1101111 Prestur í Malkau, skamt frá i mar jorg, 0g fékk ihann þar ærið að istarfa, því að UjJnqstu^iA. gaui nuts imuujjpqi uugisi Jfnn[ söfnuðurinn var mjög fáfróður og spiltur. Porst lagði nú mestu alúð á, að uppfræða bæði unga og gamla, ekki einungis í kirkjunni og skólanum, held- ur einnig heima hjá sér, og með ihúsvitjunum. í þessu verki hafði Ihann mikinn istuðning af kirkjueigend- anum, því að þessi herramaður lét sér mjög ant um, að allir isínir undirgefnir tækju framförum í ment- un og guðsótta. Einkanlega lét hann hemilisfólk sitt sækja vel kirkju, og vildi að eins ihinir eldri, sem hinir yngri tækju þátt í barnaspurningum prestsins. í fyrstunni gekk þetta ekki greitt, því að menn drógu sig í hlé af einhverri rangri feimni, eins og því mið- ur víð viðgengst enn. Þegar presturinn talaði um þetta við herramanninn, svaraði hann; “í næsta sinn skuluð þér ispyrja mig, eins og aðra, og þá skulu'm við sjá, hvernig fer”. pessu ráði fylgdi presturinn, og upp frá því þótti engum minkun að því, að gjöra grein fyrir trú sinni. Sagan af Lineik og Laufey, í fyrndinni réðu kóngur og drotning fyrir vold- ugu og viðlendu ríki. Ekki er getið um nöfn þeirra, en frá ihinu er sagt, að þau áttu tvö börn, son og dótt- ur, Ibæði frumvaxta, þegar saga þessi gerist. Hét kóngssonurinn Sigurður, en dóttirin Líneik, voru þau bæði vel að isér bæði til munns 6g handa; isvo varta fundust þeirra líkar, þó víða væri leitað. Þau unnust svo heitt, að hvorugt mátti af öðru sjá, og lét kóng- ur ibyggja þeim skemmu eina mjög vandaða og vel gjörða og fékk þeim þjónustufólk eftir þörfum. Liðu svo fram tímar, að ekkert bar til tíðinda, þar til að því kemur, að drotning tekur sótt mikla. Lætur hún þá kalla kóng á sinn fund og segir honum ætlun sína, að þessi sótt muni leiða sig til bana. “Eru það tvær bænir, sem eg vil biðja þig”, segir drotni^ “áður en eg dey, og vona eg, að þú munir hafa þær ihugfastar; sú fyrri er, að ef þú leitar þér kvonfangs aftur, þá leita þú ekki eftir því í smábæjum eða úteyjum, held- ur í stórborgum eða þjóðlöndum, mun þér það vel gafast. Hin ibænin er sú, að þú leggir allan hug á að ala önn fyrir börnum olckar. Grunar mig að þér verði að þei'm mest gleði allra manna hér eftir.” Þegar drotning hafði þetta mælt andaðist hún; bar hann sig mjög aumlega eftir fráfall hennar, og sinti lítið ríkiisstjórn. Eftir nokkurn tíma var það einn dag, að hinn æðsti ráðgjafi gekk fyrir kóng, og bar upp þau vankvæði ilýðsins að rík.isstjórnin færi öll í ólestri, og hann sinti ekki stjórnarstörfum sökum harms og trega eftir drotningu sína, og “er hitt konunglegra,” segir ráðgjafi “að herða upp hugann og hyggja af .hörmum sínum, en leita þess ráðs, . sem þér væri sæmd og virðing í.” “Slíkt er allmikið vandamál”, segir kóngur, “en fyrst þú hefir hér orði á ko'mið, þá er best að þú fáir virðinguna og vandann af þessu; vil eg fela þér að leita mér þess' kvonfangs, sem mér 0 sé sæmd í, en það vil eg áskilja, að þú kjósir mér ekki konu úr smábæjum eða úteyjum”. Er nú ferð ráð- gjafa þegar búin með hinum mestu .föngum og fögru föruneyti. Siglir hann svo frá landi, og þegar hann hefir nokkra stund farið leiðar sinnar, gerir á hann svo mikla þoku, að hann veit ekkert hvar hann er. Hrek3t hann í þessum hafvillum heilan mánuð, svo hann finnur hvergi land, en iþegar hann varir síst verður fytir ihonu'm land nokkurt, sem hann þekkir ekki. Hittir hann á góða höfn og setur tjöld á land. Verða þeir þar engra manna varir og Ihalda þvj að þetta sé eyðieyja. Þegar menn höfðu tekið á sig náð- ir, gengur ráðgjafinn einn á land upp; hefir hann skamt gengið, þegar hann heyrir hljóðfæraslátt, svo fagran, að hann þykist aldrei ihafa iheyrt því líkan. Gengur hann nú á hljóðið, þangað til hann kemur í skógarrjóður eitt; þar sér hann konu sitja á stóli svo fagra og tígulega", að hann þykist aldrei séð hafa því líka fegurð; íhún lék svo vel á ihörpu, að unun var að heyra, en við fótskör hennar sat mær ein' forkunnar fögur og söng undir. Ráðgjafinn heilsar konunni mjög kurteislega, en hún stendur upp á móti houm og tekur kveðju hans mjög blíðlega. Kon- an spyr ráðgjafann, hvernig á ferðum hans standi, og Ihverra erindá ihann fari en ráðgjafinn segir henni hið Ijósasta hvernig istandi á högum kóngs, og hver erindi sín séu. “pað er þá líkt á ko'mið með mér og kóngi”, segir konan, “eg var gift einum ágætum kóngi, sem réð fyrir þessu landi, en víkingar komu og drápu hann, og lögðu landið undir sig, en eg flúði á laun nieð mær þessa, og er hún dóttir mín.” En þegar mærin heyrði þessi orð, ,segir hún:: “Seg- irðu nú satt”? en konan rak henni löðrung og sagði: “IMundu hverju þú lofaðir.” Ráðgjafinn spyr kon- una að heiti, en hún kvaðst heita Blávör, en dóttir sín sagði hún að héti Laufey. Ráðgjafinn talar nú nokkra stund við konuna, og finnur hann þá, að hún var vitur og vel að sér, og hugsar með sé að hann muni aldrei komast í betra færi með að fá kóngi sín- um kvonfang en hér. Hefur hann nú bónorðið og bið- ur Blávarar til handa kóngi; er það auðsótt, og kveðst hún þegar vera ferðbúin að fara 'með honum; “iþví eg hefi” segir hún, “alla mína góðgripi með mér, en föruneyti hirði eg ekki um að hafa nema Laufey dóttur mína.” Er það ekki að orðlengja, að Blávör fer með ráðgjafanum til strandar og þær báðar; lætur hann þegar svifta tjöldum, halda til skipa og vinda 'upp ,segl í snatri. Er nú þokunni aflétt og sjá þeir, að þetta er eyðisker eitt lítið með ihömr- um alt í kring, en þeir gefa því engan gau'm. Rennur þegar á blásandi byr. pegar þeir hafa siglt í sex daga, sjá þeir land fyrir stafni, og þekkja að þeir eru komnir fyrir höfuðborg kóngs síns. Varpa þeir þegar akkerum og ganga á land. Sendir ráðgjafinn þá heim til borgarinnar að boða komu sína. Verður kóngur harla glaður, og býr sig hinum besta tignar- skrúða sínum, tl þess að taka á móti festarkonu sinni með fríðu föruneyti. En þeagr hann er kominn á miðja leið til skipanna, mætir ráðgjafinn honum, og leiðir sína konuna við hverja hönd sér; voru þær ibúnar fögrum klæðuvn og hinu mesta skrauti. Þeg- ar kóngur lítur alt þetta <skraut og ljóma, verður hann frá sér numinn af gleði; þykist hann himinn höndum tekið hafa, þegar ihann veit að eldri konan er honum föstnuð, því að hún var enn álitlegri Fagn- ar hann ráðgjafnum og þeim mæðgum með hinni mestu iblíðu, og gáir þess ekki fyrir gleði sakir, að spyrja, Ihvaðan af landi þær séu. Fylgir hann þeim til borgarinnar og lætur búa'hin ágætustu herbergi handa þeim. Er síðan búist við brúðkaupi og boðið til þess öllu stórmenni, en ekki er þess getið, að kóngsbörnunum Sigurði og Líneik væri boðið, enda höfðu þau ekki énn komið á fund Blávarar, en kóngur sinti þeim lítið, og gáði einkis annars, en að sitja á talið við drotningarefnið. Fór svo brúðikaupið fram með hinni mestu prýði og viðhöfn, og þegar það var á enda, voru allir újdeystir með ágætum gjöfum, en kóngur settist að ríkjum í náðum. Líða svo fram nokkrir tímar, að ekki ber til tíðinda; tekur drotning við ríkisstjórn ása’mt kóngi, og þykir hún þá brátt öllu spilla. Gerist hún mjög einráð og drotnunar- gjörn og fer kóngur að isjá að sér muni vera minni fengur í kvonfanginu, en Ihann hélt í fyrstu. Ekki skifti drotning sér að þeim systkynum, Sigurði og Líneiik, enda komu- þau ekki á hennar fund, heldar héldu til í skemmunni nætur og daga. Ekki mjög löngu eftir að drotnireg hafði tekið við ríkisstjórn með manni sínum, verða menn þess varir, að hirð- menn hverfa einn og einn, og veit enginn hvað af þeivn verður. Gefur kóngur þessu engann gaum, en tekur sér nýja hirðmenn; fer svo fram um hríð. Einhverju sinni kemur drotning að máli við kóng og segir, að honum muni mál að heimta saman skatta af ríki sínu. “Mun eg gæta ríkisins, meðan þú ert burtu,” segir hún. Kóngun varð fár við, en þorði þó varla annað, en hlýða drotningu sinni. svo var hún þá orðin ráðrík og ill viðskifta. Býr nú kóngur ferð sína úr landi á fáeinum skipum, og er mjög dapur í bragði, en þegar hann er allbúinn, gengur hann í skemmu barna sinna og heilsar hann þeim, en iþau taka honum blíðlega. Hann varpar öndinni mæði- lega og segir: “Ef svo fer að eg komi ekki úr ferð þessari, þá grunar mig að ykkur muni hér ekki lengi vært; vil eg svo fyrir mæla, að þið flýið burt á laun, þegar þið eruð orðin vonlaus um mína aft- urkomu. Skuluð þið halda í austur, og munuð þið þá innan skamms koma að fjalli einu háu og bröttu. pið skuluð reyna að klifra upp á fjallið, og þegar þið eruð komin yfir það ’mun langur fjörður verða fyrir ykkur. Við botninn á firðinum,,standa tvö tré, annað grænt, erí hitt rautt. Trén eru hol innan, og er svo um búið, að ’loka má aftur, svo engin merki séu að utan. pið iskuluð fara inn I trén, sitt í ihvort, og mun þá ekkert geta grandað ykkur.” Eftir það kveður kóngur börn sín og snýr á burt og er mjög hryggur. Heldur hann nú til skipa, vindur upp segl, og siglir úr landi. En þegar hann hefir siglt skamma stund, lýstur á svo miklu ofviðri, að engu verður við ráðið; fylgdu þessum stormi eldingar og reiðar- þrumur, og isvo mikil býsn og undur, að enginn hafði slíkt séð. Er þar fljótast frá að segja, að öll skipin brotnuðu í spón og fórst kóngur þar ‘með öllu liði sínu. pá sömu nótt, sem kóngur týndist, dreymdi Sigurð kóngsson, að honum þykir faðir sinn koma alvotur inn í skemmuna, taka kór.ónuna af höfði sér og leggja hana fyrir fætur sér, og ganga síðan þegj- andi út aftur. Sigurður segir Líneik drauminn, og iþykjast þau nú vitq, hvar komið sé; búa þau sig sem hraðast til burtferðar með gripi sína og klæði, en engan fylgdarmann taka þau. Síðan halda þau á laun út úr Iborginni eftir tilvísun föður síns. En þegar þau eru komin að fjallirtu verður þeim litið aftur; sjá þau þá hvar stjúpa þeirra ke'mur á eftir þeim og heldur ófrýnileg í ibragði. Sýnist þein\ hún líkari trölli en mönnum. iSkógur mikill var undir fjalls- hlíðinni, sem þau höfðu farið í gegnum, og taka þau það ráð, að þau kveiktu í skóginum, svo hann stóð í björtu báli, og kemst Blávör ekki lengra, en að bál- inu, og skilur þar með þeim. Klifra þau systkin upp á fjallið, og gengur þeim það næsta erfitt. En þó fer svo um ferðir þeirra, sem faðir þeirra hafði sagt fyrir, þau finna trén -og fara sitt í hvort. Var svo umbúið að þau gátu bæði séð hvort til annas og talað sa’man sér til skemtunar. Hversvegra? Af því að. . . Börnin sitja í hring. Rver spyr þann, sem situr til hægri handar, hvers- vegna eitthvað sé svo eða svo, en svarar aftur til vinstri ihandar spurningunni, sem hann hefir verið spurður að. Þessu er öllu hvíslað. pegar allir hafa spurt og svarað, segir hver urn sig hverju hann hafi verið spurður að og hverju honum hafi verið svarað T. d. Frá vinstri hönd er spurt: Hversvegna ertu áJlt af á þönum, og því svarað aftur til vinstri; Af iþví að tíminn er peningar. Til hægri handár er spurt: Hversvegna þværðu þér aldrei, og svarað frá hægri hönd: Af því að mig vantar sápu Leikurinn getur verið mjög skemtilegur. HITT OG ÞETTA. pegar nokkrir tignir menn réðu kjörfursta Jó- haþni af Saxlandi, verndara og vini Lúters, til að halda sonu'm sínum minna til Ibóklesturs, en venja þá meir við riddaralegar^þróttir, mæilti hann: “það , læfist af sjálfu sér, hvernig menn eiga að hengja fæutrna yfir um hestinn, hvernig þeir eiga að verja sig fyrir óvinum og villidýrum, og veiða héra; þetta kunna ihestadrengir mínir. En hvernig mienn eiga að lifa guðrækilega og stjórna löndum og lýði kristilega og löglega, það þurfum við, synir mínir og eg, að læra af lærðum og ráðvöndum mönnum, sem geta talað við okkur um stjórn og stórmerki drottins og vísað okkur á góðar og fróðlegar bækur.” Loðvík tólfti, sem vegna mildi sinnar var kall- aður þjóðarináar faðir, kom til ríkis á Frakklandi 1498. Hann ihafði búið til iskrá með nöfmftn allra þeirra, sen; höfðu oifsótt bann, meðan formaður ihans, Karl hinn éttundi, sat að ríkjum, og engu'm kom til hugar, að ihann mundi verða konungur. Hann hafði sett kross við nöfn sinna verstu mót- stöðumanna. petta fengu þeir að vita, og bjuggu sig til að flýja úr landi. En þegar konungur iheyrði það, kallaði Ihann þá frir sig og mælti: “Hvað ótt- uðust þér'af minni Ihálfu? Krossinn, sem eg setti við nöfn yðar, má ekki vera lefndarmerki fyrir kristna menn, heldur á hann, eins og frelsarans kross, að vera merki og pantur upp á það, að eg hefi fyrirgefið yður af hjarta alt, sem þér kunnið að hafa gjört 'mér á móti.” —P.P.Smás. Professional Cards í DR. B. J. BRANDSON 216-220 MEDICAL ARTS BLtDG. Oor. Graham and Kennedy Sts. Phone: A-1834 Offlce tímar: 2—3 Heimili: 776 Victor St. Phone: A-7122 Winnipeg, Manitoba DR. 0. BJORNSON 216-220 MEDICAIi ARTS BLDG. Cor. Graham and Kennedy Sts. Phone: A-1834 Office tlmar: 2—3 Heimili: 764 Victor St. Plione: A-7586 Winnipeg, Manitoba DR. B. H. OLSON 216-220 MEDICAL ARTS BLDG. Cor. Graham and Kennedy Sta. Phone: A-1834 Oflfice Hours: 3 to 5 Hehnili: 723 Alverstone St. Winnlpeg. Manitoha DR J. STEFANSSON 216-220 MEDICAL ARTS BLDG. Cor. Graliam and Kennedy Sts. Stundar augna, eyrna, nef og kverka sjúkdðma.—Er aC hitta kl. 10-12 f.h. og 2-5 e.h. Talsími: A-1834. Heimili: 373 River Ave. Tals. F-2691. DR. B. M. HALLDORSSON 401 Boyd Buiiding Oor. Portage Ave. og Edmonton Stundar sérstaklega berklasýki og aSra lungnasjúkdóma. Er að finna á skrifstofunní kl. 11—12 f.h. og 2—4 e.h. Sfmi: A-3521. Heimili: 46 Alloway Ave. Tal- sími: B-3158. DR. A. BLONDAL 818 Somerset Bldg. Stundar sérstaklega kvenna tg barna sjúkdóma.’ Er að hitta frá kl. 10—12 f. h. 3 til 5 e. h. Office Phone N-6410 Heimili 806 Victor Str. Sími A 8180. THOMAS H. JOHNSON og H. A. BERGMANN ísl. lögfræðingar Skrifstofa: Room 811 McAitfaor Building, Portage Ave. > P. O. Box 1656 Phones: A-6849 og A-6846 W. J. LINDAJL, J. H. LINDAL B. STEFANSSON Islenzkir lögfræðtngar 3 Home Investment Building 468 Mairi Street. Tais.: A 4968 '}elr hafa einnig skrifstofur aC Lundar, Riverton, Gimll og Piney og eru þar af hitta á eftirfylgj- andi tlmutn: Lundar: annan hvern miBvikudas Riverton: Fyrsta fimtudag. Gimllá Eyrsta miBvikudag Plney: þriSja föstudag 1 hverjum mánuíSi DR. Kr. J. AUSTMANN 848 Somerset Blk. Viðtalstími 7—8 e. h- Heimili 469 Simooe, Office A-2737. res. B-7288- DIL J. OLSON Taimlæknir 216-220 MEDICAL ARTS BLDG. Cor. Graham and Kennedy Sts. Talsími A 8521 Heimili: Tals. Sh. 3217 J. G. SNÆDAL TannJæknir 614 Somerset Block / Cor. Portage Ave. og Donald St. Talsími: A-8889 Vér leggjum sérstaka áherzlu á. að selja meðul eftir forskriítum lækna. Hin beztu lyf, sem hacgt er að fá eru notuð eingöngu. . pegar þér komið með forskrliftimi til vor inegið þjer vera viss um að fá rétt það sem lækn- irhm tekur til. COLCLELGH & CO., Notre Dame and Sherbrooke Phones: N-7659—7650 Glftingaleyfisbréf seld Munið Símanúmerið A 6483 og pantiB meðöl ySar hjá oss. — SendiB pantanir samstundis. Vér afgreiBum íorskriftir með sam- vizkusemi og vörugæBi eru ðyggj- andi, enda höfum vér magrra ára lærdðmsrika reynslu aB baki. — Allar tegundir lyfja, vindlar, Is- rjðmi, sætindi, ritföng. tðbak o. fl. McBURNEY’S Drug Store Cor Arlington og Notre Dame Ave J. J. SWANSON & CO. Verzla með fasteignir. Sjá um leigu á húsum. Annast lán, eldsábyrgð o. fl. 808 Paris Bldg. Phones. A-6349—A-6310 Giftinga og II, Jarðarfara- D,om með litlum fyrirvara Birch blómsali 616 Portage Ave. Tals. B7Z0 ST IOHN 2 RING 3 ARNI ANDERSON ísl. lögmaður í félagi við E. P. Garland Skrifst.: 801 Electric Rail- way Ghambers Talsíml: A-2197 A. G. EGGERTSSON LL.B ísl. lögfræð'ngur Hefir rétt til að flytja mál bæði í Man. og Sask. Skrifstofa: Wynyard, Sask. A. 8. BardaS 843 -Sherbrooke St. Selui likkistui og annast um útfarír. AUur útbúnaður sá bezti. Ennfrem- ur sclur hann alskonar minnisvarða og legsteina. Skrlíst. talntoU N HelmiUa talHÍml N 6307 EINA ÍSLENZKA Bifreiða-aðgerðarstöðin í Jmrginni Hér þarf ekki a'B blBa von úr vltl. viti. Vinna öll ábyrgst og leyst af hendi fljðtt og vel. J. A. Jóhannssön. 644 Bnrnell Street F. B-8164. A8 baki Sarg. Fire Hal Dr. AMELIA J. AXFORD Ohiropractor 516 Avenue Blk., Winnipeg Phone: Office: N-8487 House: B-3465 Hours: 11-12, 2-6 Consultation free. ralsímar: Skrlfstofa: Heimill: ... N-6225 A-7996 HALLDÓR SIGURDSSON General Contractor 808 Great West. Perm. Loan Bldg. 356 Main St. JOSEPH TAVLOR LÖGTAKSMAÐUR HeimiUstals.: St. John 1844 Skrlfstofn-Tals.: A 6557 Tekur lögtakl bæBl hllaalet*u*kul4% véðakuldir, vtxlaskuldlr. AfgreiSir »1 sem aB löyum 1/tur. Skrilstofa 255 Matn Streee Verkstofu Tftls.: Holma Tais.: A-8383 A-9384 G. L. STEPHENSON Plumber AUskonar rafmagnsáhöld, svo se*n straujárn víra, aUar tegnndir af Clösum og aflvaka (batteries) Verkstofa: 676 Home St. I sambandi við viðarsölumína veiti eg daglcga viðtöku pöntun- umfyrir DRUMHELLER KOL, þá allra beztu tegund, sem til er á markaðnum. S. Olaísson, Sími: N7152 619 Agnes Street

x

Lögberg

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.