Lögberg - 13.03.1924, Side 6

Lögberg - 13.03.1924, Side 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 13. MARZ 1924. Eg held því sem eg hef En þegar eg kveð <þenna hei’m, lávarður minn, fer konan mín með mér.” Hann hreyfði varirnar og svörtu augun í hon- um urðu Ihvöss, en hann sagði ékkert. “Ef mig sviði ekki í kinnina eins og mig gerir’* sagði eg, “gæti eg gert mig lánægðan með að láta þig lifa—lifa og vera foringja á þessu djöflafleyi, >ang- að til djöflarnir skæru þig á háls eða þangað til ein- hver sigursæll Spánverji hengdi þig upp í reiðann; lifa janvel til þess að komast aftur til Englands með einhverjum ráðum og bíða berlhöf.ðaður í for- stofunni hjá Buckingham lávarði. En úr því sakir standa eins og þær standa skal eg drepa þig nú og hér. Eg skila þér aftur sverðinu og hér er áskorun mín til einvígis”. Eg kastaði glófa mínum niður við fætur hans og séra Sparrow leysti frá belti sínu sverðið, sem hann hafði borið síðan daginn, sem eg tók það af eiganda þess; ihann ýtti því yfir borðið til mín. Skjólstæð- ingur konungsins hallaði sér aftur á bak í stólnum. Hún var mjög föl, en á andliti hennar var þóttasvip- uV og hendur hennar láu hreyfingarlausar í kjöltu hennar. Lávarðurinn stóð hikandi og horfði á dyrn- ar með varirnar á milli tannanna. “Kallið þér herra lávarður”, sagði eg. “Þér er- uð í hættu. Kallið á vini yðar fyrir utan; þeir geta ef til vill komið inn nógu snemma. Kallið þér hátt eins og hermaður og maður, sem ann sæmd sinni!” Hann rak út úr sér voðalegt blótsyrði, beygði sig niður og tók upp glófann; svo þreif hann sverð- ið, sem eg rétti að honum úr heíidi minni. “Ýttu békknum til, þú þarna!” hrópaði hann til Diccons. “Hann er fyrir mér.” Svo kallaði hann til mín með rödd, sem var þrungin af reiði. “Komdu nú! Hér en enginn landsstjóri til að skifta sér að þessu. 1 iþetta iskifti skal dauðinn varpa merkisstönginni til jarðar.” “Hann mun gera það” mælti presturinn i hálf- um hljóðum. Fyrir utan heyrðist fótatraðk og háreysti. Á næsta augnabliki var húrðinni hrundið upp og fantalegt rautt andlit gægðist inn um gættina. “Skip”, grenjaði andlitið og hvarf svo aftur. Há> reystin fór vaxandi; það var hrópað á kaftein og stýrimann og fleiri ræningjar komu að dyrunum að leita að Kirby, og það var ekki um neitt annað að velja, en að fara með þeim undir eins. ‘pangað til þetta ónæði er liðið hjá,” mælti eg bneigði mig fyrir honum; “ ekki lengur.” “Vertu viss um,” svaraði hann, “að eg mun varla geta beðið fyrir óþreyju.” pegar við komum upp á háþiljurnar sáum við að þokunni, sem hafði Iegið eins og mökkur yfir okk- ur, var létt af og heitir sólargeislarnir streymdu niður á bláan ókyrran sjóinn. Nokkrar mílur burt á bakborða var lág og löng sendin strönd, sem var mjallahvit eins og brimið, sem gnauðaði við hana, * og fyrir ofan hana var Ijósgrænn skógurinn. “petta er Florida”, sagði Paradís, sem stóð við hliðina á mér, “og það er nóg af rifjuvn og grynn- ingum milli okkar. Það var Kirbys heppni að þok- unni létti upp núna. Skipið þarna er ekki eins hepp- ið.” Skipið var á milli okkar og hvítu strandarinn- ar; og það var auðséð að það var á hættulegum stað og innan um grynmingar. Það hafði lent í of- viðri eins og við og laskast nokkuð. Framsiglan og bugspjótið voru brotin og nokkuð af framstafninum með. pað lá djúpt í sjónum, hlerarnir á hliðunum voru aðeins fáa þumlunga fyrir ofan sjó. Flestum fallbyssunu’m hafði verið varpað fyrir borð, þótt við vissum það ekki þá, til þess að létta skipið. Þótt skipið væri svona bilað voru öll segl höfð uppi, sem unt var að hafa uppi, og skipð var að reyna að kom- ast út á rúmsjó úr hættunni, sem það var í. ‘Við getum siglt þar sem þeir hafa siglt,” hróp- aði rödd niðri á miðþiljunum. “Hér er auðfengin bráð! Og í þetta sinn gefum við engum grið!” Hin- ir tóku undir með vonskulegum róm, sevn boðaði ekki neitt gott fyrir skipverjana á hinu skipinu, né heldur suma á okkar skipi. “Drottinn hjálpi öllum, sem í nauðum eru staddir í dag!” sagði presturinn lágt, og svo bætti hann við í hærri og vonbetri róm. “Það er ekki líkt spánversku skipi; það er ef til vill ræningjaskip.” “pað er enskt kaupskip,” sagði Paradís. “Líttu á fánann. Líklega félagsskip á leið til Virginiu, fult a£ þjónum, fátækum herramönnum, föngum, börn- um, sem eiga að verða iðnnemar, kaupahéðnum, frönskum vínyrkjumönnum, ítölskum glergerðar- mönnum og héraðshöfðingjum, sem eru að fara heim aftur með konur sínar, börn og vinnufólk. Eg sigldi einu sinni til Virginíu sjálfur, kafteinn”. Eg svaraði engu. Eg sá krossana tvo á fánanum og eg þóttist viss um, að merkið fyrir neðan þá væri merki félagsins. Skipið leit út fyrir að vera tvö hundruð smálesta skip, og það var tilsýndar mjög Mkt skipinu “George”, sem við könnuðu’mst vel við í Jamestown. Sparrow tók til máls í minn stað. “Enskt skip!” hrópaði hann í einfeldni hjarta síns. Þá erum við óhultir fyrir því. Við gætum má- ske talað við þá og Iátið þá vita, að- við séum líka enskir!” Hann horfði á mig spyrjandi. “Hver veit nema að þér verði leyft að fara yfir til skipsins á bát,” ‘mælti Paradís háðslega; “en eg er samt hræddur um að það verði ekki séra Sparrow.” “pað verða aðrir sendiboðar, sem þeir senda, sagði Diccon lágt. “Þeir eru að taka ofan af fall- byssunum.” Allir þessir fantar, nema einn voru enskir; þeir vissu allir að lamaða skipið var enskt kaupskip hlað- ið með friðsömu fólki, en það hafði ekki hin minstu áhrif á fyrirætlanir þeirra. peir gerðu mikinn há- vaða, hrópuðu, bölvuðu og hlóu þjösnalega; þeir glömruðu í bysspmum, sveðjum og spótum, se*m var útbýtt meðal þeirra, en það heyrðist ekki ein ein- asta rödd, sem mótmælti morðunum, sem þeir ætl- uðu að fremja. Eg tók augun af skipinu dauðadæmda þar sem nú var ótti og uppná’m á hæsta stigi, og varð litið á hópinn fyrir neðan mig; og eg vissi, að það væri jafn árangurslaust að biðja þá um miskun og hungraða úlfa. Maðurinn, sem stóð við stýrið fyrir aftan mig, hafði ekki beðið eftir skipunum, heldur stýrði á skipið, sem við vorum óðum að færast nær. Framund- an okkur á bákborða var dálítill blettur Ijósgrænni en landið og hrnnm megin við hann var straumkast í sjónu’m. Nokkrar raddir hrópuðu til stýrimannsins að hann skyldi vara sig. Hann var náunginn, sem hafði verið klæddur í kvenkápuna og sem eg 'hafði sært á eyjunni. Hann hafði verið hafnsögumaður Kirbys frá Maracaibo til Fort Garolie. Hann svaraði með óskap- legum formælingum: “pað er nógu djúpt hér og nógu djúpt hinum megin. Eg hefir siglt hér áður, og eg skal koma ykkur óhultum fram hjá rifinu jafnvel þÓ^ við þyrftunxað fara um sjálf vítisgöng!” porpararnir, se?m heyrðu til hans tóku undir með fagnaðarópi og hugsuðu svo ekki meira um rifið, sem lá framundan þeim. Þeir höfðu fyrir löngu farið gegn um vítisgögin, til þess að ná í bráðina, sem hinum megin var. Eg vissi, að það var gagnslaust að tala til þeirra, en gerði það samt. “Skipið er enskt,” hrópaði eg. “Við skulum berjast við Spánverja, meðan fáni þeirra blaktir í Vestur-Indíum; en við verðum að láta samlanda okkar fara í friði.” Hrópin og blótsyrðin hættu og það mátti heyra vindinn þjóta í reiðanum, öldurnar skvaldra við Ihliðar skipsins og brimhljóðið á ströndinni. Upp- námið á skipinu heyrðist greinilega, raddir, sem gripu hver fram í fyrir annari og angistarhljóð kvenmanns. Ofurlítið hik kom á suma ræningjana eitt augnablik, en það hvarf aftur og flestir þerra höfðu ekk sýnt nein merki þess. Þeir föru að ryðjast aftur að háþiljunum bölvandi og hótandi, óðir af reiði, svo að auðséð var að þeir myndu ekki óttast sverð ■mitt, sveðju prestsins og spjót Diccons. einn, sem þóttist vera nokkuð fyndinn sagði eitthvað um það, hvernig Kihby hefði verið vanur að haga sér, og tveir eða þrír hlóu að því. “Eg er orðinn þreyttur af því að leika Kirby,” mælti eg. Eg er enskur maður og eg skýt ekki á enskt skip.” Um leið og eg sleppti orðunuirí leiftruðu eld- blossar og skotdrunur kváðu við úr framstafninuru á skipi okkar. Þeir, siem voru við byssurnar höfðu haldið áfram við sitt verk og þar sem þeir voru nú komnir í skotfæri við kaupskipið hleyptu þeir af þremur s’máum fallbyssum, sem voru í framstafni skipsins í einu. Kúlurnar hittu reiðann á kaupskip- inu og fáninn iá því fór niður. Ræningjarnir ráku upp óp, sem tekið var undir með angistarópum af hinu skipinu og skotum úr þeim fáu byssum, sem þar voru eftir. Eg dró sverð mitt. Presturinn og Diccon færðu sig nær mér, og skjólstæðingur konungsins, kyrlát og föl, en hugrkkarri en nokkur karlmaður, stóð við hlið mér. Frá ræningjunum, se’m stóðu fyrir fram- an okkur jheyrðist ekkert nema þungur andardrátt- ur, sem var eins og fyrsti vindgustur, sem er fyrir- boði ofviðris. Alt í einu ruddist Spánverjinn flram; hann var eins og hrafn, sem kemur til þess að krunka yfir ná; magur og svartyæddur. Hann horfði fast á lávarðinn. Lávarðurinn, sem var náfölur, horfði á hann á móti; svo gekk hann ofurhægt og bar höfuðið hátt, yfir þilfarið yfir til okkar. Rétt á eftir honum kom Paradís. “Eg hefi aldrei búist við að deyja á sóttarsæng, kafteinn,” mælti hann rólega. “Hvað er um það að fást hvort það verður fyr eða síðar? Og eg skal láta þig vita að eg var sæmdarmaður áður en eg varð sjóræningi.” Hann snéri sér við og tók ofan hattinn fyrir þeim, sem hann hafði yfirgéf- i|. “Þið djöflar!” hrópaði hann. “Eg er nógu lehgi búinn að vera með ykkur. Nú ætla eg að deyja eins og heiðarlegur maður.” y pað sló dauðaþögn yfir skipshöfnina við þetta liðhlaup. Þeir störðu allir á svartklædda manninn með silfurbprðana og vættu á sér varirnar, en eng- inn þeirra sagði orð. Við vorum fimm vopnaðir menn, sem ekkert létum flyrir brjósti brenna, en þeir vom áttatíu. pótt við gætum orðið mörgum þeirra að bana, yrðum við samt að deyja á endanum, bæði við og þeir, sem voru á hinu skipinu. % f stundarbiðinni, sem varð meðan á þessu stóð beygði eg mig niður og hvísfaði nokkrum orðum að skjólstæðigi konungsins. “Eg vildi Ihelst falla fyrir þínu sverði,” svaraði hún ’með lágri rödd, sem bar ihvorki vott um ótta né sorg. “Þú mátt ekki láta það hryggja þig, því það mun teljast |með góðverkum þínum. Og það er eg, sem ætti að biðja þig fyrirgefningar; ekki þú mig.” pótt tíminn væri naumur til slíks. beygði eg höfuð mitt og lét ennið hvíla á hönd hennar. pegar eg rétti mig upp, lagði presturinn höndina á öxlina á mér og hvíslaði í eyra mér. “pað eru til önnur úr- ræði,” mælti hann. “Það er til dauðdagi, sem er Guðs en ekki manna. Bíddu við og sjáðu við hvað eg á.” \ Hann benti með hendinni og eg fylgdi því með augunum. Eg sá hvað við vorum nálægt hvítfyss- andi briminu, sem var merkið um hættuna, sem var rétt hjá okkur. Ræninginn, sem við stýrið stóð hafði augun á því líka; hann stóð með ygldar brýr og samanbitnar varir og hafði allan hugann á því að koma skipinu gegnum sundið.........Brimið gnauð- aði lágt við ströndina, sjdfugl flögraði uppi yfir; loftið var skafheiðríkt og framundan sást eyði- ströndin, en undir niðri á sjávarbotni var hvítur sandurinn, þar sem maður gæti sofið vært og lengi ásamt öðrum hugrökkum mönnum, er látið hefðu lífið. Áhlaupið byrjaði með orgi og óhljóðum og ótal vopn voru :a lofti. Skammbyssukúla þaut fram hjá eyranu á mér. “Skjóttu ekki!” ihrópaði annar grafarinn til mannsins, sem skotið hafði. “Drepið þá ekki! VíTS skulum taka þá og setja þá niður undir þiljur þang- að til við höfum tíma til, að murka úr þeim lífið! Og þið megið ekki snerta konuna þangað til við höfum tíma til að varpa hlutkesti um hana.” Hann og Spánverjinn voru fremstir. Eg sneri mér við og leit til Sparrows og snéri mér svo aftur að þeim. “Drottinn veri þá sálum ykkar Vniskunnsam- ur”, sagði eg. Um leið og eg talaði stökk presturinn á mann- inn við stýrið, sló hann flatann' og þreif sjálfur um stýrishjólið. Fyr en ræningjarnir gátu áttað sjg á því, sem fram fór var hann búihn að snúa stýrinu eins langt og það komst á stjórnborða og fyrir fram- an okkur lá hvítfyssandi brimgarðurinn. Sjóræningjarnir ráku upp ógurleg agistarvein, en á hinu skipinu kváðu við fagnaðaróp. Hópurinn fyrir framan okkur leystist sunduT. Sumir hlupu fram og aftur um þilfarið, organdi og bölvandi; aðrir hlupu fyrir borð í sjóinn. Nokkrir hlupu upp á háþiljurnar að okkur, sem vorum þar fyrir. Spán- verjinn og graflarinn voru fyrir þei‘m. Eg tók á móti Spánverjanum og hann hrapaði aftur á bak niður á lægri þiljurnar. Grafarinn rauk fram hjá mér og réðist á Paradís, sem hann rak í gegn með spjóti, síðan þaut hann að stýrishjólinu, en þar tók Diccon á móti honum og hjó hann niður. Skipið kendi grunns. Eg tók utan um konuna mína með annari hendinni en með Ihinni hélt eg fyr- ir augu hennar. Eg sá aðeins hana innan um öll ó- hljóðin, viðanbrestin^, er skipið var að brotna, slátt- inn í seglunum, sem börðust í vindinu'm og öldu- skvaldrið er sjórinn gekk yfir skipið. En mitt í þessu klifraði Spánverjinn eins og köttur upp á skutpallinn sem stóð nú hátt upp úr sjónum og skaut á mig úr skammbyssu sinni. 25. KAPITULI. Lávarðurinn nær sér niðri. Eg var á hraðri ferð á þeim brúna á undan iher- sveit minni á móti óvinum, sem þoktu alla jörðina eins og maurar. 'Hesturinn féll og allir hestarnir, söm iá eftir komu, Ihlupu yfir mig og tróðu á mér með hófunum. Nokkrá stund lá eg sem dauður; svo lifn- aði eg við aftur og þá var eg á gangi með dóttur skógvarðarins heima um grænengi. Eikurnar hyeiddu úti greinar sínar og skýldu blómunum flyrir neðan, og skógardýrin sneru við og horfðu á okkur. í grænu grasinu, sem var mjúkt eins og dúnn, glitr- uðu óteljandi gular prímúlur eins og stjörnur. Eg fór að safna þeim saman Lbindi handa henni. Eu þegar eg ætlaði að rétta henni þær. var hún ekki lengur dóttir skógarðarins, heldur hefðarkona, sem stóð til að erfa lönd og mikið fé og sem stóð undir vernd konungsins. Hún vildi ekki taka við blómun- um frá fátækum manni, en hristi höfuðið og brosti blíðlega, og svo hvarf hún inn í fossinn, sem féll aff Ijósrauðri hæðarbrún niður í sjóinn, sem var öldulaus. — Svo kom myrkur. Næst var eg fangi Ohickhaíhominie-Indíánanna og var bundinn við bál- staur. Öxlin á mér og handleggurinn voru að brenna og Opechancanough kom og horfði á mig dökkur á svip og með leiftrandi augum. Sáraukinn hvarf og um leið dó e*g- Svb lá eg í gröf og hlustaði á vindþytin nog isuðið í skóginum fyrir ofan mig. parna lá eg margar aldir, að mér fanst, þangað til eg komst svo til meðvitundar, að eg sá að myrkrið fyrir ofan mig var myrkur í lestinni á skipi, og þyt- urinn í skóginum var gnauðið í sjóum við skips- hliðarnar. Eg rétti út hendina og snertii—ekki grafarvegg, iheldur bjálkana innah í skipinu. Eg rétti út hina hendina, en lét hana falla niður og stundi. Einhver ibeygði sig niður að 'mér og hélt vatni upp að vörunum á mér. Eg drakk og um'leið fékk eg fulla meðvitund. “Diccon!” kallaði eg. “ipetta er ekki Diccon,” svaraði sá, sem á vatns- könnunni hélt, og setti ihana niður. “Það er Jere- mías Sparrow. Guði sé lof, að þú ert aftur kominn til sjálfs þín!” “Hvar erum við?” spurði eg, er eg íhafði legið og hlustað á vatnsgnauðið ofurlítið lengur. “Við erum í lestinni á kaupskipinu,” svaraði hann. . “Skipið sökk fyrst að framan og það lá við, að við druknuðum öll; en þegar þeir á kaupskip- inu sáu að á meðal okkar var kona, sem hélt sér dauðahaldi í skutpallinn, sendu þeir skipsbátinn eft- ir okkur.” Það var of drmt til þess að eg gæti séð framan í hann. Eg studdi hendinni á handlegg hans. “Henni var bjargað,” mælti Ihann. “Hún er ó- .hult núna. pað eru tignar konur á skipinu og hún er undir vernd þeirra.” Eg brá ósærða Ihandleggnum yfir augun. “Þú ert máttfarinn enn,” sagði presturinn þýð- lega. “Kúlan úr skammbyssu Spánverjans fór í gegn um öxlina á þér og allur handleggurinn særð- ist einhvern veginn illa. pú hefir verið með óíáði alt af ssíðan þú komst hingað í þrjá daga. Læknirinn kom og batt um sárið og þér er óðum að batna. Reyndu ekki að tala. Eg skal segja þér frá öllu. Diccon er látinn vinna, því það eru of fáir menn á skipinu; sumir afa dáið afl hitaveiki, en sumir hafa farið í sjóinn. Fjórum ræningjum var bjargað og þeir voru...... Tanlac Verndaði Líf Segir Ottawa Kona 1 Mrs. Varalo skýrir frá, hvrenig hún losnaði við ýmiskonar kvilla. — Hún vritir Tanlac fulla viðurkenningu. “pað, að eg er á lífi og nýt góðr- ar heilsu, á eg Tanlac að þakka,” sagði Mrs. Eva Varalo, 233 Cum- berland St., Ottawa, Ontario, Canada. “í tvö löng ár þjáðist eg skelfi- lega af meltingarleysi, stíflu og taugaslappleika. Fylgdi því hjart- veiki og höfuðverkur. Var ástand mitt orðið þannig, að eg var með öllu farin að örvænta um bata. “En Tanlac bætti mér undir eins fyrsta daginn, sem eg notaði það. Alls hefi eg notað úr sjö flöskum, og er nú orðin svo sæl- leg, að vinir mínir þekkja mig ekki fyrir söfnu manneskju. Eg hefi nú hina lákjósanlegustu mat- arlyist og meltingin er upp á það allra'-bezta. pað sýnist næstum því ótrúlegt, hve fljót eg var að ná mér. Tanlac er í raun og sannleika stórmerkilegt rneðal.” Tanlac fæst hjá öllum ábyggi- legum lyfsölum. Varist eftirlík- ingar. — Meira en fjörutíu miljón flöskur seldar. Notið einnig Tanlac Vegetable Pills. Hveitirœktar-bændur! Baráttan, se'm nú, stendur yfir í Saskatcbewan og Mani- toba og Ihefst innan skamms í Alberta, snýst um það, að fá nægilegar undirskriftir til hVeitisamvinnusölunnar lí hlutað- eigandi fylkjum. petta er Yðar barátta háð í þeim tilgangi, að frelisa yður frá markaðskerfi, sem reynst hefir svo gallað, að þér fáið engu umráðið hvernig með fram- leiðslu yðar er farið. Kebfi, sem þannig vinnur, að hagsmunir yðar hafa setið á hakanum. Látið ekki blekkjast. Andstæðingar samvinnusölunnar munu ekki láta sitt eftir liggja, að því ©r það snertir, að gera hana tortryggilga lí yðar augum og reyna að fá yður til að lúta svo á, að hún hafi enga fjárhagslega þýðingu fyrir yður. Þeir munu gera ált, síem í valdi þeirra .stendur til þesis að flækja málið. Látið ekki blekkjast og hafið það hugfast, að Bamvinnuisalan Ihefir anm arsstaðar reynst vel. Þeir munu ekki fræða yður um það, að Samvinnusalan í Alberta, hefir þegar í byrjuninni, gefist á- gætlega, og að bændur, sem í henni tóku þátt, fái 8 centum roeira fyrir mælirinn, og nú sé fra'mkvæmdarnefndin að jafna niður $2,500,000 á milli Ibænda í viðbót við þau 75 cent. á mæl- ir 'hvern, er borgað var út á No. 1 Northern hveiti síðastliðið þaust. Hafið hugfast að iSamvinnusölunefndin ætlar að selja uppskeru yðar fyrir árið 1924, og að þetta er YÐAR BARDAGI Sá langiþýðingarmesti bardagi, .sem bændur hafa nokkuru sinni tekið þátt í. Vér sigrum, ef vér viljum og sigu.r vor mun innleiða nýtt hagsældar tímabiil fyrir hveitiræktarbændur í Canada. Málið er í yðar höndum. Þetta er yðar barátta, og ná hvílir það á yður að undirskrifa samning- ana við Hveitisölunefndina Issued by the Campaign Committee. HUGVEKJA. Veiztu hvar eimir undir tjöldum? — Aukin mentun, hrópar lýður. — Stórþjóðir neita ví'sdómsvöldum og vegsemd þeirri, er Drottinn býður; og þá beimur grimt sig grettir og grátin augu sáran kvarta, er þá tign eða tára léttir, að taka Guð úr mannsins hjarta? Þann, sem ei leiðir Ijósið bjarta, lífsins gleði-bros er þrotið. Hver, sem ei geymir Guð í hjarta, getur engrar værðar notið; stjórnlaust, fley á stæltu'm öldum, stefnir ei að neinu landi, visið strá í vindi köldum, viltur, hrjáður brautfarandi. , Gætið þess á unga aldri, elskuverðu systur og bræður: hátt þó láti í hiemsku skvaldri og ihugann þeki skugga-slæður, haltu íhreinum guðdóms glugga, svo gleðisólin fái’ að skína, þá fær engin andstæð skrugga yfirstigið sálu þína. Jón Stefánsson. Halldór Jónsson, Vestfold P.O., Man., lézt 17. f.m., 79 ára að aldri, hjá dóttur sinni, Jónínu Sigurbjörgu, og manni hennar, Guðm. Stefánssyni. Bana- mein hans var krabbamien. Halldór sál. var fæddur 22. sept., 1844 á Syðra-Álandi í Þist- ilfirði í Norður Þingeyjarsýslu á íslandi. Árið 1878 fluttiist hann til Canada, og giftist sama ár Guðnýju Sigmundsdóttur. pau hjónin dvöldu lengst af í Mikleyl í IWinnipeg-vatni, þar til 1891, að þau fluttu í Álftavatnsbygð. — Kona hans dó 1899, og tveim árum síðar fllutti ihann til dóttur sinn- ar og tengdasonar við Vestfold P.O., í Álftavatnsbygð. Halldór og kona hans áttu tvær dætur, Jónínu Sigurbjörgu og Guð- 'mundu. Guðmunda var gift Sig- urði Magnússyni. Hún dó 1905. Halldór heiti. var mesti fjör- maður, ákafur til vinnu, trúr og skyldurækinn. Hann var óeigin- gjarn og hjálpsamur ;í hvívetna. RJÓMI Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl- una. UM VfSNAKVER FORNÚLFS. Til höfundarins. Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er eini framfaravegurinn að því er landúnaðinn snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að samvinnumarkaðs aðferðin er sú eina, er skapar gott verð á mjólkurafurðum. Hér getur hróður Andans glitgróður Þökkum þul fræða Fám betur blæða halur sagnfróður. gleður jörð móður. þjóðlegt val kvæða. ben Kvásis æða. Guðm. Guðm.—Lögr. SENDIÐ RJÓMANN TIL Tbe Manitoba Go-operative Dairies UMITKI)

x

Lögberg

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.