Lögberg - 30.10.1924, Síða 3

LÖGBERG FIMTUDAGINN.
30. OKTÓBER. 1924.
Bls. 3
rai&MaasHsiggiæEiisigiisagarsiiaKiijraaíg'gMgMaæiMasiaaaEH^
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
ii^gsi^iagiagiaaaaaaaBisaBiaaEiasiSiaaBisiaaHasisiasií
ienaææiæ

asisisisiigis^isBraarsias^garsiiaaaaaraaisiiaisiisisiisiisisiststgíaisiisiisiiaigia
Lindarrjóður.
í Vatnaskógi er rjóöur eitt, er svo nefnist. í/því
rjóSri hefir K.F.U.M. sumarbúöir sínar. Af velvild
skógræktarstjóra og landstjórnar Islands, er K.F.U.
M. veitt þar leyfi til aÖ nota einn hektar fyrir úti-
legustaÖ drengja og unglinga í sumarleyfi þeirra.
RjóSriS liggur niSur við Eyrarvatn. Skógurinn er
hinn fegursti, ágætlega varinn og hirtur. Han^ er í
miklum vaxtarblóma. Hafa sagt þeir menn, er sáu
hann fyrir 20 árum, að þeir varla hafi þekt sig þar
aftur, er þeir sáu hann núj ’svo hefir hann vaxið. —
I sumar voru tveir flokkar útilegumanna í sumarbúð-
um, sína vikuna^vor. — Um dvöl þeirra var' eftir-
farandi kvæði ort af
'séra FriSriki FriSrikssyni.
Fagur er dalur
Fjöllum varinn,
Ögnar tindar
Upp. þar gnæfa;
En niðri glóa
Grænir vellir,
Stöðuvötn lygn
Og stríðar elfur.
Snjór er í skörðum,
Skaflar hvítir
Þrjóskast við sól
Og sumarhita;
En öðru megin
Með aflíðanda
Blasir við dimmgrænn
Birkiskógur.
Glymjandii lækir
Gáskafullir
Leika sér dátt
í djúpum giljum,
Falla í fossum
Af fjötlum ofan;
Steypast af stöllum
Straumar hvitir.
Fagnar þeim broshýr
Úr brekku sinni
Vatnaskógur
Og veifar limi,
Iðar af kæti
I árdagsblænum,
Blágresið berar
Bjarka milli.
Rjóður eg veit
1 Vatnaskógi,
Veðursælt, bjart
I viða^kjóli;
Umlukt af þéttum
Anganrunnum,
Útmælt og veitt
Af vinarhuga.
Vígt er æsku
Og ungum vonum,
Vorgróðri ítrum
Tsafoldar;
Dvelja þar sveinar
í sumargleði
Fagnaðarfyltir
Að fögrum leilsjum.
»
Blaktar á stöng
í björtu rjóðri'
Fáni vors lands
Með litum þrennum,
Dýrðarmerki
Og dáðahvati,
AÍskærast tákn
Vors unga rikis.
Hvít standa tjöld
Á traustum súlum,
Heimkynni ungra
Æskumanna.
Veita þau skjól
í skúradrögum,
Draumafrá
ETm dökkar nætur.
Er þar i skógi
Skemtun mesta,
Margt til lærdóms,
Svo menning aukist,
Margt til fræðslu,
SvO magnist dygðir,
Margt til yndis,
Svo andinn þroskist.
Margt er þar radda,
Er renna saman:
Syngja þar glaðir
Svanir á vötnum,
Titrar loftxo
Af lóukvaki,
Þrastasöng
Og þyti gauka.
----Lögrctta.
Laufakliður
Og lækjarsuða,
Blævakinn þýður
Bylgjuniður,
Drengj asöngurinn
Silfurskæri,
Alt saman myndar
Marghreimdan lofsöng.
Lind er hjá rjóðri,
Er rennur hulin
Bijarkalaufi
í björtum hvammi.
Heilagt er vatn það,
Vígt í leyni,
Heilnæmt, tárrhreint
Sem himinveigar.
Minningar á
Hinn mæti skógur:
Hörður og Geir
í gegn hér riðu,
Er þeir fóru
Til fylgsna sinna,
Fóstbræður tveir
MeS fylgdarliði.
Löngu seinna
Hér söng í skógi
Skáldið frægst
Á fósturjörðu;
Fótspor hann á
Hér eflaust víða;
Berst frá þeim ilmur
Og blessun Drottins.
Síðan aldir
Eru liðnar
Næstum þrjár
Og þrautatímar,
Héðan þó ómuðu
Ætíð síðan
Hallgrims örfandi
Hörpustrengir.
Komið er vor
Og viðreisn þjóðar,
Blómgast nú aftur
Hinn aldni skógur.
Svella hér aftur
Sálmahljómar
Sungnir af unguVn
Sonum íslands.
Fóstbræður kristnir
Fara um skóginn,
Hnýta hér heilög
Hjartaböndin.
Syngja þeir aftur
Sælum rómi
Kvæðið um Krist
Og krossinn helga:
‘íVist ertu, Kristur,
Kongur dýrðar,
Kongur engla
Og kongur manna.”
Vér efum konungs
Knapar ungir,
Krossmerki berum
Á brjósti og enni.
Líða hér dagar
Dýrðarríkir,
Sólskin oss gleður
1 sælum skógi,
Regnið oss minnir
Á megindagggir,
Úthelling helgra
Himinstrauma.
Heim er vér glaðir
Héðan flytjum
Minningar fylgja
Oss munarljúfar;
Eftir vér skiljumi
Skóg í blóma,
Blessaðan reit
Af bænum vorum.
Hugprúða stúlkan.
Framh.
Þannig leið tæp mínúta; (þá var aftur lamið á
dyrnar enn fastar en áður. iEg hljóp út 1 forstofuna
og kallaði: “hver er /þar?” “Lofa þú okkur að koma
inn!” var svarað, og þekti eg að það var Dicik refur.
“Bíð þú dálítið við, heillin góð! svo eg geti sagt
þér frá erindinu,” sagði annar háðslega, lágrómaður
og Hoðmæltur, og var það lagsmaður ihanis, er hann
kallaði Jerry. “Þú ert eimsömul heima, dúfan mín
lítil og ljúf!” mælti :hann. “Þótt þú æpir svo þú rifn-
ir, og orgir úr þér ðll /þín fögru hljóð, þá er þó ekkert
manns'barn hér nálægt, sem geti heyrt til þín.. Taktu
því sönsum og lofaðu okkur inn f;núna kærum við
okkur ekki um landvín, heldur óskum við einungis eft-
ir að fá laglegt og lítið bréfaveski, sem þú átt, ef til
vill, og 4 isilfurskeiðar hennair móður þinnar sálugu,
sem Iþú geymir skygðar og gljáandi fyrir ofan arin.
Ef þú hleypir okkur inn með góðu, isíkal þér ekkert
mein verða gert, og við lofum þér, að fara burt undir
eins og við höfum fengið það, ,sem við viljum fá, nema
þú viljir heldur bjóða okkur að drekka tevatn. Ef þú
þar á móti ekki vilt lofa okkur að koma inn, eruin við
neyddit til að hrjótast inn, og þá —’”
“Og iþá,” mælti Dick refur, “munum við istúta
þér.”
“Já!” sagði Jerry, “við munum þá gjöra út af
við þig, gullið mitt! En jþú munt ekki neyða olckur
til þessa; ætlar þú að gjöra það? þú lýkur vissulega
upp fyrir okkur?”
Þesisi langa ræða gaf mér tíma til að ná mér
aftur. Hótanir iþeissaina ræningja hefðu getað gjört
marga istúlku dauðhrædda, en þær hðfðu ekki önnur
áhrif á mig, en að gijöra mig iSár-reiða. Guði sé lof,
að eg var ekki huglaus, og Jerrys kalda og fyrirlit-
lega óskammfeilni herti enn meira Ihuga minn, svo
eg kallaði til þeirra út um dyrnar: ‘þið hugsið þorp-
ararnir ykkar, að þið getið iskotið aumingja stúlku
skeik í bringu, af því að hún er einsomul í húsinu: en
eg læt mig ekki fyrir ykkur, óræ'stis þjófarnir ykkar. .
Hús okkar er rambygt, og lokurnar eru sterkar og
digrar. Eg er hén til að gæta ihúss föður míns, og
eg ætla að verja þ,að gegn heilli hersingu af öðru
eins iliþýði og þið eruð.”
Það má nærri geta hve æst eg var orðin, og
ihivílík ósköp mér voru niðri fyrir, að eg skyildi bjóða
þeim þannig byrginn. Eg heyrði Jerry flis'sa og Dick
ref Ibðlva og formæla. Því næst varð alt hljótt í eina
mínútu eða tvær, en þá réðust þessir fantar á dyrnar
Eg hljóp út í, eldhúsið, greip eldtöngina, kastaði
meira brenni á eldinn og kveikti á öllum þeim kert
um, sem eg gat fundið, því að eg fann, að eg mundi
síður láta hugfallast, ef ibjart væri í herberginu.
Það, sem þes'su næst vakti athygli mitt, var — Iþó
ólíklegt þyki — veslings kötturinn minn, sem af
hræðslu hafði skriðið upp í skot. Mér þótti svo vænt
um hann, að eg tók íhann, ‘bar ihann inn í svefnher-
bergið og lagði hann í rúmið mitt. Var það ekki
hlægilegt að fara þannig að ráði sínu í þeim lífs-
hátek^, sem eg var í? En þá þótti mér þetta vera
eðlilegt og eins og jþáð ætti að vera. Meðan eg var
að þes'su, dundu ihögg á dyrnar hvað á fætur öðru, og
held eg að á þær hafi verið kastað stórum steinum,
sem nóg var af úti fyrir. Við þetta níðangalega verk
var Jierry að kveða, en Dick refur að bölva. Þegar eg
kom út úr svefnherberginu, heyrði eg, að farið var
að braka í hurðinni að neðanverðu; eg ihljóp inn í
el'dhúsið, stakk teskeiðu'num okkar í va-sa minn og
bréfaveskinu með banka'seðlunum í barm minn; eg
var staðráðin í því að láta fyr lífið en láta af hendi
þetta fé, siem mér var trúað fyrir. Rétt þegar eg var
búin að fela veskið heyrði eg Ibrotihljóð í hurðinni;
eg hljóp þá aftur út í forstofuna og reiddi eldtöng-
ina til höggs með báðum höndum. Eg kom mátulega,
þiví að Jerry 'stakk sköllótta höfðinu með ljótu
þrymlunum inn í forstofuna, gegnum stórt gat á
neð'stu hurðartöflunni. -“Burt, fanturinn þinn! eða eg
molbrýt á þér ihausinn,” æpti eg og otaði að honum
eldtönginni. Og hann var ekki lengi að fara út með
höfuðið. Það, sem því næst var rekið inn um gatið,
var löng heykvísl, sem þeir lögðu til mín með, til að
koma mér burt frá dyrunum. Eg sló á hana af alefli,
og Dick refur hlýtur að hafa fundið til í handleggn-
um, því að eg ’heyrði hann reka upp ógurlegt öiskur
af reiði og sársauka. Áður en hann gat gripið hey-
v kvíislina með hinni hendinni, var eg. búin að draga
hana inn til mín. Jafnvel Jerry fór nú að missa sitt
góða skap, og tók til að bölva að ragna enn þá ógur-
legar en iDick refur.
Því næst sló öllu í þögn nokkur augnablik. Eg fékk
grun um, að þeir hefðu farið burt til' að útvega sér
istærri steina, og varð dauðihrædd um, að hurðin
■ mundi |þá láta undan; þessvegna hljóp eg inn í svefn-
herbergið, dró dragkistu mína fram í forstofudyrnar
og 'setti þana fyrir hurðina; ofan á hana hlóð eg
istórri smíðatólakistu föður míns, 3 stólum og fullri
isteinkolakörfu, og skorðaði iþennan varnarhlaða ®em
best eg gat með hinu þunga eldhús'bo'rði, sem eg dró
þangað. Þeir heyrðu skarkalann, isiem eg gjörði,
Iþegar þeir komu aftur að dyrunum með stóra steina,
er þeir höfðu sótt. Jerry sagði: “bíð þú rvið”. Því næst
ráðguðust þeir Ihvor við annan og voru að ihvíslaBt á;
eg lagði við eyrun og heyrði þessi orð: “látum oss
reyna til hinum megin.”
Þeir sögðu ekki meira, en fóru burt frá dyrunum.
Vioru þeir nú farnir til að ráðast á hinar dyrnar, sem
voru á húisabaki?” Varla hafði eg þannig spurt
sjálfa mig, þá heyrði >eg til þeirra hinum megin við
húsið. Bakdyrnar voru mjórri en framdymar, en
hurðin var isterkari, úr tveimur þykkum eikarborð-
um, sem voru feld saman að endilöngu og gjöirð enn
sterkari með þverslám og digrum skástoðum. Þar að
auki var hún að innan fest með slagbrandi úr járni,
sem geikk á ská og inn í steinveginn til beggja enda.
Eg hugsaði með sjálfri mér, að þeir yrðu að rífa alt
húsið, áður :en þeir gætu brotist inn um þessar dyr,
og hið sama hafa þorpararnir hugsað, því að þá er
þeir ‘höfðu kastað grjóti á bakhurðina í fimm mínút-
ur, hættu þeir því gjörsamlega, en með slíkum for-
mælingum, að það var óttalegt að heyra til þeirra. Eg
gekk út í eldhúsið, og 'setti'st niður til að hvíla mig
dálitið, því eg var orðin dauðþreytt; sló þá um
mig miklum svita, svo eg \-ar öll í einu kófi, og nú
fyrst varð eg vör við þann áverka og þau meiðsli, sem
eg hafði fengið á höndunum, þegar eg var að hlaða
varnargarðinn við framdyrnar. Eg hafði ekki látið
hugfalla.st, en eg fór að misisa máttinn. í iskápnum
«tóð romm flaska, sem bróðir minn, sjómaðurinn
hafði skilið eftir; eg saup dálitið á henni, og ihvorki
fyr né síðar hefir nokkur drykkur smakkast mér eins
vel. Eg settist aftnr niður við gluggann og þurkaði
svitann framan úr mér; þá heyrði eg til fantanna rétt
hjá mér. Þeir voru að kanna að utan gluggann, sem
eg sat yið ; en fyrir ihonum voru járn'stengur, eins og
öllum gluggum á húsinu. Eg varð dauðhrædd um að
þeir mundu hafa þjalir hjá sér og siverfa þær isundur;
ien eg heyrði ekkert þes,s háttar hljóð. Það var auðséð
að þeir höfðu ibúist við, að þeim mundi veita létt að
komast inn í Ihúsið, með því að 'skjóta mér islcelk í
bringu, og höfðu því ekki búið sig út með nein þesis
háttar veúkfæri. Af bölvi. þeirra og formælingum
heyrði eg, að þeir höfðu orðið varir við járn'steng-
urnar, sem öftruðu þeim frá að komast inn gegnum
gluggana. Eg hélt niðri í mér andanum og blustaði
eftir, Ihvað þeir mundu nú taka til bragðs.
Þeir höfðu farið frá glugganum, og eg var að
hugsa um, hvort þeir mundu hafa yfirgefið húsið, úr-
kula vonar um að geta brotist inn?
iNú sló öllu lengi í þögn, og þasisi þögn var meiri
hugraun fyrir mig, en það háreysti, sem þeir gjörðu
þegar Iþeir fyrst réðust á húsið. Eg óttaðist fyrir,
að þeir ætluðu nú að beita einhverjum vélum, fyrst
þeir íhöfðu engu getað áorkað með ofbeldi. Þótt eg
iþekti hverja smugu í húsinu, fór eg þó að hafa beig
af því, að Iþesisi slægu illmenni kynnu að geta ibrotist
inn til mín á einhvern hátt, sem eg ætti ekki von á
eða byggist ekld við.
'Snakrið í eldinum skelfdi mig. Eg var alt af að
gæjast út í forsto'funa og inn í Ihvert myrkrasikot,
glenti upp augun, hélt niðri í mér andanum og gjörði
mér allis konar ímyndanir, sem engri átt náðu. Voru
þeir farnir burt; eða voru þeir að ganga kringum
hiúsið? Æ, hvað viidi eg hafa gefið til þesis að vita,
hvað þeir voru að aðhafast meðan á þessu stóð og eg
heyrði ekkert til þeirra? Alt í einu var eg hrifin út úr
þessari óvissu á óttalegan Ihátt. Siguróp annars þeir
'bansit mér til eyrna ofan um eldhús-strompinn. Það
kom s'vo óvænt og var svo hryllilegt, mitt í hinni
jdúpu kyrð, að efg í fyrsta sinn, frá því þeir réðust á
bæinn, hljóðaði upp af hræðslu. Mér hafði ekki kom-
ið til hugar, að þessir fantar mundu fara upp á þakið.
“Lofa þú okkur inn kvenndjöfullinn þinn!” var
öskrað ofan um strompinn. Þá kom aftur þögn. Reýk-
urinn úr istrompinum hafði auðisjáanlega neytt
manninn til að fara dálítið frá opinu, til að draga
andann, því að hálfri stundu liðinni heyrði eg, að
aftur var öskrað: “Lofaðu okkur inn; annars brenn-
um við húsið að asku.” Brenna hvað? þar var ekkert
eldfimt, nema hálmurinn á þakinu; en hann var orð-
inn haugtvotur að utan af rigningunni, sem hafði
helst úr loftinu í samfleyttar :sex stundir.
Meðan eg var að hugsa um, hver hætta mér
gæti verið Ibúin af eldinum, var einum af hinum
stóru steintim, isem láu á þakinu til að halda því niðri
í ofviðri kastað ofan um reykháfinn, svo undir tók í
húsinu og neistarnir frá eldstónni fluigu út um alla
stofuna, og þótt fátt væri eldfimt í Ihenni, kom þó
upp megn slviðalykt eftir það eldregn, sem steinninn
hafði útibreitt í allar áttir.
Eitt augnpblik stirðnaði eg upp af hræðslu út af
þessu nýja meAi um hið djöfullega hugvit þeirra, en
sú ógurlega hætta, sem eg var stödd í, kom mér aftur
í 'Samt lag. í 'sivefnklefa mínum istóð kanna full af
vatni, og hljóp eig óðara til að sækja hana. Áðtir en
eg kom aftur út. í eldhúsið, var öðrum steini kastað
ofan um Istrompinn og víða farið að r/úka upp úr
gólfinu. Mér varð það fyrst fyrir, að eg Ihelti öllu úr
vatnskönnunni útyfir eldstóna, áður en þriðji steinn-
inn kom ofan um istrompinn. Eldneistana á gólfinu
gat eg bráðum slökt.
Sá, isem ivar uppi á þakinu, hlýtur að ihafa heyrt
blísturhljóðið í eldinum, þegar hann sloknaði og
orðið var við loftbreytinguna í reykháfsmunnanum,
því eftir það var Ihætt að kasta steinum niður. Það
var ekki hætt við >því, að ræningjunum kæmi til hug-
ar að renna isér ofan um strompinn, því að hann var
'sVo örmjór, að lítill drenguir varla gat það. Meðan eg
jwar að hugga mig við þetta, leit eg upp og isá hnífs-
odd koma í gegnum þekjuna rétt yfir höfðinu á mér.
Það var ekkert loftrými í húsinu og í engu herbergi
okkar loft. Hægt og lymskulega var ihaldið áfram að
skera sundur þakið milli sperranna, og því næst féll
stór ihrúga af hálmi með miklum skruðningi niður á
gólfið. Eg sá hina istóru loðnu hönd Dicfcs með hníf-
inn koma fram milli Ihnausanna, sem duttu niður,
og heyrði, að hann ibarði á sperrurnar til að kanna,
hve sterkar þæ.r þæru. En til allrar hamingju voru
þær bæði sterkar og þéttar, svo lítið bil var á milli
þeirra, og Iþeim varð ekki þokað eða náð burt með
öðru móti en öxi eða sög.
IMeðan ihann var að reyna þær, irak Jerry upp
hljóð, sem mér virtíst koma frá starfhúsi föður míns
að húsabaki og jafnskjótt Ihvarf höndin og hnífurinn.
Eg hljóp til bakdyranna og lagði við hlustirnar. Báð-
ir fanfarnir skunduðu nú til smiðjunnar. Eg reyndi
til að koma því fyrir mig, hvað þar væri af verk-
færum, sem þeir gætu haft til að brjótast inn með;
en geðshræring mín truflaði mig, og eg mundi ekki
eftir, að þar væri annað er steinasög föður míns, sem
var sivo stór, að henni varð efcki komið við á þakinu.
Eg var enn að íbrjóta heilann um þetta, þegar eg
heyrði, að þ©ir drógu eitthvað út úr starfhúsinu.
Jafnskjótt og eg heyrði þetta, mundi eg eftir nokkrum
bjálkum, sem höfðu legið þar í mörg ár; og í sömu
andránni isagði Dicfc: “hverjar dyrnar?” “Fram-
dyrnar,” svaraði hinn: ‘það er komin á þær brotalöm
og þær skulu bráðum fá það sem á vantar.”
Af iþesisum orðum gat eg undir eins ráðið í, að
'þeir ætluðu að hafa bjálkann til að brjóta upp dyrn-
ar ogféllstmér loksins 'hiigur, því að eg sá, að hurð-
in varð að láta undan. Það, sem eg hafði hlaðið til
varnar fyrir innan dyrnar, gat ekki nema fáeinar
mínútur 'staði.st þau högg, ®em nú voru í vændum.
Þá sagði eg skjálfandi O'g grátandi við sjálfa
mig: “nú get eg ekki meira gjört til að verja húsið
fyrir þeim; eg verð að treysta náttmyrkrinu og flýja
meðan túni er til, til að Ibjarga lífj mínu.” í mesta
flýti fór eg í kápu mina og lét á mig hattinn, en
þegar eg œtlaði að taka járnslána frá bakdyrunum,
heyrði eg aumlegt mjálm í svefnherberginu og það
minti mig á ves'lings köttinn minn. Eg hljóp þangað
inn og tók Ihann í svuntu mína; þá féll hið fyrsta
högg af Ibjáklanum á huTðina. Efri lamirnar létu
undan; stólarnir og kolakarfan, sem voru efst í varn-
arhlaðanum, ultu með braki út um gólfið; en neðri
hurðarjárnin, kommóðan og kistan með ismíðatólun-
um, stóð enn óhaggað.
“Enn þá-einu sinni og þá fellur fcún,” heyrði eg
að ræningjarnir kölluðu, og í samavetfangi lauk eg
foakhurðinni upp, og flúði út í myrkrið með bréfa-
i veskið í barminum, silfurskeiðarnar í vasanum og
1 köttinn milli handanna. Eg var varla komin út úr
v garðinum og út á heiðina, .þá foeyrði eg að annað
DR. B. J. BRANDSON
216-220 JEEDICAI; ARTS BDDG.
Cor. Graham and Kennedy Sta.
Plione: A-1834
Office timar: 2—3
Helmili: 776 Victor St.
Phone: A-7122
WinnJpeg, Manitoba
DR. O. BJORNSON
216-220 SEEDICAIi ARTS BLDO.
Cor. Graliam and Kennedy Sta.
Phone: A-1834
Office tímar: 2—3
Hehnili: 764 Victor St.
Phone: A-7586
Winnipeg, Manitoba
dr. b. h. olson
216-220 MEDICAL ARTS RT.nn
Cor. Graliam and Kennedy Ste.
Phone: A-18.34
Oftice Hours: 3 to 6
Ilehnili: 921 Sherbume St.
Winnipeg, Manitoba
DR J. STEFANSSON
216-220 MEDICAL ARTS BLDO.
Cor. Graham and Kennedy Sta.
Stundar augna, eyrna, nef og
kverka sjúkdðma,—Er a6 hitta
kl. 10-12 f.b. 0g 2-5 e.h. *
Talsíml: A-1834. Heimtli:
373 River Ave. Tals. F-2691.
DR. B. M. HALLDORSSON
401 Boyd Building
Oor. Portage Ave. og Edmonton
Stundar sérstakiega berklasyki
og aðra lungnasjúkdðma. Er að
finna á skrifstofunni kl. 11_12
th. og ?—4 e.h- Simi: A-3521.
Heimili: 46 Alloway Ave. Tal-
sími: B-3168.
DR. A. BLONDAL
818 Somerset Bldg.
Stundar sérstaklega kvenna e>g
- barna sjúlkdóma.
Er að hitta frá kl. 10t-12 f h.
3 til 5 e. h.
Office Phone N-6410
Heimili 806 Victor Str.
Sími A 8180.
THOMAS H. JOHNSON
og
H. A. BERGM.ANN
ísl. lögfræðingar
Skrifstofa: Rooni 811 Maltthn
Building, Portage Ave.
P. O. Box 1656
Phones: A-6849 og A-6846
W. J. I.I.VPAL, J. H. I.TNDAl,
B. STEFANSSON
Ialenzklr lögfræBingar
708-709 Great-West Perm. Bidg.
356 Matn Sti’eet. Tals.: A-4963
Peir hafa einnig skrifstofur t6
Lundar, Riyerton, Gimll og Píney
og eru þar að hitta 6. eftlrfylgj-
andl ttmum:
Lundar: annan hvern mtBvlkudaa
Rlverton: Fyrsta flmtudag.
Gimllft Fyrsta mlSvlkudag
Plney: þritSja föstudag
i hverjum mfi.nu81
DR. Kr. J. AUSTMANN
Viðtalstími ?—8 e. h
Heimili 469 Simooe,
Sími B-7288.
DR, J. OLSON
Tannlæknir
216-220 MEDICAL ARTS BLDG.
Cor. Grahani and Kennedy Sts.
Talsími A 8521
Heimili: Tals, Sh. 3217
J. G. SNÆDAL
Tannlæknir
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave. og Donald 8t-
Talsfml: A-8889
I-
Vér Ieggjum sérstaka áherzlu ft að
selja meðul eftir forskriítum lækna.
Hhi beztu lyf, sem hægt er að fá eru
notuð eingöngu. . pegar þér komið
með forskrliftiim til vor megið þjer
vera viss uni að fá rétt það seni la kn-
Irinn tekur til.
COr.CLEHGH & CO.,
Notre Dame anil Shcrlirooke
Phones: N-7659—7650
Giftingalej fIsbréf geld
Munið Símanúmerið A 6483
og pantið meðöl yöar hjfi oss. —
Sendið pantanir samstundis. Vér
afgreiðum forskriftir með sam-
vizkusemi og vörugæBi eru óyggj-
andi, enda höfum vér magrra ára
lærdðmsríka reynslu að baki —
Allar tegundir lyfja, vindlar, Is-
rjðmi, sætindi, ritföng. tðbak o. fl.
McBURNEY’S Drug Store
Cor Arlington og Notre Dame Ave
J. J. SWANSONv & CO.
Verzla mað fasteignir. Sjá
um leigu a nusurr.. Annaat
lánf, eldsábyrgð 0. fl.
808 Paris Bldg.
Phones. A-6349—A-6310
ARNI ANDERSON
ísl. lögmaður
í félagi við E. P. G&rland
Skrifst.: 801 Electric Rail-
way Qhambers
Talsimi: A-2197
A. G. EGGERTSSON LL.B,
íal. lögfræð'ngur
Hefir rétt til að flytja mál
bæði í Man. og Sask.
Skrifstofa: Wynyard, Sask
Seinasta mánudag I hverjum mán-
utSi staddur I Churchbridge.
Phon«: Garry 2616
JenkinsShoeCo. !
689 Notre Dam«
Avenue
A. 8. BarcSal
848 Sherbrooke St.
Selur likkiatui og annait um ótfarir.
Allur útbúnaður aá bezti. Ennfrern-
ur aelur hann alakonar minnievarða
og legsteina.
bkrifgt. talsiual N
Heimllis talslml N fSOÍ
EINA ÍSLENZKA
Bifreiða-aðgerðarstöðin
í borginni
Hér þarf ekki a6 blða von úr vltl.
viti. Vinna <511 ábyrgst og leyst af
henúi fljðtt og vel.
J. A. Jóhannsson.
644 Burnell Street
F. B-8164. AB baki Sarg. Fire Hal
JOSEPH TAVLOR
Ló GTAKSM AÐUR
HeimiUstals.: St. John 1844
Skrlfstofu-Tols.: A «567
Tekur iögtaki bæt5i húaaleigupkuldi^
veðskuldlr, vlxlaekuldlr. Af*^@iSfa• al
sem aB lögum lýtur.
Skritstofa 255 Mnín Str«w
Verkstofn Tnls.: Heima T&la.
A-8383 A-9384
G L. STEPHENSON
Plumber
'Miskonar rafmagnsáhöld, svo ae*D
straujárn víra, aUar tegnndir af
glösum og aflvaka (batteriee)
Verkstofa: 676 Home St.
Endurnýíð Reiðhjólið!
l.átið elcki iijá lfða að endnr-
nýja reiðhjólið yðar, áður en mestu
annimar byrja. Komið með það
nú þegar og látið Mr. Stebbins
gefa yður kostnaöar áætlun. —
Yandað vcrk ábyrgst.
(Maðurinn sem allir kannast vitS)
S. L. STEBBINS
634 Notre Damo, Winnipeg
Giítinga og ^
Jarðartar.a.
með litlum fyrirvara
Birch blómsali
616 Portage Ave. TaU. B72Ö
Sf IOHN 2 RfNG 3
höggið buldi á hurðinni og á brothljóðinu, að hún
lá fallin. Rétt á eftir hljóta þeir að hafa orðið varir
við, að eg var flúin burt, iþví eg heyrði þá grenja
eins og þeir veittu mér eftirför. Eg hljóp alt af áfram
og bráðum heyrði eg ekki lengur til þeirra. það var
Sivo dimt að þó tuttugu þjófar hefðu elt mig, hefðu
þeir efcki fundið mig.
Framh.